Na niniejszy zbiór zatytułowany "Oblicza płci. Język-Kultura-Edukacja" składa się dwadzieścia osiem artykułów będących naukową refleksją polskich badaczy nad kwestiami genderowymi w ważnych i często zazębiających się obszarach: języku, szeroko pojętej kulturze oraz edukacji - stąd trzy części książki. Należy jednak podkreślić, iż wiele z przedstawionych szkiców ma charakter interdyscyplinarny i trudno je przypisać jednoznacznie tylko jednemu z tych działów. Ową rozmaitość tematyczną i problemową oraz wiążące się z nią różnorodne perspektywy badawcze uznajemy za istotny walor książki.
Tom zatytułowany "Oblicza płci. Literatura" zawiera ważkie poznawczo, ale i pożyteczne społecznie dociekania koncentrujące się wokół dyskursu feministycznego i zagadnień maskulinizmu. Prezentowana w tym zbiorze refleksja wydaje się niezwykle istotna z kilku powodów:
>> po pierwsze, ukazuje zarazem bogactwo, jak i wieloaspektowość problematyki genderowej w literaturze, zwłaszcza współczesnej;
>> po drugie, walorem tego tomu jest bez wątpienia jego swoista wielokulturowość, znajdziemy tu bowiem szkice odnoszące się do literatury: polskiej, amerykańskiej, włoskiej, francuskiej, jidisz, niemieckiej, szwedzkiej, ukraińskiej, rosyjskiej, a nawet indiańskiej;
>> po trzecie, co wydaje się również niezwykle istotne, autorzy studiów, omawiając literaturę różnych kręgów językowo-kulturowych, uwzględniają rozmaitość gatunkową utworów (np.: list, pamiętnik, opowiadanie, powieść kryminalna, powieść fantastyczno-naukowa);
>> po czwarte wreszcie, atutem tej książki jest wielość perspektyw badawczych przyjętych w prezentowanych analizach.
Książka składa się z dwóch części: recepcja myśli katolickiej oraz relacje Kościół-państwo. Zawartość koncentruje się wokół ideologicznych i religijnych treści występujących w działalności i nauczaniu Kościoła, a także w programach świeckich organizacji różnego typu, odwołujących się do nauki Kościoła, zwłaszcza jego nauczania społecznego. Zwrócono uwagę na powiązanie ruchów politycznych z inspiracjami kościelnymi, w tym szczególnie odnoszącymi się do życia społecznego oraz do zagadnień politycznych, przede wszystkim u tych autorów, którzy jako punkt wyjścia brali partie i ugrupowania polityczne.
"Teatr w refleksji i praktyce edukacyjnej. Ku pedagogice teatru" autorstwa Wiesława Żardeckiego to imponujących rozmiarów książka, prezentująca bardzo ważną, aczkolwiek nie zawsze dziś docenianą z pedagogicznego punktu widzenia problematykę miejsca teatru w wychowaniu. Autor opracowania podejmuje się omówienia relacji teatru i wychowania w kontekście interdyscyplinarnym, w tym przede wszystkim antropologicznym, estetycznym, socjologicznym oraz psychologicznym, co w konsekwencji prowadzi do stworzenia teoretycznej koncepcji pedagogiki teatru. W. Żardecki zgodnie z zasadami przyjętymi w opracowaniach naukowych buduje siatkę pojęć, w której znajdują się takie kluczowe dla książki pojęcia jak teatr, dramat, wychowanie, wychowanie estetyczne, kultura, kultura teatralna, pedagogika kultury i edukacja teatralna. Edukacyjne funkcje teatru rozpatrywane są przez Autora z perspektywy przede wszystkim pedagogiki kultury, co nadaje książce swego rodzaju ideologiczną spójność.
Ksiązka traktuje o związkach kolorów z psychiką człowieka, o wedrówce poprzez prawdy jawne i utajone, leżące na pograniczu nauki i sztuki; fizyki, fizjologii, medycyny niekonwencjonalnej a nade wszystko psychologii, i to w wymiarze procesów percepcji, ekspresji i projekcji. Co dawało autorowi prawo do takiego podejścia? Chyba to, że jako psycholog zajmujący się twórczością artystyczną, jako malarz kolorysta, poeta i eseista o uznanym profesjonalnie dorobku w tych dziedzinach podjął trud intelektualnej wędrówki, trwającej ponad dziesięć lat, poprzez bezdroża mitów, faktór empirycznych i teorii wyjaśniających ów związek barw z psychiką człowieka.
