Książka zawiera analizę tytułowego filmu Spielberga pod kątem występowania w nim struktur i motywów baśniowych oraz pełnionych przez nie funkcji. Autorka stawia tezę, że przynależność filmu „A.I. Sztuczna Inteligencja” do gatunku science fiction nierozłącznie wiąże go ze światem baśni. Dzieło charakteryzuje się wyjątkową świadomością związku koneksji gatunkowych fantastyki naukowej z baśnią, do której regularnie odwołują się twórcy omawianego obrazu. Jako narzędzie do analizy filmu autorka wykorzystuje szeroko pojmowaną teorię baśni, którą przedstawia w rozdziale pierwszym, poczynając od strukturalistycznych badań Władimira Proppa, poprzez badania nad stylem prowadzone przez Maxa Lüthiego oraz okres wzmożonego zainteresowania światem baśni w nurcie psychoanalitycznym, aż po najnowsze badania z tej tematyki. Sama analiza filmu podzielona została na dwie części. Wpierw opisane zostały wydarzenia poprzedzające wypędzenie głównego bohatera z domu – w rozdziale drugim, a w trzecim omówiono przygody w czasie wyprawy protagonisty.
Autorka przedstawiając zagadnienia związane z obecnością struktur i motywów baśniowych oraz pełnionych przez nie funkcji, główny nacisk położyła na rytuał inicjacyjny, który staje się udziałem głównego bohatera, a także omówiła powracające toposy wzbogacające wymowę filmu. Na koniec stara się odpowiedzieć na pytania: jaką funkcję pełni baśniowość w filmie „A.I. Sztuczna inteligencja” oraz co z poetyki baśni przedostało się do kina science fiction?
Pojęcia informacji i wiedzy są ze sobą blisko związane, a niekiedy używane zamiennie. Stanowią one centralne kategorie współczesnej epistemologii. Książka stanowi prezentację i analizę wybranych, uważanych za klasyczne, formalnych teorii informacji i przepływu informacji. W ramach tych teorii autor omawia zostały zarówno syntaktyczne, semantyczne i epistemologiczne aspekty znaczenia terminu „informacja”. Podejmuje również kwestię znalezienia perspektywy jednoczącej różne podejścia do informacji, obejmującej swym zakresem spektrum różnorodnych zjawisk i procesów o informacyjno-komunikacyjnym charakterze.
W książce podjęto kwestię znaczenia prywatnej edukacji podstawowej w kontekście konstruowania sukcesu społecznego dzieci pochodzących z klasy średniej. Zarówno zaprezentowane analizy teoretyczne, jak i badania empiryczne odnoszą się do tezy o roli edukacji jako jednego z kluczowych czynników służących alokacji jednostki w strukturze społecznej. Istotą wywodu jest ukazanie sposobów postrzegania edukacji jako środka umożliwiającego budowanie kariery edukacyjno-zawodowej dziecka, a w dalszej perspektywie nobilitacji w społeczeństwie, przez rodziców z klasy średniej. Książka zawiera wyniki badań przeprowadzonych wśród rodziców kształcących dzieci w prywatnych poznańskich szkołach podstawowych, m.in. analizy wypowiedzi rodziców odnoszące się do motywów wyboru szkoły, wizji kształcenia dzieci, planowania dalszych etapów edukacyjnych, budowania kapitału społecznego, jak również zdobywania kompetencji niezbędnych do przyszłej pracy zawodowej, jak komunikowanie się w języku obcym. Te i inne kwestie podejmowane w książce stanowią egzemplifikacje praktyk edukacyjnych, a także znaczeń nadawanych prywatnej edukacji przez rodziców z klasy średniej w konstruowaniu przyszłego sukcesu społecznego własnych dzieci. W tym kontekście przedstawione zostały również – wpisujące się w neoliberalną politykę oświatową – sposoby funkcjonowania szkół prywatnych.
