Azjatycka Wielka Gra to książka o transformacji politycznej, gospodarczej i społecznej współczesnego świata, w którym centrum wydarzeń o globalnym znaczeniu stopniowo przesuwa się ze sfery atlantyckiej do obszarów Indo-Pacyfiku. Kontynent azjatycki jest miejscem, gdzie znajdują się największe interesy ekonomiczne i wyzwania geostrategiczne dla Stanów Zjednoczonych, gdzie Rosja poszukuje dla siebie możliwości budowania potężnych sojuszy i gdzie wiele państw europejskich zamierza wzmocnić własną gospodarkę i pozycję polityczną dzięki rozmaitym porozumieniom z wybranymi partnerami. Azja Południowa odgrywa tutaj rolę szczególną, albowiem Indie – najludniejszy dzisiaj kraj świata – starają się usilnie powstrzymać w całym regionie ekspansję Chin i zapewnić sobie w niedalekiej przyszłości status supermocarstwa. Autor opisuje skomplikowane procesy walki o dominację polityczno-gospodarczą i kulturową w Azji Południowej, szczegółowo przedstawiając dynamikę przemian w Indiach, Pakistanie, Bangladeszu, Sri Lance i Nepalu. Azjatycka Wielka Gra to publikacja, która próbuje zdefiniować i objaśnić złożoność problematyki międzynarodowej na największym kontynencie naszego globu. Praca ta wprost idealnie wpasowuje się w aktualne tendencje na arenie międzynarodowej: wyłaniający się nowy porządek światowy, z rosnącą rolą w nim Azji, w tym Indii. Jako taka może liczyć na spore zainteresowanie medialne, a także w młodym pokoleniu, bardziej otwartym na świat i nowe treści oraz perspektywy, które akurat tutaj są eksponowane. W istocie rzeczy ujmowane są dwie główne kwestie: nowy układ sił na globie i wzrost znaczenia w nim Azji oraz rola, jaką odgrywa w tym procesie Azja Południowa, począwszy od Indii. W tym sensie jest to pozycja unikatowa na polskim rynku wydawniczym, wchodząca w istotną lukę badawczą i wypełniająca ją z prawdziwą głębią i rozmachem. Prof. dr hab. Bogdan Góralczyk, Uniwersytet Warszawski, były ambasador RP w Tajlandii Mamy więc do czynienia nie tylko z indocentrycznym, ale nawet azjocentrycznym podejściem. Autor w sposób bardzo rzetelny, oparty na dogłębnej wiedzy, identyfikuje i wskazuje związki przyczynowo-skutkowe między tożsamością państwową, uwarunkowaniami kulturowymi, wizją państwa i stosunkami międzynarodowymi w kontekście Indii i państw regionu Azji Południowej. To holistyczne, wielowymiarowe ujęcie, które zarazem jest spójne, należy wyróżnić. Książka pozwala zrozumieć, jak Indie postrzegają swoją rolę i rolę innych mocarstw w regionie Azji. Dr hab. Jakub Zajączkowski, Uniwersytet Warszawski Piotr Kłodkowski - orientalista i politolog, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor wizytujący na University of Rochester (stan Nowy Jork). Ambasador RP w Indiach (2009–2014). Autor wielu publikacji o tematyce azjatyckiej, m.in. Homo mysticus hinduizmu i islamu (1998), O pęknięciu wewnątrz cywilizacji (2005), Doskonały smak Orientu (2006), Imperium boga Hanumana. Indie w trzech odsłonach (2018). Laureat nagród „Znaku” i Hestii im. ks. Józefa Tischnera oraz Fundacji Batorego im. Beaty Pawlak.
Jak badać użytkowników Facebooka? Jakie wyzwania stoją przed osobami analizującymi TikToka? Czy potrzebujemy nowych teorii wyjaśniających świat mediów społecznościowych w dobie algorytmizacji i platformizacji kultury? Autorka odpowiada na powyższe pytania, opisując aktualne nurty analityczne, wyniki autorskich badań oraz przywołując prace innych badaczy i badaczek serwisów społecznościowych. Omówione w książce teorie i metody pozwolą czytelnikom lepiej zrozumieć specyfikę terenu badawczego, jakim są współczesne media społecznościowe, w których obok użytkowników ludzkich coraz większą rolę odgrywają aktorzy nie-ludzcy. Monografia może zainteresować komercyjne podmioty zajmujące się badaniami i monitorowaniem platform społecznościowych, a także pracowników działów PR firm i instytucji oraz media plannerów. Pozwala bowiem zdać sobie sprawę ze specyfiki mediów społecznościowych, różnorodnych dynamik związanych z ich użytkowaniem oraz unikalności dyskursów i porządków władzy kształtujących się w ich obrębie. Autorka z niezwykłym wyczuciem przekłada wszystkie te uwarunkowania na etapy projektowania badań, co sprawia, że czytelnik zostaje wyposażony w bogatą wiedzę na temat tego, co, jak i gdzie badać w ramach owych platform. Z recenzji dr. hab. Jana Stasieńko, prof. UDDSW Aleksandra Powierska– kulturoznawczyni i medioznawczyni, adiunktka w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Praktyczka i teoretyczka. Autorka „Podcastu Netnograficznego”. Interesuje się nowymi mediami, a w szczególności serwisami społecznościowymi i komunikacyjną rolą obrazów publikowanych w internecie.
