Posyłając dzieci do szkoły, chcemy, aby szły do niej z radością i odnosiły sukcesy. Czasem wymagają one dodatkowych zadań, które utrwalą i poszerzą wiadomości i umiejętności nabywane w przedszkolu czy pierwszej klasie. Niniejsza książeczka jest kolejną propozycją, jak przez różne gry i zabawy można wspomóc dziecko i lepiej przygotować je do dodawania i odejmowania. Opieram się na moich doświadczeniach zdobytych podczas prowadzenia grupowych i indywidualnych zajęć usprawniających umiejętności liczenia (wykorzystuje również elementy metody Marii Montessori i książki Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej).
Podjęta tematyka dotyczy współczesnej edukacji, która dąży do tego, aby być edukacją dla wszystkich i dla każdego ucznia. Jest to ważne wyzwanie i zarazem wymóg społeczeństwa XXI wieku. Edukacja jako dobro społeczne i warunek rozwoju cywilizacji wciąż poszukuje skutecznych rozwiązań systemowych, które sprostają oczekiwaniom społecznym i potrzebom uczących się. Modelowe rozwiązania niosą ze sobą konieczność zmian, które niejednokrotnie spotykają się z oporem, negacją, odrzuceniem i dość często są krytykowane za niski stopień ich użyteczności w praktyce.
Podjęta w monografii problematyka wychowania obywatelskiego w młodszym wieku szkolnym została omówiona kompletnie i wyczerpująco. Właściwie dobrana przez Emilię Jakubowska procedura badawcza pozwoliła na uzyskanie bogatego i interesujacego materiału. Zakres badań i wykładnia wyników stanowią wartość wyjątkową. Monografia zasługuje na uznanie. Pracę charakteryzuje oryginalność, rzetelność i pogłębiona refleksja własna nad wychowaniem obywatelskim. Stanowi ona ważny wkład w rozwój wiedzy o tej dziedzinie wychowania i może być wykorzystana zarówno w pracy akademickiej, podczas zajęć ze studentami, jak i w pracy nauczyciela klas młodszych. (Z recenzji dr hab. Agaty Popławskiej, prof. UP)
Monografia Ja utracone i odzyskane prezentuje nowe spojrzenie na istotę Ja. Naszym celem jako jej autorów jest połączenie w jedną spójną całość najnowszych światowych tendencji w myśleniu o istocie Ja (przede wszystkim teorii mikrogenetycznej) z opartym na własnym bogatym doświadczeniu klinicznym ujęciem Ja jako ucieleśnionego bytu biologicznego (organizm) i psychicznego (wewnętrzny świat umysłu), poznawanego i poznającego zarazem, emocjonalnego i społecznego, rozszerzonego na świat zewnętrzny – przyrodę, społeczeństwo i kulturę, czyli Ja tworzonego przez pracujący mózg (zagnieżdżonego w kolejnych piętrach struktury mózgu) w interakcji z ciałem i umysłem człowieka oraz otoczeniem fizycznym, społecznym i kulturowym. [...]
Monografia buduje mosty między biologicznie zorientowanymi naukami o ludzkim mózgu a naukami humanistycznymi. Może więc być przydatna zarówno dla humanistów, którzy świat kultury i świat społeczny mogą tu oglądać przez pryzmat jego znaczenia dla kształtowania się umysłu człowieka, jak i dla neurouczonych, mogących swoją wiedzę o mózgu i jego funkcjonowaniu osadzić w rzeczywistości społeczno-kulturowej, w której ten człowiek jest zagnieżdżony.
Rozszerzenie koncepcji Ja zagnieżdżonego w kolejnych piętrach struktury mózgu i wyjście w budowaniu teorii tożsamości poza organizm pojedynczego człowieka – na co pozwala metafora zagnieżdżenia w społeczeństwie i kulturze – dają neuropsychologii nowe szanse. Spośród wielu funkcjonujących dziś koncepcji kultury wybraliśmy teorię Pietraszki (2012) opartą na fundamencie aksjologicznym. Kultura jest w tej teorii „sposobem życia podług wartości”, co oznacza, że prawidłowo funkcjonujący, zdrowy człowiek posiada zinternalizowany system wartości, stanowiący swoisty drogowskaz na drogach jego życiowych wyborów, co pozwala mu być pełnowartościowym członkiem społeczności i uczestnikiem kultury przez tę społeczność wytworzonej.
