W pierwszej połowie XX wieku prasa odgrywała ważną rolę w kształtowaniu opinii publicznej. Niektóre periodyki pełniły poza tym funkcje ideotwórcze. Wśród polskich ugrupowań politycznych szczególną wagę do rozwoju aparatu propagandowego przywiązywała Narodowa Demokracja, która musiała dążyć do utrzymania lojalności członków i pozyskiwania nowych. Istotne było "zakorzenienie" w terenie, co generowało rozwój prasy lokalnej i regionalnej. Zgodzić się więc można z autorkami wstępu, iż za "pośrednictwem prasy dokonywano transferu idei i znaczeń przekazywanych od nadawcy do odbiorcy". Co istotne, redaktorkom udało się pozyskać do współpracy grono doświadczonych badaczy zarówno prasy, jak i dziejów Narodowej Demokracji. Nieuchronne w takim wypadku różnice w podejściu badawczym stanowiły raczej zaletę niż wadę niniejszej publikacji.
Współczesne symbole związane z tożsamością kulturową nabierają nowego znaczenia kształtując wzorce spójności, dezintegracji i konfliktu, w wymiarze zarówno globalnym, regionalnym, jak i lokalnym. Tym samym kultura, przez wiele lat traktowana jako nieistotna w stosunkach międzynarodowych, zbyt ulotna, z jednej strony - nieprzystająca do brutalnej rzeczywistości, z drugiej - traktowana bardzo instrumentalnie lub pozostawiona artystom i profesjonalistom związanym ze sztuką, nabiera nowego znaczenia, stając się czynnikiem wpływającym na poczucie bezpieczeństwa. Fenomen bezpieczeństwa kulturowego wiąże się z dynamiką przepływów osób, idei, wzorców zachowań, dóbr kultury. W efekcie niektóre kultury mogą czuć się szczególnie zagrożone, co wiąże się z wysoką wrażliwością i niską podatnością na zmiany obiektywnie zachodzące w środowisku międzynarodowym. Państwa również nie zawsze dysponują wystarczającym potencjałem pozytywnych działań lub nie posiadają wystarczających zdolności adaptacyjnych. Jest to konsekwencja poziomu ich rozwoju, funkcjonowania instytucji politycznych, świadomości mieszkańców. Do komponentów bezpieczeństwa kulturowego należy zaliczyć: zachowanie tożsamości kulturowej, języka, dorobku kulturowego, zwyczajów czy religii. Bezpieczeństwo kulturowe wiąże się też pośrednio z ochroną praw kulturalnych człowieka, z poszanowaniem praw mniejszości kulturowych.
Obszerna rozprawa nosi znamiona solidnej (w wielu fragmentach wręcz erudycyjnej) monografii, która podejmuje problematykę tekstologiczną (tekstu zaburzonego, kontekstu i metatekstu) z perspektywy afazjologicznej i neurologopedycznej w sposób holistyczny, łącząc umiejętnie dane dotyczące teorii i praktyki logopedycznej. Tym samym nawiązuje do wcześniejszych znakomitych artykułów, rozpraw i opracowań Autorki. Wiele wątków a aspektów Jolanta Panasiuk rozwija w sposób nowatorski, kreatywny, wskazujący na najnowsze europejskie i światowe tendencje w interpretacji faktów i zjawisk afazjologicznych (w duchu socjologii i psychologii humanistycznej).
Mariusz Ausz jest wytrawnym znawcą dziejów zakonu pijarów. Opublikował szereg ważnych prac ukazujących osiągnięcia i niedostatki tego zgromadzenia w dziedzinie oświaty i wychowania w Rzeczypospolitej Obojga Narodów Korony i Litwy oraz w pierwszych dekadach porozbiorowych. Niniejsza praca dotyczy bardzo istotnego etapu historii Polskiej Prowincji Pijarów, niemal zupełnie zaniedbanego w dotychczasowej historiografii. Jest ujęciem twórczym i erudycyjnym, wprowadza wiele nowatorskich ustaleń, uzupełnień i sprostowań. Wzbogaca znacząco obraz dziejów polskiej kultury umysłowej przełomu XIX i XX wieku. Trzeba zwrócić uwagę na jeszcze jeden rys znamienny rozprawy naukowej dra Ausza. Badając od wielu lat problematykę zakonu pijarów, obciążoną negatywnymi jak i pochwalnymi opiniami, Autor nie poszedł zdecydowanie za żadnym z tych kierunków, ale wybrał drogę pośrednią - najsłuszniejszą - trzymania się świadectwa źródeł z kilkudziesięciu archiwów i bibliotek państwowych, kościelnych i zakonnych.
