Książka jest pierwszym z zaplanowanych czterech tomów „Dziejów Archidiecezji Poznańskiej” pod redakcją Józefa Dobosza. Niniejszy tom obejmuje średniowiecze (umownie do ok. 1520 r.). Ponieważ biskupstwo poznańskie było pierwszym biskupstwem na ziemiach polskich, szczególnie obszernie przedstawione zostały jego początki – istotne nie tylko z lokalnego punktu widzenia. Naświetlone zostały one na szerokim tle genezy państwa piastowskiego oraz jego chrystianizacji. Praca stanowi próbę całkowicie nowego, kompleksowego przedstawienia tych zagadnień, budzących od dawna zawzięte dyskusje. Omówiony został także upadek biskupstwa oraz jego odbudowa w XI w. W trzeciej, najobszerniejszej części przedstawione zostało funkcjonowanie diecezji w średniowieczu, jej terytorium i symbole (z uwzględnieniem kwestii herbu oraz relikwii), pokazano praktykę objazdowych rządów biskupich, zestawiono krytycznie poczet biskupów z biogramami 45 ordynariuszy i nakreślonym ich portretem zbiorowym, a następnie ukazano biskupów pomocniczych, konsystorz (sąd biskupi), kapitułę katedralną, wikariuszy katedralnych, dwór biskupi i kancelarię, szkołę, skarbiec, archiwum i bibliotekę katedralną. Każdą z tych instytucji opisano przez pryzmat jej ustroju, ale przede wszystkim obsady kadrowej. W sumie daje to obraz grupy ludzi związanych z katedrą, tworzących trzon lokalnego kościoła i decydujących o jego obliczu. Podsumowaniem są rozważania na temat świadomości i tożsamości diecezjalnej, z tezą o silnym identyfikowaniu biskupstwa poznańskiego z Wielkopolską. Praca zaopatrzona jest w wyczerpujący aparat naukowy, przypisy dokumentujące wywody, bibliografię i indeks. Wartość szczególną posiadają ilustrujące wykład mapy oraz bogaty zestaw ilustracji, w tym liczne reprodukcje pieczęci biskupów poznańskich.
W społecznej świadomości powstanie warszawskie funkcjonuje w dużej mierze jako mit heroiczno-martyrologiczny – zespół określonych symboli, sensów i znaczeń przypisywanych temu wydarzeniu. Kino o tematyce powstańczej z jednej strony sytuuje się wobec mitu powstania, stworzonego przez zbiorową wyobraźnię i utrwalanego w społecznej świadomości kolejnych pokoleń Polaków, mitu w określony, zmienny historycznie sposób podlegającego presji, modyfikacjom na skutek zewnętrznych uwarunkowań politycznych i kulturalnych. Z drugiej strony, ze względu na mitotwórczy charakter filmu jako medium, kino samo w jakimś stopniu kreuje ów mit, tworzy społeczne wyobrażenie faktu historycznego, często symbolizując i metaforyzując jego przedstawienia.
Książka koncentruje się na charakterystyce zmian zachodzących w przedstawianiu tematyki powstańczej zarówno w okresie PRL-u, jak i po przełomie ustrojowym, wpływach uwarunkowań politycznych, kulturowych, technologicznych na filmowy obraz powstania warszawskiego. Specyfika tematu sprawia bowiem, że analizowane filmy nierzadko więcej niż o samym wydarzeniu historycznym, do którego się odwołują, mówią o czasie, w którym zostały zrealizowane.
Temat książki usytuować można w różnych perspektywach: przeobrażeń w sferze pracy, zmian we wzorach przebiegu karier, rozwoju człowieka dorosłego, edukacyjnych wyzwań współczesnego świata. Refleksje nad kategoriami pojęciowymi ujętymi w tytule książki budują jej strukturę. W ujęciu całościowym rozdziały prezentują szeroki ogląd tematu, równocześnie jednak ukazują też różnorodne te teoretyczne podejścia do omawianych zagadnień z autorskim ustosunkowaniem się do ważności podejmowanych kwestii. Niektóre z tekstów wyraźnie zorientowane są na problematykę karier, inne poprzez prezentowane analizy łączą problemy rynku pracy z wzorami przebiegu karier, czy też rynku pracy i wyzwań, istotnych dla całożyciowego uczenia się i rozwoju człowieka dorosłego.
