DRUGA KSIĄŻKA Z CYKLU "PODYKTOWANE" To Bóg sam był tą Radością, pośrodku nas stał Miłością! Bo Boża to Geometria, gdy Pan Bóg kształty prześwietla. Gdy Bóg jest w środek wpisany, uleczy nam wszelkie rany. Trójkąt, wielobok, czy kwadrat, z Bogiem jest przyjaźń – bez wad. Jak Ja was umiłowałem, wy czyńcie sobie nawzajem. Ja zaś przemienię wspólnoty w Latarnie Mojej roboty. I drogowskazem będziecie, szalupą Mą w fal odmęcie. Rozbitków z życiowej toni wasz przykład nieraz obroni. Błogosławię tej pracy, którą dla Mojego Dzieła wykonujecie. Błogosławię wspólnocie, która się powoli tworzy, wspólnocie serc, wspólnocie miłości. Wspólnocie takiej, jakie były za pierwszych Chrześcijan. Pragnę, aby takich wspólnot było jak najwięcej. Pragnę, aby takie wspólnoty budowały Królestwo Boże na Ziemi. I błogosławię. Wszystkim błogosławię.

Niniejsza książka przedstawia kosmologię, która zostanie przyjęta jedynie przez tych, którzy są gotowi przyswoić sobie "nową fizykę, nową koncepcję przestrzeni i nową ideę relacji między Bogiem a człowiekiem". Kosmologia ta nie jest nowa. Została opisana dawno temu, w czasach, które szczerze mówiąc, wielu uważa za prymitywne. Fragment książki

Robert Józef Woźniak ujmuje objawienie z perspektywy teologii dogmatycznej, a więc wydobywa je z przestrzeni teologii fundamentalnej i właściwej dla niej teorii poznania. Stara się pokazać istotę objawienia jako wydarzenia przynoszącego prawdę o Bogu zasadniczo innym od stworzenia, a jednocześnie respektującym odrębność i autonomię świata. Taka perspektywa pozwala zobaczyć, że tylko dzięki objawieniu człowiek zyskuje wyjątkowość ? swą inność, osobowość. Autor podkreśla tym samym, że zwrot miłującego Boga ku człowiekowi ?konstytuuje ludzkie bycie jako takie w całej jego pełni?.

Ta książka jest rozmową i spotkaniem dwóch osób, które wiele różni, ale łączy wola dialogu, pragnienie poznania i zrozumienia. To zetknięcie się dwóch światów, dwóch punktów widzenia i dwóch osobowości, które podejmują próbę określenia, czym w istocie jest niepełnosprawność i wykluczenie. Kristeva i Vanier wierzą w potrzebę dokonania cywilizacyjnej korekty. Oboje zdają sobie sprawę, że ?Kościół podupada i zajmuje coraz mniej miejsca w naszych społeczeństwach i w umysłach ludzi?. Trzeba budować nowy humanizm, taki, w którym ?wiara religijna niekoniecznie będzie miała swoje miejsce?. Będą go tworzyć ateiści razem z wierzącymi, w imię wartości wspólnych dla humanizmu i Ewangelii. O tym mówi ta książka. Na tym polega jej rewelacyjność. Ten dwugłos nie ma odpowiedników na polskim gruncie. Vanier mówi głosem, jakiego nie słychać w naszym Kościele. Kristeva ma inną perspektywę niż polski neo-ateizm. To są głosy przyszłości, w które warto się wsłuchać. z przedmowy Tadeusza Sobolewskiego Julia Kristeva znana lewicowa intelektualistka pisząca po francusku i mieszkająca we Francji, zainteresowana szczególnie rolą kobiety, a także opcją na rzecz ubogich i niepełnosprawnych obecną na różne sposoby w historii Kościoła. Zaangażowana w ruch społeczny walczący o podmiotowość osób niepełnosprawnych. Prywatnie matka upośledzonego umysłowo mężczyzny. Jean Vanier założyciel rozsianych po całym świecie wspólnot L?Arche, w których osoby upośledzone żyją i pracują razem z opiekunami różnych narodowości, kultur i wyznań. L?Arche dokonała ?przewrotu kopernikańskiego?: Do tej pory mówiliśmy, że należy pomagać ludziom ubogim, lecz L?Arche daje świadectwo o tym, że to ubodzy nam pomagają.

