Od 2015 roku mamy do czynienia z intensyfikacją debaty oraz sporów dotyczących podstawowych zasad ustrojowych, na których opiera się system prawno-polityczny III Rzeczypospolitej. Podstawową przyczyną takiego stanu jest radykalna zmiana polityczna, związana z przejęciem przez Prawo i Sprawiedliwość władzy w wyniku wygranych wyborów prezydenckich i parlamentarnych oraz wprowadzaniem przez tę partię poważnych i często kontrowersyjnych reform w wielu dziedzinach życia społecznego i politycznego.
Autorzy niniejszej pracy postawili sobie za główny cel badawczy diagnozę obecnego rozumienia podstawowych zasad ustrojowych oraz stanu debaty prowadzonej przez polityków, media oraz społeczeństwo. Na podstawie przeprowadzonych analiz autorzy udowodniają, że poglądy dotyczące zasad ustrojowych są silnie zróżnicowane, a występujące różnice można ostatecznie sprowadzić do podziału o charakterze dychotomicznym (zwolennicy PiS vs. przeciwnicy PiS) we wszystkich omawianych zakresach. Jest to z pewnością istotna przeszkoda w prowadzeniu dialogu, uzyskiwaniu kompromisów i porozumień, a taki stan rzeczy sprzyja dalszemu pogłębianiu wspomnianego podziału.
W gorączce współczesnych debat i dyskusji coraz więcej osób stawia sobie pytanie: czy transhumanizm jest tylko chwilową, ale opłacalną, naukową modą, czy też istotnym nurtem medyczno-filozoficznym głoszącym odważną tezę – ewolucja biologiczna wygenerowała niedoskonałą formę homo sapiens, którą teraz możemy poprawić.
Dzisiejsza biotechnologia stwarza już szansę ulepszenia biologiczno-umysłowej kondycji człowieka, bo medycyna i genetyka pozwalają na coraz poważniejsze ingerencje w ludzki organizm. Jest w tym pragnieniu ufność na otwarcie drogi do powstania nowej populacji – ludzi ulepszonych, bo wyzwolonych z biologicznych, genetycznych i psychicznych niedoskonałości. Czy jednak jest to nowa nadzieja ludzkości, czy też początek przerażającej ideologii proklamującej pojawienie się postczłowieka? Takich pytań nie można bagatelizować.
Cieszy więc, że z inicjatywy Piotra Duchlińskiego i ks. Grzegorza Hołuba powstała książka Ulepszanie moralne człowieka. Perspektywa filozoficzna, w której podjęto jeden z ważnych obecnie problemów etycznych – możliwości ulepszenia człowieka na poziomie moralnym. Autorzy zebranych w książce tekstów starają się ocenić transhumanistyczne idee przede wszystkim z punktu widzenia filozoficznego, odważnie szukając odpowiedzi na trudne pytanie: czy transhumanizm – popularny dziś, zarówno w naukach empirycznych, jak i humanistycznych, nurt refleksji nad przyszłością ludzkiej populacji – jest godziwą i słuszną próbą wypracowania nowych form biologicznej i świadomościowej kondycji człowieka? Ludzie nauki, a szczególnie filozofowie, nie mogą przejść obojętnie zarówno wobec mocnych tez transhumanizmu, jak i biomedycznych eksperymentów podejmowanych obecnie w wielu laboratoriach na całym świecie. Idea „człowieka ulepszonego” domaga się poważnej debaty nad zasadnością i etyczną godziwością możliwych, ale jednocześnie kontrowersyjnych skutków prac technologicznych.
ks. dr hab. Jacek Grzybowski, prof. UKSW
Zasadnicze pytanie, jakie stawiają sobie autorzy książki, brzmi następująco: czy możliwe jest ulepszenie moralne człowieka oraz czy proponowane działania są słuszne, czy może powodują one dokładnie odwrotne efekty? Drugim, może mniej wyraźnie sformułowanym, jest pytanie: na ile mogą być przydatne/szkodliwe rozważania i propozycje tak zwanego posthumanizmu.
