W tej strefie zapraszamy czytelników tak zwane artystyczne dusze po książki z kategorii Sztuka. Polecamy szereg publikacji o sztuce i jej historii,ciekawostki i portfolia artystów, eseje, albumy, książki o malarstwie, rzeźbiarstwie, architekturze oraz histoii fotografii. Biografie ciekawych artystów, książki i powieści przedstawiające fascynujące losy malarzy i osób uwiecznianych na obrazach. W tym dziale tylko ksiązki ze sztuka w tle.
Jacek Wachowski – teoretyk performansu i widowisk; profesor zwyczajny w Katedrze Teatru i Sztuki Mediów na Wydziale Antropologii i Kulturoznawstwa UAM. Zajmuje się badaniem performansów posttechnologicznych, a także nowych strategii komunikacyjnych w środowiskach transhumanistycznych i posthumanistycznych. W kręgu jego zainteresowań pozostaje również filozofia nauki i metodologia badań transdyscyplinarnych.
Transakty – ekscentryczne prace artystów, tworzone wspólnie z inżynierami i naukowcami – prowokują do pytań podstawowych: Jak są skontruowane? Jakie pełnią funkcje? W jakich relacjach pozostają do sztuki, nauki i technologii? Jak zmieniają nasze przyzwyczajenia poznawcze? Odpowiedzi na te pytania prowadzą do wniosku, że w transaktach nie chodzi wyłącznie o prowokacje. Tworzą one nowy paradygmat, który umożliwia powstawanie praktyk społecznych opierających się na modelu partycypacyjnym, i podważają instytucjonalno-hierarchiczny sposób wytwarzania wiedzy, podtrzymywany przez uniwersytety i korporacyjne laboratoria.
[Z recenzji prof. SWPS dr hab. Mirosława Filiciaka]
Transakty można czytać na wiele sposobów. To błyskotliwy i zwięzły – choć równocześnie gęsty i nasycony – przewodnik teoretyczny, zachęcający do dyskusji i podsuwający nowe koncepcje pozwalające okiełznać zjawiska współczesnej kultury nadmiaru oraz sproblematyzować ograniczoną społeczną refleksyjność związaną z wieloma obszarami uprawiania nauki (…) Równocześnie można tę książkę traktować jako katalog przykładów działań z ostatniego półwiecza, które problematyzowały przemiany kultury i – zgodnie z przekonaniem o performatywnym charakterze nowej wiedzy – wskazywały rozwiązania, czerpiąc z rozwoju paradygmatu art and science. (…) Nawet jeśli tytułowe transakty z perspektywy kulturowego mainstreamu są zjawiskiem marginalnym, a powstające za ich sprawą depozyty są – jak ujmuje to Autor – „bazami wiedzy niepraktycznej, ekscentrycznej, osobliwej”, to jednak kumulują w sobie zmiany i otwarcie na przyszłość. Są laboratoriami, w których wydarza się to, co dla przyszłości kultury być może najważniejsze. Za sprawą Transaktów zyskujemy okazję, by do nich zajrzeć w towarzystwie kompetentnego przewodnika. Nie mam wątpliwości, że ta książka w obecnych i przyszłych dyskusjach o relacjach nauki, kultury i technologii stanowić będzie istotny punkt odniesienia.
