Estetyka filmu. Badania nad filmem science fiction «Wojna światów» (1953/1954) Byrona Haskina” Wernera Faulsticha jest pierwszą na świecie, medialną teorią filmu fabularnego. Stanowi ona część większego projektu badawczego, w którym autor ukazał recepcję „Wojny światów” G.H. Wellsa we wszystkich mediach, poczynając od czasopisma i książki (H.G. Wells), przez komiks i radio (O. Welles), a kończąc na filmie (B. Haskin), telewizji (J. Sargent) i operze popowej (J. Wayne). Wybór słynnego w latach 50. filmu SF Byrona Haskina nie był jedynie koniecznością historyczną, podyktowaną pierwszą i jedyną do czasów Spielberga adaptacją filmową, lecz wynikał zarazem ze świadomości, że przeciętność artystyczna filmu, który zdobył skądinąd Oscara za efekty specjalne, jest jego wielką zaletą. Podobnie jak jest nią zdolność do ukazywania tego, czym jest w istocie estetyka filmu. Faulstich postawił sobie za cel zasypanie przepaści między abstrakcyjnie rozumianą teorią, dla której poszczególne filmy są co najwyżej mniej lub bardziej arbitralnie dobranymi przykładami, a formalną i treściową analizą pojedynczego filmu pojmowanego jako totum. Dzięki tak jasno sprecyzowanemu założeniu badawczemu autorowi udało się skutecznie przybliżyć pięć kategorii określających medium filmu: realizm, przemoc pokazywania, technikę, towar, mit. I jednocześnie pokazać, jak przejawiają się one w konkretnym dziele filmowym, które naznaczyło je swymi niepowtarzalnymi cechami.
Zbiór szkiców i studiów zamieszczonych w tej książce obejmuje blisko półwiecze – począwszy od roku 1971 („Podwójny portret Lizy Pareńskiej”) aż po okres najnowszy. Ich wspólny mianownik stanowi nie tylko semiotyczna perspektywa spojrzenia na dzieło sztuki jako tekst kultury. Łączy je również to, iż wszystkie wzięły się z zafascynowania autora ich urzekającą niezwykłością. Zarówno gdy w grę wchodzą wielkie osiągnięcia sztuki filmowej, w rodzaju: „Towarzyszy broni”, „La strady”, „Eroiki”, „Kabaretu”, „Śmierci w Wenecji”, „Amarcordu” czy „Manhattanu”, jak i te mniejsze, z kategorii minorum gentium – niedoskonałe, nie do końca spełnione, należące do świata „sztuki ubogiej”, jednak na swój sposób frapujące i warte ponownego spojrzenia. I jedne, i drugie na równi przykuwają uwagę.
Gdy przyglądamy się współczesnej praktyce społecznej, reprezentowanej przez media masowego przekazu, bez trudu dochodzimy do wniosku, że słowotwórcza działalność podmiotu jest w dużej mierze determinowana czynnikami pragmatycznymi. Modele słowotwórcze, które cechuje pewna stałość formy oraz zmienność znaczenia, wpisują się doskonale w obraz współczesności. Stają się skutecznym narzędziem pozwalającym użytkownikom języka realizować najważniejsze dla nich potrzeby – łatwego i szybkiego nazywania bytów wyobrażeniowych. Composita, stanowiące przedmiot analiz, należy traktować jak swego rodzaju znak czasu zarówno we współczesnym polskim, jak i bułgarskim medialnym dyskursie publicystycznym. Serie polskich i bułgarskich wyrazów złożonych z komponentami eko-/???-, euro-/????-, gej-/???- i homo-/????- cechuje wysoka produktywność, wskazując tym samym na zjawiska zajmujące centralne pozycje w medialnym dyskursie publicystycznym obu języków. Z kolei struktury złożone z komponentami ?????- i ?????-/-????? w języku bułgarskim wyznaczają specyficzne, typowe dla kultury popularnej w tym kraju przestrzenie, przyczyniając się do ukonkretnienia dyskursu potocznego, ale i intelektualnego (metadyskurs o czałdze). Trudno odpowiedzieć na pytanie, ile z tych struktur utrwali się i zagości na stałe w języku. Zresztą nie jestem przekonana, czy, w obliczu współczesności i praw, które nią rządzą, to pytanie znajduje uzasadnienie, ponieważ mamy do czynienia z wyrazami funkcjonującymi w języku na szczególnych zasadach. Ich istnienie sankcjonuje często konkretne zdarzenie użycia językowego. Wyjęte z kontekstu stają się konceptualnie rozmyte. Ale ta cecha tym bardziej utwierdza mnie w przekonaniu, że właśnie tego typu konstrukcje, także jako struktury realizujące określony model słowotwórczy, są językowym sposobem adaptacji do współczesności.
