Autorzy publikacji mają nadzieję, że publikacja ta będzie interesującym źródłem wiedzy dla nauczycieli akademickich, studentów, przedstawicieli władz uczelni i pracowników administracji, a także badaczy oraz osób odpowiedzialnych za rozwój szkolnictwa wyższego w naszym kraju.Neuroróżnorodność to zjawisko coraz wyraźniej obecne w życiu społecznym. Jego istotę stanowi zróżnicowanie ludzkiej populacji pod względem przebiegu rozwoju i działania mózgu oraz związanych z tym sposobów doświadczania świata i funkcjonowania w szkole, na uczelni, w pracy czy związkach interpersonalnych.Źródłami tej różnorodności są zarówno zmienność genetyczna, jak i czynniki środowiskowe. Szacuje się, że do grupy osób ze zdiagnozowaną neuroatypowością należy około 15–20% populacji, w tym osoby w spektrum autyzmu, z ADHD/ADD (attention-deficit/hyperactivity disorder / attention deficit disorder), dysleksją, dyskalkulią, dyspraksją czy zespołem Tourette’a (Doyle, 2020). Osób niezdiagnozowanych, przejawiających jednak neuroatypowe charakterystyki w stopniu istotnie wpływającym na ich sytuację, może być znacznie więcej.Świadomość istnienia neuroróżnorodności i wiedza na jej temat otwierają nowe perspektywy w sposobie myślenia o innych ludziach i relacjach społecznych, a nierzadko także o sobie samym. Koncept neuroróżnorodności uwalnia od czysto medycznego ujmowania spektrum autyzmu, ADHD, specyficznych trudności w uczeniu się i innych tego typu zjawisk. W zamian uwypukla znaczenie, jakie ma dostosowanie środowiska do różnorodnych indywidualnych potrzeb, oraz wskazuje rolę, jaką to dostosowanie odgrywa w kontekście rozwoju i realizacji życiowych zamierzeń poszczególnych osób, a w efekcie – celów i procesów społecznych.
Bliskość jest fenomenem, który towarzyszy ludzkości od jej zarania, łącząc ludzi i dając im poczucie przywiązania. Na bliskości buduje się więź małżeńska, rodzicielska i przyjacielska, a człowiek, dotychczas postrzegany jako obcy, przestaje być zagrożeniem. Bliskość z drugim człowiekiem jest także otwarta na otaczający świat, doświadczany w wymiarze empirycznym i duchowym. Bliskość ma wymiar naukowy, kulturowy, społeczny, a także religijny. Istotę bliskości stanowi miłość, która jest siłą organizującą życie społeczne. W tworzeniu fenomenu bliskości wzniosła natura miłości staje wobec wolności drugiego człowieka, proponując mu wspólne przeżycia w konkretnym czasie i warunkach. Okoliczności towarzyszące powstawaniu bliskości nie zawsze sprzyjają jej rozwojowi. Współczesne zmiany społeczne powodują, że bliskość wydaje się coraz większym wyzwaniem. Książka składa się z ośmiu rozdziałów. W trzech pierwszych przedstawiam wyniki analizy interdyscyplinarnej literatury przedmiotu. W pierwszym rozdziale prezentuję etymologię słowa bliskość oraz jej ujęcie z perspektywy filozoficznej, teologicznej i nauk społecznych. W drugim rozdziale zwracam uwagę na wychowawczy wymiar bliskości. Opisuję bliskość w rodzinie i bliskość wychowawczą oraz wskazuję na znaczenie edukacji zbliżającej i edukacji formalnej. Podkreślam również ważność bliskości w odniesieniu do samowychowania. Trzeci rozdział dotyczy zagadnienia bliskości w trudnych okolicznościach życia, zwłaszcza związanych z chorobą, cierpieniem i izolacją społeczną, a także inicjatyw o charakterze solidarnościowym, podejmowanych wobec najbardziej potrzebujących w czasie pandemii COVID-19. Czwarty rozdział stanowi opis metodologii badań własnych i zawiera niezbędną wiedzę na temat teorii ugruntowanej, którą zastosowałem w projekcie. Przedstawiam w nim również przedmiot badań i cele, problematykę badawczą oraz charakterystykę terenu i organizację badań. Kolejne cztery rozdziały zawierają wyniki empirycznych badań własnych. W pierwszym z nich ukazuję istotę bliskości