[] nieodmiennie wyrażam zachwyt nad odważnymi analizami dorobku klasyków, których Lech Witkowski rewitalizuje zupełnie od nowa, wskrzeszając ich idee i tożsamość w publicznej aktualnej obecności w naszym dzisiejszym świecie. [] eksponując myślenie o zjawiskach społecznych, łączy w sobie umiejętność pedantycznej uwagi ze stałym umiłowaniem do prowadzenia szerszych syntez teoretycznych. [] tworzy nowatorską całościową koncepcję, systematyzując analizy treści rozpraw wybitnych luminarzy nauki. [] Jest ona wręcz niewiarygodnie mocno powiązana z ogólną kulturą filozoficzną i precyzyjnie logiczną percepcją metodologiczną, zresztą nie tylko na polu edukacji.Z Przedsłowia prof. Andrzeja Radziewicza-Winnickiego, socjologa edukacji[] książka [] należy do takich opracowań, które można porównywać, jeśli chodzi o nowatorskość pomysłów, wnikliwość prowadzonych analiz, wagę propozycji zmierzających do lepszego rozumienia i doskonalenia życia społecznego, do dzieł najwybitniejszych przedstawicieli nauk społecznych i humanistycznych. [] również w Polsce działa Badacz o porównywalnej klasie dokonań, którym powinniśmy się szczycić, tak samo jak Niemcy szczycą się szkołą frankfurcką, a Francuzi są dumni ze swojej szkoły paryskiej.Z Posłowia prof. Stanisława Z. Kowalika, psychologa społecznegoObszerna praca [] jest kolekcją [] tekstów połączonych swoistą misją, która od wielu lat charakteryzuje publikacje Lecha Witkowskiego. Jest to misja naprawy i rozwoju humanistyki w Polsce, zatem misja krytyczna i - powiedziałbym - eschatologiczna zarazem. [] aura buntu i bardzo poważnego traktowania pracy akademickiej jako realnie i radykalnie formującej zarówno ludzkie podmiotowości, jak i realia społecznego świata [] w istotny sposób wyznacza klimat przedstawionych w książce esejów. [] Przede wszystkim jednak Autor dokonuje dziesiątek otwierających, problematyzujących reinterpretacji kanonicznych tekstów kulturowych rozsadzających ich ustabilizowaną w podręcznikach i praktyce akademickiej swojskość.Z recenzji prof. Tomasza Szkudlarka, filozofa i pedagogaEseje zbuntowane to zbiór szczególny w kontekście [] wnikliwości analiz i interpretacji, dokonanych diagnoz i prognoz, odniesień, porównań i odwołań do bogatej literatury z zakresu filozofii, pedagogiki, socjologii, literaturoznawstwa, nauk o kulturze, polityce itp. Lech Witkowski [] wskazuje na wypracowaną przez siebie koncepcję "humanistyki stosowanej", uwypuklając konteksty stanowiące wyzwania dla praktyki działań edukacyjnych i procesów rozwojowych jednostki. Zwraca uwagę, że jako "zbuntowany pesymista" nie widzi szans na poprawienie sytuacji, więc tym bardziej trzeba bić na alarm i szukać remedium na powstające patologie stające się treścią życia codziennego uczelni i innych szkół. [] analizami oraz interpretacjami dzieł światowych i krajowych Autor wskazał na potrzebę, a nawet konieczność przekraczania granic kulturowych, nabywania umiejętności wychodzenia poza te granice, co wyzwala inicjatywę, kreatywność, efektywność zrozumienia i porozumienia []. Wdrażając przekraczanie granic dyscyplin, rozszerzył ich pola badawcze, wprowadził nową terminologię i w efekcie przyczynił się do integracji dyscyplin humanistycznych i społecznych.Z recenzji prof. Jerzego Nikitorowicza, pedagoga, kulturoznawcy
