Lata 1957-1961. Wczesna twórczość Romana Polańskiego. Etiudy szkolne i pozaszkolne
Lata 1961-1968. Pierwsze pełnometrażowe filmy Polańskiego. Jazz i jego granice w "autorskim kinie gatunków"
Lata 1971-1986. Autor filmu - widmo kompozytora. Następca Komedy polnie poszukiwany!
Lata 1988-2002. Polański i "dinozaury muzyki" (niekoniecznie) filmowej
Lata 2005-2013. Emocjonalnie i intelektualnie. Rachel Portman i Alexandre Desplat
Wszelki namysł nad tym, co niezauważalne jest zwielokrotnionym wyzwaniem. Pierwszym warunkiem jego realizacji jest zatrzymanie się, aby dostrzec to, co stało się niewidzialną częścią życia. Drugim natomiast odnalezienie metody i narzędzia, które zagwarantują właściwe przeprowadzenie procesu badawczego. Tym doświadczeniem niezwykle trudnym do skupienia na nim uwagi pozostaje nasycona znakami współczesna codzienność. Dobrym narzędziem do jej uchwycenia wydaje się być semiotyka gwarantująca rozpoznawanie i opisywanie wszelkich odcieni codzienności. Na tom składają się artykuły, których podstawą były referaty wygłoszone przez uczestników konferencji, która odbyła się w maju 2017 roku w Instytucie Kulturoznawstwa UAM. Pierwszą część monografii można uznać za teoretyczny wstęp do podejmowanych w dalszej części rozważań, ale także świadectwo aktualności klasycznych już koncepcji w ramach dyscypliny. Drugą część tomu stanowią teksty, dla których punktem wyjścia jest bezpośrednie odniesienie do codzienności – na którą składają się m.in. przestrzeń, reklamy, przedmioty, sytuacje i powszechnie rozpoznawalne znaki. Ostania część tomu ma charakter dwuwymiarowy – jest nie tylko próbą namysłu nad codziennością, ale także jej utrwaleniem, zakodowaniem w reprezentacjach artystycznych. Obszar tych rozważań jest równie szeroki: od zmysłowego doświadczenia przez reprezentacje artystyczne aż po swoiste pogranicze cielesno-zmysłowe reprezentowane przez ruch.
„Objawienia, listy i pouczenia” to druga część „Księgi” św. Anieli z Foligno (1248-1309), jednej z najciekawszych mistyczek zachodniego chrześcijaństwa. Ona sama nie pozostawiła po sobie żadnych dzieł, ale krąg jej uczniów zapisywał w języku łacińskim objawienia prywatne i nauczanie duchowe Anieli. Niniejsza publikacja zawiera różnorodne dokumenty powstałe w ostatnich ośmiu latach jej życia. Odbija się w nich pasjonująca atmosfera Umbrii przełomu XIII i XIV wieku, kiedy w dynamicznie rozwijającym się zakonie św. Franciszka pojawiały się radykalne, często heterodoksyjne nurty duchowe, wchodzące w konflikt z hierarchią kościelną. Podejrzewana o herezję za życia, czytana najpierw potajemnie, a potem inspirująca takie postacie jak św. Teresa od Jezusa czy św. Franciszek Salezy, kanonizowana w 2013 roku przez papieża Franciszka – Aniela z Foligno pozostaje po dziś dzień postacią fascynującą. „Objawienia, listy i pouczenia” wraz z wydanymi w 2016 „Zapiskami” stanowią pierwszy, kompletny przekład „Księgi” Anieli na język polski.
Książka poświęcona została zjawisku protestacyjnych samospaleń i wybranym dziełom, które się do nich odnosiły. Protestacyjne samospalenia to dobrowolne, manifestacyjne i radykalne wystąpienia perswazyjne, które podejmowane są w imię wartości uznawanych przez osobę decydującą się na taką formę sprzeciwu za godne tego, aby poświęcić za nie życie. Są oglądane (na żywo i z odtworzenia) i mają być oglądane, gdyż zakładają wystąpienie przed innych i przed innymi, aby językiem cierpienia ciała i żywiołu ognia wyrazić niezgodę i/lub żądać zmiany.