Przedstawione w monografii materiały zostały tak przygotowane, aby mogli z nich korzystać nie tylko studenci psychologii i innych pokrewnych kierunków, lecz także specjaliści: neuropsycholodzy, psycholodzy kliniczni i neurologopedzi oraz lekarze i fizjoterapeuci zajmujący się długofalową opieką nad chorymi z różnorodnymi uszkodzeniami mózgu, u których pojawiły się zaburzenia tożsamości i/lub nastąpił rozpad systemu Ja.
Należy też wspomnieć o dwóch ważnych elementach konstrukcji tej monografii, istotnych z uwagi na jej cele naukowe i przewidywane pożytki dydaktyczne.
Pierwszy to wnikliwe opisy wielu przypadków klinicznych, ilustrujące podejmowane w pracy problemy i pozwalające dopełnić dyskurs teoretyczny wglądem w rzeczywiste sytuacje ludzi, których dotknęły dramatyczne wydarzenia rujnujące ich dotychczasowe życie i niekorzystnie wpływające na ich osobowość i poczucie własnego Ja. Jak wiadomo, stan psychiczny człowieka nie jest obojętny dla zdrowia organizmu i odwrotnie: ból, dyskomfort, dysfunkcja w dowolnej części ciała prawie zawsze prowadzą do utraty równowagi emocjonalnej, niekiedy do zaburzeń poznawczych i zaburzeń zachowania, jak również do zaburzeń oraz rozpadu Ja. W tym ostatnim przypadku terapia neuropsychologiczna jest nieodłącznym elementem kompleksowej rehabilitacji. Płynie stąd konieczność współpracy całego zespołu rehabilitacyjnego, w którego skład wchodzą również pacjent i jego rodzina.
Drugi zaś element sprawiający, że książka może być bardzo przydatna i atrakcyjna dla odbiorcy, to liczne rysunki, tabele i fotografie. Ale nie tylko o podniesienie atrakcyjności czytelniczej tu chodzi, lecz także o to, że szata graficzna, zwłaszcza rysunki objaśniające omawiane w książce zjawiska i procesy, pozwala lepiej zrozumieć wykład, ze swej istoty skomplikowany i niełatwy do zrozumienia przez nie zawsze dostatecznie przygotowanego Czytelnika. A przecież i do takich Czytelników (np. studentów czy osób zainteresowanych problematyką, lecz nieposiadających specjalistycznego przygotowania) książka ta zapewne trafi.
Książka dr. Tomasza Olczyka jest pracą socjologiczną o celebryctwie i celebryfikacji. To jedna z niewielu publikacji na świecie, a na pewno pionierska w Polsce, prezentujących ten problem od strony socjologicznej jako zjawiska społecznego, a nie anegdotycznej czy w postaci studium przypadku pojedynczych osób. […] Dużym walorem pracy są metodologia i kompleksowe przedstawienie tematu. Autor nie tylko polemizuje z dotychczasowymi ujęciami, trafnie punktując luki w perspektywie czy argumentacji wcześniejszych badaczy, lecz także dba o dobór materiału do analiz. […] innowacyjne rozwiązania analityczne Olczyka sprawiają, że nie można tej książki uznać za deskryptywną – wprost przeciwnie, wytycza ona nowe spojrzenie na tę tematykę. […]
Niniejsza publikacja jest swoistym przejawem ciągłości badań nad tematyką praw i obowiązków osób uczących się, co sprawia, że Obowiązki ucznia są niejako kontynuacją Praw ucznia. Książka powstaje z uwagi na lukę na rynku naukowo-wydawniczym w tym zakresie. Do momentu wydania Praw ucznia nie było żadnego monograficznego (w rozumieniu definicji pochodzącej z właściwego rozporządzenia) opracowania tematu praw osób uczących się, podobnie jest z Obowiązkami ucznia. Autor ma zatem nadzieję, że udało mu się sporządzić w niniejszej publikacji kompletny oraz oparty na przepisach prawnych katalog obowiązków osób uczących się i tym samym przyczynić się – chociażby w najmniejszym stopniu – do rozwoju nauki w tej dziedzinie. Monografia adresowana jest przede wszystkim do samych zainteresowanych – do osób uczących się (choć z uwagi na język publikacji raczej dla tych nieco starszych), a także ich rodziców, nauczycielek i nauczycieli, dyrekcji szkół oraz innych osób (w tym naukowczyń i naukowców), którzy zajmują się podejmowaną tematyką. Autor ufa, że książka pozwoli poszerzyć swoją wiedzę osobom, które zawodowo lub ze względu na swój status (np. ucznia/uczennicy) uczestniczą w działalności polskiego systemu edukacji.