Po zeszłorocznym znakomitym debiucie literackim („Przeciw uzbrojonym analfabetom”) Jan Majchrowski daje nam tym razem opowieść o… książkach, zwłaszcza (choć nie wyłącznie) zanurzonych w politycznym sosie swojej epoki. Stąd jej intrygujący tytuł. Jednocześnie jest to opowieść o ludziach: tych nieznanych i tych bardzo znanych, z którymi autor zetknął się jako wojewoda, jako profesor na Wydziale Prawa UW, jako sędzia Sądu Najwyższego, albo znacznie wcześniej. Jego bohaterowie, jak u dobrego malarza, są uchwyceni za pomocą kilku kresek, które pozwalają im ożyć na kartach „Polidruków” z ich istotnymi - aczkolwiek przeważnie komicznymi - cechami. Jan Majchrowski nie oszczędza przy tym i swojej osoby, choć z ofiarami swych dygresji obchodzi się raczej dobrodusznie. Mimo że „Polidruki” mogą rozśmieszyć do łez, to jednak barwny i lekki język autora, którym bawi siebie i czytelnika, służy dotknięciu spraw arcyważnych i poważnych. Nie tylko politycznej historii Polski i jej dnia dzisiejszego, kondycji polskiej inteligencji i sądownictwa, ale także losu Europy, zagadnień rasizmu, odpowiedzialności za czyny i słowa, a nawet stosunku do prawdy i spraw dotykających metafizyki. Nie ukrywa przy tym własnego zdania i własnych ocen.
W Narodzić się Luce Irigaray – jedna z czołowych filozofek współczesnych, której myśl wykładana jest na uniwersytetach na całym świecie – proponuje nowy sposób rozumienia tego, kim jest człowiek. W swoim namyśle nad istotą człowieczeństwa skupia się w szczególności na pytaniu o początki i pochodzenie. Przełamuje tym samym paradygmat ustanowiony przez androcentryczną tradycję filozoficzną Zachodu, dla której dominującym punktem odniesienia jest przeważnie śmierć. Tymczasem wedle Irigaray kwestią fundamentalną są narodziny, rozumiane z jednej strony jako afirmacja autonomii, z drugiej – jako droga ku relacyjności i rozwojowi istoty ludzkiej. Bez względu na nieznane okoliczności naszego poczęcia pragnęliśmy się narodzić. Nasze istnienie nie może być wynikiem zwykłego przypadku, a nasza chęć do życia objawiła się wyraźnie w chwili naszych narodzin. To my sami mieliśmy wpływ na ten moment. I to my zrodziliśmy siebie za sprawą pierwszego oddechu. Pomimo że mały człowiek, aby przetrwać, długo pozostaje zależny od innych, to on dał sobie życie, by móc przyjść na świat – i dał to życie sobie samemu. Jeżeli nawet został poczęty przez dwoje ludzi i zaczął swoją ludzką egzystencję w ciele innej, to samodzielnie podjął decyzję, by się pojawić w uniwersum tego, co żyjące. – Luce Irigaray
Remigiusz Rosicki podjął się w swojej książce przeprowadzenia analizy regulacji prawnych w zakresie kryminalizacji działalności szpiegowskiej. Dokonał także opisu procederu szpiegostwa w Polsce i przybliżył kryminalny charakter aktywności szpiegowskiej w Polsce, formułując prognozę kryminalną. Książka Remigiusza Rosickiego posiada także zauważalny walor publicystyczny – powinna zainteresować zarówno prawników, jak i politologów.