Drewniana architektura cerkiewna Wschodniej Galicji jest zjawiskiem, które nie ma sobie równych w skali Europy. Różnorodność typów i bogactwo form wprawia w zdumienie każdego, kto zapozna się z tym tematem. Szczególnie zachwycają się nim przybysze z krajów, gdzie buduje się z kamienia, a drewno służy głównie jako opał. Zachwycają, a jednocześnie dziwią, że można budować takie cuda, z tak nietrwałego materiału. Rzeczywiście pożary były plagą dziesiątkującą drewnianą architekturę sakralną, ale mimo to, do początku XX w. dotrwały setki przepięknych cerkwi, z których najstarsze sięgały początku XVI w. Później na cerkwie drewniane spadły inne nieszczęścia. Wiele bezcennych budowli rozebrano w związku z budową nowych – murowanych. Obie wojny światowe również zebrały swoje żniwo. Ciężki czas nastał, gdy tereny Galicji znalazły się pod panowaniem sowieckim. Znów najwyższej klasy świątynie rozpadały się pozbawione opieki lub były rozbierane. W albumie zaprezentowano również niemniej fascynujące cerkwie murowane, od tych najstarszych z XIII–XIV w., po budowle dwudziestowieczne. Ten niezwykły świat galicyjskich cerkwi został utrwalony na fotografiach z okresu od ostatniej ćwierci XIX w., po koniec czwartej dekady XX w. Wiele z tych zdjęć przepadło lub znajduje się w nieznanych nam miejscach, jednak sporą ich część zebrał Paweł Kusal, znany kolekcjoner z Leska, który od wielu lat, z wielkim zaangażowaniem gromadzi ten bezcenny zbiór. Dzięki jego pasji możemy przedstawić świat, który w dużej mierze jest już bezpowrotnie utracony – świat drewnianych cerkwi Galicji Wschodniej.
Beksiński 4 to czwarty album prezentujący wyjątkową kolekcję prac Zdzisława Beksińskiego. Znajdą się w nim mniej znane i rzadko publikowane reprodukcje dzieł z zakresu malarstwa i rysunku, pochodzące z Muzeum Historycznego w Sanoku oraz kolekcji prywatnych. Wstęp Wiesław Banach i Bogdan Szymanik.
Od prostych wież mieszkalnych, które służyły jednej rodzinie czy niewielkiej grupie, do dużych założeń obronnych z bastionami i bastejami, strzegących granic imperiów i szlaków handlowych. Od nieinwazyjnych metod badawczych, jak fotografia, analiza zobrazowań satelitarnych czy skaning laserowy, po badania powierzchniowe i wykopaliska archeologiczne.
Książka ta przybliża fascynujący świat niezwykle zróżnicowanych budowli obronnych wznoszonych przez wiele stuleci w rejonie Górnej Nubii (dzisiejszy północny i centralny Sudan). Można ją też jednak czytać jako swoisty „przewodnik po archeologii”. Prowadzona w swobodnym stylu narracja wciąga czytelnika w codzienność archeologów, pokazuje, w jaki sposób przygotowują się do prowadzenia badań, z jakimi problemami muszą się mierzyć w ich trakcie, stawia też nowe pytania badawcze i zachęca do własnych poszukiwań.
******
Fortresses of Upper Nubia in the light of archaeological and ethnological researches
From simple tower houses for one family or a small group of people, to huge defensive complexes with bastions and bastiles guarding the borders of empires and the trade routes. From non-invasive archaeological methods such as photography, analysys of the satellite imagery or laser scanning, to surveys and excavations.
The book presents the fascinating world of very diversified fortresses that were built over many centuries in the Upper Nubia region (today’s northern and central Sudan). However, it can be also read as a kind of „guide on archaeology”. Its informal narrative involves the reader into the every-day reality of the archaeologists, shows how they prepare for the research, and what kind of the problems they have to face during their work. The book also raises some new research questions and encourages the readers to start their own adventure with archaeology.