Książka jest niezwykłą opowieścią o mistrzach sportowych aren, którzy fantastycznie realizując się w sporcie, jednocześnie doskonale rozumieją i czują potrzebę ewangelicznego obowiązku dawania świadectwa swojej wiary. Na temat roli religii w swoim życiu mówią między innymi takie gwiazdy sportu jak: Tomasz Adamek, Kamil Stoch, Mateusz Ligocki, Tomasz Sikora, Krzysztof Cegielski czy ks. Piotr Pochopień. Książka mówi też o wyjątkowej akcji ?Nie wstydzę się Jezusa?, w którą zaangażowała się choćby Agnieszka Radwańska i Jakub Błaszczykowski, a która zatacza coraz szersze kręgi.

Autor jest profesorem teologii, biblistą, szczęśliwym mężem i ojcem sześciorga dzieci. W swojej książce ukazuję piękno i wartość życia rodzinnego w świetle historii zbawienia i w blasku Trójcy Świętej. Pomaga spojrzeć na rodzinę we wszystkich jej wymiarach tak ludzkich jak i boskich. Zachęca jednocześnie do znalezienia swojego miejsca we wspólnocie Kościoła będącej rodziną dla każdego chrześcijanina.

Filotea 2.1 to próba przełożenia zawartej w tym klasycznym dziele wizji życia duchowego na język współczesności. Elżbieta Wiater pokazuje, jak może ono inspirować duchowość ludzi epoki Internetu, Facebooka i iPada. Przystępnie omawia m.in. takie tematy jak: modlitwa, ćwiczenia duchowe, rachunek sumienia, spowiedź, pokusy czy życie małżeńskie. Posługuje się lekkim, pełnym humoru językiem, unikając moralizowania i teologicznego żargonu. Jej wnikliwe, odwołujące się do aktualnych realiów, interpretacje i aplikacje porad Franciszka Salezego, to doskonała pomoc w korzystaniu z bogactwa duchowości tego świętego.

Książka jest oryginalnym dorobkiem autorskim opracowanym na podstawie obszernej literatury oraz badań empirycznych. Oryginalność jej zasadza się w podjiętej problematyce, jaką jest przedstawienie sposobu i sensu wspomagania ludzi dorosłych poddających refleksji swoje życie, poprzez udział w Korespondencyjnym Kursie Biblijnym. (...) W książce pokazane jest, że edukacyjne wspomaganie ludzi jest zjawiskiem dającym się ująć w różnych perspektywach, że możliwe jest dzięki zaangażowanemu studiowaniu bardzo trudnych tekstów i korzystaniu ze specyficznego rodzaju wiedzy. Jest to wiedza płynąca z Biblii, a więc dzieła o szczególnym znaczeniu i napisanego w sposób szczególny. Z recenzji prof. dr hab. Alicji Kargulowej Wiedza religijna i wynikające z niej konsekwencje nie dotyczą tylko wiary. (...) Wyjście poza zdawkową znajomość Pisma Świętego (co umożliwia udział w kursie) ma pomagać człowiekowi w zrozumieniu, że przekazane w nim świadectwa wiary pomagają interpretować rzeczywistość ludzką w świetle prawdy objawionej. (...) Dojrzewanie wiary dokonuje się w kontekstach ziemskiej rzeczywistości ludzkiego życia. Z recenzji ks. dra hab. Piotra Mazura

Każdy człowiek rodzi się spragniony. Kłopot w tym, że pragnienia nie zawsze działają zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Kiedy wymykają się spod kontroli, rezultatem może być poczucie dyskomfortu, w dalszej perspektywie czyhają jednak o wiele poważniejsze zagrożenia: przewlekła choroba, rozbite małżeństwo, zrujnowana kariera, duchowa niepewność lub całkowita autodestrukcja. Autorzy książki uważają, że kluczem do długotrwałej kontroli nad pragnieniami nie jest ich negowanie lub zastępowanie jednego drugim, lecz zrozumienie, czego pragniemy naprawdę - i szukanie tego, co rzeczywiście da nam spełnienie.   Stephen Arterburn, amerykański terapeuta, jest założycielem i przewodniczącym New Life Ministries, największego w USA stowarzyszenia zajmującego się pomocą psychologiczną i duchową. Jest znaną postacią medialną, regularnie występuje w programach Good Morning America, CNN Live, ABC World News, pisuje dla ""New York Timesa"". Opublikował ponad 60 książek, z których wiele stało się bestsellerami. W Wydawnictwie W drodze ukazały się: Mężczyźni i ich sekrety (2007), Kamień przebaczenia (2009). Debra Cherry, amerykańska psycholog, zajmuje się terapią małżeńską i rodzinną, jest autorką licznych publikacji na ten temat.

