Marturano widzi w Polsce coś o czym zbyt wielu zapomnianą - część Słowiańszczyzny, a w Słowiańszczyźnie przebogatą, niezwykle ważną, choć kiedyś zapomnianą a dziś nieodkrytą część spuścizny europejskiej. Pozbawiony ograniczeń poprawności znanej współczesnemu światu ze swadą pisze o zderzeniu rodzimej kultury Słowian ze zgoła politycznymi interesami Kościoła, o różnicach w patrzeniu na świat przez pogan i chrześcijan, o wycięciu pradawnych lasów. Pisze o bogach Słowian, Wilgotnej Matce Ziemi, przodkach, obrzędach i obyczajach, świętach i kalendarzu, świątyniach i domu, panteizmie, metodach chrystianizacji w kościołach wschodnim i zachodnim. Wydaje się być wręcz opętany tematem roli kobiet w społecznościach przedchrześcijańskich, kobiecej seksualności i jej mitologicznym ujęciom. Myliłby się jednak, kto by sądził, że roztaczana przez niego wizja przysporzy mu popularności wśród feministek. Pisze bez pruderii, chwilami nieco przesadnie o stosunkach damsko - męskich. A może tak się wydaje tylko z ciasnego, polskiego punktu widzenia? Autor z erudycją poszukuje w prehistorii źródeł niektórych wątków kultury, żywo wczuwa się w postaci świata trwającego tysiące lat, ozywiając potencjalnego chłopa, żercę, kobietę.

Formalnie praca dotyczy poszerzającej się w krajach Zachodu ?modzie? na kremację zwłok zmarłych i coraz większego przyzwolenia na to zarówno w opinii społecznej, jak i w decyzjach Kościołów chrześcijańskich. Stajemy więc przed intrygującym pytaniem: jakie są przyczyny tego swoistego ?trendu?? Jest bowiem rzeczą oczywistą, iż musi to być związane ze zmianą naszego stosunku do śmierci, do zmarłych i do form naszego ?dialogu? z nimi. W książce znajdujemy wiele interesujących przemyśleń na ten temat. [Z recenzji prof. dra hab. Włodzimierza Pawluczuka]

Jest to pozycja ?założycielska? dla nowoczesnego myślenia o tańcu. Będzie stanowić znakomitą całość z inną książką tej samej autorki ?Antropologią sztuk performatywnych. Artyzm, wirtuozeria i interprtacja w perspektywie międzykulturowej ?, opublikowaną wcześniej przez Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego. W swoich badaniach nad tańcem, prowadzonych z perspektywy antropologicznej, Royce łączy własne doświadczenia, związane z tańcem, z wiedzą etnograficzną i wiedzą o kulturze, co pozwala jej sytuować taniec w obrębie innych sztuk performatywnych. Podręcznik ten powinien służyć studentom teatrologii i historii, studentom etnologii, zgłębiającym problematykę rytuałów i obrzędów środkowoamerykańskich, studentom kierunków kulturoznawczych i szeroko pojętej humanistyki, a także zespołom praktyków, badającym taniec ?w działaniu? (instruktorom, tancerzom, choreografom), specjalistom od terapii tańcem, neurobiologom. Publikacja będzie znakomitym materiałem dydaktycznym ze względu na bogatą warstwę merytoryczną, a także przejrzystość, uporządkowanie, prostotę wykładu. Uzupełni ciągle zbyt skromne polskie (i polskojęzyczne) zbiory prac na temat tańca.

Eva Illouz w sposób śmiały i twórczy, nadto klarowny, porusza podstawowe zagadnienia współczesnej kultury. Wychodzi w swoich rozważaniach od zaskakującej tezy, że kapitalizm ukształtował intensywną kulturę uczuć i emocji ? w miejscu pracy, w rodzinie i we wszelkich rodzajach więzi społecznych. Co więcej, jeśli stosunki ekonomiczne w coraz to większej mierze determinowane są przez czucia, to również o sferze uczuć da się stwierdzić, że wszechogarniająca sfera ekonomii odciska na nich swoje piętno. Tę swoistą zależność Illouz określa jako ?kapitalizm emocjonalny? i tropi go w rozmaitych dziedzinach i na różnych poziomach relacji społecznych. ?Kapitalizm emocjonalny? wykształcił kulturę emocjonalną, w której nacisk na uczucia rozbija tradycyjny podział na pozbawioną emocji sferę publiczna i naładowaną uczuciem sferę prywatną. Następuje przemieszanie i złączenie (niekiedy przeciw sobie) dyskursów i praktyk emocjonalnych z ekonomicznymi ? uczucia stają się elementem zachowania ekonomicznego, a życie emocjonalne, zwłaszcza warstw średnich, podporządkowuje się logice ekonomii. Konsekwencją jest urzeczowienie sfery uczuciowej i emocjonalizacja sfery publicznej.

