Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Bardzo proste czytanki to seria książek dla małych dzieci rozwijających się prawidłowo lub starszych dzieci z deficytami, na przykład z autyzmem, a także dla osób starszych, u których nastąpiło znaczne obniżenie sprawności umysłowej będące wynikiem starzenia się lub różnych zaburzeń, na przykład afazji.Celem tej serii jest ćwiczenie czytania ze zrozumieniem prostych zdań oraz zdobywanie i utrwalanie wiadomości na temat rozmaitych miejsc, zwyczajów, emocji i stanów.W tej publikacji przedstawiono zagadnienia dotyczące podstawowych emocji: tego, jak je rozpoznajemy i kiedy je odczuwamy.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1924 r. "Starsze harcerstwo".
OD REDAKCJI
Od dawna już Starsze Harcerstwo uczuwało konieczność wypowiedzenia się w najżywotniejszych sprawach swojego istnienia.
Nikłość Ruchu Starszego Harcerstwa, słaby napływ świeżych sił a ubytek wypróbowanych już pracowników, każą zastanowić się nad przyczynami istniejącego stanu rzeczy i nad środkami wiodącemi do jego polepszenia.
W pracy naszej spotykamy się z brakiem zrozumienia racji istnienia Starszego Harcerstwa u osób postronnych — a stawianym nam zarzutom nie przeciwstawialiśmy dotychczas ani zdecydowanego jednolitego programu pracy, ani też osiągniętych rezultatów.
Przeciwnie: w łonie Starszego Harcerstwa toczą się dotąd spory o nasze zadania; poszczególne koła z trudnością wogóle wegetują, niczem realnem przeważnie nie zaznaczając na zewnątrz swego istnienia; wreszcie nawet stanowisko Starszego Harcerstwa w łonie Z. H. P. nie zostało dotąd ustalone.
Cierpi na tem nasza idea: starszemu Harcerstwu brak dotąd, z przyczyn wyżej podanych, tego potężnego rozpędu, z jakim powinno w szare, przyziemne życie naszego społeczeństwa uderzyć taranem harcerskiej ideologji.
Czas już skończyć z dotychczasową biernością, z systemem niedopowiedzeń i niepewności: czas zewrzeć się w jeden szereg i ustaliwszy podstawy naszego ruchu przejść do realnej pracy.
Obecny Walny Zjazd Z. H. P. winien stanowić punkt zwrotny w naszej pracy: w czasie jego trwania Starsze Harcerstwo musi ostatecznie załatwić wszystkie swe wewnętrzne sporne dotąd kwestje.
Przyczynkiem do tego — wskaźnikiem dróg, po których pójść winien dalszy rozwój Starszego Harcerstwa jest niniejsza jednodniówka. Zadanie swe spełni w zupełności, jeśli poruszone w niej myśli znajdą oddźwięk wśród członków organizacji i sympatyków i przyczynią się do rozwiązania podjętych przez nas zagadnień.
Czuwaj!
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1921 r. "Pionierska Harcerka".
Poruszając temat zaznaczony w tytule, chciałbym pionierkę, jako jeden z działów pracy harcerskiej, postawić na pewnem określonem stanowisku w stosunku do ogółu zadań harcerstwa, względnie wskazać jej pewne zadania, które w dziedzinie wychowania harcerskiego wypełniać będzie celowo i systematycznie.
W ciągu dziesięciu ubiegłych lat pionierka zajmowała w harcerstwie miejsce dość podrzędne, nie mając określonego zakresu ćwiczeń ani systemu. Uprawiano budowę mostów lub kładek, kuchni polowych i szałasów, brakło jednak w tem określonej metody, któraby świadomie prowadziła do celu. Naśladowaliśmy głównie Anglików pod tym względem prawie bez zmian przyjęliśmy ich programy, co gorsza, chwyciliśmy się głównie techniki przedmiotu, nie zgłębiając jego wartości wychowawczych. Wykwalifikowanych instruktorów było ledwo paru.
Każdy, kto się zajmował pionierką działał na własną rękę, podług własnej metody lub wcale bez metody, jak to dziś jeszcze się dzieje w niektórych ważnych dziedzinach pracy harcerskiej (przyroda).