W drugiej połowie dwudziestego wieku, po głośnym samospaleniu wietnamskiego mnicha buddyjskiego Thích Qu?ng Đ?ca w 1963 roku, protesty samobójcze w ogniu weszły do arsenału pokojowych działań protestacyjnych i kojarzone są z walką bez przemocy (przemoc oczywiście występuje w nich, lecz kieruje się ją przeciwko sobie samemu, a nie innym). Trzon publikacji stanowią szczegółowe studia sześciu przypadków samospaleń dokonanych z różnych przyczyn przez następujące osoby: Thích Qu?ng ??c (1963), Norman Morrison (1965), Ryszard Siwiec (1968), Jan Palach (1969), Chun Tae-il (1970), Mohamed Bouazizi (2010).
Zostały one poprzedzone uwagami natury ogólnej, tworzącymi teoretyczną podstawę dla rozważań szczegółowych. Pomiędzy nimi znajduje się kalendarium w formie krótkich not i mikrostudiów wzbogaconych o informacje na temat dzieł poświęconych danemu przypadkowi. Pozwala ono zobaczyć globalny wymiar zjawiska, jego skalę oraz spektrum spraw, o które upominały się swoimi radykalnymi działaniami osoby protestujące.
Główny obiekt narracji teoretycznej i metodologicznej monografii stanowią relacje partnerskie doświadczane w skryptach biograficznych młodzieży studiującej z wybranych uczelni Polski i Czech (grupa czterystu studentów i dwudziestu par heteroseksualnych). Fenomen współczesnego uczucia nazywanego miłością przemienił się w proces terapeutycznych relacji. W nurcie pedagogiki społecznej zamanifestowano transgresję ogólnej odpowiedzialności za powodzenie lub niepowodzenie w jednostkowych relacjach z silną potrzebą uznania. Ogólnodostępne „dopalacze Ego”, promujące domenę selfie ergo sum zmieniają jakość relacji międzyludzkich w kierunku życzeniowej, wirtualnej relacji krótkiego trwania, bardzo konkurencyjnej dla związku rodzinnego i realnego. Nieustanna admiracja własnej osoby doprowadza do dewaluacji pojęcia wspólnotowości i namiętności w związkach międzyludzkich, nobilituje jednostkę osamotnioną, dla której projekt My – zwany partnerstwem jest kolejnym zintelektualizowanym zadaniem podziwianym i eksponowanym w epoce Ja. Dewaluacja pojęcia My i lansowanie jednostkowych pragnień może prowadzić do zjawisk nieobojętnych pedagogice społecznej, a związanych z konwersją kapitału społecznego kobiet na ich kapitał seksualny, takich jak: seksting, sponsoring, cyberpornografia. Źródła tych problemów nie należy szukać wyłącznie w psychologii osobowości, ale w całych strukturach społecznych odpowiedzialnych za miłości w epoce Ja.
Książka zawiera osiemnaście prac poświęconych rozmaitym zagadnieniom filozofii i historii matematyki i logiki. Można je podzielić na cztery grupy. Prace pierwszej grupy poświęcone są ogólnym i podstawowym problemom filozofii matematyki (ontologia matematyki, nieskończoność, dowód w matematyce, rola podmiotu w matematyce, kontekst kulturowy matematyki, strukturalizm i teoria kategorii w filozofii matematyki). W grupie drugiej znajdują się rozważania związane z twierdzeniami Gödla o niezupełności i ich konsekwencjami dla programu Hilberta i ogólnie dla filozofii matematyki i logiki. Kolejna grupa zawiera szkice dotyczące różnych zagadnień historii logiki i matematyki. Wreszcie na grupę czwartą składają się prace poświęcone filozofii matematyki w Polsce międzywojennej.
Książka traktuje o poezji polskiej i malarstwie XIX oraz XX wieku. W centrum zainteresowania autora znajduje się pejzaż. Publikacja ma charakter interdyscyplinarny – powinna usatysfakcjonować i historyków literatury, i historyków sztuki. Ma ona głównie charakter interpretacyjny. Napisana jest językiem naukowym, a jednocześnie w sposób przystępny. Doskonale nadaje się do wykorzystania w pracy dydaktycznej. Jest adresowana do badaczy, nauczycieli, studentów i wszystkich tych, którzy interesują się poezją oraz malarstwem.