W monografii podjęto problem testów (i testowania), które w coraz większym stopniu dominują krajobraz współczesnej szkoły. To na ich rezultatach skoncentrowane są coraz bardziej aspiracje (i działania) uczniów i nauczycieli. W społeczeństwach współczesnych szczególne znaczenie mają przy tym testy, które odnoszą się do – jak ujmuje się to w literaturze – „wielkiej stawki”, bowiem determinują one losy uczniów, niekiedy wręcz w kontekście całożyciowym. Decydują one o dalszych szansach edukacyjnych uczniów, przy czym ich skutki mogą być natychmiastowe (np. dostanie się do prestiżowej uczelni lub szkoły średniej) lub opóźnione (ten drugi przypadek odnosi się np. do ich wpływu na umieszczanie poszczególnych uczniów na różnych ścieżkach kształcenia prowadzących do odmiennych karier edukacyjnych).
Celem książki jest – z konieczności – w pewnym stopniu fragmentaryczna rekonstrukcja problemu ideologicznych oraz społecznych, ale także kulturowych kontrowersji wokół rosnącego znaczenia testów w wyznaczaniu granic współczesnej neoliberalnej rzeczywistości szkolnej i tożsamości uczniów. Klimat książki jest krytyczny wobec testów i polityki testowania, w tym znaczeniu jest ona „zorientowana na wartości” i wpisuje się przynajmniej do pewnego stopnia w założenia pedagogiki krytycznej.
Praca zbiorowa obejmuje szereg zagadnień związanych z aktywizacją, postrzeganą przez autorów wielowymiarowo i wielowątkowo. Animacja staje się bardzo istotna w ożywianiu i uruchamianiu sił społecznych tkwiących w środowisku, dzięki którym można dokonywać przeobrażeń obejmujących zmiany społeczne, ekonomiczne i kulturalne. Niniejszy tom dedykowany jest pamięci Heleny Radlińskiej, prekursorki polskiej pedagogiki społecznej, która zawsze podkreślała w swoich licznych publikacjach dotyczących wychowania i demokracji, że nadrzędnym celem pedagogiki społecznej jest przekształcanie istniejących warunków oraz budowanie przyszłości. W centrum zaś procesu przebudowy środowiska społecznego jest Jej zdaniem takie wdrażanie czynników, które nastawiając wolę ludzką mają zapewnić status quo lub modyfikować istniejące struktury.
Książka podejmująca problematykę z różnych dziedzin nauki, przede wszystkim literaturoznawstwa, teatrologii, operologii i historii sztuki, ze szczególnym uwzględnieniem estetyki i historii idei XIX wieku. Poszczególne części książki poświęcone są poglądom i twórczości wybitnych artystów tego czasu, m.in. Friedricha Schillera, Giuseppe Verdiego, Richarda Wagnera, Fryderyka Chopina, Eugene’a Delacroix, George’a Gordona Byrona, oraz dziełom twórców mniej znanych, lecz z punktu widzenia historii literatury i sztuki oraz estetyki XIX wieku równie interesującym, takim jak „Felicyta, czyli męczennicy kartagińscy” Antoniego Edwarda Odyńca czy „Kronika paryska” Zofii Węgierskiej. Całości dopełniają syntetyczne studia podejmujące zagadnienia dziewiętnastowiecznej krytyki literackiej i teatralno-muzycznej. Wszystkie rozdziały książki mają charakter interdyscyplinarny i komparatystyczny, dzięki czemu wyłania się z nich szeroki obraz funkcjonowania różnorakich dzieł – literackich, teatralnych, muzycznych i plastycznych – w kulturze XIX stulecia.
Publikacja stanowi zbiór tekstów dotyczących macierzyństwa, ze szczególnym uwzględnieniem trudności wpisanych w tę rolę, dla ukazania jej wyjątkowości oraz wielości perspektyw, wymiarów i aspektów, a kolejne teksty są zaproszeniem dla czytelnika, by przyjrzeć się różnym doświadczeniom macierzyńskim, skomplikowanym uwikłaniem w trudne sytuacje życiowe matki, dziecka, matki i dziecka czy matki, dziecka i innych osób.
