Poradnik domowy kilera to nie przewodnik dla zdesperowanych gospodyń domowych. To niebezpiecznie wciągająca opowieść drogi, w której trup ściele się gęsto, a kobiety są zabójczo piękne.
Kosmopolityczna opowieść o problemach tożsamości, ludzkim przeznaczeniu i walce obecnych w nas pierwiastków dobra i zła, okraszona hektolitrami czarnego humoru.
Tomislav Bokšić, weteran wojny na Bałkanach, znany pod pseudonimem Toxic, staje w obliczu odwiecznego dylematu płatnego zabójcy: żyć czy dać żyć? Po nieudanej akcji desperacko ucieka przed FBI. Przez przypadek trafia do ortodoksyjnej rodziny na Islandii w przebraniu telewizyjnego kaznodziei z południa Stanów. Na ulicach Reykjaviku na każdym kroku czeka go prawdziwy szok kulturowy. Plac w centrum miasta przypomina raczej opuszczony parking, domki są malutkie, brakuje zgiełku, broni, gangów. Trudno uwierzyć, że imprezuje tu sam Quentin Tarantino. Ludzie noszą dziwaczne imiona i mówią niezrozumiale. Pewne cechy okazują się jednak ponadnarodowe?
Poradnik domowy kilera to szalenie zabawna komedia pomyłek, wartka opowieść o losach twardziela o miękkim sercu, a jednocześnie poruszający obraz przemocy i wojny. To także barwny portret egzotycznej Islandii autorstwa jednego z najbardziej poczytnych islandzkich pisarzy, twórcy bestsellerowego 101 Reykjavik.
Jest brutalnie, mało przyzwoicie, ale przede wszystkim zabawnie. Hallgrímur Helgason ma błyskotliwe poczucie humoru i niewyczerpane zapasy celnych metafor, które porywają czytelnika od pierwszej strony powieści.
Fokus
Książka poświęcona jest w zasadniczej mierze rozważaniom nad literaturą romantyczną [?] w jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów ? w aspekcie wrażliwości erotycznej. Jest to więc studium o stanach duchowych i osobliwościach obyczajów, ujęte według określonych typów bohaterów i wątków, które powracają z uporem niczym mity zrodzone ze wzburzonej krwi. [?] Sądzę, że w żadnej innej epoce literackiej zmysły nie były w sposób bardziej oczywisty podstawowym tematem dzieł wyobraźni. Lepiej więc zbadać tę orientację w jej historycznym rozwoju, niż powtarzać ze słuchu i prawie bez zastanowienia ogólnikowe obwinienia o zmysłowość i perwersję, którymi krytycy tego okresu zazwyczaj kwitowali tego rodzaju zainteresowania twórców
Mario Praz
Monografia twórczości wybitnego reżysera chińskiego Zhanga Yimou, przedstawiciela Piątej Generacji, która zrewolucjonizowała kinematografię chińską i wprowadziła ją na rynki światowe. Autorka interpretuje bogatą i różnorodną twórczość Zhanga w kontekście przemian kulturowych, jakie dokonały się wówczas w Chinach oraz w perspektywie komparatystycznej, biorąc pod uwagę literaturę, malarstwo, teatr i muzykę. Zhang Yimou realizował początkowo ambitne i kontrowersyjne kino artystyczne, by w ostatnich latach zadziwić odbiorców kunsztownymi, pełnymi rozmachu i przepychu spektaklami spod znaku sztuk walki.
Zadaniem niniejszej rozprawy jest w miarę wyczerpujący opis zjawiska, które w historii współczesnej humanistyki określa się mianem tartusko-moskiewskiej szkoły semiotycznej. Książka zawiera rys historyczny szkoły, okoliczności, które umożliwiły jej powstanie, charakterystykę jej ojców-założycieli, omówienie głównych etapów rozwojowych szkoły ? początków, okresu ?burzy i naporu? i zmierzchu. Z kolei zawartość merytoryczna prac semiotyków z Tartu i Moskwy została przedstawiona niejako w dwóch odsłonach. Niniejszy tom prezentuje główne idee, na których opiera się cała doktryna omawianej szkoły. Jej zastosowanie w badaniach nad rozmaitymi dziedzinami kultury ukazane zostanie w oddzielnej publikacji.