Rekomenduję wydanie książki, bo jej autorzy podają wiele cennych informacji i sposobów argumentowania, a tematyka w niej poruszona będzie z pewnością często podejmowana w bliższej i dalszej przyszłości. Materiał zgromadzony w książce może się okazać rodzajem wprowadzenia w zagadnienia, które dla wielu są zupełnie nieznane.
ks. prof. dr hab. Ryszard Moń
Głównym przedmiotem książki jest analiza tekstu Ambasady do Tamerlana, jednak zasięg badawczy Autora jest znacznie szerszy. Autor z niebywałą drobiazgowością przywołuje specyfikę średniowiecza, epoki, która nie skłaniała do mobilności, przemieszczania się, a raczej dowartościowywała przywiązanie do miejsca i znanej obyczajowości. Na tym także polega niewątpliwa zasługa Autora dostrzegł zjawisko, które w omawianym okresie historycznym należało do rzadkości i praktykowane było tylko przez nielicznych. Bardzo ciekawa jest nie tylko analiza dokonana przez Autora, ale swoisty dwugłos pisze on o podróży, ale także o literaturze o niej opowiadającej. To tekst jest szlakiem, kierunkiem, który przez Burkiewicza jest dodatkowo eksponowany. Uczestnictwo w podróży, poza przełamywaniem codzienności, konfrontuje z bogatym zbiorem nieoczekiwanego, nieznanego, które wymaga rozpoznania. Burkiewicz nie tylko dokonuje tego oswojenia, przybliżając tekst polskiemu czytelnikowi nieznany, ale także prezentuje tę mozaikę różnorodności, która jest związana zarówno z historycznym zapleczem pracy, jak i odmiennością kulturową.
Dr hab. Agnieszka Kaczmarek, prof. UAM
Tekst Renaty Jasnos może służyć zarówno biblistom, jak i badaczom zjawisk społecznych, jako wzorcowe zastosowanie metody analizy dyskursu. Autorka prowadzi czytelnika krok po kroku przez meandry nowego i obiecującego podejścia do tekstu biblijnego. Dzięki częstym odwołaniom do wydarzeń bieżących, tekst stanowi wspaniałą aktualizację przesłania biblijnego i przykład zaangażowanej hermeneutyki biblijnej. Opracowanie Andrzeja Mrozka posiada istotną wartość badawczą, gdyż dzięki zastosowaniu metody analizy dyskursu pozwala głębiej wniknąć w świat idei autorów biblijnych oraz uchwycić ponadczasowość ich zmagań ideologicznych. Dzięki wieloaspektowej analizie opowieści o dwóch królestwach mamy wgląd w procesy kształtowania się tożsamości Narodu Wybranego, a tym samym możemy lepiej zrozumieć dokonujące się we współczesnych grupach społecznych zjawiska identyfikacyjne. Autor wysuwa niejednokrotnie hipotezy zapraszające do nowego spojrzenia na polityczno-religijny obraz starożytnego Izraela.
Ks. prof. dr hab. Krzysztof Bardski (UKSW)
Nihilizm jako swoista szansa dla etyki klasycznej ta cenna perspektywa zdaje się przyświecać Autorom recenzowanej monografii. Przedstawiona do oceny książka jest interesującym i bardzo potrzebnym studium problemu nihilizmu i etyki w jego kontekście. To dobrze, że budzi dyskusję, momentami sprzeciw wobec pewnych tez. Końcowe partie książki, odwołujące się do intuicji Guardiniego o prymacie Logosu nad etosem, to fundamentalna kwestia, nieco chyba zapominana w duszpasterstwie kościelnym. Przynajmniej w Polsce. To dobry punkt wyjścia do dyskusji nad kwestią najbardziej tu fundamentalną czy żyjąc w epoce postprawdy, odrzucania Logosu, jesteśmy w stanie wypracować jakiekolwiek rzetelne formy myślenia etycznego. Po dokładnej lekturze monografii z pełnym przekonaniem polecam ją do druku, zapewniając, że przyczyni się ona do wzbogacenia naszego rodzimego piśmiennictwa filozoficznego poświęconego zagadnieniu nihilizmu i jego wpływowi na myślenie o kwestiach moralności i etyki.
Prof. dr hab. Krzysztof Stachewicz
Monografia zawiera ciekawą i oryginalną próbę całościowego uchwycenia specyfiki myśli Alasdaira MacIntyre’a, szczególnie w perspektywie filozofii edukacji. Autor podjął się ambitnego zadania i urzeczywistnił postawiony sobie cel. Na szczególną pochwałę zasługuje dążenie do ukazania spójnej, integralnej wizji edukacji. Praca prezentuje wysoki poziom merytoryczny, a przeprowadzone badania poszerzają wiedzę w zakresie filozofii edukacji.
