Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Za pomocą prostych wskazówek i łatwych do wykorzystania w praktyce strategii Steve Brown wyjaśnia, jak stosować niefizyczne i fizyczne interwencje, aby dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu lub zaburzeniami behawioralnymi i emocjonalnymi były bezpieczne, kiedy przejawiają trudne zachowania. Autor prezentuje różne strategie deeskalacji, udziela informacji o ocenach ryzyka i zagadnieniach prawnych, podejmuje także dyskusję na temat ważnej roli fizycznych interwencji i środków przymusu bezpośredniego. Niniejsza książka, przybliżając to skomplikowane zagadnienie, wspiera osoby pracujące z dziećmi i młodzieżą (3–18 lat) z zaburzeniami ze spektrum autyzmu lub zaburzeniami behawioralnymi i emocjonalnymi w świadomym stosowaniu niefizycznych interwencji oraz w postrzeganiu fizycznych interwencji jako ostatniego sposobu dozwolonego działania.
PODRÓŻ PRZEZ PORY ROKU Z KARTAMI PRACYKarty pracy dla II etapu nauczania uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanymczęść 1Seria kart pracy Podróż przez pory roku jest przeznaczona dla II etapu nauczania uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym. Zawiera materiał z trzech obszarów: samoobsługi, uspołecznienia oraz rozwijania sprawności i umiejętności. Tematyka kart pracy odpowiada rozkładowi materiału nauczania dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną i umożliwia pełną realizację treści zawartych w podstawie programowej. Prezentowane zestawy są kontynuacją kart pracy dla I etapu nauczania uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym (Jest już jesień, Nadeszła zima, Przyszła wiosna, Nareszcie lato).
Pogłębiająca się wielokulturowość Europy jest już faktem, a przystąpienie Polski do Unii Europejskiej jedynie formalnością, przypieczętowującą stan dokonany. Wielokulturowości nie można jednak po prostu ogłosić – o wielokulturowość należy dbać i zabiegać; potrzeba wielu lat pracy i pokonywania stereotypów, lęków i uprzedzeń, by w rezultacie móc się szczycić społecznością wielokulturową, a zarazem jednolitą, gdzie podziały, choć wyraźne, płynnie przechodzą jedne w drugie. Książką szczególnie w tym temacie przydatną, są Postawy nauczycieli wobec edukacji międzykulturowej a kultura szkoły Barbary Dobrowolskiej, ujmująca zagadnienie od strony edukacji, jako zarodka, z którego może i powinna wykluć się przyszła wielokulturowość.
Publikacja składa się z dwóch części: teoretycznej i empirycznej. Część teoretyczna prezentuje przegląd stanowisk wobec wielokulturowości i międzykulturowości oraz wobec kultury szkoły. Część druga – empiryczna – diagnozuje postawy nauczycieli wobec edukacji międzykulturowej, próbuje nakreślić definicję pojęcia „kultury szkoły, a całość uzupełniona jest analizą jakościową. Nie dziwią zatem niezwykle pochlebne i entuzjastyczne opinie Recenzentów: prof. zw. dra hab. Tadeusza Pilcha oraz prof. UŚ dr hab. Aliny Szczurek-Boruty.
W swojej najnowszej publikacji pt. „Community College” Andrzej Murzyn podejmuje się badawczego opracowania jednych z najpopularniejszych instytucji edukacyjnych w USA. Community Collages to ważne w USA i Kanadzie systemy pozwalającym na dostęp do nauki większej liczbie zainteresowanych, stanowiące jednocześnie największy sektor edukacji wyższej.
Bardzo istotny z punktu widzenia autora jest wkład jakie wnoszą CC do przygotowania osób wchodzących w skład oddziałów natychmiastowego reagowania tj. strażaków, ratowników medycznych czy funkcjonariuszy innych służb. Ta pozycja utwierdziła się zwłaszcza po wydarzeniach z 11 września 2001r. Autor pisze „ instytucja typu community college jest nadal elastyczna i otwarta na kulturalno-edukacyjne potrzeby społeczności lokalnych, których zaspokojenie wydaje się coraz trudniejsze w związku z gwałtownymi zmianami ekonomicznymi i politycznymi”.
