„Radio Wolna Europa i Radio Swoboda. Lata CIA i dalsze” jest pierwszą w pełni udokumentowaną pozycją przedstawiającą kulisy powstania oraz pierwszych dwudziestu lat funkcjonowania tych rozgłośni. Opracowanie oparte jest na kwerendach przeprowadzonych w archiwach w USA, Niemczech, Polsce i na Węgrzech a także na podstawie tajnych akt CIA. A. Ross Johnson, asystent sekcji polskiej Radia Wolna Europa, następnie, w latach 1988-1991, dyrektor RWE, a dzisiaj jego historyk, umożliwia bliższe poznanie założeń, na jakich oparty był program Radia, odpowiada również na pytania o związku rozgłośni z CIA i Departamentem Stanu. Książka śledzi także rozwój amerykańsko-wschodnioeuropejskiego partnerstwa w tworzeniu RWE, nie omijając tematów kontrowersyjnych, takich jak wykorzystywanie relacji Józefa Światły czy ocena reform Wiesława Gomułki po 1956 roku. Aby zrozumieć więc, czym było Radio Wolna Europa i dlaczego wywierało tak wielki wpływ na rzeczywistość polityczną tego okresu warto poznać jego najwcześniejszą historię.

Wielowymiarowość współczesnego świata, pluralizm i relatywizm wartości, ekspansja kultury popularnej, zmieniający się model szkoły i edukacji to tylko niektóre z kwestii podjętych przez autorów. Praca jest niezwykle udaną próbą charakterystyki wybranych, bardzo różnych problemów związanych ze współczesnym uczniem postrzeganym jako odbiorca kultury, osoba komunikująca się oraz zanurzona we wszechogarniającej rzeczywistości medialnej. Monografia stanowi przykład spójnego opracowania, osadzonego w bogatym i złożonym kontekście filozoficznym, społeczno-kulturowym i lingwistycznym. Zarówno podjęty temat, jak i znakomite jego omówienie zapewni książce szerokie grono odbiorców, wśród których znajda się z pewnością naukowcy (językoznawcy i dydaktycy), nauczyciele różnych typów szkół oraz studenci kierunków humanistycznych. Ponadto należy podkreślić, że praca została napisana wzorcową polszczyzną, co dodatkowo podnosi jej wartość. Z recenzji dr. hab. Artura Rejtera, prof. nadzw. UŚ

Agnieszka Trąbka – socjolożka, psycholożka i tłumaczka. W 2013 roku obroniła doktorat w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, obecnie pracuje na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II. Prowadziła badania w Polsce, w Niemczech oraz w Stanach Zjednoczonych w ramach stypendium na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Jej zainteresowania naukowe obejmują socjologię i antropologię mobilności, migracje oraz przemiany tożsamościowe we współczesnym świecie. Jak przeżywają migrację osoby, które w dzieciństwie zmieniały kraj zamieszkania w związku z pracą rodziców (tzw. Third Culture Kids)? Przed jakimi wyzwaniami stają młodzi migranci? Jak sobie z nimi radzą? Dlaczego wyjazd dla jednych jest przygodą życia, a dla innych traumą? Na podstawie wywiadów biograficznych Agnieszka Trąbka analizuje przebieg adaptacji, proces budowania tożsamości oraz wpływ doświadczenia migracji na wybory życiowe w dorosłości. Agnieszka Trąbka w swojej pracy dociera do jądra i istoty przeobrażeń współczesności, wiążących się z intensyfikacją migracji na ogromną skalę. (…) Uderza jednak nie tylko oryginalność tematu, zasadniczo niepodejmowanego na gruncie polskim, lecz także fascynujący sposób pisania Autorki. Czytanie tej pracy to nie tylko odkrywanie socjologiczno-antropologicznej istoty Third Culture Kids, ich tożsamości, ale również doświadczanie swoistej przygody międzykulturowej, poprzez biograficzne odsłanianie drogi życia uczestników i uczestniczek badania. z recenzji prof. Krystyny Slany