Ogród we wszelkich swoich postaciach i formach jest miejscem zorganizowanego przez człowieka spotkania natury z kulturą. Ogrody mogą powstawać i istnieć gdziekolwiek. Na ugorach, nieużytkach, byłych kamieniołomach i śmietniskach miejskich (usytuowany na Montmartrze publicznie dostępny Parc des Buttes Chaumont w XIX dzielnicy), terenach ekologicznie zdegradowanych, nawet na pustyni. Oczywiście, aby ich istnienie miało sens, potrzebna jest odpowiednia przestrzeń oraz podłoże uprawy. Ogród we wszystkich możliwych postaciach stanowi przestrzeń wydzieloną i chronioną. A także mającą swojego założyciela i gospodarza. Ów antropokulturowy i psychospołeczny moment odgraniczenia i ciągłej troski o wydzieloną przez człowieka przestrzeń przenika poszczególne kultury i epoki tym samym wspólnym refleksem.
Okrucieństwo przejawia się nie tylko jako agresja związana z toczącymi się wojnami o różnym podłożu, lecz również we wszystkich dziedzinach kultury: sztuce i muzyce, literaturze, kinie, w komiksie i animacjach filmowych, grach komputerowych i reklamie. Okrucieństwo jest już właściwie formą komunikacji, sposobem przedstawiania świata a nawet wyrażania własnych emocji. Stało się akceptowaną coraz częściej – również mocą umowy społecznej – formą indywidualnej i zbiorowej manifestacji roszczeniowych żądań i przekonań.
Obowiązkiem humanisty jest wyrażanie sprzeciwu wobec przemocy oraz ujawnianie wynikających z niej zagrożeń. Ta potrzeba zaowocowała zawiązaniem konsorcjum pomiędzy Wydziałem Filologii Polskiej i Klasycznej UAM w Poznaniu i Wydziałem Polonistyki UJ w Krakowie oraz organizacją seminariów i konferencji na temat okrucieństwa w literaturze i kulturze europejskiej Uczeni podjęli się wykonania prac badawczych i trudu interpretacji analizowanych źródeł, by opisać i uświadomić procesy powstawania i przekształcania różnych rodzajów okrucieństwa w sztuce – w literaturze, plastyce, teatrze i filmie i w języku, ale też we współczesnych formach komunikacji, które są zarazem środkami edukacji młodych ludzi (komiks, gry komputerowe, animacje). Sięgnęli też po podstawowe teksty i mity kultury Europy – do Starego Testamentu i mitologii Greków i Rzymian, by dotrzeć do najwcześniejszych ujęć tego zagadnienia w naszej kulturze.
Konferencja, która odbyła się w Poznaniu w marcu 2015 roku, pokazała różne odsłony zaangażowania, potwierdzając potrzebę dyskutowania o jego kształtach i postaciach. Zebrane w niniejszym tomie teksty, będące jej pokłosiem zostały podzielone na trzy grupy. Pierwsza część „Labirynty zaangażowania” zawiera wypowiedzi, w których pojawia się re?eksja nad klasycznym jego ujęciem jako postawy pisarza pragnącego zwrócić uwagę i przeciwdziałać usterkom rzeczywistości, w jakiej funkcjonuje. Druga część „Paradoksy zaangażowania” zbiera głosy badaczy podkreślających niejednoznaczność terminu, odsłaniających różne pisarskie strategie kluczenia między potrzebą działania a świadomością jego utopijności. W trzeciej części „Nowe ścieżki” zaprezentowane są analizy prób przeciwdziałania różnego typu pułapkom, w jakie może wpaść każdy, kto chce mierzyć się z rzeczywistością. Tak różnorodne perspektywy badawcze prowokują do dalszego namysłu nad formami angażowania się w życie: zaangażowani nie szukają tylko ideologicznych uwikłań, co nie znaczy, iż większość naszych spraw nie ma politycznego podłoża. Większość to jednak nie całość, a przyglądanie się relacji między tymi aspektami jest i pozostanie zagadnieniem zawsze aktualnym.
