W cywilizacji zachodniej trwa proces wypierania śmierci zarówno z życia społecznego, jak i jednostkowej świadomości. Umieranie i śmierć ulegają zbanalizowaniu, śmierć wydaje się obca i nieoswojona. Śmierć jest raczej tabuizowana i uznaje się ją za niepożądaną, dlatego jest objęta zakazem manifestowania, który ma powstrzymać ludzi od nadmiernego okazywania smutku i żalu. Tabu dotyczy rzeczy wyjątkowych, nienormalnych, form pośrednich między dwoma stanami odpowiednio sklasyfikowanego przez człowieka Uniwersum, na przykład sacrum i profanum, nadprzyrodzonego i ziemskiego. Śmierć Jana Pawła II zakwestionowała większość współczesnych przekonań i wyobrażeń dotyczących umierania oraz społecznej roli umierających. Odchodzenie polskiego papieża, poprzedzone wieloletnim zmaganiem się z chorobą i niedołęstwem, przypomniało świadkom tego aktu, że tradycja żegnania członka społeczności wymaga od nich spełnienia odpowiednich rytuałów i obrzędów. Stało się tak w świecie, w którym towarzyszenie umierającemu jest zaniechaną praktyką, dawna sztuka dobrego umierania – ars bene moriendi – ulega zapomnieniu, a konającego człowieka umieszcza się w szpitalu, gdzie dochodzi do jego urzeczowienia i gdzie nie ma miejsca na długie pożegnanie w rodzinnym gronie.

Odbywamy dalekie podróże, szukając nowych doznań i wrażeń. Ciągle jednak nie znajdujemy zaspokojenia. Tymczasem najważniejsza jest podróż w głąb siebie. Jest to podróż w nieskończoność. Tak niezmierzona, że nigdy nie dotrzemy do jej końca. Novalis opisywał podróż do wnętrza słowami: Śnimy o podróżach w kosmos: czyż kosmos nie jest w nas? Nie znamy głębi naszego ducha – do wnętrza wiedzie droga pełna tajemnic. Wieczność ze swoimi światami, przeszłość i przyszłość są w nas albo nigdzie. Dla wielu z nas Duch Święty to pojęcie zbyt abstrakcyjne. Czy to nie absurdalne wierzyć w Ducha Świętego? - pyta prowokacyjnie autor. Wykorzystując swoje doświadczenie psychologa, Műller zbliża się do Nieskończonego. Opisuje, w jaki sposób każdy człowiek, jeśli tylko zechce, może czerpać siłę i radość z bliskości i mocy Boga, której można doświadczyć w dowolnym miejscu i czasie. Zarówno w klasztorze, jak i w Las Vegas, jednak przede wszystkim w głębi naszego wnętrza.

