Książka o Macedonii w prasie polskiej lat 1903-1914 podzielona jest na trzy rozdziały, w których przedstawiona została recepcja najważniejszych wydarzeń w tym kraju w kilkudziesięciu dziennikach i czasopismach ukazujących się w Warszawie, Krakowie, Lwowie i Poznaniu. Te wydarzenia to powstanie macedońskie w roku 1903 i wojny bałkańskie lat 1912-1913 aż do wybuchu Wielkiej Wojny. Recepcja spraw rozgrywających się w Macedonii, będącej częścią Turcji europejskiej, a potem w wyniku wojen bałkańskich odebranej Imperium Osmańskiemu i stanowiącej terytorium podziałowe Serbii, Grecji i Bułgarii, okazała się nadzwyczaj intensywna, obfitująca w sensacyjny niekiedy materiał prasowy. Książka pokazuje, jak cyrkulowała informacja o Macedonii na przestrzeni kilkunastu lat, jak zmieniało się postrzeganie tego kraju i państw bałkańskich w prasie polskiej i jakie bogactwo form dziennikarskich zostało użyte w opisie tego tematu.

Przedstawiana Czytelnikowi publikacja zawiera teksty specjalistów zajmujących sie pedagogiką wczesnoszkolną, badających problematykę edukacji dzieci rozpoczynających nauke w szkole. Praca składa się z sześciu części, podejmujących zagadnienia teoretyczne i odnoszące się do praktyki, nawiązujące do zmieniających się kontekstów społecznych.

Daniel Bell (1919–2011, pierwotnie Bolotsky, z rodziny polskich emigrantów żydowskich w USA) jest klasykiem socjokulturowej diagnozy współczesności. Jako jeden z pierwszych pół wieku temu dostrzegł „kontrkulturę” i początki postmodernizmu/ponowoczesności. Należał do proroków epoki poprzemysłowej i społeczeństwa wiedzy. W 1967 roku przewidział czasy internetu, gdy mówił o połączeniu domowych i biurowych komputerów z centralnym źródłem „usług bibliotecznych i informacyjnych”. „Kulturowe sprzeczności kapitalizmu” (1976) stanowią dziś kanon myśli drugiej połowy XX wieku. Times Literary Supplement zaliczył tę publikację do stu najbardziej wpływowych książek powojennych. Bell wydobywa i uzasadnia bogatym opisem odnośnych zjawisk ze swojej epoki podstawowy konflikt wartości społeczeństwa postindustrialnego. Z jednej strony „purytański” kapitalizm nakazuje „opóźnienie gratyfikacji”, odsuwanie spożycia owoców pracy na bliżej nieokreśloną porę, a z drugiej kreowane przez ten sam kapitalizm kulturowa postawa konsumpcjonizmu i ideologia osobistej wolności każą jednostce już teraz „używać życia”. Polityka musi godzić sprzeczności między ekonomią a kulturą. Ideowo-polityczny wymiar rozważań Bella okazuje się dość złożony, ponieważ sam autor deklaruje się jako socjalista w gospodarce, liberał w polityce i konserwatysta w kulturze. Mimo swego liberalizmu ubolewa nad regresem „transcendentnej etyki”.

Rozwój przez zabawę, to główne przesłanie książki zawierającej praktyczne scenariusze organizowania czasu wolnego dzieciom i młodzieży w sposób bezpieczny i atrakcyjny zarazem. Zabawa wpływa na rozwój inteligencji wielorakich, kształtuje kompetencje społeczne, wzmacnia poczucie własnej wartości, pomaga w zarządzaniu emocjami, wyposażając dziecko w umiejętności niezbędne do tego, by w dorosłym życiu mogło podjąć z sukcesem określone społeczne role. Książka zawiera scenariusze zabaw, propozycje gier i projektów, które z założenia mają zabezpieczać potrzeby rozwojowe dzieci i młodzieży, nadając oddziaływaniom pedagogicznym i rodzicielskim głębszy wymiar w aspektach: - kształtowania kompetencji komunikacyjnych, - kształtowania kompetencji społecznych, - budowania poczucia własnej wartości, - rozwijania potencjału jednostek, - umiejętnego zarządzania emocjami. Celem zabaw przedstawionych w książce jest ukształtowanie jednostki stabilnej emocjonalnie, świadomej własnych zasobów, o wysokim poczuciu własnej wartości, otwartej na społeczne życie, z poczuciem współodpowiedzialności za tworzenie społecznej rzeczywistości, która ukierunkowana przez pedagogizację dorosłych świadomie w życiu zarządzać będzie swoim wszechstronnym rozwojem. Dzieci i młodzież uczestnicząc w proponowanych zabawach, grach i projektach wzmocnią obszary związane z: - rozwojem intelektualnym, - rozwojem fizycznym, - rozwojem społecznym, - rozwojem emocjonalnym.