Mimo pobożnych życzeń wielu osób Rosja nie zniknie z mapy świata. Będzie tu, także u naszych granic Jak Rosja może wyglądać w przyszłości oraz jak będą kształtować się jej relacje z Zachodem? Zmieni się w brutalną i agresywną dyktaturę podobną do tej w Korei Północnej czy wręcz przeciwnie –stanie się państwem demokratycznym i dołączy do grupy krajów szanujących pokój i prawo międzynarodowe? Grozi jej rozpad czy jeszcze silniejsza unifikacja? Będzie bardziej na Zachodzie czy jednak na Wschodzie? Marcin Łuniewski kreśli różne scenariusze najbliższej dekady rosyjskiej przyszłości, bazując na trendach i zjawiskach, które już w Rosji zachodzą, na historycznych odwołaniach i analogiach do historii Rosji, Polski i Francji oraz na wiedzy takich znakomitych ekspertów jak dr Michał Patryk Sadłowski, dr Władisław Inoziemcew i prof. Siergiej Jerofiejew. Medialne zainteresowanie Rosją nie słabnie, a na rynku wydawniczym wciąż pojawiają się nowe publikacje o niej. Marcin Łuniewski również wpisał się w ten nurt, ale w sposób nowatorski, przemyślany, a jednocześnie odważny. Z erudycją i wnikliwością doświadczonego dziennikarza, również dając głos rozmaitym ekspertom, konstruuje on różne scenariusze przyszłości Rosji. I ta wielość hipotez oraz wariantów jest chyba najcenniejsza, bo książka dostarcza nam materiału, żeby rzeczywistość rosyjską rozumieć w kategoriach złożonego zagrożenia, wyzwania lub szansy. A nie tylko skrajnych, choć aktualnie popularnych w Polsce, dyskursach o rozpadzie Federacji Rosyjskiej albo wojnie Polski z Rosją. dr Michał P. Sadłowski, Zakład Historii Administracji WPiA UW, Centrum Badań nad Państwowością Rosyjską Fundacji IPW
Kornel Makuszyński w „Ponurych igraszkach” rozbraja powagę felietonem, a gorycz – życzliwością. Z warszawskich ulic i zakopiańskich stoków, spod skrzypiącego pióra i w świetle gazetowego „atramentu”, wyprowadza apoteozę uśmiechu: uśmiechu, który nie unieważnia cierpienia, lecz je oswaja. To zbiór szkiców, mini-esejów i przypowieści o polskim smutku i jego przekornej terapii – radości. Obok „Najpierw ponure” znajdziesz „Kwiaty na grobach”, „Rady praktyczne dla młodych i starych”, „Igraszki” oraz obowiązkowe „coś o Zakopanem”. Autor portretuje poetów i biedaków, przepędza kalibanów mowy, broni honoru słowa, uczy czułości i odwagi w codziennym życiu. Styl jest jasny, a ironia – ludzka. To książka, która podaje dłoń tym, co znużeni, i uczy, że nawet w najciemniejszym czasie warto pielęgnować małe, ale prawdziwe szczęście: uśmiech, dobre słowo, chwilę zachwytu.
Zapomniany tytuł - pierwsze wydanie powojenne.
Dlaczego systemy wczesnego ostrzegania zawodzą i dlaczego mimo wszystko tak bardzo ich potrzebujemy? Czy dostępne nam schematy narracyjne zdają egzamin wobec wizji końca świata, która jak gęsta mgła zasnuwa horyzont i mąci nasze myśli? Jakie zadanie przypada literaturze w czasach, gdy katastrofa goni katastrofę, a rzeczywistość zmienia się w gąszcz punktów krytycznych i stanów wyjątkowych? Na te i inne pytania poszukuje odpowiedzi Judith Schalansky w swoim nowym, tyleż zaangażowanym społecznie, co poetycznym eseju, obierając za przewodnika figurę kanarka w kopalni ptaka, który spada z drążka, zanim człowiek zdąży się zorientować, że robi się groźnie.
Ciemny, ciemny lasDawno temu, nieopodal ciemnego, ciemnego lasu, był sobie ochotniczy oddział starszych wiekiem rezerwistów, którym zlecono bardzo ważne, a przy tym drastyczne zadanie: eksterminację "insektów". W świetle polityki władz była to rzecz konieczna. Ktoś musiał więc odwalić tę brudną robotę, gdy młodzi chłopcy ginęli na froncie, walcząc za ojczyznę. Jorge Volpi, jeden z najoryginalniejszych meksykańskich pisarzy, swoją hipnotyzującą rytmiczną prozą opowiada historię, która łączy najmroczniejsze doświadczenia dziejów XX wieku z mrocznym światem baśni braci Grimm, pokazując po raz kolejny, że zło na świecie dzieje się za sprawą nie demonów, ale zwyczajnych ludzi.
