W jaki sposób stajemy się mężczyzną?
Na to pytanie - które dziś wydaje się niezbyt politycznie poprawne - odpowiada antropolog, Franco La Cecla, zabierając nas w podróż po różnych kulturach. We wszystkich różnica płciowa jest podstawą społeczności ludzkiej. Tożsamość mężczyzny, podobnie jak tożsamość kobiety, jest kulturowym konstruktem, tak samo jak języki, którymi się posługujemy, Renesans, czy indyjska muzyka. Tożsamość mężczyzny często jest konstruowana z męskiej zazdrości o kobiecą zdolność dawania życia. Podczas gdy kobiety doskonale wiedzą, do czego są zdolne, mężczyźni muszą to cały czas udowadniać, stąd tożsamość męska jest bardziej płynna, niestała, w stanie kruchej równowagi. To z kolei tłumaczy mechanizmy dominacji, które mężczyźni uruchamiają w wielu społeczeństwach.
Wychodząc od najnowszych ustaleń antropologii, ale też opierając się na myśli Foucaulta, Levinasa i Illicha, La Cecla wyjaśnia, że czysto polityczne bądź czysto moralistyczne podejście do kwestii różnic płciowych nie odsłania całego ich bogactwa. Kobiety odpowiadają na męskie strategie innymi strategiami i w ten sposób dialektyka płci nie ustaje. Nawet "trzecie płcie", queer i homoseksualiści czerpią pełnymi garściami z dorobku różnicy płciowej.
Ta polemiczna książka, o której głośno było we Włoszech, Francji, Stanach Zjednoczonych, jest odpowiedzią na wyzwanie rzucone przez Simone de Beauvoir, która ogłosiła swego czasu, że mężczyźni nie są w stanie mówić o męskiej tożsamości.
Franco La Cecla – antropolog, pisarz, reżyser i wykładowca Istituto di Studi Superiori, Universita di Bologna. Wykładał antropologię w Wenecji, Bolonii, Mediolanie, Berkeley, Paryżu, Barcelonie, a obecnie w Istambule (ITU). Ostatnio wydał: "The Culture of Ethics" (razem z Piero Zanini), Chicago University Press 2013; "Ivan Illich e la sua eredita", Medusa , Milano 2013; "Il Punto G dell'uomo", Nottetempo, Roma, 2011; "Indian Kiss", ObarraO , Milano 2012: "Il Malinteso, antropologia dell'incontro", Laterza, Bari 2010. Jego film dokumentalny pt. "In other sea" został nagrodzony na San Francisco Film Festival w 2010r.
Książka ukaże się w serii literatury niemieckojęzycznej KROKI / SCHRITTE
Czym są mity polityczne? Jaką rolę odgrywają w historii? Jak należy rozumieć je dzisiaj? Nibelungowie, Fryderyk Rudobrody i Faust, Arminiusz, Luter i Fryderyk Wielki, Prusy, Wartburg i Nadrenia – postaci i miejsca, znane z historii i literatury, ważne dla kultury i polityki, są przedmiotem namysłu w tej książce, która polskiemu czytelnikowi przysparza atrakcyjnej wiedzy o Niemczech i Niemcach.
Herfried Münkler, ur. w 1951 roku, wybitna postać życia publicznego w Niemczech, jest profesorem politologii w Berlinie i autorem wielu prac dotyczących historii myśli politycznej oraz teorii wojny, m. in. Machiavelli (1982), Die neuen Kriege Nowe wojny, 2002) i Imperien (Imperia, 2005).