Pierwsza antologia sceny techno i muzyki elektronicznej w Polsce. Unikatowa pozycjadokumentująca trzy dekady rozwoju kultury, która w weekendy zapełnia kluby w całymkraju.Każdy, kto choć raz uległ hipnotyzującej sile rave'u, znajdzie tu coś dla siebie. Towłaśnie rave wziął zresztą za swoje credo PLUR: Peace, Love, Unity, Respect (Pokój,Miłość, Jedność, Szacunek). Choć klimat panujący w Polsce bywał ponury, w klubachuczono się, co w praktyce znaczą wspólnota i ideały równości. I żeby nie przesadzać zdragami. Antologia łączy perspektywę historyczną - daty, miejsca, imiona i biografie - zindywidualnym doświadczeniem zaproszonych na napisania tekstów autorów: DJ-ów,producentów i wielbicieli sceny. Całość okraszona jest niepublikowanymi dotądfotografiami z prywatnych archiwów.,,30 lat polskiej sceny techno"" obejmuje szerokie spektrum gatunków mniej i bardziejtanecznej muzyki elektronicznej - techno, trance, rave, dubstep, hardtek, house,drum'n'bass i tak dalej. Kompleksowo prezentuje narodziny i rozwój sceny w Polsce od1989 roku aż do dzisiaj. Uwzględnia muzykę i clubbing w Warszawie, Gdańsku, Poznaniui Łodzi oraz tylko z pozoru mniejszych ośrodkach, jak Płock czy Szczecin, a takżeimprezy na plażach i w leśnych ostępach.
Sztuka XIX wieku zajmuje w dziejach polskiej kultury i świadomości narodowej wyjątkowe miejsce. Na jej odrębną pozycję wywarła wpływ polityczna sytuacja narodu pozbawionego własnego państwa. W tym czasie na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej zachodziły jednak istotne zmiany cywilizacyjne. Rozwinął się przemysł i komunikacja, powstały nowoczesne miasta, gwałtownie przeobraził się krajobraz kulturowy. Kształtująca się kultura masowa sięgała po nowe techniki przekazu wizualnego - jak litografia wielkonakładowa, drzeworyt ilustracyjny, fotografia - dzięki czemu stworzono czasopisma ilustrowane. Założono instytucje życia intelektualnego i artystycznego - szkoły, muzea, galerie, teatry. Broniąc narodowej tożsamości, stworzono sztukę odwołującą się do polskiej kulturowej tradycji, a zarazem związaną z ogólnoeuropejskimi nurtami intelektualnymi i artystycznymi. Od lat czterdziestych XIX wieku Polacy byli obecni w europejskim życiu artystycznym, zwłaszcza, że duże grupy malarzy i przedstawicieli innych dyscyplin przebywały na stałe we Francji, Włoszech czy Bawarii. Sukcesy na paryskich Salonach obrazów Stattlera i Rodakowskiego (Portret matki pędzla Rodakowskiego Delacroix uznał za arcydzieło), na międzynarodowych wystawach sztuki - Matejki, Brandta, Siemiradzkiego czy Czachórskiego wprowadziły sztukę polską do świadomości Europejczyków.Tom VI obejmuje architekturę, ogrody i parki, rzeźbę, malarstwo i rysunek, grafikę, fotografię oraz rzemiosło artystyczne. Dodatkowo został on uzupełniony o sztukę Śląska i Pomorza Zachodniego.
O czym jest książka Inne pojęcia estetyki? Tytuł nie pozostawia wątpliwości – jest to książka o innych pojęciach estetyki. Autor próbuje spojrzeć na problemy współczesnej estetyki z punktu widzenia stosowanych w niej pojęć. Jednoznacznie i zdecydowanie deklaruje, że jego książka nie jest jednak słownikiem pojęć, lecz zapisem żywej refleksji nad terminami stosowanymi w estetyce, ich swoistością oraz wciąż dziejącą się historią.
Fragment recenzji prof. dr hab. Romana Kubickiego
Monografia jest dobrym kompendium wiedzy o sztuce i estetyce neoawangardy. Sztabiński przeżył i doświadczył jako artysta i teoretyk wspomnianego czasu i widać to w wielu miejscach książki. Pod tym względem, jako komasacja tych dwóch aspektów jest to monografia wyjątkowa.