Kolejne wydanie klasycznego już, pierwszego w literaturze światowej, studium będącego przeglądem oraz systematyzacją zagadnień socjologii moralności. Autorka omawia funkcjonowanie norm w życiu społecznym, ich powstawanie i rozwój. Rozpatruje także problemy metodologiczne pojawiające się przy analizie socjologicznych aspektów zjawisk moralnych.

Rozpoznanie znaczenia czynnika autorytetu gminnych władz samorządowych dla rozwoju wiejskich społeczności lokalnych może prowadzić do zmiany perspektywy w myśleniu o samorządzie. Oparte na autorytecie przywództwo jest niezbędne do ukierunkowanego i dynamicznego rozwoju społeczności lokalnej. Zrealizowane w podkarpackich gminach badania, będące empiryczną egzemplifikacją problematyki podjętej w tej pracy, ukazały m.in. znaczenie roli przedstawicieli władz samorządowych jako lokalnych liderów, których pożądaną, a nie zawsze w wystarczającym stopniu rozwiniętą cechą jest umiejętność sieciowej współpracy, tworzenia koalicji, mobilizowania wewnętrznych i zewnętrznych zasobów dla przyspieszenia procesów rozwojowych.

Jest to jedna z najciekawszych książek zajmujących się omówieniem zasad i konsekwencji istnienia państwa opiekuńczego, czyli tego, co w języku codziennym nazywamy socjalem, albo państwem socjalnym. Autorem kilku tekstów, a zarazem całego wyboru, jest Tom G. Palmer, na co dzień wiceprezes Instytutu Katona z Waszyngtonu. Palmer wybrał kilka esejów napisanych przez siebie, oraz kilku wybitnych współczesnych ekonomistów wolnorynkowych, próbujących odbrązowić mitologię towarzyszącą państwu opiekuńczemu i ukazać prawdziwe oblicze tej szarlatanerii. Książka zawiera empiryczne i teoretyczne argumenty przeciwko absurdalnej koncepcji państwa opartego na manipulacji władzy i marnotrawstwie wysiłku obywateli. Zwięzły styl i prostota sprawiają, że może być ona pomocna w przekonywaniu lewicy, dowodząc że to co z założenia miało służyć ludziom, w praktyce obraca sie przeciwko nim, szkodząc wszystkim. Czyta się jak kryminał! Bo i jest to kryminał.

