Nikt z nas nie jest wieczny, starość i umieranie jest częścią naszego życia. Ból po utracie ukochanych ludzi jest wielki. Jak pogodzić się z odchodzeniem najbliższych, ukochanych ludzi? Jak uporać się z żałobą po ich śmierci kiedy wydaje się, że straty już nikt i nic nie uleczy? na te i inne pytania odnajdziecie Państwo odpowiedź w znanych publikacjach Elizabeth Kübler-Ross czy Renaty Arendt Dziurdzikowskiej. Znajdziecie tutaj też lekturę na temat przebiegu żałoby u dzieci i nastolatków, dla których takie traumatyczne przeżycia są bardzo ciężkie do zrozumienia.
Grzegorz Kapla dziennikarz i podróżnik zabiera nas w fascynującą podróż do świata śmierci, wierzeń i rytuałów.Myśl o własnej śmierci odsuwamy od siebie z wielką starannością i zaangażowaniem. Ale coraz bardziej fascynuje nas śmierć innych ludzi. Przyciąga naszą uwagę w wiadomościach, literaturze i kinie.Czym była Księga Umarłych? Dokąd po śmierci wędrowali Grecy? Jak długo Żydzi obchodzą Sziwę, czyli żałobę? Na kogo czekają dziewice w raju muzułmanów? Kto może bliskim zdobyć odpust?Każda ludzka kultura musiała znaleźć sposób, żeby uporać się ze śmiercią. Czyniła to i wciąż czyni za pomocą opowieści i rytuałów czasami bardzo odległych od tego co znamy z własnego świata. Ta książka nie jest encyklopedią. Jest podróżą pośród cieni. Ale, jeśli nie pobłądzisz, na końcu być może jest światło
Rozmowy o śmierci i umieraniu to nowe wydanie klasycznej pozycji literatury tanatologicznej, zaliczane do najbardziej ważkich dzieł psychologicznych XX wieku. Książka zawiera zapis rozmów przeprowadzonych przez autorkę w jednym ze szpitali w Chicago ze śmiertelnie chorymi, którzy dzielą się swoimi obawami, troskami, nadziejami i oczekiwaniami dotyczącymi zachowania rodziny, duchownych i personelu szpitalnego. Rozmowy o śmierci i umieraniu mogą pomóc nam stawić czoło, profesjonalnie i osobiście, końcowemu etapowi ludzkiego życia, uświadamiają także – jak pisze w przedmowie do książki prof. dr Jacek Łuczak, jeden z twórców polskiej szkoły opieki paliatywnej – „jak ważną rolę może odegrać każdy z nas towarzyszący umierającemu”. Dr Elisabeth Kübler-Ross (1926-2004) jedna z założycieli nowoczesnej opieki hospicyjnej, autorka kilkudziesięciu książek, w tym Koła życia, Lekcji życia, On Grief and Grieving, a także Rozmów o śmierci i umieraniu, gdzie zaprezentowała swoją koncepcję pięciu etapów żałoby. Jej książki sprzedały się w ponad dziesięciu milionach egzemplarzy i przetłumaczono je na prawie czterdzieści języków. W ankiecie magazynu TIME znalazła się w gronie „stu najbardziej wpływowych myślicieli dwudziestego wieku”. W latach siedemdziesiątych Kübler-Ross została najpierw w 1977 roku „Kobietą Roku”, a następnie „Kobietą Dziesięciolecia” w dziedzinie nauki. Jej archiwum znajduje się w dziale zbiorów specjalnych na Uniwersytecie Stanforda, gdzie wspomaga zwłaszcza naukowców i studentów, zajmujących się opieką paliatywną. To dzięki jej odwadze i determinacji zmienił się sposób, w jaki traktujemy umierających. Jej wysiłki, by podchodzono do nich ze współczuciem i szanowano ich godność, spowodowały, że takie podejście stało się standardem w wielu zachodnich krajach. Doktor Kübler-Ross nauczyła nas tego, że umieranie jest częścią życia i że nasze zadanie w przypadku umierających polega na tym, by ofiarować im bezwarunkową miłość.
Ogród to zbiór piętnastu opowiadań po raz pierwszy dostępnych w tłumaczeniu – historii o rodzinie, macierzyństwie, starości, o skomplikowanych relacjach z bliskimi. Hiroko Oyamada jest wybitną obserwatorką codzienności, a z pozornie nieznaczących obrazów i podsłuchanych dialogów potrafi utkać tekst o szokująco mocnym przesłaniu. Pisze w sposób, którego nie da się podrobić. Przejmujący dreszczem, czasem zaskakująco zabawny, a czasem obezwładniający kakofonią dźwięków Ogród wciąga czytelnika w gąszcz znaczeń i nie pozwala odejść aż do ostatniej strony.