Doświadczalnem polem i terenem rozwoju pionierki były przedewszystkiem kursa instruktorskie. Kursa urządzane do 1914 r. w Skolem przez Związkowe Naczelnictwo Skautowe we Lwowie, jeżeli chodzi o pionierkę, szkoliły instruktorów przeważnie w zakresie technicznym. Od roku 1916, na Rusi, gdzie wojny, jak w kraju, bezpośrednio nie odczuwano, Naczelnictwo Kijowskie, w gronie którego znajdowało się paru „skolszczan” organizuje kursy, osiągając znaczne pogłębienie przedmiotu.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1939 r. "Batalion harcerski wojsk polskich".
Wydawnictwo niniejsze stanowi próbę spojrzenia na Batalion Harcerski z perspektywy czasu, pokazując w przekroju życie Batalionu takim, jakim ono było w rzeczywistości.
W ciężkich warunkach, w twardej żołnierskiej służbie garnizonowej obok spełniania doniosłego zadania bezpośredniego — zapewnienia bezpieczeństwa stolicy w chwilach organizowania się na nowo Państwa wśród niebezpieczeństw komunizmu i nieładu pookupacyjnego, Batalion szkolił i wychowywał żołnierza-obywatela, który wszczepione mu ideały krzewił później w różnych formacjach armii polskiej.
Dziś, po dwudziestu latach, na Zjeździe b. żołnierzy Batalionu Harcerskiego, słuszną rzeczą będzie nietylko odświeżyć w pamięci wspomnienia tamtych czasów, ale również stwierdzić, że, jakkolwiek rozproszeni po całym kraju, nadal tworzymy grupę zwartą ideowo i ożywioną duchem, jaki panował w Batalionie.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1921 r. "Instytucja Gniazd Harcerskich i Osada Harcerska".
Harcerstwo istnieje w Polsce już dziesięć lat. Jest to taki okres czasu, że powinien był wystarczyć do stworzenia silnej i sprawnej organizacji, rozporządzającej odpowiednio do swych wielkich celów, wielkiemi środkami.
Tymczasem jak dotychczas nie ma ani śladu tego, a przeciwnie mamy chorobliwe zjawisko (już tak długo u nas pokutujące) ciągłego oglądania się to na bogate jednostki, to na instytucje społeczne, to wreszcie na władze państwowe, od których poszczególne części organizacji harcerskiej i wreszcie ona sama oczekują pomocy materjalnej.
Jakaż jest przyczyna tego niezdrowego stanu rzeczy?
Oto od samego zarania naszego Harcerstwa widzimy w nim dwa równorzędnie z sobą postawione kierunki usiłowań, zgoła sobie nie odpowiadające: zajmowanie się wielkiemi bardzo wzniosłemi celami (aż do chwili odrodzenia się Polski Nie-podległej — dążenie do zdobycia Wolności) i oddawanie się z tą samą intensywnością i zapałem, głupstwom i drobnostkom różnych zajęć harcerskich. Gdy przegląda się różne wykazy statystyczne, uderza minimalny procent harcerzy(rek) posiadających niższe, nie mówiąc już o wyższych stopniach harcerskich, zadziwia tak mała ilość zdobytych sprawności. A jakżesz smutno przedstawia się sprawa tych tak zwanych „Komisji Dostaw Harcerskich“.
Wegetują zaledwie i ciągle to tu, to tam zamierają, nie spełniwszy w żadnym stopniu swych tak niezmiernie doniosłych zadań. (Jedynemi może dobrze prowadzonemi K. D. H. są warszawska i poznańska o ile mi wiadomo).
Tak świetna i twórcza myśl ekonomicznego rozwoju w Harc., została sparodjowana i dzisiaj po dziesięciu latach istnienia Harcerstwa, stoimy wobec braku środków, (te które mamy, wyciskamy z zewnątrz) cierpimy nieuleczalnie na skandaliczny brak lokali do zebrań dla naszych drużyn i t. p.
