Zapraszamy po szeroki wybór literatury z dziedziny filozofii: systemy filozoficzne, kultura, sztuka, socjologia, historia filozofii, dzieła wielkich myślicieli. Szczególnej uwadze polacamy tutaj książki współczesnego nauczyciela duchowego, autora książek i wykładów z dziedziny duchowości czyli Eckhart Tolle. Jego bestsellery to Nowa ziemia, Strażnicy istnienia, Mowa ciszy, Praktykowanie potęgi teraźniejszości, Diament w twojej kieszeni i wiele innych, po które zapraszamy na Dobreksiazki.pl
Obaj są na tej samej katedrze na UW i w tym samym zakładzie w Instytucie Filozofii PAN. Na wydziale Kołakowski jest kierownikiem, a w instytucie Baczko. Ale świetnie się uzupełniają i samodzielnie nigdy nie występują oficjalnie w sprawach naukowych. Obaj równocześnie zostali docentami i w ubiegłym roku profesorami. Dookoła nich występuje plejada ich uczniów i asystentów, która stanowi zwartą grupę, ekskluzywną, zazdrosną o swoje stanowiska, popierającą się wzajemnie i nie dopuszczającą innych do swego grona. Jest to grupa liczna, razem z instytutem około 20 ludzi. Charakterystyczne jest to, że są niezwykle solidarni, nigdy nie występują z krytyką kogokolwiek ze swej grupy, a gdy zostanie który zaatakowany bronią go wszyscy.
(fragment meldunku z 15 września 1966 r., IPN BU 0204/518 k. 68–70)
Henryk Citko (ur. 1964), kustosz Archiwum Zbigniewa Herberta w Zakładzie Rękopisów Biblioteki Narodowej. Współpracuje przy edycji ineditów i korespondencji Zbigniewa Herberta, opracowuje kalendarium jego życia i twórczości. Opracował również korespondencję Leszka Kołakowskiego z Jerzym Giedroyciem oraz Leszka Kołakowskiego z Andrzejem Walickim.
OD TŁUMACZA
Na wstępie pierwszej części książki Schrödinger uznał za niezbędne usprawiedliwienie się, że w swoich wykładach jako profesor fizyki teoretycznej zajmuje się historią rozwoju pewnych idei w starożytnej Grecji. Uzasadnieniem ma być możliwość pogłębienia rozumienia współczesnej fizyki. Wykład, który jest podstawą tekstu, wygłosił znacznie ponad pół wieku temu. Czy obecnie fizyk powinien odczuwać potrzebę takiego usprawiedliwienia? Wskazywałoby to na barierę pomiędzy humanistyką a naukami przyrodniczymi. Jeśli bariera ta rośnie, to prowadzi ona do specjalizacji. Czy specjalizacja jest przyszłością nauki? Na te pytania oczywiście nie ma jednoznacznej odpowiedzi.
Autor wnika głęboko w idee i pytania, które były żywe w starożytnej Grecji. Pokazuje, że są one bliskie współczesnym problemom nauki, szczególnie fizyki. W jego ujęciu nauka zawiera w sobie ciągłą dyskusję o podstawowych kwestiach nurtujących już starożytnych mędrców.
Giacomo Leopardi (1798–1837), najwybitniejszy poeta i myśliciel włoskiego romantyzmu. Rozległe wykształcenie zdobył samodzielnie w bibliotece rodzinnego pałacu w Recanati. Samotne życie naznaczone poważnymi chorobami i kalectwem, ale „rozjaśnione geniuszem i darem rozmowy z własną duszą” wypełniły mu rozpacz, złudzenia i pisanie o „prawdach gorzkich i krystalicznie czystych”. Wydał zbiór poezji /Canti/ (/Pieśni/) i tomy prozy: /Dziełka moralne/ i /Myśli/. W rękopisie pozostawił 4526 stron /Zibaldone/ – zapisków, które ukazują się po raz pierwszy w polskim przekładzie.
