Umysł poza śmiercią opiera się na naukach przedstawionych w 2002 roku w San Antonio w Teksasie, gdzie Dzogczen Ponlop Rinpocze wystąpił z czternastoma wykładami na temat sześciu bardo, czyli przejściowych stanów egzystencji. Przedstawiony tutaj rozszerzony tekst zawiera oryginalne nauki wraz z dodatkowymi komentarzami Rinpoczego, przeznaczonymi specjalnie dla tej książki. Opowieść, którą teraz zaczynamy, to opowieść o naszych ciałach i umysłach, narodzinach i śmierci oraz o niepodważalnej prawdzie egzystencji ludzkich istot. Chociaż wszyscy znamy fakt nieuchronności śmierci, to w rzeczywistości rzadko stajemy z nim twarzą w twarz. Chociaż nie mamy chęci konfrontować się ze śmiercią ani ze strachem, który wywołuje, uciekanie od tej niewygodnej prawdy nic nam nie pomoże. W końcu rzeczywistość i tak nas dopadnie. Jeżeli przez całe swoje życie będziemy ignorować śmierć, pojawi się ona jako nieprzyjemna niespodzianka. Na łożu śmierci nie będzie już czasu na naukę tego, jak radzić sobie z tą sytuacją, nie będzie czasu na rozwijanie mądrości i współczucia, które mogłyby nas skutecznie przeprowadzić przez terytorium śmierci. Będziemy musieli, najlepiej jak tylko potrafimy, skonfrontować się z tym wszystkim, co wtedy napotkamy i to będzie prawdziwa gra hazardowa.
Kiedy zaczyna się samsara i nirwana? Na Zachodzie, ponieważ jesteśmy wykształceni zgodnie z judeochrześcijańskim światopoglądem, uważamy, że na początku ktoś musiał wszystko stworzyć. Jednak nasz prawdziwy stan (dzogczen) jest poza czasem. Kiedy jesteśmy poza czasem, znajdujemy się w stanie iluminacji. Ale nie pozostajemy w nim długo, ponieważ po kilku sekundach albo minutach powstają myśli, przez które stajemy się uwarunkowani. Dlatego też praktykujemy kontemplację, bo będąc w niej, nie podążamy za myślami, kiedy się pojawiają. Taki stan przejrzystości i obecności (rigpa) jest stanem oświecenia. Kiedy zostajemy rozproszeni przez myśli i dualistyczną wizję, znajdujemy się w samsarze. Jest to początkowy moment samsary. Jutro możemy rozpoczynać samsarę wiele razy. Możemy mieć miliony początkowych momentów samsary. Zależy to od nas samych. Mówimy, że ten, kto zawsze pozostaje w stanie rigpy i nigdy nie jest rozproszony, posiada wiedzę i zrozumienie, nazywa się Samantabhadrą. Jest on Adi Buddą, pierwotnym Buddą, który nigdy nie był uwarunkowany przez dualistyczną wizję.
Książka Mahamudra Gendyna Rinpoczego przedstawia podstawy nauk o naturze umysłu, które są szczególnie popularne w szkołach kagju i njingma buddyzmu tybetańskiego. Jest to ważna lektura zarówno dla zaawansowanych, jak i początkujących adeptów buddyzmu, a nawet dla ludzi nie interesujących się buddyzmem.Czytelnik znajdzie tu cenne wskazówki, jak żyć pełniej i bardziej szczęśliwie, jak zachować się w obliczu śmierci. Bezpośredni, ciepły i przejrzysty styl nauczania Lamy Gendyna Rinpoczego sprawia, że książka ta nie pozostawia nikogo obojętnym.