Taki stan rzeczy dłużej trwać nie może, a to winien zrozumieć każdy, komu leży na sercu dobro zrzeszenia harcerskiego i jego ideałów.
Ożywiony tymi refleksjami stworzyłem w roku 1917 instytucję, znaną pod nazwą Harcerskiej Spółki Wydawniczej, a za cel postawiłem sobie:
Stworzenie własną pracą, we własnem środowisku funduszu, któryby dał możność urzeczywistnienia idei „Osady harcerskiej” i „instytucji gniazd harcerskich”.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1915 r. "O wychowanie skautowe".
W kilku poniższych artykułach starałem się przedstawić kilka rysów charakterystycznych ruchu skautowego, który od niedawna krzewi się żywo i w naszym kraju.
Celem moim przytem nie było podanie skautom wskazówek do ćwiczeń — rzeczy tej należy szukać gdzieindziej .. ale czytającej starszej publiczności przedstawić dążności, uczucia oraz sposoby działania młodocianego zrzeszenia, do którego pragnęlibyśmy pozyskać wszystkie dzieci polskie.
Niech mi wolno będzie złożyć przy tej sposobności serdeczne podziękowanie Redakcyi „Dziennika Chicagoskiego” za żywe zajęcie się tymi artykułami i sprawą skautostwa wogóle.
W Chicago, w październiku, 1915 r.
ANDRZEJ MAŁKOWSKI
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1921 r. "Na dalszą drogę".
Słowo wstępne
Zofja Micewiczówna
Sto lat mija od chwili, gdy na Uniwersytecie wieleńskim tlić się zaczęły płomyki filomackie, krzesane przez młodzież, by rozjaśnić zaćmione drogi ku szczęściu Ojczyzny wiodące.
Sto lat mija od chwili, gdy w blasku tych „promieni“ rzucono hasła: „ojczyzny, nauki, cnoty“.
I nic to, że przemoc stłumiła przedwcześnie owo zarzewie — w ognisko wolności rozjarzyła je po wieku wichura wojenna.
I nic to, że hasła brutalnie stłumiono, nim zabrzmieć mogły w ton pełny — wyryło je po latach na swych znakach harcerstwo.
My, dziedzice duchowej puścizny filaretów, musimy stać się jej godni; ich zadaniem było niecić i krzewić umiłowanie Ojczyzny; naszem — stać na straży płonącego dziś jasno narodowego Znicza i baczyć, czy nie dogasa, czy nie zasnuwa się dymami, złem podsycany paliwem.
W zrozumieniu tego zadania gromadzimy się w kołach Starszego Harcerstwa.
I kilka innych przyczyn nas tu sprowadza.
Harcerska gleba była podłożem, na którem kształtował się nasz typ; harcerska atmosfera była powietrzem, którem przez kilka lat oddychaliśmy; dziś, kiedy weszliśmy już na tyle w życie, by móc poznać jego kręte ścieżki, kiedy już zdążył powiać na naszą etykę zamróz egoistycznych haseł, kiedy dzień każdy staje się złodziejem, który roztrwania nasz skarbiec „snów o potędze“ — dziś często nam braknie oddechu. Chcemy się oprzeć zachłanności życia, chcemy znów ujrzeć świat, nie „źrenicą poczciwego człowieka“, ale wejrzeniem idei — oto dlaczego wracamy pod stare znaki.
A dalej chcemy, by odmieniły się role: — oto my chcemy być zachłanni. I dlatego zamiarem jest naszym stać się dalszą ewolucją ruchu harcerskiego, następnem i nowem jego ogniwem, za którego przyczyną prąd harcerski przeniknie całe społeczeństwo. Chcemy, by w niedalekiej przyszłości u różnych warsztatów pracy stanęli harcerze; będzie to i „najwyższym egzaminem“ harcerstwa i więzią między „dawnemi i młodszemi laty“.
Dni przełomu i kataklizmy dziejowe złożyły na barki najbliższych pokoleń brzemiona trudu, a jednocześnie demoralizacja wojenna umniejszyła szeregi prawdziwych pracowników. Ramię przy ramieniu stańmy, by pracę podjąć, by wytworzyć z siebie typ nowego człowieka, którego troska i nadzieja polska z utęsknieniem oczekuje.