Wiersze na resztkę życia. Czyli? Takie, które krążą wokół życiowej kulminacji i tego, co przychodzi w ślad za nią, złowróżbnie i niechybnie: schyłek życia, na koniec śmierć.
„Co z tym począć – pyta Andrzej Kopacki – że starość jest nie tylko przyjemnym matem wrześniowego słońca, ale też dotkliwym antagonizmem: między poczuciem bogactwa rzekomo pouczających przeżyć a ich zbędnością? Między spektakularną manifestacją potrzeb witalnych a natrętną refleksją nad życiowym kresem? […] Tu właśnie jesteś, starcze, staruszko: pomiędzy”. Śmierć wyziera z życiowego tła, a wiersz i namysł nad nim każą pamiętać o tkance doświadczeń: o „twarzach życia”, o figurach dziewczęcia i mędrca, dzieciaka i narcyza. One także, obok motywów czysto tanatycznych, jak grecki młodzian z opuszczoną pochodnią czy danse macabre, należą do pejzażu nad rzeką pogranicza między życiem a śmiercią.
Niniejsza książka jest wybiórczą relacją z lirycznych wędrówek po tym dorzeczu: od wczesnonowoczesnych wierszy niemieckich przez niemieckojęzyczną lirykę XX wieku po całkiem spory suplement polski, który dostarcza materii porównawczej. A ćma?
W jednym z wierszy siedzi na ścianie, niby pospolita, a przecież zagadkowa. Czym albo kim jest? Literatura próbuje dać odpowiedź.
Ta ciemna ćma o tych próbach opowiad
Już w starożytności pojawiła się intuicja, że typy relacji między ludźmi da się powiązać z określonymi systemami rządów. Demokracji w jej idealnej formie odpowiadałyby dobrowolne relacje przyjacielskie, a tyranii – te oparte na pokrewieństwie, a więc przymusowe. Geoffroy de Lagasnerie rozwija tę myśl w formie radykalnego eseju, w którym zastanawia się nad rolą przyjaźni w życiu jednostki i politycznymi konsekwencjami jej praktykowania. Czy dzięki przyjaźni można się wymknąć opresjom świata społecznego, począwszy od jego ograniczających schematów, a skończywszy na narzuconym pragnieniu zewnętrznego uznania? Jakie miejsce przyjaźń zajmuje w społeczeństwach, które jej kosztem promują konserwatywny wzorzec rodziny? Czy przyjaźń może stanowić źródło alternatywnego porządku politycznego?
Punktem wyjścia do tych rozważań jest dla autora jego własne doświadczenie – przyjacielska relacja z Didierem Eribonem i Édouardem Louisem. Filozof nie zatrzymuje się jednak w pół kroku – z prywatnej opowieści czyni manifest polityczny, w którym upomina się o lepsze, sprawiedliwsze jutro.
Zbiór esejów słoweńskiego pisarza opowiadającego już od pół wieku historię swojego małego narodu w kontekście spraw, które tak naprawdę są bliskie i zrozumiałe dla znacznej części Środkowoeuropejczyków.Książka zawiera eseje starsze, jak "Atlas" oraz całkiem nowe, jak esej "Archipelag Jugosławia" nawiązujący wprost do "Wspomnień o Jugosławii" - i wyjątkowo aktualne, jak esej "Straszna zemsta", stanowiący zapis refleksji Janara z pierwszych dni rosyjskiej inwazji na Ukrainę. Drago Janar zabiera czytelnika w podróż - nie tylko między wyspami jugosłowiańskiego "archipelagu", lecz także nad Bosfor, na pola Flandrii albo do Triestu. Jest to też podróż w czasie - do Mariboru lat dzieciństwa, na brzegi zasnutego mgłami jeziora Bohinj, które potrafi opowiedzieć nie jedną historię, ale też do oblężonego Vukovaru z początku lat 90, do austriackiej Galicji Josepha Rotha czy do światów Iva Andricia i Jamesa Joyce'a.Drago Janar (ur. 1948) - słoweński pisarz, dramaturg i eseista, jeden z najważniejszych współczesnych autorów środkowoeuropejskich. Jego powieści, nowele i dramaty są uznawane za kamienie milowe słoweńskiej prozy, tłumaczone na wiele języków i doceniane na całym świecie. Z wykształcenia prawnik, pracował jako redaktor w mariborskim dzienniku "Veer", a w latach 1981-2016 był związany ze stowarzyszeniem kulturalno-naukowym Slovenska matica w Lublanie jako redaktor i sekretarz. Laureat licznych nagród literackich, w tym Austriackiej Państwowej Nagrody dla twórców literatury europejskiej - sterreichischer Staatspreis fr Europische Literatur (2020). Bohaterowie jego utworów to postaci pełne namiętności, targane losem, wikłane w historię i przypadek. Obok prozy i dramatów istotną część jego dorobku stanowią eseje, w których z przenikliwością i odwagą analizuje współczesną kondycję człowieka i społeczeństwa.Ze słoweńskiego przełożyli: Nikodem Szczygłowski i Joanna Pomorska.Drugi tom serii Ister pod redakcją Łukasza Galuska, Pauliny Małochleb i Bartosza Sadulskiego.