Dla samych gender studies kluczowe okazało się wydobycie i doprecyzowanie przez Anne Oakley rozróżnienia na płeć biologiczną i płeć kulturową, przy czym ta ostatnia stała się naczelną kategorią służącą krytycznej analizie treści społecznych i kulturowych. Już pierwsze jej zastosowania świadczyły o niezwykłym potencjale. Kategoria gender, podobnie jak wcześniej perspektywa feministyczna, pozwoliła dostrzec i poddać analizie nieadresowane dotychczas kwestie, takie jak chociażby kulturowo-społeczne sposoby reprodukowania tożsamości psychoseksualnej człowieka. Ze względu na swój transdyscyplinamy charakter mogła ona rozprzestrzenić się w różnych obszarach nauki, tworząc platformę dla rozwoju badań interdyscyplinarnych. (...) Zebrane w monografii Konteksty feministyczne. Gender w życiu społecznym i kulturze artykuły wywodzą się z różnych obszarów badawczych. Łączącą je cechą jest wykorzystanie narzędzi, jakie dają badania feministyczne i kategoria gender. Różnorodność podejść objawia się nie tylko na poziomie podejmowanych tematów, reprezentowanych obszarów badawczych oraz wykorzystywanych metodologii, ale dotyczy również warsztatu i doświadczeń autorów i autorek. Ze Wstępu

Gdyby nie przedwczesna śmierć, Heinrich Zimmer (1890–1943) stałby się zapewne czołowym indologiem na skalę światową. Niniejsza książka reprezentuje ledwie fragment jego niedokończonych i projektowanych badań. Urodził się w Niemczech, a jego ojciec, o tym samym imieniu, też był indologiem. Heinrich Zimmer junior wykładał m.in. w Heidelbergu, ale w 1939 roku musiał emigrować z powodu polityki rasowej nazistów. Przez Anglię dotarł do USA, gdzie w 1942 roku rozpoczął pracę na Uniwersytecie Columbia. Rok później zmarł nagle na zapalenie płuc. Tekst „Mitów…” ma podstawę właśnie w wykładzie wygłoszonym na tej uczelni. Autor objaśnia sens podstawowych symboli występujących w indyjskich obiektach sakralnych i wytworach zaliczanych z dzisiejszej perspektywy do sztuki. Ukazuje nam świat zupełnie odmienny od naszych zachodnich wyobrażeń, nieoddzielny od bóstwa, które go emanuje w wiecznym cyklu powstawania i ginięcia, zawsze jako złudną „maję”. Interpretacje te dają klucz do ikonograficznego rozumienia sakralnej sztuki hinduizmu i buddyzmu, ale nie są zwykłym słownikiem symboli. Zamysł Zimmera jest dużo głębszy: pod konstelacją masek i pozorów, jakie piętrzy indyjska mitologia, znaleźć klucz do ludzkiej psyche i uniwersalnych praw życia.

W książce autorka starała się przełamać stereotyp funkcjonujący na temat dziewiętnastego wieku jako epoki surowych, skostniałych obyczajów i pruderii. Stereotyp ten wynika z dość pobieżnego czytania przekazów z tamtych czasów. Powszechnie zapominamy o tym, że była to epoka podwójnej moralności - jednej dla kobiet, drugiej dla mężczyzn. Każdą z płci obowiązywał osobny kodeks obyczajowy. Ten stworzony dla kobiet wymagał od nich faktycznie przestrzegania surowych i często trudnych do zniesienia norm obyczajowych. Od kobiet z tak zwanych dobrych domów oczekiwano bezwzględnie czystości przed ślubem i wierności po zawarciu związku, ale z mężczyznami rzecz się miała zupełnie inaczej. Ci bez skrępowania mogli wymykać się nocą z domu czy też z nudnych "frakowych bali", by w męskim gronie gdzieś przy wódce rozpiąć kołnierzyki i odetchnąć swobodą. Pod nieobecność swoich żon panowie odwiedzali "lokale śpiewające", zachodzili z kwiatami do garderób aktorek czy wreszcie do domów publicznych. Warto o tych zjawiskach pamiętać, nim dziewiętnasty wiek w pośpiechu nazwiemy czasem surowych obyczajów, stawiając go za wzór współczesnym.