w rodzinie, jej komponenty, znaczenie i związek z rodziną. Wskazuję na związek bliskości z wychowaniem, a także jej haptyczny wymiar. Szósty rozdział jest poświęcony analizie fenomenu bliskości w sytuacji choroby i cierpienia. Opisuję w nim kategorie tej bliskości i jej cechy konstytutywne, zwracam uwagę na diadę bliskość oddalenie, a także dokonuję analizy bliskości w stosunku do natury i Boga. W kolejnym rozdziale koncentruję się na sytuacji pandemii i wywołanych przez nią reperkusjach w placówkach medycznych. Omawiam trudności, z jakimi zmagali się uczestnicy badań, sposoby ich przezwyciężania i dążenia do budowania bliskości pomimo skomplikowanych okoliczności. Rozdział ten, podobnie jak poprzednie empiryczne, kończy się dyskusją otrzymanych wyników. W ostatnim rozdziale przedstawiam konceptualizację bliskości, charakterystyczne cechy pedagogii bliskości, jej metodykę oraz wskazania dla teorii pedagogicznej i praktyki wsparcia. Refleksje końcowe wieńczą analizy podjęte w trakcie realizacji projektu.
"Myślenie krytyczne, czyli jak żyć mądrzej" to książka o tym, jak porządkować nasze myślenie, jak unikać pułapek, jak podejmować lepsze decyzje i jak lepiej rozumieć otaczający nas skomplikowany świat. Nasz zdrowy rozsądek, który wyewoluował na afrykańskiej sawannie, płata nam obecnie rozliczne figle. Wpadamy w pułapki stereotypów i różnych -izmów i fobii, bo nie umiemy żyć bez klasyfikowania ludzi według lepszych i gorszych kategorii. Napędzane jest to albo przez irracjonalne poczucie wyższości rasowej, narodowej, klasowej, religijnej, albo silne - i także na ogół bezmyślne - przekonania na temat tego, co w ludzkiej seksualności jest "normalne", a co nie jest.
Myślenie kreatywne, czyli coś z niczego to książka o tym, jak tworzyć nowe idee z wykorzystaniem prostych sztuczek otwierających nam klapki w głowach. Przeczytamy w niej o tym, jakie są przyczyny porażki geniusza, który chciał w XIX wieku zbudować prawdziwy komputer, oraz o tym, co ma z tym wspólnego system numeryczny, którego używali Majowie. Albo o tym, jak (za wszelką cenę!) nie napisać melodii i odnieść sukces, tak jak udało się to kompozytorom muzyki atonalnej. Albo jak nie zagrać w ogóle ani jednej nuty i zostać współautorem kompozycji, co udało się pewnemu perkusiście zespołu rockowego. Dowiemy się też, czym różni się katoblepas od gryfa, jak wyglądał Jasieński w objęciach chimery oraz co to jest googleinteligencja. W publikacji opisanych jest wiele metod stymulujących kreatywne myślenie, takich jak burza mózgów (ale w wersji, w której nikt, z wyjątkiem moderatora, nie wie, jaki jest jej temat!), imaginowanie (czyli generowanie skojarzeń na podstawie obrazków) lub używanie słów wybranych za pomocą losowania. Są też przedstawione metody twórcze, które porządkują myślenie i chronią uczestników sesji kreatywności przed presją towarzyską, a polegają na noszeniu kolorowych kapeluszy (zob. okładka). Inne pokazują, że anonimowość może być świetnym lekarstwem na brak kreatywności oraz że należy koniecznie korzystać z inspiracji, które są symetryczne pod względem kobiecości i męskości. A co ma gender z tym wspólnego? O tym opowiada cały rozdział
To Bóg stworzył seksualność, a zatem jest ona dobra, bo Bóg jest dobry. Erotyczny wymiar miłości, nie jest złem ani ciężarem, który należałoby tolerować, ale darem upiększającym spotkanie małżonków. Właściwe jego wykorzystanie ukazuje wielkość człowieczego serca, daje szczęście, wiąże się z dążeniem do pełni miłości.Niniejsza książka to próba ukazania ludzkiej seksualności z perspektywy kobiecej i męskiej, medycznej i psychologicznej, teoretycznej i praktycznej, teologicznej i świeckiej.To próba opowiedzenia o niej w ludzki, piękny i niebanalny sposób, w przystępnej dla każdego formie.