Największą zaletą antologii jest to, że może ona stanowić świetną metodologiczną podstawę i inspirację do kolejnych badań nad publicznością (nie tylko) filmową. Naukowiec, który będzie chciał podjąć się eksploracji fenomenu recepcji mediów, znajdzie tu całą gamę podpowiedzi dotyczących technik i metod badawczych. Od klasycznych metod socjologicznych prezentowanych przez Emilie Altenloh czy Susan Ohmer, przez propozycję badania rankingów filmowych przedstawioną przez Josepha Garncarza, pogłębione wywiady przeprowadzone i zinterpretowane przez Annette Kuhn, analizę takich fenomenów jak rozmowy w kinie (artykuł Janet Staiger), listy pisane do reżysera (tekst Petera Krämera) czy wypowiedzi homoseksualnych fanów Star Treka (opracowanie Henry’ego Jenkinsa), badania nad wpływem kina na przemysł turystyczny (artykuły Rodanthi Tzanelli oraz Martina Barkera i Ernesta Mathijsa) czy analizę sposobów funkcjonowania amerykańskich wypożyczalni wideo (tekst Daniela Herberta), aż do opisania kultury uczestnictwa na podstawie analizy vlogów znajdujących się na portalu YouTube (Jean Burgess, Joshua Green) – czytelnik otrzymuje cały wachlarz możliwości związanych z różnorodnymi sposobami badania odbioru przekazów audiowizualnych. dr hab. Arkadiusz Lewicki Autorzy: Emilie Altenloh, Thomas Austin, Martin Barker, Jean Burgess, John Fiske, Joseph Garncarz, David Gauntlett, Joshua Green, Daniel Herbert, Henry Jenkins, Jesko Jockenhövel, Konrad Klejsa, Peter Krämer, Annette Kuhn, Ernest Mathijs, Susan Ohmer, Philipp Pohlenz, Dieter Prokop, Fritz Reusswig, Magdalena Saryusz-Wolska, Julia Schwarzkopf, Lakshmi Srinivas, Janet Staiger, Birgit Stark, Rodanthi Tzanelli, Claudia Wegener Konrad Klejsa jest adiunktem w Katedrze Mediów i Kultury Audiowizualnej Uniwersytetu Łódzkiego oraz wykładowcą Szkoły Filmowej w Łodzi. W latach 2007–2009 pracował na Uniwersytecie w Tybindze; współredagował m.in. tomy o polsko-niemieckich relacjach filmowych (wydanie niemieckie 2011; wydanie polskie 2012); za monografię Filmowe oblicza kontestacji w 2009 roku otrzymał Nagrodę im. Bolesława Michałka. Był stypendystą Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, tygodnika „Polityka” oraz Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Magdalena Saryusz-Wolska jest adiunktem w Katedrze Mediów i Kultury Audiowizualnej Uniwersytetu Łódzkiego, pracownikiem naukowym Centrum Badań Historycznych PAN w Berlinie. Studiowała socjologię, kulturoznawstwo i filmoznawstwo w Łodzi, Moguncji i Giessen (Niemcy). Redaktorka m.in. antologii Pamięć zbiorowa i kulturowa. Współczesna perspektywa niemiecka (2009) i autorka monografii Spotkania czasu z miejscem. Studia o pamięci i miastach (2011). Zajmuje się m.in. relacjami łączącymi film i pamięć zbiorową.