dr hab. Jan Rutkowski, Uniwersytet Warszawski
Książka pana dr. Pawła Kaźmierczaka zasługuje na pochwałę, ponieważ praca rekonstrukcyjna w przypadku myśliciela, jakim jest Alasdair MacIntyre, wymagała precyzji i pracowitości. Autor jest świadomy interdyscyplinarnego charakteru rozważań MacIntyre’a, dynamiki zmian poglądów szkocko-amerykańskiego intelektualisty. Prezentacja poglądów jest ciekawa i odważna, a ich rekonstrukcja i dyskusja poprawne. Jestem przekonana, że książka stanowi okazję do głębokiej refleksji nad ideami fundującymi współczesną edukację. Przy akceptacji poczynionych przez Autora założeń metodologicznych – praca jest wewnętrznie, treściowo, spójna.
dr hab. Wanda Kamińska, prof. nadzw. Akademii Pomorskiej w Słupsku
Autorka podjęła eksplorację ważnych praktycznie obszarów badań, rzadko w prezentowanej perspektywie podejmowanych przez pedagogów rodziny. Udowodniła, że od jakości rodziny, jej świadomości wychowawczej, kulturowej i materialnej zależą losy dziecka, jego pozycja społeczna, osiągnięcia edukacyjne, socjalizacja, wartości estetyczne i duchowe.
Opracowanie powinno służyć teorii oraz praktyce pedagogiki rodziny, dostosowaniu działań specjalistycznych, podejmowanych wobec rodziców i dzieci wychowywanych w rodzinie, z uwzględnieniem specyfiki ich rozwoju oraz psychospołecznego funkcjonowania.
Z recenzji dr hab. Anny Fidelus, prof. UKSW
Obraz rodzicielstwa zbudowany w świadomości rodziców, którego próbę ujęcia podjęła Anna Błasiak, jest niezwykle interesujący i pouczający. Wieloletnia niewątpliwie refleksja nad rodziną pozwoliła autorce przebadać te obszary funkcjonowania rodziców, które wymykają się modom i stereotypom. Próba zanurzenia w codzienność, w rozstrzygane każdego dnia dylematy, to próba określenia tego, na czym polega macierzyństwo/ojcostwo budowane na fundamencie troski o człowieka, który dopiero wkroczył w życie znaczone przez współczesny kontekst społeczno-kulturowy, określany jako ponowoczesność. Można jedynie żywić nadzieję, że po tę pracę będą sięgać zarówno teoretycy wychowania i pedagodzy praktycy, chcący poznać wewnętrzny świat rodziny, jak i - być może – sami rodzice, którzy w świecie wielu idei i propozycji mierzą się z wyzwaniem konstruowania własnego rodzicielstwa.
Z recenzji dra hab. Jarosława Horowskiego
Publikacja powstała w krakowskim ośrodku naukowym skupionym przy Akademii Ignatianum, posiadającym wybitne osiągnięcia w zakresie badań nad historią edukacji w Polsce, a zwłaszcza szkolnictwa jezuickiego. Autorka prowadzi od lat szeroko zakrojone badania naukowe poświęcone tej problematyce. Obecnie podjęła się niełatwego zadania przedstawienia portretu zbiorowego uczniów jezuickich instytucji edukacyjnych działających w Galicji w XIX wieku. […] Jej rozprawa stanowi istotny wkład w studia nad historią polskiego szkolnictwa.
Potencjalnymi jej adresatami mogą być przede wszystkim środowiska naukowe badaczy przeszłości edukacyjnej. Ponieważ praca zawiera dużą liczbę odniesień źródłowych, może się stać punktem wyjścia do dalszych badań, zwłaszcza nad dziejami szkolnictwa niepublicznego na ziemiach polskich. Z monografii skorzystają również studenci kierunków humanistycznych i społecznych, zwłaszcza historii i pedagogiki.
dr hab. Jerzy Kochanowicz, prof. AWSB
Rozprawa posiada charakter nowatorski, bowiem w literaturze polskiej istnieje stosunkowo niewiele monografii poświęconych zbiorowościom uczniowskim. W odniesieniu do szkół jezuickich funkcjonujących w Galicji w XIX wieku opracowań takich całkowicie brak. Portret zbiorowości uczniowskich szkół jezuickich został ukazany na tle uwarunkowań zewnętrznych, tj. sytuacji, demograficznej i społeczno-politycznej Galicji, jak i wewnętrznych, tkwiących specyficznych cechach omawianych placówek szkolnych. Takie szerokie ujmowanie zagadnień pozwoliło Autorce lepiej zrozumieć, a następnie ocenić badane zjawiska.