Beniowskiego, powieść historyczną, Sieroszewski napisał w Paryżu w latach 1913-1914. Jej bohater, Maurycy August Beniowski, szlachcic polski węgierskiego pochodzenia, wiódł barwne życie żołnierza i podróżnika. Jako uczestnik konfederacji barskiej został zesłany na Kamczatkę, skąd uciekł, by zginąć w końcu jako król Madagaskaru, w bitwie z Francuzami. Przygody swojego życia przedstawił w Pamiętnikach, które ukazały się w roku 1790 roku i odniosły spektakularny sukces w całej Europie. Juliusz Słowacki poświęcił mu słynny poemat dygresyjny Beniowski, w którym polemizuje z romantycznym indywidualizmem i osobiście z Mickiewiczem. Sieroszewski widział w Beniowskim człowieka odważnego, wręcz nieustraszonego, a takich właśnie charakterów Polska jego zdaniem wówczas potrzebowała. Beniowski to była ulubiona lektura moich lat młodzieńczych. Jarosław Marek Rymkiewicz
Cieszę się ogromnie z wydania i winszuję polskim czytelnikom tego zbioru arcydzieł literatury rosyjskiej, które wyszły spod pióra jednego z najwybitniejszych pisarzy Rosji przedrewolucyjnej, laureata literackiej Nagrody Nobla, Iwana Aleksiejewicza Bunina - nad wszelki wyraz wspaniale, przenikliwie, troskliwie i z wielką miłością przełożonych na język polski przez Renatę Lis. Teksty, które weszły do zbioru Późna godzina, powstawały w czasach dla Rosji przełomowych: Ciemne aleje pisał Bunin głównie w latach drugiej wojny światowej, w miasteczku Grasse na południu Francji, rozpaczliwie tęskniąc za dawną, tak drogą jego sercu Rosją; Nieszczęsne dni - w czasie katastrofalnego dla niej (i dla całego świata) przewrotu bolszewickiego; Koniec - na emigracji, krótko po nim. ,,Szczęśliwy, kto oglądał świat / W chwilach przemiany i przełomu"" - pisał Tiutczew. Bunin, zagościwszy na tym świecie właśnie w takich chwilach, pozostawił nam swoje wyraziste świadectwo na temat raju, grzechu pierworodnego narodu, który uwierzył słowom kusiciela, oraz wypędzenia z rajskiego Ogrodu - świadectwo przyswojone polszczyźnie przez tłumaczkę, która nie tylko zna język rosyjski, lecz także kocha go i czuje w stopniu rzadko spotykanym. Dla polskiego czytelnika, któremu nieobca jest nostalgia za ,,złotym wiekiem"", uczucie tragicznej utraty własnej ojczyzny i wspomnienie długiej, dramatycznej drogi do jej odzyskania, ten zbiór błyskotliwych przekładów z pewnością okaże się nie tylko zrozumiały, lecz także serdecznie bliski. Władimir Dworiecki Kaukaz Późna godzina Rusia Szmaragd Gość Wilki Zojka i Waleria Początek Pani Klara Żelazna sierść Zimna jesień Kruk Czysty poniedziałek Czasownia
Ona ? kapryśna, skoncentrowana na skrupulatnym wypełnianiu codziennych obowiązków ? skrywa jakąś tajemnicę. On ? nieświadomy tego ? usiłuje rzetelnie wypełniać rolę przywódcy stada, w bezsilnym zmaganiu z jej utrwalonym stanem niezadowolenia, które nazywa tęsknotami. Mimo wzajemnego emocjonalnego zaangażowania próby budowania bliskości kończą się fiaskiem. Dwie samotności, kobieca i męska, sycą się powszednimi mikrodramatami rozgrywanymi w ciszy czterech ścian, twarzą w twarz.
Po latach dorosła córka tej pary, singielka z wyboru, sprowokowana szokującym listem nieznajomego, udaje się w podróż powrotną do źródeł ciszy, do krainy dzieciństwa i przypadkiem odkrywa nigdy nie ujawnioną przez matkę tajemnicę.
W losy głównych bohaterów wplątują się damsko-męskie historie sąsiadów i znajomych lub gawędy od nich zasłyszane. Jest tu wytwórca parasoli dla swej umiłowanej wszetecznicy połykający żyletki, jest i rzeźnikowa, która czmycha w siną dal z trenerem piłki siatkowej, jest i profesorowa, która przyjmuje pod swój dach kochankę męża i wiele innych postaci, których miłosne przeżycia, wkomponowane w znój istnienia, składają się na tę przypowieść o relacjach kobiety i mężczyzny, estrogenu i testosteronu, samczości i samiczości, przypowieść, której zaskakujący finał otwiera rozdział nowej tajemnicy.