?Pisanie jest po trosze umieraniem? ? hołdując tej zasadzie, Maurice Blanchot, jeden z wielkich samotników dwudziestowiecznej literatury, poświęcił się pisaniu. Wyrok śmierci, najsłynniejsza z jego krótkich powieści, ma pozory autobiografii, ale kiedy Blanchot pisze: ?Te wypadki przydarzyły się w 1938 roku?, nie ma rzeczy mniej pewnej niż to, kiedy i czy owe wydarzenia się rozegrały. To proza medytacyjna, skupiona na umieraniu bliskiej osoby, być może naznaczona własną chorobą autora, jego osobistym wyrokiem śmierci. Z niebywałą mocą przybliża się do śmierci i ją odsłania, jak nigdy nie uczynił żaden utwór.
Śmierć nie jest chwytliwym tematem, umieranie najbliższych tym bardziej. Paraliżuje nas lęk i przerażenie. Jak pogodzić się z odchodzeniem najbliższych, ukochanych ludzi? Jak uporać się z żałobą po ich śmierci? Kiedy wydaje się, że straty już nikt i nic nie uleczy. Towarzyszenie bliskim w odchodzeniu może stać się dla każdego człowieka, mimo bólu, doświadczeniem najważniejszym i niesłychanie wartościowym, lekcją akceptacji, otwarcia na nowe. Ból po utracie ukochany ludzi jest wielki, ale siły życia są potężne. Renata Dziurdzikowska w swojej książce "Możesz odejść, bo cię kocham" ukazuje śmierć jako integralną i wspaniałą część naszego życia. Renata Arendt-Dziurdzikowska Dziennikarka, trenerka rozwoju osobistego. Zajmuje się zagadnieniami rozwoju wewnętrznego i duchowości. Autorka i współautorka wielu książek, od lat związana z Wydawnictwem Zwierciadło.
PRYWATYZACJA EMERYTUR to jedyna w Polsce książka przedstawiająca przyczyny, mechanizmy i skutki ograniczania publicznego systemu emerytalnego na rzecz emerytur prywatnych. Analizie została poddana rola, jaką odegrała neoliberalna ideologia oraz lobbing międzynarodowych i krajowych instytucji finansowych w realizacji idei prywatyzacji systemu emerytalnego. W książce pokazano jak wielkim ryzykiem i kosztami obciążone są emerytury pochodzące z inwestowania składek na rynku finansowym i że nie są one w stanie zapewnić bezpieczeństwa finansowego, jakiego ludzie potrzebują w okresie starości. Na podstawie doświadczeń wielu krajów (w tym Chile, Stanów Zjednoczonych, Kanady, Australii, Wielkiej Brytanii i Niemiec) scharakteryzowano konsekwencje sprywatyzowania całości lub części systemów emerytalnych, wynikające dla pracowników, emerytów i finansów publicznych. Szczególna uwaga została poświęcona prywatyzacji emerytur w Polsce, w tym funkcjonowaniu OFE i PPK.
Książka jest majstersztykiem analizy socjoekonomicznej. Pokazano w niej proces prywatyzacji emerytur w realiach neoliberalnego kapitalizmu i jego następstwa dla sytuacji życiowej pracowników, emerytów i finansów publicznych.
prof. dr hab. Tadeusz Klementewicz
Uniwersytet Warszawski (z recenzji)
Praca stanowi ważny wkład w debatę nad stanem systemu emerytalnego w Polsce i jego ewentualnymi zmianami.
prof. dr hab. Stanisław Owsiak
Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie (z recenzji)
Praca przedstawia nowatorskie na gruncie polskim podejście do problematyki reform systemów emerytalnych i ich prywatyzacji.
dr hab. Janusz J. Tomidajewicz, prof. em.
Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu (z recenzji)
Szwedzi kochają przyrodę i są dumni, że natura od dekad odwzajemnia ich szacunek i oddanie. Jednym z miejsc, które miało odzwierciedlać to harmonijne współżycie, było Kolmrden, największy ogród zoologiczny w krajach skandynawskich.Wilki były wizytówką ogrodu, a program Bliski Kontakt z Wilkiem przyciągał rocznie tysiące osób chcących stanąć oko w oko z oswojonymi drapieżnikami. Wśród odwiedzających pojawiały się najbardziej znane osoby ze świata mediów, sportu i polityki, a spragnieni wrażeń turyści zasypywali media społecznościowe sympatycznymi zdjęciami z wilczego wybiegu. Dlatego gdy w czerwcu 2012 roku wilki z Kolmrden zagryzły swoją opiekunkę Karolinę, kraj był w szoku.Lars Berge poznał wszystkie okoliczności wypadku, lecz im więcej wiedział, tym trudniej było mu odpowiedzieć na pytanie: co poszło nie tak? Jak to możliwe, że w sercu najnowocześniejszego kraju na świecie stado oswojonych z obecnością ludzi wilków zaatakowało i zabiło człowieka? Co zawiodło? Procedury bezpieczeństwa czy wciąż niewystarczająca wiedza? A może pycha i chciwość wzięły górę nad rozsądkiem? Bez względu na odpowiedzi porozumienie człowieka ze zwierzęciem zostało zerwane. A może tak naprawdę nigdy go nie było?Nikt nie zrobiłby tego lepiej niż Lars Berge błyskotliwy reporter, intelektualista i dziennikarz. Dobry wilk to niezwykle wciągający reportaż o przerażającym wydarzeniu w szwedzkim zoo. Po Tidholm, Svenska DagbladetLars Berge bez reszty poświęcił się pracy nad tą książką. W rezultacie otrzymujemy świetnie napisany reportaż, który głęboko analizuje tragiczny wypadek w szwedzkim zoo oraz jego przyczyny. Torgny Nordin, Gteborgs-PostenDobry wilk spodoba się wszystkim zainteresowanym relacjami ludzi z dziką przyrodą. Amanda Svensson, SydsvenskanDoskonale napisana książka Bergego nie powinna po przeczytaniu wrócić na półkę. Dobry wilk wymaga dalszej dyskusji na temat przyszłości ogrodów zoologicznych i ich dotychczasowego funkcjonowania. sa Linderborg, AftonbladetFascynujący reportaż psychologiczny, który doskonale wyjaśnia, w jaki sposób inteligentni ludzie, skuszeni potencjalnym sukcesem finansowym, mogą pozostać ślepi na prawdę. Mattias Gransson, Filter
> KRÓTKIE WPROWADZENIE
- książki, które zmieniają sposób myślenia!
Tomik w zwięzły i przystępny sposób prezentuje problematykę biologicznych, psychologicznych i społecznych zmian, jakie zachodzą wraz z wiekiem. Jak dbać o siebie, żeby dożyć stu lat? Czy można zapobiec demencji? W jaki sposób technologia wspomaga osoby starsze?
*
Interdyscyplinarna seria KRÓTKIE WPROWADZENIE piórem uznanych ekspertów skupionych wokół Uniwersytetu Oksfordzkiego przybliża aktualną wiedzę na temat współczesnego świata i pomaga go zrozumieć. W atrakcyjny sposób prezentuje najważniejsze zagadnienia XXI w. – od kultury, religii, historii przez nauki przyrodnicze po technikę. To publikacje popularnonaukowe, które w formule przystępnej, dalekiej od akademickiego wykładu, prezentują wybrane kwestie.
Książki idealne zarówno jako wprowadzenie do nowych tematów, jak i uzupełnienie wiedzy o tym, co nas pasjonuje. Najnowsze fakty, analizy ekspertów, błyskotliwe interpretacje.
Opiekę merytoryczną nad polską edycją serii sprawują naukowcy z Uniwersytetu Łódzkiego: prof. Krystyna Kujawińska Courtney, prof. Ewa Gajewska, prof. Aneta Pawłowska, prof. Jerzy Gajdka, prof. Piotr Stalmaszczyk.
"Przerwane życie Kim Wall
10 sierpnia 2017 roku młoda, ambitna reporterka wyrusza z domu, by przeprowadzić wywiad
z ekscentrycznym wynalazcą, twórcą łodzi podwodnej „Nautilus”. Wchodzi na jej pokład i już nie wraca na ląd.
Telefon w piątkowy poranek na zawsze zmienia życie rodziców Kim i jej brata. Zrozpaczeni natychmiast wyruszają na poszukiwania córki z nadzieją, że odnajdą ją żywą. Tak się jednak nie dzieje. Kim bowiem została bestialsko zamordowana, a jej ciało – rozczłonkowane i wrzucone do morza. Sprawca tej brutalnej zbrodni został uznany za winnego wszystkich stawianych mu zarzutów i skazany na karę dożywotniego więzienia.