Monografia jest zbiorem artykułów polskich historyków sztuki, poświęconych różnym sposobom rozumienia potencjału dzieł i form wizualności. Studia obejmują szeroki materiał historyczny (od nowożytności do współczesności), stwarzając możliwość dokonania istotnych rozróżnień w rozległej sferze obrazów – niezależnie od tego przy pomocy jakich mediów zostały one wygenerowane. Potencjał obrazów jest tu też rozważany jako ich zdolność do narzucenia przekonań i utrwalania przeświadczeń i w tym kontekście istotna jest kwestia sprzężenia zwrotnego między praktykami społecznymi obejmującymi sprawowanie kulturowego autorytetu a technikami obrazowymi. Przedmiotem analizy są również zagadnienia bezpośredniej relacji między obrazem a jego odbiorcami oraz refleksja nad dyskursem językowym o mocy lub słabości obiektów wizualnych.
Autorka zajmuje się dwujęzyczną (polsko-angielską) twórczością literacką Stefana Themersona od lat 80. XX wieku i opublikowała pierwszą w Polsce i na świecie monografię na ten temat. Spotykała się wielokrotnie z pisarzem i jego żoną Franciszką, wybitną malarką, graficzką oraz ilustratorką, przetłumaczyła również na język polski jego ostatnią, wydaną już pośmiertnie (Themerson zmarł w roku 1988) powieść „Wyspa Hobsona”. W „Studiach i szkicach” autorka zgromadziła swoje teksty o Themersonach pisane w ciągu czterech dekad, które ułożyła nie w kolejności powstawania, lecz tworząc z nich rodzaj osobistej opowieści o rozwoju fascynacji dziełem autora „Wykładu profesora Mmaa” oraz fenomenem twórczego tandemu małżeństwa Themersonów. Poszczególne rozprawy i artykuły zamieszczone w książce miały pierwodruki w różnych tomach zbiorowych i w czasopismach, ale dla potrzeb niniejszej publikacji zostały poddane gruntownej rewizji i niekiedy znacznie poszerzone. Autorka zamieściła tu również teksty dotychczas niepublikowane, pisane z perspektywy dzisiejszej.
Książka ukazuje bałkański folklor jako znaczącą część kultury ludowej, która opiera się nie tylko na słowiańskiej czy chrześcijańskiej spuściźnie, lecz na tradycji będącej amalgamatem różnorodnych elementów odziedziczonych po dawnych mieszkańcach Półwyspu. Znajdziemy w niej echa pogańskich religii, zachowanych i przekazywanych do naszych dni za pomocą twórczości ustnej (folklor i wiara) i zachowań (praktyki obyczajowe i obrzędowe).
Autorka dzieli rok kalendarzowy na trzy części, zgodnie z trzema głównymi etapami ludzkiego życia i w powiązaniu z nimi przedstawia święta związane z cyklem wegetacyjnym roślin, umiejętnie wskazując na zależność człowieka od sił natury i jego podporządkowanie przyrodzie. Całość ilustrowana jest bułgarskimi, macedońskimi i serbskimi tekstami ludowymi.
Studium kulturoznawcze poświęcone sekretom powszechnie przeżywanego fenomenu, jakim jest doświadczenie snu. Zagadnienie to stanowi obiekt badań z natury rzeczy niełatwy pod względem metodologicznym. Całość rozprawy składa się z serii esejów, w których autor rozważa poszczególne aspekty zjawiska snu, zwracając szczególną uwagę na jego kulturowe determinanty oraz aspekty semiotyczne.
Monografia poświęcona jest problematyce pisma jako kodu kultury w dyskursie serbskim i chorwackim. Forma graficzna pisma oraz ortografia są elementem tożsamości kulturowej i narodowej. Jako taka, grafia znajduje się w obrębie dyskursów: politycznego, językoznawczego i społecznego, a nawet religijnego. Wyrazistym przykładem inżynierii językowej jest współczesna Serbia, gdzie rywalizują ze sobą cyrylica i łacinka, a także Chorwacja, wciąż poszukująca własnego, odrębnego kanonu kultury. Zagadnienie przedstawiono w szerszym aspekcie geograficznym i historycznym, które pokazują, w jaki sposób pismo wykorzystywane jest do kreowania tożsamości narodowej w różnych obszarach Słowiańszczyzny.