Siegfried Zielinski należy do klasyków współczesnego medioznawstwa. Jego wczesniejsza monografia Audiovisonen. Kino und Fernsehen als Zwischenspiele in der Geschichte (1989), przetłumaczona na wiele języków, należy nieodmiennie do światowego kanonu mediologii - jest pozycją prototypową, paradygmatyczną, która w sposób najpełniejszy w światowym piśmiennictwie medialnym zainicjowała dyskurs zwany właśnie archeologicznym, określając jego współrzędne. Zieliński swą – jak sam mówi – an-archeologię mediów rozumie jako alternatywną wobec „oficjalnej” historii mediów, pisanej pod dyktando kolejnych, zrealizowanych wynalazków, których nie byłoby może, gdyby nie przedsięwzięcia marginalne, traktowane przez otoczenie wynalazców jako dziwactwa, odstępstwa od normy. One właśnie zostały tu omówione, bogato zilustrowane i włączone w szeroki kontekst kulturowy. Z perspektywy dzisiejszego dynamicznego rozwoju mediów owe marginalizowane przedsięwzięcia okazały się bowiem „prehistorią” naszych czasów. Przygotowały one grunt pod eksplozję dwudziestowiecznych przekaźników masowych, stanowiąc jej podstawy technologiczne, zwłaszcza zaś mentalne, bo włączyły do dyskursu refleksję nad rolą maszyn widzenia i słyszenia jako aparatów z pogranicza magii i nauki. Wyraźnym spełnieniem tych ongi dziwacznych idei jest dziś praktyka wirtualnej przestrzeni. Autor jak archeolog odkrywa kolejne warstwy przeszłości. Dzieje kultury materialnej splatają się w narracji Zielinskiego z dziejami kultury symbolicznej. Archeologia mediów uzupełnia panoramę mediów o utracone, zaniechane bądź zrepresjonowane formy świadomości medialnej z „głębokiej przeszłości”, jak magiczne maszyny obrazowe, latarnia magiczna, aparaty do przybliżania tego, co odległe, camera obscura… Ich repertuar jest niezwykle bogaty, a nowe media jawią się tu jako już nie tak bardzo nowe, bo mają swoje źródła w sile imaginacji głębokiej przeszłości.

„Radio Wolna Europa i Radio Swoboda. Lata CIA i dalsze” jest pierwszą w pełni udokumentowaną pozycją przedstawiającą kulisy powstania oraz pierwszych dwudziestu lat funkcjonowania tych rozgłośni. Opracowanie oparte jest na kwerendach przeprowadzonych w archiwach w USA, Niemczech, Polsce i na Węgrzech a także na podstawie tajnych akt CIA. A. Ross Johnson, asystent sekcji polskiej Radia Wolna Europa, następnie, w latach 1988-1991, dyrektor RWE, a dzisiaj jego historyk, umożliwia bliższe poznanie założeń, na jakich oparty był program Radia, odpowiada również na pytania o związku rozgłośni z CIA i Departamentem Stanu. Książka śledzi także rozwój amerykańsko-wschodnioeuropejskiego partnerstwa w tworzeniu RWE, nie omijając tematów kontrowersyjnych, takich jak wykorzystywanie relacji Józefa Światły czy ocena reform Wiesława Gomułki po 1956 roku. Aby zrozumieć więc, czym było Radio Wolna Europa i dlaczego wywierało tak wielki wpływ na rzeczywistość polityczną tego okresu warto poznać jego najwcześniejszą historię.

Agnieszka Trąbka – socjolożka, psycholożka i tłumaczka. W 2013 roku obroniła doktorat w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, obecnie pracuje na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II. Prowadziła badania w Polsce, w Niemczech oraz w Stanach Zjednoczonych w ramach stypendium na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Jej zainteresowania naukowe obejmują socjologię i antropologię mobilności, migracje oraz przemiany tożsamościowe we współczesnym świecie. Jak przeżywają migrację osoby, które w dzieciństwie zmieniały kraj zamieszkania w związku z pracą rodziców (tzw. Third Culture Kids)? Przed jakimi wyzwaniami stają młodzi migranci? Jak sobie z nimi radzą? Dlaczego wyjazd dla jednych jest przygodą życia, a dla innych traumą? Na podstawie wywiadów biograficznych Agnieszka Trąbka analizuje przebieg adaptacji, proces budowania tożsamości oraz wpływ doświadczenia migracji na wybory życiowe w dorosłości. Agnieszka Trąbka w swojej pracy dociera do jądra i istoty przeobrażeń współczesności, wiążących się z intensyfikacją migracji na ogromną skalę. (…) Uderza jednak nie tylko oryginalność tematu, zasadniczo niepodejmowanego na gruncie polskim, lecz także fascynujący sposób pisania Autorki. Czytanie tej pracy to nie tylko odkrywanie socjologiczno-antropologicznej istoty Third Culture Kids, ich tożsamości, ale również doświadczanie swoistej przygody międzykulturowej, poprzez biograficzne odsłanianie drogi życia uczestników i uczestniczek badania. z recenzji prof. Krystyny Slany