Fragment WstępuPonad 80 lat temu (w latach trzydziestych ubiegłego wieku) Alfred Adler (1938/1986; 2005) opisał wymiar poczucia wspólnoty jednostki z innymi ludźmi jako istotny dla kierunku i celu jej życia, poczucia sensu życia, zdrowia psychicznego i jakości życia jej oraz społeczeństwa. Jego koncepcja oparta jest na wnikliwych obserwacjach i studiach przypadków klinicznych. Poczucie wspólnoty odnosi się do wewnętrznego związku człowieka z innymi ludźmi, z szeroko rozumianą ludzką wspólnotą, poczucia więzi z innymi oraz do dominującej motywacji życiowej. W przypadku osób o wysokim poczuciu wspólnoty wiodąca życiowa motywacja jest motywacją prowspólnotową, związaną z dążeniem do wspólnego dobra (co przejawia się w myślach, przeżyciach i przede wszystkim w działaniu), natomiast w przypadku osób niemających poczucia wspólnoty motywacja ta jest antywspólnotowa zdominowana przez dążenie do pokonania innych ludzi, zdobycia nad nimi przewagi, co pozwoli skompensować poczucie niższości. Adler (1938/1986) uważa, że pomyślna realizacja zadań życiowych i rozwiązywanie problemów życiowych zależą od poczucia wspólnoty.
ragment Wstępu
Ta publikacja to druga z serii monografii prezentujących badania pilotażowe weryfikujące wstępnie hipotezy o związkach między poczuciem wspólnoty (w ujęciu Alfreda Adlera) a funkcjonowaniem człowieka w kluczowych sferach życia. [...] Mimo że koncepcja Adlera ma już blisko 100 lat, to dopiero niedawno doczekała się nowej operacjonalizacji, umożliwiającej badanie metodą kwestionariuszową poczucia wspólnoty rozumianego jako dyspozycja osobowościowa. [...] W niniejszej monografii zostaną zaprezentowane badania porównujące poziom poczucia wspólnoty sportowców uprawiających sporty indywidualne i zespołowe oraz osób nieuprawiających sportu, jak też związki między poczuciem wspólnoty a poczuciem skuteczności. Przybliżone zostaną również badania weryfikujące istnienie związków między poczuciem wspólnoty a wypaleniem zawodowym w grupach weterynarzy oraz ratowników medycznych. Badania te obejmą także związki między wypaleniem zawodowym a postawami egzystencjalnymi (u ratowników medycznych) oraz postawami wobec śmierci i liczbą dokonywanych eutanazji zwierząt (u weterynarzy).
Z recenzji dra hab. Krzysztofa Mudynia, prof. AIK
W monografii podsumowano wyniki trzech różnych badań prowadzonych na odmiennych grupach. Wszystkie te badania łączy wykorzystanie autorskiego kwestionariusza Aliny Kałużnej-Wielobób dotyczącego poczucia wspólnoty. Jest on narzędziem rzetelnym, dopracowanym psychometrycznie, a nawiązuje do [...] psychoanalitycznej koncepcji Alfreda Adlera. Poczucie wspólnoty to współcześnie zasób bardzo deficytowy. [...] Procesy globalizacyjne oraz rozwój technologii cyfrowej sprawiły, że lokalne społeczności stały się reliktami przeszłości. [...] Stąd też podjęcie kwestii poczucia wspólnoty, jego uwarunkowań i korelatów uważam za szczególnie ważne i „na czasie”.