Książka adresowana jest do szerokiego grona odbiorców. Poruszona w niej problematyka może zainteresować pedagogów, socjologów i psychologów. Z pewnością może ona posłużyć w pracy przedstawicielom służb społecznych, pracownikom instytucji wsparcia społecznego, jak również działaczom organizacji pozarządowych oraz decydentom politycznym na poziomie lokalnym oraz krajowym, a także czytelniczkom i czytelnikom potencjalnie lub aktualnie pełniącym role rodzicielskie.
Media są istotnym składnikiem kultury, edukacji, funkcjonowania społecznego, rynku pracy i demokracji. Książka, którą oddajemy w ręce czytelników poświęcona jest tematyce związanej z procesami wyrażania, komunikowania i edukowania, w których media pełnią znaczące role. Naukowe dociekania ukazujące związki mediów z kulturą, edukacją i funkcjonowaniem społecznym w polskiej przestrzeni akademickiej mają bogatą tradycję. W obrębie nauk o edukacji dawno dostrzeżono, że media mogą pełnić wielorakie funkcje edukacyjne, wspomagać procesy akwizycji wiedzy, stanowić efektywne i atrakcyjne źródła wiedzy. Nowe media na naszych oczach stają się nie tylko dziedziną narzędzi intelektualnych, wykorzystywanych w tworzeniu struktur wiedzy, ale przede wszystkim nową, ogólnoświatową domeną komunikowania, edukacji, funkcjonowania zawodowego i demokracji.
Treść książki zgrupowana jest wokół kilku obszarów. Pierwszy z nich dotyczy ukazania problematyki nowych mediów w globalnym, kulturowym, technologicznym i edukacyjnym charakterze. Drugi, to wieloaspektowe spojrzenie na pedagogikę i edukację medialną w perspektywie dorobku polskiej myśli pedagogicznej. Trzeci, ukazuje różnorodne konteksty kulturowych, edukacyjnych i społecznych zastosowań nowych mediów.
Zamieszczone w monografii teksty są pióra znawców problematyki; podsumowują aktualne dociekania naukowe, ukazują nowatorskie rozwiązania, budzą refleksje, z drugiej strony, otwierają obszary nowych, interesujących rozważań o dużym potencjale teoretycznym i praktycznym oraz wskazują kierunki nowatorskich badań.
Celem opracowania jest przedstawienie istoty analizy finansowej oraz jej znaczenia dla podejmowania decyzji zarządczych w przedsiębiorstwie. W związku z takim celem pracy w części wstępnej zaprezentowane zostały cele przedsiębiorstwa i jego formy organizacyjne występujące w Polsce, istota zarządzania finansami oraz uwarunkowania tego procesu (wewnętrzne i zewnętrzne). Szczególna uwaga poświęcona została bardzo istotnym współcześnie elementom otoczenia zewnętrznego przedsiębiorstwa, mianowicie rynkowi finansowemu oraz globalnemu otoczeniu finansowemu.
Dla podejmowania właściwych decyzji zarządczych niezbędna jest świadomość zmienności wartości pieniądza w czasie oraz wszechobecnego ryzyka. Metody pozwalające na uwzględnianie w decyzjach gospodarczych obydwu wymienionych czynników przedstawiono w kolejnej części pracy, aby następnie przejść do analizy źródeł finansowania przedsiębiorstwa podziale na źródła wewnętrzne i zewnętrzne oraz własne i obce.
W kolejnych rozdziałach zaprezentowano istotę i metody analizy finansowej, analizę wstępną sprawozdania finansowego oraz analizę wskaźnikową kondycji finansowej przedsiębiorstwa. Rozszerzeniem klasycznej analizy wskaźnikowej jest omówiona w ostatnim podrozdziale tej części opracowania analiza dyskryminacyjna, będąca syntetycznym narzędziem predykcji upadłości firmy.
