Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Przed rodzicami stoi ważne zadanie: dowiedzieć się, kim jest ich dziecko, jakie ma umiejętności, upodobania, cele i kierunki i umożliwić im realizowanie ich potencjału. Rodzice chcą również, aby ich dzieci były niezależne, ale też – żeby nie podejmowały złych decyzji. Nie chcą wywierać nacisku, ale chcą jednocześnie, żeby dziecko było chętne do działania. Nie chcą krzyczeć, ale chcą być wysłuchani. Dobre rodzicielstwo to nieustanne balansowanie między tym, czego potrzebuje dziecko, a tym, czego chce rodzic. Psycholog i autor książek, dr Ross Greene, proponuje stworzony przez siebie model rozwiązywania problemów przez współpracę, co pozwala na całkowitą rezygnację z nieskutecznych tradycyjnych metod, takich jak kary, nagrody, groźby i przekupstwa. W zamian rodzic dostaje narzędzia, które pozwalają dzieciom czuć się wysłuchanymi i ważnymi. „Ross Greene przekazuje rodzicom wytyczne, które są jasne, wykonalne i z pewnością wzmocnią zarówno rodziców, jak i dzieci.” Adele Faber, współautorka „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały, jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły”
TERAPIA RĘKI OD A DO Z. GRAFOMOTORYCZNE ULICEProgram Terapia ręki od A do Z ma na celu ograniczenie problemów dzieci z pisaniem ręcznym oraz przygotowanie maluchów do nabycia tej umiejętności. Przeznaczony jest dla rodziców i pedagogów, wychowawców pracujących z dziećmi w wieku przedszkolnym, u których występują trudności grafomotoryczne. Może również posłużyć jako materiał treningowy przed rozpoczęciem nauki pisania.Grafomotoryczne ulice to druga część zestawu Terapia ręki Składa się z 19 kart, które zostały zaprojektowane tak, by stanowić uzupełnienie ćwiczeń grafomotorycznych w domu lub w szkole, łącząc naukę pisania z zabawą. Plansze można położyć na podłodze, na biurku, na ławce w szkole czy też przykleić do ściany, tablicy. Dziecko, prowadząc swój palec po przedstawionej na planszy ścieżce bądź wodząc po niej trzymaną w dłoni piłką, samochodem, kredką, doskonali ruchy podobne do tych, które wykonuje podczas pisania. W ten sposób usprawnia rotację w przedramieniu oraz trenuje chwyt pisarski, który poprawia precyzję i estetykę pisania. Dodatkowo doskonali: automatyzm pisania, koordynację wzrokowo-ruchową oraz fiksację wzroku na poruszającym się przedmiocie.
Program Terapia ręki od A do Z ma na celu ograniczenie problemów dzieci z pisaniem ręcznym oraz przygotowanie maluchów do nabycia tej umiejętności. Przeznaczony jest dla rodziców i pedagogów, wychowawców pracujących z dziećmi w wieku przedszkolnym, u których występują trudności grafomotoryczne. Może również posłużyć jako materiał treningowy przed rozpoczęciem nauki pisania.Połącz punkty to czwarta część zestawu Terapia ręki Składa się z 14 kart z ćwiczeniami. Zadaniem dziecka jest łączenie punktów w kolejności, zaczynając od tego oznaczonego cyfrą 1. Dziecko na początku może tylko wskazywać palcem poszczególne cyfry i liczby, a następnie przy użyciu mazaka, pisaka, ołówka, kredki może połączyć wszystkie kropki ze sobą. Połączone punkty utworzą obrazek, który maluch może pokolorować. Celem ćwiczenia jest kształtowanie prawidłowej postawy, polepszenie chwytu u dziecka, poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, dostosowanie siły chwytu do narzędzia pisarskiego, poprawa rotacji w przedramieniu oraz usprawnienie wyizolowanych ruchów palców, a także doskonalenie liczenia, kształtowanie wyobraźni oraz poszerzanie słownictwa.