"Ulica generałów" to wspomnienia Anatolija Gładilina, rosyjskiego dziennikarza, publicysty i prozaika, przynależnego do tzw. pokolenia lat 60., określanego też mianem „pokolenia XX Zjazdu” lub „czwartego pokolenia”. Wkroczyło ono do literatury podczas tzw. odwilży – na przełomie lat 50. i 60. minionego wieku, gdy po śmierci Stalina zwolniono z więzień i obozów większość skazanych i, wydawało się, podjęto rozrachunek z epoką zbrodni i represji. Pokolenie lat 60. łudziło się, że można zbudować „socjalizm z ludzką twarzą”, a od literatury domagało się prawdy i szczerości. Do najwybitniejszych jego reprezentantów, zwanych w Rosji szestidiesiatnikami, należeli obok Gładilina prozaicy Wasilij Aksionow, Boris Bałtier , Gieorgij Władimow, Władimir Wojnowicz, Anatolij Kuzniecow, Jurij Kazakow, Andriej Siniawski (pseud. Abram Terc), poeci Andriej Wozniesienski, Jewgienij Jewtuszenko, Biełła Achmadulina, Natalia Gorbaniewska, bardowie Bułat Okudżawa, Aleksandr Galicz, Nowiełła Matwiejewa, krytycy literaccy: Igor Winogradow, Lew Anninski oraz Stanisław Rassadin, który wprowadził do krytyki rosyjskiej XX wieku nazwę szestidiesiatnicy. „Odwilż” polityczna, a wraz z nią rozkwit literatury, kinematografii, teatru i innych dziedzin sztuki trwały, niestety, krótko. Pod rządami Leonida Breżniewa rozpoczął się w ZSRR czas trwającego ponad dwadzieścia lat tzw. zastoju, szestidiesiatnicy coraz częściej podlegali restrykcjom, a nawet represjom. Toteż począwszy od wczesnych lat 70. wielu z nich związało się z ruchem dysydenckim i wyemigrowało na Zachód. Nazwano ich trzecią falą emigracji – to właśnie o nich pisze Autor "Ulicy generałów". "Próba wspomnień" Gładilina to prywatna, dość kontrowersyjna historia literatury rosyjskiej lat 60. i 70. minionego wieku; zbulwersowała ona wielu czytelników i wywołała w Rosji zażarte dyskusje. Autor pokazuje różne stopnie godzenia się z władzą i jej kontestowania. Nadzieje rozbudzone pierwszymi latami przywództwa Chruszczowa zgasły, nim zdołały rozkwitnąć. Wspomnienia Gładilina pokazują różne postawy ludzi rosyjskiej kultury. Na pamięć i szacunek zasługują te zwłaszcza, które wynikały z potrzeby dochowania wierności autentycznym wyborom artystycznym, były wolne od koniunkturalnych zobowiązań i powodowane były zwyczajną ludzką przyzwoitością. Anatolij Gładilin od ponad trzydzieści lat mieszka w Paryżu. Przez dziesięć lat kierował redakcją kultury rosyjskiej w radiu Swoboda.

Kim jest Żyd? Czy słowo to wiąże się z religią judaistyczną czy Żydem może być również ateista? Czym jest ortodoksja żydowska, judaizm humanistyczny, kim są Żydzi mesjanistyczni? Tak wiele pytań, a tylko jeden naród. Z pozoru jeden… Żydzi to mozaika narodowości i tożsamości. W książce Tożsamość żydowska a polityka imigracyjna Izraela Autorka zwraca uwagę na wielość definicji żydostwa, różne jego koncepcje, rozróżnienia. Podkreśla, że nie można współcześnie jednoznacznie określić kto jest Żydem, a kto nim nie jest. Kwestia ta ma bezpośrednie konsekwencje dla polityki migracyjnej Izraela i nastręcza wielu formalnych trudności. A trzeba pamiętać, że współczesny Izrael jest krajem wielokulturowym, którego mieszkańcy to przybysze z blisko osiemdziesięciu krajów. Anna Dudzińska – pracownik Katedry Mediów, Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Absolwentka Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej WSIiZ oraz Stosunków Międzynarodowych Wyższej Szkoły Europejskiej.