Fragment recenzji Sidey’a Myoo (prof. dr hab. Michał Ostrowicki)
Grzegorz Sztabiński – emerytowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Łódzkiego (filozofia, historia sztuki), profesor zwyczajny w Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, gdzie kieruje Katedrą Teorii i Historii Sztuki oraz prowadzi Pracownię Kompozycji Intermedialnej na Wydziale Sztuk Wizualnych. Opublikował książki Problemy intelektualizacji sztuki w tendencjach awangardowych (Łódź 1991), Dlaczego geometria? Problemy współczesnej sztuki geometrycznej (Łódź 2004), Inne idee awangardy. Wspólnota, wolność, autorytet (Warszawa 2011). Dla wydawnictwa UNIVERSITAS zredagował wybory pism estetycznych Władysława Strzemińskiego (Kraków 2006) i Tadeusza Pawłowskiego (Kraków 2010). Wydał słownik artystów Imiona własne sztuki łódzkiej. Współczesne malarstwo, grafika, rzeźba i twórczość intermedialna (Łódź 2008). Od 1999 roku jest redaktorem naczelnym rocznika „Art Inquiry. Recherches sur les arts”.
Jako artysta zajmuje się malarstwem, rysunkiem, sztuką instalacji i sporadycznie sztuką performance; jego prace były pokazywane na wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych (np. Sao Paulo Art Biennial, 1979; the International Triennial of Drawing in Wrocław, 1978, 1981, 1988, 1992, 1995; Third International Symposium of Performance Art, Lyon 1981; the Symposium of Systematic and Constructive Art in Madrid, 1989; Język geometrii – półwiecze przemian, MCSW Elektrownia, Radom 2016).
Autorka w sposób barwny i sugestywny opowiada o sztuce wizualnej utrzymując jednocześnie rygory opracowania naukowego. Przedstawia ponadczasowość sztuki identyfikując ją według najnowszych metod analityki instrumentalnej, badań historycznych, przedstawia analizę zmiany postaci dzieł w procesie konserwacji.
Autorka w sposób barwny i sugestywny opowiada o sztuce wizualnej utrzymując jednocześnie rygory opracowania naukowego. Przedstawia ponadczasowość sztuki identyfikując ją według najnowszych metod analityki instrumentalnej, badań historycznych, przedstawia analizę zmiany postaci dzieł w procesie konserwacji.
Jakub Lewicki, Między tradycją a nowoczesnością. Architektura Lwowa lat 1893-1918Monografia analizuje pojawienie się i upowszechnienie nowoczesnych rozwiązań w architekturze na przykładzie Lwowa w oparciu o szczegółowe badania archiwalne i terenowe w Lwowie. Szeroko zaprezentowano różne zagadnienia dotyczące architektury lwowskiej: działających tam środowisk architektonicznych i architektów oraz różnych nurtów architektury historyzmu, secesji i modernizmu. Pozwoliło to uchwycić przekształcanie się historyzującej lwowskiej architektury XIX-wiecznej w nowoczesne rozwiązania charakterystyczne dla sztuki XX w.
Tematyka tekstów jest bardzo różnorodna. Niektóre dotyczą wystaw malarskich. Pisałem nie tylko o wielkich twórcach, takich jak: El Greco, Tintoretto, Vermeer, Goya, Canaletto czy Gauguin, ale także tych znakomitych, choć niesłusznie zapomnianych, jak np. Gustave Caillebotte, malarz z czasów belle poque znany w Polsce jedynie nielicznej grupie historyków sztuki. Kilka tekstów dotyczy wystaw okolicznościowych zorganizowanych z okazji wielkich rocznic przypominających wybitnych przedstawicieli kultury europejskiej, jak np. dwutysięcznej rocznicy urodzin pisarza i filozofa Seneki, siedemsetnej rocznicy urodzin Giovanniego Boccaccia, pięćsetlecia wydania Księcia Machiavellego czy