Właściwie w książce znalazły się [...] same „tematy istotne”. Autorki konfrontują się bowiem z problemami uniwersalnymi, które mogą i powinny interesować każdego z nas. W trakcie lektury, oprócz orientacji prowspólnotowej (i antywspólnowotej lub awspólnotowej), Czytelnik poznaje korelaty i konsekwencje uogólnionego poczucia skuteczności, przyczyny i skutki wypalenia zawodowego oraz postawy wobec śmierci i różne sposoby radzenia sobie z – mało uskrzydlającą – perspektywą jej nieuchronności. Są to zagadnienia uniwersalne, które w sensie praktycznym dotyczą każdego i – co za tym idzie – zasługują na uwagę i głębsze zainteresowanie.
Przedmiotem moich przemyśleń postanowiłem uczynić refleksję krytyczną. Z pewnością należy ona do zbioru kluczowych idei współczesnej humanistyki. Zaskakujący jest jednak sposób jej istnienia. Mówiąc najkrócej refleksja krytyczna jest obiektem platonicznych westchnień akademickich pedagogów oraz praktyków. Zgadzamy się powszechnie, że jest czymś bardzo pożądanym i że nie można sobie wyobrazić niczego, co lepiej oddaje naturę gatunku homo sapiens. Jednak w praktyce z refleksją mamy kłopot. Po pierwsze, nie bardzo potrafimy powiedzieć, czym jest w istocie. Po drugie, bardzo rzadko (może nawet coraz rzadziej) zdarza się nam ją praktykować.
Po niespełna dwóch latach od wydania książki pt. Mutyzm wybiórczy poradnik dla rodziców, nauczycieli i specjalistów, która spotkała się z bardzo pozytywnym przyjęciem, zarówno wśród rodziców, jak również wśród nauczycieli i specjalistów, Maria Bystrzanowska, tym razem wspólnie z córką Eweliną Bystrzanowską psychologiem o specjalności klinicznej, przystąpiły do opracowania nowej książki z zakresu mutyzmu wybiórczego (MW). Książkę tę można z jednej strony potraktować jako kontynuację ww. poradnika, z drugiej zaś może ona stanowić całkiem odrębną całość.Do jej napisania zaproszone zostało szersze grono osób: praktyków pracujących na co dzień z dziećmi z mutyzmem wybiórczym (psychologów, logopedów, pedagogów i nauczycieli), a także rodziców dzieci z MW oraz osoby dorosłe, które już w dzieciństwie miały objawy tego zaburzenia i nie otrzymały właściwej pomocy. Zamiarem autorek było, aby powstała publikacja wszechstronnie opisująca to coraz powszechniej diagnozowane zaburzenie lękowe, w szczególności skuteczne sposoby jego terapii, co ważne, z uwzględnieniem realiów i specyfiki polskiego systemu oświaty.Książka składa się z dwóch głównych części. W pierwszej, bardziej teoretycznej części (rozdziały 13) Ewelina Bystrzanowska i Maria Bystrzanowska przedstawiły istotę mutyzmu wybiórczego oraz znaczenie wczesnej diagnozy i terapii dzieci z tym zaburzeniem. Poznamy również następstwa niewłaściwej terapii lub jej braku.W drugiej, praktycznej części książki (rozdział 4) po krótkim wprowadzeniu Marii Bystrzanowskiej, zawierającym przegląd skutecznych metod terapii MW, sporządzony na podstawie wyników najnowszych badań naukowych oraz doświadczeń własnych autorki - znajdują się opisy i analizy konkretnych terapii i oddziaływań prowadzonych na terenie naszego kraju przez różnych specjalistów (psychologów, logopedów i pedagogów), a także nauczycieli oraz rodziców dzieci z mutyzmem wybiórczym.
