Autor podejmuje próbę zdefiniowania niesamodzielności jako nowego ryzyka socjalnego, opierając się na badaniach dotyczących zróżnicowanych a zindywidualizowanych sytuacji faktycznych skutkujących potrzebą objęcia danej osoby długoterminową opieką. W pracy przeanalizowano międzynarodowo- i konstytucyjnoprawne uwarunkowania swobody ustawodawcy w definiowaniu niesamodzielności jako ryzyka socjalnego i kształtowaniu systemu świadczeniowego, uwzględniając doświadczenia zagraniczne, przedstawiono też kwestię stopniowania ryzyka niesamodzielności, a także problematykę ustalania potrzeby długoterminowej opieki w odniesieniu do dzieci. Autor zadaje również pytanie, czy skutki ziszczenia się ryzyka niesamodzielności są lub mogą być kompensowane w ramach istniejących systemów świadczeniowych prawa socjalnego i podejmuje próbę naszkicowania możliwych rozwiązań dotyczących systemu gwarantującego świadczenia na wypadek ziszczenia się ryzyka niesamodzielności. Omawia także kwestie organizacyjno-finansowe, zakresu podmiotowego oraz przedmiotowego.
Naukowym problemem pracy jest teoria ekonomiki przestrzeni turystycznej rozumiana jako teoria kreowania i kształtowania takiej przestrzeni. Inaczej niż w podażowym podejściu tradycyjnej urbanistyki, sedno problemu stanowi ustalenie w przestrzeni turystycznej bilansu równowagi występujących w niej popytowych i podażowych turystycznych składników. Pozwala to na kreowanie i kształtowanie zoptymalizowanej przestrzeni turystycznej w respekcie dla determinizmu walorystycznego oraz postulatu zrównoważonego i trwałego rozwoju gospodarki turystycznej. Metodologia ekonomiki przestrzeni turystycznej jest interdyscyplinarna. Syntezę spójnego zastosowania rozmaitych w ich genezie i funkcji metod do kreowania i kształtowania przestrzeni turystycznej stanowi model zintegrowanego planowania i projektowania operacyjnej podprzestrzeni recepcji turystów.
Praktycznym problemem pracy jest wskazanie możliwości zastosowania teorii ekonomiki przestrzeni turystycznej w inżynierii tej dyscypliny, w planowaniu i projektowaniu takiej przestrzeni. Dualna, naukowa i praktyczna użyteczność pracy czyni jej adresatami szerokie spektrum badaczy i dydaktyków nauki, studentów oraz praktyków gospodarowania przestrzenią turystyczną i gospodarowania w tej przestrzeni.
Reformacja wpłynęła na obszary dzisiejszego Pomorza Zachodniego w sposób zasadniczy, określając ich historię na następne czterysta lat. Autorka podejmuje refleksję nad wybranymi elementami obecności ewangelicyzmu na tych terenach, uwzględniając osoby, miejsca i procesy, które zachodziły w historii tej denominacji na przestrzeni ostatnich stuleci. Analizuje m.in. media kultury religijnej protestantów (pieśni i kancjonały), podstawowe zjawiska kultury, m.in. plebanii i domu pastorskiego, ruchy odnowy wewnątrz ewangelicyzmu na Pomorzu (neopietyzm) oraz kwestię laikatu w procesie kształtowania Kościoła Ewangelicko-Unijnego w XIX i XX stuleciu. W pracy pojawiają się najważniejsze wątki związane z losami pomorskich ewangelików w III Rzeszy (w tym Kościoła Wyznającego).