dwóchsetlecia urodzin Winckelmanna. Tekst o naszym znakomitym typografie i bibliofilu Samuelu F. Tyszkiewiczu został napisany z okazji wystawy zorganizowanej w Weronie w pięćdziesiątą rocznicę jego śmierci. Kilka tekstów dotyczy ekspozycji kodeksów rękopiśmiennych (jest to temat, który z racji moich studiów specjalistycznych interesuje mnie w szczególny sposób), rzadkich książek i unikalnych archiwaliów, które można oglądać tylko w wyjątkowych sytuacjach, jak np. na wystawie dokumentów dotyczących Leonarda da Vinci, kodeksów pergaminowych z księgozbioru kardynała Bessariona, ofiarowanych przez greckiego purpurata Republice św. Marka, które dały początek Marcianie, sławnej bibliotece weneckiej, książekklejnotów, wykonanych na polecenie Wawrzyńca Wspaniałego jako wiano dla jego córek, czy rękopisów i najstarszych wydań dzieł papieża Grzegorza Wielkiego, jednego z czterech Ojców Kościoła zachodniego. Innego rodzaju ekspozycją była londyńska wystawa poświęcona złotej erze Baletów Rosyjskich Diagilewa w latach 1909-1929, na której zgromadzono nie tylko archiwalia dotyczące tego wybitnego twórcy kultury, ale także oryginalne kostiumy i projekty dekoracji. Opublikowane teksty są świadectwem moich zainteresowań, pasji i sympatii.- od Autora
Pozycję Lublina na teatralnej mapie kraju, a może nawet Europy, w dużej mierze ukształtowały odbywające się tu festiwale, których wciąż przybywa. Szczególne znaczenie w tym względzie mają Konfrontacje impreza o najdłuższej historii i prezentująca teatry niemal z całego świata.Także (rozwiązany w 2013 roku) Festiwal Teatrów Europy Środkowej Sąsiedzi obiecywał stać się ich ważnym kontrapunktem.Byłam świadkiem rodzenia się tych inicjatyw, poszukiwania formuły, kolejnych edycji i nanoszenia korekt na ich kształt. Swoje wrażenia ujmowałam w formę niewielkich objętościowo sprawozdań publikowanych w kilku czasopismach. Starałam się w nich zaopiniować nie tylko wartość przedstawień, ale także uchwycić atmosferę imprezy i odnieść się do rozwiązań organizacyjnych. Zawsze też uwzględniałam lokalną perspektywę, która kazała mi odwoływać się do wydarzeń z minionych festiwali, jakbym rozmawiała z lubelską publicznością.Mam nadzieję, że to historyczne świadectwo może wzbudzić czyjeś zainteresowanie.- Magdalena Jankowska
Rozwiązywanie zagadek związanych z żydowskimi domami modlitwy w Warszawie wymaga wyjątkowego wysiłku z powodu niemal doszczętnego unicestwienia podczas II wojny światowej niemal pięciuset takich obiektów – od okazałych synagog do skromnych pomieszczeń w prywatnych domach. Po większości modlitewni nie pozostało nic poza adresem odnotowanym w zbiorczych zestawieniach. Na gruntach największej przedwojennej dzielnicy żydowskiej wyrosła nowa dzielnica – Muranów, bloki mieszkalne tworzą zupełnie odmienny układ od dawnych kamienic, a wiele ulic zmieniło swój bieg. W innych dzielnicach, szczególnie na Pradze, przetrwało wprawdzie sporo starych budynków, ale opuszczone sale modlitwy zostały przebudowane na inne cele i utraciły wcześniejszy wystrój. Wszystkie te miejsca modlitw były fotografowane niezwykle rzadko, więc poza okazjonalnymi tego rodzaju zapisami badaczom pozostawały do dyspozycji nieliczne dokumenty źródłowe, relacje prasowe oraz literatura wspomnieniowa. Te pola badawcze zostały już niemal do końca wyeksploatowane, co pozwoliło wyjaśnić wiele kwestii, ale jednocześnie ukazało, jak bezradna bywa nauka wobec ogromu Zagłady.