Przedmiotem moich przemyśleń postanowiłem uczynić refleksję krytyczną. Z pewnością należy ona do zbioru kluczowych idei współczesnej humanistyki. Zaskakujący jest jednak sposób jej istnienia. Mówiąc najkrócej refleksja krytyczna jest obiektem platonicznych westchnień akademickich pedagogów oraz praktyków. Zgadzamy się powszechnie, że jest czymś bardzo pożądanym i że nie można sobie wyobrazić niczego, co lepiej oddaje naturę gatunku homo sapiens. Jednak w praktyce z refleksją mamy kłopot. Po pierwsze, nie bardzo potrafimy powiedzieć, czym jest w istocie. Po drugie, bardzo rzadko (może nawet coraz rzadziej) zdarza się nam ją praktykować.Decyzja o tym, by poświęcić książkę refleksji, była podyktowana wieloma względami. Pierwszy ma charakter biograficzny. Refleksję jako przedmiot zainteresowań naukowych odkryłem dla siebie na początku lat 90. ubiegłego stulecia. Poszukując inspiracji dla nowych podejść do kształcenia nauczycieli, natrafiłem na prace mało znanego wówczas w Polsce Donalda Schna. Założenia jego alternatywnej epistemologii praktyki stanowiły ważny impuls do zmiany myślenia o relacjach między teorią a praktyką pedagogiczną. Owoce tych badań przedstawiłem w książce pt. Dyskursy współczesnej edukacji nauczycielskiej. Między tradycjonalizmem a ponowoczesnością (Mizerek 1999). W następnych latach śledziłem pojawiające nowe nurty poszukiwań badawczych, jednak pomysł, by napisać książkę w całości poświęconą refleksji, rodził się powoli. Problematyka ta była ciągle bohaterką drugiego planu prowadzonych przeze mnie studiów i badań.
Celem monografii są analiza i interpretacja problemu otwartych form uczenia się i nauczania języków obcych ze szczególnym uwzględnieniem autonomii ucznia. Jest to zagadnienie wyjątkowo ważne, gdyż stanowi jeden z głównych postulatów kolejnych reform edukacji w Polsce. W niniejszej książce poszukuje się odpowiedzi na pytania o to, jak otwarte formy pracy wpływają na uczniów, jeśli są stosowane systematycznie i celowo, a także w jaki sposób przyczyniają się do rozwoju autonomicznej postawy uczniów, charakteryzującej się samodzielnością planowania, organizowania i oceny własnej pracy oraz odpowiedzialnością za jej wyniki i proces uczenia się.Osiągnięciu tego celu służą analiza zagadnień teoretycznych i własne badania. Dotychczas nie prowadzono pogłębionych badań empirycznych dotyczących otwartych form uczenia się i nauczania w odniesieniu do lekcji języka obcego. Koncentrowano się na sprawozdaniach pedagogów stosujących te formy uczenia się i nauczania na lekcjach innych przedmiotów, przy czym w większości były to zajęcia z udziałem dzieci w wieku wczesnoszkolnym.