W połowie 2012 roku, czyli ponad rok po wypadku jądrowym w elektrowni Fukushima Daiichi, jednym z największych w dziejach ludzkości, dziesiątki tysięcy Japończyków wyszły na ulice, by zaprotestować przeciwko polityce energetycznej rządu. Dlaczego rok po wypadku? Kto protestował i dlaczego? Jakie były skutki tych protestów? Książka jest próbą odpowiedzi na te pytania. Na podstawie własnych badań terenowych i przeglądu dotychczasowej literatury autorka przedstawia genezę, formy organizacji i działania ruchu społecznego skierowanego przeciwko elektrowniom atomowym oraz omawia wpływ, jaki ruch ten wywarł na politykę energetyczną państwa. Powyższe zagadnienia przedstawione są na tle wcześniejszych wypadków i zdarzeń jądrowych, sytuacji politycznej w czasie wypadku, systemu decyzyjnego zdominowanego przez tzw. „nuklearną wioskę” oraz sposobu zarządzania kryzysowego przez władze. Warto dodać w kontekście polskich dyskusji na temat Fukushimy, że nie bez znaczenia był fakt, jak orzekła niezależna parlamentarna komisja badawcza ds. wypadku, że przyczyną „nie była ‘katastrofa naturalna’ [trzęsienie ziemi i tsunami], ale że była to jednoznacznie ‘katastrofa wywołana przez człowieka’ [jinsai]”.
Książka Joanny Smól jest poświęcona piśmiennictwu poradnikowemu w prasie kobiecej z drugiej połowy XX wieku i jest pierwszym tego typu opracowaniem podjętej problematyki. Opracowanie, co szczególnie cenne, ma charakter interdyscyplinarny, choć osadzone jest przede wszystkim w lingwistycznych badaniach genologicznych. Wartością autorskiego ujęcia jest uwzględnienie przemian gatunków poradnikowych i ich wzajemnych relacji, co pozwala Autorce stwierdzić, iż cechą tych gatunków jest „zbliżanie się do siebie, wzajemne przenikanie i wnikanie form krótszych w te bardziej rozbudowane”. Monografia jest głosem w dyskusji nad relacjami między gatunkami mowy, dyskusji nadal w polskiej genologii żywej i gorącej.
Książka jest zbiorem 17 prac poświęconych aktualnie prowadzonym badaniom z zakresu filozofii matematyki i informatyki. Obrazuje najnowszy ich stan w różnych ośrodkach naukowych w Polsce.
Przedmiotem podjętych w monografii rozważań jest postsocjalistyczna formacja społeczno-ekonomiczno-polityczna dokonana z punktu widzenia antropologii społecznej. To studium środkowoeuropejskiej i polskiej wersji kapitalizmu. W krytyczny sposób przedstawia, jak neoliberalizm wyklucza z głównego nurtu społeczeństwa całe jego segmenty oraz ich opór wobec stanowionych relacji władzy i podporządkowania. Ujawnia mechanizmy tworzenia hierarchii między ludźmi w zwykłych działaniach. Codzienne praktyki ujmuje jako korelat globalnych relacji zależności i podporządkowania, lecz zarazem eksponuje sprawczą moc aktorów społecznych. Stanowi zarówno krytykę systemów wytwarzających nierówności, jak i towarzyszących im hegemonicznych dyskursów. Autor odchodzi od dominującego wyjaśniania tworzenia „postsocjalistycznych Innych” w kategoriach tożsamościowych. Nie odmawiając kulturze znaczenia w kreowaniu dystynkcji społecznych, analizuje klasowy charakter nierówności, które przyobleka się jedynie w idiomy różnic kulturowych. Książka odkrywa, jak wytworzone nierówności doprowadziły do karmionej dziś populizmem wrogości wobec wszelkich Innych, w szczególności ksenofobii i islamofobii podszytej rasizmem.
Rzeczywistość społeczna XXI wieku, pomimo olbrzymiego potencjału komunikacyjnego ludzkości i nieograniczonego niemalże dostępu do informacji i wiedzy, zdradza objawy kryzysu. Świat okazuje się nie tak bezpieczny, przewidywalny i oparty na rozumie, jak przez dziesięciolecia przewidywali orędownicy koncepcji społeczeństwa informacyjnego. Rozwój globalnej sieci komputerowej oraz towarzyszący temu wzrost znaczenia cyfrowej kultury masowej nie gwarantują stabilności i rozwoju społeczeństwa informacyjnego. Nieskrępowany przepływ informacji i nieograniczone możliwości komunikacyjne umożliwiają bowiem nie tylko cyrkulację szlachetnej myśli i szczytnych idei, ale znacząco wzmacniają także ciemną stronę ludzkiej natury. Obok bezdyskusyjnie pozytywnych koncepcji i poglądów, równoważne (a często wręcz bardziej wyraźne i dobitniej oddziałujące) miejsce w sieci znajdują także poglądy radykalne. Praca opisuje związki między cyfrową kulturą masową XXI wieku a kulturą polityczną społeczeństwa informacyjnego, w perspektywie społeczno-regulacyjnej koncepcji kultury Jerzego Kmity.