Ważnym elementem wyróżniającym instytucje o których mowa w ich procesie przystosowawczym do aktualnych warunków i wymagań, jest wyjątkowa elastyczność i twórczość w działaniu, a ponadto zaangażowanie i inwencja ich przywódców.
Początek wieku XXI przyniósł wiele trudności, z którymi uporać się musiały szkoły i uczelnie. Książka „Community college” jest opisem tych przemian i towarzyszącej im zmianie myślenia.
Optymalna, męska instrukcja obsługi nowego życia, do przeczytania pomiędzy zmienianiem pieluch, ulewaniem, a nieprzespanymi nocami. Wszystko, co musisz wiedzieć o ciąży, porodzie i rozwoju twojego dziecka, z uwzględnieniem wskazówek, jak przeżyć, oraz pomocnych strategii na pierwszy rok, spisane przez wielokrotnie przetestowanego ojca kilkorga dzieci.
Bajeczka logopedyczna „O tym, jak Dziombak…” jest przeznaczona dla najmłodszych dzieci odkrywających bogaty świat dźwięków mowy. Kluczową rolę w publikacji odgrywają wyrazy dźwiękonaśladowcze, czyli pierwsze naturalne słowa dziecka powiązane z określonym znaczeniem. Onomatopeje odgrywają ważną rolę w rozwoju mowy każdego dziecka, ponieważ ćwiczą koordynację całego aparatu mowy, wspierają oddychanie, fonację, prozodię i słuch. Publikacja ta pomaga zatem rozwijać w naturalny sposób mowę małego dziecka, które wsłuchując się w dźwięki wypowiadane przez czytającego rodzica, próbuje je od razu naśladować. Przygody wesołego ptaszka o imieniu Dziobak zachęcą dzieci do zadawania pytań, w naturalny sposób inicjując rozmowę z dorosłymi.
Kto komu pierwszy podaje rękę? Jak ułożyć sztućce na talerzu, gdy skończyło się już posiłek? Jak przyjmować urodzinowe prezenty? Dobre maniery to praktyczny poradnik, który pomoże dziecku odnaleźć się w każdej sytuacji, budować dobre relacje z innymi i zawsze zachować się jak prawdziwy dżentelmen lub dama. Grunt to dobre wychowanie!
Kto komu pierwszy podaje rękę? Jak ułożyć sztućce na talerzu, gdy skończyło się już posiłek? Jak przyjmować urodzinowe prezenty? „Dobre maniery” to praktyczny poradnik, który pomoże dziecku odnaleźć się w każdej sytuacji, budować dobre relacje z innymi i zawsze zachować się jak prawdziwy dżentelmen lub dama. Grunt to dobre wychowanie!
Studia i wyniki badań prezentowane w 10 tomie serii Edukacja małego dziecka – zatytułowanym Wychowanie i kształcenie – kierunki i perspektywy zmian – warunkowane są z jednej strony krytyczną oceną wprowadzanych reform systemu edukacji w Polsce i realizacji kolejnych etapów proponowanych zmian strukturalnych oraz programowych w niższych klasach szkoły podstawowej. Natomiast z drugiej strony – w kontekście zachodzących współcześnie przemian społecznych i kulturowych – są próbą wskazania podstaw pedagogiki przedszkolnej i wczesnoszkolnej oraz ich perspektyw.
Kierując się tymi założeniami, autorzy poszczególnych tekstów wskazują między innymi na kulturowe i poznawcze konteksty pedagogiki wczesnoszkolnej, która – powracając „do korzeni”, do paradygmatów wczesnej edukacji dziecka, do „nieobecnych dyskursów” – powinna reorganizować pracę pedagogiczną z dzieckiem w młodszym wieku szkolnym, interpretowaną w kategoriach pomocy w rozwoju, pomocy wzajemnej oraz kształcenia dla rozwoju.
PROGRAMY EDUKACYJNO-TERAPEUTYCZNE dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, znacznym i niepełnosprawnością sprzężoną zostały przygotowane z myślą o nauczycielach specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych, nauczycielach szkół masowych uczących uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, znacznym i niepełnosprawnością sprzężoną oraz rodzicach tych uczniów. Programy obejmują treści kształcenia zgodne z podstawą programową zawartą w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 r. Ponadto są ściśle skorelowane z publikacjami: Śladami pór roku. Karty pracy dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, znacznym i niepełnosprawnością sprzężoną. Umożliwi to efektywne realizowanie i monitorowanie programu edukacyjno-terapeutycznego oraz dokonanie diagnozy rozwoju dziecka z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint z 1929-1933. "Harcerstwo żywe i radosne (Felietony harcerskie z tygodnika „Iskry” z lat 1929–1933)".