Analiza finansowa ma najczęściej charakter analizy ex post, co oznacza, że wykorzystuje się w niej dane historyczne i konkluzje dotyczą przeszłości przedsiębiorstwa. Poza tym jednak może ona być przeprowadzana w wersji ex ante, co wiąże się z prognozowaniem i planowaniem finansowym. W opracowaniu przedstawiono istotę, funkcje oraz narzędzia planowania finansowego. Rozważania te poprzedzają analizę projektu inwestycyjnego, która także dotyczy przyszłości i oparta jest na rachunku przepływów pieniężnych związanych z projektem.
W anglosaskiej teorii zarządzania za cel przedsiębiorstwa uznaje się maksymalizację jego wartości rynkowej. W związku z tym ostatnią część pracy poświęcono analizie wartości przedsiębiorstwa, która jest podstawą decyzji zarządczych zmierzających do zwiększenia jego wartości rynkowej.
Twórczyni polskiej pedagogiki społecznej Helena Radlińska uważała, iż: „Dzięki książkom rozszerzamy zasięg swej wiedzy o świecie, potrzebnej dla zrozumienia zjawisk, które zachodzą wokoło nas. Poznając obce doświadczenia uprzytomniamy sobie własne potrzeby, dostrzegamy zaniedbanie i niespożytkowane możliwości działań”. Książka nie tylko rozwija intelekt, lecz również wpływa na emocje czytelnika. Ponadto ukazuje stosunek ludzi do siebie, rozwija uczucia humanistyczne (m.in. życzliwości, miłości, poświęcenia). Powinna być zatem – co wyraźnie podkreślała wspomniana Autorka – podstawowym narzędziem służącym i pracy zawodowej, i poznawaniu świata na co dzień, powinna stanowić także istotny element gwarantujący uczestnictwo w kulturze. Wątki czytelnicze mają więc długą tradycję w polskiej pedagogice społecznej, której koncepcja jest wysoce humanistyczna i personalistyczna, bowiem w jej centrum znajduje się człowiek i troska o rozbudzenie jego twórczej aktywności indywidualnej oraz społecznej. Niniejsza monografia wieloautorska ma służyć ich przypomnieniu, zaakcentowaniu ważności oraz refleksji nad aktualnym postrzeganiem istoty obcowania z literaturą (w nawiązaniu tak do teorii z zakresu rozmaitych nauk i dyscyplin, jak i do praktyki).
Monografia jest wynikiem namysłu nad warunkami ułatwiającymi adaptację szkolną dzieci nie(do)słyszących. W poszczególnych tekstach pojawiają się odpowiedzi na pytania: Jak przygotować dziecko z wadą słuchu poprzez edukację przedszkolną do przekroczenia progu szkoły? W jaki sposób oceniać gotowość szkolną dziecka nie(do)słyszącego? Jak wspierać dziecko z wadą słuchu, uczęszczające do szkoły, by czuło się w niej szczęśliwe i odnosiło sukcesy?
Książka powstała z myślą o rodzicach, specjalistach oraz studentach, którym bliska jest problematyka wspomagania rozwoju dzieci nie(do)słyszących. W działania na rzecz wyżej wymienionych osób zaangażowane są same Autorki, które łączą swoją pracę naukową z działalnością diagnostyczną i terapeutyczną w odniesieniu do dzieci z wadą słuchu.
Praca podsumowuje badania nad chrztem Mieszka I i wynikającą z tego aktu chrystianizację jego władztwa postrzeganą w szerszym kontekście terytorialnym. Autorzy ukazują nie tyle wydarzenia z roku 966 (akt chrztu księcia), ile wskazują w badaniach porównawczych na okoliczności, które doprowadziły do chrystianizacji państwa Piastów oraz ich bliższe i dalsze konsekwencje. W książce odnajdujemy dzisiejsze spojrzenie na chrzest Mieszka I od strony liturgii, archeologii oraz tradycji i pamięci zbiorowej. Przede wszystkim jednak jest to próba zmierzenia się z narosłym przez ostatnie dwa stulecia dorobkiem krytyczno-erudycyjnym polskiej historiografii.
Zaprezentowana w monografii kwestia doświadczania problemów alkoholowych przez kobiety jest obszarem atrakcyjnym poznawczo i badawczo. Osią tematyczną jest tu kobiecy problem alkoholowy, usytuowany w kontekście teoretycznym, jakim uczyniono teorie problemów społecznych, zilustrowany wynikami badań własnych (diagnostyczno-weryfikacyjnych). Całość dopełnia opis form działań podejmowanych w Polsce w obliczu problemu alkoholowego, z zaakcentowaniem ulokowania w nim kobiet i wspierania ich w procesie wychodzenia przez nie z uzależnienia alkoholowego, z ukazaniem realiów w tym zakresie w polskiej rzeczywistości, jak i szans optymalizowania tego procesu.