Wybrał dla notatnika tytuł /Zibaldone/, bo to archaiczne włoskie słowo znaczy „przemieszanie”. Zapisywał swoje różnorakie myśli spontanicznie, powściągliwie i dość oschle przez piętnaście lat (1817–1832), nazywał te notatki „zapisanym chaosem”. Jednak z tego chaosu miał się wyłonić własny „porządek myślenia”. O czym? O naszym przywiązaniu do „pustkowia życia”, które bądź co bądź mamy za „rzecz nadspodziewanie wspaniałą”, chociaż nawet tej wspaniałości nie umiemy zrozumieć, gdyż "tajemne jest tu wszystko – prócz naszego cierpienia".
Co dla Krzysztofa Czyżewskiego oznacza „praktykowanie idei”? Jeśli ideą jest współistnienie, a praktyką – komunikacja, to współtworzone przez niego sejneńskie „Pogranicze” jest warsztatem porozumienia – gdzie szuka się środków wyrazu, dociera do głębokich pokładów pamięci, odkrywa archiwa, komunikuje się z Innym. W tym sensie Małe centrum świata jest przewodnikiem po praktykach pogranicznego współistnienia.
Pisanie o dialogu kultur w czasach Brexitu jest obarczone zwiększonym ryzykiem. Dlatego temu, co powszechne – rozpadowi, konfliktom, agresji – Czyżewski przeciwstawia kulturę obejmującą i zakorzeniającą, która zaprasza do współudziału, włącza do wspólnoty i pomaga w odnajdywaniu drogi do własnej tożsamości. Zadanie Ośrodka „Pogranicze” nie polega rzecz jasna na tym, by zażegnać konflikt na Bliskim Wschodzie albo zszyć rozdartą Unię Europejską. Polega natomiast na tym, by uczyć się od każdego, kto do „Pogranicza” zawita, jak nazywać zerwanie i razem z przybyszem pracować nad „tkanką łączną”. Kiedy to się udaje, niewielkie Sejny i Krasnogruda na moment stają się małym centrum świata.
Przemysław Czapliński
"Nie mam żadnego interesu we „wskrzeszaniu”... Sam „Bóg” to dla mnie pewna suma poznanych, napotkanych... miłych... ludzi. Bez „tych ludzi” nie jest mi On jakoś potrzebny...".
"Czy pragnę zmartwychwstania? Sam nie wiem. Myśl o nim wydaje się bardzo męcząca, a nawet trochę zawstydzająca. Podobno zmartwychwstaniemy „ze wszystkim, co uczyniliśmy”, a nie wedle „dobrych uczynków”... I co wtedy? Czy nie lepiej być całkiem zapomnianym, nie lepiej w ogóle zniknąć? Mówią: „wszystko zostanie odpuszczone” albo „wszyscy zmartwychwstaniemy we wstydzie i dlatego już nikomu nie będzie do wstydu”. Nie wiem, czy byłoby to dobre: byłby to raczej widok smutny. Do tego jeszcze to wzajemne przebaczanie „wszystkim przestępcom”... brrr...
Nie mam żadnego interesu we „wskrzeszaniu”... Sam „Bóg” to dla mnie pewna suma poznanych, napotkanych... miłych... ludzi. Bez „tych ludzi” nie jest mi On jakoś potrzebny...
Pamiętać na zawsze wyłącznie miłych ludzi – tak, to gra warta świeczki... Czego innego, pustego, z jakimiś „wynurzeniami”, „świadkami” – nie chcę. Ale jeśli będzie taki skandal na cały świat, no cóż... Zasłonimy oczy rękami. Nie będziemy na to patrzeć. Nie będziemy odprawiać nad sobą i innymi jakichś sądów. Nie zmusi nas żaden Pan Bóg do wzajemnego opluwania się, nie zamieni rzeczywistości we wszechświatową spluwaczkę".