Ta książka to fascynująca podróż przez dzieje ludzkości – od raju, poprzez Upadek, aż do współczesności. Mówi o transformacji społecznej, która sprawiła, że ludzkość utraciła więź z naturą i wszechświatem, poznała co to samotność i strach, a w końcu pogrążyła się w chaosie wojen i męskiej dominacji patriarchatu.Ta książka to fascynująca podróż przez dzieje ludzkości – od raju, poprzez Upadek, aż do współczesności. Mówi o transformacji społecznej, która sprawiła, że ludzkość utraciła więź z naturą i wszechświatem, poznała co to samotność i strach, a w końcu pogrążyła się w chaosie wojen i męskiej dominacji patriarchatu. Opowiada o niej i dokumentuje ją, odpowiadając równocześnie na pytanie, dlaczego 6 tysięcy lat temu ludzie utracili ten raj – co w naszej historii poszło nie tak. Przedstawia znane na całym świecie legendy o Złotym Wieku i odnajduje w nich prawdę, kierując się wynikami badań archeologicznych. Jak przerwać tę ponurą sagę bólu i przemocy? W którym kierunku iść, by powrócić do utraconego raju? Steve Taylor wskazuje drogę, którą wciąż możemy wybrać, aby uwolnić się od tego, co odpowiada za wypaczenie ludzkiej natury. Nic jeszcze nie jest stracone! Wstęp Od niemal sześciu tysięcy lat ludzie cierpią na swego rodzaju zbiorową psychozę. Historia odnotowuje wiele przypadków potwierdzających, że rasa ludzka była i jest do pewnego stopnia szalona. Brzmi to dość niewiarygodnie, gdyż konsekwencje naszego szaleństwa zaczęliśmy traktować jako coś normalnego. Skoro obłęd widać na każdym kroku, to nikt już nie pamięta, jak wygląda zwykłe zdrowe, racjonalne zachowanie. Najbardziej absurdalne i nieprzyzwoite praktyki stają się tradycją i są traktowane jako całkiem naturalne. I tak „normalne" stało się zabijanie, wykorzystywanie kobiet przez mężczyzn, dręczenie dzieci przez rodziców oraz to, że niewielkie grupy sprawują potężną władzę, dominując nad masami. Całkiem „normalne" stało się także nadużywanie surowców naturalnych w takim stopniu, że grozi nam katastrofa ekologiczna. Odczuwamy pogardę względem własnego ciała oraz winę za to, że doświadczamy zupełnie naturalnych pragnień. „Normalne" stało się gromadzenie dóbr i bogactw, które nigdy nie będą nam potrzebne, a także nieustanna pogoń za sukcesem, sławą i władzą. A kiedy nawet już wszystko to zdobędziemy i tak jest dla nas „normalne", że nie czujemy spełnienia i satysfakcji, lecz ciągłe, narastające niezadowolenie. Celem tej książki jest odkrycie przyczyny tego szaleństwa i stwierdzenie, czy rzeczy wiście jest ono dla nas czymś wrodzonym. Przyjrzymy się sporej liczbie dowodów, które wskazują na to, że wcześniejsze społeczeństwa były, używając przytoczonego wcześniej określenia, bardziej „rozumne" niż my. Nawet jeszcze do niedawna w wielu zakątkach świata istniały miejsca, gdzie opisane przeze mnie wyżej patologiczne zachowania w ogóle nie istniały. Całe to szaleństwo zostało wywołane przez wydarzenie, które nazywam „upadkiem", czyli zbiorową przemianą psychologiczną jakiej doświadczyło wielu ludzi około 6 tysięcy lat temu, a która była wynikiem katastrofy klimatycznej zapoczątkowanej na Bliskim Wschodzie i w Azji Środkowej. Wtedy właśnie narodził się „nowy" typ człowieka z mocniej zarysowaną indywidualnością, z innym sposobem postrzegania świata i doświadczania życia. W pewien sposób ten nowy typ człowieka był bardzo postępowy. Przyczynił się on między innymi do rozwoju technologicznego oraz do rozwoju cywilizacji Egiptu i Sumeru, a także wielu innych, które nastały po nich. Niestety równocześnie zrodziły się takie patologie jak wojny, dominacja mężczyzn i nierówność społeczna. Można zauważyć, że przed upadkiem ludzie wiedli względnie beztroskie, przyjemne, a nawet radosne życie. Jakiś czas później stało się ono ciężkie, brutalne i krótkie - tak bardzo przepełnione nieszczęściem, że niezliczona ilość pokoleń mogła je znieść tylko pod warunkiem przekonania samych siebie, że to jedynie chwilowa przerwa w podróży do wiecznego raju. Ale być może właśnie teraz, tak jak piszę o tym w ostatnim rozdziale książki, ludzkość zatacza pełne koło i powoli odzyskuje rozsądek. Przez kilka ostatnich stuleci, szczególnie od XVIII wieku, można było dostrzec oznaki odradzania się wszystkich dawnych właściwości takich jak: równość i demokracja, szacunek dla natury i ludzkiego ciała czy świadomość duchowej natury kosmosu. Prawdopodobnie nie jest to jeszcze tak silny nurt, jak ten charakteryzujący upadek, ale bez wątpienia, z biegiem czasu, stanie się coraz potężniejszy. Lata poświęcone na pisanie tej książki oraz na zbieranie materiałów i prowadzenie badań były dla mnie niczym niezwykle inspirująca podróż, której nie ukończyłbym bez pomocy wielu przewodników. Jestem szczególnie wdzięczny takim osobom jak: Riane Eisler, Gerhard Lenski, Christopher Boehm, Robert Lawlor, Richard Heinberg, Brian GrifKth, Elizabeth Baring i Jules Cashford, Richard Rudgley, Elman R. Service, Margaret Power i Christopher Ryan, nie wspominając wielu autorów publikacji naukowych (szczególnie z dziedziny antropologii), na pracach których opierałem się. Dziękuję także Stanleyowi Kripp-nerowi i Christopherowi Ryanowi za ich niezliczone komentarze na temat rękopisu. Jednak chyba najbardziej wdzięczny jestem Jamesowi DeMeo, którego książka Saharazja w kluczowy sposób przyczyniła się do zrozumienia przeze mnie środowiskowych przyczyn upadku. Niniejsza publikacja mówi bardzo dużo o tym, co straciliśmy, ale także na szczęście i o tym, co możemy zrobić, aby to odzyskać. Jeżeli istnieje choćby jedna rzecz, którą Ty, drogi czytelniku wyniesiesz z lektury kolejnych rozdziałów, to mam nadzieję, że będzie to przeświadczenie, że wcale nie musi być tak, jak jest. Ostatnie 6 tysięcy lat życia na Ziemi to schizofreniczny koszmar, z którego pomału się budzimy. Będę niezmiernie uradowany, jeżeli ta książka chociażby w niewielkim stopniu przyczyni się do procesu przebudzenia.