Jaką rolę więzi braterskie odgrywały w zachowaniu spójności grupy rodzinnej i pozycji społecznej jej członków, także w sytuacjach zagrożenia? Jakie relacje łączyły brata, bratową i bratanków? Jakie wzorce i wartości kształtowały wyobrażenie autora o tych stosunkach? Co oznaczało bycie bratem u schyłku VIII w.? Ku mojemu zdziwieniu, wstępna kwerenda bibliograficzna pokazała, że problem relacji między braćmi jest słabo rozpoznany w literaturze. W zasadzie jedynym zagadnieniem, które doczekało się obszernych analiz, były stosunki między synami Ludwika Pobożnego i ich rywalizacja o władzę. Z drugiej strony, przedmiotem intensywnych studiów były te formy średniowiecznych wspólnot, które odwoływały się do metaforycznie rozumianego braterstwa. Ten brak badań nad problemem więzi biologicznego braterstwa wydał mi się tym bardziej zaskakujący, że przy okazji moich badań nad różnymi zagadnieniami dotyczącymi historii kobiet i rodziny, rola braci okazywała się być niejednokrotnie kluczowa. W języku źródeł wczesnośredniowiecznych terminy „brat” i „braterstwo”, używane zarówno w sensie dosłownym, jak i metaforycznym, są wszechobecne. Niniejsza praca stanowi próbę odpowiedzi na postawione na początku pytania. (od Autorki)

W Dłużycach na Dolnym Śląsku zachował się pełny wystrój świątyni luterańskiej z XVII w. Czworo autorów - studentów historii sztuki Uniwersytetu Warszawskiego podjęło próbę opisania zabytków w tym kościele.

Pierwsza książka o wspaniałym zabytku we Frydmanie, pochodzącym z początku XIV wieku, kościele św. Stanisława BM. Książka prezentuje historię powstania Frydmana i świątyni, opisuje szczegółowo jej wnętrze i zabytki.

Myślanki o Bożym Narodzeniu mogą budzić uśmiech - bo nikt się nie spodziewał (nawet my - autorzy), że także w ten sposób, z innej perspektywy można popatrzeć Święta i związane z nimi zwyczaje! W książeczce twórczo wykorzystaliśmy wiele tradycyjnych zwyczajów i symboli: ubieranie choinki, przygotowania, nakrywanie do stołu, śpiewanie kolęd, składanie życzeń, oczekiwanie na prezenty. Z Myślankami przyglądamy się na nowo kolędom (szczególnie mniej znanym zwrotkom), a nawet próbujemy wspólnie napisać własną domową pastorałkę. Spotykamy kolędników i zwierzęta mówiące (podobno) w noc wigilijną ludzkim głosem. Tworzymy nowe ozdoby i projektujemy szopkę...To Mądry, Świąteczny Prezent dla Całej Rodziny!

“Złota gałąź” sir Jamesa Georga Frazera uważana jest za jedną z najważniejszych książek antropologii społecznej, a na pewno jest w tej chwili już pozycją klasyczną w tej dziedzinie wiedzy. Przywołując obraz J.M.W. Turnera, zatytułowany „Złota Gałąź” („The Golden Bough”, 1834) Frazer rozpoczyna snuć opowieść o pewnym tajemniczym rytuale, odbywającym się cyklicznie nieopodal jeziorka, zwanego przez starożytnych „Zwierciadłem Diany”. W starożytności ów leśny pejzaż był miejscem dziwnej i powtarzającej się stale tragedii. Na północnym brzegu jeziora, tuż pod przepaścistą skałą, na której osiadła współczesna wioska Nemi, znajdował się święty zagajnik i sanktuarium Diany Nemorensis, czyli Diany Leśnej. Niekiedy zwano je również jeziorem i zagajnikiem Arycji. Lecz miasteczko Arycja (obecna La Riccia) znajdowało się o trzy mile dalej, u stóp Góry Albańskiej, a od jeziora, leżącego na zboczu góry w małym zagłębieniu w kształcie krateru, dzielił je bardzo pochyły stok. W tym świętym zagajniku rosło drzewo, wokół którego można było dostrzec krążącą przez cały dzień i prawdopodobnie do późnej nocy mroczną postać. W ręce dzierżył ów człowiek nagi miecz i bez przerwy rozglądał się wokół, jak gdyby w każdej chwili mógł spodziewać się napaści wroga. Był to kapłan i morderca, wypatrujący tego, który go wcześniej lub później zamorduje i obejmie po nim urząd kapłana. Takie prawo obowiązywało w sanktuarium. Kandydat na kapłana nie miał wyboru. By objąć stanowisko, musiał zgładzić swego poprzednika, a urząd po nim piastował do chwili, gdy sam ginął z ręki następcy silniejszego i bardziej przemyślnego.