Tożsamość i zróżnicowanie filozofii dialogu. Wstęp do myśli Franza Rosenzweiga
JOACHIM PIECUCH, Judaizm i chrześcijaństwo - dwie drogi zbawienia. Filary myślenia religijnego Franza Rosenzweiga
MICHAŁ WĘCŁAWSKI, Franz Rosenzweig - filozof hebrajski. O dawnych korzeniach nowego myślenia
WITOLD P. GLINKOWSKI, Franza Rosenzweiga eksplikacja "Boskiej antropologii"
JAN KRASICKI, Inny i śmierć Innego w filozofii G.W.F. Hegla i Franza Rosenzweiga
JAN WADOWSKI, Odosobnienie - Responsoryjność - Partycypacja. Dramat człowieka w relacji do Innego, świata i Boga
DOMINIKA JACYK, Wpływ Immanuela Kanta i jego filozofii na myśl dialogiczną Franza Rosenzweiga
Przymierze jest pojęciem religijnym, ale miało też ogromny wpływ na sferę społeczną i polityczną tej części Europy, która doświadczyła rewolucji protestanckiej. W książce pokazano związki przymierza biblijnego z rozwojem kontraktualizmu, przedstawiając różne formy przymierzy i umów, poprzedzających klasyczną teorię umowy społecznej znaną z prac Thomasa Hobbesa i Johna Locke’a oraz znaczących drogę dla jej rozwoju. Pojęcie przymierza biblijnego, obecne w tradycji religijnej Żydów, za pośrednictwem protestantów reformowanych, zwłaszcza hugenotów francuskich i purytanów angielskich, odegrało ważną rolę w procesie ograniczania prerogatyw rodzącego się absolutyzmu. Sprzeciwiano się władzy autorytetów religijnych i politycznych, argumentując, że nawet Bóg nie rządzi światem arbitralnie, lecz na podstawie przymierzy zawieranych między Nim a ludźmi, których czyni współrządzącymi i współodpowiedzialnymi za świat.
Jedna z najważniejszych książek poświęconych estetyce japońskiej, opublikowana po raz pierwszy w 1930 roku. Brawurowa próba uchwycenia i opisu specyficznej, istniejącej tylko w Japonii kategorii estetycznej, której nie sposób oddać za pomocą pojedynczych znanych w Europie pojęć. Pisząc o iki, autor analizuje bardzo wiele aspektów życia – od uczuciowości i mentalności po sztukę, estetykę wnętrz, architekturę i stroje.
Esej na temat iki można również czytać jako traktat o przekładalności języków i kultur – a lektura precyzyjnego, wyczulonego na każdy niuans tłumaczenia Henryka Lipszyca czyni z tej lektury wielką przyjemność.
Shuzo Kuki (1888-1941) japoński filozof. W latach 1921-1929 przebywał w Niemczech i Francji, gdzie poznał Henri Bergsona i uczęszczał na wykłady Edmunda Husserla i Martina Heideggera. Autor kilku książek poświęconych filozofii i estetyce, z których najgłośniejszą jest właśnie „Struktura iki”.
Opcje
Książka jest odpowiedzią na współczesny relatywizm i potrzebę znalezienia moralnych drogowskazów w zsekularyzowanym świecie. Tillich poszukuje stabilnego i zgodnego z etyką fundamentu dla moralnego życia. Proponuje obranie za absoluty wartości z różnych sfer życia, akceptowalnych zarówno dla osób religijnych, jak i ateistów. Publikacja rozpoczyna się autobiograficznym esejem opisującym doświadczenia autora z dzieciństwa i wczesnej młodości, które zdeterminowały jego późniejsze poglądy.Seria ""Kim Jest Człowiek"" - składa się z pozycji tłumaczonych z języków obcych oraz z prac polskich autorów, a także z pogłębionych wywiadów z myślicielami zajmującymi się problematyką człowieczeństwa. Będzie płaszczyzną rozmowy, do której zostali zaproszeni uczeni, zarówno ci z pierwszej połowy XX wieku, jak i współcześni.