Praca jest swoistym kompendium wiedzy na temat istoty i badań zjawisk określanych mianem patologii społecznych. (…) Stanowi cenną pozycję w polskim piśmiennictwie geograficznym. Autor ujmuje problem patologii społecznej w sposób szeroki i wyczerpujący. Podejmuje próbę nie tylko zestawienia różnych perspektyw i ujęć badawczych, lecz także uporządkowania tego rozległego materiału.
dr hab. Iwona Sagan, prof. UG
Książka Tomasza Witesa wprowadza nowy wymiar teoretyczny i w tym sensie jest oryginalna i wnosi istotne wartości do rozwoju geografii. (…) Podjęty w niej problem patologii społecznej ma istotne znaczenie dla teorii i metodologii geografii, ma także znaczenie praktyczne. Autor postanowił osadzić problem zarówno w ujęciach obecnie już historycznych, jak i współcześnie dominujących.
dr hab. Stanisław Mordwa, prof. UŁ
Tomasz Wites – geograf, pracownik Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego, sekretarz Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Geograficznego. Specjalizuje się w geografii człowieka. Autor książki Wyludnianie Syberii i rosyjskiego Dalekiego Wschodu (2007), stypendysta tygodnika „Polityka”, Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, laureat wielu innych nagród.
Monografia mieści się w obszarze bibliologii. Jest jedną z nielicznych publikacji zwartych dotyczących bibliotekarstwa dla dzieci w Polsce i jedną z kilku książek na temat usług bibliotek dla dzieci w wieku 0–5 lat i ich rodziców w skali europejskiej. Autorka prezentuje prekursorskie ujęcie tych zagadnień, skupiając się na ukazaniu roli bibliotek publicznych w procesie wczesnej alfabetyzacji najmłodszych oraz nabywaniu przez nich umiejętności prowadzących do nauki czytania i pisania.
Książka rzuca nowe światło na bibliotekarstwo publiczne dla dzieci. Dzięki niej można się przekonać, że biblioteki są przygotowane na przyjęcie czytelnika w każdym wieku. Dostarczenie dowodów na rolę tych instytucji w nauce czytania i pisania poszerza pole badań bibliologicznych oraz motywuje do szukania nowych rozwiązań i strategii czytelniczych lepiej dopasowanych do potrzeb odbiorcy.
Program Terapia ręki od A do Z ma na celu ograniczenie problemów dzieci z pisaniem ręcznym oraz przygotowanie maluchów do nabycia tej umiejętności. Przeznaczony jest dla rodziców i pedagogów, wychowawców pracujących z dziećmi w wieku przedszkolnym, u których występują trudności grafomotoryczne. Może również posłużyć jako materiał treningowy przed rozpoczęciem nauki pisania.Obie rączki rysują to piąta część zestawu Terapia ręki Składa się z 28 kart z ćwiczeniami. Ich celem jest kształtowanie symetryczności pracy obu rąk. Ponadto podczas wykonywania zadań dziecko doskonali prawidłową postawę ciała, usprawnia rozwój obręczy barkowej oraz rotację w przedramieniu, co pozytywnie wpłynie na tempo i jakość pisania. Dziecko w trakcie zabawy ćwiczy ruchy wykonywane podczas pisania, w tym wyizolowane ruchy palców. Zadaniem dziecka jest poprzez symetryczne użycie obu dłoni narysowanie takich samych elementów jak na karcie. Kartę z ćwiczeniem można powiesić na tablicy, aby na początku dziecko w pozycji stojącej mogło paluszkami wodzić po śladzie.
Kierowca rajdowy, aktor, muzycy, gwiazda internetu, bokser. Każdy z nich osiągnął sukces, każdy ma swoją historię, każdy z nich jest tatą.
Co narodziny dziecka zmieniają w życiu? Kiedy mężczyzna zaczyna się czuć ojcem? Jak przeżywać ojcostwo, nie zatracając siebie? Dlaczego tacierzyństwo nadal nie jest traktowane na równi z macierzyństwem? Jak sprostać nowej roli?
