Tutaj znajdziesz bogaty wybór lektury z zakresu chrześcijaństwa: modlitewniki, teologia, historia religii, żywoty świętych, wiara, cuda, katecheza, islam, judaizm, religie dalekiego wschodu oraz świata starożytnego.
Pierwsi chrześcijanie ani szczątków świętych, ani tym bardziej pozostałych po nich szat i przedmiotów nie otaczali kultem. Nie przyszłoby im też do głowy, żeby dzielić ciała zmarłych i ich cząstki rozsyłać po świecie. Ale w miarę rozszerzania się chrześcijaństwa rósł kult świętych i zmieniał się stosunek do materialnych śladów ich obecności. Składano relikwie w ołtarzach lub ich otoczeniu, pielgrzymowano do sanktuariów, w których spoczywali - w całości lub tylko we fragmentach - najbardziej ,,wpływowi"" święci. Cześć dla nich i jej najróżniejsze formy - o nich ta książka - rosły przez wieki jak wzbierająca, trudna do kościelnego regulowania rzeka. Dziś oficjalny Katechizm Kościoła Katolickiego o czci dla relikwii zaledwie wzmiankuje mimochodem wśród innych przejawów religijności ludowej, domagając się jej oczyszczania i chrystocentrycznej orientacji.
I my znajdujemy się dziś w samym centrum dramatycznej walki między "kulturą śmierci" i "kulturą życia". Ale blask Krzyża nie zostaje przesłonięty przez ten mrok - przeciwnie, na jego tle Krzyż jaśnieje jeszcze mocniej i wyraźniej, jawi się jako centrum, sens i cel całej historii i każdego ludzkiego życia.
/Bł. Jan Paweł II, Evangelium vitae, 50/
Praca magisterska Dwojry Raskin, obroniona na Uniwersytecie Warszawskim w 1937 roku w ramach seminarium prof. Majera Bałabana, znajduje się w zbiorach Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego im. Emanuela Ringelbluma. Stanowi zaledwie zapowiedź możliwości naukowych jej autorki. Niestety, tragiczny koniec jej życia nie pozwolił jej rozwinąć i udoskonalić warsztatu historycznego. Tym większe znaczenie ma przypomnienie jej dorobku, z którego i dzisiaj moga? korzystać nie tylko studenci, ale i naukowcy zainteresowani skomplikowanymi relacjami chrześcijańsko-żydowskimi. Autorka obficie przywołuje dokumenty z epoki, których większość bezpowrotnie została zniszczona w wyniku wojny. To właśnie lektura tych dokumentów umożliwia wgla?d w mechanizmy funkcjonowania powstałego w 1816 r. Uniwersytetu Warszawskiego, a zwłaszcza Wydziału Teologicznego, w ramach którego działał ks. Alojzy Ludwik Chiarini w latach dwudziestych XIX wieku.
Książka jest pionierską w historiografii polskiej próbą przedstawienia relacji żydowsko-muzułmańsko-chrześcijańskich w kontekście prowadzonych misji i ich konsekwencji, jakimi były przypadki konwersji. Przynosi nowe spojrzenie i stawia nowe problemy, które we współczesnych badaniach powinny być rozwijane. Książka jest jedną z najbardziej oryginalnych prac poświęconych relacjom międzyreligijnym, szczególnie żydowsko-chrześcijańskim, jakie kiedykolwiek w Polsce powstały. Pokazuje świat konwertytów, żyjących na marginesie ówczesnego społeczeństwa żydowskiego i chrześcijańskiego, ludzi poszukujących, próbujących odnaleźć własną drogę do Boga, często niepotrafiących sobie poradzić z trudami życia w nowym środowisku, czasem hochsztaplerów, często postacie tragiczne. Bardzo ciekawe są związki chrześcijańskich millenarystów z Żydami, ogarniętymi mesjańską gorączką. Odkrywa fascynujący świat ludzi próbujących stworzyć pomosty pomiędzy dwiema religiami, czy wręcz nową synkretyczną religię.