Fakt, iż dr Maciej Kałuża korzystał z notatek i rękopisów Camusa (część pracy powstała w archiwum Alberta Camusa i przy konsultacji z jego córką Catherine), pozwolił uchwycić szczegóły samego procesu twórczego, jak również ukazać często pomijane w interpretacjach aspekty twórczości autora. Dzięki temu czytelnik dostaje do ręki książkę, która nie tylko poszerza rozumienie filozofii Camusa, ale także zmienia powszechne interpretacje kategorii buntu czy egzystencji człowieka [...]. Monografia Buntownik. Ewolucja i kryzys w twórczości Alberta Camusa to również niezwykły wkład w badania nad myślą Alberta Camusa, który, jak mam nadzieję, ożywi polemiki i dyskusje nad twórczością tego niezwykle barwnego myśliciela.
(Z recenzji dr hab. Joanny Hańderek)
Dr Maciej Kałuża jest adiunktem w Zakładzie Etyki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. Buntownik. Ewolucja i kryzys w poglądach Alberta Camusa to jego druga praca monograficzna, poświęcona myśli Alberta Camusa. Badania do opracowania niniejszej publikacji prowadził na Uniwersytecie Jagiellońskim, w ramach grantu naukowego Sonata, przyznanego przez Narodowe Centrum Nauki, a także w bibliotekach Warszawy, Krakowa i Paryża oraz Centre Albert Camus w Aix-en-Provence, gdzie studiował manuskrypty noblisty. Autor jest uczniem znanego badacza egzystencjalizmu, profesora Piotra Mroza, a także członkiem Société des Études Camusiennes, założycielem Polskiego Stowarzyszenia Alberta
Camusa, recenzentem w „Journal of Camus Studies”.
Ta monografia należy do zbioru publikacji napisanych w ramach projektu „Filozofia o nauce. Dywersyfikacji tradycji i koncepcji” (nr 11H 120302 81, moduł 1.1 programy „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki”).
Współczesną filozofię znamionuje różnorodna i rozległa obecność w niej nauki. Nauka jest jej obiektem, rozmaicie ujmowanym – jako dziedzina poznawania, jako fenomen kulturowy, społeczny lub an tropiczny, jako wiedza naukowa, w tym wiedza współkształtująca koncepcje filozoficzne. Monografie będące plonem projektu badają istotne oblicza tej obecności – w różnych nurtach, szkołach i dziedzinach współczesnej filozofii.
W skład zbioru monografii wchodzą następujące pozycje:
Paweł Bytniewski – Francuska filozofia nauk. Szkice epistemologiczne
Małgorzata Czarnocka – Koncepcje podmiotu poznania we współczesnej filozofii
Stanisław Czerniak – Wybrane koncepcje wiedzy i nauki we współczesnej filozofii niemieckiej
Ignacy S. Fiut, Marcin Urbaniak – Wiedza w perspektywie ewolucyjnej
Mariusz Mazurek – Modele w filozoficznych koncepcjach nauki
Anna Michalska – Pragmatyzm nieinstrumentalny a filozoficzne koncepcje nauki
Barbara Trybulec – Wiedza i jej podmiot w szerokich systemach poznawczych
Ta monografia należy do zbioru publikacji napisanych w ramach projektu „Filozofia o nauce. Dywersyfikacji tradycji i koncepcji” (nr 11H 120302 81, moduł 1.1 programy „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki”).
Współczesną filozofię znamionuje różnorodna i rozległa obecność w niej nauki. Nauka jest jej obiektem, rozmaicie ujmowanym – jako dziedzina poznawania, jako fenomen kulturowy, społeczny lub an tropiczny, jako wiedza naukowa, w tym wiedza współkształtująca koncepcje filozoficzne. Monografie będące plonem projektu badają istotne oblicza tej obecności – w różnych nurtach, szkołach i dziedzinach współczesnej filozofii.