Teatr rosyjski drugiej połowy XX wieku konfrontował się głównie z własną przeszłością: z dokonaniami Stanisławskiego, Meyerholda, Wachtangowa. Niemal prawidłowością było to, że rosyjscy twórcy teatralni otwarcie deklarowali swoje przywiązanie do dziedzictwa przeszłości. Autorka książki przygląda się bliżej temu dziedzictwu: ideom teatralnym, konkretnym technikom i metodom, a także tak trudno uchwytnej materii, jaką są etos bądź atmosfera towarzyszące poszukiwaniom pionierów dwudziestowiecznego teatru, zwłaszcza w jego nurcie studyjnym. Analizuje również sposób, w jaki dokonywała się transmisja tradycji: bezpośrednio od mistrzów (lub od ich uczniów), za pośrednictwem lektur czy też świadectw z drugiej ręki.
W czym tkwi tajemnica atrakcyjności tego, co religijne, dla współczesnych mediów? Czy media, jak chce wielu, rzeczywiście ze swej natury są wrogie religii, niszcząc i wynaturzając w niej to, co dla niej najbardziej właściwe i najgłębsze? Jaki jest kulturowy sens procesów tabloidyzacji mediów? Skąd biorą się napięcia między mediami a religiami instytucjonalnymi? Na czym ma polegać odpowiedzialność mediów dziennikarskich w relacjonowaniu wydarzeń religijnych? Jakim wyzwaniem dla teologii akademickiej są współczesne media?
Autor bada relację między mediami a religijnością, rozumianą szeroko jako społeczna lub jednostkowa potrzeba sensu opierającego się na tym, co przekracza świat empiryczny: Kościoły, religie instytucjonalne, grupy nieformalne, duchowość, spirytyzm, wiara w nadprzyrodzoność czy zjawiska ponadnaturalne. W kolejnych rozdziałach książki proponuje refleksję nad pytaniami o powrót religijności w wieku mediów audiowizualnych i o (quasi-)religijną funkcję samych mediów.
„Nie sposób usunąć ich z ludzkiego świata. Monstra, potwory, dziwolągi...
Zawsze gdzieś w końcu je dojrzymy – co więcej, będziemy ich szukać, gdyż ich natura intryguje nas i pociąga. Wystawiamy je na pokaz, tłumacząc, że to potrzebne, gdyż odstępstwo wskazuje regułę, bo nieforemność uczy, czym jest forma. Dzieje się tak, jakby monstra chciały udowodnić, że do czegoś są nam potrzebne, jakby chciały powiedzieć, że bez nich nie określimy naszej własnej natury i nie zrozumiemy świata, który chcemy uporządkować i rozjaśnić”. /Anna Wieczorkiewicz/
Klasyczny podręcznik do bioetyki, napisany wspólnie przez filozofa, psychologa oraz lekarza i bioetyka. Autorzy przyglądają się genezie sporów moralnych oraz pojęciu choroby i dolegliwości, poruszają temat etyki zawodowej, kondycji epistemologicznej lekarza, prawdomówności pacjenta, paternalizmu w medycynie, rozpatrują definicję śmierci, próbują rozstrzygnąć spór o etykę eutanazji czy przerywania ciąży – ukazując je z punktu widzenia różnych dziedzin wiedzy.