Każdy z nas stoi przed wielkim wyborem Kto powinien decydować o kierunku naszego życia? Nie brakuje ludzi, którzy chcą kontrolować innych, narzucając swoją wolę i ograniczając wybór przemocą państwa. Książka pod redakcją dra Toma G. Palmera, wiceprezesa Atlas Network ds. międzynarodowych, wyjaśnia, jak wybór odpowiedzialności osobistej pozwala nam odzyskać kontrolę nad własnym życiem. Być wolnym. Jak zachować kontrolę nad swoim życiem w państwie opiekuńczym? To zbiór przemyśleń ekspertów, którzy badają związek między wolnością a odpowiedzialnością, argumentując na podstawie filozoficznych i naukowych źródeł oraz wyjaśniają praktyczną wartość samokontroli. „Każdy z nas stoi przed wielkim wyborem” — pisze Palmer w pierwszym rozdziale. „Czy spokojnie zaakceptuję system kontroli państwowej, czy też stanę w obronie samokontroli? Samokontrola oferuje życie w wolności i odpowiedzialności. Pozwala nam realizować naszą godność w pokoju i harmonii z innymi. To życie godne istoty ludzkiej. Jest fundamentem dobrobytu i postępu. Etatyzm oferuje jedynie życie w posłuszeństwie, podporządkowaniu i strachu. Promuje wojnę wszystkich ze wszystkimi w walce o władzę nad życiem innych. Samokontrola to jasna i prosta zasada, która dotyczy wszystkich: każda osoba ma jedno, i tylko jedno, życie do przeżycia. Etatyzm nie ma jasnej i prostej zasady, a jej istotą jest konflikt, gdy jednostki i grupy walczą o kontrolę nad państwem, a więc nad sobą nawzajem lub próbują uniknąć kontroli innych”. Dr Tom Gordon Palmer jest wiceprezesem ds. programów międzynarodowych w Atlas Network, gdzie pełni stanowisko George M. Yeager Chair for Advancing Liberty. Wraz z Mattem Warnerem jest współautorem książki Development with Dignity: Self-Determination, Localization, and the End to Poverty (Routledge, 2022) oraz wraz z Bryanem Cheangiem książki Institutions and Economic Development: Markets, Ideas, and Bottom-Up Change (Springer, 2023). Jest również starszym doradcą w Cato Institute. Był wiceprezesem Instytutu Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie George’a Masona. Współpracował z organizacjami pozarządowymi we wszystkich regionach świata (w szczególności w Brazylii, Argentynie i Polsce).
Przyglądam się w książce dwóm „ocalaniom”: temu, jak autorka (Tulli) usilnie próbuje ocalić narratorkę/bohaterkę, a wraz z nimi swoją własną historię na przekór komunikacyjnemu fiasku, oraz temu, jak czytelniczka (Wójtowicz-Zając) próbuje ocalić autorkę, wydobywając i odzyskując to, co osobiste, spod warstwy literackości.
Z recenzji dr hab. Moniki Świerkosz
Pragnę spojrzeć na pisarstwo Tulli niejako a rebours – zobaczyć "Sny i kamienie", "W czerwieni", "Tryby" i "Skazę" przez pryzmat "Włoskich szpilek" i "Szumu". Dwie ostatnie książki – silnie osadzone w tematyce autobiograficznej – pozwalają prześledzić sposób strukturowania narracji, konstrukcji „ja” mówiącego, a także metafor i obrazów pojawiających się we wcześniejszych utworach pisarki. W tym kontekście nie tylko "Szum" i "Włoskie szpilki" noszą znamiona prozy autobiograficznej – ślady „ja” autorskiego można odnaleźć także w różnych miejscach pajęczej sieci tekstu, jakim jest cała twórczość Magdaleny Tulli. W pozornie lekkich, metaliterackich opowieściach dostrzec można palimpsest autobiografii kobiecej, unaoczniający splot literatury i doświadczenia osobistego, naznaczonego przez płeć w relacji matka – córka.
Agnieszka Wójtowicz-Zając, fragment Wstępu
Language, Society and Power provides an accessible introduction to the study of language in a variety of social contexts. This book examines the ways language functions, how it influences the way we view society, and how it varies according to age, ethnicity, class, and gender. Readers are encouraged to consider whether representations of people and their language matter, explore how identity is constructed and performed, and examine the creative potential of language in the media, politics, and everyday talk.
With updates and new international examples throughout, the sixth edition of this popular textbook features:
Thoroughly revised chapters on politics and media to include topics such as environmentalism, the politics of consumer choice, injustice in legal systems, and the power of social media in political activism
Expanded coverage of ongoing debates around fake news, gender fluidity and representation, and multilingualism
Discussions of surveillance in relation to linguistic landscapes
Examination of linguistic change due to COVID-19
A companion website which includes streamlined exercises, further reading, a 'who's who' of Twitter, and links to blogs and videos to support learning as students make their way through the book.
Language, Society and Power assumes no linguistic background among readers and is a must-read for all students of English language and linguistics, media, communication, cultural studies, sociology, and psychology who are studying language and society for the first time.