W skład zbioru monografii wchodzą następujące pozycje:
Paweł Bytniewski – Francuska filozofia nauk. Szkice epistemologiczne
Małgorzata Czarnocka – Koncepcje podmiotu poznania we współczesnej filozofii
Stanisław Czerniak – Wybrane koncepcje wiedzy i nauki we współczesnej filozofii niemieckiej
Ignacy S. Fiut, Marcin Urbaniak – Wiedza w perspektywie ewolucyjnej
Mariusz Mazurek – Modele w filozoficznych koncepcjach nauki
Anna Michalska – Pragmatyzm nieinstrumentalny a filozoficzne koncepcje nauki
Barbara Trybulec – Wiedza i jej podmiot w szerokich systemach poznawczych
Ta monografia należy do zbioru publikacji napisanych w ramach projektu „Filozofia o nauce. Dywersyfikacji tradycji i koncepcji” (nr 11H 120302 81, moduł 1.1 programy „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki”).
Współczesną filozofię znamionuje różnorodna i rozległa obecność w niej nauki. Nauka jest jej obiektem, rozmaicie ujmowanym – jako dziedzina poznawania, jako fenomen kulturowy, społeczny lub an tropiczny, jako wiedza naukowa, w tym wiedza współkształtująca koncepcje filozoficzne. Monografie będące plonem projektu badają istotne oblicza tej obecności – w różnych nurtach, szkołach i dziedzinach współczesnej filozofii.
W skład zbioru monografii wchodzą następujące pozycje:
Paweł Bytniewski – Francuska filozofia nauk. Szkice epistemologiczne
Małgorzata Czarnocka – Koncepcje podmiotu poznania we współczesnej filozofii
Stanisław Czerniak – Wybrane koncepcje wiedzy i nauki we współczesnej filozofii niemieckiej
Ignacy S. Fiut, Marcin Urbaniak – Wiedza w perspektywie ewolucyjnej
Mariusz Mazurek – Modele w filozoficznych koncepcjach nauki
Anna Michalska – Pragmatyzm nieinstrumentalny a filozoficzne koncepcje nauki
Barbara Trybulec – Wiedza i jej podmiot w szerokich systemach poznawczych
Praca jest próbą wyciągnięcia wniosków z dyskusji rozpoczętej w ramach realizacji projektu badawczego Filozofia 2.0. Diagnozy i strategie, finansowanego przez NPRH. Zadaniem postawionym przed uczestnikami tej dyskusji była możliwie wszechstronna analiza obecnego stanu filozofii, a także próba wypracowania sposobów przezwyciężenia jej marginalizacji, zarówno w środowisku uniwersytetu, jak i w debacie publicznej. Punktem wyjścia pytań badawczych było poczucie narastającego kryzysu, jaki współcześnie dotyczy filozofii. Do jego przejawów należy m.in. rozpowszechnienie się poglądu o nieistotności współczesnej produkcji filozoficznej, wprost proporcjonalnej do jej ilościowego przyrostu, wsobny charakter tej produkcji wraz z towarzyszącym jej rozpadem środowiska na zamknięte kręgi niepróbujące nawet podejmować dialogu, a także postępujący proces wykluczania filozofii z akademickich programów nauczania. Do tego należy dodać medialny wizerunek filozofii jako wiedzy nie tylko zbędnej, ale w zasadzie szkodliwej, gdyż odwracającej uwagę od spraw naprawdę ważnych, a także przyjęty już zwyczaj utożsamiania filozofii z dowolnym sposobem myślenia.
Emil Cioran (1911–1995), jeden z najsłynniejszych filozofów XX wieku, urodził się i spędził młodość w Rumunii, po czym w 1937 roku wyjechał do Francji, gdzie już pozostał na resztę życia. Wyjeżdżając, pozostawił Rumunom tę kontrowersyjną książkę o religii i wierze. Opublikowana wlasnym nakładem i praktycznie wówczas (1937) nierozpowszechniana, z biegiem lat stała się istotnym wkładem w europejską refleksję nad wiarą. Uznana w Rumunii za bluźnierstwo, zdaniem autora stanowiła „jedyną książkę o inspiracji mistycznej” na Bałkanach. Dzieło powstało w okresie nader trudnym dla Ciorana, który cierpiąc na bezsenność, przeżywał zarazem kryzys duchowy spowodowany między innymi „pokusą wiary”. Religia pociągała go, ale, jak sam twierdził, nie był zdolny wierzyć. Niemożność wiary nęka go niczym niemożność zaśnięcia. Dlatego w tym aforystycznym eseju – jednym z najważniejszych w jego twórczości – zmaga się z jej kwestią, obierając za temat świętość. Przeciwstawia świętych ateologicznym mistykom. Święty jest po trosze politykiem, szaleńcem „pragnącym wszystkiego”, a swoją wolę mocy i „manię wielkości” urzeczywistnia przez cierpienie. Mistyk tymczasem zawierza swej intuicji i chce jedynie być bezpośrednio przy Bogu. Wierzyć w świętych „już nie można; podziwiamy tylko ich iluzje”, konkluduje Cioran w tych na poły poetyckich rozważaniach, w których przeplatają się motywy świętości, łez, muzyki i mistyki.
