Nikt z nas nie jest wieczny, starość i umieranie jest częścią naszego życia. Ból po utracie ukochanych ludzi jest wielki. Jak pogodzić się z odchodzeniem najbliższych, ukochanych ludzi? Jak uporać się z żałobą po ich śmierci kiedy wydaje się, że straty już nikt i nic nie uleczy? na te i inne pytania odnajdziecie Państwo odpowiedź w znanych publikacjach Elizabeth Kübler-Ross czy Renaty Arendt Dziurdzikowskiej. Znajdziecie tutaj też lekturę na temat przebiegu żałoby u dzieci i nastolatków, dla których takie traumatyczne przeżycia są bardzo ciężkie do zrozumienia.
Metodyka Pracy Socjalnej to uzupełnienie serii wydawniczej Biblioteka Pracy Socjalnej, która ukazała się nakładem wydawnictwa Difin. Przedstawiana seria za punkt wyjścia w pracy socjalnej stawia sobie koncentrację na warsztacie metodycznym, którym powinna się posługiwać osoba profesjonalnie pomagająca ludziom.
Publikacja zawiera wskazania metodyczne do pracy socjalnej z osobami starszymi, a także osobami doświadczającymi chorób otępiennych i ich rodzin. Wśród wybranych metod i technik przedstawiono: konferencję grupy rodzinnej, dialog motywujący, podejście skoncentrowane na rozwiązaniach, kontrakt, projekt socjalny, analiza SWOT. Wybrane działania metodyczne nie są przypadkowe, ponieważ chodzi przede wszystkim o pokazanie, jak różne metody i techniki mogą być zastosowane w pracy z klientami pomocy społecznej i ich rodzinami w oparciu o ideę pomagania osobom, które znajdują się w trudnej sytuacji życiowej.
Książka adresowana jest do osób kształcących przyszłych przedstawicieli helping professions, tj. pracowników socjalnych, asystentów rodzin, pedagogów, psychologów, opiekunów osób starszych i z chorobami otępiennymi, a także przedstawicieli zawodów medycznych – pielęgniarki, fizjoterapeuci, lekarze. W szczególny sposób skierowana jest do członków rodzin seniorów i osób doświadczających chorób otępiennych.
Starzy ludzie nie istnieją?! Jak to? przecież społeczeństwa się starzeją. I coraz więcej wkoło nas przedstawicieli tej grupy. A jednak nie istnieją, bo świat ich nie chce zauważać, wtłacza w utarte koleiny i spycha na margines życia. Nie istnieją, bo nie pasują do obrazka: wszechwładnego dziś kultu młodości. No chyba, że są wybitnymi jednostkami i mając na karku osiemdziesiątkę, pokonują ultramaratony. Tylko wtedy się ich dostrzega. A przeciętni, zwykli starsi ludzie na emeryturze. Co z nimi? Część sama usuwa się w cień, bo w pewnym wieku przecież nie wypada, nie przystoi. Część wręcz przeciwnie, wciąż czują się młodzi i chcieliby zapomnieć o PESEL-u. Dla nich też starość nie istnieje. Nie chcą jej, jest niemile widziana. Trudno im w nią uwierzyć, gdy dotyczy ich samych Barbara wrzuca na facebooka selfie z podpisem: 81 lat i lecę na randkę..Jak wygląda starość w Polsce? Wiele się zmienia i babcia czy dziadek nie są już postrzegani tylko jako idealni opiekunowie dla wnuków. Często czynni zawodowo, realizują swoje pasje, podróżują i są bardzo zajęci. Mimo to wciąż jednak w podejściu do starszego pokolenia pokutują u nas stereotypy. O nich właśnie, o wykluczeniu wiekowym, o obalaniu mitów, o lękach i pragnieniach starszych ludzi, o tych szukających pomocy i o dziarskich, aktywnych seniorach pisze Małgorzata Węglarz. I nie jest to lukrowana rzeczywistość. Bo nie jest łatwo ani tym, co zamknęli się w swojej samotności, ani tym, co mimo upływu lat chcą w pełni uczestniczyć w życiu. Autorka pokazuje wielowymiarowość procesu starzenia i różne odcienie ostatnich dekad życia. Rozmawia z psychologiem, geriatrą i opiekunem w domu spokojnej starości, a także z założycielką facebookowego portalu AgeFree Wolni od metryki.Reportaż Małgorzaty Węglarz to fascynująca lektura dla młodych i starych.