Świętej Faustyny rozmowy z Bogiem jest wyjątkową propozycją dla każdego, kto chce zaczerpnąć ze skarbca modlitwy jaki zostawiła nam Święta z Łagiewnik i zanurzyć się wraz z nią, niezwykłą mistyczką XX wieku, w bezmiar tajemnicy Bożego Miłosierdzia. Przypominając o tej największej prawdzie naszej wiary, że Bóg bogaty jest w miłosierdzie, siostra Faustyna staje się dla nas mistrzynią życia duchowego i autentycznym świadkiem wiary w drodze do domu Ojca. Teksty modlitw, medytacji i rozważań różańcowych i Drogi Krzyżowej zostały oparte przede wszystkim na słowach Apostołki Miłosierdzia Bożego, której modlitwy-rozmowy z Bogiem, powinny nas zainspirować do wielkodusznego zanurzenia się w misterium Boga pełnego miłosierdzia, wbrew wszystkim ludzkim uprzedzeniom czy niepowodzeniom, by móc spojrzeć w duchu wiary na bliźniego żyjącego obok nas, wołającego w dzisiejszym świecie o miłosierdzie i potrzebującego naszej miłości. Świętej Faustyny rozmowy z Bogiem, są szczególnym zaproszeniem dla tych wszystkich, którzy we współczesnym, pędzącym na oślep świecie zagubili się do dialogu z Miłością, która nas rozumie. To książka dla tych, którzy mają odwagę poświęcić choć kwadrans ze swego życia i pochylić się nad Źródłem Bożego Miłosierdzia, by zaczerpnąć wiary, nadziei i miłości, potrzebnej do bycia uczniem Mistrza z Nazaretu, Jezusa Chrystusa każdego dnia. Przedmowa Kiedyś mało znany kult Miłosierdzia Bożego dziś staje się centralną myślą i troską Kościoła. Obok kultu maryjnego i szczególnego nabożeństwa do Matki Bożej rozwija się na całym świecie kult Miłosierdzia Bożego, a to za sprawą wyniesienia na ołtarze świętej zakonnicy z Łagiewnik, siostry Faustyny, oraz wzniesienia świątyni — sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Wielu dziwi się czasem temu, że tak późno, że dopiero teraz. Przecież o Miłosierdziu Bożym mówi już Stary Testament w Księdze Psalmów. Ewangelia Jezusa Chrystusa to Ewangelia Bożego Miłosierdzia. Na kartach wszystkich kanonicznych Ewangelii — jak nić pajęcza — przewija się temat Bożego Miłosierdzia. Wszystkie znaki i cuda, jakie Jezus czynił, błogosławienie dzieci, słowa pełne miłości o człowieku i do człowieka, a także o rzucaniu kamieniem: jeśli ktoś jest bez grzechu, świadczą o miłosiernej postawie Mistrza z Nazaretu. Całe Kazanie na górze i wiele przypowieści Jezusa to piękne słowa o Miłosierdziu Bożym i nieskończonej miłości Boga, posuniętej — w obrazie biblijnym — aż do miłości nieprzyjaciół, czyli miłości bez granic, bo miłosierdzie to miłość nieznająca granic. Także Listy św. Pawła Apostoła, napominające różne Kościoły, z reguły kończą się optymistycznym akcentem mówiącym o Miłosierdziu Bożym i tym, że jest ono nieskończone, a Ojcowie Kościoła pierwszych czterech wieków często mówią o miłosierdziu, które na sądzie ostatecznym z pewnością będziemy podziwiać bardziej niż sprawiedliwość, bo Bóg jest Miłością i Miłosierdziem. A jednak pomimo tego miłosierdzia, obecnego praktycznie na każdym etapie rozwoju młodego chrześcijaństwa pierwszych wieków i historii Kościoła, dopiero dziś, na początku XXI wieku kult Miłosierdzia Bożego wszedł w szczególne łaski u ludzi. I może dlatego powstają książki, modlitewniki i Świętej Faustyny rozmowy z Bogiem, takie jak te, które trzymam w dłoniach, oparte na Miłosierdziu Bożym, które nie tylko jeszcze raz chcą powrócić do Ewangelii i objawić światu Jego nieskończone