W tomie pod tytułem 1863 przedstawiony jest obraz Powstania Styczniowego, który, ze znacznym zresztą opóźnieniem, bo dopiero na przełomie XIX i XX wieku, stworzyli wielcy polscy pisarze Stefan Żeromski i Eliza Orzeszkowa. To ówczesne opóźnienie miało dwie przyczyny. Jedną, jawną i mniej ważną, były restrykcyjne działania carskiej cenzury. Drugą, ukrytą i znacznie ważniejszą, były różnice w ocenie Powstania Styczniowego i jego dziedzictwa - różnice, które na wiele dziesięcioleci podzieliły polskie społeczeństwo. Literatura potrzebowała trochę czasu, żeby się z tym uporać. W opowiadaniu ""Rozdzióbią nas kruki, wrony"", jednym z największych arcydzieł literatury polskiej, oraz w Echach leśnych Stefan Żeromski, w symbolicznym skrócie ukazał stan duszy polskiej - jej tragiczne rozdarcie w drugiej połowie XIX wieku. Cztery opowiadania Elizy Orzeszkowej z tomu Gloria victis mówią o tym, jak Powstanie wyglądało z perspektywy szlacheckich dworów na wschodnich kresach Rzeczpospolitej. W jednym z tych opowiadań mamy wizerunek Romualda Traugutta, który zanim został dyktatorem, walczył właśnie tam, na Polesiu - ten wizerunek Orzeszkowa sporządziła na podstawie wspomnień z lat swojej młodości. W esejach Andrzeja Nowaka i Jarosława Marka Rymkiewicza, zamieszczonych na końcu książki, czytelnik znajdzie współczesną analizę i ocenę wydarzeń roku 1863.
Ksiądz Piotr Skarga, czyli Kazania sejmowe ? to pierwsze skojarzenie, które przychodzi na myśl, kiedy mówimy o tym wielkim Polaku, jezuicie, kaznodziei królewskim. Niewiele nam to jednak mówi o samej osobie pisarza, o innych jego dziełach, kontekście, w jakim powstawały, problemach, z jakimi musiał się mierzyć.
Do zbioru pozycji dotyczących życia i działalności Skargi dochodzi jeszcze jedna, nieco inna niż pozostałe. Książka Krzysztofa Koehlera to, jak sam jej podtytuł wskazuje, opowieść. Snuje ją autor w sposób niezwykle barwny, nie gubiąc jednak nic z rzetelności opracowań źródeł i ich interpretacji. W ten sposób żyjący na przełomie XVI i XVII wieku jezuicki pisarz okazuje się być człowiekiem z krwi i kości ? wielkim Polakiem, który ma swoje zalety, ale i wady. Znając tło historyczne, tak wnikliwie opisywane przez badacza, problemy, przed jakimi stawał Skarga, inaczej zaczynamy patrzeć na spuściznę, przez wielu uważanego za postać kontrowersyjną, jezuity. Bo faktycznie, Piotr Skarga wzbudzał kontrowersje już za swojego życia i takim Bożym podżegaczem pozostał i do naszych czasów. Wymyka się też wszystkim jednoznacznym ocenom tych, którzy przyczepiają mu łatkę, zarówno pozytywnie, jak i negatywnie ocenianą, polskiego konserwatysty. Można się z nim nie zgadzać, polemizować, ale na pewno nie da się przejść obok niego obojętnie.
Wznowienie legendarnej ostatniej powieści Flauberta, wydanej w Polsce po raz ostatni w roku 1955, w przekładzie Wacława Rogowicza. Powieści towarzyszy znakomity, obszerny szkic portretowy Antoniego Sygietyńskiego pt. `Gustaw Flaubert`, opublikowany po raz pierwszy w związku ze śmiercią Flauberta w roku 1880.