Autorka podęła próbę przeprowadzenia charakterystyki socjologicznej i pedagogicznej badanych grup uczniowskich według kryterium przynależności społecznej i zawodowego ich rodziców. Ważne poznawczo są też analizy dotyczące przynależności wyznaniowej, narodowościowej i społecznej uczniów szkół jezuickich. Stanowią one przyczynek do ustalenia aspiracji kształceniowych poszczególnych grup społeczeństwa galicyjskiego. Pozwalają na udzielenie odpowiedzi, na ile szkoły jezuickie miały charakter demokratyczny, a na ile elitarny. Ważne są też rozważania dotyczące dalszych dróg życiowych absolwentów, bowiem dają one obraz kształtowania się modelu społeczeństwa ludzi kształcących się. Dzięki takim badaniom mogą być weryfikowane dotychczas głoszone poglądy o Galicji jako kraju ogarniętym ciemnotą i zacofaniem.
prof. dr hab. Andrzej Meissner
Monografia Marty Komorowskiej-Pudło dotyczy problemu o niezwykłej ważności z punktu widzenia pełnienia ról małżeńskich i rodzinnych osób dorosłych, wynikających z wcześniejszego wychowywania rodzinnego. Jest próbą odpowiedzi na pytanie: jakie warunki wychowawcze powinni tworzyć rodzice, aby w sposób właściwy przygotować dzieci do optymalnego funkcjonowania w przyszłym życiu małżeńskim? Jest to kwestia niebagatelnej wagi, szczególnie obecnie, gdy jakże często podważany jest sens życia rodzinnego oraz sama instytucja rodziny wraz z tradycyjną rolą matki i ojca w wychowaniu. […]
Autorka osadziła swoje analizy w tradycyjnym paradygmacie badań ilościowych. W swej istocie jest to wieloczynnikowy sondaż diagnostyczny z zastosowaniem wielu standaryzowanych kwestionariuszy. Uzyskane wyniki poddane zostały wnikliwej analizie statystycznej. Pozwoliły ukazać współzależność między środowiskiem wychowawczym osób badanych w dzieciństwie a obecną jakością istniejących relacji w małżeństwie.
dr hab. Jarosław Jagieła, prof. UJD
Podjęta przez Autorkę problematyka jest niezwykle aktualna z uwagi na dokonujące się transformacje socjokulturowe, ekspansję kultury indywidualizmu wpływającej na charakter relacji interpersonalnych oraz na sposoby pełnienia różnorakich ról społecznych, w tym szczególnie ważnych ról małżeńsko-rodzicielskich. Współczesny kontekst wychowania w rodzinie i przemiany dokonujące się wewnątrz rodziny stanowią szczególne wyzwania dla teorii i praktyki psychologiczno-pedagogicznej. Podjęcie zatem tego rodzaju analiz w prezentowanym osiągnięciu jest ze wszech miar użyteczne i uzasadnione. Służy bowiem rozwojowi wiedzy pedagogicznej o rodzinie i praktyce wychowawczej. […]
Książka zawiera wiele interesujących analiz, a w końcowej części próbę syntetycznego, całościowego i kompletnego przedstawienia wychowawczych uwarunkowań jakości relacji małżeńskiej tkwiących w rodzinach pochodzenia małżonków. W tym względzie wiele wnosi do pogłębienia i systematyzacji wiedzy oraz jest podstawą formułowania wskazań dla praktyki pedagogicznej. To czyni ją przydatną lekturą dla szerszego grona odbiorców. Może ona stanowić cenny materiał do wykorzystania w kształceniu studentów kierunków psychologicznych i pedagogicznych, jak i w codziennej pracy osób zajmujących się poradnictwem rodzinnym. Może również zainspirować do refleksji samych zainteresowanych – małżonków, rodziców i tych, którzy interesują się ze względów poznawczych i praktycznych funkcjonowaniem w rolach małżeńskich i rodzicielskich.
dr hab. Danuta Opozda, prof. KUL
Książka stanowi ciekawy i oryginalny wkład we współczesną refleksję nad wychowaniem. Podejmuje ważny problem: „Jak wychowywać dziś”, jak skutecznie wprowadzać nowe pokolenie w kulturę, jednocześnie ucząc je krytycznego myślenia; jak socjalizować, a zarazem pomagać w wyrabianiu autonomii. [...] Chodzi więc o takie kształcenie, którego celem jest nie tyle przekazywanie wiedzy, co przygotowanie do mądrego życia, samodoskonalenia, osobowego rozwoju polegającego na umiejętności cieszenia się tym, co piękne i wartościowe, jednym słowem – do spełnienia się w naszym człowieczeństwie.
