Neotomistyczna myśl pedagogiczna w Polsce w perspektywie historycznej
Analiza wybranych ujęć wychowania moralnego w myśli neotomistycznej
Wychowanie moralne według pedagogiki neotomistycznej - próba syntezy
W połowie lat 80. ubiegłego wieku Edward Ihnatowicz rozpoczął pracę nad książką, która miała stanowić podsumowanie jego twórczości oraz poglądów na temat możliwości stworzenia inteligentnych maszyn. Maszynopis zatytułowany „Portret artysty jako inżyniera” nie został ukończony, ponieważ pracę nad nim przerwała śmierć artysty w 1988 roku. Ihnatowicz zdążył jednak sporządzić streszczenie książki, a także spis rozdziałów i zagadnień, którymi zamierzał się zająć na jej stronach. Niestety, projekt odtworzenia całości rozważań artysty na podstawie samego szkicu oraz rozproszonych artykułów i wywiadów skazany jest na niepowodzenie, mają one bowiem zbyt wiele luk, których po upływie tylu lat nie da się już prawdopodobnie zapełnić. Chciałabym jednak podjąć tę próbę, pomimo ryzyka, jakie ze sobą niesie, ponieważ twórczość, a szczególnie dwie rzeźby – SAM i Senster - tego, niemal zupełnie zapomnianego przez historyków sztuki, artysty, bez wahania skłonna jestem określić jako jedno z najciekawszych zjawisk w historii sztuki XX wieku.
„Nie bądźcie jak wasi przodkowie, których napominali dawniejsi prorocy” (Za 1,4) – za pomocą tych słów, wyjętych z prologu do Księgi Zachariasza, autor przypomina o swojej przynależności do wyjątkowej społeczności proroków ST. W świecie naznaczonym upadkiem starego porządku, który wyznaczał kres neobabilońskiego imperium Bóg Jahwe ustanowił prorokiem niezwykłą osobowość, której zadaniem było odpowiedzieć Izraelitom, gdzie jest ich miejsce i kto jest ich Panem w nowym świecie, jaki odradzał się po tragedii babilońskiego wygnania. Zachariasz był świadomy, że duszę narodu wybranego toczą różne choroby: formalizm religijny, niesprawiedliwość społeczna oraz wewnętrzne rozbicie na grupy, partie i frakcje. Świadomość tych zagrożeń była pierwszym powodem, dla którego Zachariasz podjął się trudnego zadania budzenia ufności pośród swego narodu. W ośmiu wizjach roztacza przed oczami słuchaczy Boży plan, które ma poprowadzić nowy lud Izraela od wyzwolenia z niewoli, przez odbudowę świątyni i stolicy, do gruntownego odrodzenia we wszystkich dziedzinach życia społecznego i religijnego. Chociaż nie wysuwa na pierwszy plan kwestii odbudowy przybytku, jest sprawą oczywistą, że właśnie fakt powrotu Jahwe do Jego świętego mieszkania stanowi conditio sine qua non urzeczywistnienia się Bożego projektu i odnalezienia prawdziwej tożsamości. Novum w jej ukazywaniu przez Zachariasza nowemu Izraelowi polegana tym, że jej przyjęcie nie jest zarezerwowane wyłącznie dla Żydów, ale zgodnie ze słowami Za 8, 20-23 powinna stawać się ona programem życia w perspektywie uniwersalnej.
Oddajemy do Państwa rąk tom drugi wydawnictwa zbiorowego Camino Polaco. Teologia – sztuka – historia – teraźniejszość. Jest on kolejnym owocem multidyscyplinarnych poszukiwań i badań wokół fenomenu Dróg św. Jakuba w Polsce oraz w Europie.
Niektóre teksty zamieszczone w książce zostały wygłoszone jako wykłady podczas konferencji naukowej, która odbyła się w dniach 6–8 czerwca 2014 roku w Centrum Dialogu im. Jana Pawła II w Toruniu. Większość powstała jednak jako pokłosie zainteresowań różnych osób zarówno postacią św. Jakuba, jak i dynamicznie rozwijającego się zjawiska pielgrzymowania drogami naznaczonymi obecnością świętego.