Wszystkie zwierzęta idą do Nieba. Nie zostawiają nas jednak bez opieki.Co się dzieje z naszymi pupilami, kiedy przekroczą Tęczowy Most? Czy duchy zwierząt, podobnie jak bliskich zmarłych, mogą wysyłać nam znaki? W jaki sposób nawiązać z nimi połączenie?Odpowiedzi na te pytania udzieli Kristy Robinett, medium, pisarka oraz doświadczona nauczycielka rozwoju zdolności parapsychicznych z Michigan. W ciepłych i przejmujących opowiadaniach autorka udowadnia, że ukochane zwierzęta ciągle na nas czekają, a nieraz nawet udzielają nam pomocy. Wzruszające, kojące i przywracające spokój historie podpowiedzą również, jak nawiązać duchowy kontakt ze swoim zmarłym pupilem.
Wśród wierszy Gałczyńskiego mam „swoje” wiersze. Gdy natrafiam na nie w książce, wspominam ich wygląd pierwotny. Ich ojcostwo i macierzyństwo skupione są w jednej osobie, w osobie Poety. Oprócz jednak rodziców i piastunka patrzy na dorastające dziecko trochę jak na swoje. Byłem piastunką kilku nie najmniej ważnych satyrycznych wierszy Gałczyńskiego, pamiętam je, jak były noworodkami, niepodobnymi, oczywiście tylko zewnętrznie, do tych, które dziś znajdujemy w książkach. Wiersze Gałczyńskiego, gdy się rodziły, miały kolor zielony, kolor zielonego atramentu, kształt wielkich i bardzo czytelnych liter, z których specjalną uwagę zwracało „z”, ciągnące za sobą długi ogonek.
Miałem kilka listów od Gałczyńskiego i autografy tych jego „moich” wierszy. Zabrała je wojna. Mam je już tylko w pamięci, widzę je dobrze, pisane na dużych, nieliniowanych kartkach papieru formatu staroświecko zwanego kancelaryjnym, zawsze ręcznie i zawsze chyba zielonym atramentem. Nawet do ostatnich czasów, już w okresie realizacji planu sześcioletniego, gdy tak trudno było wybierać co się chce, Poeta w niewiadomy mi sposób umiał zaopatrzyć się w zielony atrament. Nie wynaleziono jeszcze sposobu kopiowania obrazów z ludzkiej pamięci. Takiego na przykład sposobu, że kładzie się na noc papier do odbitek fotograficznych pod głowę, a rano wyjmuje się z ramek kopię obrazu zachowanego już tylko w ludzkim mózgu. Gdyby taki wynalazek uczyniono, mógłbym ozdobić to wspomnienie licznymi autografami Gałczyńskiego. W mojej redaktorskiej praktyce rękopisy (zawsze rękopisy) dwóch autorów tak odbiły się w pamięci. To rękopisy Tuwima i Gałczyńskiego.
W zbiorze Co chciałem powiedzieć Bohdan Zadura wchodzi w rolę komentatora samego siebie - błyskotliwego, ironicznego, czułego na niuanse języka i życia. Zebrane w książce autokomentarze, rozmowy i przypisy to nie tylko podróż przez kolejne tomy oraz wiersze, lecz także przenikliwy portret poety, tłumacza i czytelnika zarazem. Zadura tropi własne nieporozumienia, ujawnia anegdoty zza kulis literackiego świata i z humorem rozbraja powagę krytyki. To książka dla tych, którzy pytają: Co poeta miał na myśli? i dla tych, którzy wiedzą, że to pytanie nie ma jednej odpowiedzi.