„Samą kategorię szpiegostwa, która wybrzmiewa zresztą w tytule pracy, należy rozumieć dwojako w zależności od kontekstu – gdyż w dokonywanej analizie będzie ona stosowana zarówno w stosunku do czynów penalizowanych oraz niepenalizowanych na gruncie polskiego prawa karnego a także w stosunku do czynów zabronionych, które doktrynalnie nie zostały określone mianem szpiegostwa, jednak intuicyjnie w powszechnym odbiorze są tak traktowane. Stąd też do zakresu przedmiotowego analizy szpiegostwa zostały włączone takie czyny zabronione jak dezinformacja i zdrada dyplomatyczna. Należy przy tym zwrócić uwagę, że zakres kryminalizacji szpiegostwa na przestrzeni minionych dekad ulegał zmianom – oczywiste jest zatem, że musiał zmieniać się również zakres tego, co doktrynalnie określano mianem szpiegostwa. W niniejszej pracy za właściwą mianowniczo kategorię zbiorczą, wspólną dla wszystkich włączonych do analizy przypadków, uznano kategorię działalności szpiegowskiej.” – Ze wstępu
Budzisz się rano i okazuje się, że masz dodatkową tożsamość - sobowtóra, który jest prawie tobą, a jednak wcale nie jest. A ten sobowtór zajmuje się tym, co jest twoją specjalnością, ale propaguje wszystko to, przeciw czemu przez całe życie walczyłaś.Coś takiego spotkało uznaną aktywistkę i intelektualistkę Naomi Klein. Stanęła twarzą w twarz z sobowtórką, której poglądy są dla niej odstręczające, ale nosi identyczne imię, a jej publiczny wizerunek jest na tyle podobny do wizerunku Klein, że ludzie zaczęli je mylić.W swojej najnowszej książce Naomi Klein wnikliwie analizuje, co zrobiły z naszymi społeczeństwami i duszami branding, programy oszczędnościowe i spekulacja kryzysem klimatycznym. Spogląda do wewnątrz, na krajobraz naszej psychiki, a także na zewnątrz, wypatrując możliwości, które dawałyby nadzieję w obliczu kryzysów w gospodarce, ochronie zdrowia i polityce. Przywołując na pomoc między innymi Zygmunta Freuda, Jordana Peele'a, Alfreda Hitchcocka i bell hooks, Klein nie stroni od kpiny i ukazywania śmieszności, gdy mierzy się z osobliwymi sobowtórami, które nas nawiedzają i stały się tak znajome i bliskie, jak zniekształcone odbicie w lustrze. Autorka stara się rozbić to lustro, by wytyczyć drogę wiodącą poza rozpacz.Co takiego zaniedbaliśmy, zajęci polerowaniem i doskonaleniem naszego cyfrowego odbicia w lustrze? Czy możliwe jest pozbycie się sobowtórów i przezwyciężenie patologii kultury, która wszystko zwielokrotnia? Czy możemy opracować politykę zbiorowej troski i naprawdę rozliczyć się z historycznymi zbrodniami?Intelektualna przygoda w sam raz na nasze czasy.
Drugie wydanie książki wzbogacone o nowe aforyzmy i grafiki Czym jest lewica? Gdy nikt mnie o to nie pyta, wiem. Gdy próbuję to wytłumaczyć, nie wiem. Myślę jednak, że potrafię opisać, jakim chciałbym widzieć człowieka lewicy. Blisko 800 kapsułek tekstu, które składają się na książkę Wieczna lewica powinno mu służyć za swego rodzaju zwierciadło. Czytelnik znajdzie tutaj aforyzmy i anegdoty, myśli i maksymy, prawdy i paradoksy osadzone równie mocno w historii lewicy, jak w problemach teraźniejszości. Każdy z nich, choć długością przypomina tweet, stanowi zarówno zamkniętą całość, jak i część pełniejszego wywodu dotyczącego lewicowej tożsamości oraz tego, czemu i komu ma służyć lewica w XXI wieku. Lewica nie powinna być ideologią, zbiorem doktryn ani partią polityczną. Musi być czymś znacznie więcej: postawą, drogą życiową wynikłą z wierności pewnemu kodeksowi postępowania. Alain mówił, że nie jest socjalistą, anarchistą ani komunistą. Wszystkie te nurty są zbyt świeżej daty, wszystkie są przejściowe. On uważał, że należy do „wiecznej lewicy”. Nie szukaj początków „wiecznej lewicy” w pismach XIX-wiecznych filozofów i ekonomistów. Zastanów się raczej, czy pierwszym lewicowcem był Prometeusz, czy Lucyfer. Marcin Giełzak odarł lewicowość z historycznych kostiumów, wyabstrahował jej rdzeń, czystą esencję. Substancję nową, ciekawą, zaskakującą, z którą większość realnych lewicowców – dawnych i dzisiejszych – nigdy by się nie zgodziła. Ten ich milczący sprzeciw w niczym autorowi nie przeszkadza; nie jest historykiem lewicy, mierzy wyżej, stawia się w pozycji jej nauczyciela. Szuka tylko tych myśli, z którymi może ona powrócić do gry. Jego przemyślenia są dojrzałe, przytomne, rześkie. Niewiarygodne! Ożywił trupa. Uczynił polską lewicowość na nowo atrakcyjną. Czy jego oferta tchnie siłę w innych? Trudno przewidzieć, ale jego samego świetnie uzbroiła. Wydeptał sobie grunt, na którym stoi pewnie i mocno. Z którego może toczyć spory z każdym i wygrywać z każdym. Ma przemyślaną mechanikę idei, ma przemyślaną logikę politycznej rzeczywistości, zarazem uniknął cynizmu. Do świata polskich sporów wdarł się niezwykle mocny szermierz. Swoich rywali – prawicowych i liberalnych – ogrywa w kilku ruchach. Może dla lewicy okaże się mało atrakcyjny, ale dla wrogów lewicy stać się może „wiecznym kłopotem”. - Robert Krasowski