O największej przygodzie i wyzwaniu życia z Krzysztofem Skórzyńskim rozmawiają: Krzysztof Hołowczyc, Michał Koterski, Bartek Królik, Adam Nowak, Cezary „Cezik” Nowak oraz Przemysław Saleta.
Krzysztof Skórzyński – tata Antka, Helenki i Marysi, mąż Ani, dziennikarz TVN.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Prezentowany zestaw ćwiczeń usprawniających percepcję słuchową przeznaczony jest dla uczniów klas IVVI szkoły podstawowej oraz uczniów gimnazjum. Książkę polecamy wszystkim, którzy borykają się z błędami w czytaniu i pisaniu oraz mają problemy z nauką wynikające z zaburzonych funkcji słuchowych.Ćwiczenia tu zebrane to na przykład: skojarzenia słuchowe, wyszukiwanie ukrytych słów, porównywanie wyrazów różniących się jedną głoską lub mających jedną wspólną głoskę. Każde zadanie zostało tak ułożone, by można było do niego wrócić i na innym materiale słownym powtórzyć daną umiejętność. Ćwiczenia mają zróżnicowany poziom trudności, dzięki czemu sprawdzą się w terapii młodszych i starszych uczniów.
Wiedza z zakresu metodologii badań psychologicznych stanowi najbardziej zasadniczy fundament warsztatu pracy psychologa. Bierna znajomość metodologii umożliwia zrozumienie i krytyczną ocenę naukowych tekstów psychologicznych zdających sprawę z przeprowadzonych badań empirycznych. Czynna znajomość z kolei pozwala na samodzielne zaprojektowanie i przeprowadzenie badań, a także przeanalizowanie i zinterpretowanie uzyskanych wyników. Świadomość metodologiczna badacza wykracza daleko poza biegłość w stosowaniu pakietów statystycznych.
W nowym, zaktualizowanym wydaniu klasycznego już (ponad 900 cytowań w bazie Google Scholar!) podręcznika Metodologia badań psychologicznych Jerzy M. Brzeziński przedstawia autorski model struktury procesu badawczego w psychologii i innych naukach społecznych, a następnie szczegółowo objaśnia każdy z etapów postępowania.
Kolejne części podręcznika autor poświęca:
Naturze procesu badawczego w psychologii przedstawiono tu istotę poznania naukowego w naukach empirycznych oraz scharakteryzowano psychologię właśnie jako naukę empiryczną, traktującą o związkach między zmiennymi. Czytelnik zapozna się także z definicjami zmiennych, sposobami ich konstruowania oraz z ich klasyfikacjami. Tu także przedstawiono typy problemów badawczych i hipotez oraz strukturę procesu badawczego.
Uwarunkowaniom procesu badawczego w psychologii i innych naukach społecznych opisano tu zewnętrzne i wewnętrzne determinanty procesu badawczego, a także etyczny kontekst prowadzenia badań naukowych.
Podstawom zastosowań metod statystycznych w badaniach psychologicznych tę część poświęcono różnym sposobom doboru osób do badań, miarom siły związku między zmiennymi oraz testom istotności różnic wraz z dobranymi do nich wskaźnikami wielkości efektu.
Modelom sprawdzania hipotez Czytelnik znajdzie tu prezentację modeli: eksperymentalnego, korelacyjnego oraz nieeksperymentalnego ex post facto.
Podstawom konstrukcji testów psychologicznych oraz kulturowej adaptacji testów Czytelnik zapozna się tu z podstawowymi wymaganiami stawianymi współcześnie testom psychologicznym z naciskiem na zagadnienia trafności, rzetelności i błędu standardowego pomiaru oraz przedziałową interpretację uzyskanego wyniku. Autor omówił też zagadnienia analizy wyników testów przedstawionych pod postacią profilów. Tę część uzupełnia bardzo ważna problematyka adaptacji kulturowej testów.