Książka jest przejmującym zapisem miłości i żałoby po stracie córki. Rodzice, chcąc zapamiętać Kim jako radosną, młodą dziewczynę i profesjonalną dziennikarkę, opisują nie tylko jej najmłodsze lata, ale też dokonania i ambicje podczas bardzo aktywnego życia zawodowego.
Część wpływów ze sprzedaży książki zasili fundację imienia Kim Wall, która co roku przekazuje stypendium młodym dziennikarkom (https://www.rememberingkimwall.com/). "
Autorka tej książki podjęła próbę znalezienia odpowiedniego języka do rozmowy o ludzkiej autodestrukcji. Prezentowane studium porównawcze, zestawiające autentyczne zapisy pozostawiane przez samobójców z ich kulturowymi przedstawieniami, umożliwia dostrzeżenie różnic między tymi tekstami. Interdyscyplinarne podejście, w którym wykorzystane zostały drogi interpretacyjne zarówno kulturoznawcze, językoznawcze, jak i suicydologiczne, pozwala na otwarcie dialogu naukowego z narracją tworzoną przez kulturę, media i społeczeństwo. Zapis, jaki zostawia po sobie samobójca, jest tekstem, na który została nałożona warstwa stereotypów, mitów i wyobrażeń. Wokół samobójcy oraz jego czynu zbudowano opowieść na podstawie przekazów, które przez lata dostarczały prasa, kino, literatura, a w ostatnim czasie Internet. Narracja ta, odwołująca się do samobójstw bohaterów literackich, filmowych, a także postaci z pierwszych stron medialnych doniesień, mało ma jednak wspólnego z dramatem śmierci w odosobnieniu i rozpaczy, który rozgrywa się każdego dnia, w świecie pozbawionym rozgłosu oraz blasku reflektorów.
******
Suicide in Contemporary Culture. Suicide Notes as a Genre and Cultural Fact
A comparative study which juxtaposes original suicide notes with their cultural representations and allows for seeing the differences between such texts. An interdisciplinary approach, which uses cultural, language and suicidal interpretations thus enabling a scientific dialogue with the narrative created by culture, media and society.
Jest to książka o życiu i różnych jego aspektach. Opowiada o wielkich stratach, żałobie, samotności, ale też o prawdziwej miłości, wytrwałym dążeniu do celu i szczęściu. To historia młodej dziewczyny Leny, która w traumatycznych okolicznościach traci matkę i zostaje sama. Wyrwana z bezpiecznego azylu i beztroski uczy się życia od nowa. Ze zbuntowanej nastolatki musi szybko przemienić się w młodą kobietę odpowiedzialną za siebie i nie tylko. Samotna i nieszczęśliwa zakochuje się bez pamięci w chłopaku z sąsiedztwa, który mimo iż wydaje się odwzajemniać jej uczucia, okazuje się zupełnie niedostępny, a chwilowe szczęście dokłada jej jedynie rozterek i problemów. Ale życie jest nieprzewidywalne i pełne niespodzianek. I chociaż ten związek od początku skazany jest na porażkę, to los ciągle rzuca ich sobie w ramiona. A miłość Leny do Kamila potrafi przetrwać wszystko. Mimo iż obydwoje z Kamilem starają się wręcz zniszczyć to, co ich łączy, to czy można wygrać z przeznaczeniem...? Magdalena Karczewska, urodzona w 1980 roku w Jeleniej Górze. Szczęśliwa żona i mama, od ośmiu lat mieszka wraz z rodziną w Niemczech. "W otchłani życia" to jej pisarski debiut. Zawsze marzyła o tym, aby wziąć do ręki własną książkę. Jak widać, marzenia się spełniają...