"Światowe Dni Młodzieży są uroczystym potwierdzeniem „tak” Chrystusowi. W taki właśnie sposób był przeżywany w Roku Wiary XXVIII Światowy Dzień Młodzieży – Rio de Janeiro 2013. Oba te wydarzenia duszpasterskie łączyła ważna problematyka: „Wiem, komu uwierzyłem” (2 Tm 1, 12) – to hasło Roku Wiary. „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28, 19) – to temat XXVIII Światowego Dnia Młodzieży. Postawa wyrażona słowami „wiem, komu uwierzyłem” wyraża się gotowością podjęcia misji wyznaczonej przez Chrystusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody”.
Wyrażam wielką wdzięczność Wydawnictwu za tę publikację. Pomoże ona młodzieży – i nie tylko młodzieży – dostrzec wielkie przesłanie Ojca Świętego Franciszka, które popłynęło z Brazylii.
Syntezą tego przesłania są słowa wypowiedziane przez Ojca Świętego w dniu 28 lipca 2013 roku podczas Mszy Świętej kończącej XXVIII Światowy Dzień Młodzieży – Rio de Janeiro 2013: „Jesteśmy częścią Kościoła, a nawet stajemy się budowniczymi Kościoła i głównymi aktorami historii. […] Idźcie, bez lęku, aby służyć”.
Szanownym Czytelnikom życzę Bożego błogosławieństwa w dobrym odczytaniu przesłania Ojca Świętego, które zostało skierowane do nas wszystkich, abyśmy stawali się coraz lepszymi „budowniczymi Kościoła”."
Biskup Henryk Tomasik
(ze wstępu)
Adhortacja apostolska Evangelii gaudium, najnowszy papieski dokument i zarazem pierwsza adhortacja. Tekst wyjątkowy, o charakterze bardzo osobistym, a jednocześnie natchniony głęboką wiarą. Ojciec Święty zwraca uwagę na najważniejsze wyzwania przed, którymi stoi Kościół. Podkreśla, że Kościół musi być zawsze otwarty, gościnny i miłosierny. Zaprasza każdego chrześcijanina – niezależnie od miejsca i sytuacji, w której się znajduje - do nowego etapu ewangelizacji u podstaw.
Czas płynie dyskretnie i niezauważalnie. W pierwotnym doswiadczeniu czas dotykał wieczności w kategoriach natury, np. w zmieniających sie porach roku. Od początku człowiek utrwalał ślady swego istnienia w postaci rysunków, malowideł, rzeźb i pomników.
Uratował ich papież! Poznaj historie ludzi ocalonych przez ojca Jorge Mario Bergoglio.
24 marca 1976 roku. W Argentynie władzę przejmuje armia. Rozpoczyna się siedem lat terroru. Wojsko porywa i morduje dziesiątki tysięcy osób: to dramat tzw. desaparecidos – tych, którzy „zniknęli”. W Buenos Aires jezuita Jorge Mario Bergoglio ratuje wszystkich, których może. Teraz ci, którzy zostali przez niego uratowani, wyznają, jak ojciec Jorge po cichu działał, by ich ocalić.
„Bergoglio ocalił wielu, więcej niż on sam jest w stanie sobie przypomnieć” – w czasie zbierania materiału wiele razy słyszałem takie słowa. Inni mówili: „Przykro mi, ale to ty musisz odkryć dalszy ciąg tej historii”. Podejrzana postawa, jak gdyby było coś do ukrycia. Czyżby zmowa milczenia, aby chronić tę sympatię, jaką dziś cieszy się papież Franciszek? Nikt, począwszy od wąskiego kręgu jego starych przyjaciół, dosłownie nikt nie chciał mi wskazać właściwego kierunku.
Znana włoska reżyserka Liliana Cavani nakręci film na podstawie książki.
Nello Scavo (ur. w 1972 w Katanii) reporter i dziennikarz śledczy Avvenire. Zajmował się między innymi tematyką zorganizowanej przestępczości i globalnym terroryzmem. Autor reportaży z najbardziej „zapalnych” stron świata, takich jak południowo-wschodnia Azja, kraje byłego Związku Radzieckiego, Półwysep Bałkański, Ameryka Łacińska, Półwysep Somalijski. Laureat wielu nagród literackich i dziennikarskich.
Odbiorcy:
- ci, którzy chcą poznać prawdę… i ci, którzy uwielbiają z nią polemizować.
Dlaczego warto przeczytać tę książkę?