Od początku tworzenia wydawnictwa Camino Polaco towarzyszy nam doświadczenie współpracy z różnymi środowiskami. W tym miejscu pragniemy podziękować wszystkim autorom tekstów, którzy odpowiedzieli na nasze zaproszenie. W prezentowanym tomie dominują teksty historyków. Ich obfita obecność wskazuje wyraźnie, jak wiele kwestii z dziejów kultu św. Jakuba oczekuje na swoje zainteresowanie i opracowanie. W prezentowanym tomie nie brakuje jednak także tekstów teologów, filozofów, archeologa czy historyka sztuki. Cieszy nas także obecność tekstu, który jest opisem przebytej Drogi Polskiej.
fragm. Wstępu
Książka „Odzież i insygnia grobowe biskupów przemyskich obrządku łacińskiego” jest wyjątkowa z kilku powodów. Ze względu na zawartą w niej problematykę, metody badań i przeprowadzone analizy jest interdyscyplinarnym opracowaniem skierowanym do przedstawicieli wielu dziedzin i dyscyplin nauki: archeologii, poprzez antropologię kultury, historię sztuki, historię Kościoła, aż po historię i teologię liturgii. Od kilkunastu la naukowcy coraz częściej podejmują badania nad kultura funeralną na podstawie zabytków pozyskiwanych z krypt grobowych. Wciąż niewiele powstaje jednak publikacji, które prezentowałyby wyniki tych badań. Publikacja prof. Anny Drążkowskiej wpisuje się w pionierski w tym względzie nurt naukowo-badawczy. Jest we współczesnej, naukowej literaturze polskiej pierwszą pozycją omawiającą – w tak szerokim zakresie – odkrytą w wyniku badań archeologicznych odzież, w której chowano zmarłych biskupów, i zachowane ich insygnia, będące znakiem władzy pasterskiej. […] Autorka odnalazła – zachowane w różnych stanie – szczątki jedenastu biskupów, które z ogromnym szacunkiem i pietyzmem poddała identyfikacji personalnej. W książce w interesujący sposób przedstawiła sposoby tej identyfikacji. Wieloaspektowej analizie, a następnie konserwacji poddała również […] odzież, w której biskupi zostali pochowani, insygnia złożone w trumnach oraz same trumny wraz z ich wyposażeniem i odnośnymi inskrypcjami. Zupełnie wyjątkowym znaleziskiem jest opisana w książce urna z ludzkim sercem. Omówiono ją na tle zwyczajów związanych z grobami serc. Warto dodać, że do tej pory dokonano niewielu takich odkryć.
Z recenzji wydawniczej ks. dr. hab. Daniela Brzezińskiego
W debacie wokół przemian współczesnych rodzin i wzorców płci rzadko dyskutuje się o doświadczeniach kobiet spoza klasy średniej. W istocie niewiele wiemy na temat tego, jak po 1989 roku zmieniały się biografie, tożsamości i role rodzinne rolniczek i robotnic. Tymczasem od co najmniej kilku dekad to właśnie zwalniane z restrukturyzujących się fabryk pracownice, rolniczka i gospodynie domowe są bohaterkami cichej, niewidzialnej, choć masowej ewolucji. Jako (nie)legalne migrantki – sprzątaczki i opiekunki dzieci, osób starszych i chorych – zamieszkujące wraz z milionami podobnych sobie globalnych robotnic getta migracyjne w metropoliach Europy i Ameryki, musiały zmierzyć się z nowymi nierównościami, gruntownie przeorganizować rolę, tożsamości rodzinne i wzorce płci. Jak Polki radziły sobie z wieloletnią przymusową rozłąką z dziećmi w sytuacji, gdy „opieka na odległość” stała w sprzeczności z figurą matki rezydencjalnej utrwaloną w świadomości jako kanoniczna i niemodyfikowalna? Jak zmieniały się przy tym ich relacje z mężami, rodzinami i społecznościami lokalnymi? O jakich doświadczeniach , jakim językiem mówi „matka Polka na odległość”? Jakie kulisy życia polskich rodzin zaczęła odsłaniać, kiedy znalazła się tak – poza granicami domu, tradycyjnego świata społecznego wsi, miasteczka, państwa? Z czym wiąże się „postmodernizacja ubogich”? Autorka odpowiada na te pytania, zastanawiając się jednocześnie, czy od 1989 roku – kiedy okno dla masowych migracji kobiet otworzyło się szerzej – mieliśmy do czynienia z niedostrzeżoną rewolucją płci w społecznościach zwykle szufladkowanych jako twierdze tradycyjności.