„Iskry” 1929, R. 7, nr 42, 5 października, s. 643.
Ten harcerz miał 13-cie lat.
Pan Prezydent Rzeczypospolitej odbywa obecnie jesienną podróż po wschodnich województwach Rzeczypospolitej. Ludność i władze miast, miasteczek, wsi, któremi przejeżdża Głowa Państwa, starają się przez budowę pięknych bram, uroczyste powitania i manifestacje uliczne dać dowód swego przywiązania i miłości dla Państwa. Taką właśnie uroczystą chwilę przeżywał przed kilkoma dniami Skurcz, przez który miał przejeżdżać Pan Prezydent. Wzdłuż głównej ulicy ustawiły się szpalery dzieci szkolnych, organizacje młodzieży i dorosłych i cała ludność miasteczka. Na przedzie burmistrz i duchowieństwo oczekiwało Dostojnego Gościa z chlebem i solą.
Zbliżała się godzina przyjazdu. Setki ócz niespokojnie wyczekiwało na szosie charakterystycznego kłębu kurzu. Dzieci przestały ze wzruszenia rozmawiać, a policjanci usuwali z drogi przejeżdżające jeszcze prywatne powozy. Już ktoś krzyknął: — Jedzie! — I tłum, jak dotknięty iskrą elektryczną poruszył się niespokojnie. Gdy wtem nieoczekiwanie i nagle stała się rzecz straszna. Ognisty, młody koń ziemianina p. Splitzera, spłoszony nerwowemi ruchami ludzi, stanął dęba, szarpnął się wprzód, a potem wbok i, nim zaskoczony woźnica pojął sytuację, koń runął z błędnym wzrokiem wzdłuż drogi. Wszystko to stało się tak nagle, że publiczność nie zorjentowała się nawet, o co chodzi, i tylko straszny głos jakiejś kobiety: dzieci, dzieci! wskazał grozę sytuacji. Oszalały koń, gryząc wędzidła, z pianą w pysku pędził wprost na gromadkę dzieci szkolnych, stojących na zakręcie w szeregu. Przerażenie wionęło w tłum. Usta, zdawało się, przestały oddychać. Za sekundę stanie się rzecz straszna.
I wtedy — „w ostatniej chwili“, jak podają świadkowie — wyrwał się z szeregu 13-letni harcerz, Leon Rawka, i skoczył naprzeciwko konia. On jeden, malec, brzdąc, trzynastoletni pędrak, gdy mężczyźni stali ze spuszczonemi rękami, a z oczu kobiet wyglądało bierne przerażenie, on jeden w ciągu ułamka sekundy pojął grozę sytuacji, zdecydował się na czyn i chwycił myślą sposób działania. W tej samej sekundzie mały harcerz wisiał już u mordy rozszalałego zwierzęcia, zaciskając kurczowo palce na lejcach, i całym ciężarem ciała szarpał wędzidła. Fizyczny ból i nagłość szarpnięcia musiały wstrząsnąć psychiką konia, gdyż ten w jednej chwili zarył się czterema nogami w ziemię i, drżąc nerwowo na całem ciele, parskał pianą wprost na głowy wylęknionej gromady dzieciaków. Wtedy dopiero ruszyli się mężczyźni, kilku z nich podbiegło na pomoc malcowi, który blady i wyczerpany wysiłkiem uspokajał delikatnemi klapsami rozedrgane chrapy zwierzęcia.
Gazety, opisujące ten wypadek, podają, że: „publiczność zgotowała śmiałemu druhowi spontaniczną owację“.
Czytałem w dziennikach ten opis ze wzruszeniem. Jestem dumny, że należę do tej samej organizacji, której członkiem jest druh Leon Rawka.
Bambaju
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint z 1928-1929. "Wstępuję do harcerstwa (Felietony harcerskie z tygodnika „Iskry” z lat 1928–1929)".
„Iskry” 1928, R. 6, nr 18, 14 kwietnia, s. 295.