Książka Jarosława Zielińskiego Warszawskie synagogi. Na tropie tajemnic kontynuuje wątki podjęte w dziele Eleonory Bergman, która zbadała wszystkie dostępne przed laty źródła i opracowania, tworząc najpełniejszą w dziejach varsavianistyki panoramę stołecznych modlitewni. Od tego czasu badacze zyskali jednak łatwiejszy dostęp do materiałów wcześniej niemal niewykorzystywanych – fotoplanów, zdjęć lotniczych i szczegółowych opracowań kartograficznych, a także fotografii (przeważnie niemieckich), które nieustannie pojawiają się na aukcjach internetowych. Wszystkie te narzędzia zostały użyte w tej książce, dzięki czemu udało się dokonać znaczącej weryfikacji wiedzy na temat wielu synagog, których wygląd, a nawet dokładniejsza lokalizacja w obrębie danej posesji nie były dotychczas znane. Opracowanie nie jest szczegółowym zestawieniem wszystkich domów modlitwy, lecz – poza wstępnym przeglądem obiektów najważniejszych – prezentuje te, o których można powiedzieć cokolwiek więcej niż dotychczas.
Książka ukazuje, jak zmieniały się przedstawienia związków miłosnych człowieka i maszyny w filmach science fiction, pochodzących z amerykańskiego i zachodnioeuropejskiego kręgu kulturowego, i jakie przekazy kulturowe na temat podmiotowości współczesnego człowieka i innych podmiotów otaczającej go rzeczywistości wpisane są w historie miłosne opowiedziane w analizowanych filmach. W interpretacji autorki omawiane filmy stawiają pytania o to, czy maszyny obdarzone sztuczną inteligencją mogłyby wchodzić w miłosne interakcje z człowiekiem i co miałoby to oznaczać dla obu stron w kontekście ich podmiotowości.Joanna Łapińska ? kulturoznawczyni i filmoznawczyni. Publikowała w licznych monografiach i czasopismach naukowych, m.in. w „Creativity Studies”, „The Polish Journal of Aesthetics”, „Kulturze Popularnej”, „Pracach Kulturoznawczych”. Naukowo zajmuje się przede wszystkim historią kina (nie tylko science fiction) oraz tropieniem posthumanistycznych wątków w kulturze popularnej. Miłośniczka ASMR i komedii romantycznych. Na co dzień mieszka w Poznaniu.
Monografia opery poznańskiej zawiera syntezę jej działalności w czasach międzywojennych, epoce PRL-u i III Rzeczypospolitej. Autorka postawiła sobie zadanie skonstruowania narracji uwzględniającej tło społeczno-polityczne wydarzeń. Dzieje placówki pod Pegazem ukazane są w perspektywie przemian oficjalnych koncepcji funkcjonowania instytucji artystycznych w państwie autorytarnym (1919-1939), totalitarnym (1945-1989) i demokratycznym (od 1989). Zderzenie tych koncepcji z rzeczywistością rynku kultury daje obraz tradycyjnych polskich niemożności, rekompensowanych zaangażowaniem tych, którzy decydowali o repertuarze opery i sposobach jego prezentowania. Analiza polityki programowej i poszczególnych koncepcji w zakresie stylu prezentacji muzyki, reżyserii i inscenizacji dzieł operowych wiedzie do realizacji drugiego, nadrzędnego celu książki, jakim jest rekonstrukcja polskiego dyskursu operologicznego w jego związkach z ideologiami artystycznymi oraz teoriami muzyki i teatru. Owa rekonstrukcja, dokonana po raz pierwszy na gruncie piśmiennictwa polskiego, opiera się na szerokim wyborze źródeł z całego omawianego okresu, wśród których są zarówno publikacje fachowe, jak i liczne materiały krytycznomuzyczne. Bazę źródłową książki uzupełniają cenne materiały archiwalne, wyszukane w Archiwum Artystycznym Teatru Wielkiego im. S. Moniuszki w Poznaniu.