Czytać czy nie czytać? W odniesieniu do prezentowanej publikacji odpowiedź jest jednoznaczna: czytać i zachęcać innych do czytania. Co również podkreśla w Słowie wstępnym JM Rektor UJ, prof. dr. hab. n. med. Wojciech Nowak: „Przedstawiam Państwu publikację niezwykłą, powstałą dzięki zaangażowaniu ludzi dobrej woli i wielkich serc, zdeterminowanych, aby nieść pomoc osobom najbardziej potrzebującym. Integralna troska o chorego u kresu życia to książka, którą zdecydowanie warto zauważyć i dołączyć do lektur obowiązkowych, jest bowiem próbą odpowiedzi na potrzebę prezentacji tego rodzaju zagadnień w przestrzeni publicznej. Już sam tytuł sugeruje treści w niej zawarte, które – stwierdzam to jako lekarz – wciąż stanowią w społeczeństwie temat tabu. Choroby terminalne, opieka nad ludźmi u schyłku życia, odchodzenie i śmierć są najtrudniejszymi tematami dla większości z nas”. Autorzy monografii wieloautorskiej Integralna troska o chorego u kresu życia, powstałej pod redakcją Agnieszki Bertman-Wierzchowskiej, Wojciecha Kochana i Józefa Stali, podejmują poszukiwania naukowe i refleksje nad trudnymi, ale niezwykle ważnymi zagadnieniami. Ból, cierpienie, choroby terminalne, potrzeba opieki nad osobami u schyłku życia, proces odchodzenia, lęki i obawy z nim związane oraz sama śmierć to bardzo trudne kwestie, już dotyczące wielu z nas, a kiedyś każdego. Niniejsza publikacja stanowi z jednej strony doskonałe kompendium wiedzy przekazanej przez lekarzy i innych ekspertów, zaś z drugiej obrazuje praktykę opieki paliatywnej i hospicyjnej. Dlatego jest interesująca nie tylko dla przedstawicieli personelu medycznego: lekarzy, pielęgniarek, studentów kierunków medycznych, psychologów, pracowników socjalnych, wolontariuszy, ale również członków rodzin podejmujących opiekę nad osobą chorą lub w stanie terminalnym. Jej wartość docenia także Pani prof. Alina Rynio, która w recenzji wydawniczej podkreśla, że: „Jasność i prostota języka zastosowanego w publikacji powodują, że jest ona zrozumiała dla każdego. Dodatkowym walorem monografii są zawarte w tekstach wykazy bibliograficzne ułatwiające dalsze poszukiwania literatury”. Autorzy prezentowanej publikacji starają się udzielić odpowiedzi na bardzo ważne pytania: czy lepiej podejmować leczenie bólu w domu chorego czy raczej w szpitalu? Czy podstawowa opieka paliatywna jest dostępna dla wszystkich? Z jakimi problemami zmagają się osoby opiekujące się osobami w stanie terminalnym? Kto i w jakim zakresie może pomóc w holistycznym podejściu do opieki nad pacjentem? Zatem nie jest to publikacja skierowana wyłącznie do ekspertów, ale do wszystkich, którzy chcą pomagać osobom słabszym i chorym. Przypomina o tym też prof. W. Nowak: „Szanowni Czytelnicy, niniejsza monografia jest swojego rodzaju podsumowaniem, klamrą spinającą pięć wspomnianych konferencji tematycznych. Obrazuje zaangażowanie, determinację i ogromną pracę organizatorów z Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Jagiellońskiego – Collegium Medicum, Towarzystwa Przyjaciół Chorych „Hospicjum im. św. Łazarza” w Krakowie z Panią Prezes Zarządu Towarzystwa na czele, a także Samorządu Studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz wszystkich ludzi dobrej woli realizujących w praktyce motto Prymasa Tysiąclecia: Włącz się w społeczną pomoc bliźnim. Otwórz się ku ubogim i chorym. Użyczaj ze swego… Zachęcam Państwa do działania, zachęcam do aktywnego uczestnictwa w realizowaniu idei zamykającej się w najprostszym przekazie: Pomagam – bo chcę. Życzę Państwu dobrej, ubogacającej lektury”. „Należy docenić podjętą przez Autorów i Redaktorów problematykę oraz pragnienie dotarcia do jak największej grupy odbiorców.
Zapraszamy w leśne ostępy Tennessee. Na niewielkim obszarze leżą tuludzkie zwłoki: zakopane w ziemi lub zanurzone w wodzie, zatopione w bagnachoraz ukryte w bagażnikach samochodów. To słynna Trupia Farma, wyjątkowy projektnaukowy Billa Bassa, który bada, co dzieje się z ludzkimi ciałami po śmierci,gdy natura bierze sprawy w swoje ręce.Jak blisko trzeba być rozkładającegosię ciała, żeby je poczuć?Gdzie ciało rozkłada się dłużej: w ciężarówce czyna tylnym siedzeniu samochodu?W jaki sposób ślady małych owadów przyczyniłysię do wysłania na krzesło elektryczne pewnego ""morderczego"" staruszka?BillBass zabiera nas w przyprawiającą o ciarki na plecach podróż po zakątkachTrupiej Farmy, miejsca, które zrewolucjonizowało współczesną medycynę sądową.Nie tylko odkrywa przed nami fascynujące tajemnice ludzkich zwłok, ale teżopowiada o swych najbardziej pasjonujących śledztwach.BillBass - światowej sławy antropolog sądowy, legendarny założycielOśrodka Antropologii Sądowej Uniwerystetu Tennessee, znanego lepiej jako TrupiaFarma. Razem z Jonem Jeffersonem, dziennikarzem i filmowcem dokumentalistą,napisał dwie książki o swojej pracy oraz kilka powieści kryminalnych, któreopublikowali wspólnie pod pseudonimem Jefferson Bass. Działalność Billa Bassastała się inspiracją dla powieści Patricii Cornwell pt. Trupiafarma.