Autorzy niniejszej monografii podjęli się przedstawienia badań na temat zdrowia publicznego w Polsce oraz w innych krajach europejskich. Publikacja została podzielona na dwie części tematyczne, dotyczące bezpieczeństwa zdrowia oraz diagnostyki i profilaktyki. Poruszono w niej szereg aktualnych problemów z dziedziny zdrowia publicznego, ze szczególnym uwzględnieniem udziału personelu medycznego w edukacji zdrowotnej pacjenta: chorego na cukrzycę typu 2; oczekującego na przeszczep narządu; nieletniego z wrodzoną chorobą serca. Wskazano również na stan wiedzy różnych grup wiekowych Polaków na temat zakresu działań logopedy oraz możliwe trudności w udzielaniu medycznych czynności ratunkowych w wybranych chorobach uwarunkowanych genetycznie.Autorzy przedstawili także ocenę nawyków żywieniowych oraz aktywności fizycznej wśród studentów z północno-wschodniej Polski. Wykazali, że prawidłowe nawyki żywieniowe i aktywność fizyczna mogą mieć znaczenie profilaktyczne w zapobieganiu chorobom cywilizacyjnym. Regularne badanie się i ocena profili lipidów oraz stężenia glukozy we krwi u osób po 20 roku życia mogą przyczynić się do zmniejszenia ryzyka rozwoju chorób sercowo-naczyniowych.Z recenzji prof. dr hab. n. med. Joanny Wojtkiewicz
Jeśli sport jest częścią realnego świata, to wśród osób go uprawiających znajdują się zarówno te z dobrymi, jak i złymi intencjami. Tak podpowiada zdrowy rozsądek. A jeżeli tak jest, to do sportu mogą przeniknąć oprócz elementów wychowawczo pożądanych takie zjawiska, jak: agresja, przemoc i relatywizm. Dlatego wychowawca, zamierzający skorzystać ze sportu jako narzędzia w procesie wychowania, zobligowany jest do wnikliwego zbadania, na ile może on mu w tym procesie pomóc, a na ile zaszkodzić. Tak podpowiada instynkt badawczy. O tym właśnie o potencjale tkwiącym w sporcie i o zagrożeniach, jakie może ze sobą nieść jest ta książka.Książka składa się z sześciu rozdziałów. W rozdziale pierwszym podjęta została problematyka definicji sportu oraz jego edukacyjnych właściwości. W rozdziale drugim przybliżono teorie anomii, na których zdecydowano się oprzeć poniższe rozważania, tj. teorię anomii R. Mertona, teorię napięcia R. Agnew oraz instytucjonalną teorię anomii S. Messnera i R. Rosenfelda. W rozdziale tym przedstawiono też uwarunkowania generujące napięcia anomijne u aktywnej sportowo młodzieży. W trzecim rozdziale autor, opisując fenomen sportu w kontekście pedagogiki resocjalizacyjnej, uzasadnił konieczność przeprowadzenia badań empirycznych. W rozdziale czwartym zaprezentowano metodologiczne podstawy badań własnych. Przedstawiono problem badawczy, a także zmienne uznane na podstawie literatury przedmiotu za istotne dla wyjaśnienia uwarunkowań generujących napięcie anomijne oraz wynikające z tego style adaptacji u aktywnej sportowo młodzieży. Wyniki empirycznej weryfikacji zaprezentowanego tam modelu teoretycznego umieszczono w rozdziale piątym. Rozdział szósty zawiera wnioski wynikające z analizy materiału empirycznego.
Uniwersyteckie badania naukowe wykazały, iż regularne rozwiązywanie zadań logiczno-matematycznych wpływa korzystnie na rozwój intelektu, kształtuje umiejętność logicznego myślenia oraz buduje wyobraźnię.Książka zachęca Czytelnika do podjęcia tematu rozwoju inteligencji w sposób twórczy, z entuzjazmem, w różnym aspekcie ducha, serca i umysłu.