Książka stanowi wkład w rozwój obszaru nauk społecznych. Podjęta w niej problematyka wykracza jednak poza sztywne ramy jego dyscyplin i subdyscyplin. Opracowanie łączy wiedzę z zakresu psychologii, audiofonologii, socjologii i jest próbą wprowadzenia jej do surdopedagogiki.
Rozprawa dostarcza wiedzy na temat specyfiki bio-psycho-społecznego funkcjonowania osób z trudnościami słuchowymi w okresie późnej adolescencji (w wieku młodzieńczym) i wczesnej dorosłości. Podejmuje problematykę wpływu niedosłuchu na codzienne życie, wskazuje, jak ukierunkowywane są działania osób nim dotkniętych, co je warunkuje i czy podejmowane aktywności pozwalają na skuteczną walkę z przeciwnościami losu. Osadzona w transakcyjnej teorii stresu Lazarusa i Folkman oraz teorii zasobów Hobfolla, pokazuje, jaki jest poziom stresu, które zmienne demograficzne najlepiej ten poziom opisują i jakie style oraz strategie walki ze stresem są najczęściej stosowane.
Konfrontuje powyższe, zgodnie z teorią Leary’ego i Baumeistera, z percepcją siebie jako obrazem społecznego funkcjonowania jednostki.
Niniejsza książka pozwala dostrzec i zrozumieć niektóre jego aspekty, a dzięki temu udzielać lepszego wsparcia psychopedagogicznego osobom niesłyszącym i słabosłyszącym, co może się przełożyć na lepszą jakość ich funkcjonowania i życia. Jest to pozycja dedykowana wszystkim tym, którzy profesjonalnie zajmują się rehabilitacją, nauczaniem i wychowaniem osób z uszkodzonym słuchem. Problematyka badawcza koncentruje się wokół trudnych sytuacji, sposobów ich przezwyciężania i podmiotowych uwarunkowań radzenia sobie z codziennym stresem.
Streszczenie
Wczesna interwencja neurologopedyczna zakłada wprowadzanie oddziaływań mających na celu skuteczną pomoc noworodkom i niemowlętom w kształtowaniu normatywnego poboru pokarmu. Ssanie jako jeden z podstawowych elementów umiejętności pokarmowych uwarunkowane jest dojrzałością OUN (ośrodkowego układu nerwowego), sprawnością motoryczną układu oralnego, sekwencyjną realizacją noworodkowych odruchów. Wzrastająca liczba noworodków z zaburzeniami jedzenia każe myśleć o opracowaniu systemu diagnozy tychże zaburzeń oraz sposobie modyfikacji zaburzonych prymitywnych noworodkowych reakcji (PNR-ów) oralnych.
Celem niniejszej pracy było: w przypadku zaburzeń przyjmowania pokarmu – wykazanie istnienia stałych mechanizmów kompensacyjno-obronnych, opartych na zależnościach odruchowych reakcji oralnych, jak również analiza efektów oddziaływań mioterapeutycznych. Wymagało to wcześniejszego ustalenia i opisania najczęściej występujących w grupie badanej zaburzeń PNR-ów, opracowania precyzyjnego sposobu sekwencyjnego ich badania oraz ustalenia korelacji i zależności między zaburzeniami odruchów oralnych a zaburzeniami karmienia. [...]
Cele stymulacji mioterapeutycznej w kontekście badań autorki :
- pomoc dziecku w uzyskaniu i utrwaleniu właściwego, skoordynowanego procesu fizjologicznego pobierania pokarmu;
- dążenie do budowania prawidłowej fizjologicznej pozycji spoczynkowej układu oralnego za pomocą odpowiednio dobranej stymulacji.