Książka ta w przystępny sposób pokazuje dzieciom, jak różnorodne są odcienie smutku i towarzyszące im odczucia. Zwłaszcza gdy jest to żal po stracie bliskiej osoby. Czy taki smutek w ogóle kiedyś minie? Autorka z wyczuciem przekonuje małych czytelników, że choć wydaje się to niemożliwe, prędzej czy później nadchodzi czas, kiedy robi się nam lżej i zaczynamy czuć radość z pięknych chwil, jakie przeżyliśmy razem z ukochaną osobą. Żywe i bliskie rzeczywistości ilustracje zachęcają dzieci do otwartej rozmowy o tej trudnej sytuacji.
Jak scharakteryzować tych, którzy zabijają zawodowo? Co kryje się w głowie kata. Kim jest? Jak wygląda jego życie codzienne? Co myśli o swojej pracy? Jak sobie radzi z odbieraniem życia jako ze swoją codziennością? Odpowiedzi na te pytania podsunie czytelnikom lektura Czarnego dziennika kata i Dynastii katów.Przyjrzę się wszystkim, z którymi pracowałem w tym zawodzie od trzydziestu lat. [] Ta książka jest moją własną psychoanalizą pisze w Czarnym dzienniku kata Andr Obrecht, który ma potrzebę przepracowania doświadczenia bycia katem. Aby poradzić sobie z tym, musi to opowiedzieć, musi swoje przeżycia ubrać w słowa i podzielić się nimi.Rola kata, tak jak śmierć, jest tematem tabu. Dlaczego kat robi to, co robi? Kat zawsze przyciąga uwagę i zainteresowanie. Jest kimś na swój sposób wyjątkowym i za takiego się uważa: Na całym świecie są tylko dwie osoby, które mogą zadać śmierć: Bóg i kat. To moje prawo. I mój obowiązek stwierdza Andr Obrecht. Bohaterowie podkreślają przy tym, że cenią sobie spokojne życie i nie chcą być na co dzień rozpoznawani jako kaci. Co się za tym kryje? Czy jest to niezdrowa fascynacja ich pracą polegającą na obcowaniu ze śmiercią? Czy może obawa przed zemstą osób, które są bliskie straceńcom? A może strach przed przeciwnikami kary śmierci? Odpowiedzi na te pytania znajdzie czytelnik w książce.Kaci opowiadają o tym, że wierzyli w swoją pracę. Byli przekonani o jej słuszności. Mówią o ofiarach przestępstw, zwracają uwagę na krzywdy, jakie uczynili im skazańcy. Podkreślają swój profesjonalizm, czyli precyzję, z jaką wykonują karę śmierci. Jednocześnie wyłania się z tego obraz kata jako osoby o nastawieniu paranoicznym, obawiającej się reakcji otoczenia. Na kartach kreowane jest również inne oblicze człowieka wykonującego wyroki śmierci. Oblicze bardzo człowiecze, należące do kogoś mającego swoje upodobania, zasady, czas na przyjemności, życie rodzinne.Spore fragmenty historii kata poświęcone są przestępcom, np. seryjnemu zabójcy kobiet Henriemu Landru, nazywanemu Sinobrodym, Marcelowi Petiotowi lekarzowi medycyny, który przypisywał sobie 63 ofiary, jednak skazano go za 27 zabójstw, czy też Christianowi Ranucciemu zabójcy 8- letniej dziewczynki, którego egzekucja była ostatnią w karierze Obrchta.Jan Gołębiowski - psycholog kryminalny.