Teologia ciała Jana Pawła II to arcydzieło. Jednak arcydzieło wymagające. Zgłębiając je, wielu ""ma poczucie, jakby płynęli przez otwarte morze, nie wiedząc dokładnie, gdzie się znajdują ani dokąd zmierzają"". Niniejszą książkę zaś śmiało można porównać do kompasu dla pasjonatów filozofii i teologii. Dzięki niej nie tylko nie zabłądzisz w meandrach papieskiej myśli, ale też zrozumiesz jej głębię i zachwycisz się jej pięknem. Autor to wybitny znawca tematu, który jako tłumacz i badacz Mężczyzną i niewiastą stworzył ich Jana Pawła II sam zmagał się z każdym słowem papieskiego nauczania o ludzkiej seksualności. Rzetelnie więc wprowadza czytelnika w szeroki kontekst teologii ciała, ukazując ją jako przewrót kopernikański w filozofii. Oto bowiem okazuje się, że w ludzkie ciało - często pomijane lub pogardzane w rozważaniach wielkich myślicieli nowożytnych - wpisany został głęboki sens! A zatem ""podróż wiodąca przez teologię ciała jest długa i czasami bardzo trudna, ale sowicie ci wynagrodzi [.] włożony w nią czas i wysiłek"".

Często patrzymy na siebie pod kątem udanego życia. Coraz lepiej jednak rozumiemy, że bez relacji do Boga powodzenie w życiu nie jest możliwe. Na naszej drodze do udanego życia, na drodze do nas samych i do Boga, możemy czerpać z bogatych źródeł, jakie proponuje nam chrześcijańska tradycja. Czystym i zawsze orzeźwiającym źródłem duchowego życia są pisma pierwszych mnichów. Proponujemy Państwu wysłuchanie 20 przypowieści Ewagriusza z Pontu - znakomitego autora duchowych dzieł IV wieku, który w samotności pustyni przeżywał swoją tęsknotę za Bogiem, a przy tym zaglądał w zakamarki swojej duszy. Według Ewagriusza rozprawienie się z myślami i uczuciami, z potrzebami i namiętnościami ludzkiej duszy to warunek odnalezienia pokoju wewnętrznego: zdrowia naszej duszy. Zdrowie naszej duszy jest z kolei warunkiem koniecznym, abyśmy mogli się odnaleźć w modlitwie, abyśmy mogli modlić się bez rozproszenia i dojść do kontemplacji, w której stajemy się jedno z Bogiem. Dla Ewagriusza celem wszystkich zmagań i poszukiwań jest ustawiczna modlitwa; modlitwa, w której mnich wznosi się do Boga. W tym także zawiera się dla niego najwyższa godność człowieka - przerastać na modlitwie samego siebie i stapiać się z Bogiem. Mamy nadzieję, że słowa Ewagriusza opatrzone komentarzem Anselma Grüna pomogą nam zrozumieć - bez zbytnich upiększeń - rzeczywistość własnej duszy i odczuć: "To droga, na której można stać się człowiekiem. Taki jest Bóg."

Materiały z sympozjum dla biskupów i przełożonych zakonnych o seksualnym wykorzystaniu osób niepełnoletnich. Tylko wtedy, gdy uważnie przeanalizujemy liczne elementy, które znalazły się u źródeł obecnego kryzysu, będziemy mogli postawić jasną diagnozę odnośnie do jego przyczyn i znaleźć skuteczne lekarstwa. Wśród czynników, które się na to złożyły, możemy wymienić: niewłaściwe procedury stosowane przy określaniu, czy kandydaci do kapłaństwa i do życia zakonnego spełniają konieczne do tego warunki; niewystarczającą formację ludzką, moralna, intelektualną i duchową w seminariach i nowicjatach; tendencję w społeczeństwie do przychylniejszego traktowania duchowieństwa oraz źle pojmowaną troskę o dobre imię Kościoła i o to, by unikać skandali. Benedykt XVI

Wydany przez Jacques’a Maritaina w 1962 r. dziennik jego żony Raissy odbił się we Francji głośnym echem, ujawniał bowiem jej doświadczenia mistyczne, ukrywane nawet przed najbliższymi. Dziś jest nie tylko świadectwem niezwykłej osobowości autorki i jej życia wypełnionego kontemplacją, ale także przyczynkiem do poznania I połowy XX w. jako czasu odrodzenia katolicyzmu we Francji.