Sześciotomowa edycja utworów Antona Czechowa w wyborze i pod redakcją Agnieszki i Roberta Papieskich. Na podstawie 11-tomowej edycji dzieł Czechowa wydanej w Polsce ponad 60 lat temu oraz 30-tomowej edycji rosyjskiej. Koncentrujemy się na opowiadaniach Czechowa, dłuższych i krótszych, śmiesznych i strasznych. W tym garść nieznanych dotąd po polsku. Wypełniają one 4 tomy. W szóstym zbieramy utwory sceniczne. Tom piąty zawiera szkice podróżne: Z Syberii oraz Sachalin. Notatki z podróży. Przełożyli je Irena Bajkowska, Robert Papieski.
"Rzeźbię w słowach" to zbiór przemówień, esejów, wstępów i recenzji książek autorstwa Ursuli K. Le Guin, jednej z najwybitniejszych intelektualistek literackich naszych czasów. To lektura obowiązkowa, podręcznik do zrozumienia głębi współczesnej fikcji oraz - poprzez pryzmat głębokich rozważań nad współczesnym pisarstwem - sposób na poznawanie świata, w którym wszyscy żyjemy.Le Guin opublikowała ponad sześćdziesiąt książek - od literatury pięknej po literaturę faktu, od książek dla dzieci po poezję - i zdobyła wiele nagród za całokształt twórczości, w tym wyróżnienie Library of Congress Living Legend. Jej głos w sprawie sztuki jest nie tylko głosem wielkiej pisarki i autorytetu - to także głos epoki, w której tworzyła swoje dzieła.Książka "Rzeźbię w słowach" otrzymała w 2017 r. nagrodę Hugo za najlepsze dzieło powiązane z fantastyką.Ursula K. Le Guin (1929-2018) - amerykańska autorka, której książki stały się nie tylko klasyką fantastyki, ale i kanonem literatury pięknej. Pisała dla dorosłych, młodzieży i dzieci. Była autorką scenariuszy filmowych i esejów oraz tekstów piosenek. Została uhonorowana wszelkimi możliwymi nagrodami przyznawanymi twórcom science fiction i fantasy, z Nebulą, Hugo i World Fantasy Award na czele.
In my mind I count all the names, browse through all the faces. The children, grandchildren, now even great grandchildren and even the little grandson of a granddaughter, so a great great grandson. Cousins… a great clan. One big Israeli family. From Jerusalem to the Negev desert. They are far away, and to tell you the truth, I visit them less and less often. And as far as the great grandchildren are concerned, I can’t say I know them. But I have them, and they have themselves. They are alive. All this because their ancestor, the family sage, Warsaw lawyer Zerach Warhaftig, father, grandfather and great grandfather, was on Sugihara’s list. The now famous and at the time life-saving visas were issued by the Japanese consul to him, his wife and half-year-old son in Kaunas. Together with other immigrants they traversed Siberia and reached a welcoming Japan before traveling further on to America and, finally, once the war was over, settling down in Jerusalem. A trip around the world. And with a great sense of timing – in 1948, Zerach Warhaftig, together with thirty other founding fathers and mothers, signed Israel’s declaration of independence. He served the country for another half a century as a politician, lawyer and professor. He was the first to write the story of the Jewish refugees who emigrated from Kaunas and of the noble personage of the Japanese consul who saved people’s lives by breaking with procedures. Personally, Zerach was my uncle, the brother of my grandmother, one of the most important people in my life. In his Jerusalem apartment, I absorbed Judaism and Hebrew, we spoke about family and Jewish history. If not for him, I wouldn’t be a translator or a rabbinic literature lecturer today. And so, I too am greatly in debt to Chiune Sugihara.