Należy podkreślić, że dodatkowym walorem książki jest to, iż jest ona dziełem Autorów reprezentujących dwa pokolenia, które łączą „wspólne korzenie ideowe”. To rzadki wypadek, a w filozofii chyba wyjątkowy, dzięki czemu Czytelnik może się zapoznać ze spójną, międzypokoleniową refleksją, odwołującą się do jednolitej aksjologicznej bazy i proponującą jednobrzmiące wnioski.
Z recenzji dra hab. Przemysława Paczkowskiego, prof. UR
Publikacja ma walor syntezujący znaczący dorobek Marii Szymańskiej w dziedzinie pedeutologii i dydaktyki szkoły wyższej. Ponadto przedstawia unikatowy proces interpretacji wartości w kształtowaniu tożsamości zawodowej nauczyciela i pedagoga.
Dr hab. Mirosława Zalewska-Pawlak, prof. UŁ.
Zaprezentowane w książce rozważania i badania mają zarówno walor poznawczy, jak i aplikacyjny. Dają nie tylko szansę zrozumienia, czym jest starość i jak funkcjonują ludzie w późnej dorosłości, ale dostarczają wskazówek odnośnie do tego, jak powinniśmy się komunikować z osobami starszymi, jak je wspomagać i chronić przed poczuciem osamotnienia i społecznego wykluczenia. Wskazują również na możliwości osób w późnej dorosłości i tkwiący w nich potencjał, który warto wykorzystać zarówno dla dobra osób starszych, których apetyt na życie może wzrosnąć, gdy poczują się potrzebni i docenieni, jak i społeczeństwa, które może wiele zyskać korzystając z mądrości i doświadczenia życiowego osób w okresie senioralnym.
Z recenzji dr hab. Doroty Czyżowskiej
Przedstawione teksty dają zróżnicowany obraz funkcjonowania starego człowieka w różnych sferach: ruchowej, poznawczej, społecznej. Obraz starego człowieka jest wynikiem jego unikatowej życiowej historii, w której istotna jest realizacja potrzeb rozwoju, takich jak: intencjonalność, kształtowanie przeznaczenia, kompetencja biograficzna. Ważna jest adaptacja do starości; najlepszym sposobem jej osiągnięcia jest podejmowanie nowych form aktywności, zaś wrogiem – bezczynność. Człowiek stary żyje w zmieniającej się rzeczywistości, co należy wziąć pod uwagę przy analizie procesów adaptacyjnych seniora. Na adaptację seniora należy patrzeć zarówno z punktu jego przystosowania się do nowych technologii, jak i z perspektywy procesu społecznego metapoznania młodego pokolenia.
Mam nadzieję, że wiedza zawarta w poszczególnych tekstach niniejszej monografii będzie przydatna w zarówno w wielokierunkowych badaniach nad człowiekiem starym, jak i w przygotowaniu rozwiązań społecznych dostrzegających tę grupę ludzi.
Z Wprowadzenia prof. dr hab. Marii Kielar-Turskiej
Jan Ryś relacjonuje w książce swoje badania nad wpływem szlacheckiej kultury i tradycji, nasyconych elementami (o ile nie kultem) wojskowości, na wychowanie i przygotowanie wojskowe młodzieży w Polsce w XVI i XVII wieku.
Książka jest rezultatem wieloletnich badań i przemyśleń jej Autora, który wychodzi poza ramy dotychczasowych badań nad historią wychowania. Jest bardzo bogata faktograficznie, dzięki czemu poważnie wzbogaca dorobek polskiej historii wychowania pod względem treści i w warstwie interpretacyjnej. Autor otworzył nowe szerokie i obiecujące naukowo pole badawcze, obejmujące nie tylko zagadnienia wychowania wojskowego, ale także problemy rozwoju społecznego, historię kultury i obyczaju, ideałów i ideologii wychowawczej, historię pedagogiki oraz bardzo dziś aktualne problemy edukacji obywatelskiej i wychowania patriotycznego.
Można się spodziewać, że książka o żołnierskiej paidei w XVI i XVII wieku, napisana żywo i ilustrowana bogato wypisami z tekstów źródłowych, zainteresuje historyków różnych dziedzin życia społecznego i zapoczątkuje dyskusję o historii wychowania.
prof. dr hab. Kalina Bartnicka
Jan Ryś od wielu lat zajmuje się problematyką szkolnictwa wojskowego w I Rzeczpospolitej, a niniejsza praca jest podsumowaniem wieloletnich kwerend w archiwach i bibliotekach dotyczących wychowania i szkolenia żołnierzy w epoce nowożytnej, a ściślej w XVI–XVII wieku, choć znajdujemy odniesienia tak do epoki wcześniejszej, jak do XVIII wieku.