Prawdziwe imię.
Jak to się wszystko zmienia na świecie! Spójrz na podpis pod tym artykułem. Widzisz? Nie ma „10“-ki. Zjawiło się nowe indywiduum — „Bambaju“, by też wam opowiadać o tem, co dostrzeże „na tropie harcerskim“.
A z tem „Bambaju“ było tak:
Mój zastęp Psów (byłem wtedy zastępowym) starał się pełznąć jaknajciszej. Wiatr szumiał po lesie, zagłuszając niepotrzebny szmer i trzask gałązek, wieczorny zmrok otulał dobroczynną ciemnością ledwo poruszające się sylwetki. I zresztą — nikczemne, tchórzliwe Wrony zachowywały się jak niemądre żółtodzioby; hałas, śmiechy, żarciki głośnemi krzykami wyrywały się z dwóch wronich namiotów, a jedynej warcie znakomicie udawało się naśladować swój zwierzęcy pierwowzór — gawrona.Gdyśmy byli już zaledwie o parę kroków od Wron, szczeknąłem bojowem szczeknięciem; w jednej chwili wojenne wycie mych Psów zagłuszyło rozpaczliwe wrzaski nieroztropnych Wron.
Obóz wroga został zdobyty!
Wtedy, w triumfie zwycięstwa, rozstawiłem szeroko nogi, wzniosłem zaciśnięte pięści wysoko w górę, a z piersi, dumą rozpieranej, uderzył w drzewa trzykrotny zwycięski hymn. „Bambaju!.. Bambaju!.. Bambaju!..“
I odtąd zostałem „Bambaju“. Niezrozumiałe, tajemnicze „bambaju“ stało się mojem imieniem harcerskiem.
Bracie drogi, siostro kochana! Chcę ci coś powiedzieć — i boję się. Boję się, żeby nie wynikła stąd jaka herezja harcerska. Powiem wreszcie — ale pamiętaj: ani mru-mru drużynowemu i drużynowej!
Oto jeśli już masz trzeci stopień — to jeszcze niczego nie masz; jeśli masz drugi stopień — to posiadasz niewiele. Dopiero gdy zdobędziesz imię harcerskie, swój własny totem indyjski, wtedy dopiero będziesz w prawie przechadzać się wśród braci harcerskiej jak paw.
Ale imię harcerskie, puszczańskie, zdobyć niełatwo, oj, niełatwo. Mnie się jakoś wyjątkowo udało je okupić jednem zwycięstwem. Od ciebie twoi współtowarzysze będą więcej wymagali, będą żądali jakichś wyjątkowych zasług i czynów bohaterskich. Imię trzeba będzie wywalczyć i wypracować.
W czasie minionych wakacyj byłem w obozie, w którym na dwudziestu czterech harcerzy zaledwie dwóch dostąpiło tego zaszczytu, że zostało przyjętych do „kręgu synów puszczy“, t. j. otrzymało imiona harcerskie.
Podręcznik niezbędny dla każdego, kto w domu czy w pracy ma do czynienia z małymi dziećmi, poprzedzony przedmową Adele Faber, jedną z autorek bestsellerowego Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły, nazwanego przez The Boston Globe biblią wychowania.Jak poradzić sobie z maluchem, który nie chce myć zębów, odmawia jedzenia warzyw lub rozrzuca książki po całym pokoju? Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały to kompendium wiedzy dotyczącej wychowania dzieci w wieku 2-7 lat. Autorki, Joanna Faber (córka Adele) i Julie King dzielą się swoim wieloletnim doświadczeniem w pracy z dziećmi, a także wyciągają wnioski z wielu rozmów z rodzicami i specjalistami i za pomocą autentycznych historii oraz komiksów znanych z poprzednich tytułów w serii dostarczają szeregu praktycznych narzędzi i wskazówek, jak się komunikować, rozmawiać i rozwiązywać trudne sytuacje, nie ignorując przy tym potrzeb dziecka ani swoich.
Program ten jest zgodny z podstawą programową (Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14. lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, opublikowane w dniu 24 lutego 2017 r. w Dzienniku Ustaw poz. 356, Załącznik Nr 2) oraz opiera się na potrzebach i zainteresowaniach uczniów, warunkach lokalowych, terenowych i tradycji szkoły oraz warunkach naturalnych środowiska lokalnego.