Analizy powstały na podstawie zebranych przez autorkę narracji autobiograficznych kobiet, których doświadczenie życia między dwoma krajami wpisało się w dwie dekady transformacji 1989-2010. Książka nie mogłaby jednak powstać bez intensywnych badań terenowych, prowadzonych w Polsce I Belgii. Dały one wgląd w życie migrantek, ich rodzin i społeczności na wsiach i w małych polskich miasteczkach, a także w gettach migracyjnych Brukseli.
Jaką rolę w związkach intymnych pełnią dziś moment rozpoczęcia relacji, zamieszkania razem oraz ślubu, a jaką pełniły dawniej? W jakim stopniu koncepcja miłości romantycznej opisuje doświadczenia współczesnych par? Czy trafne są tezy mówiące o indywidualizacji, kryzysie rodziny lub rosnącej popularności życia w pojedynkę?
Cel tej pracy to analiza przemian charakteru związków intymnych w kontekście ogólnych trendów obecnych w kulturze europejskiej ostatnich stuleci, ze zwróceniem szczególnej uwagi na relację między życiem intymnym a formami zamieszkiwania. Punktem wyjścia jest problematyzacja uproszczeń towarzyszących nieraz myśleniu o przemianach intymności, takich jak wyobrażenie przeszłości jako ery licznej i wielopokoleniowej rodziny, miłości – jako zjawiska kulturowo niezmiennego, czy współczesności – jako epoki ludzi niezdolnych do tworzenia bliskich relacji, żyjących w świecie pozbawionym kulturowych wzorów. Zarówno przeszłość, jak i współczesność pary intymnej jak znacznie bardziej wielowątkowa, dynamiczna i pełna napięć oraz zawsze uwikłana w różne formy uspołecznienia, a książka dokumentuje to na trzy sposoby.
Pierwszy to analiza zmieniających się historycznie relacji między miłością, mieszkaniem razem, małżeństwem i rodziną – z naciskiem na kontekst Polski – oparta na teoria przemiany więzi społecznych oraz bogatych danych z prac historyków i socjologów. Drugi to analiza badań intymności prowadzonych współcześnie, dotyczących zwłaszcza trwałości związków, rosnącej liczby singli i upowszechniania się ko habitacji, a także pułapek związanych z ich projektowaniem i interpretowaniem. Trzeci to wnioski z badań autora przeprowadzonych w Polsce, od sondażowych po pogłębioną eksplorację historii dwudziestu par młodych ludzi.
Książka „Odzież i insygnia grobowe biskupów przemyskich obrządku łacińskiego” jest wyjątkowa z kilku powodów. Ze względu na zawartą w niej problematykę, metody badań i przeprowadzone analizy jest interdyscyplinarnym opracowaniem skierowanym do przedstawicieli wielu dziedzin i dyscyplin nauki: archeologii, poprzez antropologię kultury, historię sztuki, historię Kościoła, aż po historię i teologię liturgii. Od kilkunastu la naukowcy coraz częściej podejmują badania nad kultura funeralną na podstawie zabytków pozyskiwanych z krypt grobowych. Wciąż niewiele powstaje jednak publikacji, które prezentowałyby wyniki tych badań. Publikacja prof. Anny Drążkowskiej wpisuje się w pionierski w tym względzie nurt naukowo-badawczy. Jest we współczesnej, naukowej literaturze polskiej pierwszą pozycją omawiającą – w tak szerokim zakresie – odkrytą w wyniku badań archeologicznych odzież, w której chowano zmarłych biskupów, i zachowane ich insygnia, będące znakiem władzy pasterskiej. […] Autorka odnalazła – zachowane w różnych stanie – szczątki jedenastu biskupów, które z ogromnym szacunkiem i pietyzmem poddała identyfikacji personalnej. W książce w interesujący sposób przedstawiła sposoby tej identyfikacji. Wieloaspektowej analizie, a następnie konserwacji poddała również […] odzież, w której biskupi zostali pochowani, insygnia złożone w trumnach oraz same trumny wraz z ich wyposażeniem i odnośnymi inskrypcjami. Zupełnie wyjątkowym znaleziskiem jest opisana w książce urna z ludzkim sercem. Omówiono ją na tle zwyczajów związanych z grobami serc. Warto dodać, że do tej pory dokonano niewielu takich odkryć.