Książka składa się z dwóch dopełniających się części. Pierwszą z nich jest historia oracji pogrzebowych (zarówno kazań – tekstów tworzonych przez duchownych, jak i mów pogrzebowych, których autorami były osoby świeckie) od antyku do końca XVII wieku. Jest to pierwsza w polskim literaturoznawstwie próba wyjaśnienia specyfiki oracji pogrzebowych i wpisania ich w tradycje szeroko rozumianej retoryki, a szczególnie dwóch jej odmian: oratorstwa okolicznościowego i homiletyki. Druga część książki to systematycznie uporządkowana bibliografia polskich drukowanych oracji pogrzebowych powstałych w XVII wieku. Zebrane druki – często unikatowe – zostały uporządkowane według kryterium wynikającego z przebiegu uroczystości pogrzebowych – na początku znalazły się wzory oracji pogrzebowych, dalej oracje na wyprowadzenie i przeniesienie ciała, potem oracje właściwe, oracje rocznicowe, oracje tłumaczone na język polski, a na końcu oracje ganiące.
Książka wyrasta z dwóch obszarów badawczych autora – retoryki i tanatologii – i jest adresowana zarówno do specjalistów z tych dwóch dziedzin, jak i do wszystkich, którzy interesują się szeroko rozumianą polską humanistyką.
Łzy Erosa to ostatnie dzieło Georges?a Bataille?a. Udręczony chorobą pisarz powraca do swoich najważniejszych fascynacji i obsesji, powierzając opowieść obrazom, które przybliżają tajemnicę związku śmierci i erotyzmu. Od prehistorycznych posągów i malowideł przez różne postacie manieryzmu aż po surrealizm i słynne fotografie chińskiego skazańca rozbrzmiewa szloch Erosa ? wyraz skrajnego cierpienia i bezgranicznej ekstazy.
Właśnie dlatego, że jesteśmy ludźmi, że żyjemy w ponurej perspektywie śmierci, znamy też bezbrzeżną przemoc, rozpaczliwą przemoc erotyzmu. To prawda: w granicach użytecznego rozumu dostrzegamy praktyczne znaczenie i konieczność seksualnego chaosu. Czy jednak ci, którzy jego końcową fazę określili mianem ?małej śmierci?, nie uchwycili trafnie jego żałobnego sensu? /Georges Bataille/
Nasza klasa – historia dziesięciu uczniów z jednej klasy – Polaków i Żydów – opowiedziana od roku 1925 aż po współczesność. Koleżanki i koledzy wspólnie bawią się i śpiewają. Wraz z nadejściem dorosłości zgodne zabawy się kończą. Wybucha wojna, do miasteczka wkracza najpierw radzieckie, a potem niemieckie wojsko. Antysemityzm wybucha w serii gwałtów, morderstw, tortur i kulminuje w masowym pogromie. Niemal wszyscy miejscowi Żydzi giną spaleni w stodole albo zamordowani na rynku. Nielicznym udaje się cudem przeżyć. Przemoc nie ustępuje wraz z zakończeniem wojny. Zaczyna się rozliczanie przeszłości, której tak naprawdę rozliczyć się nie da. Nasza klasa to wstrząsająca opowieść o skomplikowanych relacjach polsko-żydowskich w XX wieku, o zbiorowej winie, o prawdzie, która okazuje się nikomu niepotrzebna, oraz o historii, której nie da się osądzić, odtworzyć ani nawet wytłumaczyć.
Prapremiera Naszej klasy odbyła się 23 września 2009 w prestiżowym The National Theatre w Londynie (Our Class, przekł. Ryan Craig, reż Bijan Sheibani). Sztuka miała bardzo dobre recenzje i wznieciła w Wielkiej Brytanii gorącą dyskusję.
...ten obnażony, bełkoczący, bluźniący, znieważający, urągający i wieszczący, dokazujący i igrający, obłędny jurodiwyj przybywa i przebywa w aurze świętości... Świętości, która jest na wskroś paradoksalna, która wszczepia trucizny w tkankę rozsądku i wystawia jego zdrowie na urągowisko. Świętości, która nie lęka się ekstremalizmu w transgresywnym ruchu przekraczania granic i znoszenia różnic, która śmiało zagląda "poza dobro i zło" i próbuje ściągnąć owo "poza" na ziemię. A jednak przydomek Christa radi, "gwoli Chrystusa", nie jest przypadkową i nieistotną charakterystyką św. Idioty...