miłosierdzie i przypomnieć o nim dzisiejszemu człowiekowi, ale też przywołać Chrystusowe: Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Ewangeliczne Miłosierdzie Boże i to, objawione światu za sprawą siostry Faustyny, staje dziś przede mną w całej swojej rozciągłości. Problem w tym, że nie bardzo chcę z niego korzystać. Nie podchodzę do kratek konfesjonału, by uporządkować swoje sprawy z Bogiem, nie rozmyślam o Męce Pańskiej, nie wsłuchuję się w Ewangelię i w słowa Chrystusa skierowane do siostry Faustyny i zbyt mało przejmuję się Miłosierdziem Bożym, żeby nie powiedzieć — w ogóle się nie przejmuję, bo jestem mądrzejszy i na pozór miłosierdzia nie potrzebuję; bo mało we mnie pokory i zdaje mi się, że bez Boga sobie poradzę. Pozostaję głuchy na Jego wezwanie zawarte w Ośmiu błogosławieństwach, a moja sytuacja w życiu nie skłania mnie do naśladowania postawy miłosiernego Samarytanina. I gdybym dziś znalazł się w sytuacji Samarytanina z przypowieści O miłosiernym Samarytaninie, w której notabene tak naprawdę codziennie się znajduję, nawet nie wiem, czy w ogóle bym przystanął. Może bym się zatrzymał, bo nie wypada przejechać obojętnie obok leżącego. Może bym się użalił nad nim w stylu: O biedaku, ależ cię pobito, bardzo ci współczuję. Kto ci to zrobił? Jak mógł to zrobić?! Miałeś jednak mnóstwo szczęścia. Mógł cię przecież zabić, a tylko pobił... Wiedz, że Kościół cię kocha. A na razie żegnaj, bo się bardzo spieszę. I tyle. I nic więcej. Podobnie jest z miłością posuniętą aż do granic miłości nieprzyjaciół. Nie przystaje do modelu współczesnego człowieka, w którym liczy się konsumpcyjny styl życia, troska o pracę, kariera za wszelką cenę, bardziej mieć niż być. Takiemu człowiekowi obce wydają się też słowa Jezu, ufam Tobie, a te o byciu wszystkim dla wszystkich niemal jak chleb, do którego każdy może przyjść i wziąć tyle, ile potrzebuje, stają się puste. I dlatego Świętej Faustyny rozmowy z Bogiem tak cieszą, bo w takiej właśnie perspektywie się zrodziły. Powstały po to, by uderzyć... w twarde serc naszych opoki. By je przeczytać — przeżyć, trzeba poświęcić piętnaście minut dziennie na chwilę refleksji, by zatrzymać się nad swoim życiem i podumać o jego celowości, zrobić rachunek sumienia i stanąć w prawdzie przed sobą. Potrzeba też świadomości swojej niedoskonałości, grzeszności i tego, że nie posiadłem wszystkich rozumów świata i mam w sobie dość pokory, by uderzyć się w pierś i powiedzieć: kiepska ta moja duchowość. Nie modlę się. Nawet nie wiem, czy jestem jeszcze człowiekiem wierzącym... To książka właśnie dla tych, którzy klęczą nie przy ołtarzu, chwaląc się przed Bogiem swoimi zasługami, ale klękają pod chórem i biją się w pierś, bo odwagi nie mają, by uklęknąć przed ołtarzem i Bogu spojrzeć w oczy, albo choćby tylko głowę lekko unieść ku górze, przez swoją grzeszność i życie, jakie prowadzą, a właściwie jak się prowadzą w życiu. To książka dla tych, którzy potrafią pochylić głowę przed Źródłem i pić z niego bezpośrednio. To rekolekcje dla zdrowych i chorych; dużych i małych; inteligentów i niedouczonych; starych i młodych; dla każdego, kto szuka miłosiernej miłości Boga i chce ją znaleźć albo choćby zrozumieć. W końcu to książka dla tych, którzy wierzą w Boże Miłosierdzie. Czekają na nie i często powtarzają: Jezu, ufam Tobie. Moc tych słów jest wielka! A po przeczytaniu tej książki zapewne ją zrozumiesz. Paweł Piotrowski