Tom wpisuje się jubileuszowym przesłaniem w tradycję międzykulturowej Wieży Babel. Zawiera dwadzieścia artykułów dotyczących tożsamości, języka oraz przekładu. Autorzy podejmują kwestie tożsamości zarówno słowiańskiej, jak i różnych kultur narodowych, a także języka oraz strategii językowych, analizując zagadnienie z różnych perspektyw: feministycznej, w kontekście historycznych zagrożeń, w konfrontacji z Innym, jako wypadkową polityki, tradycji i mitu. Prace poświęcone prężnie ostatnio rozwijającemu się przekładoznawstwu dotyczą różnych zagadnień praktyki przekładu (z języka niemieckiego na czeski, z angielskiego na polski, poezji polskiej na język rosyjski, w tym m.in. Czesława Miłosza, Tadeusza Różewicza i Wisławy Szymborskiej) oraz internacjonalizacji współczesnej polszczyzny, struktur języków słowiańskich czy konstrukcji składniowych.
Konferencyjny Poznań to także pewna metafora Wieży Babel, gdyż tutaj miały miejsce początki polskiej państwowości, stąd szerzyła się na wschód i na zachód idea budowania mostów, międzykulturowego współistnienia oraz tolerancji. Poznańska polonistyka i slawistyka świadomie nawiązują do tej tradycji, czerpiąc jednocześnie inspiracje, a także podejmując wyzwanie kontynuacji dzieła powstałej sto lat temu Wszechnicy Piastowskiej.
W publikacji przedstawiono interdyscyplinarne spojrzenie na kwestię aspektów szkolnych, zawodowych, a także środowiskowych, które towarzyszą adolescentom w procesie konstruowania własnej przyszłości. Młodzież będąca w czasie adolescencji znajduje się w momencie podwójnej tranzycji z okresu dorastania do dorosłości oraz edukacji na rynek pracy, i te obszary problemowe są główną osią rozważań. W tomie przedstawiono kwestię młodych ludzi znajdujących się na drodze do dorosłego życia partycypujących w przestrzeni edukacyjnej oraz stających przed zadaniem planowania własnej przyszłości zawodowej, nie zabrakło tu również artykułów odnoszących się do analizy zagrożeń współczesności towarzyszących młodzieży w procesie „przechodzenia od młodzieńczej zależności do dorosłej niezależności”. Przyglądanie się tym uczestnikom życia społecznego ma istotną wagę dla przewidywania zarówno nowych trendów, praktyk, potrzeb oraz zagrożeń cywilizacyjnych, jak i wyzwań stawianych przed naukami społecznymi.
W tomie zawarto teksty, których główną cechą wspólną jest ich wymiar dialogowy. Ich autorzy podejmują problematykę slawistyczną w wielu ujęciach i perspektywach, inicjując dialog o charakterze interkulturowym, potencjale komparatystycznym, a więc uwzględniający podobieństwa i różnice, wskazujący na historycznie obciążone artefakty kulturowe, ale też poszukujący nowego odczytania znaków przeszłości i teraźniejszości w obrębie Słowiańszczyzny. Publikacja przypomina swoisty tygiel kulturowy, w którym znalazło się miejsce na analizy filologiczne, antropologiczne, historyczne, socjologiczne czy filmoznawcze.
Monografia ma charakter teoretyczny i jest próbą określenia wpływu uwarunkowań instytucjonalnych na zaangażowanie przedsiębiorstwa w dobrowolne działania społeczne i środowiskowe, które są definiowane jako społeczna odpowiedzialność biznesu (CSR). W szczególności praca analizuje wpływ uwarunkowań instytucjonalnych towarzyszących różnym modelom kapitalizmu w krajach wysoko rozwiniętych na poziom zaangażowania przedsiębiorstw w CSR. Wykorzystuje przy tym ekonomiczną teorię osobistej motywacji Freya do wyjaśnienia wpływu tychże uwarunkowań na motywację menedżerów do podejmowania działań o charakterze społecznie odpowiedzialnym. W monografii zaprezentowane zostały również mechanizmy instytucjonalne prowadzące do globalnego rozprzestrzeniania się praktyk organizacyjnych z zakresu CSR.