Pierwszy polski przekład Etymologii Izydora z Sewilli (ok. 560-636), nauczyciela średniowiecza. Obok Kasjodora i Boecjusza połączył dziedzictwo antyku z dorobkiem intelektualnym chrześcijaństwa. Opisując świat czyni narzędziem poznania etymologię, która wyjaśnia źródłosłowy, nazywa rzeczy, posługuje się słowem i zawiera odpowiedź na pytanie o istotę wszechrzeczy. Ogromne dzieło, będące summą ówczesnej wiedzy teologicznej i świeckiej. Przez stulecia były tekstem po Biblii najczęściej przepisywanym i czytanym, a także naśladowanym, tłumaczonym i komentowanym. Pełniły rolę w średniowiecznych szkołach encyklopedii wiedzy o świecie i podręcznika do nauki łaciny i greki, inspirowały uczonych i poetów, kształtowały umysły pisarzy oraz czytelników, po czasy nowożytne. W roku 1999 Papieska Rada do Spraw Środków Społecznego Przekazu ogłosiła Izydora patronem Internetu, uzasadniając decyzję właśnie tym, że opracowując Etymologie stał się on twórcą najstarszej w historii ludzkości bazy danych. Przez ponad pięćset lat każdy wykształcony Europejczyk – iryjski mnich, poszukujący wiedzy encyklopedysta, student uniwersytetu czy kanonik krakowskiej kapituły katedralnej – patrzył na rzeczywistość oczyma autora Etymologii, zdobywając dzięki temu wiedzę, jak też – zauważmy – ucząc się samego patrzenia – spojrzeniem zdumiewająco szerokim, pełnym optymizmu oraz podziwu zarówno dla Bożego dzieła, jak też dla geniuszu Człowieka, który oddaje hołd Stwórcy i naśladuje Go, tworząc kulturę: wymyślając alfabet, ustanawiając prawa, zakładając państwa, pisząc książki, składając ofiary, szyjąc stroje, przemierzając morza, warząc piwo, stając się mówcą, lekarzem, kapłanem, rolnikiem, budowniczym; poznaje też stworzony świat oraz panuje nad nim, przede wszystkim poprzez nadawanie każdej rzeczy jej imienia.
Monografia Doroty Zygmuntowicz „Thrasymach. Intrygi filozoficzne w Politei Platona (z przekładem:
Thrasymach z Chalcedonu, testimonia i fragmenty; Pseudo-Platon, Kleitophon; Platon, Politeia I?II
369c11)” składa się z trzech części i dziewięciu rozdziałów, podzielonych na podrozdziały,
Wprowadzenia, Zakończenia, Apendixu z przekładami i Bibliografii. Każdy rozdział poprzedzony jest
prologiem, w którym autorka przedstawia sytuację problemową i zapowiada strategię mierzenia się z nią.
We Wprowadzeniu przedstawia temat i cel niniejszej monografii: Celem książki jest przygotowanie
Czytelnika do niełatwej lektury Politei Platona ? jednego z najważniejszych tekstów filozofii
europejskiej, a zarazem spośród wszystkich dzieł Platona najbardziej zagadkowego. Wydanie przekładu
dialogu, w tłumaczeniu autorki, zaplanowane zostało na rok 2026. Tymczasem wprowadzenie do niego
rozrosło się do rozmiarów, monografii, którą autorka postanowiła wydać jako osobną książkę. Dialog
w tłumaczeniu Witwickiego noszący tytuł Państwo, a w przekładzie Lisieckiego Rzeczpospolita, będące
odpowiednikiem De re publica Cycerona, jest nieadekwatny do treści i intencji Platona. Stąd
zaproponowany tytuł nowego przekładu Politeia. Jego uzasadnienie tłumaczy niniejsza monografia.
Książka jest próbą spojrzenia na spór o koncepcję filozofii chrześcijańskiej uprawianej w Polsce w latach 1950-1989. Ścierali się w nim rzecznicy filozofii klasycznej, broniący tradycji arystotelesowsko-tomistycznej, z propagatorami filozofii współczesnej. Medialną przestrzeń do wymiany opinii stworzyły dyskutantom ogólnodostępne czasopisma wyznaniowe: "Tygodnik Powszechny", "Znak", "Życie i Myśl", "Więź". Ze wzglądu na swój publicystyczny charakter omawiany spór wzbudzał niedosyt filozoficzny, stał się jednak ważnym zjawiskiem powojennej historii intelektualnej polskiego katolicyzmu. Autor przedstawia je na płaszczyźnie teoretycznej oraz funkcjonalnej w ramach studium z pogranicza historii filozofii, historii intelektualnej oraz socjologii historycznej.