Celem autora było ukazanie „żołnierskiej paidei” rozumianej jako system formowania człowieka, a w tym wypadku „doskonałego żołnierza”. Autor słusznie wskazuje na wiele wspólnych cech pomiędzy zasadami starogreckiej paidei i praktyką wychowania oraz szkolenia polskiego rycerstwa epoki nowożytnej.
Książka Jana Rysia w sposób kompetentny, wykorzystując niemal w całości tak źródła, jak literaturę dotyczącą tematyki związanej z wychowaniem i szkoleniem żołnierza w epoce nowożytnej, przedstawia stan badań nad wychowaniem wojskowym młodzi szlacheckiej w XVI-XVII wieku. Szczególną uwagę Autor zwrócił na edukację krajową i zagraniczną, która była nieodzownym elementem szkolenia przyszłych wojskowych. Na szerokim tle piśmiennictwa obcego ukazał wszystkie elementy, które wpływały na rozwój młodego człowieka, począwszy od okresu dorastania, gdy przebywał w domu rodzinnym, po edukację praktyczną w obozach wojskowych. Tak wszechstronne ujęcie tej tematyki było dotąd nieobecne w polskiej historiografii, stąd bardzo wysoko oceniam wysiłek autora.
prof. dr hab. Mirosław Nagielski
Książka jest próbą identyfikacji wielu, kluczowych i fundamentalnych czynników generujących powszechnie występującą przemoc w Kolumbii. Powszechność przemocy wydaje się dla mieszkańców tamtego kraju, czymś normalnym, zgoła oczywistym, towarzyszącym niemal od zawsze społeczeństwu kolumbijskiemu. Publikacja oparta została na schemacie: (1) wprowadzenie teoretyczne, (2) dane pochodzące z terenu – wywiady, (3) próba syntezy – analiza informacji pozyskanych podczas wywiadów, (4) podsumowanie, będące esencjonalnym przedstawieniem złożoności problemu, de facto umykającego licznym racjonalnym wytłumaczeniom, (5) bibliografia, zawierająca kluczowe pozycje z literatury przedmiotu.
Książka stanowi cenny głos w prowadzonej debacie dotyczącej przemocy, jej trwaniu i dziedziczeniu. Należy podkreślić wartość merytoryczną wniosków kończących pracę. Autor w syntetyczny sposób prezentuje badaną przez siebie materię, dostarczając czytelnikowi powodów do stawiania dalszych pytań i poszukiwania na nie odpowiedzi. Stymulacją do tego jest nota osobista kończąca dyskurs, w której Autor przytacza fragment wypowiedzi jednego z kolumbijskich jezuitów: Tu jest się i tak martwym: albo przez to, że się narażasz i możesz zginąć, albo martwym wewnętrznie, jeśli siedzisz cicho.
Dr hab. Monika Banaś, prof. UJ
Autor zgromadził w książce wywiady – jak to sam określa – z ekspertami, którzy jako naukowcy, działacze organizacji, duchowni są świadkami przemocy i próbują znaleźć narzędzia czy to poznawcze, czy strategiczne, czy terapeutyczne, by się zmierzyć z przemocą. A ta, jak pokazuje Autor, współtworzy pejzaż społeczny i polityczny Kolumbii, co przekłada się na życie codzienne, budowanie tożsamości, reguły zamieszkiwania i mechanizmy pamięci.
Wywiady te są zapisem rozmowy – skupionej, treściwej, wydobywającej i emocje, i dziedzictwo kulturowe sprzęgnięte z mechanizmami przemocy, i polityczne uwikłanie w konflikty, które się w Kolumbii piętrzą i są nie do rozwiązania. Rozmówcy odsłaniają nie tylko emocje, ale doświadczenia osobiste, doświadczenia bliskich, doświadczenia miast i wsi, regionów, by pokazać jak gęsta jest sieć przemocy. Autor jest uważny, pozwala Rozmówcom na rozwinięcie własnej opowieści, sam będąc przy tym dobrze przygotowany merytorycznie od strony znajomości faktów życia kolumbijskiego.