Nie tracimy z uwagi, jak wobec ogromu zadań nikłemi są nasze siły, a ramię nieumiejętnem — dlatego chcemy stworzyć ze środowiska Starszego Harcerstwa żelazną kadrę duchową, chcemy w niej przeżyć owe sycące duszę „godziny puszczy“, które poprzedzą nasze na forum wystąpienie.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1914 r. "Dziewczęta przewodniczki".
Przedmowa
Mężczyzna i kobieta wspólne cele, lecz różne drogi mają przed sobą, bo życie od każdego z nich innej służby wymaga, inne na każdego wkłada obowiązki.
Składają się na to przyczyny rozmaite, zbyt zawiłe, by je tutaj można było roztrząsać. Samo podkreślanie tej różnicy wystarcza dla objaśnienia stanowiska, jakie zajęła miss Agnes Baden-Powell w swoim podręczniku dla Dziewcząt-Przewodniczek.
Siostra gienerała sir Roberta Baden-Powell, twórcy skautingu dla młodzieży, towarzyszka jego wypraw i podróży, ułożyła szereg ćwiczeń skautowych dla dziewczynek, oparty na systemie kształcenia Przewodników w angielskiej straży pogranicznej na północy Indyi.
Dzikie stoki gór Himalaja są widownią nieustannej walki dzikich plemion tubylczych z Europejczykami. Wśród zrębów i nieprzebytych przepaści ginie setki żołnierzy angielskich, bez pomocy i ratunku. A chytrość, przebiegłość i sprawność fizyczna górali zwycięża odwagę osobistą i sztukę żołnierską wojska regularnego. Zadaniem Przewodników jest niesienie pomocy ofiarom, skazanym na zagładę. — Do grona ich są wybierane tylko jednostki, które przez odpowiednie ćwiczenia zdobędą umiejętność niesienia pomocy w każdym wypadku, wykażą osobistą odwagę, zdolność pokonywania trudności, radzenia sobie w niebezpieczeństwie, gotowość podjęcia każdej pracy, spełnienia każdej przysługi. Przewodnicy prowadzą życie obozowe, muszą więc ustawiać namioty, przygotować żywność, zacerować dziurę lub uszyć ubranie, jeżeli nie można nabyć gotowego, a nawet uczą się wyrabiać własnoręcznie sprzęty domowe, w razie potrzeby.
Przebywając w najdzikszej części kraju, są wtajemniczeni w życie przyrody, znają zwierzęta i ich zwyczaje, umieją rozpoznawać rośliny i zużytkowywać je do swoich celów.
Życie w dżungli nietylko sprawność fizyczną w nich wyrabia, lecz także rozwija bystrość, przenikliwość i zdolność oryentowania się w niebezpieczeństwie. Mogą oni zawsze zbłąkanym wskazać drogę, wśród gór i na pustyni, tak w dzień lub w nocy, za pośrednictwem mapy lub gwiazd. Ślady stóp na ziemi wilgotnej lub piasku, złamana gałąź, listek rozdarty na drzewie dostarcza im materyału do wyciągania wniosków, na zasadzie których, mogą dawać i zbierać potrzebne informacye.
Przewodnicy wiedzą, w jaki sposób pielęgnować swoje zdrowie, ratować innych w razie choroby, jeżeli jest daleko do doktora i apteki.
Arkusz organizacji to jeden z podstawowych dokumentów określających zasady funkcjonowania szkoły i placówki oświatowej. Jest opracowywany na dany rok szkolny i zawiera przede wszystkim określenie liczby oddziałów w danej szkole, godzin zajęć oraz przydział tych godzin poszczególnym nauczycielom.
Sporządzenie arkusza, począwszy od roku szkolnego 2017/2018 i lata następne różni się od sposobu ustalonego w dotychczasowych regulacjach. W opracowaniu omówiono:
- nowe podstawy prawne opracowania arkusza szkoły,
- harmonogram opracowania arkusza organizacyjnego,
- sposób dokonywania zmian w arkuszu organizacyjnym,
- udział zakładowych organizacji związkowych w procesie tworzenia arkusza organizacji szkoły,
- udział rady pedagogicznej w opiniowaniu arkusza,
- zagadnienia udostępniania arkusza na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz ochrony danych osobowych.