Czym jest tytułowa jedenastka?To numer tramwaju, którym autor książki zaczął jeździć systematycznie kilka lat temu po ponad 20 latach obserwowania świata głównie przez okna samochodu. Ta zmiana środka komunikacji okazało się znaczącą zmianą i zaowocowała wieloma ciekawymi obserwacjami ludzi, zjawisk, rzeczywistości wokół. "Jedenastka" to ponad 100 krótkich opowiadanek - miniatur, będących obrazkami uwieczniającymi pasażerów oraz rozmaite zdarzenia tramwajowo-autobusowe. Czasem dziwne, czasem skłaniające do refleksji, najczęściej zabawne.To lektura łatwa i przyjemna, choć wnikliwi czytelnicy znajdą w niej inspiracje do głębszych przemyśleń o współczesnym świecie.
Oddana do rąk czytelnika książka jest próbą ukazania, jak trudną sztuką dla nauczycielek i nauczycieli jest ocenianie zachowania uczniów, a także zaprezentowania wielu poszukiwań, które w tym obszarze są czynione od lat. Ocenianie uczniów, a szczególnie ocenianie zachowania, to kwestia, która wywołuje dyskusje w środowisku zarówno naukowym, czego wyrazem są prace między innymi: Krystyny Rau i Ireny Chodoń, Anny Brzezińskiej i Elżbiety Misiorny, Bogusława Śliwerskiego, Bogusławy Doroty Gołębniak, Jadwigi Hanisz i Elżbiety Grzegorzewskiej, Grażyny Szyling czy Bożeny Kubiczek, jak i obywatelskim. [...]
Tom 18 serii Edukacja małego dziecka, zatytułowany Wsparcie pedagogiczne w trudnych sytuacjach społecznych i edukacyjnych, prezentuje kolejne rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.Tymzagadnieniomwgłównejmierzepoświęconyzostałaktualny 18 tom "Edukacji małego dziecka", w którym autorzy poszczególnych tekstów zwrócili szczególną uwagę na następujące kwestie:- kategorie zmarginalizowane i nieobecne w edukacji małego dziecka; - wsparcie psychologiczne i pedagogiczne dzieci, nauczycieli i rodziców w trudnych sytuacjach społecznych i edukacyjnych; - zmiany we współczesnej edukacji małego dziecka - w tym na sytuację dziecka i nauczyciela w procesie oceniania i jego psychospołeczne konsekwencje; - zmiany społeczne warunkujące przekształcenia w instytucjach wspierających rozwój i wychowanie małych dzieci; - twórczość i kreatywność jako niezbędne komponenty warunkujące prawidłowy, całościowy rozwój dzieci.
Niewątpliwym walorem zarówno pierwszej, jak i drugiej części opracowania jest ilustrowanie zagadnień plastycznych pracami uczniów wykonanymi przez nich na lekcjach, a pochodzącymi z kolekcji autora. Dzięki temu nauczyciel może się przekonać, że realizacja treści wynikających z podstawy programowej jemu także może się powieść, a rezultaty jego pracy dydaktycznej i wychowawczej mogą być równie interesujące.Prezentowany tekst składa się z dwóch części. W pierwszej autor w sposób syntetyczny omawia wszystkie dyscypliny sztuk plastycznych (rozdz. 1) oraz plastyczne środki wyrazu, czyli język sztuk plastycznych (rozdz. 2), zawsze odnosząc prezentowaną wiedzę do możliwości wykorzystania jej w praktyce szkolnej. Jerzy Tomala jest ciągle aktywnym twórcą malarzem, dzięki czemu czytelnik otrzymuje wiedzę o plastyce z pierwszej ręki, można powiedzieć: wprost z palety.