W prezentowanych Czytelnikowi tekstach Autorzy opisują, zachodzące w różnym wymiarze i z różnej perspektywy, relacje między całożyciowym uczeniem się, rynkiem pracy a rozwojem jednostkowym, społecznym czy instytucjonalnym.
Monografia poświęcona jest kluczowej dla pedagogiki społecznej kategorii teoretycznej, jaką jest pojęcie środowiska i jego zastosowania w opisie i projekcjach zasadniczego układu warunków – czynników formujących osoby społeczne i współdecydujących o obrazie kreowanych i doświadczanych przez nie biografii. Kategoria ta została ukazana w kontekście wybranych aspektów dyscyplinarnych i odniesieniu do podstawowych kategorii wieku osób społecznych tak jak uczestniczą one współcześnie w środowiskach swojej życiowej aktywności.
Wyłaniający się z książki obraz polskiego oświecenia – inicjującego nowoczesność, bynajmniej nie antychrześcijańskiego, wchodzącego w złożone i niekoniecznie antagonistyczne relacje ze swą własną, sarmacką tradycją, re?eksyjnego i skłonnego do samokrytyki – nie we wszystkich elementach, być może nawet wręcz w niewielu, pokrywa się z tradycyjnym konterfektem epoki utrwalonym na kartach podręczników szkolnych i spetryfikowanym w zbiorowej świadomości. Pod wieloma względami odbiega też od wizerunku, wciąż jeszcze niekiedy pokutującego w pracach badaczy niezajmujących się na co dzień XVIII stuleciem. Pozostaje mieć nadzieję, że jest to raczej zaletą książki niż jej wadą. Wszak warta pisania jest taka historia, jakiej jeszcze nie było, nie zaś taka, do jakiej wszyscy przywykli.
W monografii przedstawiono analizę sytuacji uczniów znajdujących się na progu edukacyjnym w pryzmacie antropologicznej kategorii rytuału przejścia. Trzy etapy longituidalnych badań odpowiadały trzem fazom rytuału (faza wyłączenia – koniec trzeciej klasy gimnazjum, faza liminalna – początek pierwszej klasy szkoły ponadgimnazjalnej, faza włączenia – koniec nauki w pierwszej klasie szkoły ponadgimnazjalnej). Poszukiwano odpowiedzi na pytanie, jaki jest profil przejścia adolescentów z gimnazjum do szkoły ponadgimnazjalnej ze względu na wybrane subiektywne aspekty tożsamości osobowej, orientacje temporalne i edukacyjne plany na przyszłość, obraz siebie w roli ucznia, stosunek do szkoły, poziom identyfikacji ze szkołą, wyobrażenia i oczekiwania względem siebie w roli ucznia i względem szkoły oraz stosunek do zmiany. Wyniki badań ukazujące współczesne oblicze szkolnych obrzędów przejścia oraz przemian tożsamości uczniów w tym okresie prowadzą do wniosku o znaczącej roli środowiska szkolnego w kreowaniu doświadczeń sprzyjających rozwojowi adolescentów, których status się zmienia.