Edukacja w popkulturze - popkultura w edukacji (szkice z pedagogiki kultury popularnej) to książka znakomita, ukazująca rolę kultury popularnej jako pasa transmisyjnego wartości, przekonań, postaw i wierzeń. Jak słusznie zauważa Autor, przejęła ona funkcję pełnioną dawniej przez mity, podania czy baśnie i jako taka jest istotnym źródłem socjalizacji oraz wychowania dzieci i młodzieży. Podjęte przez niego analizy osadzone są w paradygmacie konstruktywistycznym i pedagogice krytycznej. Opisuje on przy tym w niezwykle interesujący sposób możliwości kształtowania tożsamości i ekspresji poprzez kulturę popularną. [...] książka została napisana z ogromnym znawstwem, a zawarte w niej refleksje są nie tylko wyrazem zainteresowań naukowych Autora konsekwentnie rozwijanych od wielu dekad, ale także przede wszystkim świadectwem jego pasji. Ten zbiór esejów (szkiców) [...] stanowi niewątpliwie znaczący wkład do polskiej i międzynarodowej literatury dotyczącej kultury popularnej. [...] praca jest nowatorska i wnosi istotne spostrzeżenia do współczesnych nauk o edukacji. To dzieło interdyscyplinarne, ukazujące nie tylko wiedzę ekspercką w obszarze podjętego problemu badawczego, ale także postrzeganie go w wielu aspektach, m.in. socjologicznym, kulturowym i filozoficznym. Publikacja jest znakomitym kompendium wiedzy na temat pedagogicznych kontekstów kultury popularnej [...].Z recenzji prof. dr hab. Agnieszki Gromkowskiej-Melosik
Monografia naukowa Bogusława Śliwerskiego jest napisana zgodnie z zasadami przyjętymi w naukach społecznych, zwłaszcza w sferze twórczości pedagogicznej. Autor swobodnie porusza się na wielu płaszczyznach refleksji naukowej, przywołując co jakiś czas adekwatne do podjętej problematyki cytaty z pism wybitnych znawców wielu dyscyplin akademickich. Sięga nie tylko do przebogatej skarbnicy wiedzy filozoficznej, ale także do nauk przyrodniczych i ścisłych. Tekst pracy nasycony jest zarówno ideami głoszonymi przez badacza, jak i casusami praktyki z krytyki naukowej. Ale praca ta jest pod wieloma względami pierwsza, a zatem oryginalna, w ramach podjętej problematyki, jej głębi i znaczenia społecznego. Jednym z najistotniejszych problemów współczesnej nauki jest zachowanie w praktyce badawczej wysokiej jakości prowadzonych studiów i dociekań naukowych. [...]
Niniejsza rozprawa jest pierwszą taką pozycją naukową w Polsce, w której zarówno ukazano aspekty teoretyczne uprawiania krytyki naukowej, jak i opisano przypadki niewłaściwej krytyki, quasi-krytyki lub wręcz braku krytyki w postępowaniach awansowych, w działalności publicystycznej czy w polityce wydawniczej. Autor buduje teorię krytykoznawstwa jako niezbędnego obszaru wiedzy w naukach społecznych, które nieustannie poszukują uzasadnienia swojego akademickiego statusu, z zazdrością spoglądając na dokonania przedstawicieli nauk „rzekomo bardziej rozwiniętych w tym zakresie”, bo ścisłych, przyrodniczych i technicznych. Profesor Bogusław Śliwerski nie uznaje postawy usłużnej wobec „nauk rozwiniętych” jako właściwej. Sam podaje w wątpliwość wiele przełomowych odkryć i dokonań w obrębie szczególnie nauk technicznych i przyrodniczych. I tam zdarzają się oszustwa, nieuzasadnione, szybkie kariery akademickie, plagiaty, działania nieetyczne. I tam występują podobne „choroby” jak u przedstawicieli nauk humanistycznych i społecznych. Stąd nieustanne uzasadnianie swojego akademickiego statusu przez przedstawicieli pedagogiki wydaje się nieco żałosną praktyką, jednak ciągle obecną na konferencjach naukowych i w publikacjach. Książka łączy kilka płaszczyzn uprawiania nauki i promowania wartości naukowych w społeczeństwie. Jest studium teoretycznym z wiedzy o krytykoznawstwie, jest kompendium wiedzy na podstawie zarchiwizowanych licznych przypadków niewłaściwego podejścia do krytyki naukowej. Zawiera przepisy prawne regulujące dzisiaj procedury uzyskiwania stopni i tytułu naukowego, opis szczególnych przypadków złamania przepisów w zakresie opiniowania tekstów naukowych, swoisty katalog niewłaściwych praktyk recenzenckich, patologicznej wręcz motywacji krytyków, a także charakterystykę odnotowanego i nazwanego przez autora zjawiska ekstyrpacji etosu akademickiego. [...]