„Moje życiowe doświadczenia sprawiły, że stałem się facetem, który ma w dupie to, co myślą o nim inni”, wyznaje autor Bill Edgar. Czy cokolwiek mogło go lepiej przygotować do roli powiernika sekretów umierających niż własne molestowanie, bieda, bezdomność i pobyt w więzieniu? W tej książce, miejscami dosadnej, miejscami głęboko poruszającej, opisuje historie swoich klientów i tajemnice, które dzięki niemu nie trafiły do grobu. Wykonując ostatnią wolę zmarłych, Bill Edgar realizuje ich najbardziej skryte pragnienia, łamie tabu i wytrąca pogrzeby ze sztampy i zakłamania. Opisuje najbardziej zaskakujące zlecenia: prośbę o zniszczenie pokoju do zabaw erotycznych, spalenie testamentu, odczytanie listu, w którym członek motocyklowego gangu przyznaje się do zakazanej miłości, a milioner tłumaczy, dlaczego przez całe życie udawał zwykłego człowieka.
Ostatnie życzenia są niepowtarzalne, jak odcisk palca, i stanowią część wyjątkowych historii przedstawionych w tej książce, i bynajmniej nie jest to książka o umieraniu. Jak bowiem pisze autor: „Nie wierzę w życie pozagrobowe, ale wierzę w życie i wiem, że to ono jest najważniejsze”.
W odpowiednim momencie wstałem i przedstawiłem się żałobnikom.
– Przepraszam, ale muszę pana prosić, żeby pan usiadł, zamknął się albo stąd spieprzał. Człowiek leżący w trumnie ma do powiedzenia kilka rzeczy. Nazywam się Bill Edgar i jestem tutaj w imieniu zmarłego, który ma wiadomość dla was wszystkich.
W kościele panowała taka cisza, że szelest kartek zdawał się odbijać echem od kamiennych ścian. Rozłożyłem kartkę i zacząłem czytać.
– John, tu Graham Robertson. Wynająłem Billa, żeby przerwał twoją mowę, bo chcę ci powiedzieć, że kilka razy widziałem, jak próbujesz dobrać się do mojej żony. Ona, na szczęście, odrzucała twoje awanse. To jednak nie zmienia faktu, że najlepszy kumpel nie robi czegoś takiego. Zwłaszcza przyjacielowi, który leży na łożu śmierci. Nienawidzę cię za to, co zrobiłeś i co próbowałeś zrobić. Moim ostatnim życzeniem jest, żebyś stąd wypierdalał. Nie jesteś mile widziany na moim pogrzebie, a już na pewno nie będziesz przemawiał w moim imieniu.
Kiedy jest się dzieckiem, dziadkowie wydają się naprawdę starzy. Ale czy bycie starszym musi oznaczać bycie nudnym, powolnym lub cichym? NIE! Wspaniała książka, która łamie.
- Książka pokazująca, że wiek to tylko stan umysłu
- Przełamuje stereotypy na temat starości mówiące o ich niepełnosprawności i obawach przed nowościami
- Opowiada że można cieszyć się życiem, szczęściem, miłością, czułością i radością bez względu na wiek
- Zacieśnia więzy między wnukami i dziadkami
- Idealny prezent nie tylko w dniach święta babć i dziadków
- Mała ilość tekstu – książka idealna na pierwsze próby czytania – na przykład pod okiem babci czy dziadka.stereotypy i pokazuje, że wiek, to tylko stan umysłu.