Książka Profesor Janiny Kostkiewicz stanowi wnikliwe, całościowe i wielostronne studium zagadnień podejmowanych przez ks. Stanisława Podoleńskiego, które – w sposób kompetentny i rzetelny – autorka poddała analizie i obiektywnej ocenie. Temat opracowania i jego kompozycja ujawniają dogłębną znajomość naukowej spuścizny jezuity oraz umiejętność jej […] prezentacji w płynnym toku narracji. Ksiądz Podoleński należy do reprezentantów katolickiego nurtu pedagogiki. Otrzymał solidne wykształcenie humanistyczne, był uformowany w szkole duchowości św. Ignacego Loyoli. Znał pedagogikę ignacjańską, której zasady zapisano między innymi w słynnej Ratio studiorum. Nic zatem dziwnego, że wykazuje integralne spojrzenie – wypływające z jego chrześcijańskiej wizji – na człowieka jako osobę stworzoną na obraz i podobieństwo Boga (Rdz 1, 27). W wizji tej istotne były: godność osoby ludzkiej, jej podmiotowość, wolność i otwarcie na transcendentalia. Autorka podkreśliła, że prace pedagogiczne ks. Podoleńskiego „mają interdyscyplinarny charakter, tworzą jeden z najszerszych i najoryginalniej wyrażony w warunkach dwudziestolecia międzywojennego obszar pedagogiki społecznej”, cechują się prospołecznym i wspólnotowym wymiarem, a wyjątkowe „zaangażowanie ks. Podoleńskiego we wdrażanie katolickiej nauki społecznej i moralności katolickiej było przede wszystkim wynikiem osobistych decyzji w kwestiach pracy dla dobra wspólnego”. Z recenzji ks. dra hab. Stanisława Cieślaka SJ, prof. UIK Janina Kostkiewicz – pedagog, profesor na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przewodnicząca Rady Dyscypliny Pedagogika UJ, założycielka i redaktor naczelna czasopisma „Polska Myśl Pedagogiczna”. Badaczka konserwatywnego nurtu polskiej myśli pedagogicznej, głównie katolickiej. Jej prace dotyczą pedagogiki ogólnej, historii pedagogiki oraz filozofii wychowania. Autorka, współautorka i redaktorka 23 książek, między innymi: Wychowanie do wolności wyboru. Ponadczasowy wymiar pedagogiki F.W. Foerstera, Kierunki i koncepcje pedagogiki katolickiej w Polsce (1918–1939), Pedagogika humanizmu społecznego Andrzeja Niesiołowskiego, Crime without Punishment… The Extermination and Suffering of Polish Children during the German Occupation 1939–1945, Polski nurt krytyki nazizmu. Aspekty ideologiczne i pedagogiczne.
Wybór tekstów Andersa Bodegarda dokonany przez dwójkę przyjaciół i kolegów po fachu Larsa Kleberga i Jana Stolpego z okazji osiemdziesiątych urodzin autora. Na język polski książkę przełożyło ośmioro tłumaczy i tłumaczek, byłych studentów, znajomych i przyjaciół Bodergarda, towarzyszy na tłumackiej ścieżce. Ze Wstępu Larsa Kleberga i Jana Stolpego Wybór bogaty i wszechstronny, a jednak daje tylko przedsmak jego pracy w roli przewodnika, wykładowcy i językoznawcy w najszerszym znaczeniu tego słowa. Teksty powstały w różnych okolicznościach jako artykuły, wprowadzenia i komentarze do książek. Tytuł książki Kontrabanda kontredans pochodzi z tekstu o karnawalistyczno-barokowej powieści Gombrowicza Trans-Atlantyk. Ale para wyrazów kontrabanda i kontredans tak naprawdę opisuje rozpiętość całej produkcji Andersa. Z jednej strony przekonanie o istotności importowania obcych, budzących lęk zagranicznych myśli, by naszą kulturę utrzymać przy życiu. Z drugiej strony radość wprawiania języka szwedzkiego, przymuszonego obcymi pierwowzorami, w nowy ruch, nowe rytmy.
Książka Co oni mówią? Co oni myślą? powstała z myślą o osobach, głównie dzieciach, które mają problemy z rozpoznawaniem myśli i emocji innych. Pomaga ona odczytywać to, co niewypowiedziane, to, co widać dzięki mimice twarzy oraz ruchom i postawie ciała. W publikacji opracowano 54 fotografie. Na stronach parzystych znajdują się zdjęcia dla dziecka. Na stronach nieparzystych umieszczono pytania, które czyta dorosły pracujący z uczniem. Dodatkowo uczeń musi określić, co mówi lub myśli oraz czuje każda z osób przedstawionych na zdjęciu.