Nie jedziemy na północ, nie łomoczemy w klasztorne wrota. Nie wciskamy się do obłoconego bobika czy ogrzewanego węglem kraza, nie maszerujemy w tajgę w poszukiwaniu skitów, pustelni. Szukamy jednak w Krasnojarsku tego samego ognia. Poszukujemy go w miejscach mniej barwnych – nie w Buriacji, nie w stepach, nie u szamanów. Nie w tundrze, nie u starowierców, ale w kompaktowych blokach, w codzienności przemysłowych metropolii. W obłożonych plastykowymi panelami mieszkaniach, w nudnych salkach katechetycznych, w klubach protestanckich, w gabinetach urzędniczych i uniwersyteckich”.
Krasnojarsk zero to wędrówka przez mikrokosmos poradzieckiego, zamkniętego do niedawna miasta – szarego, betonowego miasta bez właściwości, Miasta-Nic, Miasta-Zero. To żegluga przez wypraną z estetycznych uroków, industrialną, przybrudzoną codzienność. To wyprawa w poszukiwaniu Absolutu. Autorzy zanurzają się w rzeczywistość niemedialną, by wyłuskać światło. Odkrywają Historię tego miejsca – wielką, zbiorową, taką, która nie patrzy na człowieka, tylko biegnie dalej, nieraz po trupach. A wraz z nią odkrywają małe, osobiste opowieści – splątane kłębki ludzkich losów. Przemierzają realność oderwaną od pępowiny newsów i wzgardzoną przez survivalowych podróżników. Na blokowiskach spotykają rozognionych pastorów i księży, którzy zmagają się z własną słabością. A także skruszałych charyzmatyków o twardych rękach i cienkich zębach. Pobożnych kagebistów, których wysyłano do Polski, by porywali opozycjonistów. Wykładowczynie i dziennikarki, które tryskają niepojętym śmiechem, spotykają Archanioła, a potem przyznają, że są zmęczone widzeniami i że nie pojmują wymiaru, w którym się znalazły. Jak mówi jedna z bohaterek książki: „Wystarczy ruszyć. Jeśli chcesz zobaczyć znaki, ujrzysz je, bez dwóch zdań. Nie należy jednak ich redukować, zakładać, że my je konstruujemy”.
Nowy, znakomity przekład Uczty Platona autorstwa Andrzeja Serafina, z komentarzami: Alexandra Nehamasa, Ivana Chvatika, Davida M. Halperina, Jonathana Leara, Waltera Benjamina, Hansa Georga Gadamera i Piotra Nowaka. Tom pod redakcją Piotra Nowaka, wydany w serii "Wielcy pisarze w nowych przekładach".
Monografia Evy Geulen jest jednym z najlepszych istniejących wprowadzeń do filozofii Agambena. Autorka skupia się na kręgu tematycznym słynnego cyklu „Homo sacer”, rzuca jednak również światło na mniej znane teksty włoskiego filozofa. Jej prezentacja jest zarówno usystematyzowanym wykładem najważniejszych tez zawartych w Homo sacer, Co zostaje z Auschwitz oraz Stanie wyjątkowym, jak i próbą umieszczenia myśli Agambena w mniej znanych kontekstach.
Federico García Lorca (1898-1936) to największy poeta hiszpański XX wieku. Sławę, także światową, zyskał dzięki osiemnastu wierszom, cygańskim balladom, które złożyły się na wydaną w roku 1928 książkę Primer romancero gitano (Pierwszy zbiór romansów cygańskich). I choć – dzięki sukcesowi Primer romancero – sławę zyskały później także inne dzieła poety, to nie napisał on już niczego, co mogłoby dorównać tym wspaniałym osiemnastu balladom. Jarosław Marek Rymkiewicz zaczął tłumaczyć wiersze i sztuki teatralne Lorki na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zeszłego wieku, w tym samym czasie, kiedy tłumaczył Życie jest snem i Księżniczkę na opak wywróconą Calderona de la Barca. Kilka ballad z Primer romancero gitano przełożył specjalnie dla naszego wydania w ubiegłym roku. „Wielki pomysł Lorki – mówi Rymkiewicz – polegał na tym, że eksplozje swojej dzikiej, nadrealistycznej wyobraźni postanowił zamknąć w tradycyjnych, używanych od niemal tysiąca lat formach poezji hiszpańskiej. To odnalezienie idealnej formy (coś, co kompletnie nie udało się nadrealistom francuskim) umieszcza Lorkę wśród największych poetów języka hiszpańskiego – tuż obok autora Poema de mío Cid, obok Świętego Jana od Krzyża i obok autora Soledades Luisa de Góngora. Przełożyłem jedenaście z osiemnastu ballad Primer romancero gitano, ale nie uważam mojej roboty za ukończoną i może kiedyś uda mi się przełożyć również pozostałe”.