Już na samym początku dociekań wyznaczonych zagadnieniem „Nietzsche i religijność” dochodzi do głosu sprzeczność zawarta w świadectwach dwojga z najbliższych przyjaciół Nietzschego. Z jednej strony mamy bowiem zdecydowany głos Franza Overbecka, który poszukiwanie klucza do Nietzscheańskiej filozofii w religii nazywa „sofistyczną sztuczką, zdolną zyskać sobie poklask jedynie kogoś, kto Nietzschego znał wyłącznie z oddali”. Z drugiej zaś strony dysponujemy świadectwem Lou Andreas-Salomé (z którą dialog prowadzi Krzysztof Matuszewski w artykule Nietzsche mistyczny?), przedstawiającym Nietzschego jako naturę religijną, jego filozofię zaś jako wyrosłą ze straty wiary i Boga (przekonanie to odziedziczą Bataille i Klossowski). Zagadnienie religijności w dziele Nietzschego, jak właściwie każde zagadnienie dotyczące jego filozofii, nie jest więc kwestią ani jednoznaczną, ani tym bardziej taką, która z łagodną uległością otwiera się przed czytelnikiem, wyjawiając swe tajemnice. Ujawniają się nam bowiem wielorakie, zaprzeczające sobie twarze – czy też może maski – niemieckiego filozofa: Nietzsche-Antychryst, wyzwalający świat z jarzma religii; Nietzsche-Zaratustra, do którego – co podkreśla Löwith w Historii powszechnej i dziejach zbawienia – stary papież zwraca się słowami: „W bliskości twej (…) czuję kadzidlne woni tajemne ciągłych błogosławieństw” [Z(a), s. 237]; Nietzsche makiaweliczny, który swoją filozofię Dionizosa łączy z hodowlą człowieka i stwierdza, że moralność oraz religia mają charakter czysto funkcjonalny, będąc środkami „kształtowania człowieka według własnego uznania”, a zatem narzędziem w rękach filozofa; wreszcie: Nietzsche mistyk, doznający objawienia, które – jak pisze Safranski – rozcina jego życie „na dwie połowy: życie przedtem i życie potem”.
(fragment wstępu)
Sformułowane w książce argumenty i liczne przywołane przykłady, dotyczące polityki gospodarczej pokazują w jaki sposób znajomość filozofii moralności może wspierać analizę ekonomiczną, jakie korzyści filozofia moralności może odnieść ze stosowania narzędzi analitycznych, wypracowanych przez ekonomistów oraz w jaki sposób analiza ekonomiczna i filozofia moralności wspólnie mogą być pomoce przy realizacji polityki publicznej.
W części I książki analizowana jest idea racjonalności i jej związki z etyką. Twierdzi się, że większość ekonomistów, broniąc formalnego modelu racjonalności w sposób domyślny aplikuje kontrowersyjne zasady moralne. Część II dotyczy natury dobrobytu i kwestii jego pomiaru, utylitaryzmu oraz analizy kosztów i korzyści. W części III omawiane są zagadnienia praw, wolności, równości i sprawiedliwości – są to kategorie moralne istotne dla oceny programów gospodarczych, odgrywają one jednak niewielką rolę w konwencjonalnej ekonomii dobrobytu. Część IV poświęcona jest analizie zagadnień z teorii wyboru społecznego oraz teorii gier, które są istotne w procesie podejmowania decyzji moralnych. Każdy rozdział zawiera propozycje dalszych lektur oraz pytania do dyskusji.