Praca dotyczy problematyki psychologii rodziny. Przedstawione w niej rozważania koncentrują się wokół wybranych zjawisk swoistych dla współczesnych nam czasów, które charakteryzują obecną rodzinę, ze wskazaniem ich skutków dla rozwoju indywidualnego członków rodziny. Obejmują one kwestie takie jak: specyfika funkcjonowania dorosłych w rolach rodzicielskich, także doświadczających długotrwałych chorób i w różnych typach rodzin, relacje międzypokoleniowe w rodzinie (ze szczególnym uwzględnieniem komunikacji interpersonalnej), rola rodziny w procesie wkraczania w dorosłość młodszych członków rodziny, a także obawy związane z rodzicielstwem osób w fazie preparentalnej oraz trudności w podejmowaniu ról rodzinnych, zwłaszcza małżeńskich, i ich związek z tożsamością młodych dorosłych.
Autor podejmuje próbę zdefiniowania niesamodzielności jako nowego ryzyka socjalnego, opierając się na badaniach dotyczących zróżnicowanych a zindywidualizowanych sytuacji faktycznych skutkujących potrzebą objęcia danej osoby długoterminową opieką. W pracy przeanalizowano międzynarodowo- i konstytucyjnoprawne uwarunkowania swobody ustawodawcy w definiowaniu niesamodzielności jako ryzyka socjalnego i kształtowaniu systemu świadczeniowego, uwzględniając doświadczenia zagraniczne, przedstawiono też kwestię stopniowania ryzyka niesamodzielności, a także problematykę ustalania potrzeby długoterminowej opieki w odniesieniu do dzieci. Autor zadaje również pytanie, czy skutki ziszczenia się ryzyka niesamodzielności są lub mogą być kompensowane w ramach istniejących systemów świadczeniowych prawa socjalnego i podejmuje próbę naszkicowania możliwych rozwiązań dotyczących systemu gwarantującego świadczenia na wypadek ziszczenia się ryzyka niesamodzielności. Omawia także kwestie organizacyjno-finansowe, zakresu podmiotowego oraz przedmiotowego.
Naukowym problemem pracy jest teoria ekonomiki przestrzeni turystycznej rozumiana jako teoria kreowania i kształtowania takiej przestrzeni. Inaczej niż w podażowym podejściu tradycyjnej urbanistyki, sedno problemu stanowi ustalenie w przestrzeni turystycznej bilansu równowagi występujących w niej popytowych i podażowych turystycznych składników. Pozwala to na kreowanie i kształtowanie zoptymalizowanej przestrzeni turystycznej w respekcie dla determinizmu walorystycznego oraz postulatu zrównoważonego i trwałego rozwoju gospodarki turystycznej. Metodologia ekonomiki przestrzeni turystycznej jest interdyscyplinarna. Syntezę spójnego zastosowania rozmaitych w ich genezie i funkcji metod do kreowania i kształtowania przestrzeni turystycznej stanowi model zintegrowanego planowania i projektowania operacyjnej podprzestrzeni recepcji turystów.
Praktycznym problemem pracy jest wskazanie możliwości zastosowania teorii ekonomiki przestrzeni turystycznej w inżynierii tej dyscypliny, w planowaniu i projektowaniu takiej przestrzeni. Dualna, naukowa i praktyczna użyteczność pracy czyni jej adresatami szerokie spektrum badaczy i dydaktyków nauki, studentów oraz praktyków gospodarowania przestrzenią turystyczną i gospodarowania w tej przestrzeni.
Reformacja wpłynęła na obszary dzisiejszego Pomorza Zachodniego w sposób zasadniczy, określając ich historię na następne czterysta lat. Autorka podejmuje refleksję nad wybranymi elementami obecności ewangelicyzmu na tych terenach, uwzględniając osoby, miejsca i procesy, które zachodziły w historii tej denominacji na przestrzeni ostatnich stuleci. Analizuje m.in. media kultury religijnej protestantów (pieśni i kancjonały), podstawowe zjawiska kultury, m.in. plebanii i domu pastorskiego, ruchy odnowy wewnątrz ewangelicyzmu na Pomorzu (neopietyzm) oraz kwestię laikatu w procesie kształtowania Kościoła Ewangelicko-Unijnego w XIX i XX stuleciu. W pracy pojawiają się najważniejsze wątki związane z losami pomorskich ewangelików w III Rzeszy (w tym Kościoła Wyznającego).