Program wychowania fizycznego „Ruch – zdrowie dla każdego 2” adresowany jest dla uczniów II etapu edukacyjnego – ośmioletniej szkoły podstawowej.
Program może być realizowany praktycznie w każdych warunkach szkolnych, po ewentualnych korektach. Do jego realizacji wystarczą standardowe warunki szkolne (sala gimnastyczna lub pomieszczenie zastępcze, korytarze oraz boisko na zewnątrz). Bardzo przydatne będą tereny naturalne, położone w bliskiej odległości od szkoły.
Turystyka inspirowana kulturą, a zwłaszcza turystyka historyczna, budzi coraz większe zainteresowanie ze strony organizatorów i animatorów edukacji. Posiada on bowiem potężny potencjał dydaktyczno-wychowawczy. Turystyka jako element edukacji uatrakcyjnia ją. Odwołuje się do wielu różnych źródeł poznania i doświadczania świata, przez co rozszerza i uwiarygadnia wiedzę.
Redakcja
Czy chcielibyście być uczniami we własnych klasach? Czy Was samych wciągnąłby sposób, w jaki przekazujecie wiedzę? A może tak samo z utęsknieniem czekacie na koniec lekcji jak Wasi słuchacze znudzeni tematem?Pernille Ripp w książce Uczyć (się) z pasją. Jak sprawić, by uczenie (się) było fascynującą podróżą pokazuje początkującym oraz doświadczonym nauczycielom, jak przekształcić swoje klasy w miejsca przyjazne i sprzyjające twórczej pracy, w których uczniowie współdecydują o procesie nauczania. Proponuje wprowadzenie fundamentalnych zmian w funkcjonowaniu klasy, dzięki którym nauka z frustrującego obowiązku zmieni się w podniecające wyzwanie.Autorka odwołuje się w publikacji do swoich doświadczeń uczennicy, nauczycielki i matki. Otwarcie opisuje przemianę, którą sama przeszła, i dokładnie pokazuje, na czym polegają codzienne zmagania każdego pedagoga. I chociaż jest to książka dla wszystkich uczestników szkolnego życia, szczególnie skorzystają z niej właśnie nauczyciele, którzy stając każdego dnia przed swymi uczniami, próbują przekazywać wiedzę w sposób angażujący i pełen uwagi.Uczyć (się) z pasją to książka o tym, jak jej autorka przestała być nauczycielką realizującą program, a stała się nauczycielką wspierającą rozwój swoich uczniów.dr Marzena Żylińskazajmuje się metodyką i neurodydaktyką; jest współzałożycielką ruchu Budząca się Szkoła
Bardzo wartościowa monografia, oparta na bogatym materiale źródłowym praca, która uwzględnia aktualny stan wiedzy oraz przedstawia rezultaty prawidłowo zaprojektowanego i pomysłowo zrealizowanego badania(...) książka bardzo dobrze wpisuje się w dorobek współczesnych nauk o edukacji jednakże Autorka z powodzeniem korzysta również z dorobku psychologii, socjologii, nauk o kulturze, sięga po wiedzę z zakresu biologii, nauk medycznych i wielu innych. Imponująca jest lista źródeł przywołanych i wykorzystanych w pracy.
Publikacja poświęcona jest sytuacji społecznej rodzin osób pozbawionych wolności. Jej podstawę teoretyczną stanowią założenia interakcjonizmu symbolicznego, który wyjaśnia i definiuje sytuację społeczną, wskazując jednocześnie na jej główne elementy. Autorka skupia się na wskazaniu i opisie typów sytuacji społecznej, w której znajdują się rodziny osób pozbawionych wolności oraz na działaniach, które podejmują członkowie rodziny w trakcie osadzenia męża/partnera i ojca; przedstawia również wcześniejsze polskie i międzynarodowe analizy dotyczące rodzin osób pozbawionych wolności. Badania empiryczne zawarte w tym opracowaniu opierają się na wywiadach z żonami/partnerkami oraz dziećmi osób pozbawionych wolności. Podczas opracowywania badań posłużono się metodą indywidualnych przypadków, a także konstrukcją genogramu obrazującego historię rodzinnych dysfunkcji. Sytuacja społeczna w jakiej znajdują się rodziny, zwłaszcza ukazana z ich własnej perspektywy, do dziś stanowi pole do eksploracji. Jednak co niezwykłe, mimo ewidentnej ignorancji i braku diagnozy, rodziny zostały uznane za czynnik, który pozytywnie wpływa na resocjalizację i readaptację skazanych. Stąd niniejsze opracowanie nie tylko skupia się wokół diagnozy sytuacji społecznej rodzin osób pozbawionych wolności, ale również wskazuje na możliwości efektywnej pracy z rodzinami.