Publikacja stanowi studium pragmalingwistyczne, w którym autorka analizuje zjawisko misyjności w mediach katolickich na przykładzie konkretnej stacji poznańskiej, Radia Emaus, jako radia środka, realizującego zakreśloną w taki sposób działalność programową. Analizie poddano materiał z lat 2010-2016. W części teoretycznej omówiono radio jako medium misyjne. Zaprezentowano radio jako medium werbalne i parawerbalne, towarzyszące, powszechne, nielinearne i komunikujące. Stworzono model komunikacji radiowej w perspektywie misyjnej, uwzględniający cztery aspekty (autoprezentacja, budowanie relacji, ewangelizacja, aksjologizacja). Omówiono pojęcie misyjności w ujęciu leksykograficznym i legislacyjnym (świeckim i religijnym), a także działalność radiostacji archidiecezji poznańskiej, wypełniającej nauczanie Kościoła katolickiego. W części praktycznej przedstawiono strategie komunikacyjne jako sposoby realizacji misji w Radiu Emaus, przedstawiono analizę materiału za pomocą autoprezentacji, budowania relacji, ewangelizacji oraz aksjologizacji jako radiowych strategii komunikacyjnych.
Monografia jest nowatorską I interdyscyplinarną analizą obrzędu Wodzić w Macedonii, a także propozycją nowego spojrzenia na folklorystykę, które Autorska nazywa folklorystyką konwersacyjną. Autorka nie sięga po obecną w badaniach koncepcję oralności ani nie mówi o folklorze jako literaturze (tylko) ustnej w opozycji do literatury pisanej, która zresztą nie potrzebuje tego przymiotnika. Pokazuje na podstawie analizy etymologicznej, ze samo określenie „literatura” ma w sobie komponent mówienia/wypowiadania. Autorska śmiało rzuca wyzwanie teoretycznym i metodologicznym założeniom folklorystyki. Korzysta nie tylko z danych archiwalnych, ale także sama eksploruje wsie Macedońskie, rozmawiając i uczestnicząc w lokalnych świętowaniach Wodzic.
Dr hab. Karolina Bielenia-Lenczowska
Autorka podejmuje próbę analizy i interpretacji sfery znaczeniowej cienia w twórczości malarskiej, fotograficznej, teatralnej i literackiej Stanisława Ignacego Witkiewicza. Ze względu na bogactwo analizy i interpretacje różnorodnych obrazów malarskich, fotograficznych, teatralnych i filmowych mają charakter interdyscyplinarny, opierają się na teoriach wypracowanych przez estetykę, filozofię, antropologię kulturową, socjologię, literaturoznawstwo, historię sztuki. Publikacja uzupełnia badania poświęcone życiu i twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz wprowadza wiele kontekstów w zakresie badań wizualnych i interdyscyplinarnych refleksji dotyczących pojęcia obrazu i cienia.
Wszelkie rozważania nie ograniczają się jednak do pochwycenia i opisania wizualnych aspektów cieni, często stają się one przedmiotem refleksji ontologicznej, metafizycznej i egzystencjalnej. Formy cienia: smugi, prześwity, kontury, obrysy i zdeformowane kształty pozwalają obserwować psychologiczne mechanizmy twórczości i manierę artystyczną graniczącą z malarską kontemplacją Stanisława Ignacego Witkiewicza. Najistotniejsze w pracy jest podkreślenie znaczenia portretu i różnych walorów wizualnych cieni, które pozwalają odkryć koncepcję artystyczną Stanisława Ignacego Witkiewicza – Czystą Formę cienia. Zobrazowaniem podjętych analiz i interpretacji są w książce ilustracje – nie tylko prac Stanisława Ignacego Witkiewicza, lecz innych twórców z przełomu XIX i XX wieku będących inspiracją artysty, wskazujące na przedstawiane przez niego uniwersalne problemy ludzkiej egzystencji.
Niniejsza książka jest przeznaczona dla literaturoznawców, filozofów, estetyków, teatrologów, filmoznawców, arteterapeutów, a także wszystkich zafascynowanych barwną biografią i różnorodną twórczością malarską, fotograficzną i literacką zakopiańskiego artysty.