Książka Agnieszki Kościańskiej to nie tylko historia polskiej seksuologii od lat 70-tych XX wieku, to także rys przemian społeczno-obyczajowych ukazanych w powiązaniu z przekształceniami, jakie dokonały się w sferze mentalności. Jak wiadomo, definiowanie zachowań związanych z płcią dokonuje się w różnych obszarach społecznych, a wiedza seksuologiczna sytuuje się na przecięciu pola prywatności i obszaru życia publicznego. Kontrola praktyk seksualnych to kwestia, poprzez którą różne podmioty kulturowe mogą dokonać ekspresji swego światopoglądu. Wiedza seksuologiczna jest wrażliwa na ingerencje ze strony polityki, religii, obyczajowości, prawa... Proces jej krystalizowania się oraz strategie aktualizowania w konkretnych sytuacjach stanowią część złożonego układu zależności.

"W mojej książce usiłowałam sformułować zarówno diagnozę współczesności, jak i moje obawy o przyszłość. Czynię to w nadziei, że samowiedza jest niezbędna do skutecznej samoobrony. Sytuacja jest tak dynamiczna, że mamy obowiązek systematycznej jej obserwacji i aktualizowania stosownych wniosków. Nie namawiam czytelnika, aby podzielał moje przekonania, ale apeluję, aby nauczył się samodzielnie myśleć, oceniając gruntownie i wszechstronnie zdarzenia i ich skutki. Tylko upowszechnienie samodzielnego myślenia oraz umiejętności poprawnego wnioskowania i działania pozwolą oprzeć się fałszywej propagandzie i nowym formom totalitaryzmu." Anna Pawełczyńska

Celem opracowania pozostaje analiza procesów globalizacji ze szczególnym uwzględnieniem kwestii polityczno-ekonomicznych, zdefiniowanie globalizacji oraz określenie współzależności między postrzeganiem globalizacji w obszarze stricte ekonomicznym i politycznym. Niniejsza praca będzie pomocna dla naukowców i badaczy stosunków międzynarodowych, politologii, ekonomii, historii gospodarczej, politycznej, studentów politologii, administracji, ekonomii, stosunków międzynarodowych i wielu innych kierunków studiów, pracowników środowiska ekonomicznego, politologicznego oraz wszystkich zainteresowanych problematyką szeroko pojętej globalizacji. Autorka ma nadzieję, że posłuży ona w zgłębieniu dociekań z tej tematyki, które dynamicznie się rozwija i nie jest zbadana do końca.