Problemy dotyczące przyszłości Unii Europejskiej stały się w ostatnich latach niezmiernie istotne, zwłaszcza w kontekście zmian politycznych i społecznych w całej Europie, w tym również w Polsce i Austrii. Badanie postaw pro i antyeuropejskich staje się kluczowym obszarem analizy, pozwalającym zrozumieć dynamikę społeczeństw europejskich w obliczu wyzwań politycznych, ekonomicznych i kulturowych. Wybory do Parlamentu Europejskiego pokazują, że z każdą eurokampanią wydłuża się lista wspólnych tematów do podjęcia, takich jak polityka migracyjna, koszty zielonej transformacji, bezpieczeństwo Europy, a także problem rosnących wpływów skrajnej prawicy. Rozważania zawarte w tej publikacji dotyczą lat 2015–2021. Na podstawie analizy artykułów z dwóch opiniotwórczych tygodników - „Polityki” i „Der Spiegel” - zbadane zostały postawy obywateli wobec idei wspólnej Europy. Kluczowym celem badania jest nie tylko identyfikacja tendencji pro- i antyeuropejskich, lecz także zrozumienie głównych czynników kształtujących te postawy w Polsce i Austrii.
Od Autorki
Największą zaletą […] monografii są przede wszystkim badania własne, przeprowadzone na potężnym materiale, przygotowane zgodnie z kanonami metodologii nauk społecznych, przynoszące interesujące poznawczo rezultaty. […] Nie jestem w stanie wskazać innej pracy, opartej na analizie przekazów medialnych dwóch konkretnych tygodników (,,Der Spiegel’’ i ,,Polityka’’), operującej w obszarze euroentuzjazmu i eurosceptycyzmu w określonym periodzie. […] książka jest wielowymiarowo konkurencyjna, czyli trudno jest mi wyobrazić sobie sytuację, w której jakiś inny autor wybrał taki, a nie inny problem badawczy, określił takie, a nie inne tło analiz, wskazał takie, a nie inne tytuły prasowe, w takich, a nie innych krajach […]. To właśnie potwierdza innowacyjność pracy’’.
Z recenzji . dr hab. Katarzyny Dojwy-Turczyńskiej,
prof. Uniwersytetu Wrocławskiego
,,Badania opisane w […] pracy cechują się wysokim stopniem oryginalności, a publikacja zapełnia istniejącą lukę w zakresie literatury naukowej na temat postaw pro- i antyeuropejskich w Polsce i Austrii. Ze względu na atrakcyjność tematu i jasne przedstawienie wywodu publikacja może znaleźć szerokie grono odbiorców’’. […] Warto przetłumaczyć książkę na język niemiecki i rozpowszechnić w Austrii.
Z recenzji dr hab. Andrzeja Kansego,
prof. Akademia Mazowiecka w Płocku
Prezentowany zbiór esejów to pierwsze polskie opracowanie twórczości, a poniekąd także życia Flannery OConnor. Odzwierciedla obecny stan badań, jak również metodologie badawcze trzech dyscyplin naukowych: literaturoznawstwa, teologii i filozofii. Obejmuje całokształt dorobku pisarki (w tym także eseje i listy), biografię, recepcję i strategie przekładu na język polski. Flannery OConnor (19251964) opublikowała dwie krótkie, kontrowersyjne powieści i jeden tom opowiadań, które od razu przypadły czytelnikom do gustu. Drugi ukazał się już po jej śmierci. Była mistrzynią krótkich form. Stała się inspiracją dla kolejnych pokoleń pisarek, w tym Alice Munro, Joyce Carol Oates i Samanty Schweblin, artystów: Kelly Puissegur i Bennyego Andrewsa, filmowców: braci Coen i Quentina Tarantino, muzyków: Brucea Springsteena i Lucindy Williams. W jej opowiadaniach i powieściach panują przemoc i mrok, przyprawione dużą dozą czarnego humoru. Zaliczana jest do nurtu Southern Gothic (opowieść gotycka Południa Stanów Zjednoczonych), sama uważała jednak, że reprezentuje głównie pisarstwo katolickie. Należy zaznaczyć, że choć swoją teologię codzienności zwykłych ludzi uprawiała w regionie, w którym katolicy stanowili wyśmiewaną mniejszość, pozwalała sobie na bolesne ironizowanie. Publikowane po śmierci OConnor eseje i wybory listów w coraz to nowych konfiguracjach dopełniają obrazu jej pisarstwa.Obydwie powieści ukazały się w tłumaczeniach na język polski: Mądrość krwi (1992), Gwałtownicy porywają Królestwo Niebieskie (1993) oraz Mądrość krwi. Gwałtownicy je porywają (1997). Wydany w 2019 roku zbiór 31 opowiadań Ocalisz życie, może swoje własne stanowi lekcję historii przekładu. W 2020 roku opublikowano także tom Misterium i maniery. Pisma przygodne.