Ryzyko to wyczerpujące i przystępnie napisane wprowadzenie do problematyki ryzyka i niepewności w badaniach socjologicznych i nauk pokrewnych. Książka korzysta z szerokiego zaplecza socjologicznych teorii ryzyka i odnosi je do różnorodnych aspektów współczesnego społeczeństwa, w których ryzyko odgrywa kluczową rolę. Będzie ona stanowić nieocenioną pomoc dla studentów i badaczy zainteresowanych ryzykiem w kontekście polityki, ochrony środowiska, zdrowia, funkcjonowania mediów, nauki i technologii, oraz finansów. Napisana jasnym i przystępnym językiem, książka oferuje wyważoną relację wielu teoretycznych podejść do zróżnicowanego zjawiska ryzyka, z wykorzystaniem konkretnych przykładów dla ilustracji zagadnień teoretycznych. Naświetlone zostają tu między innymi takie zagadnienia, jak niepewność i indywidualna odpowiedzialność, które stanowią wspólny element różnych teorii i obszar zainteresowania wielu dziedzin badawczych. Książka ta będzie z powodzeniem służyć za wprowadzenie studentom rozpoczynającym studia socjologiczne, studentom nauk politycznych, antropologii, medioznawstwa, i nauk medycznych. Jakob Arnoldi jest zastępcą rektora i kierownikiem badań naukowych na Uniwersytecie Aarhusa.
Co to jest reprezentacja? Co to znaczy, gdy mówimy, że polityk reprezentuje obywateli we władzach? Jak obywatele mogą być reprezentowani poza państwem narodowym? To tylko niektóre pytania, na jakie odpowiadają Mónica Brito Vieira i David Runciman, wyjaśniając dlaczego reprezentację należy postrzegać jako jedno z kluczowych pojęć nowoczesnej polityki. Część pierwsza niniejszej książki analizuje historyczne korzenie pojęcia reprezentacji od jego początków w starożytnym Rzymie aż do roli, jaką odegrało w rewolucyjnych przedsięwzięciach politycznych świata nowożytnego. W części drugiej autorzy przyglądają się różnym odmianom reprezentacji - funkcjonującym w prawie i w polityce. Natomiast część ostatnia odnosi się do kwestii, jak pojęcie reprezentacji może nam pomóc w kreatywnym myśleniu o obecnych i przyszłych wyzwaniach stojących przed światem. Zbyt często traktuje się reprezentację jako ideę wtórną lub pojęcie określające inne - jak w przypadku demokracji reprezentatywnej. Teza książki głosi, że należy raczej odwrócić kolejność. Prawie we wszystkich sferach naszego życia politycznego widzimy, że to właśnie reprezentacja jest ideą, na której się ono opiera. Przeanalizowanie reprezentacji jako samoistnej kategorii jest bardzo ważne dla wiedzy o tym, jak funkcjonuje oraz jak mogłaby inaczej funkcjonować, demokracja. Mónica Brito Vieira jest zatrudniona w New Hall na Uniwersytecie Cambridge. David Runciman jest wykładowcą politologii w Trinity Hall na Uniwersytecie Cambridge.
Bohaterka - kobieta, rzeczniczka filozofii różnicy, bytując w kulturze na peryferiach, stłumiona, a nawet niema, uzyskuje tu prawo głosu i daje wyraz swojej samoświadomości, burząc dotychczasowy system prawd i pewników kultury. Właśnie kobieta zdaniem komentatorów tej książki zasługuje na miano emblematu ponowoczesności.