Uczta życia zaspakaja zgodnie z porzekadłem nie tyle apetyt i głód fizjologiczny, lecz duchowy. Jest trafnym syntetycznym studium porównawczym, ukazującym kultu­rowe: religijne, estetyczne, środowiskowe uwarunkowania nie tylko składu menu, opisu i charakterystyki tego co ludzie w różnych kręgach kulturowych jedzą, lecz głównie jak jedzą. Autorka podejmuje udaną próbę opisu i wyjaśnienia niezwykle skomplikowanego procesu kształ­towania się różnych wzorów wspólnego jedzenia, spożywania posiłków, biesiadowania. Tak prosta czynność jak jedzenie okazuje się niezwykle bogatym w różne symboliczne aspekty zjawiskiem społecznym, głęboko zakorzenionym i funkcjonującym w sferze nie tylko „stosowanej” gastronomii i sztuki kulinarnej, co w zakresie wartości, norm, obyczajów i wzorów kształto­wania strukturalnych zależności społecznych. Autorka ukazuje zarówno w lokalnej, jak i globalnej skali różne wzorce i źródła inspiracji kulinarnych mających funkcjonalny związek z hierarchiami i zasadami życia społecznego w różnych miejscach globu. Książka warta wzięcia do ręki i zagłębienia się w jej bogatą treść. Smacznego! Prof. dr hab. Tadeusz Paleczny

Bardzo elegancka, prezentowa książka kucharska poświęcona kuchni bożonarodzeniowej. Autorki przedstawiają przepisy na tradycyjne potrawy wigilijne oraz potrawy na kolejne dni Świąt i opatrują je osobistymi komentarzami. Liczne oryginalne zdjęcia prezentacyjne potraw są prawdziwym atutem tej publikacji.

Biografia brytyjskiego wydawcy, twórcy światowego imperium medialnego, którego barwne życie i tajemnicza śmierć przypomina scenariusz filmu sensacyjnego. Obok zarządzania koncernem medialnym Maxwell uprawiał pranie brudnych pieniędzy, handlował artykułami objętymi embargiem i sprzedawał szpiegowskie oprogramowanie. W drugiej połowie lat osiemdziesiątych robił interesy z komunistycznymi władzami Polski, namawiając generała Jaruzelskiego do zakupu kosztownego programu komputerowego, który miał mu pomóc w zdławieniu opozycji.

Problem podjęty przez Ninę Kapuścińską-Kmiecik uznać należy za wyjątkowo atrakcyjny badawczo. Mimo że tematyka ziemiańska cieszy się dużym zainteresowaniem historyków, badania Autorki mają w dużym stopniu charakter pionierski. Tekstem monografii zainteresowani będą historycy dziejów społecznych, z pewnością podjęty problem ma szansę zainteresować również szerszy krąg czytelników. Niewątpliwym walorem pracy jest jej interdyscyplinarność (poza aspektami interesującymi historyka, znaleźć tu można elementy z zakresu socjologii, psychologii, literaturoznawstwa).

Dobrze jest znać zasady, ale jeszcze lepiej wiedzieć, w jakich okolicznościach je stosować, by nie utrudniać tym życia sobie i innym. Paradoks poradników savoir-vivre’u polega na tym, że ci, którzy powinni do nich zajrzeć, absolutnie nie czują takiej potrzeby, ci zaś, którzy po nie sięgają, zwykle dzięki rodzicom wiedzą już to, co wiedzieć powinni, rzadko więc uważają je za pasjonującą lekturę. Trudno wszak fascynować się tym, co i tak nie stanowi już tajemnicy. Ta książka jest inna – oprócz przydatnych rad i informacji zawiera także anegdoty lub komentarze z poradników pochodzących z poprzednich dekad. Warto sprawdzić, co myśleli o istotnych dziś dla nas sprawach nasi rodzice i dziadkowie.