Z recenzji wydawniczej ks. dr. hab. Daniela Brzezińskiego
W bieżącym roku [2014] impulsem do refleksji nad małżeństwem i rodziną jest nie tylko wspomniany Synod, ale także dwudziesta rocznica publikacji Listu do rodzin św. Jana Pawła II. List stał się dla wielu swego rodzaju lekturą obowiązkową w obchodzonym w Kościele Roku Rodziny, ale również formą bardzo osobistego spotkania z Papieżem zatroskanym o losy człowieka i rodziny, którą nazwał „centrum i sercem cywilizacji miłości”. Niniejsza publikacja stanowi zaproszenie, by do tego bardzo ważnego dla rodzin Listu powrócić. Autorzy zawartych w niej artykułów chcieliby w tym powrocie pomóc. Przedstawiając swoje refleksje nad Listem do rodzin, autorzy odpowiadają na ciągle aktualne wezwanie Jana Pawła II skierowane do teologów. W adhortacji apostolskiej Familiaris consortio papież zachęcał ich, „by jednocząc swoje wysiłki we współpracy z hierarchicznym Magisterium, starali się coraz lepiej naświetlać podstawy biblijne tej nauki, jej motywacje etyczne i racje personalistyczne. Dzięki temu, będzie możliwe w kontekście organicznego wykładu przedstawić naukę Kościoła, dotyczącą tego ważnego tematu, w sposób naprawdę dostępny wszystkim ludziom dobrej woli, ułatwiając coraz jaśniejsze i głębsze jej zrozumienie. W ten sposób zamysł Boży będzie mógł być coraz pełniej urzeczywistniany dla zbawienia człowieka i dla chwały Stwórcy”.
Ze Wstępu
W książce zaprezentowano portrety Stanisława Konarskiego, zakonnika pijara, znaczącego statysty XVIII stulecia. Ze względu na swe zasługi bywał on w ciągu minionych 250 lat niejednokrotnie uwieczniany z wykorzystaniem technik: rysunkowych, malarskich, graficznych czy rzeźbiarskich. Nigdy dotąd nie próbowano jednak zebrać tych podobizn i przebadać jako określonego zbioru. Obfitość konterfektów powinna umożliwiać poznanie wizerunku duchownego, ale wraz z narastającą liczbą przedstawień obraz jego fizjonomii i sylwetki zdaje się zacierać. Zamiast przybliżenia, raczej się oddala, pozostawiając rozmaite wątpliwości.
Cel podejmowanych badań był więc następujący: zgromadzić jak najszerszy zasób zachowanych portretów Konarskiego, następnie poddać je analizie, pozwalającej wskazać dzieła oryginalne, pierwsze, które powstały za jego życia lub krótko po śmierci, a tworzone były przez artystów, mających okazję poznać go osobiście. To właśnie te prace winny stanowić podstawę do refleksji nad rzeczywistym wyglądem pijara, przy niezbędnym w tym przypadku uwzględnieniu rozmaitych konwencji portretowych, wykazujących niekiedy skrajnie odmienne dążenia, w kierunku bądź to weryzmu, bądź to idealizacji modela.
Natomiast wszystkie późniejsze podobizny Konarskiego, których autorzy mogli polegać już wyłącznie na konterfektach pozostawionych przez poprzedników, należało rozważyć właśnie jako problem naśladowania określonych wzorów, dróg ich przejmowania i sposobów powielania. Wzorów odtwarzanych ze zróżnicowaną wnikliwością i z różnym stopniem artystycznych uzdolnień, co niejednokrotnie prowadziło do coraz większych uogólnień, przekształcających portret indywidualny w wyzbyty wierności i dosłowności wizerunek „uniwersalny” – zakonnika doskonałego, pełnego wiary i wiedzy, ucieleśniającego najwyższe wartości.
Tematem książki jest problematyka praw noachickich w pierwszym kodeksie żydowskiego prawa religijnego, Miszne Tora, słynnego halachisty i filozofa Mojżesza Majmonidesa. Prawa te stanowią – według Tory ustnej – nadany przez Boga kodeks etyczny przeznaczony dla całej ludzkości.
Zdaniem autora pracy to uniwersalistyczne i mesjanistyczne założenia Miszne Tora skłoniły Majmonidesa do zawarcia w swoim kodeksie – co odróżnia go od innych kodyfikatorów – także regulacji przeznaczonych dla nie-Żydów w czasach, gdy przestrzeganie tych przykazań stanie się kwestią bieżącą.