Książka jest pierwszą w Polsce monografią, której celem jest przedstawienie – w sposób możliwie kompletny – retorycznych wymiarów telewizji. W centrum retoryki telewizji znajduje się pytanie o warunki skutecznych, nastawionych na określony cel zachowań komunikacyjnych. Autorka skupia się na analizie tych wszystkich aspektów, które nadawca medialny (instancja nadawcza) musi wziąć pod uwagę, by zyskać uwagę odbiorców i otworzyć im taką przestrzeń komunikacji, która uczyni ich podatnymi na perswazję. Wszystkie opisane w monografii elementy składają się na propozycję przedstawienia telewizyjnego fenomenu, niezależnie od czasu jego funkcjonowania. Bez względu na to, czy mówimy o czarno-białych obrazach i ograniczonej ofercie programowej, erze telewizji w kolorze i telewizji wyspecjalizowanej, stematyzowanej, czy też telewizji na żądanie, można wskazać właściwości, strategie, mechanizmy, które dają się zuniwersalizować i opisać w ramach koncepcji retoryki telewizji. Retoryka bowiem dostarcza narzędzi, które pozwalają tak samo skutecznie opisywać telewizję epoki broadcastingu, narrowcastingu, jak i slivercastingu.
Przedmiotem monografii są reprezentacje Polski i Polaków w literaturze duńskiej, ze szczególnym wskazaniem na niefikcjonalne formy literackie. W swoich relacjach podróżniczych – będących głównymi źródłami do analizy duńskiego dyskursu literackiego o wskazanej tematyce – pisarze: Georg Brandes (Indtryk fra Polen, 1888), Else Moltke (Polsk September, 1939), Hilmar Wulff (Polen, 1961) i Dea Trier Morch (Polen, 1970) przedstawiają Polskę i Polaków przez pryzmat odmiennych autorskich poetyk, własnych „zasobów wewnętrznych” oraz pod wpływem modelującego ich możliwe rozpoznania zachodnioeuropejskiego dyskursu o Europie Wschodniej.
Prezentowane rozważania sygnalizują wiele niepodlegających klasyfikowaniu czy systematyzowaniu problemów, ważkich z perspektywy teorii i praktyki poradnictwa i wsparcia społecznego oraz pomocy, stanowiących kontynuację problemów podejmowanych w pierwszej części („Społeczne i jednostkowe konteksty pomocy, wsparcia społecznego, poradnictwa. Koncepcje – Dyskursy – Inspiracje” pod redakcją Magdaleny Piorunek). Książka została podzielona na trzy obszary tematyczne. Pierwszy z nich porusza problematykę grup defaworyzowanych, w tym młodzieży, wychowanków instytucji pieczy zastępczej, nastoletnich matek oraz osób bezrobotnych. Drugi oscyluje wokół zagadnień związanych ze wspieraniem potencjału rozwojowego jednostek i grup społecznych (studentów, wolontariuszy, imigrantów), ostatni jest próbą uchwycenia przykładów dobrych praktyk w perspektywie mikro – w optyce pomagającego lub wspieranego.
Pokładamy ufność, iż zaprezentowane treści stanowić będą przyczynek do dalszych prac empirycznych, teoretycznych i praktycznych z zakresu pomocy, poradnictwa i wsparcia społecznego.
Problematyka podjęta w książce koncentruje się wokół działań pomocowych i interwencyjnych adresowanych do różnych grup potrzebujących. W warunkach dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości społecznej naturalne wydaje się szukanie wsparcia, pomocy, poradnictwa. W każdej niemal dziedzinie życia obserwujemy przejawy aktywności specjalistów od pomagania – doradców, konsultantów, trenerów, terapeutów, mentorów, tutorów, coachów, zarówno profesjonalistów, jak i osób działających w układach nieformalnych. Wiąże się to często z rosnącym zapotrzebowaniem jednostek nieradzących sobie w różnych wymiarach życia, objętych rzeczywistą czy zagrożonych potencjalną marginalizacją i społecznie wykluczanych oraz aktywnością jednostek zmotywowanych do optymalizowania, z uwzględnieniem posiadanych i rozwijanych zasobów swojego funkcjonowania w różnych obszarach. Autorzy poszczególnych rozdziałów przyglądają się zjawisku pomagania w perspektywie pomagających i wspomaganych. Poddają interdyscyplinarnemu, interparadygmatycznemu oglądowi potrzeby, kompetencje, cechy, właściwości i uwarunkowania wzajemnych relacji między tymi podmiotami. Koncentrują się na koncepcjach teoretycznych, dyskusjach, analizach wyników weryfikacji empirycznych i wynikających z nich inspiracjach istotnych dla dokonywania pogłębionego oglądu rzeczywistości społecznej i miejsca w niej działań z zakresu pomocy, wsparcia społecznego, poradnictwa.