Największą zaletą antologii jest to, że może ona stanowić świetną metodologiczną podstawę i inspirację do kolejnych badań nad publicznością (nie tylko) filmową. Naukowiec, który będzie chciał podjąć się eksploracji fenomenu recepcji mediów, znajdzie tu całą gamę podpowiedzi dotyczących technik i metod badawczych. Od klasycznych metod socjologicznych prezentowanych przez Emilie Altenloh czy Susan Ohmer, przez propozycję badania rankingów filmowych przedstawioną przez Josepha Garncarza, pogłębione wywiady przeprowadzone i zinterpretowane przez Annette Kuhn, analizę takich fenomenów jak rozmowy w kinie (artykuł Janet Staiger), listy pisane do reżysera (tekst Petera Krämera) czy wypowiedzi homoseksualnych fanów Star Treka (opracowanie Henry’ego Jenkinsa), badania nad wpływem kina na przemysł turystyczny (artykuły Rodanthi Tzanelli oraz Martina Barkera i Ernesta Mathijsa) czy analizę sposobów funkcjonowania amerykańskich wypożyczalni wideo (tekst Daniela Herberta), aż do opisania kultury uczestnictwa na podstawie analizy vlogów znajdujących się na portalu YouTube (Jean Burgess, Joshua Green) – czytelnik otrzymuje cały wachlarz możliwości związanych z różnorodnymi sposobami badania odbioru przekazów audiowizualnych. dr hab. Arkadiusz Lewicki Autorzy: Emilie Altenloh, Thomas Austin, Martin Barker, Jean Burgess, John Fiske, Joseph Garncarz, David Gauntlett, Joshua Green, Daniel Herbert, Henry Jenkins, Jesko Jockenhövel, Konrad Klejsa, Peter Krämer, Annette Kuhn, Ernest Mathijs, Susan Ohmer, Philipp Pohlenz, Dieter Prokop, Fritz Reusswig, Magdalena Saryusz-Wolska, Julia Schwarzkopf, Lakshmi Srinivas, Janet Staiger, Birgit Stark, Rodanthi Tzanelli, Claudia Wegener Konrad Klejsa jest adiunktem w Katedrze Mediów i Kultury Audiowizualnej Uniwersytetu Łódzkiego oraz wykładowcą Szkoły Filmowej w Łodzi. W latach 2007–2009 pracował na Uniwersytecie w Tybindze; współredagował m.in. tomy o polsko-niemieckich relacjach filmowych (wydanie niemieckie 2011; wydanie polskie 2012); za monografię Filmowe oblicza kontestacji w 2009 roku otrzymał Nagrodę im. Bolesława Michałka. Był stypendystą Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, tygodnika „Polityka” oraz Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Magdalena Saryusz-Wolska jest adiunktem w Katedrze Mediów i Kultury Audiowizualnej Uniwersytetu Łódzkiego, pracownikiem naukowym Centrum Badań Historycznych PAN w Berlinie. Studiowała socjologię, kulturoznawstwo i filmoznawstwo w Łodzi, Moguncji i Giessen (Niemcy). Redaktorka m.in. antologii Pamięć zbiorowa i kulturowa. Współczesna perspektywa niemiecka (2009) i autorka monografii Spotkania czasu z miejscem. Studia o pamięci i miastach (2011). Zajmuje się m.in. relacjami łączącymi film i pamięć zbiorową.