Autor wprowadza Czytelnika w tajniki matematyki stosowanej oraz bada jej związki z matematyką czystą, nauką i inżynierią. Wyjaśnia naturę matematyki stosowanej, omawia jej wczesne osiągnięcia w fizyce i inżynierii oraz jej rozwój jako odrębnej dziedziny po II wojnie światowej. Korzystając z przykładów historycznych, bieżących zastosowań i wyzwań, prezentuje szczególną rolę, jaką matematyka odgrywa we współczesnym świecie, a także odkrywa jej dalekosiężny potencjał. Celem książki jest ukazanie problemów, z którymi na co dzień borykają się matematycy stosowani oraz sposobu, w jaki kształtują swoje poglądy na świat. W większości przypadków autor wykorzystuje perspektywę historyczną, aby opowiedzieć o tym, jak pewne problemy naukowe lub matematyczne przekształcają się w nowoczesne teorie matematyczne i jak teorie te są nadal aktywnymi obszarami badań, w których pojawiają się nowe wyzwania.
Opowiadanie o doświadczeniu niepełnosprawności jest ważnym narzędziem emancypacji. Narracje niefikcjonalne, takie jak autobiografie, reportaże, autoetnografie czy eseje, to nie tylko przedstawienia indywidualnych doświadczeń autorów i autorek, lecz także źródła krytyki społecznej, wykorzystywane do wzmacniania ruchu na rzecz praw osób z niepełnosprawnościami. Klaudia Muca przygląda się współczesnym działaniom emancypacyjnym na rzecz doświadczenia niepełnosprawności, realizowanym za pomocą narracji, uwzględniając ich kontekst społeczny, w tym takie zjawiska jak kryzys opieki, rozwój działań na rzecz praw osób z niepełnosprawnościami i przemiany w strukturze współczesnego polskiego pola literackiego. Autorka zwraca również uwagę na międzynarodowy profil działań związanych z niepełnosprawnością i zestawia wybrane zdarzenia emancypacyjne, które pojawiły się w Polsce, z tymi, które zapoczątkowały rozwój ruchu na rzecz praw osób z niepełnosprawnościami w krajach zachodnich.
Rerki to kolejna książka z serii „Szkoła poprawnej wymowy”. Przeznaczona jest dla dzieci w wieku od 3 lat, które mają trudności z wymową głosek r, l. Zawiera wiele ćwiczeń wymagających od dziecka samodzielnego działania: rysunki, wycinanki, zaznaczanie ilości powtórzeń. Zadania te są dla malucha zabawą, a jednocześnie pomagają w nauce poprawnej artykulacji i zwiększają motywację do dalszej pracy.
Zadania ułożone są według zasad terapii logopedycznej: ćwiczenie wywołanej głoski następuje w sylabach, grupach spółgłoskowych, wyrazach i zdaniach, na końcu zaś w mowie spontanicznej dziecka. Ilustracje są kolorowe, zabawne i czasem zaskakujące, dzięki czemu umilają dziecku terapię.
Z książki mogą korzystać rodzice, logopedzi i nauczyciele przedszkolni oraz nauczania początkowego.
Danuta Kądziołka przedstawia w książce dogłębną i szeroko ujętą analizę problematyki wychowania chrześcijańskiego w rodzinie, z odniesieniem do kontekstu dialogu międzywyznaniowego. Autorka podjęła znaczący trud szczegółowej analizy literatury przedmiotu. Warto podkreślić, że analizy te mają charakter interdyscyplinarny, co świadczy o jej szerokich horyzontach poznawczych. Jest to interesująca pozycja naukową, której lektura przybliży istotne zagadnienie, jakim jest dynamika wychowania w rodzinie chrześcijańskiej w odniesieniu do trzech wybranych wyznań: rzymskokatolickiego, prawosławnego i ewangelicko-augsburskiego. Autorka przedstawia czytelnikowi pogłębione analizy pedagogiczne, a także historyczno-teologiczne, psychologiczne i socjologiczne. Wyniki badań przedstawione w książce mogą wzmocnić dialog ekumeniczny i współpracę pomiędzy wyznawcami poszczególnych Kościołów w obszarze wychowania. Lektura książki może pomóc także rodzicom, którzy starają się wychować dzieci w oparciu o istotne dla nich wartości i tradycje. Ks. dr hab. Grzegorz Godawa, prof. UPJPIIPrzedłożone do recenzji opracowanie dotyczy ważnej poznawczo i społecznie problematyki podejmowanej w inspiracji chrześcijańskiej i wpisuje się w naukową dyskusję nad przebiegiem procesu wychowania w rodzinie wielopokoleniowej. Przyjęcie perspektywy pedagogicznej w oglądzie znaczenia tradycji chrześcijańskich w wychowaniu w rodzinie wielopokoleniowej to ważny i potrzebny współcześnie przedmiot