- lektura obowiązkowa dla wszystkich interesujących się osobą papieża Franciszka – rozwiewa mgiełkę zakrywającą jeden z najtrudniejszych okresów jego życia
- niewątpliwie stanie się bestsellerem, ukaże się w 6 językach w 30 krajach
- tylko w tej książce znajdziesz zapis przesłuchania kard. Bergoglio w czasie tzw. procesu ESMA z 2010 roku.
„Co nam dziś mówi św. Franciszek? Droga Franciszka ku Chrystusowi wychodzi od spojrzenia na Krzyż. A druga rzecz, o której świadczy Franciszek jest taka: kto idzie za Chrystusem, otrzymuje prawdziwy pokój, ten pokój, który tylko On, a nie świat mogą nam dać”.
Ojciec Święty Franciszek w Asyżu, 4 października 2013 r.
Jeśli więc mamy się uczyć tej postawy Franciszkowego zaangażowania i oddania Panu Jezusowi, to trudno o lekturę bardziej podstawową, bardziej przybliżającą postać Świętego i pierwszych Jego towarzyszy, niż napisana w średniowieczu przez anonimowego autora historia Biedaczyny z Asyżu, nosząca tytuł: „Kwiatki św. Franciszka”. Oto ona.
„Jest to jedna z najczarowniejszych, najczystszych, najradośniejszych książek, jakie zna literatura. Jest ona pociechą i nadzieją. Jej drugim mianem mogłaby być: wolność. To uskrzydlony kielich wezbranego serca ludzkiego. Wdzięk i prostota podały tu sobie ręce. Tu kwitnie urok szlachetny jak ogień i czysty jak kryształ źródlany” Leopold Staff.
Odbiorcy:
. miłośnicy dobrej książki (w każdym wieku)
. koneserzy literatury światowej i bibliofile
. pragnący zrozumieć „franciszkański charyzmat” i styl bycia (a zatem także wszyscy chcący lepiej zrozumieć wrażliwość, styl, motywy myślenia i działania Franciszka naszych czasów – obecnego Ojca Świętego).
Dlaczego warto sięgnąć po tę książkę?
Przed nami książka ponadczasowa, klasyka literatury światowej (nie tylko chrześcijańskiej). Urzekająca opowieść o życiu św. Franciszka – jednego z największych świętych i, nie bójmy się tego powiedzieć – jednej z największych osobowości w dziejach ludzkości.
Gdzie tkwi źródło wielkości św. Franciszka? W pokorze. W uniżeniu. W oddaniu. W zapale. W życiu „jak Maryja”. W zjednoczeniu z Krzyżem. W oddaniu się bliźnim, w służbie i uniżeniu na wzór i za przykładem Jezusa. Czy św. Franciszkowi się to udało? Przekonajcie się sami. „Kwiatki” są właśnie o tym: o Jego życiu, o słowach, gestach i czynach (bardzo często cudach). Wręczamy je naszym Czytelnikom. W eleganckim, tchnącym naturą, wydaniu. I co ważniejsze, w znakomitym przekładzie i kunsztownej redakcji wybitnego polskiego poety – Leopolda Staffa.
Medytując nad duchowym znaczeniem szabatu, nie sposób pominąć pytania, jak Jezus przeżywał to święto. Ewangeliczne opisy poświadczają, że w tym dniu przemawiał w synagodze, uzdrawiał i nauczał. Dlaczego zatem zdecydowana większość szabatowych historii zmierza do kontrowersji? Czy wynikają one z przekraczania przez Jezusa szabatowego prawa? A może znalazły się inne powody, które prowadziły do sporów?
Zapraszam Czytelnika do szabatowej wędrówki z Jezusem. Rozpocznie się ona w synagodze w Nazarecie, a zakończy na Kalwarii w Jerozolimie. Przewodnikiem na szlaku będzie święty Łukasz, który stopniowo nauczy nas patrzeć na to cotygodniowe święto oczyma tego, który sam się określił Panem szabatu.
Autor
Bardzo czekałem na taką książkę o Księdzu Profesorze, napisaną z perspektywy czasu i w świetle ostatnich trzech lat jego życia. Był to bowiem dla Profesora czas zmagania się z ciężką chorobą, ale równocześnie czas niezwykle ważnej twórczości, dopełniającej i wyjaśniającej wcześniejsze książki, artykuły i kazania. To był czas, w którym potwierdził życiem to, o czym pisał wcześniej, a niektóre tematy podejmował z jeszcze większą intensywnością.