Daniel M. Hausman jest profesorem filozofii na University of Wisconsin-Madison, założycielem czasopisma "Economics and Philosophy" (razem z Michaelem McPhersonem). Prowadzone przez niego badania naukowe koncentrują się na zagadnieniach epistemologicznych, metafizycznych i etycznych, dotyczących związku między ekonomią a filozofią. Autor książek: Capital, Profits, and Prices (1981), The Inexact and Separate Science of Economics (1992), Causal Asymmetries (1998), Preference, Value, Choice, and Welfare (2012), oraz Valuing Health: Well-Being, Freedom, and Suffering (2015).
Michael S. McPherson jest prezesem Spencer Foundation i byłym prezesem Macalester College, współzałożycielem czasopisma "Economics and Philosophy" wraz z Danielem Hausmanem. Interesuje się problematyką z pogranicza ekonomii i filozofii. Jest współautorem sześciu książek dotyczących polityki w zakresie szkolnictwa wyższego oraz związanej z tym problematyki ekonomicznej, m.in.: Lesson Plan: An Agenda for Change in American Higher Education (2016), Crossing the Finish Line: Completing College in America’s Public Universities (2009) i The Student Aid Game: Meeting Need and Rewarding Talent in American Higher Education (1998).
Debra Satz jest profesorem filozofii i etyki na Stanford University, gdzie pełni również funkcję dziekana wydziału humanistycznego. Jej zainteresowania naukowe obejmują problematykę moralnych granic rynku, natury równości oraz granic między tym, co publiczne a tym co, prywatne. Jest autorką książki Why Some Things Should Not Be for Sale: The Moral Limits of Markets (2010) i współredaktorką prac: Toward a Humanist Justice: The Political Philosophy of Susan Moller Okin (2009) i Occupy the Future (2013).
My, ludzie, nie jesteśmy już dzisiaj jedynymi, którzy piszą i czytają. Komputery też to umieją. Po tysiącleciach monopolu na pisanie zmuszeni jesteśmy ten bastion ludzkości poddać. Książka pokazuje jak zmienił się proces czytania i pisania w dobie komputerów. Książki, biblioteki i wydawnictwa, szkoły i uniwersytety, prasa i cenzura próbują odnaleźć się wobec głębokiego przełomu. Henning Lobin z pasją opowiada o skutkach skomputeryzowania, zaglądając do instytucji, przyglądając się codziennemu życiu i oceniając cyfrową kulturę przyszłości.
Tezą książki jest wolność, wartość tak istotna, że należy zrobić wszystko, by ją zdobyć i zachować włącznie z jej relatywnym samoograniczeniem, gdy zachodzi taka konieczność. Autor mierzy się z pytaniami o wolność: czy może ona nie mieć granic, czy może rozrastać się do gigantycznych rozmiarów, czy poprzez ten rozrost jest wartością coraz to doskonalszą i pełniejszą, czy też może wtedy w jakiś sposób samounicestwia się. Wolność może być wszak zagrożona właśnie wskutek jej triumfów oraz wskutek tego, że uznajemy jej istnienie za zrozumiałe samo przez się. Książkę kończy próba refleksji na temat tego, jak żyć z wolnością, by jej nie unicestwić.
Tomasz More – sekretarz króla Henryka VIII, a później lord kanclerz, biskup, polityk, filozof – nie zgodził się na rozwód króla z jego ówczesną żoną i uznanie króla za głowę Kościoła. Wtrącony do więzienia nie ugiął się i został publicznie stracony w 1535. Ten jeden z głośniejszych w dziejach myślicieli, potrafił władcy powiedzieć „nie”, by bronić zasad, wiary i pozostać w zgodzie z sumieniem. Czekając królewskiego wyroku w kazamatach więzienia, zostawił nam dorobek w postaci listów i rozważań, który jest zadziwiająco aktualny i w dzisiejszych czasach.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