Monografia przedstawia nowatorskie ujęcie zjawiska portretu w świetle badań estetyki performatywnej, estetyki performatywności oraz dramatycznej teorii literatury. Pojęcie portretu zastosowano tu w bardzo szerokim znaczeniu, obejmującym dzieła literackie, malarskie i fotograficzne. Przywoływane w książce wizerunki w znacznej mierze wykraczają poza klasyczną definicję portretu, odsyłają nie tylko do myślenia obrazowego, ale również teatralnego, filmowego, powiązanego z zagadnieniami klasycznie rozumianego performansu, a także różnorakich sztuk przestrzennych. Każdy przypadek takiego dzieła jest wyjątkowy i operuje kategorią performatywności w sposób niepowtarzalny. W proponowanym ujęciu portrety stają się dowodem na to, że sztuki z pozoru nieperformatywne, tradycyjne, „płaskie” zawierają w sobie olbrzymi performatywny potencjał, który w znacznej mierze wciąż czeka na odkrycie. Bez względu na czas, w którym powstały opisywane wizerunki, można w nich odnaleźć zalążek dialogu z wszystkim tym, co istnieje poza nimi. Stanowią zatem doskonały pretekst do snucia szerokiej, interdyscyplinarnej oraz transdyscyplinarnej refleksji na temat wielowymiarowych relacji między twórcą, dziełem i odbiorcą.
„Bliscy nieznajomi” to historie politycznego angażowania turystów, wolontariatu, sponsoringu, wspierania lokalnej przedsiębiorczości, emancypacji kobiet i miłości w czasach turystyki. To opowieść o spotkaniach obcych sobie ludzi, do jakich dochodzi w nieformalnym sektorze turystycznym, i o możliwościach, które z nich wynikają; opowieść o wytwarzaniu bliskości i wzajemności. Zebrany materiał jest efektem badań etnograficznych zrealizowanych w dwóch popularnych miejscowościach turystycznych w Indiach, których mieszkańcy znajdują się w sytuacji podporządkowania. Wioska Hampi, położona na obszarze wpisanym na listę UNESCO, jest wysiedlana w imię ochrony materialnego dziedzictwa, podczas gdy Dharamsala to obóz uchodźców tybetańskich przekształcony w turystyczną atrakcję. Wbrew częstej krytyce turystyki do krajów tzw. globalnego Południa jako kontynuacji kolonialnych relacji władzy pracownicy i drobni przedsiębiorcy sektora postrzegają turystów jako sprzymierzeńców w walce politycznej oraz, na bardziej indywidualnym poziomie, jako szansę na poprawę sytuacji ekonomicznej i awans społeczny. Książka ukazuje zatem emancypacyjny potencjał turystyki w kontekście postkolonialnym.
Bez wątpienia wszystkich zaangażowanych w tę publikację autorów łączy osoba Profesora Stanisława Dylaka, którego liczba publikacji jest imponująca, a składa się na nią wiele książek i dziesiątki artykułów zamieszczonych w renomowanych czasopismach. Innym bardzo ważnym elementem, który wskazuje na potrzebę podjęcia re?eksji o myśleniu wydaje się sytuacja polskiej edukacji, która znajduje się w procesie nieustannej transformacji. W istocie, początek XXI wieku obrodził w rozmaite manifesty, wszechobecną krytykę, a z drugiej strony olbrzymią chęć zrozumienia mechanizmów funkcjonowania świata. Działania naukowe Dostojnego Jubilata zdają się wychodzić naprzeciwko wyłaniającym się coraz to nowym, albo wciąż tym samym, problemom, lecz w nowym opakowaniu.