Heterotopie to "różnomiejsca". Ich cechą szczególną jest to, że odzwierciedlają pewną formę kulturowej specjalizacji, która sprawia , że miejsca mogą być naprzeciw siebie. To bycie naprzeciw jest w istocie rzeczy pewną komplikacją naszego doświadczenia: jedno miejsce odzwierciedla, ale też neguje lub odwraca własność drugiego, zarazem je dopełniając. Są więc heterotopie także obietnicą możliwości bycia po dwóch stronach. Taka właśnie forma ruchliwości - biorąca się z nieuniknioności przebywania po jednej i po drugiej stronie granic, jakie oznaczają zbiory rozmaitości kulturowych, w jakich uczestniczymy - wydaje się właściwa naszym czasom. Pojęcie heterotopii zatem przeczy nawykowi, jaki człowiek nowoczesny przyswajał za pomocą kosmicznego sposobu orientacji siebie i rzeczy. Przeczy przynależności do jednego miejsca. Przestrzeń, w jakiej doświadczamy współcześnie, wcale nie jest jednorodna, niezwaloryzowana, izotropowa i nie ma uniwersalnej metryki. Żadna też przestrzeń dostępna naszemu doświadczeniu nie przedłuża się w nieskończoność. Istnieją bariery komunikacji i tożsamości zawężenia swobodnych eksploracji i przymusy pozostawania poza. Jeśli więc myśli dają się lokalizować, heterotopie myśli ukazywałyby sposób, w jaki współcześnie doświadczamy ich różnomiejsca w kulturze. A sposób ten charakteryzuje właśnie to, co myśl lokalizuje, co ustala jej pozycję naprzeciw czegoś, co jej przeczy - jako inna myśl lub jakaś postać przedmiotowości - co zarazem ją odzwierciedla, reprezentuje i dopełnia. Niniejszy zbiór tekstów to - w jakimś zakresie - zdanie sprawy z takiego doświadczenia myśli.
Książka "Al-Kindi i początki filozofii w świecie islamu" jest dziełem w polskiej literaturze przedmiotu oryginalnym i wyjątkowym. Po raz pierwszy omawia - w uprawianej w Polsce historii filozofii - początki filozofii islamskiej, nierozerwalnie związanej z poglądami pierwszego islamskiego (a jednocześnie arabskiego) filozofa Al-Kindiego. Żyjący w IX wieku. Al-Kindi "filozof Arabów", nazywany też w kręgu kultury chrześcijańskiej Alkindusem, stoi u początku filozofii islamskiej. Odegrał on fundamentalną rolę w ruchu tłumaczeniowym, który dał sposobność uczonym muzułmańskim IX w. (i w wiekach kolejnych) zapoznania się z dorobkiem filozofów starożytności: Sokratesa, Platona, Arystotelesa. Dzięki pracom Al-Kindiego świat islamu zainteresował się metafizyką, teorią wiedzy, a także teorią intelektu, co więcej - filozoficzną nauką o duszy, czyli dzisiejszą psychologią. Al-Kindi ma także znaczny wkład w opracowanie podstaw arabskiej terminologii filozoficznej i naukowej. Życie i dzieło Al-Kindiego (w przeciwieństwie do Awicenny, Awerroesa, Al-Gazalego, Ibn Halduna) jest w Polsce nieznane. Owszem, niektórzy polscy filozofowie przywoływali dzieła Al-Kindiego, były to jednak tylko jego łacińskie przekłady. Opracowując myśl filozoficzną Al-Kindiego, autor sam przekładał dzieła tego uczonego. Co więcej, dokonywał weryfikacji przekładów nie tylko terminów, ale i fragmentów Koranu czy treści zaczerpniętych z różnych dzieł napisanych w języku arabskim. W swojej pracy podejmował też zasadną krytykę błędnych interpretacji (upowszechnianych w polskiej literaturze z zakresu historii filozofii), dotyczących myśli filozoficznej islamu oraz kulturowego dziedzictwa Arabów i innych narodów z kręgu kultury tejże religii.
Swoistym "logo" filozofii Jadwigi Mizińskiej jest twierdzenie, że dobro jest ciekawsze od zła, bardziej skomplikowane, wyrafinowane, finezyjne. Odrzuca się w jej paradygmacie aksjologicznym lekceważenie dobra, utożsamiające je często z naiwnością, słabością, wrodzonym instynktem, łatwowiernością itp. Dobro nie jest tu czymś prostym. mdłym, biernym. Jest czynne, energiczne, pomocne, intensywne. Pomijając już postać średniowieczną , św. Franciszka, a sięgając choćby do Alberta Schweitzera mamy do czynienia z wieloma postaciami i przejawami wcielonego w człowieka Dobra, które w dziełach Mizińskiej jest nie tylko wyższą wartością niż Prawda czy Piękno (co już przyjmował Platon), ale też jest twórcze, subtelne, niebanalne, intrygujące, tajemnicze, skomplikowane.