Pięknie wydany klasyczny tekst Ćwiczeń, zatwierdzony przez wszystkich papieży od XVI wieku po dziś jako najlepszy sposób odprawiania rekolekcji. Książeczka służąca zarówno dającym rekolekcje jak i wszystkim, którzy już je odbyli i pragną podtrzymać w sobie ich owoce. .

 Wywiady zebrane w tej książce to symfoniczny zapis świętości Jana Pawła II. Każda z przedstawionych tu opowieści jest ważna i pochodzi z innego źródła. Każda jest zapisem osobistego doświadczenia obecności Jana Pawła II, ale łączy je jedno - przekonanie, że mowa o osobie bliskiej i kochanej. Każdy rozmówca przynosi inny promień światła lub inny dźwięk dla stworzenia portretu świętości Jana Pawła II. Odważne zaproszenie autora książki dociera do różnych osób, także tych pozornie stojących z daleka. I to właśnie dzięki nim zyskujemy nieoczekiwane światło. Szczerość wypowiedzi urzeka. Różni rozmówcy ukazują nam głębię spotkania i rozmowy z Janem Pawłem II. Głębię jego bezinteresownego bycia dla innych. W każdej wypowiedzi powraca też myśl, że nie dorastamy do niego, do sytuacji, które aranżował, bo spotkania z nim stawały się przełomem w życiu O sppotkaniu z Janem Pawłem II opowiadają:Ojciec Jan Góra OP, ks. bp Adam Dyczkowski. ks. Jan Sikorski, prof. Gabriel Turowski, Halina Młyńczak, Kazimiera Gramacka , ks. Feliks Folejewski , abp Szczepan Wesoły, Grzegorz Gałązka abp Tadeusz Kondrusiewicz , prof. Szewach Weiss , prof. Stanisław Rygiel, gen. Mirosław Hermaszewski , Wiesław Słowik SJ, Siergiej Kowalowi, gen. Wojciech Jaruzelski, abp Stanisław Szymecki, ks. infułat Bronisław Fidelu, s.Tarsycja Frankowska, s. Maria Gratia Wargacka , ks. bp Marcjan Trofimiak, abp Tadeusz Gocłowski, gen. Mirosław Gawor, Stanisław Milewski.

Polecamy Państwu oryginalne wydanie Katechizmu Kościoła Katolickiego. Ukazanie się edycji typicznej Katechizmu w języku łacińskim pozwoliło edycjom narodowym na ostateczne przejrzenie i uzgodnienie tekstu z tym wydaniem. Dzięki temu także nowe wydanie Katechizmu Kościoła Katolickiego w języku polskim zostało dostosowane do wydania łacińskiego. Mamy nadzieję, że to wydanie jeszcze bardziej ułatwi rozumienie treści depozytu wiary zawartych w Katechiźmie.Opracowany po Soborze Watykańskim II Katechizm Kościoła Katolickiego przedstawia wiernie i w sposób uporządkowany nauczanie Pisma Świętego, Tradycji i Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, a także duchowe dziedzictwo Ojców i Świętych Kościoła. Treść ujęta w nowy sposób odpowiada na pytania naszej epoki. Katechizm nie jest dokumentem magisterium Kościoła w tym samym sensie co np. encyklika czy konstytucja apostolska - zawiera bowiem prawdy już gdzie indziej podane i wyjaśnione, ale zawarte w nim treści posiadają zasadniczo status obowiązującej doktryny - zwłaszcza, że Katechizm Kościoła Katolickiego jest zatwierdzony przez Stolicę Apostolską, a w swym pełnym wydaniu zawiera szczegółowe przypisy powołujące się na tekst Pisma Świętego lub nauczanie Tradycji Kościoła.

""Nie chcę, żeby ludzie mnie szanowali, mają się bać i nienawidzić"". - Euronymous z Mayhem""Zginął od jednego ciosu nożem w głowę... przeszedł na wylot. Musiałem mu go potem wyrwać z czaszki"".- Varg Vikernes po zabójstwie byłego kolegi, Euronymousa""Muszę trwać przy tym, co zrobiłem... Nie ma we mnie poczucia winy"".- Bard ""Faust"" Eithun, po zabiciu zupełnie obcej mu osoby ""Wraz z każdą przemijającą sekundą umiera jakiś człowiek, nie widzę więc potrzeby robienia wielkiego hałasu o tę jedną śmierć"".- Hendrik Möbus, po zamordowaniu kolegi ze szkoły""Z ciekawością obserwuję to, jak ludzie reagują, gdy zewsząd leje się moja krew..."".- ""Dead"", wokalista Mayhem, rok przed strzeleniem sobie w głowę""Niesamowita książka! Cholernie dobra lektura!""- Howard Stern ""Cenne studium... Odrzucając typowy sposób postrzegania metalowców jako bezmózgich ćpunów czy zaślepionych złem wandali, oraz dostarczając przykłady głębokiego myślenia grona wywrotowców, WŁADCY CHAOSU robią więcej dla ewolucji metalu niż którakolwiek z wydanych wcześniej książek"". - Atlanta Press ""Inteligentnie napisana, dobrze skonstruowana, nawet najbardziej postronny obserwator sceny z pasją wciągnięty zostanie w łańcuch zdarzeń opisanych w tej książce. Mocne"".- Metal Maniacs ""Ta książka jest niesamowita! Połączenie narracji, wnikliwych wywiadów, ale i ukazanie pewnej filozofii związanej z raczej krwawą rzeczywistością, stawia tę książkę ponad wszystko, co napisano dotąd o blackmetalowej scenie... Pozycja warta przeczytania przez ludzi ze sceny, by przyjrzeć się sobie z dystansu"". - Maniac, wokalista formacji Mayhem, legendy norweskiego black metaluZWYCIĘZCA - NAGRODA FIRECRACKER ZA NAJLEPSZĄ KSIĄŻKĘ O MUZYCE