W książce przedstawiono nowe spojrzenie na problem ontologii przyczynowości w teorii kwantowej. Jest to jedno z najbardziej kontrowersyjnych zagadnień mikrofizyki ze względu na fakt, iż fundamentalną własnością układów kwantowych jest mocna kontekstualność, która uniemożliwia konstruowanie realistycznych modeli przyczynowych opartych na klasycznych intuicjach. Jednak globalne własności probabilistycznej miary kwantowej i termodynamika historii kwantowych wskazują, że możliwe jest zdefiniowanie uogólnionej, czasowo symetrycznej przyczynowości kwantowej, bez zachodzenia paradoksów kauzalnych i konfliktu z teorią względności. Indeterministyczne modele z taką przyczynowością pozwalają zrozumieć fundamentalne, unikalne dla mikrofizyki znaczenie realnych procesów wirtualnych oraz ścisły związek splątania kwantowego w czasie i przyczynowania. Wbrew epistemologicznej krytyce w filozofii po Humie i Kancie, przyczynowanie jako „spoiwo przyrody” może okazać się bardziej realne niż obiekty i sama czasoprzestrzeń, a nawet być ontologicznym warunkiem ich zaistnienia.
Język fascynuje naukowców reprezentujących różne dyscypliny i subdyscypliny naukowe. Inspiruje teoretyków, którzy z różnych perspektyw (przyjętych koncepcji teoretycznych), za pomocą różnych metod, technik i narzędzi badają rzeczywistość języka. Jest też inspiracją dla praktyków odpowiedzialnych za tworzenie środowiska sprzyjającego rozwijaniu kompetencji językowych i komunikacyjnych osób w różnym wieku, z różnymi indywidualnymi potrzebami i możliwościami korzystania z tego narzędzia porozumiewania się z innymi ludźmi. Szczególnie inspirujący wydaje się język dziecka, które przejmuje i nasiąka tym wszystkim, co dzieje się wokół, tym, co nowe, co wartościowe, i tym, co niekoniecznie jest pożądane, ale dostępne dla dziecka. Język dziecka jest fascynujący, ponieważ dziecko nie tylko przyswaja sam język, poznaje też, co za jego pomocą można wyrazić, sprawdza „granice swojego języka”. W specyficzny sposób korzysta z możliwości, jakie daje to narzędzie pozwalające na wyrażanie myśli, odzwierciedlanie przeżyć, doświadczeń, komunikację z innymi ludźmi. Dziecko bawi się słowami, eksperymentuje, łączy słowa niejako wbrew lub na przekór zasadom, po to, by wyrazić to, co chce. Z tej właśnie fascynacji językiem, różnymi jego aspektami zrodziła się idea powstania książki. Autorzy tekstów reprezentują różne dyscypliny i subdyscypliny naukowe oraz praktykę edukacyjną. Wspólnie podejmują wysiłek przedstawienia wybranych zagadnień języka i języka dziecka. Dzielą się swoimi poszukiwawczymi fascynacjami, wynikami badań, rezultatami doświadczeń praktycznych, sytuując swoje rozważania w jednej z dwóch perspektyw: teoretycznej lub praktycznej. Zaprezentowane ujęcia: języka, komunikacji i języka dziecka są propozycjami uwzględniającymi aktualny stan badań i najnowszą wiedzę interdyscyplinarną dotyczącą zagadnień języka. Obejmują refleksją aktualne wątki, wśród których mieszczą się m.in. zagadnienia historii języka, inferencji języka, roli języka w procesie aktualnej i przyszłej komunikacji, dwujęzyczności i wielojęzyczności, specjalnych potrzeb edukacyjnych, języka migowego, języka literatury, filmu, języka emocji itp. Rozważania autorów nie wyczerpują zagadnienia, lecz otwierają nowe pola do analiz teoretycznych, dociekań badawczych, działań praktycznych nad językiem. Inspirują do dyskusji nad przeszłością, teraźniejszością i przyszłością języka (języków) dziecka. Inspirując, pozostawiają przestrzeń do kolejnych naukowych spotkań i dyskusji.