W omawianym okresie zaistniało wyjątkowe zjawisko w sztuce książki nazywane polską szkołą ilustracji czy też złotym jej okresem. Wynikało to z faktu, że ilustracje dla dzieci zawsze projektowali profesjonalnie wykształceni twórcy, zatrudniani przez wydawnictwa, którzy w zamyśle ujmowali książkę jako indywidualną całość graficzną. Zatem w publikacjach dla najmłodszych obecna była autorska ilustracja.
Okres kampanii wyborczych jest szczególnym momentem dla każdego systemu politycznego, a tym bardziej dla podmiotów politycznych w nich uczestniczących. Aktorzy polityczni - politycy oraz partie polityczne podczas kampanii wyborczych - wykorzystują niemalże wszystkie narzędzia marketingu politycznego i public relations, aby osiągnąć sukces wyborczy. Każda kampania ma swoją specyfikę, która rzutuje na przebieg rywalizacji. W zależności od uwarunkowań prawnych, politycznych, ekonomicznych czy społecznych organizacja kampanii wyborczych z upływem lat zmienia swój charakter. Za wzór do naśladowania wskazuje się często Stany Zjednoczone, gdzie wykorzystuje się nowe elementy i narzędzia marketingu wyborczego. Strategie i techniki marketingu wyborczego stosuje każdy kandydat i każda partia - mniej lub bardziej świadomie i z różnym efektem. Ale każda kampania wyborcza posiada własną logikę i dynamikę rozwoju, która warta jest jej zbadania. Celem publikacji jest ukazanie specyfiki przeprowadzania obecnych kampanii wyborczych w Polsce i za granicą, ze szczególnym zwróceniem uwagi na elementy instytucjonalno-prawne kampanii, marketing wyborczy, media, a także systemy wyborcze i polityczne poszczególnych państw.
Celem przedstawionych badań było wyodrębnienie predyktorów przestępczości nieletnich po zakończeniu resocjalizacji instytucjonalnej (teoretyczny) i sformułowanie implikacji dotyczących oddziaływań resocjalizacyjnych w zakresie poszczególnych wymiarów funkcjonowania psychospołecznego wychowanków (praktyczny). Najważniejsze przesłanie tej pracy zawiera się w pedagogicznym ujęciu podjętego problemu badawczego. Mimo że oparta o przesłanki interdyscyplinarne (kryminologiczne, psychologiczne) jest ona na wskroś pedagogiczna - poczynając od aparatury pojęciowej, argumentacji, eksponowania edukacyjnych aspektów resocjalizacji, po proponowane rozwiązanie odnoszące się do metodyki pracy z jednostkami wykolejonymi społecznie.
W rozprawie autorka dokonuje z jednej strony analizy różnych aspektów społecznego funkcjonowania człowieka jako świadomego podmiotu w relacjach ze sobą i światem zewnętrznym, budującego własną koncepcję siebie. Przedmiotem refleksji są więc między innymi takie pojęcia, jak: obraz siebie, samoocena, poczucie własnej wartości, motywacje, samodzielność. Analizuje nie tylko istotę i cechy opisywanych zjawisk, ale również czynniki i przebieg ich rozwoju u dzieci. Z drugiej strony zajmuje się teoretyczną analizą dwóch podstawowych modeli edukacji przedszkolnej: modelem tradycyjnym i holistycznym, odwołując się do założeń różnych koncepcji filozoficznych, psychologicznych i kulturowych rozwoju człowieka. W opisie modeli edukacyjnych uwzględnia podstawowe ich komponenty - przestrzeń edukacyjną przedszkola, jej organizację i znaczenie, relacje społeczne, zwłaszcza interakcje rówieśnicze, klimat przedszkola, wyrażający się głównie w zachowaniach językowych nauczyciela, w tworzeniu wsparcia dla dziecka i jego uczenia się, strategii nauczania i sposobie oceniania dzieci.