Prawdziwe buddyjskie znaczenie umierania, śmierci i odradzania sięLama Ole Nydahl opisuje wiele subtelnych doświadczeń związanych z przebiegiem procesu umierania i wyjaśnia, czego doświadcza umysł w stanie pośrednim pomiędzy śmiercią i kolejnymi narodzinami, a także, jak dzięki określonym medytacjom można lepiej przejść przez proces umierania i następnie osiągnąć wyższy poziom świadomości. Przekonuje, że wiedza o tych tajemniczych zdarzeniach nie tylko pomaga przejrzyście zrozumieć koniec istnienia, lecz wzbogaca także pogląd na życie tu i teraz.Powołuje się na najnowsze badania tak zwanych stanów bliskich śmierci, które wskazują na to, że dalsze istnienie świadomości po śmierci staje się coraz bardziej prawdopodobne.* * *Świat zachodni często unikał i nadal unika tematu śmierci i umierania. Poważnemu potraktowaniu tych ważnych, ostatnich chwil życia, stoi tu na przeszkodzie materialistyczny światopogląd i zbiorowy lęk. Natomiast buddyzm tybetański ma bardzo otwarty stosunek do śmierci, nacechowany wnikliwą dociekliwością. Wielcy buddyjscy mistrzowie medytacji uzyskali zdumiewającą wiedzę o dokładnym przebiegu faz umierania. Te wydarzenia opisane są w przede wszystkim w Tybetańskiej księdze umarłych, a Lama Ole Nydahl przedstawia je w niniejszej książce w sposób przystępny dla współczesnego czytelnika. Otrzymał on od wielu mistrzów liczne niezbędne przekazy i po raz pierwszy wyjaśnia tu słynną praktykę poła - medytację świadomego umierania. Stosując te ćwiczenia można ułatwić sobie przejście do stanu pośmiertnego, lub nawet urzeczywistnić Jasne Światło prowadzące do oświecenia, które jest najwyższym poziomem świadomości.Lama Ole Nydahl jest jednym z najbardziej znanych nauczycieli buddyjskich. Razem ze swoją żoną Hannah są pierwszymi zachodnimi uczniami XVI Karmapy, wielkiego mistrza medytacji buddyzmu tybetańskiego, którego po raz pierwszy spotkali w 1969 roku podczas podróży poślubnej do Nepalu. Na jego prośbę od prawie czterdziestu lat wprowadzają buddyzm Diamentowej Drogi do naszego kręgu kulturowego.
Zbiór artykułów poświęconych zjawisku autodestrukcji w kulturze. Autorzy proponują spojrzenie na akty samobójcze z punktu widzenia kulturoznawczego, biorąc pod uwagę obszary współczesnej kultury, w których destrukcja (ściślej, zachowania samobójcze) staje się przedmiotem refleksji (literaturę, prasę, film). Książka ma oryginalną strukturę: każda część składa się z dwóch artykułów, których autorzy przyglądają się zagadnieniu zawartemu w tytule z odmiennych perspektyw, prowadząc rodzaj intrygującego dialogu i ukazując racje często będące w interpretacyjnym sporze.
Powstające u nas prace poświęcone tej problematyce przyjmują z reguły perspektywę psychologiczną, socjologiczną lub kryminalistyczną, nikt natomiast do tej pory nie próbował spojrzeć na nią z perspektywy kulturoznawczej. Samobójstwo to zawsze dramat człowieka. Sposób, w jaki kultura opisuje zjawisko dobrowolnej śmierci, mówi wiele nie tylko o autodestrukcji, ale przede wszystkim o tym, jak postrzegamy kwestie ludzkiej decyzji w sprawach ostatecznych.