Książka oddawana do rąk Czytelnika stanowi próbę ukazania rodziny jako systemu społecznego, który znajduje się w nieustannym rozwoju. W związku z kryzysami rozwojowymi oraz losowymi niekiedy napotyka on jednak trudności. Rodzina, na ogół, ma potencjał samodzielnego radzenia sobie z tymi problemami. Występują jednak przypadki, gdy kłopoty systemu rodzinnego są możliwe do pokonania pod warunkiem udzielenia tej podstawowej wspólnocie wsparcia oraz pomocy w trakcie dotykającego ją kryzysu. Książka przedstawia wybrane aspekty funkcjonowania współczesnej rodziny oraz poradnictwa kierowanego do poszczególnych typów współczesnych wspólnot: narzeczeństw, małżeństw, par adoptujących dzieci. Inną kategorię pomocy omawianej w monografii stanowi psychoterapia przeznaczona dla rodzin. Wychodząc od prób systemowego określenia małżeństwa oraz rodziny, publikacja ukazuje różne aspekty współczesnego poradnictwa. Nieco uwagi poświęcono umiejętnościom oraz warunkom niezbędnym do prowadzenia efektywnej pracy terapeutycznej, takim jak sztuka uważności (mindfulness) czy odpowiednie wykorzystanie przestrzeni. W monografii znajdują się trzy zbiory zagadnień, odpowiadające terminom zawartym w tytule książki mianowicie: rodzina, poradnictwo, psychoterapia. Czytelnik odnajdzie w publikacji opracowania teoretyczne, jak również rozdziały bądź ich części odnoszące się do aspektów praktycznych pracy pomocowej, poradnictwa oraz psychoterapii. Treści zamieszczone w książce stanowią wynik refleksji autora, osadzonej w literaturze przedmiotu. Większość tekstów została już wcześniej opublikowana. Poddano je jednak modyfikacji i ujednoliceniu, wzbogacono o nowe dane oraz zaktualizowano literaturę przedmiotu. Autor kieruje książkę ku Czytelnikowi z nadzieją na życzliwe przyjęcie oraz z myślą, że zebranie w jednym miejscu tych tekstów pozwoli uchronić je od zapomnienia i pominięcia. Niektóre spośród rozdziałów ukazały się wcześniej w publikacjach szerzej niedostępnych. Wydaje się, że zestawienie ich w zaprezentowany sposób, niejako zgromadzenie pod jednym dachem, pozwoli zobaczyć je w nowym świetle w którym stanowić będą, być może, nową jakość.
Książka jest niebywale wprost interesująca. Doskonale się ją czyta, pobudza do refleksji, zadumy, ale też do działania. Może zagrzewać do pracy nad sobą i do działania na rzecz pokoju, do pokonywania w sobie nienawiści, żalu, frustracji i dążenia do wendety. Skłania do podejmowania rzeczy wielkich, przekraczania granic siebie i swojego poznania. Jest manifestem na rzecz pokoju, dialogu i pojednania, jak i narzędziem obnażania tego, co złe, tragiczne, trudne do zrozumienia i wybaczenia. [] dr hab. Anna Odrowąż-Coates, prof. ucz.
Książka Lidii Bielinis uzupełnia naszą wiedzę na temat wyjątkowo rzadko badanego zagadnienia, jakim jest technologicznie wspomagane uczenie się młodzieży akademickiej. Stanowi przykład opracowania perfekcyjnie zaprojektowanego metodologicznie i niezwykle uczciwego oraz rzetelnego w zakresie zastosowanych procedur naukowego wnioskowania. Autorka, prowadząc swój erudycyjny wywód, jako badaczka zawsze zachowuje niezbędny dystans, bazuje na danych, a jednocześnie śmiało żongluje licznymi nowymi teoriami, takimi jak choćby konektywizm, generatywizm czy smart education. W konsekwencji publikacja ta ukazuje ugruntowany, wiarygodny i kapitalnie udokumentowany obraz znaczeń i sensów nadawanych przez młodych dorosłych procesowi uczenia się podczas zajęć akademickich z wykorzystaniem różnorakich stref cyfrowych (np. portali społecznościowych).
"Papieroski, czipsy, telewizja i d rosła. To była prosta droga do wózka inwalidzkiego" - mówił o sobie Łukasz Rzążewski, bohater tej książki [...] Rozmawiamy. Jest lato 2020 roku. Sala treningowa teraz jest pusta. Światło bardzo oszczędne. Tak, jak oszczędne może być tylko w byłym magazynie lub na zapleczu rzeźni, zgodnie z niemiecką nazwą ulicy w Stargardzie, na której się znajdujemy - Schlachthofstr.[...]