Lata 1957-1961. Wczesna twórczość Romana Polańskiego. Etiudy szkolne i pozaszkolne
Lata 1961-1968. Pierwsze pełnometrażowe filmy Polańskiego. Jazz i jego granice w "autorskim kinie gatunków"
Lata 1971-1986. Autor filmu - widmo kompozytora. Następca Komedy polnie poszukiwany!
Lata 1988-2002. Polański i "dinozaury muzyki" (niekoniecznie) filmowej
Lata 2005-2013. Emocjonalnie i intelektualnie. Rachel Portman i Alexandre Desplat
Wszelki namysł nad tym, co niezauważalne jest zwielokrotnionym wyzwaniem. Pierwszym warunkiem jego realizacji jest zatrzymanie się, aby dostrzec to, co stało się niewidzialną częścią życia. Drugim natomiast odnalezienie metody i narzędzia, które zagwarantują właściwe przeprowadzenie procesu badawczego. Tym doświadczeniem niezwykle trudnym do skupienia na nim uwagi pozostaje nasycona znakami współczesna codzienność. Dobrym narzędziem do jej uchwycenia wydaje się być semiotyka gwarantująca rozpoznawanie i opisywanie wszelkich odcieni codzienności. Na tom składają się artykuły, których podstawą były referaty wygłoszone przez uczestników konferencji, która odbyła się w maju 2017 roku w Instytucie Kulturoznawstwa UAM. Pierwszą część monografii można uznać za teoretyczny wstęp do podejmowanych w dalszej części rozważań, ale także świadectwo aktualności klasycznych już koncepcji w ramach dyscypliny. Drugą część tomu stanowią teksty, dla których punktem wyjścia jest bezpośrednie odniesienie do codzienności – na którą składają się m.in. przestrzeń, reklamy, przedmioty, sytuacje i powszechnie rozpoznawalne znaki. Ostania część tomu ma charakter dwuwymiarowy – jest nie tylko próbą namysłu nad codziennością, ale także jej utrwaleniem, zakodowaniem w reprezentacjach artystycznych. Obszar tych rozważań jest równie szeroki: od zmysłowego doświadczenia przez reprezentacje artystyczne aż po swoiste pogranicze cielesno-zmysłowe reprezentowane przez ruch.
„Objawienia, listy i pouczenia” to druga część „Księgi” św. Anieli z Foligno (1248-1309), jednej z najciekawszych mistyczek zachodniego chrześcijaństwa. Ona sama nie pozostawiła po sobie żadnych dzieł, ale krąg jej uczniów zapisywał w języku łacińskim objawienia prywatne i nauczanie duchowe Anieli. Niniejsza publikacja zawiera różnorodne dokumenty powstałe w ostatnich ośmiu latach jej życia. Odbija się w nich pasjonująca atmosfera Umbrii przełomu XIII i XIV wieku, kiedy w dynamicznie rozwijającym się zakonie św. Franciszka pojawiały się radykalne, często heterodoksyjne nurty duchowe, wchodzące w konflikt z hierarchią kościelną. Podejrzewana o herezję za życia, czytana najpierw potajemnie, a potem inspirująca takie postacie jak św. Teresa od Jezusa czy św. Franciszek Salezy, kanonizowana w 2013 roku przez papieża Franciszka – Aniela z Foligno pozostaje po dziś dzień postacią fascynującą. „Objawienia, listy i pouczenia” wraz z wydanymi w 2016 „Zapiskami” stanowią pierwszy, kompletny przekład „Księgi” Anieli na język polski.