W publikacji przytoczono opinie i wyjaśnienia resortu edukacji oraz organów nadzoru pedagogicznego, a także zawarto odpowiedzi na pytania najczęściej pojawiające się podczas tworzenia arkusza organizacji pracy szkoły.
Arkusz organizacji to jeden z podstawowych dokumentów określających zasady funkcjonowania przedszkoli. Jest opracowywany na dany rok szkolny i zawiera przede wszystkim określenie liczby oddziałów w danym przedszkolu, godzin zajęć oraz przydział tych godzin poszczególnym nauczycielom.
Sporządzenie arkusza, począwszy od roku szkolnego 2017/2018 i lata następne różni się od sposobu ustalonego w dotychczasowych regulacjach. W opracowaniu omówiono:
- nowe podstawy prawne opracowania arkusza organizacji pracy przedszkola,
- harmonogram opracowania arkusza organizacyjnego,
- sposób dokonywania zmian w arkuszu organizacyjnym,
- udział zakładowych organizacji związkowych w procesie tworzenia arkusza organizacji przedszkola,
- udział rady pedagogicznej w opiniowaniu arkusza,
- zagadnienia udostępniania arkusza na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz ochrony danych osobowych.
W publikacji przytoczono opinie i wyjaśnienia resortu edukacji oraz organów nadzoru pedagogicznego, a także zawarto odpowiedzi na pytania najczęściej pojawiające się podczas tworzenia arkusza organizacji pracy przedszkola.
Jak często twoje dziecko na prośby reaguję sprzeciwem lub agresją? Jak często odmawia wykonania prostych poleceń? Czy nie marzysz, by bez złości przestało szaleć w wirtualnym świecie i odrobiło lekcje? Wyniosło śmieci? Posprzątało w swoim pokoju? Myślisz, że to tylko twój problem? Nic bardziej mylnego.Rodzice pragną, by dzieci umiały podejmować dobre decyzje nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Chcą, by troszczyły się o innych, a zarazem umiały bronić własnych interesów. By nie załamywały się, gdy sprawy nie układają się po ich myśli.Bazując na wieloletnim doświadczeniu, autorzy psychiatra i psychoterapeutka stworzyli poradnik, który pokazuje, jak wytyczyć dziecku jasne granice, okazując jednocześnie empatię i miłość. Siegel i Payne-Bryson omawiają najskuteczniejsze metody wychowawcze i najczęściej popełniane błędy. Prezentują swoje tezy przystępnym językiem i ilustrują zabawnymi historyjkami z życia, również w formie rysunków.Mało teorii i naukowej terminologii, dużo praktycznych wskazówek, jak wychować szczęśliwe dziecko o silnej psychice i poczuciu własnej wartości.
After life imprisonment was reinstated as a penalty in Poland, 304 murderers were sentenced between 19 November 1995 and 31 December 2011. In this monograph, the authors present the results of their own research conducted between 2012 and 2017.
The research involved:
a criminological analysis of aggravated homicides and their perpetrators;
an analysis of the judicial dimension of life imprisonment; and
an analysis of the implementation of life imprisonment from the perspective of interested parties (the prisoners, prison staff , families of perpetrators and victims, the judiciary, and the public).
W publikacji zaprezentowano wyniki badań dotyczących czasopiśmiennictwa XIX i początków XX wieku. Autorzy – historycy wychowania, historycy, prasoznawcy, literaturoznawcy, bibliolodzy – na podstawie kwerend wydawnictw periodycznych omawiają różne problemy związane ze szkolnictwem, opieką i oświatą, które wówczas ukazywano opinii publicznej, oraz analizują, jaki kreowano stosunek społeczeństwa do tych zagadnień. Czytelnik znajdzie tu wybór tematów z historii szkolnictwa, opieki, wychowania, funkcjonowania towarzystw oświatowych i społeczno-kulturalnych, historii zabawek, zdrowia i higieny czy projektów wychowania dziewcząt.