Poruszające bolesną szczerością refleksje o utracie córki, starzeniu się i upływie czasu.Joan Didion rozpoczyna Błękitne noce 26 lipca 2010 roku, w siódmą rocznicę ślubu jedynej córki Quintany, która zmarła 26 sierpnia 2005, zaledwie półtora roku po nagłej śmierci swojego ojca, Johna Gregory'ego Dunne'a.Pisarka, wychodząc od wspomnień ze ślubu córki, wraca do czasów jej dzieciństwa, przygląda się swoim myślom, analizuje lęki i wątpliwości dotyczące małżeństwa, adopcji i rodzicielstwa, chorób i starzenia się. Nie unika bolesnych pytań. Czy zawiodła jako matka? Czy coś przegapiła? Czy cokolwiek mogła zrobić inaczej?Błękitne noce, podobnie jak poprzedzający ją Rok magicznego myślenia, to niebywale przenikliwe zapiski zmarłej niedawno wybitnej amerykańskiej pisarki, która w swoich tekstach drobiazgowo analizuje nie tylko wydarzenia, ale i towarzyszące im myśli i emocje.Joan Didion (19342021) amerykańska dziennikarka, eseistka, autorka powieści i scenariuszy. Tworzyła w nurcie Nowego Dziennikarstwa, które wprowadziło stosowanie w reportażu i eseju technik zaczerpniętych z literatury pięknej.Rok magicznego myślenia przyniósł jej w 2005 roku National Book Award, jedną z najbardziej prestiżowych nagród literackich w Stanach Zjednoczonych. Książka znalazła się także w finale Nagrody Pulitzera w kategorii biografii i autobiografii oraz National Book Critics Circle Award.
Ks. Wojciech Szychowski, psycholog, psychoterapeuta i duszpasterz, krok po kroku przeprowadza rodziców przez kolejne etapy żałoby po stracie, wskazując na to, co ułatwia ich domykanie, i chroniąc przed błędami, które mogą potęgować ból i tęsknotę. Pomaga pożegnać się z dzieckiem i ze spokojem otworzyć się na nowe życie. Uczy mądrego wspierania bliskich trwających w żałobie. Umacnia wiarę, pomaga uratować miłość, przywraca nadzieję.Ta książka to klucz do świata emocji rodziców, którzy doświadczyli śmierci dziecka przed narodzeniem lub w okresie okołourodzeniowym. Jako mama po stracie polecam tę publikację osieroconym matkom i ojcom, bo choć każda historia utraty dziecka jest inna, a przeżywanie żałoby jest rzeczą indywidualną, to jednak świat przeżyć, emocji i tęsknoty jest dla wszystkich wspólny. Dzięki autorowi ten świat ludzkiego doświadczenia utraty staje się bardziej ,,oswojony"". Ks. Wojciech uświadamia rodzicom, że w tym, co przeżywają, nie są odosobnieni, że mają prawo do żałoby i że poronienie nigdy nie jest powodem do wstydu. Agnieszka Wodzyńska, Fundacja Donum VitaeZnakomite wsparcie dla rodziców, którzy utracili swoje dziecko jeszcze przed narodzinami. Temat trudny i bolesny, ale ogromnie ważny także z perspektywy budowania społecznej świadomości, czym jest szacunek wobec życia nienarodzonego człowieka.Tomasz Kancelarczyk, Fundacja Małych StópekPublikacja zbiera w całość wiele zagadnień dotyczących kwestii utraty dziecka, a jej ogromna wartość związana jest przede wszystkim z terapeutycznym i duszpasterskim doświadczeniem autora. dr Janusz Kościelniak, duszpasterz rodzin dzieci utraconych
Książka ta jest próbą zdefiniowania i ukazania charakterystycznego dla współczesności ponownego, multimedialnego oswajania śmierci. Nie jest to już jednak oswajanie śmierci samej (jako faktu biologicznego), ale raczej jej figury występującej w kulturze Zachodu.
Podejmowane tu analizy dotyczą więc mechanizmów definiujących nacechowane tanatycznie teksty kultury, które rozumiane są jako zmieniające się wraz z rozwojem technologii medialne zapośredniczenia ludzkich myśli, emocji i postaw związanych ze śmiercią. Mają one charakter przede wszystkim teoretyczny – praca ta jest dedukcyjną próbą wskazania prawa ogólnego, które nazywamy „wtórnym oswojeniem” śmierci, wnioskowanego z wielu znanych koncepcji humanistycznych.
Rozważania podejmowane w pracy nie skupiają się na samych tekstach kultury, ale na mechanizmach, które je definiują, i za pomocą których teksty te funkcjonują. Budowana na gruncie rozumu i logicznego wynikania propozycja teoretyczna ilustrowana jest natomiast przykładami tekstów i narracji znanych ze współczesnej kultury Zachodu.