Potrzebujesz skutecznych strategii, jak postępować z dzieckiem z AUTYZMEM w szkole? W tej książce znajdziesz praktyczne porady i sugestie, przedstawione na przykładzie 15 sytuacji wynikających z typowych trudności towarzyszących zaburzeniom ze spektrum autyzmu. Zadbaj o przejrzyste polecenia. Dowiedz się, jak przekazywać informacje, żeby dziecko nie miało trudności z ich zrozumieniem Graj zespołowo. Do wychowania dziecka potrzebna jest cała wioska! Współpraca z innymi nauczycielami i pracownikami szkoły usprawni proces edukacyjny Nie zmuszaj. Uwzględnij indywidualne potrzeby dziecka i jego trudności sensoryczne, a praca w klasie będzie skuteczniejsza i przyjemniejsza. Zawsze pamiętaj, że dziecko z autyzmem może wykazywać zachowania problemowe, ale NIE JEST dzieckiem problemowym.
Czym jest patyk, a czym kijek? Kto ma nogę, a kto nóżkę? Co znaczy "ha, ha"? I dlaczego mówi się "podobny kubek w kubek"?Zapraszamy do wspólnej zabawy językiem polskim!W tej książce znajdziecie słowa, które towarzyszą nam od początku życia. Używamy ich od małego, ale czy wiecie, że można się nimi również doskonale bawić? Dla niektórych to jasne jak słońce! Jerzy Bralczyk i Jarosław Mikołajewski - językoznawca i poeta - zapraszają was na pełną fantazji wyprawę do krainy słów. Zabierzcie ze sobą dobrych kompanów: tatę, babcię, pradziadka... Po drodze znajdziecie wiele okazji do wspólnych eksperymentów z językiem - tak lekkich i radosnych, jak łącząca pokolenia gra w pchełki.Autorzy tej książki wychodzą naprzeciw dzieciom. Co ja piszę! Oni są dziećmi. Mają gotowość zaglądania za horyzont słów, chęć do zabawy i kreacji. I mają w sobie mnóstwo dziecięcej odwagi! I powiem wam jeszcze, że ta książka jest jak cebula. Składa się z warstw i można ją obierać na wiele sposobów, które zachwycą dziecko, ale także najbardziej wymagającego dorosłego.Katarzyna Stoparczyk
Publikacja będzie pomocna w codziennej pracy nauczycieli i wychowawców; nauczycieli specjalistów: terapeutów, logopedów, oligofrenopedagogów; pedagogów i psychologów. Ułatwi nauczycielom dostosowanie wymagań edukacyjnych wynikających z programu nauczania do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych, a także możliwości psychofizycznych ucznia w ramach prowadzonych zajęć edukacyjnych oraz zajęć specjalistycznych. Może być ona w pełni wykorzystana podczas tworzenia indywidualnych programów edukacyjno-terapeutycznych dla uczniów posiadających orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu lekkim.
Publikacja powstała również z myślą o uczniach:
posiadających orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania oraz indywidualnego rocznego przygotowania przedszkolnego
posiadających opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej
z trudnościami w nauce wynikającymi z deficytów rozwojowych typu dysleksja, dysortografia, dysgrafia
ujawniających trudności w nauce matematyki (dyskalkulia)
ze stwierdzonymi zaburzeniami w zachowaniu, nadpobudliwością ruchową, ADHD
słabowidzących i słabosłyszących oraz z niedosłuchem
przewlekle chorych (cukrzyca, epilepsja, porażenie mózgowe)
w stosunku do których stwierdzono potrzebę udzielenia pomocy psychologiczno-pedagogicznej (nieposiadających ani opinii, ani orzeczenia).
Wydanie zaktualizowane, zgodne z Rozporządzeniem Ministra Edukacji z dnia 28 czerwca 2024 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej (Dz.U. z 2024 r. poz. 996).