Odtwarzacz mp3 w kształcie krzyża i świece ?o zapachu Chrystusa?. Msza ?odprawiana? w teatrze i mecze piłki nożnej mające w sobie coś z religijnego rytuału. Na styku sacrum i profanum, w spotkaniu wiary i niewiary rozgrywają się rzeczy zaskakujące, czasami wręcz szokujące. W książce Copyright na Jezusa ks. Andrzej Draguła przygląda się tej rzeczywistości, szukając miejsca religii w modernizującym się społeczeństwie. Nieustannie stawia czytelnika przed pytaniem, czy chrześcijanie, broniąc swoich znaków, sami nie przenoszą ich ze sfery wiary w sferę społeczno-polityczną.

?Niepochwytny. Niby jest osobą, ale piekielnie rozmnożoną? - mówi Zbigniew Mikołejko. ?Przychodzi codziennie?, jak twierdzi Tomasz Budzyński. Kim jest diabeł? Skąd wzięło się zło i czemu Bóg na nie pozwala? Dlaczego sami mamy tak wielką skłonność do złego? Pytania te nękają ludzi właściwie od zawsze. Rozmówcy Tomasza Ponikły patrzą na nie z różnych perspektyw: okiem teologa, psychologa, filozofa, krytyka sztuki, spowiednika. Do dyskusji na temat zła wnoszą nie tylko profesjonalną wiedzę, ale także swoje życiowe doświadczenia. Wśród osób, z którymi rozmawia Tomasz Ponikło, znaleźli się: Ks. Grzegorz Strzelczyk Maria Dzielska Ewa Woydyłło O. Piotr Jordan Śliwiński Bogdan de Barbaro Jacek Filek Tomasz Budzyński Zbigniew Mikołejko Krystyna Czerni Ks. Robert J. Woźniak Dzięki różnorodności perspektyw otrzymujemy w rozmowach Tomasza Ponikły coś na kształt ?myślenia rozszerzonego? o problemie, który wciąż na nowo zmusza nas do oceny samych siebie i zła, jakie widzimy w świecie. Nie zabraknie w tej książce pytań o zło rozumiane osobowo, o Złego ? jako szatana czy diabła. Z Przedmowy Jacka Prusaka SJ

Miłość gruntownie odmienia życie każdego, kto jej doświadcza. Nie tylko osobę, która kocha, lecz także tę, która jest kochana. Miłość to energia, która czyni szczęśliwym. By dotrzeć do jej źródła, trzeba zaufać tęsknocie swego serca i śmiało za nią kroczyć. Prowadzi ona zawsze głęboko do wnętrza człowieka, otwierając jednocześnie na rzeczywistość wykraczającą poza naszą codzienność. Miłość czyni w nas miejsce dla wieczności. Anselm Grün, ur. w 1945 r., doktor teologii, benedyktyn, zarządza opactwem w Münsterschwarzach. Doradca duchowy, prowadzi kursy medytacji uwzględniające psychoterapię, kontemplację i post. Zajmuje się także interpretacją snów opartą na psychologii głębi. W Wydawnictwie ?Jedność? ukazały się m.in. następujące książki jego autorstwa: Mała książeczka o prawdziwej radości życia, Mała książeczka o prawdziwym szczęściu, I co tu zrobić? Poradnik dla zmagających się z codziennością, Jak przezwyciężyć smutek życia? Duchowe spojrzenie na depresję, Księga odpowiedzi na trudne pytania dotyczące życia.