Każdy z nas ma swoje rytuały, które dają poczucie, że życie jest pełnowartościowe, że ma sens. Porządkują wewnętrzny bałagan i pomagaja żyć uważnie i świadomie; są drogą do sensownego i zdrowego życia. Anselm Grun przekazuje kilka wskazówek, jak poszczególne rytuały mogą nam pomóc nabrać chęci do życia, jak otwierają nas na Boga i pozwalają Mu wniknąć w naszą codzienność. Ostatecznie to nie rytuały nas uzdrawiają, lecz sam Bóg. Jedna z najbardziej poczytnych książek Anselma Gruna.

W historii Piotra zawsze znajduję motyw odpowiedni do modlitwy. Uczy mnie wyrażać przed Bogiem najgłębsze rozterki serca. Jego rozmowa z Jezusem nad jeziorem Tyberiadzkim, która kończy się wezwaniem: ,,Pójdź za Mną"", nie pozwoliła mi pożegnać się z Piotrem. Oczami wyobraźni widziałem jego oczy wykąpane w łzach bólu i szczęścia, i poczułem jego silne pragnienie, aby pozwolić się wreszcie opasać przez Innego, i poprowadzić, dokąd nie chce.Autor zaprasza do przeżycia kolejnych wyjątkowych rekolekcji lectio divina ze św. Piotrem. Tym razem będziemy kroczyć za Piotrem, apostołem głoszącym Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie zmartwychwstałym. Naszą drogę rozpoczniemy o poranku wielkanocnym w Jerozolimie - sercu pierwszej wspólnoty chrześcijan, a zakończymy w Rzymie - centrum Kościoła powszechnego. Piotr, apostoł Kościoła Jerozolimskiego, jako pierwszy przeszedł tę drogę i stał się fundamentem - Skałą.

Własna choroba nowotworowa stała się dla autoki punktem wyjścia do rozważań nad kwestią choroby i cierpienia, bólu i śmierci. Przede wszystkim stara się tutaj odpowiedzieć na pytanie, jak nie ulegać pokusie zwątpienia w Boga w obliczu nieszczęścia. Jak to uczynić?Autorka nie udziela prostych odpowiedzi. Wie jednak, że pomoc przychodzi od Pana, ""który nas chroni"" i u kresu życia pozwala doświadczyć przebudzenia. Jest to książka w pełni autentyczna i głęboko poruszająca. Autorka wydaje się nie mieć cienia wątpliwości, że Bóg ma wobec niej plan, którego ona wprawdzie nie rozumie, ale w pełni się mu podporządkuje.Rozważania o cierpieniu i śmierci uzupełniają urocze proste bajki, w których dobre zakończenie jest oczywiste, a treść służy ilustracji starej prawdy, że miłość między ludźmi bywa silniejsza od śmierci.

Słowa są jedynie próbą zbliżenia się do miłości, lecz nigdy nie zastąpią jej samej. Miłość jest niezależna od tego, czy właśnie w tym momencie ktoś was kocha, czy wy jesteście w kimś zakochani. Miłość jest jakością boską. Zaczarowuje nasze życie. Taka miłość jest w każdym z nas i otacza nas w stworzeniu, obejmuje nas kochającą rzeczywistością Boga, otula nas, jest w kochających nas ludziach. Życzę wam, żebyście czuli, że jesteście kochani i czerpali radość z miłości, którą darzycie innych ludzi. I wierzę w to, że w waszym doświadczeniu miłości, ale także w rozczarowaniu nią, rozpoznacie tajemnicę miłości, która nie jest krucha, na której zawsze możecie polegać, która nigdy się nie wyczerpie, bo karmi się źródłem boskiej miłości, które bije w was. Jeśli czujecie w sobie to źródło miłości, to możecie być pewni, że jesteście w Bogu i zostaliście dopuszczeni do wielkiej tajemnicy Boga, tajemnicy Jego miłości.