Profesor Bogusław Śliwerski należy do grona nauczycieli akademickich, którzy jeszcze w latach siedemdziesiątych o osiemdziesiątych XX stulecia poddali krytyce dominujący model kształcenia pedagogów oparty głównie na metodach podających i intensywnie włączali metody aktywizujące w proces edukacji w szkołach.Nie jest to pierwsza publikacja, która prezentuje i opisuje metody aktywizujące ze względu na kryteria ich doboru do zajęć, niezbędne warunki do prawidłowego przeprowadzenia, tworzenie instrukcji i scenariuszy. W praktyce edukacyjnej właściwy dobór metod aktywizujących wywoływał zawsze duże zainteresowanie uczestników i kadry różnych kursów, szkoleń, warsztatów, a także długie, niekończące się dyskusje. Przygotowanie i realizacja zajęć z wykorzystaniem metod aktywizujących nie wymagają wielkiego doświadczenia pedagogicznego, pod warunkiem że prowadzący szkolenie posiada wiedzę merytoryczną dotyczącą problemu, który chce wspólnie z uczestnikami kursu rozwiązać. Dzięki zaś dużemu zainteresowaniu wykazywanemu przez nich oraz aktywności ma możliwość uruchomienia wrażliwości wszystkich na konieczność uwzględniania w relacjach społecznych nie tylko własnych potrzeb, interesów czy aspiracji, ale także tych, z którymi doświadcza nowych sytuacji autodydaktycznych.
Jak słusznie zauważa Józef Węglarz, "istotą kreatywności w wychowaniu fizycznym nie jest oddanie we władanie uczniom tego, co jest najważniejsze w tym procesie [...], lecz wykorzystanie ich inwencji w celu wspólnego tworzenia satysfakcjonujących programów". Rozwój kreatywności uczestników edukacji fizycznej nie może zaistnieć bez aktywnego udziału nauczycieli "kreatorów", których podstawową rolą, jak podkreśla Autor, "będzie czuwanie nad racjonalnym przebiegiem tego procesu, by można było wydobyć z niego jak najwięcej". Podejmowanie przez nauczycieli przedsięwzięć o charakterze twórczym jest obecnie jednym z wymogów ich zawodowego awansu i rozwoju. Szczególnie oczekiwane są działania innowacyjne, zaliczane do swoistej twórczości pedagogicznej, która może wpływać na ewolucję zarówno teorii, jak i praktyki. Dlatego już sama koncepcja przygotowanej przez Józefa Węglarza publikacji zasługuje na uznanie. Szczególną wartość ma "zebranie w jedną zwartą jednostkę fundamentalnych, twórczych myśli i wskazań metodycznych o wychowaniu fizycznym, które mają charakter uniwersalny".Książkę polecam przede wszystkim studentom kierunku wychowanie fizyczne i nauczycielom, którzy w kreatywności dostrzegają możliwości własnego rozwoju i zawodowego sukcesu, a także skutecznego motywowania uczniów do uczestnictwa w kulturze fizycznej w czasie i po zakończeniu edukacji.
Przedmiotem badań autorki uczyniły profesjonalizację rodzinnej pieczy zastępczej. W książce prezentują analizę teoretyczną opisywanego zjawiska oraz diagnozę wybranych jego obszarów. Monografia składa z dwóch części: pierwszej, będącej w znacznej mierze fragmentem niepublikowanej rozprawy doktorskiej N. Harewskiej (2021), oraz drugiej, w której G. Gajewska prezentuje analizę literatury naukowej oraz wyniki badań i działań własnych związanych z kształtowaniem profesjonalizacji i świadomości społecznej dotyczącej pieczy zastępczej w szkole wyższej. Są one rozwinięciem i próbą nowego ujęcia publikowanych wcześniej przez autorkę wątków (Gajewska, 2009b, 2020, 2021b). Autorki są pracownikami Instytutu Pedagogiki na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Treść przygotowanej przez Józefa Węglarza książki emanuje troską o przyszłość szkolnego wychowania fizycznego i jest to uzasadniony niepokój doświadczonego pedagoga. Autor stawia kluczowe pytanie: "Co stanie się z tym pięknym obszarem, który przynosił przez dziesięciolecia dzieciom i młodzieży dużo radości, zdrowia, hedonizmu, sportowych zmagań oraz innych wartości dla ich usprawnianych ciał i osobowości, a także sporo satysfakcji jego twórcom?". Dyskretnie wprowadza czytelnika w świat oczekiwań i faktów, czyli ukazuje, jak powinno być i jak jest. [...] zapoznaje z teoretycznymi podstawami z danego obszaru, po czym sugeruje, jak należy skutecznie i zgodnie z obowiązującą doktryną realizować zadania, aby osiągać wyznaczone cele. Książkę polecam studentom oraz nauczycielom wychowania fizycznego, dla których przygotowanie młodych pokoleń do czynnego uczestnictwa w kulturze fizycznej jest celem najważniejszym.