Tom wpisuje się jubileuszowym przesłaniem w tradycję międzykulturowej Wieży Babel. Zawiera dwadzieścia artykułów dotyczących tożsamości, języka oraz przekładu. Autorzy podejmują kwestie tożsamości zarówno słowiańskiej, jak i różnych kultur narodowych, a także języka oraz strategii językowych, analizując zagadnienie z różnych perspektyw: feministycznej, w kontekście historycznych zagrożeń, w konfrontacji z Innym, jako wypadkową polityki, tradycji i mitu. Prace poświęcone prężnie ostatnio rozwijającemu się przekładoznawstwu dotyczą różnych zagadnień praktyki przekładu (z języka niemieckiego na czeski, z angielskiego na polski, poezji polskiej na język rosyjski, w tym m.in. Czesława Miłosza, Tadeusza Różewicza i Wisławy Szymborskiej) oraz internacjonalizacji współczesnej polszczyzny, struktur języków słowiańskich czy konstrukcji składniowych.
Konferencyjny Poznań to także pewna metafora Wieży Babel, gdyż tutaj miały miejsce początki polskiej państwowości, stąd szerzyła się na wschód i na zachód idea budowania mostów, międzykulturowego współistnienia oraz tolerancji. Poznańska polonistyka i slawistyka świadomie nawiązują do tej tradycji, czerpiąc jednocześnie inspiracje, a także podejmując wyzwanie kontynuacji dzieła powstałej sto lat temu Wszechnicy Piastowskiej.
W publikacji przedstawiono interdyscyplinarne spojrzenie na kwestię aspektów szkolnych, zawodowych, a także środowiskowych, które towarzyszą adolescentom w procesie konstruowania własnej przyszłości. Młodzież będąca w czasie adolescencji znajduje się w momencie podwójnej tranzycji z okresu dorastania do dorosłości oraz edukacji na rynek pracy, i te obszary problemowe są główną osią rozważań. W tomie przedstawiono kwestię młodych ludzi znajdujących się na drodze do dorosłego życia partycypujących w przestrzeni edukacyjnej oraz stających przed zadaniem planowania własnej przyszłości zawodowej, nie zabrakło tu również artykułów odnoszących się do analizy zagrożeń współczesności towarzyszących młodzieży w procesie „przechodzenia od młodzieńczej zależności do dorosłej niezależności”. Przyglądanie się tym uczestnikom życia społecznego ma istotną wagę dla przewidywania zarówno nowych trendów, praktyk, potrzeb oraz zagrożeń cywilizacyjnych, jak i wyzwań stawianych przed naukami społecznymi.
W tomie zawarto teksty, których główną cechą wspólną jest ich wymiar dialogowy. Ich autorzy podejmują problematykę slawistyczną w wielu ujęciach i perspektywach, inicjując dialog o charakterze interkulturowym, potencjale komparatystycznym, a więc uwzględniający podobieństwa i różnice, wskazujący na historycznie obciążone artefakty kulturowe, ale też poszukujący nowego odczytania znaków przeszłości i teraźniejszości w obrębie Słowiańszczyzny. Publikacja przypomina swoisty tygiel kulturowy, w którym znalazło się miejsce na analizy filologiczne, antropologiczne, historyczne, socjologiczne czy filmoznawcze.