Takie podejście badawcze wymusza wnikliwość oraz wieloaspektowość prowadzonych wywodów, które w celu udowodnienia postawionej tezy wykorzystują często niespójne (lub nawet, jak może się czasem wydawać, sprzeczne) koncepcje filologiczne, filozoficzne i kulturoznawcze. Przydaje to jednak prowadzonym w pracy rozważaniom charakteru interdyscyplinarnego, niezbędnego – jak się wydaje – w dyskusjach nad zagadnieniami związanymi z kulturą, która sama w sobie jest fenomenem bardzo złożonym i wielopłaszczyznowym, przez co tak trudnym do definiowania i opisywania.
Współczesna scholar mortis jest książką wyjątkową. Agnieszka Janiak ujmuje całościowo fenomen śmierci w jego indywidualnym i społecznym kontekście. Terminalna choroba, odchodzenie człowieka, opieka paliatywna i towarzyszenie przy umieraniu, wreszcie zgon oraz sytuacja i stany psychiczne osób, które pozostały w żałobie, a także formy niesienia im różnorakiego wsparcia – indywidualne i instytucjonalne – to zagadnienia stanowiące punkt wyjścia do refleksji nad przygotowaniem współczesnego człowieka do zmierzenia się z doświadczeniem śmierci bliskich, ale i własnej. Kolejne omawiane w książce zagadnienia to konieczność kształtowania odpowiednich środków komunikacji i form pomocy niesionej osobom dotkniętym doświadczeniem śmierci oraz odpowiednie przygotowanie służb pomocowych – medycznych, psychologicznych, socjalnych i administracyjnych.
dr hab. Stefan Bednarek, prof. em. UWr
Książka jest zapisem podróży autoetnograficznej, która zajęła autorce piętnaście lat. Początek tej podróży wyznaczyły dramatyczne doświadczenia własne, a obrany kierunek i poszczególne etapy determinowane były przez poszukiwania naukowe i egzystencjalne, pragnienie zapobieżenia podobnym granicznym doświadczeniom u innych i udzielanie im wsparcia.
Kto będzie czytelnikiem tej książki? Niewątpliwie osoby, dla których obecność przy umierającym człowieku jest trudnym, ale oczywistym zadaniem. Osoby, które podejmują się edukacji społecznej w tak ważnym obszarze i zabiegają o wysoką jakość komunikacji. Studenci ukierunkowani na pomoc cierpiącemu człowiekowi w wymiarze medycznym, pielęgnacyjnym czy wychowawczym. Wreszcie ci, którzy znajdują się w trudnej sytuacji życiowej, podobnej do tej, której doświadczyła Autorka. Oby i oni potrafili przejść swoja drogę poszukiwania odpowiedzi na niełatwe pytania i odnaleźć sposoby wspierania innych cierpiących.
dr hab. Grzegorz Godawa, prof. UPJPII
Agnieszka Janiak, kulturoznawczyni i filolożka, adiunktka na Wydziale Studiów Stosowanych Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu, prowadziła badania na Stanford University, wykładała w John Ernest Foundation w Kalifornii. Jej zainteresowania badawcze – tanatoedukacja, komunikacja w sytuacjach trudnych, a także terapeutyczne funkcje pisania – są wynikiem doświadczeń życiowych i praktyki społecznej.
Co powiedzą innym twoje zwłoki, kiedy ciebie już nie będzie? Sue Black jest profesorem anatomii i antropologii sądowej na Uniwersytecie w Dundee i od wielu lat spotyka się z tragicznymi przypadkami ludzkiej śmierci. Brała udział m.in. w wyjaśnianiu zagadek zbiorowych mordów w Kosowie, ustalaniu tożsamości setek tysięcy ludzi, którzy zginęli podczas tsunami w Tajlandii, i w największych śledztwach kryminalnych naszych czasów. Ofiary morderstw, katastrof czy nieszczęśliwych wypadków nie mogą już same opowiedzieć, co im się przytrafiło. Ale ich zwłoki owszem. W zaciszu swojego laboratorium, podczas wielogodzinnej pracy, autorka wysłuchuje historii opowiadanych przez ludzkie szczątki i za pomocą nauki odkrywa ich historię. Książka Co mówią zwłoki? to barwne, trochę makabryczne, a trochę zabawne wspomnienia wyjątkowej kobiety, specjalistki w swojej dziedzinie. Sue Black pokazuje w niej czytelnikowi wiele oblicz śmierci, a także to, jak istotną rolę pełni w dzisiejszym świecie antropologia sądowa i jak ogromny jest jej wpływ na odczytywanie przeszłości. Olbrzymia wiedza, dowcip i lekkie pióro autorki sprawiają, że Co mówią zwłoki? czyta się jak dobrą powieść kryminalną. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Skoro „łzy żałoby upodobniono do wydzielin chorego”, jak twierdzi Philippe Aries, żałoba zaś postrzegana jest jako niebezpieczna „choroba zakaźna”, to zgodnie z zasadami profilaktyki należałoby unikać miejsc i osób, z którymi kontakt grozi zarażeniem. Przeczy temu niezwykła mnogość tekstów, które na różne sposoby doświadczenie to tematyzują i upubliczniają. Wbrew panującemu przez długi czas przekonaniu żałoba nie ma przecież jednego wzoru i optymalnego przebiegu. „Estetyka żałoby” rozpięta jest między intymnością i oszczędnością głosu podmiotu a dwuznaczną rozkoszą, jaką z przedstawiania cierpienia czerpie i żałobnik, i przyglądający się mu uczestnik kultury.