Książka stanowi pierwszą z dwóch monografii. W kolejnym tomie przedstawiono tę tematykę w odniesieniu do XX i początku XXI wieku.
Rodzina odgrywa kluczową rolę w prawidłowym rozwoju dziecka. Liczne badania pokazują, że w wyniku uogólnienia doświadczeń wyniesionych z domu rodzinnego kształtuje się obraz własnej osoby, hierarchia wartości oraz postawy życiowe młodego człowieka.
Rodzina jest najważniejszym elementem kształtowania więzi społecznych dziecka. Członkowie rodziny tworzą jego najbliższe środowisko i są osobami najbardziej znaczącymi w pierwszych latach życia dziecka. Na podłożu interakcji społecznych dzieci z rodzicami i rodzeństwem rozwijają się postawy i zachowania w stosunku do ludzi, rzeczy, zjawisk i życia w ogóle. One też decydują o przyszłych wzorcach przystosowania (Cudak 2010, s. 157).
Jako ramy teoretyczne badań własnych opisanych w niniejszej książce wykorzystano teorię przywiązania oraz wybrane koncepcje postaw rodzicielskich. Zarówno w jednym, jak i drugim ujęciu bardzo mocno akcentowany jest bowiem wpływ rodzica na rozwój dziecka. Duże znaczenie ma też fakt, że dostępne są narzędzia do pomiaru postaw rodzicielskich i stylów przywiązania.
W książce przedstawiono wyniki badań przeprowadzonych w ramach seminarium licencjackiego w Katedrze Nauk o Rodzinie Wydziału Teologicznego na Uniwersytecie Śląskim. Badania pokazują pewne zależności między rodziną pochodzenia a funkcjonowaniem dziecka w życiu dorosłym.
Monografia składa się z dwóch części. W pierwszej poddano analizie postawy rodzicielskie i ich związek z funkcjonowaniem psychospołecznym potomstwa w życiu dorosłym (takie sfery, jak: cechy osobowości, decyzja o małżeństwie, percepcja własnej cielesności). W części drugiej zaś rozpatrzono związek między stylami przywiązania a sposobami wyrażania uczuć i cechami osobowości dorosłego dziecka.
Co jeśli ci powiem... Że możesz położyć kres wszystkim twoim rodzicielskim zmaganiom? Że możesz nauczyć się wychowywać dzieci bez lęku i niepokoju? Że możesz zakończyć wszelkie konflikty ze swoimi dziećmi? Że możesz tworzyć bliskie i silne więzi w swojej rodzinie? Czy chcesz przyjąć to zaproszenie do prawdziwej rewolucji w rodzicielstwie? Wszyscy rodzice mogą wychować silne wewnętrznie dzieci, potrafiące tworzyć w przyszłości zdrowe emocjonalnie więzi. Jednak wielu z nas nie jest w stanie tego zrobić ze względu na swoje własne ograniczenia oraz ślepą wiarę we współczesne mity na temat rodzicielstwa. W Przebudzonej Rodzinie pokazuję, jak rozwijać taką relację z dzieckiem, która pozwala mu rozkwitać, a jednocześnie samemu przejść wewnętrzną przemianę, uzyskując większy spokój, współczucie i mądrość. Ta książka zabierze cię w podróż, w trakcie której przekroczysz swoje lęki i iluzje związane z rodzicielstwem oraz staniesz się rodzicem, którym zawsze chciałeś być - w pełni obecnym i świadomym. Znajdziesz tu praktyczne i skuteczne wskazówki, a także przykłady z mojego własnego życia oraz z życia moich klientów, które ukazują niezwykłą moc świadomego rodzicielstwa. Książka odpowiada na następujące pytania: - Czego naprawdę potrzebują dzieci - Dlaczego tradycyjne i współczesne metody radzenia sobie z problematycznymi zachowaniami dziecka, na dłuższą metę nie są skuteczne - Jak w relacji z dzieckiem odróżnić reaktywność własnego ego, od głębokiego zrównoważonego