Spowiadanie jest jedną z najważniejszych i jednocześnie najpiękniejszych posług kapłana. Spowiedź przywraca ludziom chęć do życia, daje wewnętrzny pokój i radość, jedna ich z Bogiem, bliźnimi i z sobą, przywraca poczucie godności i szacunku do siebie. Za piękno tej posługi płaci się jednak trudem, wewnętrznym zmaganiem, a nieraz także i cierpieniem. Nieprzypadkowo bł. Jan Paweł II nazywa sakrament pokuty również najtrudniejszą kapłańską posługą. Wymaga ona wielkiej ludzkiej mądrości, psychologicznego talentu, odporności psychicznej, umiejętności prowadzenia dialogu, a nade wszystko wielkiej wiary, która sprawia, że spowiednik nie eksponuje siebie, własnych rozwiązań i nie zasłania sobą działania Bożego miłosierdzia, które pozostaje istotą tego sakramentu. Do lektury Sztuki spowiadania zapraszamy najpierw alumnów. Artykuły doświadczonych i kompetentnych spowiedników mogą wzbudzać i podtrzymywać w nich zapał w wysiłku przygotowywania się do kapłaństwa. Każdy kleryk, który chce być dobrym księdzem, winien nosić w sobie głębokie pragnienie stawania się dobrym spowiednikiem. Książkę oczywiście polecamy także księżom. Może być ona dla nich inspiracją do osobistego rachunku sumienia z pełnienia posługi w konfesjonale oraz uświadomienia sobie pokusy rutyny, jaka grozi im w sprawowaniu sakramentu pokuty. Publikację polecamy też świeckim katechetom i katechetkom, którzy - nie mając duszpasterskiego doświadczenia księży - przygotowują jednak dzieci i młodzież do sakramentu pojednania. Sztuka spowiadania to także doskonały poradnik dla psychoterapeutów i doradców psychologicznych, którzy w swojej praktyce mają często do czynienia również z problemami religijnymi swoich pacjentów. Wreszcie do lektury zapraszamy wiernych świeckich, dla których sakrament pojednania jest ważny i drogi.