badań i analiz pedagogicznych. Implikuje on wiele istotnych kwestii dotyczących między innymi złożonych uwarunkowań wychowania, efektów oddziaływań wychowawczych czy też zagadnień dotyczących integralności rozwoju i wychowania człowieka. Odnosi się do złożonej struktury biologicznej, psychicznej i duchowej człowieka, co obecnie - w szczególnym kontekście społeczno-kulturowym - wymaga zaakcentowania, rekomendacji i promocji. Autorka sprostała wyzwaniom, jakie stawia przed badaczem opis, wyjaśnienie, rozumienie i interpretacja tak subtelnej, intymnej, a jednocześnie wieloaspektowej i zróżnicowanej rzeczywistości, jaką jest życie rodzinne i wychowanie w rodzinie. Książka może znaleźć wielu odbiorców wśród studentów, młodych badaczy i tych doświadczonych, wśród teoretyków i praktyków, pedagogów i psychologów, przedstawicieli innych dyscyplin społecznych, a także wśród teologów i familiologów, rodziców, duszpasterzy i wychowawców. Dr hab. Danuta Opozda, prof. KUL
Paradoksy osoby Nowe podejście tomistyczne Jedną z najbardziej pouczających rzeczy w książce Mazura jest podejście do metody aporetycznej Arystotelesa, ponieważ zamysłem autora jest zrozumienie paradoksu (zwłaszcza paradoksu osoby ludzkiej) z perspektywy arystotelesowsko-tomistycznej, choć wnikliwie posługuje się on również metodą fenomenologiczną, która pomaga mu osiągnąć zamierzony cel []. Praca Mazura jest pasjonującym studium, odznaczającym się erudycją, przenikliwością filozoficzną, świadomością historyczną i oryginalnością. Curtis L. Hancock (Rockhurst University, Kansas City) Książka Paradoksy osoby Piotra S. Mazura to znakomita opowieść o osobie ludzkiej napisana z filozoficznej perspektywy paradoksów osoby. Pomimo swojej zwięzłości książka jest bardzo wnikliwym i wszechstronnym studium podjętego tematu, czyli paradoksów osoby. Z wielką precyzją i przejrzystością ukazuje napięcia tkwiące w osobie ludzkiej oraz analizuje je w wymiarze egzystencjalnym, logiczno-epistemologicznym i ontologicznym. John P. Hittinger (University of St. Thomas, Houston) Publikacja Piotra S. Mazura jest godna polecenia ze względu na nowatorstwo problematyki i jej teoretyczne pogłębienie. Może konkurować z licznymi nurtami filozofii europejskiej, które zmierzają w kierunku dekonstrukcji pojęcia osoby, prowadząc w zasadzie do filozofii bezosobowej oraz do banalnego witalistycznego i naturalistycznego spłaszczenia jej obrazu. Vittorio Possenti (Universita Ca Foscari, Venezia)
W ostatnich latach coraz większym zainteresowaniem na polu resocjalizacji cieszy się wspomaganie tradycyjnych metod pracy wychowawczej alternatywnymi rodzajami interwencji terapeutyczno-wychowawczych. Jedną z nich jest arteterapia, rozumiana w szerokim ujęciu jako działanie przez sztukę. [...]. Wykorzystanie sztuki do różnych działań nie tylko identyfikuje potrzeby wychowanka, ale też prowadzi do ujawnienia drzemiącego w nim potencjału, pomaga podnieść jego samoocenę i wzmocnić wiarę w swoje możliwości. Udział w różnych formach aktywności przez sztukę rozwija u młodych ludzi kompetencje społeczne, pozwala zmienić ich dotychczasowe schematy poznawcze, aby w przyszłości mogli oni lepiej funkcjonować w społeczeństwie. Ponadto młodzi ludzie uczą się samodyscypliny, pracowitości, odpowiedzialności, poznają siebie, własne możliwości i umiejętności. W niniejszej publikacji zamieszczono badania na temat wykorzystania arteterapii (terapii przez sztukę) w pracy z wychowankami salezjańskich Młodzieżowych Ośrodków Wychowawczych w Polsce. Fragment Wprowadzenia do książkiKs. dr hab. Bogdan Stańkowski - prof. Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie. Obszary zainteresowań naukowych i badawczych: resocjalizacja, system prewencyjny ks. Bosko, wychowanie w społeczeństwie pluralistycznym, relacyjność w systemie wychowawczym i pomocowym. Dr hab. Barbara Skałbania - prof. Uczelni Korczaka w Warszawie. Obszary zainteresowań naukowych i badawczych: terapia pedagogiczna i wychowawcza, wspomaganie osób w procesie edukacji i rozwoju, inkluzja edukacyjna i społeczna, poradnictwo i pomoc psychologiczno-pedagogiczna.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