Dr Andrzej Pielecki jest cenionym pedagogiem specjalnym zarówno jako badacz, jak i dydaktyk. W jego dorobku naukowym jest wiele prac oryginalnych i przeglądowych, rozdziałów książek oraz zbiorowych opracowań. Niniejsza praca stanowi dzieło szczególne, nie tylko w dorobku Autora. Podjął on niezwykle ważny temat, a mianowicie zmiany postaw wobec osób niepełnosprawnych. O ile o samych postawach napisano wiele, to na temat efektów ich poprawiania wiemy mało. Podejmując go, Autor nie tylko wniósł istotny wkład do teorii pedagogiki specjalnej, ale i do jej praktyki w poszerzonym wymiarze. Książka jet adresowana nie tylko do pedagogów specjalnych, ale przede wszystkim do nauczycieli szkół powszechnych, gdzie dochodzi do wymuszonej lub naturalnej integracji uczniów pełno- i niepełnosprawnych. Jądrem publikacji są wyniki "eksperymentu pedagogicznego", który jest przeprowadzany stosunkowo rzadko, mimo że jest to podstawowa metoda badań naukowych. Jego realizacja wymagała dużego nakładu pracy zarówno konceptualnej (analiza literatury przedmiotu), jak i weryfikacyjnej (zaplanowanie i przeprowadzenie eksperymentu).
W książce poddano analizie postawy pedagogów specjalnych wobec seksualności osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim oraz głębszym. Uwzględniono wymiar emocjonalno-wartościujący, poznawczy, behawioralny oraz kontekst tych postaw w postaci kompetencji osobowych. Wydaje się, że poznawcza wartość pracy wyraża się w wielorakości ujęcia poruszonej problematyki. Analiza badań własnych stanowiła kontynuacje rozważań podjętych w części teoretycznej, w której starano się wykazać istotę i złożoność zagadnień niepełnosprawności i seksualności, zwłaszcza w jej wymiarze normatywnym i definicyjnym. Stanowiła również dopełnienie studiów poświeconych roli pedagoga specjalnego, a prowadzonych w kontekście współczesnych paradygmatów pedagogiki. Dokonane analizy, tak literaturowe, jak i empiryczne, implikują kwestie praktyczne, zwłaszcza z zakresu przygotowania i funkcjonowania zawodowego oligofrenopedagogów. Można mieć nadzieję, że opracowanie stanie się przyczynkiem do dalszych eksploracji pogłębiających problematykę, ale nade wszystko do refleksji, których skutki pozwolą optymalizować proces wspierania niepełnosprawnych w doświadczaniu własnej seksualności.
Książka jest poszukiwaniem wzajemnych odniesień i wyjaśnień, weryfikacją "kompatybilności" pomiędzy dorobkiem i warsztatem humanistyki, jej teoriami, mapami pojęciowymi i słownikami a płynnymi, znajdującymi się w stanie nieustannej remediacji bytami cyfrowego uniwersum technokulturowego. Na tym tle stawia pytanie o kondycję postmedialną, czyli status centralnej dla wiedzy o kulturze komunikacji kategorii medium/mediacje w konfrontacji z cyfrowym kodem i bazami danych. "Postmedia..." mają wszelkie walory po temu, aby stać się książką ważną dla polskiej humanistyki w ogóle; porządek medioznawczy został w niej bezkolizyjnie włączony w paradygmat dyskursów i nauk humanistycznych jako nieuchronny dla współczesnej kultury standard. Nie trop poboczny czy aneks do jakiegoś dyskursu czy nurtu wiodącego w humanistyce, ale nieodzowny dla niej styl uprawiania wiedzy w epoce mediów cyfrowych.
Jubileuszowy, 25. tom "Etnolingwistyki" został przygotowany z myślą o Międzynarodowym Kongresie Slawistów w Mińsku i zawiera w swojej zasadniczej części referaty przewidziane do wygłoszenia na Kongresie w ramach bloku tematycznego "Wartości w językowo-kulturowym obrazie świata Słowian i ich sąsiadów". W tomie znalazły się także artykuły tematycznie bliskie, mieszczące się w kręgu zainteresowań Komisji Etnolingwistycznej MKS i badaczy skupionych w konwersatorium EUROJOS.
Kolejna książka Andrzeja Niemczuka wpisuje się w ciąg publikacji, które czynią autora jednym z najwybitniejszych, jeśli nie w ogóle czołowym reprezentantem polskiej aksjologii. Dwie ważne cechy jego twórczości to niezwykła wierność filozofii wartości oraz nieprzerwany rozwój w zakresie głębi obejmowanych zagadnień: od rozważań historycznych - dominujących w pierwszych książkach, po systematyczne - najmocniej zaznaczone w rozprawie "Stosunek wartości do bytu". "Traktat o złu", obejmując obydwie perspektywy, mieści się pośrodku warsztatowego punktu widzenia, a zwrot ku zagadnieniom wartości negatywnych świadczy o wkroczeniu przez autora na nowe tereny badań. Pod względem merytorycznym i erudycyjnym jest to dzieło dojrzałe, stanowiące jedno z najważniejszych wydarzeń w polskiej aksjologii ostatniej dekady. Chociaż będzie budziło niedosyt oraz liczne kontrowersje, stanowi niezwykle cenny, całościowy ogląd problematyki zła i z pewnością stanie się dobrym punktem wyjścia do filozoficznej debaty.