Ustanowienie Tory ustnej głównym nośnikiem tradycji praw noachickich prowadzi do uznania wagi wiary w objawienie jako gwarancji zbawienia dla nie-Żydów oraz do nałożenia szczególnych obowiązków na Żydów jako depozytariuszy tej tradycji. Prawo noachickie jest prawem boskim, a jego cel stanowi nie tylko zapewnienie porządku społecznego, ale także umożliwienie człowiekowi osiągnięcie doskonałości. Chociaż prawo to w ogólnym zarysie jest zbieżne z prawem naturalnym, jednak wszystkie jego aspekty niezbędne do osiągnięcia tej doskonałości są dane tylko przez objawienie.
Majmonides opiera się w swoim kodeksie wyłącznie na źródłach rabinicznych, starając się godzić sprzeczne opinie. Ale tym, co go wyróżnia, jest nie tylko jego racjonalizm i uniwersalizm, ale też ewolucjonizm, obecny zarówno w kumulatywnej koncepcji żydowskiej tradycji ustnej oraz praw noachickich i żydowskich, jak i wizji drogi prowadzącej od religii pogańskich do monoteizmu i czasów mesjasza. Ewolucjonizm ten w wymiarze jednostkowym wyraża się w postulacie samodoskonalenia i rozwoju człowieka, dzięki któremu może on przekroczyć granice swojego przyrodzonego świata.
Pozwalamy sobie polecić tę pozycję wszystkim zainteresowanym profesjonalistom – teoretykom i praktykom – zajmującym się kwestią terapeutycznych aspektów w pracy pedagogicznej i psychologicznej, nieprofesjonalistom zainteresowanym problematyką terapii stosowanej wobec ludzkiej niepełnosprawności, zaburzeń i dysfunkcji występujących w każdym wieku oraz osobom, które chcą zgłębiać powyższe zagadnienia.
Ditta Baczała
Jacek J. Błeszyński
Profesor Janusz Małłek [...] od lat studenckich na UMK w Toruniu specjalizował się w tematyce Prus Książęcych lub wręcz „obojga Prus”. Ilekroć przenosił swe zainteresowania na teren Prus sąsiednich – a więc na ziemię rodzinna Mikołaja Kopernika – tylekroć starał się protestować stare nawyki historiografii polskiej , która w ślad za dawnymi historykami niemieckimi określa tę ziemię mianem „Prus Królewskich” […]. Nie były to […] jakieś wyimaginowane „Prusy Królewskie”, lecz wprost Prusy Polskie – dowodzi profesor Janusz Małłek. […] Cała słuszność powyższego stanowiska uwidacznia się w drugiej części szkiców poświęconych już bezpośrednio naszemu Astronomowi. Z tego punktu widzenia w sposób naturalny i zrozumiały przedstawia się demonstrowana przez Kopernika wielokrotnie, w różnych aspektach i sytuacjach, jego orientacja polityczna jako wiernego królowi obywatela państwa polskiego.
Ze Wstępu dr. Jerzego Sikorskiego
Wybitny historyk francuski Fernand Braudel w swoich pracach o Morzu Śródziemnym stwierdził, że dla zrozumienia działań nawet pojedynczego człowieka konieczny jest szeroki kontekst, jaki tworzą przestrzeń i środowisko społeczne, w którym toczy swoje życie główny bohater. Dla Braudela Filip II, król Hiszpanii, stał się więc tylko pretekstem do analizy całej cywilizacji Morza Śródziemnego w jego czasach. W prezentowanej książce autor posługuje się metodą Braudela, ale odnosi ją do Mikołaja Kopernika – uczonego. Jego biografia pozostaje na marginesie tych rozważań – zdecydowanie ciekawszy dla autora jest bowiem ów kontekst przestrzenny i społeczny, który musiał w jakiejś mierze kształtować osobowość Mikołaja Kopernika i jego horyzonty intelektualne. Kontekst ten tworzą biogramy toruńskich rodzin spokrewnionych i spowinowaconych z astronomem oraz zupełnie odmienna od dotychczas prezentowanych genealogia rodziny Koperników. Autor przedstawia też nowe ustalenia dotyczące pierwszego, toruńskiego okresu życia Mikołaja Kopernika.