Ocena efektów stymulacji neurologopedycznej wykazała zdecydowaną poprawę w realizacji funkcji pokarmowych dzięki unormowaniu sekwencyjnie stymulowanych PNR-ów i torowaniu warunków motorycznych (np. przy ankyloglossii bądź przy zaburzonym napięciu mięśniowym). Dało to wyrazisty progres w pobieraniu pokarmu szczególnie u dzieci bez obciążeń rozwojowych i u dzieci z zespołem Downa. Rezultaty polegały między innymi na rezygnacji z karmienia pokarmem z sondy, butelki i przywróceniu karmienia piersią, na zmniejszeniu ilości aspiracji pokarmu czy połykania powietrza w trakcie karmienia, większym przybieraniu na wadze, zmniejszeniu bolesności podczas karmienia piersią.
Podjęta w monografii problematyka jest niezwykle ważna z perspektywy adekwatności oddziaływań edukacyjnych kierowanych do grupy dzieci i młodzieży zdolnej. Procesami wychowania, kształcenia i samokształcenia, „sprzyjających rozwojowi zdolności człowieka w cyklu całego jego życia” zajmuje się pedagogika zdolności (giftedchild pedagogy). Transformacja potencjału zdolnościowego dziecka w dojrzały talent jest procesem rozciągniętym w czasie i warunkowanym szeregiem czynników, zarówno wewnętrznych jak i zewnętrznych, które mogą go wspierać albo ograniczać. Rodzice jako pierwsi mogą dostrzec najwcześniejsze nawet przejawy dziecięcych zdolności i to oni na ogół wprowadzają swoje córki i synów w określoną dziedzinę aktywności, wzmacniając ich zainteresowania nią. W kolejnych zaś etapach transformacji potencjału zdolnościowego mogą budować motywację swego dziecka i jego wytrwałość w dążeniu do postawionych celów, jak i rozwijać jego kompetencje społeczne, ale i zapewniać wsparcie finansowe, organizacyjne oraz emocjonalne. Rodziny uczestniczące w prezentowanym projekcie badawczym odegrały rolę stymulującą rozwój zdolności swoich córek i synów.
Zawarte w monografii analizy mogą stać się inspiracją dla praktyków – pedagogów, nauczycieli i innych osób związanych z tworzeniem oferty edukacyjnej, adresowanej do dzieci i młodzieży zdolnej – zainteresowanych budowaniem form współpracy ze środowiskiem rodzinnym. Opisane tu doświadczenia rodzin, towarzyszących dzień po dniu swoim zdolnym córkom i synom w ich procesach rozwojowych, stać się mogą cenną wskazówką dla innych rodziców.
Książka składa się z sześciu rozdziałów. W pierwszym z nich przedstawiono tendencje dominujące we współczesnym rozumieniu istoty zdolności, ich genezy i rozwoju. Autorka przyjmęła założenie o rozwojowym charakterze zdolności, definiując je za F. J. Mönksem jako pewien potencjał do uzyskania wysokich lub bardzo wysokich osiągnięć w jednej lub kilku dziedzinach aktywności. Chcąc zaakcentować kontekst czasowy zjawiska zdolności w tytule monografii używa terminów „odkrywanie” i „rozwijanie” w odniesieniu do procesów diagnozowania i kształcenia zdolności, analizowanych na gruncie pedagogiki zdolności, jako kluczowych etapów wszelkich działań edukacyjnych podejmowanych z myślą o dzieciach i młodzieży zdolnej. W rozdziale drugim monografii odnosi się do dotychczasowych eksploracji badawczych podejmujących próby scharakteryzowania różnych wymiarów środowiska rodzinnego osób zdolnych oraz jego roli w rozwoju dziecięcych potencjalności. Jak wykazała powyżej, w swoim rozumieniu rodziny bazuje na podejściu systemowym, traktując ją jako dynamiczny system wzajemnych sprzężeń. Kolejny rozdział odsłania założenia ontologiczne, epistemologiczne i metodologiczne, które legły u podłoża opisywanego w monografii projektu badawczego.