Kolejna publikacja w cyklu o plakacie i formach graficznych przedstawia twórczość Lexa Drewinskiego, związanego z polskim i niemieckim środowiskiem artystyczno-akademickim. Drewinski uzyskał z wyróżnieniem tytuł magistra w pracowni Waldemara Świerzego w poznańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Przez lata był związany z niemiecką Fachhochschule Potsdam (19922017), obecnie z Akademią Sztuki w Szczecinie. Prace Drewinskiego wystawiano m.in. w Berlinie, Londynie, Sztokholmie, Barcelonie, Meksyku i Quito oraz wielokrotnie nagradzano w kraju i za granicą. Jego plakaty z jednej strony charakteryzują się prostotą formy i oszczędnością koloru, z drugiej zaś zawierają silny przekaz dotyczący aktualnych problemów społecznych. Wstęp i wybór reprodukcji do książki przygotował Zdzisław Schubert.
Ten podręcznik jest skierowany do projektantów mody, krawców oraz wszystkich osób zainteresowanych możliwościami kreatywnego wykorzystania tekstyliów.Książka pomoże w idealnym doborze materiału do sylwetki, wskaże sposoby jego układania się oraz metody poprawienia jego właściwości. W encyklopedii znajdują się praktyczne informacje na temat: tkanin, dzianin, włóknin, skór, futer, laminatów, folii, koronek, siatek, dekoracji pasmanteryjnych oraz taśm spełniających różne funkcje.Opisy poszczególnych materiałów ułożono według roli, jaką odgrywają w tworzeniu różnych form odzieży. Każdemu z haseł towarzyszą fotografie próbek oraz zdjęcia gotowych ubiorów.Tabele na końcu książki podsumowują zawarte w niej wiadomości. Korzystanie z nich pozwoli szybko sprawdzić, jakie właściwości ma dany materiał, z jakich włókien jest wytwarzany, jakie ma zalety, a jakie wady, ile waży oraz do jakich celów można go zastosować.Wydanie 2. zmienione i uaktualnione 2021
Kto to był Erwin Axer? Tytuł książki nawiązuje do tekstu Kto to jest Erwin Axer z 1975 roku autorstwa Jerzego Koeniga. Po latach zasadne okazało się powtórzenie tego pytania, ponieważ życie i twórczość Erwina Axera wymagają dalszych badań i analiz, a niektóre znane wątki jego biografii - nowego spojrzenia.
Pytanie to towarzyszyło nam przez cały rok 2017, gdy z inicjatywy trzech instytucji: Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego, Teatru Narodowego i Teatru Współczesnego odbył się szereg wydarzeń upamiętniających stulecie urodzin artysty: trzy wystawy (Erwin Axer. Stulecie urodzin w Galerii Kordegarda zorganizowana przez Narodowe Centrum Kultury; Oddech. Erwin Axer i Warszawa teatralna 1956-1966 współorganizowana przez Dom Spotkań z Historią; Erwin Axer (1917?2012) - wystawa wirtualna na platformie Google Art & Culture), trzy książki (Notatki z pracy, Polsko-niemieckie ćwiczenia pamięci, Rozmowy z Erwinem Axerem), dwa wieczory publicznego czytania tekstów Axera, lektura fragmentów Ćwiczeń pamięci w wykonaniu Jana Englerta na antenie radiowej Dwójki, dodatek specjalny „Tygodnika Powszechnego”, liczne rozmowy o Axerze w audycjach radiowych i telewizyjnych.Tytułowe pytanie posłużyło również jako punkt wyjścia ogólnopolskiej konferencji naukowej zorganizowanej w dniach 20?21 października 2017 roku przez Wydział Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza i Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Przy tej okazji badaczki i badacze z różnych ośrodków stworzyli portret wielokrotny Axera - człowieka i twórcy. W założeniu książka obejmuje z jednej strony wątki z biografii Erwina Axera, uważnego świadka historii XX wieku - z drugiej, koncentruje się na głównych polach jego zawodowej aktywności: reżyserii, kierowaniu teatrem, pisarstwie. Poruszone tematy objęły okres dzieciństwa i wczesnej młodości Axera we Lwowie, studia w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie, czas drugiej wojny światowej.