rdzenia - Jaka jest prawdziwa przyczyna emocjonalnych reakcji na dziecko i jego zachowanie - Jak świadomie zmienić swoje podejście do dziecka, żeby w pełni dostroić się do jego prawdziwego ja, zamiast kierować się wyobrażeniami na temat tego, jakie powinno być? - Jak zrezygnować z kontroli, nie rezygnując z troski o dziecko - Na czym polega „konflikt sfer czasowych” między rodzicami i dziećmi i jak go rozwiązać - Co kryje się pod stwierdzeniem, że „dzieci nie są wcale przyczyną naszych negatywnych reakcji” - Czy w wychowaniu naprawdę chodzi o dziecko - Czy, aby odnieść sukces dziecko rzeczywiście musi wyróżniać się na tle innych - Czy ma sens ocenianie dziecka jak „dobrego” lub „złego” na podstawie jego zachowania - Czy istnieją tzw. „dobrzy rodzice”, którzy mają wrodzone umiejętności rodzicielskie - Czy kochający rodzic zawsze jest dobrym rodzicem...jakiej miłości dziecko wcale nie odbiera jako miłość - Czy poprzez wpływ dziecka możemy rozpoznać wołanie własnego utraconego ja - Jak odkryć rodzinny, przekazywany z pokolenia na pokolenie, wzorzec emocjonalny - Jakie są typowe sposoby wyrażania lęku w relacjach z dziećmi - Jak wdrożyć w życie transformujące umiejętności wychowawcze - Czym różnią się świadome granice od sztywnej dyscypliny - Jak działają naturalne i logiczne konsekwencje i kiedy je stosować - Czym różni się „współpraca” od „kompromisu” i jak wprowadzać w życie to, co nie wymaga rezygnacji z siebie - Jak zakończyć walki i konflikty między rodzeństwem - Jak łagodzić bol i dramaty związane z rozwodem
Książka ta jest efektem spotkania dwóch mam. Łącząc swoje punkty widzenia, wrażliwość i doświadczenia, zachęcają wszystkich rodziców do zmiany spojrzenia – by mogli zrozumieć swoje dziecko oraz to, co rozgrywa się na co dzień w konfliktowych relacjach.
Wychodząc od idei pozytywnej dyscypliny Jane Nelson, autorki prezentują niezwykłą siłę metody wychowawczej opartej na empatii i wzajemnym szacunku. Za pomocą elementów humoru oraz precyzyjnej i dowcipnej wizualizacji, kładą nacisk na inteligencję emocjonalną – tak ważną, by zachować spokój i zrozumieć dziecko w każdej sytuacji.
Czy niemowlęta potrafią liczyć? Kiedy małe dziecko rozumie, że „cztery” to nie to samo co „czwarty”? I co możemy zrobić, żeby dziecko polubiło matematykę?
Matematyka jak mało która nauka uczy przede wszystkim myśleć, dlatego tak ważne jest, żeby dziecko z radością wkraczało w świat pojęć matematycznych. „Gen liczby” prezentuje pomysł na edukację matematyczną małego dziecka. Autorzy pomagają dorosłym zrozumieć, jak rozwija się myślenie matematyczne, podpowiadają, na co warto zwrócić uwagę, aby dzieciństwo dobrze zaowocowało wtedy, kiedy przyjdzie czas na regularną edukację matematyczną.
Książka tłumaczy, jak codzienne aktywności przyczyniają się do rozwoju umysłowego, jak pokierować uwagą dziecka tak, by zauważyło to, co ważne z matematycznego punktu widzenia.
Napisany przez ekspertów od edukacji matematycznej i oparty na najnowszych badaniach naukowych, „Gen liczby” może być również znakomitą pozycją dla zaangażowanych nauczycieli wychowania przedszkolnego.
Czy krzyczycie czasem na dziecko, choć wcale tego nie chcecie? Zależy wam na tym, by lepiej zrozumieć własne emocje i emocje dziecka? Marzycie o wychowaniu bez uciekania się do takich metod jak groźby, przekupstwa czy kary?