Książka o twórczości jednego z największych reformatorów współczesnego teatru. Autor, od lat zajmujący się fenomenem Teatru Laboratorium, porównuje Grotowskiego z innymi awangardowymi twórcami, zarówno wcześniejszymi (Meyerhold), jak i pracującymi w tym samym czasie (Barba, Brook). Pokazuje wpływ Grotowskiego, a zwłaszcza jego metod pracy z aktorem, na późniejsze teatry alternatywne (Teatr Ósmego Dnia, Gardzienice) i na reżyserów znanych z burzenia stereotypów (Swinarski).
W osobnym studium Zbigniew Osiński zestawia Grotowskiego i teatr Kantora, a także omawia działalność artysty w Studenckim Kole Naukowym.
Upadek komunizmu przyniósł wielu Polakom doświadczenie ubóstwa, tworząc obszary głębokiego, potransformacyjnego bezrobocia. Mieszkańcy tych obszarów i ich kulturowe światy stanowią główny przedmiot niniejszej książki. Autor, przebywając wśród bezrobotnych górników, zbieraczy złomu i zubożałych mieszkańców wsi, starał się uchwycić, jak reagują oni na utratę pracy i sprawdzonych sposobów społecznego funkcjonowania. Okazuje się, że mimo początkowej bezradności wzmaga się ich wewnętrzna aktywność. Zaczynają przeobrażać swoją wiedzę o rzeczywistości i tworzyć ją na nowo. Przekonania o destrukcji i degradacji przemieniają się wówczas w wyobrażenia o własnej zaradności, a bierność i wycofanie ustępują miejsca szczególnym łowiecko-zbierackim umiejętnościom. To moment, kiedy nieustannie próbuje się pojąć świat na nowo i odnaleźć sens własnego doświadczenia.
Pomysł wydania tej małej książki przyszedł mi do głowy niedawno, gdy poproszono o reprodukcje kilku moich prac do strony internetowej Wydziału. Sięgnąłem do archiwum, gdzie zobaczyłem dawne projekty z Polski, Francji, Niemiec, jak i te, które powstały już w USA. Widząc je ponownie świeżym okiem pomyślałem, że wiele z tych prac jest ciągle interesujących pomimo upływu często kilkudziesięciu lat od ich powstania ? moje pierwsze profesjonalne projekty książek zrobiłem jesienią 1958 roku w Katowicach. A więc to już pięćdziesiąt lat temu...
Spośród wielu wybrałem do książki te projekty, które były kiedyś dla mnie ważne, bo stanowiły interesujące wyzwanie lub otwierały przede mną nowe horyzonty. Większość reprodukowanych prac stworzyłem sam. Niektóre jednak, zwłaszcza te z Dynamic Diagrams, są produktem wspólnie pracującego zespołu. Mój był koncept i kierowanie projektem, a młodzi współpracownicy wnieśli do powstania projektu swój zapał, talent i profesjonalną sprawność. Im też należy się uznanie.
Czterech przyjaciół ? Paul Kahn, Cyprian Kościelniak, Jan Kubasiewicz i Jacek Mrowczyk ? zechcieli podzielić się z czytelnikami swymi życzliwy-mi refleksjami. Jestem ich dłużnikiem. /Krzysztof Lenk/
Urocza powieść kobieca, która poprawi nastrój każdej z nas.
Agnes to prawdziwa szczęściara – wyrwała się z sennego miasteczka i samodzielnie układa sobie życie w stolicy. Ma prestiżową posadę, wspierającą ją rodzinę, kochającego chłopaka
i oddaną przyjaciółkę, którą zna na wylot. A może jednak nie? Nagle bezpieczny świat Agnes zaczyna się rozsypywać. Po odrzuceniu zalotów szefa traci pracę, ukochany porzuca ją dla atrakcyjnej piosenkarki, a później jest już tylko gorzej. Jak mówi jej przyjaciółka – w życiu każdego następuje punkt zwrotny. Czy nowa, od początku kręta droga, powiedzie Agnes do sukcesów zawodowych i osobistego szczęścia? Żółte cytrynki to opowieść o odnajdywaniu siebie, miłości i przyjaźni, odwadze podejmowania ryzyka i dokonywania wyborów.
