Poeta, pasterz, król Izraela – oto Dawid, postać, która od wieków inspiruje artystów, pisarzy, filmowców, historyków i polityków. To także bohater powieści Krystyny Jarockiej, przenoszącej nas do czasów biblijnych – okrutnych, pełnych pasji, gniewu, namiętności i miłości; czasów zdrad, intryg, walk pałacowych między herosami i uzurpatorami, wojownikami i tchórzami. Dzięki autorce biblijne opowieści ożywają, by fascynować swoją barwnością i egzotycznością. Ale za sprawą „Dawida” mamy okazję zagłębić się nie tylko w historię, znaną nam za sprawą Biblii, ale i poznać skomplikowane meandry ludzkiej natury. To także książka o starości, samotności i śmierci, której nieuchronność zmusza króla Dawida do gorzkiego rachunku sumienia i do zawierzenia siebie poezji, gaszącej przeraźliwy egzystencjalny ból umierania.
Samotność - powieść autorstwa Krystyny Jarockiej, to podróż własną drogą w głąb biblijnych, nowotestamentowych losów Jezusa Chrystusa.Autorka skupia się na aspekcie człowieczeństwa Syna Bożego, jego relacji z ludźmi, postrzegania go jako Boga i człowieka.Opisuje brak zrozumienia przez ówczesne społeczeństwo, w którym przyszło żyć Chrystusowi, jego działań na polu zbawienia świata. Ukazuje Jezusa jako człowieka porzuconego, głęboko samotnego.Tytułowa samotność Syna Bożego jest najbardziej widoczna w przepięknej scenie modlitwy Jezusa Chrystusa w Ogrójcu. Dziwny to widok. Udręczony, opuszczony przez apostołów, modlący się w Getsemani Jezus Chrystus, którego, według wierzeń, nie opuszcza jedynie anioł stróż. To człowiecza samotność w bólu modlitewnym.Stefano Zufii, włoski znawca nowotestamentowej ikonografii, dostrzega w postawie Zbawiciela z Ogrójca moment tragicznego napięcia, wręcz rozłamu pomiędzy ludzką i boską naturą Jezusa oraz wyraz Jego tragicznej samotności. Autorka powieści Samotność, zachęcając nas do lektury tej niezwykle ciekawej książki chce nam powiedzieć, że samotność jest integralną częścią człowieczeństwa, tu, na Ziemi. A antidotum na samotność jest wiara i głęboka, żarliwa modlitwa w intencjach nam tylko znanych. Zapraszamy do lektury.
„Medea z kraju Lechitów” to druga (po „Kocich szlakach”) książka Krystyny Jarockiej wydana w Wydawnictwie Borgis. To saga rodzinna, której akcja rozpoczyna się w 1968 roku. Opowiada historię Marii i Romana, których losy ściśle związane są z sytuacją polityczną w Polsce. Powieść pokazuje, jak wydarzenia polityczne wpływały i wpływają na życie zwykłych obywateli w okresie komunizmu, transformacji i w czasach współczesnych. Historia przeplata się z tu z prawdziwymi emocjami, jakie towarzyszą Marii, Romanowi i ich bliskim. Bohaterowie, często nieświadomie wplątani w wir wydarzeń, codziennie walczą o swoje szczęście i próbują odnaleźć się w niełatwych czasach – najpierw w PRL-u, a później we współczesnej Polsce.
Niniejsza powieść nie jest literaturą kobiecą – jakby się mogło z pozoru wydawać. Jest raczej obrazem destrukcji charakterów młodych ludzi, którzy wychowani w systemie PRL-u, pozbawieni wiary w ideały, przyjmują postawę cwaniacką, odrzucając wszelkie zasady etyczne. Ich cynizm jest rezultatem najgorszych doświadczeń, których doznali na progu dorosłego życia. Uważam, że jest to przestroga aktualna również dziś.