"Ulica generałów" to wspomnienia Anatolija Gładilina, rosyjskiego dziennikarza, publicysty i prozaika, przynależnego do tzw. pokolenia lat 60., określanego też mianem „pokolenia XX Zjazdu” lub „czwartego pokolenia”. Wkroczyło ono do literatury podczas tzw. odwilży – na przełomie lat 50. i 60. minionego wieku, gdy po śmierci Stalina zwolniono z więzień i obozów większość skazanych i, wydawało się, podjęto rozrachunek z epoką zbrodni i represji. Pokolenie lat 60. łudziło się, że można zbudować „socjalizm z ludzką twarzą”, a od literatury domagało się prawdy i szczerości. Do najwybitniejszych jego reprezentantów, zwanych w Rosji szestidiesiatnikami, należeli obok Gładilina prozaicy Wasilij Aksionow, Boris Bałtier , Gieorgij Władimow, Władimir Wojnowicz, Anatolij Kuzniecow, Jurij Kazakow, Andriej Siniawski (pseud. Abram Terc), poeci Andriej Wozniesienski, Jewgienij Jewtuszenko, Biełła Achmadulina, Natalia Gorbaniewska, bardowie Bułat Okudżawa, Aleksandr Galicz, Nowiełła Matwiejewa, krytycy literaccy: Igor Winogradow, Lew Anninski oraz Stanisław Rassadin, który wprowadził do krytyki rosyjskiej XX wieku nazwę szestidiesiatnicy. „Odwilż” polityczna, a wraz z nią rozkwit literatury, kinematografii, teatru i innych dziedzin sztuki trwały, niestety, krótko. Pod rządami Leonida Breżniewa rozpoczął się w ZSRR czas trwającego ponad dwadzieścia lat tzw. zastoju, szestidiesiatnicy coraz częściej podlegali restrykcjom, a nawet represjom. Toteż począwszy od wczesnych lat 70. wielu z nich związało się z ruchem dysydenckim i wyemigrowało na Zachód. Nazwano ich trzecią falą emigracji – to właśnie o nich pisze Autor "Ulicy generałów". "Próba wspomnień" Gładilina to prywatna, dość kontrowersyjna historia literatury rosyjskiej lat 60. i 70. minionego wieku; zbulwersowała ona wielu czytelników i wywołała w Rosji zażarte dyskusje. Autor pokazuje różne stopnie godzenia się z władzą i jej kontestowania. Nadzieje rozbudzone pierwszymi latami przywództwa Chruszczowa zgasły, nim zdołały rozkwitnąć. Wspomnienia Gładilina pokazują różne postawy ludzi rosyjskiej kultury. Na pamięć i szacunek zasługują te zwłaszcza, które wynikały z potrzeby dochowania wierności autentycznym wyborom artystycznym, były wolne od koniunkturalnych zobowiązań i powodowane były zwyczajną ludzką przyzwoitością. Anatolij Gładilin od ponad trzydzieści lat mieszka w Paryżu. Przez dziesięć lat kierował redakcją kultury rosyjskiej w radiu Swoboda.

Kim jest Żyd? Czy słowo to wiąże się z religią judaistyczną czy Żydem może być również ateista? Czym jest ortodoksja żydowska, judaizm humanistyczny, kim są Żydzi mesjanistyczni? Tak wiele pytań, a tylko jeden naród. Z pozoru jeden… Żydzi to mozaika narodowości i tożsamości. W książce Tożsamość żydowska a polityka imigracyjna Izraela Autorka zwraca uwagę na wielość definicji żydostwa, różne jego koncepcje, rozróżnienia. Podkreśla, że nie można współcześnie jednoznacznie określić kto jest Żydem, a kto nim nie jest. Kwestia ta ma bezpośrednie konsekwencje dla polityki migracyjnej Izraela i nastręcza wielu formalnych trudności. A trzeba pamiętać, że współczesny Izrael jest krajem wielokulturowym, którego mieszkańcy to przybysze z blisko osiemdziesięciu krajów. Anna Dudzińska – pracownik Katedry Mediów, Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Absolwentka Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej WSIiZ oraz Stosunków Międzynarodowych Wyższej Szkoły Europejskiej.