Dobrze jest znać zasady, ale jeszcze lepiej wiedzieć, w jakich okolicznościach je stosować, by nie utrudniać tym życia sobie i innym. Paradoks poradników savoir-vivre’u polega na tym, że ci, którzy powinni do nich zajrzeć, absolutnie nie czują takiej potrzeby, ci zaś, którzy po nie sięgają, zwykle dzięki rodzicom wiedzą już to, co wiedzieć powinni, rzadko więc uważają je za pasjonującą lekturę. Trudno wszak fascynować się tym, co i tak nie stanowi już tajemnicy. Ta książka jest inna – oprócz przydatnych rad i informacji zawiera także anegdoty lub komentarze z poradników pochodzących z poprzednich dekad. Warto sprawdzić, co myśleli o istotnych dziś dla nas sprawach nasi rodzice i dziadkowie.

Czy szukasz czasem magicznego świata dzieciństwa i wspomnień zapachu babcinej szarlotki z jabłek zerwanych w sadzie? Każdy ma taki swój zakątek, do którego chciałby wrócić. U Pana Boga na Podlasiu Czy szukasz czasem magicznego świata dzieciństwa i wspomnień zapachu babcinej szarlotki z jabłek zerwanych w sadzie? Każdy ma taki swój zakątek, do którego chciałby wrócić. Józef Rybiński - pisarz, dziennikarz, publicysta i świetny gawędziarz, znany miłośnikom Podlasia z wydanych niemal 30 lat temu wspomnień pt. "Słońce na miedzy t. I i II" - przedstawia swój świat. Sugestywna opowieść po 30-tu latach wychodzi z szuflady. Rękopis przeleżał tam bezpiecznie trzy dekady, by oczarować plastycznym opisem codziennego życia okolic podlaskiej wsi. Na kartach książki odnajdziesz m. in. opis starego zwyczaju, kiedy to na wigilię gospodynie przygotowują kisiel z owsa, a siankiem spod wigilijnego obrusa gospodarz częstuje krowy. Najpiękniejsze jednak, i to zachwyca niezmiennie, to portrety ludzi z ich życzliwością, serdecznością i otwartością. Opisany obraz sielankowej wsi bywał zakłócany przez wir historii, która zmienia ludzkie losy. Autor, w roli kronikarza dziejów, przedstawia koleje zwykłych ludzi: jak przetrwali zawieruchę wojenną i jak odnaleźli się w innej rzeczywistości. Każdy rozdział to malownicze przedstawienie zwyczajów, obrzędów i tradycji. Zanurz się w krainie wspomnień, by lepiej zrozumieć samego siebie i poznać swoje korzenie. To gruntuje, dodaje siły i pozwala odnaleźć słońce w sercu. Jechałam do Saczkowców z wielkimi oczekiwaniami. Jak w przeciągu 100 lat zmieniła się ta wioska, którą znałam z kart książki „Słońce na miedzy"? Czy odnajdę tu ślady starego, przedwojennego Podlasia, tak pięknie opisanego we wspomnieniach Józefa Rybińskiego? Przywitały mnie dwa rzędy drewnianych domków, przycupnięte po obu stronach ulicy. To oczywiście nie jest ta sama wioska. Zmienił się czas, starzy poumierali, ich miejsce zajęły kolejne pokolenia. Saczkowce, podobnie jak większość wiosek na Podlasiu, postarzały się, wyludniły. Przed wojną duża, gwarna wioska dziś skurczyła się do połowy, a może i ćwierci. Pomiędzy zamieszkałymi domami sporo opuszczonych, ziejących nostalgią z pustych okien. Nie ma już słomianych strzech, a na dachach pojawiły się anteny satelitarne. Niestety, nie ma już domu należącego do rodziny Rybińskich. Został po nim pusty plac zarastający krzakami i studnia przy drodze. Nie zachowało się też ani jedno owocowe drzewko z tych opisywanych w książce rzędów wisien, jabłonek ani z tych najsmaczniejszych na świecie gruszek „żoucieńkich", które rozpływały się w ustach ze słodyczy, chociaż wydawało się, że „ta grusza jest od początku świata i będzie tam rosła aż do jego skończenia". To, co mnie urzekło w Saczkowcach, to nie domy ani ulica, a nawet nie sterty kamieni, które same „rosną" tak jak przed wiekami i zalegają w okolicy całymi kupami. To, co rzeczywiście jest tu piękne, to - ludzie. Serdeczni, prości, ciepli. Bez niepotrzebnych