Od autorki: odkąd sięgam pamięcią, literatura była moją pasją. Brałam udział w różnych konkursach literackich – często z powodzeniem: III nagroda za powieść Wędrowne ptaki, wydana w 1989 r., II nagroda za Oazę w Międzyuczelnianym Ogólnopolskim Konkursie na utwór literacki. Drukowałam też drobne opowiadania w gazetach, które ukazały się w zbiorach: Czarne i złote oraz Kocie szlaki.
"Kocie szlaki" Krystyny Jarockiej to zbiór opowiadań, które w przekonujący, chociaż subtelny sposób wnikają w meandry ludzkiej psychiki. Opisują to, co dzieje się z nami, kiedy musimy stawić czoło najtrudniejszym wyzwaniom: kryzysowi w małżeństwie, alkoholizmowi, chorobie psychicznej, konfliktowi w pracy, samotności, biedzie czy odrzuceniu. "Kocie szlaki" to proza zbudowana na porażających swoją szczerością i naturalnością obrazach, opisująca bliskie nam uczucia, lęki i pragnienia, m.in. potrzebę miłości i akceptacji, strach, nienawiść czy zagubienie. Bohaterowie Krystyny Jarockiej to ludzie znajdujący się w sytuacjach granicznych, które często wymagają od nich bezwzględności i poświęcenia lub skłaniają do poddania się i ucieczki. W swoich opowiadaniach pisarka pokazuje prawdziwą naturę człowieka - bez upiększeń i cenzury. Kto wie, może każdy z nas znajdzie w tych historiach cząstkę siebie?
"Czarne i złote" to siedem pozornie niezwiązanych ze sobą opowiadań opisujących losy różnych osób, których życie nie należy do najłatwiejszych. W trakcie lektury zauważamy jednak, że elementów spajających opowiadania jest więcej. Chociażby to, że sześć z nich rozgrywa się w PRL-u, oraz to, że wszystkie dotyczą kobiet. Kobiet, jak pisze autorka, ogarniętych przerażeniem przed brutalnością tego świata, strachem przed macierzyństwem, któremu nie są w stanie podołać, opuszczonym, zdanym na niełaskę losu…
Dobrym nawiązaniem do tytułu, które jednocześnie oddaje przesłanie książki, jest cytat użyty w opowiadaniu "Prząśniczka":
„(...) myślę, że życie każdego człowieka utkane jest z czarnych, ale i złotych nici. Zależy od tkaniny, których jest więcej.
I chyba kilka tych złotych jest też w mojej, bo inaczej – czyżbym żyła?”.
Opowiadania napisane są piękną polszczyzną, żadne słowo nie wydaje się przypadkowe, do tego autorka nie stroni od zarówno archaizmów, jak i neologizmów. Szyk podąża za melodyką stylu, wzmacniając ekspresję i odpowiednio uwypuklając akcent zdaniowy. Plastyczny i żywy język oraz odwołania do literatury współgrają z treścią opowiadań. Wszystko to składa się na przemyślaną artystycznie kompozycję, przez co lektura książki z pewnością będzie przyjemnością.