Ta książka to fascynująca podróż przez dzieje ludzkości – od raju, poprzez Upadek, aż do współczesności. Mówi o transformacji społecznej, która sprawiła, że ludzkość utraciła więź z naturą i wszechświatem, poznała co to samotność i strach, a w końcu pogrążyła się w chaosie wojen i męskiej dominacji patriarchatu.Ta książka to fascynująca podróż przez dzieje ludzkości – od raju, poprzez Upadek, aż do współczesności. Mówi o transformacji społecznej, która sprawiła, że ludzkość utraciła więź z naturą i wszechświatem, poznała co to samotność i strach, a w końcu pogrążyła się w chaosie wojen i męskiej dominacji patriarchatu. Opowiada o niej i dokumentuje ją, odpowiadając równocześnie na pytanie, dlaczego 6 tysięcy lat temu ludzie utracili ten raj – co w naszej historii poszło nie tak. Przedstawia znane na całym świecie legendy o Złotym Wieku i odnajduje w nich prawdę, kierując się wynikami badań archeologicznych. Jak przerwać tę ponurą sagę bólu i przemocy? W którym kierunku iść, by powrócić do utraconego raju? Steve Taylor wskazuje drogę, którą wciąż możemy wybrać, aby uwolnić się od tego, co odpowiada za wypaczenie ludzkiej natury. Nic jeszcze nie jest stracone! Wstęp Od niemal sześciu tysięcy lat ludzie cierpią na swego rodzaju zbiorową psychozę. Historia odnotowuje wiele przypadków potwierdzających, że rasa ludzka była i jest do pewnego stopnia szalona. Brzmi to dość niewiarygodnie, gdyż konsekwencje naszego szaleństwa zaczęliśmy traktować jako coś normalnego. Skoro obłęd widać na każdym kroku, to nikt już nie pamięta, jak wygląda zwykłe zdrowe, racjonalne zachowanie. Najbardziej absurdalne i nieprzyzwoite praktyki stają się tradycją i są traktowane jako całkiem naturalne. I tak „normalne" stało się zabijanie, wykorzystywanie kobiet przez mężczyzn, dręczenie dzieci przez rodziców oraz to, że niewielkie grupy sprawują potężną władzę, dominując nad masami. Całkiem „normalne" stało się także nadużywanie surowców naturalnych w takim stopniu, że grozi nam katastrofa ekologiczna. Odczuwamy pogardę względem własnego ciała oraz winę za to, że doświadczamy zupełnie naturalnych pragnień. „Normalne" stało się gromadzenie dóbr i bogactw, które nigdy nie będą nam potrzebne, a także nieustanna pogoń za sukcesem, sławą i władzą. A kiedy nawet już wszystko to zdobędziemy i tak jest dla nas „normalne", że nie czujemy spełnienia i satysfakcji, lecz ciągłe, narastające niezadowolenie. Celem tej książki jest odkrycie przyczyny tego szaleństwa i stwierdzenie, czy rzeczy wiście jest ono dla nas czymś wrodzonym. Przyjrzymy się sporej liczbie dowodów, które wskazują na to, że wcześniejsze społeczeństwa były, używając przytoczonego wcześniej określenia, bardziej „rozumne" niż my. Nawet jeszcze do niedawna w wielu zakątkach świata istniały miejsca, gdzie opisane przeze mnie wyżej patologiczne zachowania w ogóle nie istniały. Całe to szaleństwo zostało wywołane przez wydarzenie, które nazywam „upadkiem", czyli zbiorową przemianą psychologiczną jakiej doświadczyło wielu ludzi około 6 tysięcy lat temu, a która była wynikiem katastrofy klimatycznej zapoczątkowanej na Bliskim Wschodzie i w Azji Środkowej. Wtedy właśnie narodził się „nowy" typ człowieka z mocniej zarysowaną indywidualnością, z innym sposobem postrzegania świata i doświadczania życia. W pewien sposób ten nowy typ człowieka był bardzo postępowy. Przyczynił się on między innymi do rozwoju technologicznego oraz do rozwoju cywilizacji Egiptu i Sumeru, a także wielu innych, które nastały po nich. Niestety równocześnie zrodziły się takie patologie jak wojny, dominacja mężczyzn i nierówność społeczna. Można zauważyć, że przed upadkiem ludzie wiedli względnie beztroskie, przyjemne, a nawet radosne życie. Jakiś czas później stało się ono ciężkie, brutalne i krótkie - tak bardzo przepełnione nieszczęściem, że niezliczona ilość pokoleń mogła je znieść tylko pod warunkiem przekonania samych siebie, że to jedynie chwilowa przerwa w podróży do wiecznego raju. Ale być może właśnie teraz, tak jak piszę o tym w ostatnim rozdziale książki, ludzkość zatacza pełne koło i powoli odzyskuje rozsądek. Przez kilka ostatnich stuleci, szczególnie od XVIII wieku, można było dostrzec oznaki odradzania się wszystkich dawnych właściwości takich jak: równość i demokracja, szacunek dla natury i ludzkiego ciała czy świadomość duchowej natury kosmosu. Prawdopodobnie nie jest to jeszcze tak silny nurt, jak ten charakteryzujący upadek, ale bez wątpienia, z biegiem czasu, stanie się coraz potężniejszy. Lata poświęcone na pisanie tej książki oraz na zbieranie materiałów i prowadzenie badań były dla mnie niczym niezwykle inspirująca podróż, której nie ukończyłbym bez pomocy wielu przewodników. Jestem szczególnie wdzięczny takim osobom jak: Riane Eisler, Gerhard Lenski, Christopher Boehm, Robert Lawlor, Richard Heinberg, Brian GrifKth, Elizabeth Baring i Jules Cashford, Richard Rudgley, Elman R. Service, Margaret Power i Christopher Ryan, nie wspominając wielu autorów publikacji naukowych (szczególnie z dziedziny antropologii), na pracach których opierałem się. Dziękuję także Stanleyowi Kripp-nerowi i Christopherowi Ryanowi za ich niezliczone komentarze na temat rękopisu. Jednak chyba najbardziej wdzięczny jestem Jamesowi DeMeo, którego książka Saharazja w kluczowy sposób przyczyniła się do zrozumienia przeze mnie środowiskowych przyczyn upadku. Niniejsza publikacja mówi bardzo dużo o tym, co straciliśmy, ale także na szczęście i o tym, co możemy zrobić, aby to odzyskać. Jeżeli istnieje choćby jedna rzecz, którą Ty, drogi czytelniku wyniesiesz z lektury kolejnych rozdziałów, to mam nadzieję, że będzie to przeświadczenie, że wcale nie musi być tak, jak jest. Ostatnie 6 tysięcy lat życia na Ziemi to schizofreniczny koszmar, z którego pomału się budzimy. Będę niezmiernie uradowany, jeżeli ta książka chociażby w niewielkim stopniu przyczyni się do procesu przebudzenia.