Niezwykle ważna propozycja dla pracowników placówek oświatowych, zwłaszcza nauczycieli i pedagogów, w sytuacji kryzysu spowodowanego śmiercią członka społeczności szkolnej lub osoby bliskiej któremuś z uczniów. Jej autorka od wielu lat pracuje jako psycholog w gdańskim Hospicjum im. ks. E. Dutkiewicza SAC, a kilka lat temu współtworzyła ogólnopolski program wsparcia psychoedukacyjnego dzieci i młodzieży w żałobie Tumbo Pomaga, którego do dzisiaj jest merytoryczną koordynatorką.Na zasadniczą część książki składają się rzetelny obraz przebiegu żałoby u dzieci i nastolatków oraz prezentacja wachlarza działań pomocowych ze strony szkoły, by proces ten nie nabrał cech patologicznych. Przykłady konkretnych realizacji (scenariusze lekcji, warsztatów, wydarzeń charytatywnych) stanowić mogą cenną wskazówkę dla wymienionych w tytule czytelników, a wyraźne osadzenie w kontekście ruchu paliatywno-hospicyjnego i dokonań Fundacji Hospicyjnej okazać się pomocne w zrozumieniu źródeł wsparcia osieroconych dzieci w Polsce.Refleksyjność pedagogów wpływa na lepsze radzenie sobie z kryzysem po stracie i zmniejszenie liczby uczniów mierzących się z powikłaną żałobą. Wypracowany model współpracy ze szkołami, zaprezentowane w książce narzędzia edukacyjne oraz ten przewodnik-podręcznik poświęcony żałobie w szkole stanowią dobry punkt wyjścia do rozwijania modelu opieki nad osieroconymi uczniami w całym kraju. Skoro w Gdańsku w latach 20142019 udały się systemowe działania z udziałem władz miasta i nauczycieli, a materiały edukacyjne przyniosły korzyści lokalnej społeczności, z pewnością warto sięgnąć po tę publikację. () To ważna i potrzebna lektura dla nauczycieli oraz studentów pedagogiki i nauk społecznych, ale także dla wszystkich, którzy nie chcą pozostawić w samotności cierpiących dzieci i młodzieży.Z recenzji ks. dr. hab. Piotra Krakowiaka, prof. UMK w ToruniuKsiążka Dziecko i nastolatek w żałobie. Rola nauczycieli i pedagogów została wydana w ramach serii Biblioteka Tumbo Pomaga Fundacji Hospicyjnej, którą tworzą zarówno pozycje dla osieroconych dzieci, jak i dla wspierającego je otoczenia.
Rzadko mówią o tym, co czują. Muszą być silni. Nie mogą się załamywać. W tej książce otwierają się i opowiadają o skrywanym bólu. Mówią, jak trudno jest zachować spokój, gdy kilkulatek pyta o śmierć. „Wyspa” to opowieść o rodzicach dzieci z chorobą nowotworową. Zbiór reportaży o rozpaczliwej walce o życie ukochanej osoby. O bezsilności i gniewie.
A przede wszystkim, to książka o poruszających zwycięstwach.
Małgorzata Kolankowska – adiunktka w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Hispanistka i tłumaczka. Autorka książki „Czerwony i Czarny. Polski spór medialny o Chile” oraz antologii „Portret kobiety w opowiadaniach dziesięciu hiszpańskich autorek” (wybór, przekład, posłowie). W pracy naukowej zajmuje się gatunkami dziennikarskimi w Polsce i w Hiszpanii.
Życie grobowe otwiera czytelnika na zdumienie. Pozwala zachwycić się opowieścią o świecie ukrytą w strefie pośredniej pomiędzy żywymi a umarłymi, pomiędzy przestrzenią codzienności (miasta, wsi, pustkowia) a przestrzenią cmentarza. Jaki jest ten świat, jakie jest życie (i towarzysząca mu śmierć)? Pełne przejmujących, ale też ironicznych, groteskowych i absurdalnych przejawów, różnorodne i złożone.
Autorka zastrzega, że w jej projekcie nie należy doszukiwać się „filozoficznej nadbudowy”, lecz raczej zapisu sytuacji bizarnych, które zawsze ją pociągały. A życie grobów – inna strona życia ludzi – jest ich pełne. Wystarczy tylko spojrzeć na groby uważniej. Okaże się, że pod każdą szerokością geograficzną snują one swą bizarną opowieść – po trosze smutną, straszną, wzruszającą, zabawną i bardzo, bardzo przewrotną. Bo nic nie jest takie, jakie się na pierwszy rzut oka wydaje. Wszystko ma drugie dno, mniej lub bardziej ukryte, a jeśli nawet nie ma, to niecodzienny detal czy dziwaczny kontekst każe nam się go doszukiwać.
Snuta przez autorkę opowieść układa się wokół czytelnego, choć niekoniecznie wprost werbalizowanego scenariusza, tworzącego reportaż o przenikaniu się wielu przestrzeni, o życiu codziennym, samotności, pamięci i zapomnieniu, o ludzkich i nieludzkich historiach, o nietrafionych interpretacjach znaków, o pomyłkach, które są odkryciami.
Nie jest to jednak ani reportaż sensu stricto, ani reportaż literacki, lecz próba wypracowania nowej jego formuły – łączącej obraz (fotografie), słowo (miniatury narracyjne) i dźwięk (nagrania terenowe). To koncepcja artystyczna, zasadzająca się na nieoczywistościach, kontrapunktach, żarcie, prowokacji.
Małgorzata Żerwe – artystka wizualna, publicystka i dziennikarka radiowa, autorka tekstów o sztuce, kuratorka wystaw.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