Przedstawia tu uzasadnienie dokonanych wyborów oraz szczegółowy opis zastosowanego instrumentarium (indywidualnego wywiadu pogłębionego), jak również zasady konstruowania próby badawczej. I wreszcie trzy kolejne rozdziały przedstawiają konstruowany w rodzinie obraz zdolności córek i synów oraz ukazują doświadczenia rodzin związane z odkryciem potencjałów zdolnościowych dzieci wraz z podjętymi działaniami wspierającymi ich rozwój.
Tom 13 serii Edukacja małego dziecka, zatytułowany Konteksty oświatowe, prezentuje kolejne rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
W 13 już tomie zostały zaprezentowane trzy wątki tematyczne. Pierwszy związany jest z wyzwaniami i dylematami edukacji małego dziecka, kolejny odnosi się do działań obejmujących etap nauczania początkowego, a ostatni nawiązuje bezpośrednio do pracy samego nauczyciela.
Część pierwsza nosi tytuł Edukacja małego dziecka – nowe wyzwania, stare dylematy. Prezentowane w niej teksty ukazują istotne problemy i potrzeby, przed którymi stoją instytucje oświatowe wspierające i stymulujące rozwój dziecka od 6. miesiąca do 6. roku życia. Okres ten w życiu człowieka determinuje całe jego późniejsze życie. Tym bardziej zatem należy położyć szczególny nacisk na przestrzeganie wszelkich wymogów higienicznych, przestrzennych i personalnych, aby świadczone w tych instytucjach usługi były na najwyższym poziomie. Kluczowe są również zagadnienia związane z metodyką pracy z małymi dziećmi, gdzie w sposób szczególny powinno się akcentować potrzebę realizacji konstruktywistycznego modelu, w którym nauczanie podające zostaje zastąpione poszukiwaniem wiedzy, otoczenie podmiotu uczącego się wyposażone jest w narzędzia do aktywnego tworzenia nowej wiedzy i umiejętności, a nie ją podaje, oraz w którym praca indywidualna zostaje zastąpiona pracą w grupie i dla grupy, aby osiągnąć zadowalające wszystkich efekty. Praca grupowa jest bowiem znaczącym elementem funkcjonowania nowoczesnego społeczeństwa. Należy zadbać o podtrzymanie w dzieciach wewnętrznej motywacji do zdobywania i poznawania otaczającego świata, a więc trzeba zredefiniować rolę nauczyciela i wyzwolić w nim potrzebę samokształcenia.
Kolejna część została zatytułowana Ku edukacji wspierającej rozwój dziecka w niższych klasach szkoły podstawowej. Zebrane w niej artykuły prezentują propozycje ukierunkowane na zagadnienia (podobnie jak w edukacji dzieci w wieku do 6 lat) związane z koniecznością odejścia od przekazywania wiedzy na rzecz rozumienia procesu nauczania – uczenia się jako postrzegania dziecka z naturalną ciekawością świata, aby mogło stawać się silną, znającą siebie jednostką, ale potrafiącą również współpracować z innymi i dla innych. Ważny jest wielostronny rozwój dziecka w sferze poznawczej, emocjonalnej i społecznej poprzez odpowiednie wspieranie jego samodzielności, aktywności i kreatywności, a także właściwe zaaranżowanie przestrzeni edukacyjnej.
Bobolotem do nieba i z powrotem to historia jednego roku z życia naszej rodziny. Przełomowego roku. Najtrudniejszego, najbardziej wymagającego i wyczerpującego, a jednocześnie najpiękniejszego – tego, w którym przyszli na świat nasi synkowie. Jeśli również spodziewacie się bliźniąt, to, po pierwsze, moje gratulacje! Po drugie: polecam tę książkę, gdyż nie mam wątpliwości, że okaże się dla Was wartościową lekturą. Dowiecie się z niej rzeczy, których nie uczą w szkołach rodzenia, przeczytacie rady, których nie udzielą Wam rodzice „pojedynczych” dzieci, zapoznacie się z wykorzystanymi przez nas metodami postępowania, ocenicie, czy warto je zastosować, czy też zdecydujecie się zrobić zupełnie odwrotnie! Kim jesteśmy i po co ta książka? Mam na imię Asia, mój mąż to Kuba. Głównymi bohaterami książki są nasi synowie: Benio i Samuelek.