Książka umożliwia czytelnikowi ujrzenie doświadczenia sztuki współczesnej w horyzontach hermeneutycznego rozumienia. Sztuka współczesna, wykraczająca poza enklawy estetyczności, zostaje w niej ukazana jako doświadczenie hermeneutyczne, którego krytyczne ostrze jest skierowane w kierunku metafizycznych założeń leżących u podstaw zachodniego myślenia. Celem pierwszej części jest ogólna charakterystyka hermeneutyki i współczesnych praktyk artystycznych, a także wydobycie ich wspólnych założeń, opozycyjnych wobec estetyki nowożytnej (zwłaszcza Immanuela Kanta). Kolejne trzy części książki zostają poświęcone rekonstrukcji i porównaniu filozofii sztuki Martina Heideggera, Hansa-Georga Gadamera i Paula Ricoeura. Ich celem jest wskazanie na relacje pomiędzy rozwijanymi w ramach hermeneutyki filozoficznej ontologiami sensu a znaczeniem sztuki w procesie ludzkiego (samo)rozumienia. Ostatnia część stanowi konfrontację filozofii sztuki Heideggera, Gadamera i Ricoeura z wybranymi współczesnymi praktykami artystycznymi. Jest próbą pokazania hermeneutyki w działaniu. Jej celem jest interpretacja wybranych współczesnych realizacji artystycznych z hermeneutycznej perspektywy, a także wskazanie potencjału i ograniczeń hermeneutyki w analizie sztuki współczesnej.
Publikacja stanowi spójny zbiór tekstów odnoszących się do zmian zachodzących w przestrzeni życia rodzinnego. Jej nowatorstwo polega na przyjęciu zarówno na płaszczyźnie koncepcyjnej, jak i metodologicznej perspektywy biograficznej, a rodzina zaprezentowana została jako semantyczny system znaczeń, w którym uaktualnia się proces biograficznego uczenia się. Zamieszczone w tomie rozdziały, których autorami się młodzi badacze rzeczywistości społecznej, są także wyrazem sprzeciwu wobec normatywnego tonu większości publikacji z zakresu pedagogiki rodziny. Książka składa się z trzech części, z których pierwsza, odnosi się do dylematów metodologicznych i koncepcyjnych. Wprowadzona tu zostaje kategoria biografii rodzinnej jako nowa perspektywa oglądu zdarzeń normatywnych i nienormatywnych w systemie rodzinnym. W części drugiej zaprezentowano konkretne rozwiązania zarówno na gruncie badań naukowych, jak i praktyki pedagogicznej, autorzy podejmują próbę zmierzenia się z kategoriami transmisji rodzinnych (w przypadku zachowań ryzykownych młodzieży) oraz (re)konstrukcji (a wręcz nowej konstrukcji) systemu rodzinnego w odpowiedzi na nienormatywne zdarzenia życiowe (rozwód i przedwczesne ojcostwo). Ostatnia część zawiera odważne, oparte na zasadach metodologii autoetnografii ewokatywnej, przykłady naukowych analiz własnego-autobiograficznego materiału narracyjnego. Są to równocześnie teksty zaangażowane w sprawy publiczne, dotykające kwestii polityki społecznej i opieki zdrowotnej (m.in. niepełnosprawności, chorób nowotworowych).
Książka powinna zainteresować pedagogów, psychologów i socjologów podejmujących w swych badaniach tematykę familiologiczną. Poprzez nowatorską formułę i nieoczywiste rozwiązania koncepcyjne oraz przyjętą perspektywę biograficzną i spory ładunek emocjonalny zawarty w tekstach autoetnograficznych może być ona także atrakcyjną lekturą dla osób przeżywających na co dzień trudności związane z chorobą, stratą i zmianami we własnych rodzinach.