W PRL-u wszystko miało wymiar polityczny - od czerwonych krawatów po coca-colę i szynkę. Nic dziwnego, że władze Polski Ludowej do swej polityki i propagandy postanowiły wprząc również zwierzęta.Stonka, żubroń i kryl - z pozoru dzieli je wszystko: wielkość, tryb życia, pochodzenie, środowisko naturalne, a nawet rola, jaką odgrywają w gospodarce i ludzkiej wyobraźni. Żerujący na kartofliskach żuk, krzyżówka krowy z żubrem i mały antarktyczny raczek zostały jednak sprytnie wykorzystane do zbudowania mitycznej opowieści o sile i dobrobycie - stonką straszono i mobilizowano społeczeństwo, żubroń i kryl miały być nadzieją na półki pełne taniej i zdrowej żywności. Apogeum popularności każdego przypadło na inną dekadę: stonka kojarzy się dziś ze stalinowskimi kronikami filmowymi, o eksperymentach nad żubroniem mówiło się entuzjastycznie już za czasów Gomułki, kryl to ukochane dziecko gierkowskiej propagandy sukcesu. Lata osiemdziesiąte zaś to stopniowy schyłek iluzji związanych z socjalistyczną "superżywnością".PRL coraz częściej staje się przestrzenią nowych interpretacji i kulturowych rozrachunków. Monika Milewska proponuje nowatorskie odczytanie historii powojennej Polski. I rak ryba to nie tylko fascynująca podróż przez kolejne polityczne ekosystemy: od pola kartofli przez Puszczę Białowieską aż po lody Antarktyki. To także opowieść o całej epoce - jej absurdach, paradoksach i niespełnionych obietnicach."Wydaje się, że żyjemy w czasach, gdy wszystko ma wymiar polityczny. Jednak autorka "I rak ryba" pokazuje, że w czasach słusznie minionych było tak samo. Komunistyczny obóz bohatersko walczył z wrażym amerykańskim najeźdźcą w "osobie" stonki ziemniaczanej, chciał pod czerwonym sztandarem karmić Polaków równie czerwonym befsztykiem z żubronia czy zaspokoić głód białka krylem. Ładny owad lubiący liście ziemniaka, żubr i krowa - rodzice żubronia, a nawet malutki morski skorupiak padli ofiarą politycznych rozgrywek. Ciekawe, dowcipne i zgodne z biegiem ówczesnych wydarzeń. Polecam, tym bardziej że żubroniowa historia wiąże się z moim ojcem Edwardem Sumińskim. Szkoda tylko, że za prawie każde ludzkie działanie zwierzęta płacą najwyższą cenę." Dorota Sumińska
Kilka razy w tygodniu s. Małgorzata Chmielewska zapisuje to, co widzi z okien schronisk dla osób bezdomnych, w których mieszka. Od ponad 30 lat nosi buty zamiast skrzydeł, bo wie, że praca z wykluczonymi, zaniedbanymi, niepełnosprawnymi oraz niekochanymi to nie bujanie w obłokach, tylko chodzenie twardo po ziemi, nierzadko w błocie. I chociaż czasem brakuje pieniędzy na dobre buty, to s. Chmielewska nigdy nie traci pogody ducha. Ta książka to zapis zmagania się z codziennością osób na dnie, walki z bezdusznością, ale również miłości do ukochanego syna. Jeśli poszukujecie matczynej czułości, niezgody na niesprawiedliwość, a także prawdziwej, pisanej z pierwszej ręki opowieści o biedzie i wykluczeniu oraz nadziei i wierze, powinniście sięgnąć po tę książkę. KUPUJĄC TĘ KSIĄŻKĘ, WSPIERASZ DOMY WSPÓLNOTY CHLEB ŻYCIA *** Prostym językiem i lekko na przekór. Ta książka jest dobra! Tak dobra jak jej autorka. Znajdziecie tu krótkie historie codziennego życia człowieka, który wierzy naprawdę. I ratuje świat. Wiele światów. Jest takie powiedzenie: „To byli bardzo biedni ludzie, mieli tylko pieniądze”. Po lekturze tej książki staniemy się bogatsi. RENATA PRZEMYK *** Ten zbiór krótkich tekstów siostry Małgorzaty Chmielewskiej – bardziej zapisków zanotowanych gdzieś pomiędzy jednym obowiązkiem a drugim niż wystudiowanych felietonów – ma nieprawdopodobną siłę oddziaływania. Niesie w sobie moc. Taką, jakiej potrzeba, by uścisnąć najserdeczniej drugiego człowieka, by podać pomocną rękę komuś, kto jest od nas słabszy, by spojrzeć w lustro bez zgorzknienia. Siostra Chmielewska pisze o sile miłości, i nie ma w tym nawet cienia patosu. Jest po prostu ludzkie życie, zawsze warte przeżycia. ANNA DZIEWIT-MELLER
Książka powstała z potrzeby zrozumienia jednej z najważniejszych i najbardziej skomplikowanych kwestii współczesnego prawa rodzinnego - pieczy współdzielonej. Jest to temat, który dotyczy nie tylko specjalistów z dziedziny prawa, socjologii czy psychologii, lecz przede wszystkim rodziców, którzy każdego dnia mierzą się z wyzwaniami związanymi z uregulowaniem i realizowaniem opieki nad dziećmi po rozstaniu. Publikacja dotyka nie tylko przepisów prawnych, ale głównie ludzkich emocji, relacji i codziennych wyborów. Piecza naprzemienna to nie tylko kwestia regulacji prawnych, ale realne wyzwanie dla rodzin, społeczeństwa i instytucji, które je wspierają.