Stajemy obecnie wobec potrzeb teraźniejszości i wyzwań przyszłości, dla których istotną rolę odgrywają przepisy oświatowe ulegające ciągłym zmianom. Świadomość, że osiągnięcie społecznej integracji jest możliwe, gdy rozpocznie się ona we wczesnych fazach rozwoju dziecka, wskazuje na potrzebę rehabilitacji zaraz po urodzeniu. W rozumieniu przepisów oświatowych za ucznia niepełnosprawnego uznaje się takiego, którego zaburzenia i odchylenia rozwojowe powodują, że w procesie edukacji wymaga stosowania specjalnej organizacji nauki i specjalnych metod pracy. Efekty tej działalności są poddawane analizom i dyskusjom we współpracy ze specjalistami (lekarz, psycholog, pedagog). Metody i techniki usprawniania osób z niepełnosprawnością są istotnymi ogniwami rozwojowymi tych jednostek. Trzeba niektóre z nich dobrze znać, żeby móc przeciwstawić im właściwy sposób oddziaływania rehabilitacyjnego. Postawa poszukująco-badawcza nauczyciela ma istotny wpływ nie tylko na człowieka, ale i na środowisko jego życia. O wartości wpływu nauczyciela decyduje zawsze to, jaki on jest jako człowiek, jaka jest jego wartość wewnętrzna (Maria Grzegorzewska). Również miłość do ludzi i poczucie odpowiedzialności za niesienie pomocy dzieciom.
Na pierwszy rzut oka wydawać się może, że tytuł książki jest prowokacyjny, bo sugeruje, że jeżeli kapłan zakocha się w kobiecie, a kobieta w kapłanie, to ze względu na miłość powinni oni być razem, tymczasem zupełnie nie o to chodzi. Zakochanie czy pożądanie to nie miłość! Nie można żyć bez miłości. Istotne jest jednak to, kogo i w jaki sposób kochamy.
Wokół polskiego systemu profilaktyki społecznej i resocjalizacji narosło wiele mitów, nieporozumień i przekłamań. Narosło też wiele emocji. Źródłem większości z nich są medialnie rozpowszechniane poglądy osób nie mających ani wiedzy ani kompetencji w opisywanym przedmiocie, a wypowiadających się z głębokim przekonaniem własnych i jedynych racji. Należą do nich zarówno politycy jak i różnego rodzaju "specjaliści od wszystkiego", pochodzący często ze środowiska akademickiego, a głoszący często poglądy oparte na jednostkowych wydarzeniach społecznych i chcący się wkupić w łaskę decydentów, nie mówiąc już o medialnych celebrytach i innych "wieszczach" narodowych. To właśnie przez medialne wypowiedzi wspomnianych "specjalistów" ukształtowane zostały poglądy zwykłych "zjadaczy chleba", obrócone w społeczne emocje. Owe, najczęściej negatywne emocje stają się ostatnio niestety coraz częściej politycznym pretekstem do tworzenia rozwiązań formalnoprawnych regulujących sferę działalności resocjalizacyjnej. Można nawet odnieść wrażenie, że niektóre media sprzyjające władzy, celowo prowadzą politykę medialną, która ma za zadanie stymulowanie kierunku zaostrzania kar i wykluczania osób podlegających penalizacji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
