Dzieje związku religii z nauką sięgają początków filozofii. Już wówczas deklarowana była potrzeba oddzielania nauki od religii, choć w praktyce postulat ten nie zawsze był realizowany. Powstanie chrześcijaństwa i jego ekspansja na terenie kultury europejskiej, a następnie rozwój matematycznego przyrodoznawstwa zaostrzył dyskusje dotyczące możliwości (potrzeby) obecności religii (chrześcijaństwa) w nauce. Mimo że ich głównym polem pozostają nauki przyrodnicze, są one podejmowane również na terenie humanistyki. Pojawiają się także w pedagogice, gdzie dotykają przede wszystkim zagadnień światopoglądowej i ideologicznej autonomii tej dyscypliny wiedzy.
Prezentowana publikacja dotyczy problemu obecności chrześcijaństwa w pedagogice. Nie analizuje go jednak w aspekcie teoretycznym, lecz metodologicznym. Wskazane w niej zostały elementarne problemy metodologiczne, jakie generuje uprawianie pedagogiki chrześcijańskiej, niejasności dotyczące jej: definiowania, typologizacji, języka, sposobów uzasadniania twierdzeń oraz struktury. Ambicją autora książki nie było ich rozwiązanie, lub wygenerowanie koncepcji pedagogiki chrześcijańskiej, lecz zestawienie uwag służących zrozumieniu metodologicznej specyfiki tej subdyscypliny pedagogicznej.
Począwszy od lat sześćdziesiątych XX wieku, w kulturze euroatlantyckiej rozpowszechnia się idea rezygnacji z wychowania i zastąpienia go relacją „przyjaźń z dziećmi”, pogląd kluczowy dla nurtów określanych jako „antypedagogika”. Postulat „przyjaźni z dziećmi” bywa postrzegany jako zaprzeczenie ponad dwutysięcznego dorobku edukacyjnego kultury europejskiej oraz ponad dwustuletniego dorobku pedagogiki. Jednak odpowiedź na pytanie: dlaczego (nie) trzeba wychowywać, zmusza do refleksji nie tylko nad negacją, ale i nad zasadnością afirmacji wychowania.
Prezentowana publikacja stanowi próbę (l’essai) określenia istoty antypedagogiki i możliwości percepcji jej tez. Jej celem jest udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czym jest antypedagogika (postpedagogika)? Jaka jest jej geneza i typy? Jak w ramach koncepcji postpedagogiki uzasadnia się brak potrzeby i możliwość wychowania? Co proponuje się zamiast wychowania? Jak z perspektywy antypedagogicznej interpretuje się funkcje rodziny, szkoły, grupy rówieśniczej, a także wspólnot wyznaniowych w procesie rozwoju człowieka?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