Rękopis znaleziony na strychu można zaliczyć do literatury obyczajowej. Przedstawiono w nim bowiem nastoletnią młodzież z lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, od ukończenia szkoły podstawowej aż do momentu, kiedy zdaje egzamin dojrzałości i podejmuje swoją pierwszą w życiu ważną decyzję.W utworze przedstawione są perypetie bohaterki rozpoczynającej edukację w liceum pedagogicznym, wynikające zarówno z trudności w przystosowaniu się jej do życia w internacie, jak z usiłowania wypełnienia luk w obyciu, a co najważniejsze, w nauce, których to braków nie była wcześniej świadoma. Dziewczyna jest trochę osóbką z głową w chmurach, i to w strukturze utworu jest następna warstwa psychologiczna. Pierwsze sympatie, pierwsze rozczarowania, aż do spotkania tego jedynego, objawionego jej całkiem przypadkiem, który okazuje się pierwszą wielką miłością.Polecam jako lekką lekturę, która unaoczni czytelnikowi, jak bardzo od tamtych czasów zmieniła się obyczajowość i psychika.Krystyna Jarocka
Urodziłam się w Paryżu. Skończyłam filologię polską. Od kiedy pamiętam, literatura była moją pasją. Debiutowałam fragmentem prozy w poznańskim „Nurcie” w 1967 r. Brałam udział w konkursach literackich, zdobywając I nagrodę w dziedzinie poezji i III w dziedzinie prozy w ogólnopolskim konkursie „Nad Kamienną”, wyróżnienie „O Laur Miedzianego Amora”, III nagrodę za powieść „Wędrowne ptaki”, która była owocem doświadczeń z dzieciństwa, wydaną w zbiorze „Z tamtej strony drogi” przez Wyd. Spółdzielcze w 1989 r., II nagrodę za „Oazę” w Międzyuczelnianym Ogólnopolskim Konkursie „O Bursztynowy Kwiat Magnolii” w 1987 r. oraz nagrody w licznych konkursach poetyckich i literackich organizowanych lokalnie. Drukowałam też drobne opowiadania w gazetach o profilu literackim i społecznym. Niektóre z nich znalazły się w zbiorze „Czarne i złote” wydanym w 2018 r. W sprzedaży jest również tom opowiadań „Kocie szlaki”, powieść „Tygiel”, a w marcu pojawiły się w księgarniach internetowych moja kolejna powieść „Sprzężenie zwrotne” i bajka dla dzieci „O czym mówiła Sroczka Szaławiła”. W przygotowaniu do wydania są: powieść „Medea z kraju Lechitów” oraz opowieść biblijna „Samotność” będąca wynikiem długich duchowych przemyśleń.
Napisałam tę bajeczkę dla wnuczka Dawida, kiedy miał trzy latka. Mam nadzieję, że inne dzieci też polubią zwierzątka, które mieszkają koło domku chłopca, i się z nimi zaprzyjaźnią. Ilustracje do książeczki wykonała Dorota Dylewicz.
To jest jedyny mój utwór, który powstał dla dzieci. Dla dorosłych natomiast napisałam powieść „Tygiel” i opowiadania „Kocie szlaki” oraz „Czarne i złote” – opublikowane przez Wydawnictwo Poligraf. W przygotowaniu powieść „Sprzężenie zwrotne”. Wszystkie książki można znaleźć w księgarniach internetowych.
Świeżo upieczona nauczycielka dostaje przydział pracy w szkole powszechnej w Wisnej, niewielkiej miejscowości w pobliżu niemieckiej granicy. Młoda kobieta musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości – zupełnie innej od tej, którą dotąd znała. Już od samego początku spotyka się z niechęcią i nieufnością, nie tylko ze strony mieszkańców wsi, ale także kierownika szkoły. Boryka się z problemami dnia codziennego, ale także nawiązuje pierwsze kontakty towarzyskie z rówieśnikami z pobliskiego miasta, Orłowa. Chcąc zaadaptować się do nowej sytuacji, stara się nawiązać bliższe relacje z przedstawicielami nowej społeczności, w której przyszło jej żyć.
Książka kreśli obraz drugiego pokolenia „siłaczek” – nauczycieli szkół wiejskich w okresie Polski Ludowej, którzy w swojej pracy zajmowali się nie tylko edukowaniem dzieci i młodzieży, ale stykali się z wiejską, nie zawsze dla nich zrozumiałą, mentalnością. Autorka w fenomenalny sposób opisuje realia tego zawodu na tle historycznych uwarunkowań.
„Czy w tym tyglu, jakim jest życie – z jego brudem, ckliwością, niewiarą, szaleństwem i szarzyzną, gdzie cnoty obrastają szlamem przywar, a wady nie przekreślają ideałów, gdzie każdy czysty nurt ma swój kanał ścieków – czy w tym tyglu ona jedna ma ocalać swoją uczciwość?...” – fragment książki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