Ewa Nawrocka, "Tygodnik Powszechny" (1996)
Władza suwerenna znajduje się w centrum politycznych i prawnych urządzeń świata nowożytnego. Jej koncepcja powstała wśród kontrowersji i wojen, zarówno religijnych, jak i politycznych, w Europie XVI i XVII wieku. Od tego czasu stale się rozprzestrzeniała i ewoluowała. Dziś idea suwerenności określa globalny system władzy, występuje we wszystkich religiach, cywilizacjach, językach, kulturach, grupach etnicznych i rasowych, we wszystkich wspólnotach, na jakie dzieli się ludzkość. W tej bardzo przystępnej książce Robert Jackson przedstawia zwięzłe, lecz wyczerpujące wprowadzenie do historii idei suwerenności. Posługując się szerokim zestawem przykładów - od Deklaracji niepodległości do ataków z 11 września - demonstruje, w jaki sposób władza suwerenna działa w naszym życiu codziennym i analizuje problemy, jakie stwarza jej uniwersalna, centralna rola w organizacji współczesnej rzeczywistości. Książka porusza kluczowe tematy, takie jak dyskurs suwerenności, globalna ekspansja instytucji władzy suwerennej, powstanie i upowszechnienie się idei suwerenności ludu, związek między władzą suwerenną a prawami człowieka. Dzieło wieńczą rozważania na temat możliwych wyzwań czekających suwerenne państwa w erze globalizacji. Ta interdyscyplinarna praca będzie pomocna studentom wielu kierunków, akademikom i zwykłym czytelnikom, starającym się zrozumieć fundamentalne pojęcia współczesnego świata. Robert Jackson jest profesorem na Wydziale Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Bostońskiego. Suwerenność to systematyczny przegląd historii pewnej idei. Podejmuje się ambitnego zadania precyzacji często mieszanych pojęć władzy (authority), zwierzchności (supremacy) i niepodległości, i ukazania ich jako różnych składników pojęcia suwerenności. Jest to zatem dzieło, po którą muszą sięgnąć badacze i nauczyciele próbujący zrozumieć rozwój niepodległych, suwerennych państw. David A. Armstrong, Nutfield College, Oxford
Anthony Payne i Nicola Phillips w książce pt. Rozwój podejmują niezwykle ważną problematykę badań nad rozwojem, która ? jak zaznaczają autorzy - jest głęboko osadzona w długiej tradycji badań społecznych. Wszak architektami strategii rozwoju są również jednostki i grupy społeczne. Oczywiście nie można rozpatrywać tego zagadnienia bez kontekstu historycznego czy politycznego. Rozwój bowiem bywał przedmiotem narodowych strategii, a państwo niejednokrotnie jawiło się jako sprawca rozwoju.
Studium Payne?a i Phillipsa w syntetyczny i uporządkowany sposób ukazuje koncepcje rozwoju, ich naturę oraz ewolucję. Począwszy od klasycznych teorii rozwoju, za pomocą których można wyjaśnić początki kapitalizmu, odnosząc się do dzieł takich teoretyków jak Adam Smith, Karol Marks czy Max Weber, po debaty i spory na temat rozwoju, jakie pojawiły się w dyskursie publicznym od 1945 roku i trwają do czasów współczesnych. Najznamienitszym zaś tego przykładem są omawiane teorie alternatywne ? teoria gender czy ekologiczne teorie rozwoju - stanowiące ważną część tej publikacji.
Książka wyjaśnia, systematyzuje, ale przede wszystkim prowokuje do podejmowania interdyscyplinarnych dyskusji, do stawiania pytań związanych z tak ważnymi dzisiaj - nie tylko w ekonomii politycznej - pojęciami jak choćby kolonializm, transnarodowość, postmodernizm, globalizm, rola Chin, znaczenie Trzeciego Świata, czy kwestia ubóstwa i nierówności.
Rozwój to pozycja, która z całą pewnością zainteresuje studentów i wykładowców ekonomii, politologii, stosunków międzynarodowych, socjologii, a także tych, którym nie są obojętne problemy współczesnego zglobalizowanego świata.
Anthony Payne jest profesorem nauk politycznych na Uniwersytecie w Sheffield.