Książka traktuje o problematyce pomników w perspektywie współczesnych dyskursów krytycznych tzw. nowej humanistyki. Dystansując się nieco od studiów nad pamięcią, które tradycyjnie przynależą do sfery badań nad pomnikami, w książce zaproponowano przyjęcie nowej ramy interpretacyjnej dla powstających wcześniej i współcześnie monumentów. Perspektywa antropoceniczna pozwala wyjść poza schemat myślenia o pomnikach jedynie w kategoriach ich politycznej i tożsamościowo twórczej roli i umożliwia spojrzenie na nie także jako na obiekty współtworzące nowe wspólnoty. Daje ona podstawy do nowej interpretacji wielu powstających współcześnie pomników nieklasycznych (sensorycznych, efemerycznych, środowiskowych etc.), dla których pamięć o przeszłości nie musi być kluczowa. Powstają one przede wszystkim po to, by zwrócić uwagę na ważne problemy współczesne, poruszyć wybranymi społecznościami, stworzyć przestrzeń osobistego doświadczenia bez zaistnienia konkretnego obiektu, w którego powstanie wpisane jest wykluczenie tych, którzy nie zgadzają się z przesłaniem w nich zawartym. Książka stanowi także dyskusję nad powstającymi współcześnie pomnikami. Analizowane są więc zarówno te monumenty, które odwołują się do klasycznych form pomnikowych, jak i te, których forma niekiedy szokuje, a często przynajmniej wykracza poza znany i oswojony kształt monumentów, ale które mimo swej nowatorskiej formy często nadal wpisują się w tradycyjny dyskurs pamięci i realizują antropocentryczną wizję świata. Publikacja gromadzi teksty i manifesty artystyczne wybitnych twórców i naukowców, wśród nich Krzysztofa Wodiczki, Joanny Rajkowskiej, Anne Peschken, Ewy Domańskiej czy Piotra Piotrowskiego.
Estetyka filmu. Badania nad filmem science fiction «Wojna światów» (1953/1954) Byrona Haskina” Wernera Faulsticha jest pierwszą na świecie, medialną teorią filmu fabularnego. Stanowi ona część większego projektu badawczego, w którym autor ukazał recepcję „Wojny światów” G.H. Wellsa we wszystkich mediach, poczynając od czasopisma i książki (H.G. Wells), przez komiks i radio (O. Welles), a kończąc na filmie (B. Haskin), telewizji (J. Sargent) i operze popowej (J. Wayne). Wybór słynnego w latach 50. filmu SF Byrona Haskina nie był jedynie koniecznością historyczną, podyktowaną pierwszą i jedyną do czasów Spielberga adaptacją filmową, lecz wynikał zarazem ze świadomości, że przeciętność artystyczna filmu, który zdobył skądinąd Oscara za efekty specjalne, jest jego wielką zaletą. Podobnie jak jest nią zdolność do ukazywania tego, czym jest w istocie estetyka filmu. Faulstich postawił sobie za cel zasypanie przepaści między abstrakcyjnie rozumianą teorią, dla której poszczególne filmy są co najwyżej mniej lub bardziej arbitralnie dobranymi przykładami, a formalną i treściową analizą pojedynczego filmu pojmowanego jako totum. Dzięki tak jasno sprecyzowanemu założeniu badawczemu autorowi udało się skutecznie przybliżyć pięć kategorii określających medium filmu: realizm, przemoc pokazywania, technikę, towar, mit. I jednocześnie pokazać, jak przejawiają się one w konkretnym dziele filmowym, które naznaczyło je swymi niepowtarzalnymi cechami.