Piotr Paziński
Kolejny tom serii pism zebranych Witolda Gombrowicza, powstającej pod redakcją prof. Włodzimierza Boleckiego i honorowym patronatem Rity Gombrowicz.Opętani są powieścią sensacyjną, którą Gombrowicz, pod pseudonimem Z. Niewieski, publikował w odcinkach w prasie w 1939 roku. Jest to więc mniej znany, a dla niektórych czytelników może wręcz zaskakujący wątek w twórczości pisarza. Kryminalna intryga, motyw erotyczny, zagęszczona atmosfera tajemniczości i działania sił nadprzyrodzonych czynią Opętanych jedyną w swoim rodzaju mieszanką romansu i powieści gotyckiej.Wydanie krytyczne w opracowaniu Mateusza Antoniuka.
Co się stanie, gdy na 31 dni zaprosisz do swojego domu amerykańskiego komandosa Navy SEAL? Jesse Itzler – przedsiębiorca, ultramaratończyk i poszukiwacz ekstremalnych wyzwań – postanowił sprawdzić to na własnej skórze. Rezultat to niezwykła, zabawna i inspirująca opowieść o dyscyplinie, wytrzymałości i przekraczaniu własnych granic.
Książka łączy prawdziwą historię, motywację i lekcje SEAL z dużą dawką humoru i życiowych refleksji. Pokazuje, że kluczem do sukcesu – zarówno w sporcie, biznesie, jak i codziennym życiu – jest odwaga, samodyscyplina i gotowość na radykalne zmiany.
To bestseller polecany przez sportowców, trenerów i liderów biznesu (m.in. Tom Brady, Mike „Coach K” Krzyzewski, Sara Blakely). Dla wszystkich, którzy szukają motywacji, inspiracji i dowodu, że prawdziwa siła rodzi się z walki ze swoimi słabościami.
Zbiór sześciu studiów niemiecko-amerykańskiego mediewisty Ernsta H. Kantorowicza (1895-1963), autora znanego przede wszystkim z biografii cesarza Fryderyka II Hohenstaufa (1927) oraz pracy Dwa ciała króla (1957). W latach 1948-1961 Kantorowicz opublikował szereg artykułów, które rekonstruując meandry średniowiecznych procesów sekularyzacji, ukazują kształtowanie się kolejnych filarów nowoczesnego państwa: terytorium, narodu, aparatu prawnego i fiskalnego.
Sztuka, dociekania i olśnienia. Siedem utworów o dziełach odbitych w oczach odbiorcy. A co, jeśli szczyt pisarskiej formy Herling-Grudziński osiągnął, pisząc o sztuce?"Oto skarb - piękne, pasjonujące opowieści o wielkich artystach, wspaniałych miejscach i niezwykłych zdarzeniach, spisane przez jednego z najznakomitszych pisarzy XX wieku" - Jarosław Mikołajewski (fragment wstępu)Sześć medalionów i Srebrna Szkatułka to cykl siedmiu esejów, w których Gustaw Herling-Grudziński przygląda się w zachwycie i ze skupieniem malarstwu i architekturze. Dialoguje z dziełami, poszukując napięć i momentów zwrotnych w biografiach ich twórców: otarcia się o śmierć, doświadczenia nieuleczalnej choroby, starości, emocji granicznych. Pisze o Parmie i Sienie, o Caravaggiu, Rembrandcie, Vermeerze i Riberze. O cieniu i detalu, o czasie zaklętym w płótnach i budowlach. Herling-Grudziński poświęca wiele miejsca sztuce, w istocie jednak tworzy opowieść o granicach pewności i przeczucia, i o recepcji dzieł wykraczającej poza proste konstatacje.Książka, która powinna stanąć na półce tuż obok Barbarzyńcy w ogrodzie i Martwej natury z wędzidłem Herberta.