Monografia dotyczy zagadnienia nowoczesnego zarządzania placówkami oświatowymi. Przedmiotem badań empirycznych uczyniono kategorię talentu menedżerskiego w oświacie. Dokonano starań, by wskazaną tematykę ująć w sposób wielowymiarowy i holistyczny, łącząc kategorię i zalety zarówno metodologii badań ilościowych, pomiaru psychometrycznego, jak również metod badań jakościowych. Grupę badaną stanowili dyrektorzy i nauczyciele szkół publicznych (szkoły podstawowe, gimnazja, szkoły ponadgimnazjalne). Wykorzystano pogłębione wywiady indywidualne (IDI) i testy psychologiczne w badaniach dyrektorów oraz ankietę internetową (CAWI) której respondentami byli nauczyciele.
Nadrzędnym celem badań empirycznych było podjęcie próby skonstruowania kategorii, którą określono mianem talentu menedżerskiego w oświacie. Na podstawie przeprowadzonych badań wyróżniono jego charakterystyczne komponenty. Szczególny akcent położono również na pragmatyczny wymiar badanego zjawiska, uzyskanych wyników i wniosków – dlatego monografia zawiera liczne refleksje oraz implikacje praktyczne dotyczące codzienności edukacyjnej i nowoczesnego zarządzania oświatą.
LUSTRA NA POKOLENIA to wyjątkowo ważna książka, odkrywająca pokoleniowe przekazywanie wzorców zachowań, które w konsekwencji prowadzą do wielu problemów w życiu i zdrowiu kolejnych generacji.
Książka kontynuuje historię traumatycznych doświadczeń i ich skutków w ujawnianiu się różnych chorób: fizycznych, emocjonalnych i społecznych w kolejnych pokoleniach.
Poprzez liczne przykłady z życia, Autorka daje szeroką ilustrację przyczyn i efektów tego rodzaju problemów na co najmniej 3-4 pokolenia, coraz szerzej opisywanych w innych książkach zarówno autorki (WYCHOWANIE DZIECKA. W kierunku zdrowia i harmonii w sobie i świecie, jak i ŚWIADOME RODZICIELSTWO), jak też krajowych i światowych publikacjach.
Książka jest jednocześnie apelem do rodziców i całego systemu edukacji, służby zdrowia, podobnie jak i polityków, którzy decydują o priorytetach w rodzinie, edukacji czy leczeniu skutków (objawów), nie eliminując przyczyn. Zapominają zupełnie o przyszłej jakości człowieka, społeczeństwa, ale i świata.
Jeśli my, jako dorośli nie nauczymy się radzenia sobie z emocjami w zdrowy sposób, a będziemy nieustannie odreagowywać je na dzieciach własnych lub będących pod naszą opieką, to nie zatrzymamy pokoleniowego przekazu i sami będziemy przyczyną tworzenia "depozytów energetycznych" (negatywnych emocji) w postaci różnych form uzależnień i chorób o "nieznanej etiologii".
Jako konsekwencje będziemy nieustannie przekazywać wzorce agresji i przemocy z pokolenia na pokolenie, a to będzie wywoływać "choroby genetycznie uwarunkowane", pochodzące z własnych rodzin, czy drzewa rodowego, które ujawniają się w postaci odpowiadających im zachowań i skutków w świecie.
Obecnie przyszedł najwyższy czas, aby obejrzeć własne "lustra" i zacząć zmieniać obraz siebie, a wraz z nim obrazy własnych działań, odbite w świecie. Możemy zapobiec w ten sposób skutkom w postaci chorób cywilizacyjnych na kolejne generacje, a zdrowe zachowania zaczną tworzyć świat bez wojen, przemocy, terroru i agresji, także licznych chorób o podłożu psychosomatycznym.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