To wciągająca książka, która na długo pozostawia w czytelniku uczucie wewnętrznego ciepła.
„Wyciągnij wtyczkę telefonu, to nie jest książka, od której zechcesz się oderwać!” Söndagsmorgon TV4 (Niedzielny program poranny w TV4)
„Żółte cytrynki to bogata w szczegóły i wciągająca książka z wieloma trafnymi spostrzeżeniami”.
Skanska Dagbladet
„Przystępna, przyjemna i przede wszystkim niezwykle kojąca lektura”.
Boras Tidning
„Autorka tchnęła życie w swoje postacie, sprawiając jednocześnie, że łatwo się z nimi utożsamić. I to jest wspaniałe”.
Nerikes Allehanda
Głównymi tematami filmów Wojciecha Jerzego Hasa są sztuczność i sztuka, ich znaczenie w życiu człowieka. Fabuła nigdy nie była dla niego ważna. Liczyły się emocje, które u odbiorców mogła wywołać odpowiednia oprawa plastyczna, dialogi czy muzyka. Dzieła Hasa mówią, że tylko w kruchej i nietrwałej przestrzeni sztuki bohater, podobnie jak sam twórca, może przeciwstawić się losowi. Tylko artysta potrafi zamienić rozpacz w piękno, ujawnić absurdalność wszelkich wysiłków poznawczych, wytworzyć ironiczną zasłonę przed nicością, ukazując tym samym, że sztuka jest jedynym pewnym porządkiem istnienia.
Udostępnienie traktatu Niccolo Sabbatiniego o praktyce budowania scen i maszyn teatralnych w tłumaczeniu na język polski jest wypełnieniem jednej z największych źródłowych luk w naszej teatrologii. […] Oddajemy w ręce Czytelnika traktat napisany rzeczowym językiem matematyka-geometry i budowniczego, w istocie poświęcony kreacyjnej magii sztuki, cudownościom osiągalnym dla zręcznych rzemieślników. Opisane ułudotwórcze chwyty, triki, fortele, możliwości markowania, pozorowania, udawania – wszystko dla oszukania zmysłów odbiorców, przez następne stulecia okazywać będzie na różne sposoby swoją przydatność w zmiennych modelach iluzji teatralnej.
Rozprawy i szkice profesora Zbigniewa Nowaka zamieszczone w niniejszym tomie składają się na wszechstronny obraz dziejów i kultury książki w Prusach Królewskich od XV do XVIII stulecia. Autor przedstawia między innymi działalność drukarzy początków ery typograficznej; prezentuje Gdańsk jako ważny ośrodek książki od renesansu po oświecenie; szeroko omawia dzieje gdańskich bib liotek i księgarstwa. Oprócz tekstów syntetycznych znalazły się w tomie portrety najznamienitszych drukarzy, księgarzy i wydawców gdańskich. Na wybranych przykładach autor ukazuje też różne przejawy miłości do książek w dawnym Gdańsku. Tom zamykają szkice na temat początków bibliologii w Gdańsku.
William Blake (1757–1827) jest w kulturze europejskiej postacią wyjątkową i
odosobnioną, wymykającą się jednoznacznym określeniom. Może najstosowniej byłoby powiedzieć słowami Czesława Miłosza, że jest to „świadomy następca biblijnych proroków”. Mając poczucie duchowej misji, Blake wypowiadał się poprzez sztukę – słowo i obraz, a przez całe życie utrzymywał się z rzemieślniczej pracy rytownika. Często przypisuje mu się rolę myśliciela, herezjarchy i reformatora religijnego, choć on sam nie aspirował do innej roli niż rola artysty. Jednakże współczesne pojęcia sztuki i poezji są zbyt wąskie dla określenia zawartości jego dzieła, które jeśli jest sztuką, to taką, jaka była u swoich mitycznych początków – jednocześnie poznaniem, epifanią i duchowym przewodnictwem.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