Interdyscyplinarny podręcznik komunikacji interpersonalnej! Kompendium wiedzy o komunikowaniu się między ludźmi pisane z perspektywy psychologicznej, a także socjokulturowej i filozoficznej. Zawiera bogaty i trafny wybór tekstów naukowych i popularnonaukowych z zakresu komunikacji werbalnej i niewerbalnej. W książce omówiono m.in.: rozwijanie umiejętności posługiwania się słowem, docieranie do tajemnicy twórczej mocy języka, interpretację zachowań niewerbalnych, mowę ciała, międzynarodowy słownik gestów, rolę dotyku, różne style ekspresji u kobiet i u mężczyzn, rozwijanie umiejętności słuchania, odkrywanie własnych barier komunikacyjnych, samospełniające się proroctwa interpersonalne, specyfikę komunikacji w przyjaźni, rodzinie, z bliskim partnerem, komunikację międzykulturową. Podręcznik został napisany z myślą o studentach psychologii, socjologii, kulturoznawstwa, pedagogiki. Dzięki atrakcyjności tematów i przystępnemu językowi może wzbogacić wiedzę każdego zainteresowanego własnym rozwojem i polepszeniem kontaktów z ludźmi.

Księga jubileuszowa z okazji pięćdziesięciolecia pracy naukowej prof. dr. hab. Bogdana Michalskiego. Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego i składa się na nią kilkadziesiąt artykułów, szkiców i esejów.

Fundamentem książki jest przekonanie, że osobowość i polityka są integralnymi płaszczyznami, które przenikają się na poziomie rozmaitych decyzji i zachowań. Zawarte w niej rozważania teoretyczne i empiryczne są wyrazem poszukiwania psychologicznych - zogniskowanych przede wszystkim w płaszczyźnie struktury osobowości wyborców - uwarunkowań zachowań wyborczych jednostek. Celem uzupełnienia analiz prezentowane badania poszerzono o kontekst preferencji ideologicznych, ukierunkowanych na autoidentyfikacje jednostek na kontinuum lewica-prawica oraz poziom ich nieufności politycznej. Badania uwarunkowań psychologicznych zachowań wyborczych mają ważne zastosowania praktyczne w różnych obszarach analizowania i projektowania procesów społecznych. Jednym z aspektów ich wykorzystania jest psychograficzna segmentacja rynku wyborczego, czyli wyodrębnienie grup docelowych wyborców z uwagi na zmienne, takie jak m.in. styl życia czy osobowość. Wśród innych wskazuje się projektowanie komunikatu politycznego - podobne idee mogą być bowiem przedstawiane obywatelom w różny sposób: obudowane pozytywnymi emocjami, w charakterze wyzwań, kampanii negatywnej, wzbudzającej lęk czy dającej poczucie bezpieczeństwa itp. – ich skuteczność powinna uwzględniać psychologiczne cechy potencjalnych wyborców. W okresie każdej kampanii wyborczej wiele miejsca poświęca się również problematyce osób biernych wyborczo i niezdecydowanych – dlatego diagnoza ich osobowych predyspozycji szczególnego znaczenia nabiera w kontekście budowania strategii aktywizujących obywateli do zainteresowania oraz czynnego udziału w wyborach.