Zbiór szkiców i studiów zamieszczonych w tej książce obejmuje blisko półwiecze – począwszy od roku 1971 („Podwójny portret Lizy Pareńskiej”) aż po okres najnowszy. Ich wspólny mianownik stanowi nie tylko semiotyczna perspektywa spojrzenia na dzieło sztuki jako tekst kultury. Łączy je również to, iż wszystkie wzięły się z zafascynowania autora ich urzekającą niezwykłością. Zarówno gdy w grę wchodzą wielkie osiągnięcia sztuki filmowej, w rodzaju: „Towarzyszy broni”, „La strady”, „Eroiki”, „Kabaretu”, „Śmierci w Wenecji”, „Amarcordu” czy „Manhattanu”, jak i te mniejsze, z kategorii minorum gentium – niedoskonałe, nie do końca spełnione, należące do świata „sztuki ubogiej”, jednak na swój sposób frapujące i warte ponownego spojrzenia. I jedne, i drugie na równi przykuwają uwagę.
Gdy przyglądamy się współczesnej praktyce społecznej, reprezentowanej przez media masowego przekazu, bez trudu dochodzimy do wniosku, że słowotwórcza działalność podmiotu jest w dużej mierze determinowana czynnikami pragmatycznymi. Modele słowotwórcze, które cechuje pewna stałość formy oraz zmienność znaczenia, wpisują się doskonale w obraz współczesności. Stają się skutecznym narzędziem pozwalającym użytkownikom języka realizować najważniejsze dla nich potrzeby – łatwego i szybkiego nazywania bytów wyobrażeniowych. Composita, stanowiące przedmiot analiz, należy traktować jak swego rodzaju znak czasu zarówno we współczesnym polskim, jak i bułgarskim medialnym dyskursie publicystycznym. Serie polskich i bułgarskich wyrazów złożonych z komponentami eko-/???-, euro-/????-, gej-/???- i homo-/????- cechuje wysoka produktywność, wskazując tym samym na zjawiska zajmujące centralne pozycje w medialnym dyskursie publicystycznym obu języków. Z kolei struktury złożone z komponentami ?????- i ?????-/-????? w języku bułgarskim wyznaczają specyficzne, typowe dla kultury popularnej w tym kraju przestrzenie, przyczyniając się do ukonkretnienia dyskursu potocznego, ale i intelektualnego (metadyskurs o czałdze). Trudno odpowiedzieć na pytanie, ile z tych struktur utrwali się i zagości na stałe w języku. Zresztą nie jestem przekonana, czy, w obliczu współczesności i praw, które nią rządzą, to pytanie znajduje uzasadnienie, ponieważ mamy do czynienia z wyrazami funkcjonującymi w języku na szczególnych zasadach. Ich istnienie sankcjonuje często konkretne zdarzenie użycia językowego. Wyjęte z kontekstu stają się konceptualnie rozmyte. Ale ta cecha tym bardziej utwierdza mnie w przekonaniu, że właśnie tego typu konstrukcje, także jako struktury realizujące określony model słowotwórczy, są językowym sposobem adaptacji do współczesności.
W monografii podjęto problem testów (i testowania), które w coraz większym stopniu dominują krajobraz współczesnej szkoły. To na ich rezultatach skoncentrowane są coraz bardziej aspiracje (i działania) uczniów i nauczycieli. W społeczeństwach współczesnych szczególne znaczenie mają przy tym testy, które odnoszą się do – jak ujmuje się to w literaturze – „wielkiej stawki”, bowiem determinują one losy uczniów, niekiedy wręcz w kontekście całożyciowym. Decydują one o dalszych szansach edukacyjnych uczniów, przy czym ich skutki mogą być natychmiastowe (np. dostanie się do prestiżowej uczelni lub szkoły średniej) lub opóźnione (ten drugi przypadek odnosi się np. do ich wpływu na umieszczanie poszczególnych uczniów na różnych ścieżkach kształcenia prowadzących do odmiennych karier edukacyjnych).
Celem książki jest – z konieczności – w pewnym stopniu fragmentaryczna rekonstrukcja problemu ideologicznych oraz społecznych, ale także kulturowych kontrowersji wokół rosnącego znaczenia testów w wyznaczaniu granic współczesnej neoliberalnej rzeczywistości szkolnej i tożsamości uczniów. Klimat książki jest krytyczny wobec testów i polityki testowania, w tym znaczeniu jest ona „zorientowana na wartości” i wpisuje się przynajmniej do pewnego stopnia w założenia pedagogiki krytycznej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