ceregieli otwierają swoje domy i serca dla zabłąkanego poszukiwacza przeszłości. Tutaj obojętny dystans wielkomiejskiego świata nie znajduje dla siebie miejsca. Pośród przyjaznych, otwartych ludzi szybko można poczuć się „jak u siebie". Starodawne Podlasie wraz z całym bogactwem tradycyjnych obrzędów i obyczajów odeszło, choć nie całkowicie. W tym zakątku wciąż na wigilię gospodynie przygotowują kisiel z owsa, a resztki kutii zanoszą kurom, „aby dobrze się niosły w nadchodzącym roku". Nikomu nawet do głowy nie przyjdzie wyrzucanie sianka spod wigilijnego obrusu. Gospodarz zanosi je do obory i częstuje krowy i owce. Podczas jednej z moich wizyt w Saczkowcach najstarsi mieszkańcy, którzy znali i przyjaźnili się z Józefem Rybińskim, przekazali mi informację o spisywaniu przez Autora dalszego ciągu wspomnień. Pogłoski te okazały się prawdziwe. Córce nieżyjącego od 24 lat pisarza udało się odnaleźć pożółkłe maszynopisy, na których odnajdowałam dobrze mi znany, ciepły ton gawędziarza powracającego we wspomnieniach do krainy swego życia - Podlasia. To kraina, w której zapach łąk i pól miesza się z różnymi językami, religiami i narodami. Tutaj powrócił z wojennej zawieruchy i żył aż do śmierci. Jakżeby mogło być inaczej? Przecież to tu cieszył go widok kwitnących sadów, to nad wielkim bagniskiem Wierbino (dziś osuszonym i zmeliorowanym) widział zrywające się z łopotem dzikie kaczki, słuchał trąbiących bekasów i wdychał aromat ziół zrywanych przez babcię „na lekarstwo". To tutaj skrzypiące żarna mielące mąkę na chleb opowiadały mu bajki... Losy pisarza zaplątane w wojenną zawieruchę powracają w kolejnych rozdziałach jak szklane paciorki nanizane na nitkę życia. Dziś możemy je wziąć w rękę i przyjrzeć się dokładnie ich kolorom i kształtom, odnaleźć całe bogactwo tamtego zaginionego i zapomnianego świata. Z wielką radością polecam Czytelnikom III tom „Słońca na miedzy". Dla tych, którzy znają poprzednie dwa tomy, będzie to kontynuacja tej fascynującej podróży. Dla innych - zapoznanie się z krainą, która powraca do wielu z nas, gdy zmrużymy oczy i wspomnimy swoje własne słońce na miedzy... Ewa Zwierzyńska – Wstęp Nauka odkrywa fenomen radiestezji Spis Treści Wstęp Durman Budnik luhasia Czuchno Bautruk Kremlowskie kuranty Jeszcze o rzeczach dziwnych A ziemię należy zasiać! Wróżba Z kryształowej kuli - Spełniła się pierwsza wróżba Hłuszman Kraina Kwitnących Sadów Na spotkanie wiosny W drodze powrotnej Był kiedyś na wsi taki piękny zwyczaj! Drzewo owocowe - świętością! Niestety Dlaczego tak jest? A ja chciałbym widzieć nasz piękny polski kraj Być może Kto nie wykopał studni Od wschodu do zachodu słońca czyli Bajka o chciwym człowieku Dziadźka Cezary i jego szalony rumak Dziadźka Cezary i jego szalony rumak (dokończenie)

Jedni piszą o Halloween tak, jakby było w nim obecne wszelkie możliwe zło, ukazując je jako festyn duchów i wampirów. Dla innych jest to wielkie święto, które poddaje egzorcyzmom strach przed śmiercią, czyniąc z niej karykaturę. Dla jeszcze innych – być może dla większości ludzi – Halloween to rodzaj zabawy karnawałowej pozbawionej głębszego znaczenia, rozrywka skupiająca wokół siebie wielki biznes. Który punkt widzenia jest właściwy? ? Czy Halloween należy się bać? ? Czy trzeba z nim walczyć wszelkimi możliwymi sposobami? ? Dlaczego 31 października stał się ważną datą dla ezoteryzmu? ? Czy Halloween może zastąpić uroczystość Wszystkich Świętych? Pierwsze na polskim rynku, fachowe i krytyczne opracowanie dotyczące Halloween Autorzy śledzą historię, kulturowe podłoże, a także aspekty psychologiczne i ekonomiczne kontrowersyjnego zwyczaju, przeniesionego ze Stanów Zjednoczonych na grunt chrześcijańskiej Europy.