Viktor Frankl znany jest milionom czytelników na całym świecie jako autor Człowieka w poszukiwaniu sensu, wstrząsającego świadectwa czasu Holokaustu. „Czytelnicy tej krótkiej autobiograficznej relacji często prosili mnie o pełniejszy i bardziej szczegółowy wykład” – przyznał niegdyś Frankl i tym właśnie jest niniejsza książka. Autor Boga ukrytego wyjaśnia założenia filozofii, dzięki której wbrew wszystkim przeciwnościom losu udało mu się przeżyć w kolejnych obozach koncentracyjnych. Z wiarą, że egzystencja człowieka to coś więcej niż tylko zewnętrzne pozory, Frankl daje wyraz głębokiemu przekonaniu, iż nie jesteśmy szlachetnymi bestiami, lecz spętanymi aniołami. Frankl pochyla się nad najważniejszymi kwestiami w życiu człowieka, poczynając od analizy snów aż po kwestię istnienia Boga, by na koniec wskazać drogę do odnalezienia prawdziwego sensu i udowodnić, że życie ma nam do zaoferowania o wiele więcej, niż mogłoby się komukolwiek wydawać. Znakomita książka! Dzięki niej otrzymujemy wyjątkową szansę uczestniczenia w bogatym doświadczeniu Frankla i obcowania z jego mądrością. Elisabeth Kübler-Ross, autorka Rozmów o śmierci i umieraniu Viktor Frankl twierdzi, że zło i cierpienie nie mogą nas zniszczyć w sensie ostatecznym. Brian Keenan, irlandzki pisarz, autor An Evil Cradling Bardzo ważna książka. Harold Kushner, amerykański rabin, autor bestsellera Kiedy złe rzeczy zdarzają się dobrym ludziom Prawdziwy skarb  dla (…) wszystkich zmagających się z kwestiami ostatecznymi, którzy szukają Boga zarówno w pytaniach, jak i w odpowiedziach. Michael Berenbaum, amerykański rabin, uczony, pisarz, reżyser filmowy, autor After Tragedy and Triumph Viktor Frankl to jeden z autorytetów moralnych XX wieku. Jego przemyślenia związane z zagadnieniami wolności człowieka, jego godności oraz poszukiwania sensu życia mają głęboki wymiar humanitarny i moc przemieniania ludzkich serc i umysłów. dr Jonathan Sacks, Naczelny Rabin Wielkiej Brytanii Viktor E. Frankl (1905–1997) – profesor neurologii i psychiatrii na wydziale medycznym Uniwersytetu Wiedeńskiego, twórca trzeciej wiedeńskiej szkoły psychoterapii (obok psychoanalizy Freuda i psychologii indywidualnej Adlera) – logoterapii. U jej podstaw leży przekonanie, że każdy człowiek poszukuje w życiu sensu, a jego odnalezienie ma uzdrawiający wpływ na ludzką psychikę. Więzień niemieckich obozów koncentracyjnych Auschwitz i Dachau. Jest autorem 32 książek, które przetłumaczono na wiele języków. Jego najsłynniejsza książka, Człowiek w poszukiwaniu sensu, sprzedała się w milionach egzemplarzy. Fragment książki Bóg Ukryty Istota analizy egzystencjalnej Arthur Schnitzler, słynny wiedeński poeta współczesny Zygmuntowi Freudowi, powiedział kiedyś, że istnieją tylko trzy cnoty: obiektywizm, odwaga oraz poczucie odpowiedzialności. Byłoby interesujące przyporządkować każdej z tych cnót filozofię jednej z trzech szkół psychoterapii zrodzonych na gruncie wiedeńskim. Jeśli chodzi o cnotę odwagi, niewątpliwie najłatwiej przypisać jej założenia psychologii adlerowskiej. Wyznawcy tej szkoły całe postępowanie terapeutyczne sprowadzają przecież do próby ośmielenia pacjenta. Ośmielenie to ma służyć jednemu celowi: przezwyciężeniu przez pacjenta poczucia niższości, które psychologia adlerow-ska uważa za czynnik zdecydowanie chorobotwórczy. W podobny sposób psychoanalizie Freuda możemy przyporządkować inną cnotę - cnotę obiektywizmu. Co innego niż obiektywizm mogło skłonić Zygmunta Freuda, żeby niczym współczesny Edyp spojrzał w oczy Sfinksa -ludzkiej duszy - i podjął próbę rozwikłania jej zagadek, nie zważając na to, że odkrycie może się okazać w najwyższym stopniu przerażające? W owym czasie było to niezwykłe przedsięwzięcie i równie niezwykły sukces. Psychologia, a zwłaszcza tak zwana psychologia akademicka, odrzucała wcześniej to wszystko, co Freud uczynił głównym przedmiotem zainteresowania swojej filozofii. Tak jak anatom Julius Tandler żartobliwie określał nauczaną w wiedeńskich szkołach średnich „somatologię" mianem „anatomii z wyłączeniem narządów płciowych", tak Freud mógłby powiedzieć, że psychologia akademicka to psychologia z wyłączeniem kwestii libido. Jednakże psychoanaliza nie tylko przyjęła cnotę obiektywizmu za swoją, ona się jej podporządkowała. Obiektywizm doprowadził koniec końców do obiektywizacji czy inaczej urzeczowienia. Innymi słowy, z żywej istoty, jaką jest człowiek, uczyniono obiekt, rzecz. Z punktu widzenia psychoanalizy pacjentem rządzą „mechanizmy", terapeuta zaś to ktoś, kto posiadł odpowiednią technikę doprowadzania do porządku zakłóconych mechanizmów. Pojmowanie psychoterapii jako zwykłej techniki podszyte jest wszakże cynizmem. Terapeuta może być uznany za technika wyłącznie wtedy, gdy przedtem przyjmiemy, że pacjent jest swego rodzaju maszyną, albowiem tylko homme machinę - „człowiek maszyna" potrzebuje mede-cin technicien - „lekarza technika". Jak jednak doszło do tego, że psychoanaliza przyjęła tak techniczno-mechanistyczny punkt widzenia? Łatwo to zrozumieć, jeśli weźmie się pod uwagę intelektualny klimat epoki, w której wyrosła, jak również ówczesne środowisko społeczne - pełne daleko posuniętej pruderii. Mechanistyczny punkt widzenia psychoanalizy stanowił automatyczną reakcję na ową pruderię, obecnie zaś pod wieloma względami jest przestarzały. Jednak Freud nie tylko reagował na specyfikę swoich czasów, lecz również działał w ich duchu. Tworząc swoją filozofię, pozostawał całkowicie pod wpływem rodzącego się wówczas asocja-cjonizmu, który później miał zdominować psychologię. Sam asocjacjonizm był zaś produktem naturalizmu, ideologii końca dziewiętnastego stulecia. Naturalizm jest szczególnie widoczny w dwóch podstawowych składnikach doktryny psychoanalitycznej: jej atomizmie psychologicznym i teorii energii psychicznej. Psychoanaliza postrzega całość ludzkiej duszy w sposób atomistyczny, jako złożoną z poszczególnych elementów, to jest rozmaitych popędów, na które z kolei składają się tak zwane popędy cząstkowe. Tym samym dusza zostaje nie tylko zatomizowana, ale także zanatomi-zowana, to znaczy analiza tego, co duchowe, zmienia się w anatomię. W ten sposób zniszczeniu ulega całość ludzkiej