Fałszywy świt poświęcony jest przede wszystkim krytyce ideologii wolnego rynku, którą Gray uważa, obok socjalizmu i komunizmu, za dziedzictwo oświecenia i jego wiary w istnienie jakichś żelaznych praw, kierujących rzeczywistością społeczną. Zdaniem autora ideologia wolnego rynku, cechująca się kultem pracy, ekonomicznego wzrostu i nieograniczonej konsumpcji, ma w istocie taki sam, skrajnie materialistyczny charakter, jak opozycyjny wobec niej socjalizm. W rezultacie ideologia ta zamiast wspierać wolność, niszczy ją, podobnie jak inne wartości, które leżą u jej podstaw. Nie powinno to jednak dziwić, jeśli zdamy sobie sprawę, że globalne społeczeństwo wolnorynkowe, sterowane jakąś „niewidzialną ręką”, jest taką samą utopią jak globalny komunizm oparty na centralnym planowaniu. Lekarstwem na socjalizm nie jest liberalizm, podobnie jak lekarstwem na liberalizm nie jest socjalizm: jeśli potrzebujemy jakiegoś lekarstwa, to powinien być to środek uwalniający nas od chorobliwego uzależnienia od mitów oświecenia. John Gray (ur. 1948), w latach 80. ideowy przywódca brytyjskiej Nowej Prawicy, krzewiciel idei Hayeka, entuzjasta rządów Margaret Thatcher i autor klasycznych prac na temat liberalizmu. Z czasem stał się jednym z jego najbardziej oryginalnych krytyków. Obecne poglądy Graya lokują się poza tradycyjną lewicą i prawicą, a on sam, jako nieprzejednany krytyk oświecenia i wywodzącej się z niego mitologii postępu, pod wieloma względami zbliża się do myśli konserwatywnej. W Polsce ukazały się takie książki Graya, jak: Dwie twarze liberalizmu; Al-Kaida i korzenie nowoczesności oraz Czarna msza: apokaliptyczna religia i śmierć utopii. Jeśli jedną z oznak utopistycznej natury globalnego wolnego rynku były nierealistyczne założenia dotyczące ludzkiej wiedzy, inną było ignorowanie władzy i konfliktu. Rynki to nie maszyny, które raz wprawione w ruch działają po wieki. Są instytucjami, które przejawiają wszystkie wady swoich twórców i konflikty pomiędzy nimi. Nie tylko są podatne na cykle koniunkturalne, lecz odzwierciedlają sprzeczne cele i wartości ludzi, którzy ich używają. Zaś ponad wszystko systemy rynkowe są nie bardziej trwałe niż władza, na której się opierają. Skłonność do wymiany dóbr i usług – czy, jak nazwał to Adam Smith, do wymiany i handlu – wydaje się niemal powszechna. Wymiana rynkowa istnieje zarówno w obozach koncentracyjnych, jak i w centrach handlowych. Jednak wysoko rozwinięte instytucje rynkowe istnieją jedynie wtedy, kiedy chronione są prawa własności, a kontrakty są dotrzymywane, a to zapewnić może jedynie państwo. Kiedy upadają rządy i państwa, to samo dzieje się z systemami rynkowymi, które były przez nie nadzorowane i podtrzymywane. (z Przedmowy)

Autor przedstawia historyczne i filozoficzne tło, na którym toczyły się ubiegłowieczne spory o kondycję cywilizacji europejskiej doby nowoczesności. W tym kontekście analizuje główne wątki dyskusji między zwolennikami ?wiary a obrońcami ?rozumu. Stara się ukazać mocne i słabe strony obu tych stanowisk, inspiracje, jakie niosą, i zawarte w nich ograniczenia. Krzysztof Tyszka stara się odpowiedzieć na pytania: Czy w czasach zwątpienia w przewodnie idee i wielkie narracje spór o wiarę i rozum ma jeszcze sens? Czy w warunkach ?płynnej rzeczywistości warto podejmować dyskusje nad kondycją świata

W książce "Papież Polak" autor odsłania kulisy pracy reportera TVP podczas trzech pierwszych pielgrzymek papieskich do Polski. Zdradza sekrety realizacji swoich filmów dokumentujących życie i pontyfikat Jana Pawła II. Wspomina także rozmowy, które przeprowadził z papieżem, w tym tę najważniejszą na pokładzie samolotu PLL Lot na wysokości 10 tysięcy metrów. Ujawnia też, o czym generał Jaruzelski rozmawiał w cztery oczy z Ojcem Świętym podczas wizyty w Watykanie.