Wszystko to zbyt małe. Eseje ku chwale nadmiaruGdy świat coraz bardziej nakłania nas do umiaru, zbiór esejów Bekki Rothfeld działa jak balsam na duszę wszelkich maksymalistów. W brawurowym stylu amerykańska eseistka broni: łakomstwa, zbieractwa, chaosu, karnawału, ekstazy, retorycznej przesady, a nade wszystko niczym nieskrępowanego zachwytu. Sprzeciwia się współczesnym kodeksom postepowania, według których kluczem do szczęścia jest minimalizm. Bez pardonu dworuje sobie z Marie Kondo i współczesnych odgracaczy wnętrz, którzy nie tylko zamieniają indywidualne mieszkania w zimne, nijakie przestrzenie, lecz również zubożają nas duchowo, czyniąc nasze życie tak nieważkim, że bez żalu będziemy mogli je porzucić. Obrywa się w tej książce współczesnym purytanom, dla których akt seksualny bez dosłownie zwerbalizowanej zgody jest czymś nagannym. Zgody na co? - pyta autorka. Czyż prawdziwie udany seks nie jest zawsze transgresją i transformacją? Nigdy nie wiemy, jakie pragnienia w nas obudzi i w jaki sposób nas przemieni. Wreszcie Rothfeld nie zostawia suchej nitki na modnej praktyce uważności. Mindfulness jest przecież niczym innym jak sprzątaniem własnego umysłu z osądów i ocen. Czy z tak wypranym mózgiem będziemy chcieli zmieniać świat na lepsze? Czy raczej staniemy się sprawnymi trybikami w machinie kapitalizmu?"Wszystko to zbyt małe. Eseje ku chwale nadmiaru" zrywają z polityczną poprawnością, ukazując nam, że lewicowa obsesja egalitaryzmu w życiu prywatnym i sztuce jest kompensacją braku społecznej oraz ekonomicznej równości. Rothfeld potrafi połączyć Simone Weil z Davidem Cronebergiem, Georgesa Bataille'a z ruchem Me Too, Ottessę Moshfegh z IKEĄ, a Sally Rooney z "Pięćdziesięcioma twarzami Greya" - wszystko po to, by utwierdzić nas w przekonaniu, że jak długo mamy pragnienia oraz wydajemy miłosne i estetyczne osądy, tak długo żyjemy.Becca Rothfeld (ur. 1991) - amerykańska krytyczka literacka, eseistka i felietonistka. Publikuje m.in. w "The Washington Post". "The Point", "Boston Review", "The New Yorker" i "The New York Times". Jest laureatką licznych nagród w dziedzinie krytyki literackiej. Jej debiutancki zbiór esejów "Wszystko to zbyt małe" znalazł się w wielu amerykańskich zestawieniach najlepszych książek roku 2024.
Przedmiotem zainteresowania niniejszego zbioru esejów i artykułów, powstałych na przestrzeni dwunastu lat jako teksty okolicznościowe, są przede wszystkim ludzie – to, jak żyli, jak działali w świecie i jak oddziaływał na nich czas historyczny. Zebrane w tym tomie osoby są uderzająco różne i nietrudno sobie wyobrazić, że gdyby mogły zabrać głos w tej kwestii, oponowałyby przeciwko zgromadzeniu ich, by tak rzec, w jednym pokoju. Nie łączą ich bowiem talenty ani poglądy, zawody ani środowiska; poza jednym wyjątkiem ludzie ci prawie nie wiedzieli nawzajem o swoim istnieniu. Ale choć reprezentowali różne pokolenia, byli sobie współcześni – oczywiście poza Lessingiem, który jednak w eseju wprowadzającym traktowany jest jako współczesny. Łączy ich zatem czas, w którym wypadło im żyć, świat pierwszej połowy XX stulecia – z jego katastrofami politycznymi, klęskami moralnymi oraz zdumiewającym rozwojem nauki i sztuki. Niektórych z nich to stulecie zabiło, na życie i pracę innych zaś wywarło decydujący wpływ, na kilku nie wpłynęło prawie wcale, a już o nikim z tego grona nie można powiedzieć, by został przez nie uwarunkowany. Czytelnicy szukający przedstawicieli epoki, wyrazicieli Zeitgeist, propagatorów Historii (przez duże H) nie znajdą tutaj tego, co ich ciekawi.
[…] To, że nawet w najmroczniejszych czasach mamy prawo oczekiwać światła i że może ono pochodzić nie tyle z teorii i idei, ile raczej z drżących, niepewnych, często słabych płomieni, jakie niektórzy ludzie w swoim życiu i pracy są w stanie wzniecić niezależnie od okoliczności i oświetlać nimi przestrzeń czasu, jaki został im dany na ziemi – to właśnie przekonanie stanowi nieujęte w słowa tło niniejszych portretów. Oczy tak przyzwyczajone do mroku jak nasze z trudem rozpoznają, czy światło danej osoby przypomina wątły płomyk świecy, czy oślepiający blask słońca. Tego rodzaju obiektywna ocena wydaje mi się jednak kwestią drugorzędną, którą spokojnie można pozostawić do rozstrzygnięcia potomnym.
Hannah Arendt
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