Publikacja podejmuje ważny problem stereotypów dotyczących osób z upośledzeniem umysłowym. Jej znaczenie należy postrzegać w kontekście trendów integracyjnych w edukacji i społecznym współbyciu osób niepełnosprawnych z pełnosprawnymi. Autorki wnoszą niewątpliwy wkład do teorii pedagogiki specjalnej i socjologii, dostarczając praktykom podstaw do rozwiązań systemowych oraz inspirując innych badaczy problemu do podejmowania kolejnych eksploracji.
Od wielu lat poszukuje się sposobów przeciwdziałania przemocy szkolnej. Jedną z metod pracy z młodymi ludźmi Autorka przedstawiła właśnie w tej książce, która ma równocześnie wymiar poznawczy i praktyczny. Agnieszka Lewicka-Zelent nie ogranicza się do teoretycznych rozważań na temat lęku i przemocy, ale prezentuje fragment prowadzonego oddziaływania o charakterze wychowawczym. Dzięki ewaluacji programu "Mediacja w szkole" możliwe było empiryczne wskazanie skuteczności warsztatu mediacyjnego realizowanego w grupie młodzieży gimnazjalnej. Pomysł przeprowadzenia zajęć mediacyjnych stanowi rezultat zintegrowania kompetencji mediacyjnych i pedagogicznych autorki, która uważa, że założenia mediacji sądowych można z powodzeniem wykorzystywać do minimalizowania zjawiska przemocy w szkole.
Książka skierowana jest do wszystkich nauczycieli. Tym, którzy czują się odpowiedzialnymi wychowawcami, służyć ma pomocą w realizowaniu niezwykle trudnego zadania, jakim jest wychowanie młodego pokolenia. Tym zaś, którzy twierdzą, że nauczyciel ma jedynie nauczać, a nie wychowywać, powinna uzmysłowić, że w pracy pedagogicznej nie chodzi tylko o kompetencje w dziedzinie wiedzy, ale przede wszystkim o te, które odnoszą się do "bycia" pedagogiem.
Praca ma charakter diagnostyczny. Autor postanowił w niej odpowiedzieć na pytanie o rodzaj, uwarunkowania i ewolucję orientacji edukacyjnych współczesnych menedżerów, dokonał wieloaspektowej analizy literatury naukowej z zakresu ekonomii, socjologii, psychologii, a także pedagogiki i edukacji dorosłych, traktującej o zawodzie, pracy i społecznych funkcjach kadry kierowniczej i zarządzania zasobami ludzkimi w przemyśle, usługach i administracji. Praca stanowi poważne, dobrze zbudowane pod względem logicznym studium ważnego społecznie zagadnienia. Poważne, bo oparte na informacjach zebranych w toku analizy rozległej literatury i materiale zgromadzonym dzięki rzetelnym badaniom terenowym. Ważnego, bo dotyczy orientacji edukacyjnych kadry kierowniczej decydującej o dynamice naszej gospodarki. Kadry, która należy do najintensywniej edukującej się kategorii pracowniczej w naszym kraju.
Zjawisko wypalenia zawodowego nauczycieli jest istotnym problemem społecznym i pedagogicznym. Częste występowanie napięć i stresów w trudnych na ogół warunkach pracy zawodowej powoduje wyczerpanie emocjonalne oraz symptomy utraty poczucia podmiotowości nauczycieli, obniża ich motywację i zaangażowanie w sprawy szkoły i środowiska. W zawodzie nauczycielskim, w którym rotacja osób zatrudnionych jest niewielka, ma to niekorzystne skutki zarówno dla samych nauczycieli, jak i uczniów, gdyż wypalenie zawodowe z oczywistych powodów obniża jakość pracy pedagogicznej. Publikacja ma wysoki poziom merytoryczny, dotyczy istotnego, a zbyt mało rozpoznanego zagadnienia oraz przedstawia wyniki wartościowych, szeroko zakrojonych pod względem tematycznym badań.
Prezentowana monografia stanowi ciekawy i wartościowy wkład do dyskursu nad współczesnymi zagadnieniami teorii i praktyki wychowania. Teraźniejszość w edukacji i w innych sferach życia społecznego stanowi przebogaty poznawczo obszar badawczy, z którego autorzy poszczególnych rozdziałów sporządzili nośne i trafne sprawozdania. Wartością nie do przecenienia jest zaprezentowana w pracach różnorodność wynikająca z odmiennych perspektyw ujmowania dynamiki współczesnego wychowania oraz przenikanie zagadnień postrzeganych jako szanse i zagrożenia procesu wychowania. Nośność podejmowanej problematyki kieruje monografię do rąk szerokiego grona odbiorców. Może być ona wykorzystywana w kształceniu studentów kierunków pedagogicznych, socjologicznych i innych humanistycznych, wewnątrz których penetrowane są zagadnienia wychowania. Studium powinno dotrzeć także do praktyków - zarządzających edukacją, na różnorodnych szczeblach kształcenia.