Globalizm, lokalizm i nowe średniowiecze to książka o końcu moderny, który nie jest już postmodernistyczną grą resztkami. Tworzy bowiem nową jakość polityczną, społeczną i gospodarczą, o której można mówić w analogii do średniowiecza. To autorska interpretacja procesów zmieniających nieodwracalnie rzeczywistość, ale zarazem przywodzących na myśl zjawiska zdawałoby się odległe i dawno minione. Książka stara się odpowiedzieć na pytanie, co staje się nową scholastyką i nową religią zachodnich społeczeństw, ale i spojrzeć szerzej, jak niedokończony projekt globalny rozpada się na regionalne imperia. Jak kryzys klasy średniej i zaufania do elit prowadzi do nowych podziałów społecznych? I wreszcie co to wszystko oznacza dla tych, którzy wciąż chcą bronić dawnych form politycznych i społecznych? Michał Kuź, ur. 1984, dr, z wykształcenia politolog, filolog i amerykanista, adiunkt w programie stosunków międzynarodowych Uczelni Łazarskiego. Absolwent Louisiana State University i Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Adama Mickiewicza. Publicysta i obserwator życia społecznego. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na historii myśli politycznej i politologii porównawczej. Publikował między innymi w Athenaeum. Polskich Studiach Politologicznych, Przeglądzie Politologicznym, Horyzontach Polityki, Myśli Politycznej i Ekonomicznej i Krakowskich Studiach Międzynarodowych. Jego teksty publicystyczne ukazują się w Nowej Konfederacji, Presjach, Gazecie Polskiej i Rzeczpospolitej. Współtworzy podcast Trzech Panów K.
Moja ufność w przyszłość literatury wywodzi się z przekonania, że istnieją rzeczy, które tylko literatura może wypowiedzieć za pośrednictwem sobie tylko właściwych środków wyrazu.
Italo Calvino
Obowiązkiem humanisty, powiadają niektórzy, jest zadawanie sobie „pytania fundamentalnego: „po jakie licho robię, to co robię?”. A zatem trzeba zapytać: po co nam, czytelnikom i badaczom literatury, kategorie estetyczne? Czy warto się nimi zajmować dlatego, że estetyka pół wieku temu zyskała miano pierwszej filozofii i jej ranga w naukach humanistycznych znacząco wzrosła? Czy też dlatego, że „estetyczna przemiana świata człowieka” jest dobrze rozpoznaną tendencją kulturową XXI wieku? Czy może wprost przeciwnie, nie z powodu aktualnej koniunktury, ale raczej umacniającego się przekonania, że są one dobrem trwałym?
ze wstępu: Apologia kategorii estetycznych
Książka Magdaleny Popiel, Czytanie estetyki. O ufności w przeszłość i przyszłość literatury jest niezwykłej urody opowieścią o przestrzeni literatury i o świecie człowieka – twórcy uwikłanego w artystyczne słowo i działanie, opowieścią opartą na pomyśle widzenia kategorii estetycznych w nieustannym ruchu tworzącym wciąż nowe, zmienne konstelacje, splatające estetykę z bogactwem i nędzą, rozkoszą i kaprysem życia. Jest to więc książka z zakresu antropologii literatury, i równocześnie – chciałoby się powiedzieć słowami tytułów znanych powieści – rozprawa o egzystencji rozpiętej między ,,urodą życia” a ,,ziemią obiecaną” sztuki. Jak celnie określi tę ideę sama Autorka, „melanż tego, co artystyczne, i tego, co egzystencjalne”.
z recenzji prof. dr hab. Anny Krajewskiej, UAM
Prof. dr hab. Magdalena Popiel pracuje w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się literaturą modernizmu w perspektywie estetycznej i antropologicznej oraz komparatystyką literacką i kulturową. Autorka książek: Świat artysty. Modernistyczne estetyki tworzenia (2018), Wyspiański. Mitologia nowoczesnego artysty (2008), Oblicza wzniosłości. Estetyka powieści młodopolskiej (1999). Współredaktorka Światowej historii literatury polskiej. Interpretacje (2020) oraz The Routledge World Companion to Polish Literature (2022). Redaktorka naukowa serii „Biblioteka Narodowa” Ossolineum (2005–2010), współtwórca serii „Biblioteka Polska” wydawnictwa Universitas, członek redakcji „Przestrzeni Teorii”, Rady Programowej „Ricerche slavistiche” i „Biuletynu Polonistycznego”, współredaktor serii „Inventio. Antropologia Tworzenia – Krytyka Genetyczna – Interpretacja” (WUJ i WUŚ); prezes honorowy Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów Polonistycznych, współorganizatorka Światowych Kongresów Polonistów.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