W niniejszej monografii jest też podjęty aspekt psychologiczny. Autor opisuje stany emocjonalne osób, które poddają się procedurze habilitacyjnej. Niekiedy habilitanci doznają uczucia rozczarowania spowodowanego tym, że uzyskali negatywne opinie swojej twórczości naukowej. Profesor Bogusław Śliwerski analizuje motywacje krytyków, formułowane przez nich oceny. Wskazuje na niuanse procesu opiniowania tekstów naukowych i całego dorobku kandydatów do uzyskania stopnia doktora habilitowanego czy tytułu profesora. Ukazuje postawy patologiczne przedstawicieli obu stron tegoż postępowania.
Z recenzji prof. dr. hab. Józefa Górniewicza
Książka dr Justyny Pilarskiej to istotny polski głos w międzynarodowych badaniach dotyczących fenomenu Sarajewa jako przykładu koegzystencji zróżnicowanych etnicznie kultur. Rozważania autorki zostały podbudowane jej niezwykłym zaangażowaniem osobistym, wyrażającym się w bezpośrednim, wieloletnim kontakcie z mieszkańcami Sarajewa. […] Publikacja podkreśla edukacyjną moc architektury (pedagogika miasta), w związku z czym warto rozważyć możliwość współpracy kierunków pedagogicznych z wydziałami architektury w Polsce. Efektem takiego współdziałania powinno być zwrócenie uwagi na szczególne znaczenie architektury i urbanistyki, również architektury krajobrazu, w tworzeniu tożsamości kulturowej. Z recenzji dr. hab. inż. arch. Waldemara Wawrzyniaka, prof. UAP
O co kłócą się wiewiórki? Czy króliki wpadają w tarapaty? Co się stanie, gdy kukułki zostaną przyłapane na podrzucaniu jaj do cudzych gniazd? Czy pies może być obrażony lub rozczarowany? Przeczytajcie niezwykłe historie zwierząt z Doliny Futrzaków, by uzyskać odpowiedzi na te i inne pytania. Dzięki przedziwnym przygodom bohaterów poznacie nie tylko świat przyrody, lecz także świat emocji, postaw i wartości, czyli wszystko to, co czujemy i czego oczekujemy od siebie nawzajem. Niech lektura tych bajek stanie się pretekstem do rozmów z dziećmi o tym, o czym trudno się mówi. Może dzięki zwierzakom, które przeżywają to samo, dzieciom łatwiej będzie zrozumieć własne emocje. Życzymy, by czytanie tych bajek z dziećmi było nie tylko świetną zabawą, lecz także podpowiedzią, jak rozmawiać, jak pomóc dzieciom w ich małych i dużych problemach.
Trzydzieści tekstów trzydziestu ośmiu autorek i autorów tworzy monografię Praca socjalna w Polsce. Wokół wolności i obywatelskości. Powstała ona z intencją uhonorowania 50-lecia działalności zawodowej profesora Jerzego Szmagalskiego. Do współtworzenia publikacji zaproszono osoby podejmujące w swych tekstach namysł nad stanem pracy socjalnej jako działalności podlegającej badaniom naukowym, a także jako praktyki zawodowej zarówno w Polsce, jak i na świecie w bardzo szczególnym momencie jej rozwoju. Na kolejnym zakręcie? Na kolejnej granicy? Będąc odpowiedzią, czy po prostu rezonując ze zmianami kulturowymi i społecznymi, jakie zachodzą w świecie, wkraczając w dwudziestolecie XXI wieku praca socjalna wymaga ciągłego aktualizowania swojej definicji i reflektowania kierunków własnej transformacji. Wymowne jest w książce potraktowanie rozważań o pracy socjalnej jako dyscyplinie naukowej w dość marginalny sposób. Ten brak wyraźnego postulatu, aby praca socjalna stawała się dyscypliną naukową, mającą własny przedmiot badań i unikalne instrumentarium metodologiczne, odpowiada rzeczywistej sytuacji pracy socjalnej w odniesieniu do innych dziedzin i dyscyplin naukowych. Nie jest ona uznawana ani za odrębną dyscyplinę, ani nawet za subdyscyplinę wyodrębnionych nauk...
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