Wielokrotnie dociekano już kwestii związków silnego poczucia koherencji ze zdolnością do nawiązywania pozytywnych relacji społecznych, otrzymywania takiego wsparcia, dzięki któremu lepiej można radzić sobie z napotykanymi stresorami, pozytywnie je udowadniając w rozległym planie zdrowia i zachowań zdrowotnych. Było to o tyle oczywiste, o ile w punkcie wyjścia stosowana była salutogenetyczna koncepcja poczucia koherencji i zdrowia. Rozstrzyganie natomiast tych kwestii w kontekście choroby stanowią pewną swoistość, zwłaszcza, gdy osadzone są one w obrębie poznawania mechanizmów odpowiedzialnych za procesy zdrowienia, zaś dotychczasowe doświadczenia badawcze, skupione na bezpośrednim związku poczucia koherencji i wsparcia społecznego, w niewielkim stopniu zaznaczyły się w obrębie problemów związanych z chorobą psychosomatyczną. Pokuszenie się zatem o ustalenie specyficznej konfiguracji poczucia koherencji i wsparcia społecznego dało możliwość ukazania charakteru powiązań owych zasobów z chorobą psychosomatyczną.
Za występowanie chorób cywilizacyjnych w dużym stopniu odpowiadają niewłaściwe relacje społeczne, życie w ciągłym pośpiechu oraz stresie, złe nawyki żywieniowe, mała aktywność fizyczna, a także ograniczone możliwości rozładowywania negatywnych emocji. Niewątpliwie wszystkie te czynniki występują w okresie studiów, zwłaszcza u studentów pierwszego roku, z uwagi na radykalną zmianę ich dotychczasowego trybu życia. Aby sprawnie funkcjonować w stale zmieniającej się rzeczywistości uczelni wyższej, współczesny student winien posiadać niezbędną sprawność i elastyczność mechanizmów adaptacyjnych. Ich właściwy poziom zapewnia umiejętność świadomego kierowania swoim zachowaniem oraz reagowanie właściwymi emocjami na występujące sytuacje stresowe. Na podstawie bogatej literatury przedmiotu można przyjąć, że znaczna część wymienionych zachowań i zagrożeń zdrowotnych może być zmieniona przez odpowiednią edukację oraz motywowanie osób do zachowań prozdrowotnych. Ich ważną składową jest regularne uczestnictwo w różnych formach rekreacji fizycznej. Do jednej z nich należy aerobik z uwagi na korzystne oddziaływanie na kondycję i psychikę ćwiczących.
Stąd książka dr Agnieszki Błaszczak wpisuje się adekwatnie w nurt badań dotyczących wpływu kultury fizycznej na poprawę funkcjonowania psychospołecznego studentek rozpoczynających studia.
Ryzyko stało się nieodłącznym elementem współczesnego świata. Rozwój nauki, technologii, gospodarki wpłynął na zwiększenie liczby potencjalnych źródeł zagrożeń, wobec których jednostka musi podejmować trudne decyzje, nie umiejąc jednocześnie przewidzieć ich konsekwencji. Efektem takiej sytuacji jest kryzys, przejawiający się zarówno w realiach codziennej egzystencji, jak i w indywidualnym stylu życia człowieka, a skutkiem owego kryzysu jest alienacja, samotność, zmiany w systemie wartości, zanik podmiotowości, eskalacja zachowań aspołecznych. W niniejszym tomie ukazano problem ryzyka i zachowań ryzykownych w interdyscyplinarnej perspektywie, co umożliwia lepsze zrozumienie tego zjawiska oraz jego społecznych konsekwencji.
Istotę celu naukowego (publikacyjnego) monografii upatruję w autorskim wskazaniu na umysł jako formę rzeczywistości mózgowej (biologicznej, neurofizjologicznej). Te dwa pojęcia w warsztatach psychologów często stosuje się zamiennie, nie zawsze poprawnie, bez zrozumienia ich leksykalnej dystrybucji. Po zapoznaniu się z pracą prof. Kaczmarka skutecznie skraca się dystans poznawczy do obu pojęć. Biologiczne "krosna" pozwalają na twórcze powstawanie umysłu, zapełniającego nici krosen, i dajacego się, jako świat funkcji, ocenić poznawczo, estetycznie i pragmatycznie.