Książka jest pierwszym z zaplanowanych czterech tomów „Dziejów Archidiecezji Poznańskiej” pod redakcją Józefa Dobosza. Niniejszy tom obejmuje średniowiecze (umownie do ok. 1520 r.). Ponieważ biskupstwo poznańskie było pierwszym biskupstwem na ziemiach polskich, szczególnie obszernie przedstawione zostały jego początki – istotne nie tylko z lokalnego punktu widzenia. Naświetlone zostały one na szerokim tle genezy państwa piastowskiego oraz jego chrystianizacji. Praca stanowi próbę całkowicie nowego, kompleksowego przedstawienia tych zagadnień, budzących od dawna zawzięte dyskusje. Omówiony został także upadek biskupstwa oraz jego odbudowa w XI w. W trzeciej, najobszerniejszej części przedstawione zostało funkcjonowanie diecezji w średniowieczu, jej terytorium i symbole (z uwzględnieniem kwestii herbu oraz relikwii), pokazano praktykę objazdowych rządów biskupich, zestawiono krytycznie poczet biskupów z biogramami 45 ordynariuszy i nakreślonym ich portretem zbiorowym, a następnie ukazano biskupów pomocniczych, konsystorz (sąd biskupi), kapitułę katedralną, wikariuszy katedralnych, dwór biskupi i kancelarię, szkołę, skarbiec, archiwum i bibliotekę katedralną. Każdą z tych instytucji opisano przez pryzmat jej ustroju, ale przede wszystkim obsady kadrowej. W sumie daje to obraz grupy ludzi związanych z katedrą, tworzących trzon lokalnego kościoła i decydujących o jego obliczu. Podsumowaniem są rozważania na temat świadomości i tożsamości diecezjalnej, z tezą o silnym identyfikowaniu biskupstwa poznańskiego z Wielkopolską. Praca zaopatrzona jest w wyczerpujący aparat naukowy, przypisy dokumentujące wywody, bibliografię i indeks. Wartość szczególną posiadają ilustrujące wykład mapy oraz bogaty zestaw ilustracji, w tym liczne reprodukcje pieczęci biskupów poznańskich.
W społecznej świadomości powstanie warszawskie funkcjonuje w dużej mierze jako mit heroiczno-martyrologiczny – zespół określonych symboli, sensów i znaczeń przypisywanych temu wydarzeniu. Kino o tematyce powstańczej z jednej strony sytuuje się wobec mitu powstania, stworzonego przez zbiorową wyobraźnię i utrwalanego w społecznej świadomości kolejnych pokoleń Polaków, mitu w określony, zmienny historycznie sposób podlegającego presji, modyfikacjom na skutek zewnętrznych uwarunkowań politycznych i kulturalnych. Z drugiej strony, ze względu na mitotwórczy charakter filmu jako medium, kino samo w jakimś stopniu kreuje ów mit, tworzy społeczne wyobrażenie faktu historycznego, często symbolizując i metaforyzując jego przedstawienia.
Książka koncentruje się na charakterystyce zmian zachodzących w przedstawianiu tematyki powstańczej zarówno w okresie PRL-u, jak i po przełomie ustrojowym, wpływach uwarunkowań politycznych, kulturowych, technologicznych na filmowy obraz powstania warszawskiego. Specyfika tematu sprawia bowiem, że analizowane filmy nierzadko więcej niż o samym wydarzeniu historycznym, do którego się odwołują, mówią o czasie, w którym zostały zrealizowane.
Temat książki usytuować można w różnych perspektywach: przeobrażeń w sferze pracy, zmian we wzorach przebiegu karier, rozwoju człowieka dorosłego, edukacyjnych wyzwań współczesnego świata. Refleksje nad kategoriami pojęciowymi ujętymi w tytule książki budują jej strukturę. W ujęciu całościowym rozdziały prezentują szeroki ogląd tematu, równocześnie jednak ukazują też różnorodne te teoretyczne podejścia do omawianych zagadnień z autorskim ustosunkowaniem się do ważności podejmowanych kwestii. Niektóre z tekstów wyraźnie zorientowane są na problematykę karier, inne poprzez prezentowane analizy łączą problemy rynku pracy z wzorami przebiegu karier, czy też rynku pracy i wyzwań, istotnych dla całożyciowego uczenia się i rozwoju człowieka dorosłego.
W prezentowanych Czytelnikowi tekstach Autorzy opisują, zachodzące w różnym wymiarze i z różnej perspektywy, relacje między całożyciowym uczeniem się, rynkiem pracy a rozwojem jednostkowym, społecznym czy instytucjonalnym.