Zdarza się, że żałoba staje się towarem, produktem oferowanym publiczności, choć motywacje są tu dalece odmienne od cynicznej rachuby zysków rynkowych. Jednym z częściej używanych w tej książce określeń jest „praca żałoby” – wymaga ona wysiłku i aktywności.
W ostatnich latach zauważalny jest szybki wzrost osób starszych w populacji. Również ma to miejsce w Polsce. Wg danych GUS, w roku 2018 osób starszych było w populacji ok. 25%. Dla porównania w roku 2010 ok. 20%. Zwiększanie się liczby osób starszych sprawia, że coraz więcej osób jest zaangażowanych nie tylko w towarzyszenie im na co dzień, zaspokajanie potrzeb specyficznych dla starszego wieku, ale również w specjalistyczną opiekę. Okres starości ma swoje pozytywne strony ale również negatywne. Do tych ostatnich zaliczane są przede wszystkim problemy zdrowotne, w tym problemy zdrowia psychicznego.Proponowana książka poświęcona jest zdrowiu psychicznemu osób starszych, a także doświadczanym problemom. W części teoretycznej omówione zostały dane dotyczące najczęściej spotykanych problemów zdrowia psychicznego w wieku starszym, czynniki ryzyka oraz czynniki chroniące zdrowie psychiczne, a także metody psychologicznej pomocy. W części empirycznej zostały przedstawione wyniki badań przeprowadzonych wśród ponad 300 polskich seniorów, a dotyczące nasilenia różnych problemów zdrowia psychicznego. Uwzględniono różne problemy funkcjonowania, tzn. poznawcze, emocjonalne, społeczne. Porównano to jak sami seniorzy widzą swoje problemy i to jak oceniają ich funkcjonowanie osoby dobrze ich znające. Zastosowane narzędzia oceny pozwalają wieloaspektowo spojrzeć na funkcjonowanie osób starszych, a także uwzględnić szereg korelatów stanu funkcjonowania.
Choć to książka o śmierci, zabieram w niej czytelników w podróż przez życieRichard Shepherd wybitny brytyjski patolog całe życie spędził blisko zmarłych.Każda przeprowadzona przez niego autopsja to unikalne śledztwo, które nie tylko pozwala odkryć tajemnicę śmierci badanej osoby, ale również poznać, z czym się zmagała i czego doświadczała na różnych etapach życia.Ofiary morderstw i nieszczęśliwych wypadków, zmarli w wyniku choroby każde z ciał, czy to starca, czy nastolatka, ma coś do przekazania: o rozwoju człowieka, o zagrożeniach, na jakie narażeni jesteśmy od niemowlęctwa po starość, o naszych nawykach, niechęciach i upodobaniach.Przedstawiając dwadzieścia cztery najbardziej intrygujące, pouczające i nigdy wcześniej nieopowiedziane przypadki, które obejmują siedem wieków ludzkiej egzystencji, doktor Shepherd dzieli się autopsjami, które nauczyły go tyle samo o nieuchronności śmierci, co o cudzie życia.Nowa książka autora bestsellerowych Niewyjaśnionych okoliczności to przepiękna, poruszająca, a przede wszystkim kojąca opowieść o życiu i śmierci.