istoty. Można powiedzieć, że z jednej strony psychoanaliza depersonalizuje człowieka, a z drugiej - personifikuje poszczególne, pozostające często ze sobą we wzajemnym konflikcie aspekty pojmowanej jako całość struktury duchowej. Bywa, że są one nie tylko personifikowane, lecz wręcz demonizowane, jak choćby w przypadku id czy superego traktowanych tak, jakby stanowiły stosunkowo samodzielne, pseudoosobowe byty. Psychoanaliza burzy zatem to, co jest w człowieku jednolitą całością, stawiając sobie w końcu za zadanie zrekonstruowanie go z poszczególnych części. Ten atomistyczny punkt widzenia widać szczególnie wyraźnie we freudowskiej teorii zakładającej, że ego jest zbudowane z „popędów ego". Zgodnie z nią to, co tłumi i cenzoruje popędy, samo jest popędowością. Przyjrzyjmy się następującemu stwierdzeniu Freuda zaczerpniętemu z jego Trzech rozpraw z teorii seksualnej: „Produkcja pobudzenia seksualnego (...) dostarcza zapasów energii wykorzystywanej w większości do celów innych niż seksualne, to znaczy (...) (za sprawą wyparcia (...]) do budowania późniejszych ograniczeń seksualnych". W moim odczuciu równie dobrze można by utrzymywać, że budowniczy, który wzniósł gmach z cegieł, sam jest z nich zbudowany, bowiem to, co ma ograniczać seksualność, nie może jednocześnie samo być seksualnością. W porównaniu tym uderzający jest materializm przenikający psychoanalityczny sposób myślenia, który też ostatecznie tłumaczy charakteryzujący je atomizm. Obok atomizmu drugim ważnym elementem składowym psychoanalizy jest energetyzm. Rzeczywiście operuje ona w sposób stały pojęciami energii popędowej oraz dynamiki uczuć. Popędy oraz popędy cząstkowe działają podobnie do sił w znanym fizyce równoległoboku sił. Na co jednak oddziałują? Odpowiedź brzmi: na ego. W ujęciu psychoanalizy ego to igraszka popędów; możemy też powtórzyć za Freudem: ego nie jest panem we własnym domu. Zjawiska psychologiczne zostały tym samym sprowadzone do popędów i instynktów, a co za tym idzie, są przez nie całkowicie determinowane, czyli powodowane. Psychoanaliza z założenia interpretuje byt człowieka jako byt poddany popędom, jest to także zasadniczy powód, dla którego należy następnie zdekonstruowane ego ponownie z tych popędów rekonstruować. Przyjmując taką atomistyczną, energetyczną i mechanistyczną koncepcję człowieka, psychoanaliza postrzega go w ostatecznym rozrachunku jako automatycznie działający aparat duchowy. I to jest właśnie ten moment, kiedy na scenę wkracza analiza egzystencjalna. Przyjmuje ona obraz człowieka całkowicie odmienny od koncepcji psychoanalitycznej. Zamiast jak psychoanaliza koncentrować się na automatyzmie aparatu duchowego, skupia się raczej na autonomii egzystencji duchowej (używając w tym miejscu przymiotnika „duchowy", chciałbym uniknąć jakichkolwiek skojarzeń religijnych; chodzi mi wyłącznie o podkreślenie faktu, iż mamy do czynienia ze zjawiskiem właściwym człowiekowi, w przeciwieństwie do doświadczeń będących udziałem wszystkich zwierząt. Innymi słowy, poprzez „duchowy" należy rozumieć to, co ludzkie w człowieku). W ten sposób powróciliśmy do naszego punktu wyjścia, to znaczy listy cnót Schnitzlera. I tak jak psychoanalizie mogliśmy przyporządkować cnotę obiektywizmu, zaś cnotę odwagi psychologii adlerowskiej, tak samo możemy do analizy egzystencjalnej odnieść cnotę odpowiedzialności. W ostatecznym rozrachunku postrzega ona bowiem egzystencję człowieka i samej istoty ludzkiej w kategorii bycia odpowiedzialnym. Kiedy w 1938 roku po raz pierwszy wprowadzaliśmy pojęcie „analizy egzystencjalnej", ówczesna filozofia posługiwała się słowem „egzystencja" dla określenia szczególnego sposobu istnienia człowieka, charakteryzującego się poczuciem odpowiedzialności. Gdybyśmy mieli pokrótce prześledzić drogę, jaka doprowadziła do uznania przez analizę egzystencjalną poczucia odpowiedzialności za istotę egzystencji, musielibyśmy zacząć od odwrócenia pytania o sens życia człowieka. Dokonałem tego w swojej pierwszej książce, Arz-tliche Seelsorge, gdzie przekonywałem, że rolą człowieka nie jest zadawać pytanie: „Jaki jest sens mojego życia?", lecz na nie odpowiadać, ponieważ pytanie to stawia mu samo życie, człowiek zaś musi na nie odpowiedzieć, odpowiadając za swoje życie - musi na nie odpowiedzieć, będąc odpowiedzialnym. Innymi słowy, jest to siłą rzeczy „odpowiedź poprzez działanie". Odpowiadając „czynem" na stawiane nam przez życie pytania o sens naszego istnienia, odpowiadamy zarazem „tu i teraz", zawsze jako konkretna osoba, która znalazła się w konkretnej sytuacji. Tym samym nasza odpowiedzialność za byt jest zawsze odpowiedzialnością ad per-sonam i as situationem. Analiza egzystencjalna stosowana w formie logotera-pii jest metodą psychoterapeutyczną, ponieważ w sposób szczególny dotyczy neurotycznego sposobu istnienia, a jej celem jest uświadomienie człowiekowi - szczególnie neurotykowi - jego odpowiedzialności. Zarówno w wyniku psychoanalizy, jak i analizy egzystencjalnej człowiek staje się czegoś świadomy. Dzięki psychoanalizie uświadamia sobie swoje popędy, a dzięki analizie egzystencjalnej albo logoterapii staje się świadomy tego, co duchowe, swojej duchowej egzystencji. Postrzeganie bytu ludzkiego w kategorii odpowiedzialności jest bowiem możliwe wyłącznie z punktu widzenia ludzkiej duchowości czy wymiaru egzystencjalnego. A zatem tym, co uświadamiamy sobie dzięki analizie egzystencjalnej, nie są popędy ani instynkty, nie to, co przynależy do id albo do ego, ale nasze „ja". W tym przypadku to nie id zostaje uświadomione ego, lecz raczej ego staje się świadome samego siebie. Bóg ukryty W poszukiwaniu ostatecznego sensu Spis treści Przedmowa Claudii Hammond Słowo wstępne Swanee Hunt Wstęp Wstęp do pierwszego wydania anglojęzycznegc Podziękowania 1. Istota analizy egzystencjalnej 2. Nieświadomość duchowa 3. Egzystencjalna analiza sumienia 4. Egzystencjalna analiza snów 5. Transcendencja sumienia 6. Nieuświadomiona religijność 7. Psychoterapia a teologia 8. Nowe badania w dziedzinie logoterapii około roku 1975 9. W poszukiwaniu ostatecznego sensu Posłowie Alexandra Batthyany'ego Bibliografia O autorze Inne książki Yiktora E. Frankla Przypisy Indeks haseł