Aktor – to brzmi dumnie. Oni wiedzą i czują, że akceptuję ich takimi, jacy są. Aktorstwo to trudny zawód, niebezpieczny i zwodniczy, niesamowity i wspaniały, gdy komuś idzie, kiedy sprzyja los i ma się swoich „pięć minut”, a czasami kwadrans, albo i magiczną godzinę. Ale także gorzki jak piołun, gdy nie ma propozycji, nikt nie dzwoni, telefon milczy i latami się nie układa. I wreszcie okrutny, kiedy po latach pracy zostają tylko wspomnienia. Z niektórymi aktorami łączy mnie nić porozumienia i długoletnia przyjaźń. Z niej bierze swój początek ta książka, będąca zbiorem przygodnych refleksji nad aktorstwem i aktorem w filmie.
yty Naukowe Centrum Badań im. Edyty Stein” to półrocznik naukowy łączący refleksję filozoficzną, religioznawczą i kulturoznawczą. Każdy z tematycznie ukierunkowanych numerów poświęcony jest namysłowi nad wybranym fenomenem życia ludzkiego. Poprzez próbę zintegrowania – wzorem patronki Centrum, św. Teresy Benedykty od Krzyża (E. Stein) – filozoficznej analizy z duchową głębią oraz egzystencjalną troską o godne człowieczeństwo, czasopismo stara się stworzyć przestrzeń dialogu dla badaczy różnych dyscyplin i orientacji metodologicznych, a także przedstawicieli odmiennych tradycji, wyznań czy światopoglądów.
Tematyka pracy mieści się w szerokim obszarze zagadnień globalizacji gospodarki i roli korporacji transnarodowych jako podmiotów tej globalizacji.Książka przyczynia się do uzupełnienia stanu wiedzy w dziedzinie organizacji przestrzennej działalności korporacji transnarodowych w skali globalnej i wnosi określony wkład do dyskusji na temat relacji skali globalnej i lokalnej, zwłaszcza odnośnie miast w procesach globalizacji i powiązań transnarodowych.
Książka poświęcona ważnej odmianie sztuki aktorskiej, realizowanej współcześnie we włoskich teatrach, które inspirują się twórczością polskiego reżysera. Wydawać by się mogło, że nie ma lepszego materiału do opisu aktorstwa po Grotowskim jak praca jego oficjalnego spadkobiercy Thomasa Richardsa w Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards w Pontederze. W publikacji poszukiwania tej grupy pozostają ważnym punktem odniesienia i podobnie jak twórczość Eugenia Barby (założyciela Odin Teatret) są traktowane jako swoisty punkt źródłowy. Obok niezbędnego kontekstu dotyczącego historycznych źródeł włoskiej tradycji studyjno-laboratoryjnej, w pracy przedstawiono ogólną panoramę włoskich zespołów inspirujących się poszukiwaniami Grotowskiego i Barby, a zasadnicza jej część dotyczy pracy dwóch artystów: Domenica Castaldo prowadzącego Laboratorio di Castaldo w Turynie i Raúla Iaizy, twórcy teatru i projektu „Regula contra regulam” (Mediolan). Wychodząc od szczegółowej analizy wybranych ćwiczeń i strategii pracy obu twórców Autorka pokazuje, jakie są najważniejsze wyznaczniki aktorstwa inspirowanego myślą Grotowskiego.
Wzrastająca rola mediów w naszym życiu sprawia, że stały się one nieodłącznym elementem rzeczywistości społecznej i edukacyjnej. Publikacja jest próbą zmierzenia się z postępującymi zmianami w tych sferach życia człowieka. Jej autorzy dostrzegają znaczenie mediów w edukacji i życiu społecznym człowieka – ukazując je jako narzędzia dydaktyczne, coraz atrakcyjniejsze tak dla ucznia, jak i nauczyciela. Prezentują swoje badania, analizy, diagnozy oraz wysuwają konkretne postulaty pedagogiczne związane z edukacją medialną. Poszczególne rozdziały książki poświęcone są edukacji medialnej, w tym kompetencjom medialnym współczesnego człowieka oraz przestrzeni edukacyjnej i społecznej współtworzonej przez nowe technologie. Pokazano w nich, jak tworzyć innowacyjne i przyjazne człowiekowi środowisko, odpowiadające wyzwaniom rzeczywistości cyfrowej. Autorami rozdziałów są specjaliści – praktycy w zakresie pedagogiki i edukacji medialnej. Zaprezentowane idee, badania i poglądy na rzeczywistość cyfrową mogą stać się przyczynkiem do dalszych rozważań i badań w zakresie edukacji medialnej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