Monografia poświęcona jest kluczowej dla pedagogiki społecznej kategorii teoretycznej, jaką jest pojęcie środowiska i jego zastosowania w opisie i projekcjach zasadniczego układu warunków – czynników formujących osoby społeczne i współdecydujących o obrazie kreowanych i doświadczanych przez nie biografii. Kategoria ta została ukazana w kontekście wybranych aspektów dyscyplinarnych i odniesieniu do podstawowych kategorii wieku osób społecznych tak jak uczestniczą one współcześnie w środowiskach swojej życiowej aktywności.
Wyłaniający się z książki obraz polskiego oświecenia – inicjującego nowoczesność, bynajmniej nie antychrześcijańskiego, wchodzącego w złożone i niekoniecznie antagonistyczne relacje ze swą własną, sarmacką tradycją, re?eksyjnego i skłonnego do samokrytyki – nie we wszystkich elementach, być może nawet wręcz w niewielu, pokrywa się z tradycyjnym konterfektem epoki utrwalonym na kartach podręczników szkolnych i spetryfikowanym w zbiorowej świadomości. Pod wieloma względami odbiega też od wizerunku, wciąż jeszcze niekiedy pokutującego w pracach badaczy niezajmujących się na co dzień XVIII stuleciem. Pozostaje mieć nadzieję, że jest to raczej zaletą książki niż jej wadą. Wszak warta pisania jest taka historia, jakiej jeszcze nie było, nie zaś taka, do jakiej wszyscy przywykli.
W monografii przedstawiono analizę sytuacji uczniów znajdujących się na progu edukacyjnym w pryzmacie antropologicznej kategorii rytuału przejścia. Trzy etapy longituidalnych badań odpowiadały trzem fazom rytuału (faza wyłączenia – koniec trzeciej klasy gimnazjum, faza liminalna – początek pierwszej klasy szkoły ponadgimnazjalnej, faza włączenia – koniec nauki w pierwszej klasie szkoły ponadgimnazjalnej). Poszukiwano odpowiedzi na pytanie, jaki jest profil przejścia adolescentów z gimnazjum do szkoły ponadgimnazjalnej ze względu na wybrane subiektywne aspekty tożsamości osobowej, orientacje temporalne i edukacyjne plany na przyszłość, obraz siebie w roli ucznia, stosunek do szkoły, poziom identyfikacji ze szkołą, wyobrażenia i oczekiwania względem siebie w roli ucznia i względem szkoły oraz stosunek do zmiany. Wyniki badań ukazujące współczesne oblicze szkolnych obrzędów przejścia oraz przemian tożsamości uczniów w tym okresie prowadzą do wniosku o znaczącej roli środowiska szkolnego w kreowaniu doświadczeń sprzyjających rozwojowi adolescentów, których status się zmienia.
Publikacja stanowi studium pragmalingwistyczne, w którym autorka analizuje zjawisko misyjności w mediach katolickich na przykładzie konkretnej stacji poznańskiej, Radia Emaus, jako radia środka, realizującego zakreśloną w taki sposób działalność programową. Analizie poddano materiał z lat 2010-2016. W części teoretycznej omówiono radio jako medium misyjne. Zaprezentowano radio jako medium werbalne i parawerbalne, towarzyszące, powszechne, nielinearne i komunikujące. Stworzono model komunikacji radiowej w perspektywie misyjnej, uwzględniający cztery aspekty (autoprezentacja, budowanie relacji, ewangelizacja, aksjologizacja). Omówiono pojęcie misyjności w ujęciu leksykograficznym i legislacyjnym (świeckim i religijnym), a także działalność radiostacji archidiecezji poznańskiej, wypełniającej nauczanie Kościoła katolickiego. W części praktycznej przedstawiono strategie komunikacyjne jako sposoby realizacji misji w Radiu Emaus, przedstawiono analizę materiału za pomocą autoprezentacji, budowania relacji, ewangelizacji oraz aksjologizacji jako radiowych strategii komunikacyjnych.