Pewność upewnia mnie, że Prawda, jeśli zostanie przeze mnie osiągnięta, rzeczywiście jest tym, czego szukałem. Ale czego szukałem? Co rozumiałem przez słowo "Prawda"? W każdym wypadku coś tak pełnego, że zawiera w sobie wszystko i w związku z tym jedynie warunkowo, częściowo, symbolicznie wyraża się w swojej nazwie. Dla filozofa prawda jest "jednością wszystkiego, co istnieje". Ale wówczas słowo "prawda" nie pokrywa się ze swoją treścią...

Egzorcyzmy i opętania diabelskie to aktualne tematy wciąż budzące niepokój, ale i fascynację zwłaszcza pod wpływem medialnego przekazu. Dlatego książka o egzorcystach z pewnością nie tylko zainteresuje chrześcijan, ale także sprowokuje do myślenia niewierzących, sceptyków czy agnostyków. Jak pisze sama Autorka, na jej łamach "spotkali się teolodzy, filozofowie, Ojcowie Kościoła, historycy i kanoniści, liturgiści, demonolodzy, psycholodzy i psychiatrzy, lekarze, a przede wszystkim egzorcyści, a nawet krzewiciele fałszywych egzorcyzmów". Oprócz wielowymiarowego ujęcia teoretycznego poznajemy w niej świadectwa świętych, mistyków, a szczególnie doświadczonych egzorcystów z całego świata, skutecznie walczących z demonami. Walorem książki są wyniki pierwszych ankietowych badań empirycznych przeprowadzonych wśród egzorcystów pracujących na terenie Polski.