Praca, poza zasadniczą narracją o umyśle, wypełniona jest także solidną wiedzą na temat ludzi, dla których zarówno mózg, jak i umysł, stały się treścią ich naukowego życia i badawczym wyróżnikiem. W pracy znajdzie Czytelnik także opisy licznych eksperymentów poparte ilustracjami i tabelami. A całość napisana jest językiem umożliwiającym dostęp do treści nie tylko wąskiemu gronu specjalistów, ale także tym, których ciekawość zmusi do sięgnięcia po książkę.
z recenzji prof.dr.hab. Waldemara Tłokińskiego
Katolicki ruch Odnowy w Duchu Świętym w Polsce wpisuje się w szeroki nurt rozważań nad oddolną aktywnością laikatu katolickiego. Zrodzony z zielonoświątkowych doświadczeń ruch Odnowy w Duchu Świętym wprowadził nową jakość w obszar życia współczesnych katolików także w polskich parafiach. Specyfika ruchów charyzmatycznych odwołujących się do darów Ducha Świętego charakteryzuje się spontanicznością zachowań kultowych oraz wiarą w moc uzdrowień w imię Jezusa. Grupy odnowowe skupiają w swoich szeregach przeważnie ludzi młodych, wykraczających w duchowych poszukiwaniach poza utarte kanony cotygodniowych, niedzielnych nabożeństw. Rozpoznanie tego środowiska, opisanie go w języku współczesnych teorii socjologicznych jest cennym wyzwaniem, którego podjęła się Ewa Miszczak.
Zebrane w tomie artykuły, stanowiące pokłosie i wynik dyskusji kulturoznawców, antropologów, językoznawców, etnologów i folklorystów, przedstawiają obiekty "małej architektury sakralnej" m.in. jako świadków zdarzeń, jako pomniki pamięci, akty wiary, znaki religijności. Ukazują rolę przydrożnych krzyży i kapliczek we współczesnym społeczeństwie wsi i miast, a dokładniej mówiąc - w procesach komunikacji społecznej (zarówno wewnątrz-, jak i międzypokoleniowej). Zgromadzone w tomie artykuły pozwalają zatem mówić o krzyżu i kapliczce jako wielokodowym, złożonym, pełniącym różne funkcje (m.in. delimitacyjne, upamiętniające, religijne, społeczne) makroznaku.
Autorka przygotowała ujęcie monograficzne pojęcia bardzo ważnego dla pojedynczego człowieka i całych wspólnot, jakim jest "autorytet". Decydując się na eksplorację jednej kategorii, świadomie wybrała jej całościową analizę. Jest to rozprawa merytorycznie bardzo nośna, wartościowa i wzorcowa pod względem metodologicznym, badaczka zastosowała bowiem zróżnicowane metody ankietowe oraz wypracowania uczniów. Wyniki badań mogą być wykorzystane nie tylko do rozpoznania wartości współczesnej młodzieży, ale znajdują też zastosowanie w praktyce edukacyjnej.
Tom zawiera materiały prezentowane na międzynarodowej konferencji naukowej pt. "Cmentarze jako znak kultury pogranicza polsko-wschodniosłowiańskiego", zorganizowanej przez Zakład Filologii Ukraińskiej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie przy współudziale Podlaskiego Centrum Kultury Prawosławnej w Białej Podlaskiej. Konferencja wiązała się tematycznie z projektem badawczym pt. "Strukturalno-semantyczny opis nekropolii prawosławnych Lubelszczyzny", realizowanym przez zespół badawczy pod kierunkiem prof. dr. hab. Feliksa Czyżewskiego. Z uwagi na interdyscyplinarny charakter konferencji w materiałach pokonferencyjnych zostały zamieszczone teksty językoznawców, historyków, kulturoznawców, teologów reprezentujących różne ośrodki naukowe w Polsce i na Ukrainie. Pierwsza część tomu jest poświęcona rozważaniom teologicznym na temat śmierci. Kolejna grupa artykułów to teksty językoznawcze, omawiające inskrypcje nagrobne. Prace historyczne odnoszą się do dziejów wybranych nekropolii pogranicza polsko-wschodniosłowiańskiego, a komunikaty na temat stanu zachowania cmentarzy pogranicza przedstawiają efekty prac konserwatorskich prowadzonych na cmentarzach.
Ze względu na przeogromny materiał źródłowy, beznamiętny sposób narracji, dokładnie przemyślaną całościową konstrukcję tekstu, bardzo dobrze opanowany warsztat metodologiczny wreszcie - rozprawę można uznać za dzieło sensu stricte historyczne; a dokładniej mówiąc za dzieło z zakresu historii oświaty i wychowania. Rozprawa została tak starannie i klarownie napisana, że jej adresatami mogą być najrozmaitsze grupy czytelników: począwszy od licealistów, poprzez licencjatów, magistrów i doktorantów, a skończywszy na nauczycielach akademickich.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