Książka poświęcona została zjawisku protestacyjnych samospaleń i wybranym dziełom, które się do nich odnosiły. Protestacyjne samospalenia to dobrowolne, manifestacyjne i radykalne wystąpienia perswazyjne, które podejmowane są w imię wartości uznawanych przez osobę decydującą się na taką formę sprzeciwu za godne tego, aby poświęcić za nie życie. Są oglądane (na żywo i z odtworzenia) i mają być oglądane, gdyż zakładają wystąpienie przed innych i przed innymi, aby językiem cierpienia ciała i żywiołu ognia wyrazić niezgodę i/lub żądać zmiany.
W drugiej połowie dwudziestego wieku, po głośnym samospaleniu wietnamskiego mnicha buddyjskiego Thích Qu?ng Đ?ca w 1963 roku, protesty samobójcze w ogniu weszły do arsenału pokojowych działań protestacyjnych i kojarzone są z walką bez przemocy (przemoc oczywiście występuje w nich, lecz kieruje się ją przeciwko sobie samemu, a nie innym). Trzon publikacji stanowią szczegółowe studia sześciu przypadków samospaleń dokonanych z różnych przyczyn przez następujące osoby: Thích Qu?ng ??c (1963), Norman Morrison (1965), Ryszard Siwiec (1968), Jan Palach (1969), Chun Tae-il (1970), Mohamed Bouazizi (2010).
Zostały one poprzedzone uwagami natury ogólnej, tworzącymi teoretyczną podstawę dla rozważań szczegółowych. Pomiędzy nimi znajduje się kalendarium w formie krótkich not i mikrostudiów wzbogaconych o informacje na temat dzieł poświęconych danemu przypadkowi. Pozwala ono zobaczyć globalny wymiar zjawiska, jego skalę oraz spektrum spraw, o które upominały się swoimi radykalnymi działaniami osoby protestujące.
Główny obiekt narracji teoretycznej i metodologicznej monografii stanowią relacje partnerskie doświadczane w skryptach biograficznych młodzieży studiującej z wybranych uczelni Polski i Czech (grupa czterystu studentów i dwudziestu par heteroseksualnych). Fenomen współczesnego uczucia nazywanego miłością przemienił się w proces terapeutycznych relacji. W nurcie pedagogiki społecznej zamanifestowano transgresję ogólnej odpowiedzialności za powodzenie lub niepowodzenie w jednostkowych relacjach z silną potrzebą uznania. Ogólnodostępne „dopalacze Ego”, promujące domenę selfie ergo sum zmieniają jakość relacji międzyludzkich w kierunku życzeniowej, wirtualnej relacji krótkiego trwania, bardzo konkurencyjnej dla związku rodzinnego i realnego. Nieustanna admiracja własnej osoby doprowadza do dewaluacji pojęcia wspólnotowości i namiętności w związkach międzyludzkich, nobilituje jednostkę osamotnioną, dla której projekt My – zwany partnerstwem jest kolejnym zintelektualizowanym zadaniem podziwianym i eksponowanym w epoce Ja. Dewaluacja pojęcia My i lansowanie jednostkowych pragnień może prowadzić do zjawisk nieobojętnych pedagogice społecznej, a związanych z konwersją kapitału społecznego kobiet na ich kapitał seksualny, takich jak: seksting, sponsoring, cyberpornografia. Źródła tych problemów nie należy szukać wyłącznie w psychologii osobowości, ale w całych strukturach społecznych odpowiedzialnych za miłości w epoce Ja.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