Od pewnego czasu babcia jest bardziej zapominalska niż kiedyś. Nie pamięta, jak jeździła na plażę swoim niebieskim autem ani jak rodzina spotykała się u niej na niedzielnym obiedzie. Wymyśla nowe zasady do starych gier i często chowa klucze tak, że trudno je znaleźć. Ale to nie szkodzi cała rodzina jest przy babci i pamięta za niąTa podnosząca na duchu historia pomoże dzieciom zrozumieć, dlaczego ukochana babcia czy ukochany dziadek coraz częściej zapominają o wielu sprawach i zaczynają zachowywać się inaczej niż zwykle. Rodzicom zaś ułatwi podjęcie w rodzinie szczerej rozmowy o demencji chorobie zmieniającej naszych bliskich. Autor tej pełnej ciepła książki z wyczuciem oswaja nas wszystkich z tym niełatwym tematem i mówi o potrzebie troszczenia się o starsze osoby dotknięte problemami z pamięcią.
Publikacja przygotowana została przez zespół badaczy wywodzących się z różnych środowisk naukowych oraz praktyków na co dzień pracujących w jednostkach organizacyjnych służb, inspekcji i straży. Wszyscy autorzy zostali zaproszeni do podjęcia refleksji nad zagadnieniem obecności seniorek i seniorów w przestrzeni miejskiej, aktualnie prowadzonymi i przygotowywanymi politykami senioralnymi oraz praktyką działań organizacji pozarządowych. Ważnym punktem odniesienia rozważań ujętych w monografii jest pandemia SARS-CoV-2 i zebrane w trakcie jej trwania doświadczenia ze współpracy w trosce o grupę osób najbardziej dotkniętych konsekwencjami pandemii.Doświadczenia pandemiczne służb czy wyostrzone skutki zmian demograficznych polskiego społeczeństwa to tylko część problemów, przed których rozwiązaniem stają politycy ze szczebla samorządowego i rządowego. Postulatem wyraźnie podnoszonym przez wszystkich autorów jest konieczność opracowania zintegrowanej na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym polityki senioralnej odzwierciedlającej doświadczenia i potrzeby jej aktorów instytucjonalnych, pozarządowych i adresatów tych działań. Dotychczas obserwowany brak jednolitej polityki senioralnej sprzyja mnogości dokumentów często niespójnych formalnie obowiązujących na danym terenie. Cierpią na tym grupy seniorek i seniorów, a w konsekwencji całe społeczeństwo.Ze wstępu dr. hab. Mikołaja Tomaszyka
Choroba Alzheimera 1906-2021 to kolejny tytuł w serii Choroby mózgu.Książka Choroba Alzheimera 1906-2021 przedstawia współczesną wiedzę dotyczącą choroby Alzheimera i innych zespołów otępiennych, przedstawiając nowe kierunki rozpoznania i leczenia choroby, które są związane z diagnostyką i obrazem klinicznym. W ostatnich kilku latach zmieniły się metody rozpoznawania choroby Alzheimera w okresie przedobjawowym i objawowym. Są oparte na możliwości przyżyciowego oznaczania biomarkerów neuroobrazowych i neurochemicznych, a także terapeutycznym oddziaływaniu niefarmakologicznym w zależności od stadium rozwoju choroby. Zmniejszenie rozpowszechnienia choroby w krajach zachodnich wskazało na nowy obszar, dotychczas mało brany pod uwagę, prewencyjnych oddziaływań holistycznych minimalizujących czynniki ryzyka choroby. Są to m.in. sposób odżywiania się, regularne ćwiczenia ruchowe i intelektualne.
Pamięć pomoże ci ocalić tych, których kochasz najbardziejRozpoczyna się rok 2019. Od dnia, w którym Zbyszek zmarł na raka, minęły niespełna trzy miesiące. Ewa postanawia upamiętnić swojego wieloletniego partnera, byłego księdza, poprzez wydanie dziennika. Codziennie, przez 365 dni roku, pozostawia notatkę na jakiś temat: opisuje najważniejsze bieżące wydarzenia ze swojego życia, używając dosadnego języka komentuje wydarzenia polityczne, recenzuje czytane książki i oglądane filmy, wspomina trudne dzieciństwo i młodość, pierwsze miłości, czas pracy zawodowej, społeczne zaangażowanie Poszczególne wpisy są jak puzzle, które z czasem układają się w barwny obraz, pozwalając nam poznać świat zbudowany na wyjątkowym, silniejszym niż miłość uczuciu.