Nicola Phillips to profesor ekonomii politycznej na Uniwersytecie w Manchester.
Książka Geoffreya Inghama jest dobrym wprowadzeniem w najważniejsze zagadnienia kapitalizmu. Rozpoczyna się od analizy klasycznych teorii kapitalizmu, które można znaleźć w pracach Adama Smitha, Karola Marksa, Maxa Webera, Josepha Schumpetera i Johna Maynarda Keynesa. Każdy z
nich kładł nacisk na inne charakterystyczne elementy kapitalizmu ? Smith na ?niewidzialną rękę rynku?, Marks na wyzysk robotników, Weber na fundament racjonalności ekonomicznej, a Schumpeter i Keynes na niestabilność, która wynika z zasadniczo monetarnego i finansowego charakteru kapitalizmu. Czerpiąc z tych klasycznych prac, Ingham proponuje zwięzłą analizę podstawowych instytucji kapitalizmu i łączących je zależności. W poszczególnych rozdziałach omawiane są zagadnienia wymiany rynkowej, systemu monetarnego, przedsiębiorstw, rynków kapitałowych i finansowych oraz roli państwa. Wszystkie opierają się na współczesnych materiałach dotyczących najnowszej historii systemu kapitalistycznego, w tym ogromnej inflacji w latach 70. XX wieku i ostrej reakcji neoliberałów, bańki internetowej z końca lat 90. XX wieku, upadku Enronu i innych amerykańskich korporacji oraz rozwoju finansowania przez kapitał prywatny (private equity). Autor zwraca uwagę na związek, jaki zachodzi między globalizacją gospodarczą, nierównością oraz wrażliwością systemów monetarnych i finansowych. Rezultatem jego pracy jest zwięzłe, celne i aktualne podsumowanie najpotężniejszego na świecie systemu gospodarczego, które przyda się studentom i innym zainteresowanym czytelnikom jako bezcenna pomoc we własnych poszukiwaniach.
Geoffrey Ingham wykłada ekonomię polityczną i socjologię na University of Cambridge (Wielka Brytania).
Skoro już wymieniamy i chwalimy opowiadania Czechowa, koniecznie muszę wspomnieć Nieciekawą historię, która jest mi najdroższą ze wszystkich jego nowel; jest to utwór całkiem niepospolity, fascynujący i w swej cichej, smutnej dziwności nie ma sobie równego w żadnej literaturze; zdumiewa on choćby tym, że młody, niespełna trzydziestoletni człowiek z najgłębszym wyczuciem czyni narratorem tej zapowiedzianej jako ?nieciekawa", lecz wstrząsającej historii ? starca, światowej sławy uczonego w randze generała, z tytułem ekscelencji, który często też tak się w swoich wyznaniach tytułuje: ?Wasza ekscelencjo!", co brzmi jak: ?O mój Boże!?. Bo chociaż jest to ktoś wysoko postawiony w oficjalnej hierarchii, jego umysł i samokrytycyzm, oraz krytycyzm w ogóle, są na takim poziomie, że uświadamia on sobie całą niedorzeczność otaczającej go sławy i okazywanej mu czci; w głębi duszy jest człowiekiem zrozpaczonym, spostrzega bowiem, że jego życiu wraz z wszystkimi zasługami brak było duchowego centrum, jakiejś ?ogólnej idei", że w gruncie rzeczy było to życie bezsensowne, życie człowieka zrozpaczonego.
Tomasz Mann "Esej o Czechowie" (fragment)
Przygotowany przez autora wybór jego wierszy obywatelskich - zarówno tych już znanych (np. słynny wiersz „Kiedy się obudziłem, Polski już nie było” z tomu „Ulica Mandelsztama”), jak i zupełnie nowych (napisany w lipcu 2010 roku wiersz „Dla Ignacego Rymkiewicza (na jego pierwsze urodziny)”). Książka opatrzona jest posłowiem pt. „Czego uczy nas Adam Mickiewicz?”, w którym autor – jako historyk literatury XIX wieku - objaśnia poetykę i tradycję polskiej poezji zaangażowanej, w którą sam się – jako poeta – wpisuje.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