Szczególnie uważnie przyglądamy się nie dość znanym pracom zagranicznym Axera - począwszy od wystawienia Wesela w Stanach Zjednoczonych przez realizacje w Związku Radzieckim aż po późne prace w Austrii i RFN. Wreszcie próbowaliśmy przemyśleć sferę jego duchowego rozwoju, świadomości intelektualnej, kształtowania się światopoglądu. Teatru nie tworzy się w pojedynkę - dlatego jeden z bloków tematycznych dotyczy najbliższych współpracowników Axera - Jerzego Kreczmara, Ewy Starowieyskiej, Zofii Mrozowskiej, Tadeusza Łomnickiego.Mamy świadomość, że wątki w biografii Axera skupione na relacjach z innymi osobami (pisarzami, reżyserami, scenografami, aktorami, studentami i krytykami) wymagają dalszych prac. Podobnie jak skomplikowane relacje Axera, członka PZPR, z komunistyczną władzą i partyjnym aparatem. Poruszyliśmy te wątki w książce, ale w świetle odsłaniania kolejnych archiwów - pozostaje jeszcze wiele do zbadania.Tak samo wymaga opracowania wieloletnia praca Axera jako pedagoga na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.
Również z powyższych powodów zdecydowaliśmy się opublikować wspomnienia studentów i współpracowników Axera oraz efekt benedyktyńskiej pracy Zenona Andrzejewskiego, który opracował biogramy rodziny Axerów - począwszy od dziadka reżysera. Ta książka jest również efektem zdumienia. Długie i bogate życie Erwina Axera nie stało się przedmiotem wielu badań. Na półce możemy postawić tylko biografię Elżbiety Baniewicz i monograficzny zeszyt „Notatnika Teatralnego”. Poza tym w czasopismach i książkach zostały opublikowane nieliczne ważne artykuły, m.in. Marty Fik, Joanny Krakowskiej, Elżbiety Matyni, Elżbiety Wysińskiej czy Jerzego Koeniga. Mamy nadzieję, że książka przybliży do pewnego stopnia życie, osobę i dzieło Erwina Axera. Pytanie „kto to był Erwin Axer?” pozostaje bowiem otwarte.
„Marcin Mroszczak. Plakaty” to już dwudziesty piąty minialbum w popularnej serii „Plakaty”, przedstawiający tym razem twórczość Marcina Mroszczaka, syna Józefa Mroszczaka, jednego z założycieli polskiej szkoły plakatu. Marcin Mroszczak studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, pracował w prestiżowych zagranicznych pracowniach designu, założył agencję reklamową Corporate Profiles. Projektuje plakaty filmowe i teatralne, scenografie teatralne, okładki książkowe – do jego najsłynniejszych realizacji należą m.in. „Hamlet” do sztuki Williama Szekspira, powstały we współpracy z Andrzejem Krauze, „Człowiek z marmuru” i „Człowiek z żelaza” do filmów Andrzeja Wajdy czy też plakat z okazji dwudziestej rocznicy wyborów 4 czerwca, zainspirowany szeryfem z plakatu Tomasza Sarneckiego „W samo południe. 4 czerwca 1989”. Wstęp i wybór reprodukcji do książki przygotowała Dorota Folga-Januszewska.
Kolejny minialbum popularnej serii Plakaty, współtworzonej z Akademią Sztuk Pięknych, poświęcony został osobie Stanisława Wieczorka (ur. 1943 r.) – wszechstronnego artysty: malarza, rysownika, grafika, scenografa i projektanta. Od początku swojej pracy twórczej związany jest z warszawskim oddziałem wspomnianej ASP, gdzie wielokrotnie pełnił funkcję prodziekana i dziekana Wydziału Grafiki. Był także kierownikiem artystycznym w Wydawnictwach Artystyczno-Graficznych (1969–1975) i dyrektorem artystycznym dwumiesięcznika „Projekt” (1984–1992). Wielokrotnie doceniany i wyróżniany, m.in. nagrodą Ministra Kultury i Sztuki oraz Honorową Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, prezentował swoje prace na licznych wystawach zarówno w Polsce, jak i za granicą.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