Poeta, pasterz, król Izraela – oto Dawid, postać, która od wieków inspiruje artystów, pisarzy, filmowców, historyków i polityków. To także bohater powieści Krystyny Jarockiej, przenoszącej nas do czasów biblijnych – okrutnych, pełnych pasji, gniewu, namiętności i miłości; czasów zdrad, intryg, walk pałacowych między herosami i uzurpatorami, wojownikami i tchórzami. Dzięki autorce biblijne opowieści ożywają, by fascynować swoją barwnością i egzotycznością. Ale za sprawą „Dawida” mamy okazję zagłębić się nie tylko w historię, znaną nam za sprawą Biblii, ale i poznać skomplikowane meandry ludzkiej natury. To także książka o starości, samotności i śmierci, której nieuchronność zmusza króla Dawida do gorzkiego rachunku sumienia i do zawierzenia siebie poezji, gaszącej przeraźliwy egzystencjalny ból umierania.
Książka Bezpieczny senior w Internecie to poradnik, dedykowany nie tylko osobom starszym, ale również wszystkim czytelnikom bez względu na stopień zaawansowania informatycznego. Jest to kolejna pozycja po poprzednich tytułach naszego wydawnictwa: Smartfon, Laptop i Internet również dla seniora, które w podstawowy sposób przedstawiają podstawowe zasady bezpiecznej pracy przy użyciu sprzętu podłączonego do Internetu.
Czytelnik początkujący będzie miał szansę poznania wszystkich zagadnień związanych z bezpieczeństwem, natomiast zaawansowany, będzie miał okazję przemyśleć w jaki sposób do tej pory korzysta z komputera i sieci.
W książce zgromadziliśmy wyselekcjonowany zasób podstawowych pojęć związanych z komputerem, Internetem i bezpieczeństwem sieci. Przedstawiliśmy zagrożenia, oraz tajemniczego wroga sieciowego, bo zrozumienie jego postępowania to klucz do naszego bezpieczeństwa.
Omawiając zasady bezpiecznego korzystania z systemu Windows z dostępem do Internetu, staraliśmy się przedstawić w jaki sposób zabezpieczyć nasze cyfrowe życie. Praca z przeglądarką internetową, korzystanie z chmury, bezpieczne zakupy czy ochrona dzieci, to kluczowe tematy jakimi się zajęliśmy.
Autorami książki są młodzi zapaleńcy i hobbyści informatyczni, utalentowany uczeń i absolwent Zespołu Szkół nr 1 w Piekarach Śląskich, a prywatnie bracia Jakub i Kacper Skórka. Pracowali wraz ze swoim nauczycielem Marcinem Kaim, nauczycielem przedmiotów zawodowych, instruktorem w Akademii Cisco CCNA oraz wydawcą i autorem wielu książek z dziedziny informatyki.
Mówią, że mężczyźni nie płaczą, a kapłani szybko oswajają się z cierpieniem i śmiercią. Czy to prawda? Być może w wielu przypadkach tak, ale moje doświadczenia są zgoła odmienne. Jestem mężczyzną i kapłanem, który nie oswaja się z cierpieniem. Choć widywałem je codziennie, nie potrafiłem się do niego przyzwyczaić. o. Marek DonajProboszcz parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Krakowie, kapelan krakowskiego hospicjum, lecz przede wszystkim człowiek o wielkim sercu. Augustianin o. Marek Donaj w przejmującym wyznaniu opisuje swoją pracę w szpitalu i pokazuje, że każde cierpienie ma konkretne imię.To opowieść o utracie, pamięci, a w pierwszej kolejności spotkaniach z drugim człowiekiem, które stają się przestrzenią obecności Boga. O. Marek wspomina początki swojego kapłaństwa oraz szpitalne rozmowy z ks. Józefem Tischnerem, prof. Andrzejem Szczeklikiem czy Czesławem Miłoszem. Pogodne anegdoty z tych spotkań przenikają się z medytacjami o wierze, bólu i największej chorobie człowieka miłości.Ta książka udowadnia, że pożegnanie nie jest końcem, a człowieczeństwo nie podlega śmierci choćby wszystko inne umarło.Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