"W mojej książce usiłowałam sformułować zarówno diagnozę współczesności, jak i moje obawy o przyszłość. Czynię to w nadziei, że samowiedza jest niezbędna do skutecznej samoobrony. Sytuacja jest tak dynamiczna, że mamy obowiązek systematycznej jej obserwacji i aktualizowania stosownych wniosków. Nie namawiam czytelnika, aby podzielał moje przekonania, ale apeluję, aby nauczył się samodzielnie myśleć, oceniając gruntownie i wszechstronnie zdarzenia i ich skutki. Tylko upowszechnienie samodzielnego myślenia oraz umiejętności poprawnego wnioskowania i działania pozwolą oprzeć się fałszywej propagandzie i nowym formom totalitaryzmu." Anna Pawełczyńska

Celem opracowania pozostaje analiza procesów globalizacji ze szczególnym uwzględnieniem kwestii polityczno-ekonomicznych, zdefiniowanie globalizacji oraz określenie współzależności między postrzeganiem globalizacji w obszarze stricte ekonomicznym i politycznym. Niniejsza praca będzie pomocna dla naukowców i badaczy stosunków międzynarodowych, politologii, ekonomii, historii gospodarczej, politycznej, studentów politologii, administracji, ekonomii, stosunków międzynarodowych i wielu innych kierunków studiów, pracowników środowiska ekonomicznego, politologicznego oraz wszystkich zainteresowanych problematyką szeroko pojętej globalizacji. Autorka ma nadzieję, że posłuży ona w zgłębieniu dociekań z tej tematyki, które dynamicznie się rozwija i nie jest zbadana do końca.