Monografia jest nowatorską I interdyscyplinarną analizą obrzędu Wodzić w Macedonii, a także propozycją nowego spojrzenia na folklorystykę, które Autorska nazywa folklorystyką konwersacyjną. Autorka nie sięga po obecną w badaniach koncepcję oralności ani nie mówi o folklorze jako literaturze (tylko) ustnej w opozycji do literatury pisanej, która zresztą nie potrzebuje tego przymiotnika. Pokazuje na podstawie analizy etymologicznej, ze samo określenie „literatura” ma w sobie komponent mówienia/wypowiadania. Autorska śmiało rzuca wyzwanie teoretycznym i metodologicznym założeniom folklorystyki. Korzysta nie tylko z danych archiwalnych, ale także sama eksploruje wsie Macedońskie, rozmawiając i uczestnicząc w lokalnych świętowaniach Wodzic.
Dr hab. Karolina Bielenia-Lenczowska
Autorka podejmuje próbę analizy i interpretacji sfery znaczeniowej cienia w twórczości malarskiej, fotograficznej, teatralnej i literackiej Stanisława Ignacego Witkiewicza. Ze względu na bogactwo analizy i interpretacje różnorodnych obrazów malarskich, fotograficznych, teatralnych i filmowych mają charakter interdyscyplinarny, opierają się na teoriach wypracowanych przez estetykę, filozofię, antropologię kulturową, socjologię, literaturoznawstwo, historię sztuki. Publikacja uzupełnia badania poświęcone życiu i twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz wprowadza wiele kontekstów w zakresie badań wizualnych i interdyscyplinarnych refleksji dotyczących pojęcia obrazu i cienia.
Wszelkie rozważania nie ograniczają się jednak do pochwycenia i opisania wizualnych aspektów cieni, często stają się one przedmiotem refleksji ontologicznej, metafizycznej i egzystencjalnej. Formy cienia: smugi, prześwity, kontury, obrysy i zdeformowane kształty pozwalają obserwować psychologiczne mechanizmy twórczości i manierę artystyczną graniczącą z malarską kontemplacją Stanisława Ignacego Witkiewicza. Najistotniejsze w pracy jest podkreślenie znaczenia portretu i różnych walorów wizualnych cieni, które pozwalają odkryć koncepcję artystyczną Stanisława Ignacego Witkiewicza – Czystą Formę cienia. Zobrazowaniem podjętych analiz i interpretacji są w książce ilustracje – nie tylko prac Stanisława Ignacego Witkiewicza, lecz innych twórców z przełomu XIX i XX wieku będących inspiracją artysty, wskazujące na przedstawiane przez niego uniwersalne problemy ludzkiej egzystencji.
Niniejsza książka jest przeznaczona dla literaturoznawców, filozofów, estetyków, teatrologów, filmoznawców, arteterapeutów, a także wszystkich zafascynowanych barwną biografią i różnorodną twórczością malarską, fotograficzną i literacką zakopiańskiego artysty.
Książka jest pierwszą w Polsce monografią, której celem jest przedstawienie – w sposób możliwie kompletny – retorycznych wymiarów telewizji. W centrum retoryki telewizji znajduje się pytanie o warunki skutecznych, nastawionych na określony cel zachowań komunikacyjnych. Autorka skupia się na analizie tych wszystkich aspektów, które nadawca medialny (instancja nadawcza) musi wziąć pod uwagę, by zyskać uwagę odbiorców i otworzyć im taką przestrzeń komunikacji, która uczyni ich podatnymi na perswazję. Wszystkie opisane w monografii elementy składają się na propozycję przedstawienia telewizyjnego fenomenu, niezależnie od czasu jego funkcjonowania. Bez względu na to, czy mówimy o czarno-białych obrazach i ograniczonej ofercie programowej, erze telewizji w kolorze i telewizji wyspecjalizowanej, stematyzowanej, czy też telewizji na żądanie, można wskazać właściwości, strategie, mechanizmy, które dają się zuniwersalizować i opisać w ramach koncepcji retoryki telewizji. Retoryka bowiem dostarcza narzędzi, które pozwalają tak samo skutecznie opisywać telewizję epoki broadcastingu, narrowcastingu, jak i slivercastingu.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