Niniejsza książka skierowana jest przede wszystkim do terapeutów integracji sensorycznej, którzy chcą wzbogacić własny zasób pomysłów oraz zapewnić radosne doświadczenia sensoryczno-motoryczne swoim małym podopiecznym. Publikacja przyda się też rodzicom, opiekunom, nauczycielom i pozostałym specjalistom – mogą oni omówić opisane tu interwencje z terapeutą dziecka, a następnie wdrożyć je w innym otoczeniu.
„Cara Koscinski zdecydowanie zasłużyła sobie na miano autorytetu, jeśli chodzi o temat autyzmu, zaburzeń przetwarzania sensorycznego (SPD) oraz innych odmienności rozwojowych. To osoba w wyjątkowej sytuacji: jest matką dwóch synów z SPD, autyzmem i ADHD, terapeutką z przygotowaniem z zakresu teorii integracji sensorycznej, stosującą terapię zajęciową z wykorzystaniem podejścia integracji sensorycznej (OT‑SI) oraz wspaniałą autorką, obdarzoną znakomitymi umiejętnościami komunikacyjnymi”. Z przedmowy Carol Kranowitz
W jaki sposób pokonać kryzys wychowawczy, na który niestety brakuje zdecydowanej odpowiedzi społeczeństwa wychowującego? Jak zapobiec całkowitemu zdziczeniu obyczajów i temu, że z czasem wszyscy możemy stać się ofiarami wychowawczego zaniedbania?
Remedium istnieje. Jest nim ogromne bogactwo wzorów wychowawczych klasycznej myśli pedagogicznej, w tym przede wszystkim tej, która wychowanie i samowychowanie ujmuje jako świadome i celowe oddziaływanie na człowieka poprzez kształcenie charakteru.
Praca w całości poświęcona jest problemowi kształtowaniu charakteru. Jak to robić? Odpowiedź można zaleźć w przemyśleniach klasyków: przekonaniu Juliusza Payota o potrzebie wzmagania woli człowieka, re?eksjach Jacka Woronieckiego na temat konieczności rozwijania cnót i rugowania wad, ukazanym przez Mieczysława Kreutza znaczeniu pracy nad ludzkim postępowaniem. Z kolei koncepcja wychowawczego rozwoju człowieka Stefana Kunowskiego pokazuje złożoność i wieloaspektowość kwestii związanych z wychowaniem i kształtowaniem jednostki: od rozwoju biosu, w dalszej kolejności etosu, następnie agosu, wskazanie na znaczenie losu oraz zaakcentowanie współdziałania wychowanka, będące warunkiem skutecznego wychowania.
Książka składa się z trzech części, w których kolejno przedstawiono odmienne wizje człowieka jako zapoznane źródło kryzysów wychowawczych, rozwój problematyki związanej z charakterem i wybrane sposoby jego rozumienia, wychowawcze i etyczne aspekty kształcenia charakteru, aktualność omawianej problematyki w oddziaływaniach pedagogicznych (zwłaszcza wychowawczych i profilaktycznych dobrodziejstw płynących z pracy nad sobą) oraz możliwości tkwiące w obrębie wybranych klasycznych ujęć formowania charakteru u wyżej przywołanych J. Payota, J. Woronieckiego, M. Kreutza oraz S. Kunowskiego ujmujących człowieka w coraz szerszym spektrum. Pracę kończy omówienie, na podstawie wyników badań własnych, obecności idei kształcenia charakteru w praktyce wychowawczej.