Interdyscyplinarny podręcznik komunikacji interpersonalnej! Kompendium wiedzy o komunikowaniu się między ludźmi pisane z perspektywy psychologicznej, a także socjokulturowej i filozoficznej. Zawiera bogaty i trafny wybór tekstów naukowych i popularnonaukowych z zakresu komunikacji werbalnej i niewerbalnej. W książce omówiono m.in.: rozwijanie umiejętności posługiwania się słowem, docieranie do tajemnicy twórczej mocy języka, interpretację zachowań niewerbalnych, mowę ciała, międzynarodowy słownik gestów, rolę dotyku, różne style ekspresji u kobiet i u mężczyzn, rozwijanie umiejętności słuchania, odkrywanie własnych barier komunikacyjnych, samospełniające się proroctwa interpersonalne, specyfikę komunikacji w przyjaźni, rodzinie, z bliskim partnerem, komunikację międzykulturową. Podręcznik został napisany z myślą o studentach psychologii, socjologii, kulturoznawstwa, pedagogiki. Dzięki atrakcyjności tematów i przystępnemu językowi może wzbogacić wiedzę każdego zainteresowanego własnym rozwojem i polepszeniem kontaktów z ludźmi.

Księga jubileuszowa z okazji pięćdziesięciolecia pracy naukowej prof. dr. hab. Bogdana Michalskiego. Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego i składa się na nią kilkadziesiąt artykułów, szkiców i esejów.

Fundamentem książki jest przekonanie, że osobowość i polityka są integralnymi płaszczyznami, które przenikają się na poziomie rozmaitych decyzji i zachowań. Zawarte w niej rozważania teoretyczne i empiryczne są wyrazem poszukiwania psychologicznych - zogniskowanych przede wszystkim w płaszczyźnie struktury osobowości wyborców - uwarunkowań zachowań wyborczych jednostek. Celem uzupełnienia analiz prezentowane badania poszerzono o kontekst preferencji ideologicznych, ukierunkowanych na autoidentyfikacje jednostek na kontinuum lewica-prawica oraz poziom ich nieufności politycznej. Badania uwarunkowań psychologicznych zachowań wyborczych mają ważne zastosowania praktyczne w różnych obszarach analizowania i projektowania procesów społecznych. Jednym z aspektów ich wykorzystania jest psychograficzna segmentacja rynku wyborczego, czyli wyodrębnienie grup docelowych wyborców z uwagi na zmienne, takie jak m.in. styl życia czy osobowość. Wśród innych wskazuje się projektowanie komunikatu politycznego - podobne idee mogą być bowiem przedstawiane obywatelom w różny sposób: obudowane pozytywnymi emocjami, w charakterze wyzwań, kampanii negatywnej, wzbudzającej lęk czy dającej poczucie bezpieczeństwa itp. – ich skuteczność powinna uwzględniać psychologiczne cechy potencjalnych wyborców. W okresie każdej kampanii wyborczej wiele miejsca poświęca się również problematyce osób biernych wyborczo i niezdecydowanych – dlatego diagnoza ich osobowych predyspozycji szczególnego znaczenia nabiera w kontekście budowania strategii aktywizujących obywateli do zainteresowania oraz czynnego udziału w wyborach.

W książce "Papież Polak" autor odsłania kulisy pracy reportera TVP podczas trzech pierwszych pielgrzymek papieskich do Polski. Zdradza sekrety realizacji swoich filmów dokumentujących życie i pontyfikat Jana Pawła II. Wspomina także rozmowy, które przeprowadził z papieżem, w tym tę najważniejszą na pokładzie samolotu PLL Lot na wysokości 10 tysięcy metrów. Ujawnia też, o czym generał Jaruzelski rozmawiał w cztery oczy z Ojcem Świętym podczas wizyty w Watykanie.