Metoda dr Laury Markham, oparta na najnowszych badaniach dotyczących rozwoju mózgu i ogromnym doświadczeniu w pracy z rodzicami, jest równie prosta, co skuteczna. Jej główne założenie brzmi: nawiąż i utrzymuj łączność emocjonalną z dzieckiem, a dzięki temu zbudujesz z nim bliską relację.
Książka zawiera:
- praktyczne rozwiązania, konkretne rady i krótkie wskazówki,
- przetestowane na dzieciach gotowe zwroty przeznaczone, do komunikacji z maluchami w różnym wieku,
- instrukcje do zastosowania w sytuacjach kryzysowych,
- informacje z zakresu psychologii dziecka.
Przełomowy poradnik dla rodziców pragnących wychować odpowiedzialne, zdolne i szczęśliwe dzieci.
Książka jest rodzajem przewodnika po wybranych zagadnieniach niedostosowania, zasobów resiliencji, profilaktyki, promowania zdrowia i pozytywnego rozwoju. W myśleniu o profilaktyce niedostosowania czy o resocjalizacji przyjmuje się, że źródła problemów w zachowaniu tkwią w relacjach społecznych, które wpływają na procesy uczenia się i rozwoju.
Tymczasem niebywały postęp w dziedzinie biologii człowieka pozwala znacznie głębiej wniknąć w mechanizm regulacji zachowania i czynności umysłu. Autor wskazuje, że współgranie czynników indywidualnych (w tym genów i endofenotypów) z czynnikami środowiskowymi (doświadczeniem relacji z otoczeniem), przybierające postać interakcji /i korelacji, implikuje konieczność integrowania różnych obszarów wiedzy oraz wyjścia poza tradycyjne paradygmaty psychologii i socjologii. Dlatego wiele miejsca poświęca aspektom biologicznym w powiązaniu z rozwojem i uczeniem się oraz kieruje uwagę czytelnika na ujęcia integrujące różne wątki teoretyczne.
Niniejsza książka ma pozwolić na spojrzenie na kwestie działań na rzecz bezpieczeństwa z pozycji oddziaływań profilaktycznych, które nie są budowane jedynie na podstawie analizy zaistniałych zdarzeń przestępczych, ale przede wszystkim na podstawie umiejętnego wykorzystywania wiedzy kryminologicznej w codziennej pracy służb odpowiedzialnych za tę płaszczyznę życia społecznego. Dlatego poruszone zostały m.in. kwestie: czynników kryminogennych determinujących przestępcze zachowania człowieka, rola ofiary w genezie przestępstwa, proces prognozowania zachowań przestępczych czy profilowania, które – umiejętnie wykorzystywane – mogą przyczynić się do spadku przestępczości i wzrostu poczucia bezpieczeństwa lokalnej społeczności.
Autor stara się przekonać, że budowanie programów prewencji kryminalnej winno być ukierunkowane zarówno na oddziaływanie na indywidualne zachowanie człowieka, jak i na inicjowanie procesów społecznych, które mają na celu wzrost motywacji poszczególnych osób do zachowań zwiększających bezpieczeństwo. Ważne jest również właściwe, proaktywne podejście, które polega na zabezpieczaniu potencjalnych ofiar przed pokrzywdzeniem w wyniku przestępstwa, gdyż badania kryminologiczne wyraźnie wskazują, że podejście retroaktywne jest mało skuteczne.
W książce znajdują się również tezy uzasadniające twierdzenie, że ze względu na poziom ryzyka pokrzywdzenia w wyniku przestępstwa istotne są wszystkie trzy następujące poziomy profilaktyki:
1) profilaktyka pierwszorzędowa skierowana jest do osób, które nie były ofiarami przestępstw, ale w stosunku do których istnieje ryzyko pokrzywdzenia;
2) profilaktyka drugorzędowa skierowana jest do tzw. grup ryzyka, czyli osób najbardziej zagrożonych pokrzywdzeniem;
3) profilaktyka trzeciorzędowa skierowana jest do ofiar przestępstw, aby redukować szkody somatyczne, psychiczne i społeczne wynikające ze szkód zaistniałych w wyniku przestępstwa.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