Książka "Kompetencje komunikacyjne nieletnich" dotyczy bardzo ważnej dla praktyki pedagogicznej problematyki zdolności porozumiewania się nieletnich. Rozważania teoretyczne oraz analiza wyników badań wskazują na istnienie u młodzieży nieprzystosowanej poważnego deficytu w tym zakresie. Przyjęcie paradygmatu komunikacyjnego w praktyce resocjalizacyjnej wydaje się bardzo uzasadnione, choć niełatwe. Uświadomienie pedagogom resocjalizacyjnym, na czym polega specyfika komunikowania się nieletnich, z pewnością ułatwi im wybór bardziej skutecznych metod modyfikowania postaw i zachowań młodzieży podsądnej. Pozytywna zmiana w tym zakresie powinna opierać się na kompensowaniu negatywnych doświadczeń społecznych młodzieży wykolejonej oraz wielokierunkowym stymulowaniu kompetencji komunikacyjnych.
Koncepcja monografii trafia w sedno ducha epoki, zdominowanego konsumpcjonalizmem i egoizmem motywacji osiągnięć społecznych i edukacyjnych. Ten egoizm osiągnął punkt krytyczny, który wymaga nowego pomysłu odwrotu od zgubnych skutków dewastacji różnych form wspólnotowości. Autorka pracy dostrzega potrzebę i zbawczą moc mechanizmów motywacyjnych opartych na kooperacji i współdziałaniu grupowym przede wszystkim w systemie edukacyjnym. Książka Izabelli Marii Łukasik jest więc swoistym ewenementem w piśmiennictwie polskim, ponieważ zwraca się ona w kierunku obszarów mocno zaniedbanych, jakimi są działania kooperacyjne, zespołowe, ukierunkowane na wspólne myślenie, współodczuwanie i harmonizowanie celów indywidualnych w zbiorowości. Patrząc na książkę z tej perspektywy, należy podkreślić jej wartościowy i użyteczny charakter.
Autorka podejmuje niezwykle ważny dla polskiej pedeutologii problem badawczy i wprowadza czytelników w zakres poszerzających i pogłębiających się zagrożeń związanych z funkcjonowaniem nauczycieli w zawodzie, a w istocie w szeroko rozumianym środowisku socjalizacyjnym (instytucjonalnym i pozainstytucjonalnym). Nie może być dłużej obojętne społeczeństwu i decydentom politycznym to, jak poważnym, bo ukrytym i odroczonym w skutkach, zagrożeniem dla uczęszczających do placówek dzieci i młodzieży jest wpływ toksycznych postaw ich pedagogów-wychowawców-edukatorów, którzy są dotknięci syndromem negatywnego stresu. Książka kierowana jest do szerokiego grona czytelników zainteresowanych warunkami pracy i kondycją psychofizyczną polskich nauczycieli oraz teorią i praktyką edukacji nauczycielskiej. Szczególnie zaś przeznaczona jest dla osób profesjonalnie zajmujących się problematyką psychospołecznego funkcjonowania nauczycieli w środowisku pracy w kontekście pełnionej przez nich roli zawodowej.
Przygotowana przez Annę Marię Żukowską książka "Edukacyjny i terapeutyczny aspekt sztuki" jest wyjątkową pozycją dotyczącą aktualnych problemów w szeroko pojętej edukacji artystycznej, które są mało dostrzegane i doceniane zarówno wśród twórców, jak i animatorów kultury, czy też ludzi zajmujących się kształceniem najmłodszego pokolenia. Wyjątkowość tej publikacji polega na tym, że zmusza ona do pogłębionej refleksji nad praktykami szkolnymi oraz doświadczeniami wyniesionymi z różnych sytuacji w kontaktach zarówno z młodzieżą, jak i osobami niepełnosprawnymi. Jest to bardzo starannie zredagowana całość, gdzie znakomicie dobrane są artykuły, które nie powielają się nawzajem, a wnoszą świeże spojrzenie na te problemy, oświetlając je z różnych stron. Mimo różnorodności podnoszonych tematów autorka skupia się jednak na podmiotowej roli młodego człowieka, ucznia czy też uczestnika warsztatów artystycznych, plenerów oraz na walorach edukacyjnych, jakie niesie plastyka czy muzyka.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