Monografia ma charakter teoretyczny i jest próbą określenia wpływu uwarunkowań instytucjonalnych na zaangażowanie przedsiębiorstwa w dobrowolne działania społeczne i środowiskowe, które są definiowane jako społeczna odpowiedzialność biznesu (CSR). W szczególności praca analizuje wpływ uwarunkowań instytucjonalnych towarzyszących różnym modelom kapitalizmu w krajach wysoko rozwiniętych na poziom zaangażowania przedsiębiorstw w CSR. Wykorzystuje przy tym ekonomiczną teorię osobistej motywacji Freya do wyjaśnienia wpływu tychże uwarunkowań na motywację menedżerów do podejmowania działań o charakterze społecznie odpowiedzialnym. W monografii zaprezentowane zostały również mechanizmy instytucjonalne prowadzące do globalnego rozprzestrzeniania się praktyk organizacyjnych z zakresu CSR.
Monografia przedstawia nowatorskie ujęcie zjawiska portretu w świetle badań estetyki performatywnej, estetyki performatywności oraz dramatycznej teorii literatury. Pojęcie portretu zastosowano tu w bardzo szerokim znaczeniu, obejmującym dzieła literackie, malarskie i fotograficzne. Przywoływane w książce wizerunki w znacznej mierze wykraczają poza klasyczną definicję portretu, odsyłają nie tylko do myślenia obrazowego, ale również teatralnego, filmowego, powiązanego z zagadnieniami klasycznie rozumianego performansu, a także różnorakich sztuk przestrzennych. Każdy przypadek takiego dzieła jest wyjątkowy i operuje kategorią performatywności w sposób niepowtarzalny. W proponowanym ujęciu portrety stają się dowodem na to, że sztuki z pozoru nieperformatywne, tradycyjne, „płaskie” zawierają w sobie olbrzymi performatywny potencjał, który w znacznej mierze wciąż czeka na odkrycie. Bez względu na czas, w którym powstały opisywane wizerunki, można w nich odnaleźć zalążek dialogu z wszystkim tym, co istnieje poza nimi. Stanowią zatem doskonały pretekst do snucia szerokiej, interdyscyplinarnej oraz transdyscyplinarnej refleksji na temat wielowymiarowych relacji między twórcą, dziełem i odbiorcą.
„Bliscy nieznajomi” to historie politycznego angażowania turystów, wolontariatu, sponsoringu, wspierania lokalnej przedsiębiorczości, emancypacji kobiet i miłości w czasach turystyki. To opowieść o spotkaniach obcych sobie ludzi, do jakich dochodzi w nieformalnym sektorze turystycznym, i o możliwościach, które z nich wynikają; opowieść o wytwarzaniu bliskości i wzajemności. Zebrany materiał jest efektem badań etnograficznych zrealizowanych w dwóch popularnych miejscowościach turystycznych w Indiach, których mieszkańcy znajdują się w sytuacji podporządkowania. Wioska Hampi, położona na obszarze wpisanym na listę UNESCO, jest wysiedlana w imię ochrony materialnego dziedzictwa, podczas gdy Dharamsala to obóz uchodźców tybetańskich przekształcony w turystyczną atrakcję. Wbrew częstej krytyce turystyki do krajów tzw. globalnego Południa jako kontynuacji kolonialnych relacji władzy pracownicy i drobni przedsiębiorcy sektora postrzegają turystów jako sprzymierzeńców w walce politycznej oraz, na bardziej indywidualnym poziomie, jako szansę na poprawę sytuacji ekonomicznej i awans społeczny. Książka ukazuje zatem emancypacyjny potencjał turystyki w kontekście postkolonialnym.
Bez wątpienia wszystkich zaangażowanych w tę publikację autorów łączy osoba Profesora Stanisława Dylaka, którego liczba publikacji jest imponująca, a składa się na nią wiele książek i dziesiątki artykułów zamieszczonych w renomowanych czasopismach. Innym bardzo ważnym elementem, który wskazuje na potrzebę podjęcia re?eksji o myśleniu wydaje się sytuacja polskiej edukacji, która znajduje się w procesie nieustannej transformacji. W istocie, początek XXI wieku obrodził w rozmaite manifesty, wszechobecną krytykę, a z drugiej strony olbrzymią chęć zrozumienia mechanizmów funkcjonowania świata. Działania naukowe Dostojnego Jubilata zdają się wychodzić naprzeciwko wyłaniającym się coraz to nowym, albo wciąż tym samym, problemom, lecz w nowym opakowaniu.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