Niniejszy zbiór tekstów to „podręcznik do oduczania się” – oduczania się różnych sposobów teoretyzowania miasta, które uważamy za naturalne do tego stopnia, że nie postrzegamy ich już jako konstrukcji myślowych, traktując je jako część rzeczywistości. Ponieważ słowa, nazwy i pojęcia nadal są naszymi podstawowymi narzędziami myślenia, czasami, żeby dobrze się czegoś nauczyć, trzeba wcześniej porządnie i rzetelnie czegoś się oduczyć. Chcemy oduczyć się myślenia o zdrowiu w mieście tylko poprzez banalną metaforę miasta-organizmu, zamiast tego pragniemy badać skomplikowane zależności pomiędzy zdrowiem a przestrzenią miejską. Chcemy oduczyć się myślenia o infrastrukturze w mieście jedynie poprzez jej materialny, techniczny i inwestycyjny wymiar, bo nie tylko rury i drogi, ale także my sami tworzymy miejską infrastrukturę. Chcemy oduczyć się myślenia o związkach architektury z władzą tylko przez pryzmat konkretnych ideologii politycznych, rzekomo wpisanych w architekturę, bo ani władza biopolityczna, ani wolność nie są nigdy ostatecznie zdeterminowane przez formy architektoniczne. Celem tego zbioru nie jest więc sklasyfikowanie i wyjaśnienie poszczególnych elementów myślenia o zdrowiu, infrastrukturze i biopolityce w mieście, ale raczej wprowadzenie pewnej konfuzji do istniejących wcześniej definicji – nie poprzez postmodernistyczny relatywizm, ale dzięki pokazywaniu hybrydowości współczesnych form, w jakich wytwarzane i reprodukowane jest życie w mieście. Nie ma jasnego rozdziału pomiędzy tym, co materialne, a tym, co społeczne, tym, co polityczne, a tym, co eksperckie, między ciałem a świadomością.?

Niniejszą monografię tworzą artykuły, układające się w dwa bloki zagadnień. Jeden z nich dotyczy narracji literackich, drugi zaś - narracji obecnych w dyskursie publicznym. Wśród prezentowanych prac znalazły się rozważania, poświęcone kwestiom ogólnym, teoretycznym, jak zwrot narratywistyczny w humanistyce, związki pomiędzy tworzeniem i rozumieniem narracji a działaniem ludzkiej świadomości, ale też refleksje na temat narracji (struktur narracyjnych, ich funkcji, językowych wykładników, narzędzi ich badania), obecnych w różnego typu tekstach kultury. Badacze analizują zarówno narracje ponadczasowe, ponadkulturowe, jak i te, które związane są z konkretnym kontekstem historyczno-kulturowym. Niejednokrotnie ukazują "zanurzenie" narracji indywidualnych w tzw. wielkich narracjach

Publikacja opiera się na analizie doświadczeń konkretnych ośrodków miejskich (studiach przypadków). Składa się z dwudziestu tekstów naukowych, zebranych w trzy bloki tematyczne, prezentujące kolejno: partycypacje obywatelską, marketing terytorialny oraz charakterystykę zróżnicowania społecznego miast. Zaprezentowane w publikacji analizy, stanowiska, wnioski to jedynie niewielki fragment opinii, jaki wyłania się z wymiany myśli nad kondycją dzisiejszych miast.

Autorka w niniejszej monografii podjęła się opracowania zagadnienia budzącego spore zainteresowanie. Dotychczas, zarówno w polskiej, jak i zagranicznej literaturze fachowej doczekało się ono niewielu opracowań. Zasadnicza teza tej książki jest taka, że współczesna kuwada wywodzi się z plemiennych zwyczajów kuwady i w pewnej mierze jest dzisiejszym „nowoczesnym” odpowiednikiem, przy czym jest ona ściśle związana z przemianami społeczno-kulturowymi dotyczącymi samego pojęcia ojcostwa i w nich jest głęboko zakotwiczona.