Autor próbuje wypełnić lukę humanistyczną, by znaleźć rozumiejące bycie ze świadkami przemocy. Pokazuje własne zaangażowanie, ale też odsłania podejście integralne, które nie da się zaszeregować jednoznacznie do którejś z dyscyplin naukowych.
Dr hab. Aleksandra Kunce
In contemporary philosophy and bioethics the human enhancement topic is extremely popular. Some of the analyses and reflections do not leave the specialist circle, which is not a positive phenomenon as the discussion about our common human future should be open also to those who do not have scientific or philosophical background. This lacuna can be filled by literature, which allows to portray some ideas and projects in a more approachable way. The book makes evident that the images of the (post)human and the (post)human society should be subject to a complex analysis because under the surface of the literary images we can trace the presence of a utopian discourse reposing on particular ontological, anthropological, ethical and social presuppositions, worth further evaluation.
Rev. Grzegorz Hołub (The Pontifical University of John Paul II in Krakow)
The book is situated at the intersection of the literature studies, culture studies, philosophy and sociology. It analyses the titular evantropian—human enhancement—project in a broad range of juvenile fiction, showing how the novels for young audiences are an “in vitro” test for hypothetical and imagined futures. The author argues that this fiction can to a considerable extent shape the common beliefs not only about the future but above all about science, technology, medicine, aesthetics and values, which subsequently influence the readers’ perspectives and decisions. The conclusions can be of help for the scholars in literature and culture, but also more broadly: for educators, psychologists or simply parents interested in what contemporary juvenile fiction has to offer to their children.
Barbara Klonowska (John Paul II Catholic University of Lublin)
Książka Izabeli Kaczmarzyk to ważne dla badań śląskoznawczych, dojrzałe studium kulturowe, bogate pod względem poznawczym i analitycznym, będące konsekwencją wieloletnich badań prowadzonych przez Autorkę. Perspektywa kulturoznawcza rozwijana jest tu na podstawie solidnych założeń teoretycznych, niemniej w niektórych fragmentach pracy omawiana problematyka zostaje ujęta w perspektywie historycznej i historycznoliterackiej.
Książka została napisana z dużym zaangażowaniem, inwencją twórczą, odsłaniającą precyzyjny warsztat badawczy i bogatą erudycję Autorki. Lektura zbioru niebanalnych rozpraw przynosi niewątpliwe pożytki naukowe i intelektualne. Książka będzie ciekawą propozycją na rynku wydawniczym.
prof. dr hab. Małgorzata Łoboz
Autorka sumiennie podąża – co nie jest wszak łatwe – własną, oryginalną drogą, interpretując różnorodne teksty kultury dotyczące Górnego Śląska. Nie mam żadnych wątpliwości – książka Izabeli Kaczmarzyk, bardzo dobrze napisana, starannie udokumentowana, będąca wynikiem głębokiej refleksji Autorki nad podjętą problematyką, w znaczący i oryginalny sposób wzbogaca naszą wiedzę o kulturze Śląska, […] wpisując się znakomicie w nurt najlepszych narracji w polskim piśmiennictwie naukowym o Górnym Śląsku.
prof. dr hab. Dariusz Rott
Książka porusza niezmiernie ważne problemy, stanowiące niełatwe i wymagające nowatorskiego opracowania wyzwania współczesności. (…) Zyska uznanie szerokiego kręgu odbiorców, jest bowiem kierowana do środowisk akademickich, do nauczycieli, do społeczników, animatorów, wolontariuszy i wszystkich tych osób, którym bliskie są problemy zharmonizowania działań na polu edukacyjno-społecznym i którzy rozumieją istotę synergii działań, potrzebę jej animacji, słowem twórczego współdziałania ludzi w różnych obszarach rzeczywistości.
Z recenzji dr hab. Aliny Górniok-Naglik, prof. PWSZ
Książka ma charakter nowatorski, bowiem w rodzimej literaturze nie posiadamy globalnego ujęcia problematyki kształcenia nauczycieli dla potrzeb szkolnictwa jezuickiego od czasu powstania tego zakonu aż po jego kasatę. Autorka wykazała się bardzo dobrą znajomością źródeł i literatury przedmiotu, która została poddana szczegółowej krytyce i umiejętnie wykorzystana. Dzięki temu omawianie poszczególnych zagadnień zostało przeprowadzone w powiązaniu z założeniami i koncepcjami szkolnictwa jezuickiego w Europie. Takie szerokie ujmowanie zagadnień pozwoliło Autorce lepiej zrozumieć i ocenić szkolnictwo jezuickie w Polsce, w tym również system kształcenia nauczycieli. Dzięki szczegółowo przeprowadzonej analizie programu i stosowanych podręczników Autorka weryfikuje wiele opinii i stereotypów w odniesieniu do programu kształcenia młodzieży szlacheckiej. Wskazuje na istniejącą zależność między kierunkiem wykształcenia nauczyciela a realizacją programu nauczania.