Rozalia Celakówna zmarła w opinii świętości 13 września 1944 roku, a Pan Bóg nieustannie potwierdza jej wybraństwo, rozdając za jej przyczyną wiele łask. Ciało Rozalii spoczywa na Cmentuarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera XLVIII zach., mogiła 9). Wieloletnie starania i rozpoczęcie procesu kanonizacyjnego świętobliwej Rozalii doprowadziły do jego otwarcia przez Ks. Kardynała Franciszka Macharskiego, Metropolitę Krakowskiego 5 XI 1996 roku. Od tego dnia Rozalii Celakównie przysługuje tytuł Służebnicy Bożej. Dnia 17 IV 2007 r. w kaplicy Domu Arcybiskupów Krakowskich odbyła się sesja publiczna zamykająca rozpoczęty 5 XI 1996 r. proces beatyfikacyjny Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny na szczeblu diecezjalnym. Zgodnie z dekretem Arcybiskupa Metropolity Krakowskiego Stanisława Dziwisza z dnia 16 IV 2007 r. do występowania wobec Kongregacji ds. Kanonizacyjnych w Rzymie w dalszym procesie Sługi Bożej Rozalii jest uprawniona Prowincja Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego.

Modlitwa jest naturalną potrzebą człowieka, jak pragnienie jedzenia i picia. Znają ją wszystkie religie świata. Prosimy Boga o przebaczenie win oraz o spełnienie potrzeb. Prosimy także w intencji innych ludzi, wstawiamy się za nimi u Boga. Radość, trud, różne potrzeby, wszystko to może być przedmiotem modlitwy i dziękczynienia. Możemy wreszcie wielbić Boga całkiem bezinteresownie, wysławiać Go i oddawać Mu chwałę.Modlitewnik ten, obok najczęściej praktykowanych modlitw i pieśni, zawiera bogaty wybór psalmów proponowanych w modlitwach porannych, wieczornych, wiele modlitw wstawienniczych i okolicznościowych. Umieszczono w nim również, bogatszy niż w innych modlitewnikach ""mały katechizm"".Nowe wydanie zostało wzbogacone o Litanię do bł. Jana Pawła II i do bł. ks. Jerzego Popiełuszki oraz aktualną wersję litanii do patronów narodu polskiego. Uaktualnione zostały również teksty związane z obrzędem sakramentów w oparciu o odnowione rytuały liturgiczne (np. obrzęd święceń prezbiteratu).

To naprawdę fascynująca książka. Biblijne postaci i wydarzenia zostały w niej przedstawione tak, że skutecznie przemawiają do pamięci i wyobraźni dziecka. Biblia dla dzieci jest również przeznaczona dla rodziców i wychowców, nauczycieli i katechetów. Uczy jak przystępnie i zarazem rzetelnie przybliżać dzieciom Boga i dzieje zbawienia.

Jezus zaprasza nas do tego, by stanąć przed Nim w prawdzie. On zna nasze radości i sukcesy, nasze porażki, zmęczenie i trud, naszą siłę i słabość. Mówi nam: ""Przyjdźcie wy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię"". Chce, byśmy stawali przed Nim bez fałszu i udawania. Czy pamiętamy o tym? A może traktujemy spotkanie z Jezusem jak wizytę w gabinecie, który nazywa się Kościół? I przychodzimy do Niego tylko wtedy, gdy jesteśmy chorzy. Jezus jest kimś więcej. On jest przyjacielem. Kontemplacja Serca Jezusa jest kontemplacją miłości, jest spoglądaniem, patrzeniem, nasycaniem się po to, by wejść w głębię, by przez kontemplację odnaleźć swoje miejsce w Sercu Jezusa.

