Wokół polskiego systemu profilaktyki społecznej i resocjalizacji narosło wiele mitów, nieporozumień i przekłamań. Narosło też wiele emocji. Źródłem większości z nich są medialnie rozpowszechniane poglądy osób nie mających ani wiedzy ani kompetencji w opisywanym przedmiocie, a wypowiadających się z głębokim przekonaniem własnych i jedynych racji. Należą do nich zarówno politycy jak i różnego rodzaju "specjaliści od wszystkiego", pochodzący często ze środowiska akademickiego, a głoszący często poglądy oparte na jednostkowych wydarzeniach społecznych i chcący się wkupić w łaskę decydentów, nie mówiąc już o medialnych celebrytach i innych "wieszczach" narodowych. To właśnie przez medialne wypowiedzi wspomnianych "specjalistów" ukształtowane zostały poglądy zwykłych "zjadaczy chleba", obrócone w społeczne emocje. Owe, najczęściej negatywne emocje stają się ostatnio niestety coraz częściej politycznym pretekstem do tworzenia rozwiązań formalnoprawnych regulujących sferę działalności resocjalizacyjnej. Można nawet odnieść wrażenie, że niektóre media sprzyjające władzy, celowo prowadzą politykę medialną, która ma za zadanie stymulowanie kierunku zaostrzania kar i wykluczania osób podlegających penalizacji.
W rozważaniach opisujących koncepcję twórczej resocjalizacji i jej praktyczne zastosowania występują trzy kluczowe zagadnienia, określające zarówno jej założenia teoretyczno-metodologiczne, jak i – wyrastające z nich – oddziaływania resocjalizacyjne. Należą do nich: twórczość, resocjalizacja i tożsamość.
Stymulowanie rozwoju struktur poznawczych i twórczych człowieka poprzez określone formy aktywności, pozwala wychowawcy rozwijać potencjały nieprzystosowanych społecznie podopiecznych i realizować proces ich resocjalizacji oparty na kreowaniu nowej tożsamości. Wykorzystanie tkwiących w każdej osobie potencjałów kreacyjnych, stanowi optymalny sposób rozwiązywania sytuacji problemowych, podejmowania alternatywnych ról społecznych i budowania nowej tożsamości, wypełnionej nową treścią oraz odmiennym niż dotąd, spojrzeniem na rzeczywistość. Rozwijane umiejętności wpływają z kolei na relacje społeczne i kształtują właściwy stosunek do otaczającego świata. Wszystko to pozwala resocjalizowanemu odnaleźć swoje miejsce w środowisku, a otrzymane kompetencje wykorzystać do radzenia sobie z różnorodnymi sytuacjami życiowymi w sposób poprawny oraz zgodny z oczekiwaniami społecznymi. Z punktu widzenia omawianej koncepcji, w procesie readaptacji i reintegracji społecznej, najważniejsze jest wyposażenie nieprzystosowanych w nowe indywidualne i społeczne kompetencje w obszarze społecznym i cywilizacyjno-kulturowym. Powstałe wytwory w trakcie pracy twórczej przybliżają człowieka do świata kultury, nauki, sztuki, sportu i pogłębiają jego percepcję, wyobraźnię, sposób myślenia oraz rozwijają wrażliwość. Redukowanie nieprzyjemnych odczuć, zaburzających obraz świata, poprzez poszukiwanie i aktywizację zasobów wewnętrznych człowieka, stanowi istotę autokreacji nowej tożsamości. Dostarczanie jednostce wspierających informacji przyczynia się z kolei do jej pełnego zaangażowania w podejmowanie zmian i nabywanie indywidualnych oraz społecznych kompetencji, niezbędnych do uczestnictwa w życiu społecznym. W ten sposób, w toku twórczej resocjalizacji, odbywa się proces destygmatyzacji jednostki, polegający na czasowym doświadczaniu przez nią istnienia dwóch tożsamości: aktualnej – pozytywnej i poprzedniej – negatywnej, aby w konsekwencji wzmocnić i utwierdzić ją w poprawnych poczynaniach.
Książka powstała w gronie specjalistów podejmujących m.in. problemy resocjalizacji i readaptacji społecznej skazanych i ma na celu przybliżenie sytuacji społecznej osób zmarginalizowanych i wykluczonych, którzy nie mają podstawowych kwalifikacji i umiejętności, ani wiary oraz zwyczajnej zaradności potrzebnych w podejmowaniu codziennych zadań życiowych, co dodatkowo pogłębia się przez stygmatyzujące reakcje społeczeństwa, a także ukazanie trudności słabo jeszcze rozwiniętej pod tym względem działalności wspierającej i wzmacniającej.(?) Zasadne jest analizowanie tego problemu i opracowywanie określonych rozwiązań oraz wdrażanie ich w konkretnych społecznościach lokalnych, w codziennej praktyce profilaktyczno-resocjalizacyjnej i socjalnej.
Zamieszczone w książce teksty wskazują na rozległe obszary wiedzy teoretycznej i rozwiązań praktycznych niezbędnych do wieloaspektowych i pogłębionych studiów nad problematyką tożsamości grupowej dewiantów oraz kierunków działań opiekuńczych, wychowawczych i terapeutycznych, jakie powinny być podejmowane w programach reintegracji społecznej byłych przestępców.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