Książka traktuje o dziejach Prus, które w wyniku wojny trzynastoletniej (1454-1466) między zakonem krzyżackim a Polską, na mocy traktatu pokojowego zawartego w Toruniu (1466) podzielono na dwie części. Pomorze Gdańskie, odtąd nazywane Prusami Królewskimi lub Prusami Polskimi, wraz z Warmią przypadło Polsce, natomiast pozostałe ziemie pruskie (tzw. Prusy Krzyżackie) pozostały pod panowaniem Zakonu. Kolejna wojna Polski z zakonem krzyżackim (1519-1521) zakończyła się pokojem w Krakowie (1525), który przewidywał sekularyzację państwa zakonnego w Prusach i utworzenie tam świeckiego księstwa – Prus Książęcych. Prusy Królewskie i Prusy Książęce w XVI i XVII wieku były jednak nadal w jakimś stopniu owymi „dwiema częściami” dawnej całości. Prawie wszystkie studia publikowane w tym tomie bezpośrednio lub pośrednio traktują o procesie „schodzenia się” czy też „rozchodzenia się” tych części. W XVI stuleciu przebieg i tempo tego procesu były warunkowane przez trzy stałe elementy - Prusy Książęce, Prusy Królewskie i całą Polskę, w XVII wieku doszedł czwarty – Brandenburgia. Stąd w książce znalazły się także studia omawiające proces „zrastania się” – bo on ostatecznie przeważył – zarówno Prus Królewskich z Rzeczpospolitą Polską, jak i Prus Książęcych z Brandenburgią.
Seria pt. Dokumentacja Życia Literackiego Kręgu Londyńskich „Wiadomości” (1945–1981) upowszechnia bezcenne archiwalia redakcyjne najważniejszego literackiego tygodnika polskiej emigracji pojałtańskiej, znajdujące się w zbiorach Archiwum Emigracji Biblioteki Uniwersyteckiej UMK w Toruniu.
Opracował i przypisami opatrzył Marcin Łukasz Lutomierski, konsultacja edytorska Beata Dorosz
Prezentowana publikacja porusza temat doświadczania własnej cielesności i jego związku z psychospołecznym funkcjonowaniem w grupie młodych kobiet. Problematyka Ja-cielesnego i obrazu ciała zajmuje ważne miejsce w literaturze psychologicznej. Często jednak badacze skupiają się na osobach z zaburzeniami odżywiania, a ich poszukiwania naukowe koncentrują się wokół tematu zadowolenia z ciała. Niniejsza praca wykracza poza ten obszar i ukazuje, że doświadczanie własnej cielesność wiąże się z całościowym funkcjonowaniem młodych kobiet – z ich osobowością, samooceną, poczuciem jakości życia oraz funkcjonowaniem społecznym. Silne Ja-cielesne może chronić przed zachowaniami ryzykownymi, związanymi z udoskonalaniem swojego ciała (np. rygorystyczne diety, środki farmakologiczne, nadmierne ćwiczenia fizyczne). Takie ujęcie problematyki doświadczania własnej cielesności rzuca nowe światło na ten obszar badawczy i może być inspiracją do dalszych badań, szczególnie nad stałością i złożonością Ja-cielesnego.
Książka Człowiek w przestrzeniach szkoły. Studium antropologiczne to rezultat namysłu nad kondycją instytucji szkoły z perspektywy zadań edukacji polonistycznej, a zarazem opis dynamicznej relacji między dzieckiem a dorosłym. Tytułowe przestrzenie, w których zachodzą owe związki, mają charakter sensualny, wyznaczany funkcją budynku szkolnego, oraz symboliczny, ujawniający się w tekstach (podręcznik, lektura). Zarysowany w książce szeroki kontekst kulturowy pozwala dojrzeć szczeliny w restrykcyjnych przestrzeniach edukacji. Prześwity wolności nie tworzą się samoczynnie, ale są efektem oporu i buntu młodego człowieka, któremu narzucono kulturową rolę ucznia.
Niniejsza publikacja stanowi kontynuację bogatej polskiej tradycji, w której toruńscy historycy, badacze dziejów regionu kujawsko-pomorskiego, popularyzując najnowsze wnioski ze swoich badań, podejmują dyskusję z praktykami, metodykami i nauczycielami w celu poszukiwania jak najlepszych sposobów upowszechniania dorobku naukowego w praktyce szkolnej oraz życiu codziennym społeczności lokalnej. W części pierwszej badacze epoki średniowiecza, XIX i XX w. skoncentrowali swoją uwagę na przedstawieniu problematyki „miejsc pamięci” z perspektywy obiektów średniowiecznych regionu, toruńskich nekropolii oraz miejsc związanych z eksterminacją mieszkańców Pomorza Gdańskiego podczas II wojny światowej. Na część drugą złożyły się teksty napisane przez nauczycieli, przyczynki badawcze autorstwa młodych historyków oraz wypowiedzi osób społecznie zaangażowanych w ochronę cmentarzy w regionie kujawsko-pomorskim.
Ze Wstępu
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