Przez dwanaście lat Joel S. Goldsmith poszukiwał sposobu, aby żyć prawdziwie duchowym życiem bez wycofywania się z tego świata.Przez dwanaście lat Joel S. Goldsmith poszukiwał sposobu, aby żyć prawdziwie duchowym życiem bez wycofywania się z tego świata. Często miał poczucie, że oto stanął w obliczu objawienia, które z czasem okazywało się iluzją. A jednak poszukiwania trwały nadal, aż wreszcie 29 marca 1964 roku, gdy obudził się na wyspie Maui, tajemnica odsłoniła się sama w zalewie stopniowych odkryć. Rezultaty tych duchowych poszukiwań znajdują się teraz na stronach książki „Żyjąc między dwoma światami”.Żyjąc między dwoma światamiSpis treści 1. Otwieranie drzwi do nieskończoności 4. Działanie „ramienia ciała” i działanie Prawdy 5. Świat według materialnego postrzegania i świat według duchowego wglądu 6. Przejście od poczucia osobistego do duchowego bytu 7. Świadomość Wszechobecności 8. Droga do spełnienia : właściwa tożsamość 9. Stać się narzędziem Łaski przez pojednanie 10. Ty wybieraj 11. Duchowe zasoby 12. Moc i zwierzchnictwo

Książka Dzieje łódzkiej parafii św. Antoniego przybliży czytelnikowi historię parafii od chwili jej erygowania w 1924 roku aż do końca 2010 roku. W pierwszej części publikacji autor przedstawia sposób organizacji parafii, problemy z którymi musieli się zmierzyć zarówno księża, jak i parafianie. Przypomniany został również mały, drewniany kościółek parafialny, który z czasem zastąpiła monumentalna świątynia. Kolejna część opisuje burzliwe czasy Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, kiedy prace nad budową kościoła nabrały tempa i powstały nowe plany rozbudowy. Trzecia, ostatnia część, przeniesie Państwa w lata 80. i 90. XX wieku, czyli w sam środek przemian geopolitycznych kraju.

Jak Bóg traktuje swoich przyjaciół?

Autor omawia historyczno-kulturowy kontekst listów apostoła Jana, bogactwo znaczeniowych odcieni słów, zwrotów, wreszcie całych fragmentów misternej konstrukcji tekstu. Skłania nas do odpowiedzi na pytanie najważniejsze: czy również my jesteśmy pełnoprawnymi adresatami tych listów oraz w jaki sposób tekst napisany niemal dwa tysiące lat temu może dzisiaj odnosić się do nas osobiście.Książka zawiera również szczegółowy plan studium biblijnego, które czytelnik może przeprowadzić samodzielnie w oparciu o omawiane teksty. Niech to będzie sprawdzian skuteczności wysiłków autora, chcącego poprzez niniejszy komentarz przybliżyć naszym sercom Janowe listy.Sam autor o książce mówi tak:Moja przygoda z Listami apostoła Jana rozpoczęła się jesienią 1982 roku. W niedzielne wieczory, przez ponad sześć miesięcy podążaliśmy wspólnie krętymi ścieżkami, jakie wytyczał przed nami tekst pierwszego z Listów Jana, podziwiając sposób przedstawiania przez autora podstawowych zagadnień wiary. Styl Jana jest pozornie bardzo prosty. Często jednak najprostsze słownictwo wiąże się z najgłębszą teologią. Przez te kilka lat spędzonych nad tekstami Jana, w trakcie których próbowałem zgłębić jego przesłanie, wiele razy czułem się przytłoczony dostojną wspaniałością i zarazem złożonością tego przesłania. Równocześnie cały czas odczuwałem zachętę do podjęcia dalszej lektury i rozważań nad tym tekstem, do podjęcia dalszych zmagań z materiałem. Czyż nie jest to jedno z wielu doświadczeń, które sprawiają, że studium Biblii okazuje się tak pasjonujące? Jak powiada Kaznodzieja, [...] nawet wieczność włożył w ich serca; a jednak człowiek nie może pojąć dzieła, którego Bóg dokonał od początku do końca (Kzn 3:11). Listy Jana z pewnością należą do tej kategorii.D. Jackman

Książeczka upominkowa pełna aniołów i pięknych życzeń.