Prof. dr hab. Andrzej Meissner
Wydawałoby się, że o działalności oświatowej jezuitów napisano już wszystko. Okazuje się jednak, że jest jeszcze wiele interesujących wątków, które należy wydobyć na światło dzienne oraz podkreślić ich znaczenie dla dziejów oświaty i szkolnictwa. Znakomitym tego przykładem jest publikacja Anny Królikowskiej, która skupiła się na kwestiach związanych z prowadzonymi przez jezuitów seminariami nauczycielskimi. Chcąc zadbać o odpowiedni poziom wykształcenia uczniów w swoich kolegiach, jezuici mieli świadomość, że potrzebni są do tego odpowiednio przygotowani nauczyciele. Niniejsza publikacja traktuje właśnie o tym, jak w Polsce w okresie od XVI do XVIII wieku przygotowywano kadrę dydaktyczną i pedagogiczną nauczającą potem w kolegiach jezuickich na terenie Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Studium to będzie z pewnością przydatne historykom wychowania oraz pedeutologom.
Dr hab. Piotr Gołdyn, prof. UAM
Książka autorstwa trojga znanych profesorów: Renaty Jasnos (AIK Kraków), Marka Baraniaka (UW Warszawa) i Andrzeja Mrozka (UJ Kraków) zasługuje na baczniejszą uwagę czytelnika ze względu na znaczenie zawartych w niej myśli biblijnych, lingwistycznych i pedagogicznych. Szczególnie cenne w monografii jest przybliżenie odbiorcom znaczenia samego „dyskursu” pomiędzy tekstem biblijnym a czytającym ów tekst człowiekiem.
ks. dr hab. Bogdan Zbroja, prof. UPJPII
Walorem tej pozycji jest próba ukazania złożonego charakteru starożytnych tekstów biblijnych na podstawie przykładów ze Starego Testamentu, z literatury targumicznej i Nowego Testamentu. Autorzy słusznie podkreślają w swoich badaniach, że istnieją relacje intertekstualne analizowanych tekstów z innymi tekstami biblijnymi, okołobiblijnymi oraz innymi literackimi tekstami starożytnego Bliskiego Wschodu. W prezentowanej publikacji autorzy zwracają uwagę na dyskursy o charakterze społeczno-tożsamościowym, historycznym i religijnym, które kształtowały się w długim procesie dziejów narodu wybranego. Izrael w różnym czasie i w różnych okolicznościach odczytywał na nowo, reinterpretował i aktualizował tradycje przekazane przez ojców. W sposób szczególny ukazują oni istotną funkcję dyskursów w procesie budowania określonej tożsamości.
ks. prof. dr hab. Mirosław S. Wróbel (KUL)
Józef Bremer SJ należy do wąskiego grona polskich znawców filozofii Ludwiga Wittgensteina i związanej z nią otoczki historycznej. Na szczególne uznanie zasługują jego ustalenia dotyczące kontaktów Wittgensteina z polskim uczonym Michałem Dziewickim i pobytu sławnego Austriaka w Krakowie w czasie I wojny światowej. Recenzowana monografia jest ambitną próbą kontynuowania tych historycznych badań i powiązania ich z systematycznymi dociekaniami na temat zasadniczego trzonu tzw. pierwszej filozofii Wittgensteina.
Według Autora jednym z elementów owego trzonu jest Wittgensteinowska teoria odwzorowania, wyłożona w Traktacie logiczno-filozoficznym, dla zrozumienia której ważna jest nie tylko immanentna analiza tego klasycznego tekstu filozoficznego, lecz także biografia samego Wittgensteina. W związku z tym Autor w każdym z rozdziałów monografii stara się pokazać „związek jaki zachodzi pomiędzy biografią Wittgensteina a jego zajmowaniem się filozofią, muzyką, techniką i architekturą”. […]
Książka jest oryginalną próbą pokazania wybranych wątków filozofii Ludwiga Wittgensteina na tle biograficznym, a w szczególności w kontekście jego edukacji w zakresie nauk technicznych oraz zainteresowań muzycznych i architektonicznych.
Prof. dr hab. Tadeusz Szubka
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