Autorka, teatroterapeutka i pedagog, prezentuje własną koncepcję wykorzystania zasobów teatroterapii jako metody wspierania i wzmacniania kompetencji w obszarze komunikacji werbalnej i pozawerbalnej dorosłych osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną. Ukazanie teatroterapii wspomagającej w kontekście edukacyjnym sytuuje tę dziedzinę arteterapii w nowym obszarze. Podejście humanistyczno-personalistyczne i wynikające z tego paradygmatu rozumienie teatru jako procesu „podążającego za osobą” może stać się doskonałym narzędziem z jednej strony weryfikowania aktów ekspresji komunikacyjnej u osób z niepełnosprawnością intelektualną poprzez działania teatralne, a z drugiej kluczem do umożliwienia funkcjonowania inkluzyjnego tych osób w społeczeństwie. Oddziaływania teatralnoterapeutyczne jako proces, jako przyczynek do zmiany i jako kreacja ekspresji o wymiarze artystycznym wydają się najbardziej adekwatną formą terapii wspomagającej kompetencje komunikacyjne, gdyż to właśnie językiem teatru jest szeroko pojęta i wielopłaszczyznowa komunikacja, m.in. poprzez sztukę. W książce czytelnik znajdzie również wskazówki i przykłady stosowanych rozwiązań oraz ćwiczeń, co stanowić może pomoc w codziennej pracy teatroterapeutycznej.
Celem książki jest przedstawienie różnych kontekstów edukacji obywatelskiej w Anglii. Autorka omawia problematykę w kontekście szeroko rozumianych współczesnych przemian społecznych (z uwzględnieniem takich kategorii jak państwo, naród, ideologie, tożsamość, obywatelstwo, globalizacja, wielokulturowość, media), a także w odniesieniu do „lokalnych”, typowo angielskich zjawisk (takich jak kształtowanie poczucia brytyjskości i angielskości, sentyment postkolonialny, znaczenie monarchii itd.). Książka składa się z dwóch części. Pierwsza z nich, zatytułowana „Perspektywy edukacji obywatelskiej: teoria i praktyka”, jest złożona z pięciu rozdziałów, w których omówiono podstawowe teorie oraz koncepcje istotne z perspektywy rozważań nad edukacją obywatelską. Część druga, o tytule „Główne tendencje rozwojowe edukacji obywatelskiej we współczesnej Anglii”, przedstawia w pięciu rozdziałach próbę rekonstrukcji współczesnej debaty na temat wybranych kontekstów edukacji obywatelskiej w Anglii.
Tom zawiera artykuły przedstawiające zagadnienie diagnozy w szerokim ujęciu interdyscyplinarnym, lokujące proces diagnostyczny m.in. w obrębie pedagogiki, psychologii, socjologii i nauk medycznych. Autorzy wskazują możliwości wykorzystania tego procesu w sferze dotyczącej losów jednostek oraz grup społecznych, podkreślają pragmatyczny wymiar interdyscyplinarnej diagnozy, omawiają implikacje praktyczne aktualnego zastosowania diagnozy w nauce, edukacji, profilaktyce, terapii oraz sferze społecznej.
Relacje między edukacją a innymi sferami życia społecznego mają charakter socjopedagicznych konstrukcji, których charakter zmienia się, jest dynamiczny w czasie i przestrzeni. Celem książki jest przedstawienie wybranych kontekstów tych relacji, w różnych odsłonach i perspektywach. Autorzy poszczególnych tekstów podejmują zagadnienia ważne, chociaż niekiedy związane z bardzo szczególnymi edukacyjnymi fenomenami, ale przecież nawet mikrozjawiska zasługują na uwagę, ponieważ są ważne i bardzo realne dla ich uczestników. Jednocześnie w tomie przedstawiono próby tworzenia pewnych względnie całościowych wizerunków – i to na poziomie makrospołecznym. Dlatego zebrane teksty, w swojej całości potwierdzają interdyscyplinarny charakter nauk pedagogicznych, wpisując się w dyskusje na temat roli edukacji w społeczeństwie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