† Kazimierz Kardynał Nycz
Arcybiskup Metropolita Warszawski
Książka Tomasza Ponikły to nie tylko opowieść o życiu i myśli Wielkiego Filozofa. To także swoisty "przewodnik" po problemach sensu naszego istnienia, sensu (lub bezsensu) cierpienia, śmierci i zła, a wreszcie zaproszenie do namysłu nad tajemnicą wiary i nadziei. Opisując ostatnie lata życia ks. Józefa Tischnera i analizując jego teksty z tych lat zmagania się ze śmiertelną chorobą, Tomasz Ponikło pisze tak naprawdę o każdym z nas. Pisze przenikliwie, jasno, z miłością do swego ulubionego Mistrza, ale bez popadania w pomnikowość i ze świadomością, że ta książka - tak jak pisma Księdza Profesora - ma jeden cel: pomóc nam przeżyć dany każdemu z nas czas wartościowo.
Jarosław Gowin
Współzałożyciel Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera,
jeden z inicjatorów Dni Tischnerowskich
OJCIEC GÓRA ZNOWU
ZASKAKUJE I ZDUMIEWA
Boży wariat i charyzmatyczny wizjoner. Organizator spotkań nad Lednicą. Nieuleczalnie chory na „chorobę papieską”. W szczerej rozmowie nie przebiera w słowach, mówi wprost o:
młodzieży, której kazał „zjeżdżać”
swoim ojcostwie „niechcianych dzieci”
przełożonych, którzy pomagali i przeszkadzali
cudach Jana Pawła II, których doświadczył
swoim cierpieniu i samotności
konieczności odnalezienia nowego sposobu przekazywania wiary
wielkich planach na przyszłość
OJCIEC GÓRA ZNOWU SZALEJE, SPALA SIĘ, WYMAGA I… KOCHA.
SIŁA I SKUTECZNOŚĆ JEGO SZALEŃSTWA WIARY SĄ PORAŻAJĄCE!
W 1931 roku, w chwili upadku monarchii liberalnej, Hiszpania była państwem katolickim. W 1953 roku w chwili zawarcia konkordatu przez gen. Franco była ponownie w pełni ukształtowanym państwem wyznaniowym, ale już o charakterze autorytarnym. Jednak w ciągu 22 lat oddzielających te daty Hiszpania przeszła przez próbę modernizacji kraju poprzez jego sekularyzację, a w czasie wojny domowej przez eksperyment stworzenia społeczeństwa ateistycznego, który pociągnął za sobą bodaj najbardziej krwawe prześladowania katolików w XX wieku. Te gwałtownie zmieniające się relacji między wspólnotą polityczną a religijną na Półwyspie Iberyjskim stara się pokazać książka „Między ołtarzem a tronem”.
Jest to także pierwszy w polskiej literaturze kompleksowy opis prześladowań religijnych podczas wojny domowej w Hiszpanii, które przyniosły Kościołowi katolickiemu już ponad 1000 świętych i błogosławionych, więcej niż jakikolwiek inny konflikt zbrojny w dziejach.
Autor stara się także odpowiedzieć na pytanie, czy prześladowania te były efektem wcześniejszego demokratycznego projektu modernizacji przez sekularyzację. Projektu, który w innych formach powracał później w innych częściach świata i powraca także we współczesnej nam Europie.
„Notatki osobiste” to zapis czterdziestu lat niezwykłej duchowej drogi. Od pierwszego decydującego stwierdzenia „Jestem bardzo w rękach Bożych” po rozważanie „Czas się wypełnił” i ostatnie „Deo gratias” (Bogu niech będą dzięki) towarzyszymy Karolowi Wojtyle – Janowi Pawłowi II w kluczowych momentach jego życia i posługi. W dwóch skromnych zeszytach znajdujemy jego najważniejsze, osobiste pytania, głębokie, poruszające medytacje i modlitwy wyznaczające rytm każdego dnia. Ale pojawiają się w nich również zapiski będące świadectwem troski o najbliższych – przyjaciół, współpracowników – oraz powierzony mu Kościół. Te notatki, choć są zapisem chwil, wykraczają poza granice życia Jana Pawła II, przenosząc nas tam, gdzie to co ludzkie i to co Boże łączy się w wymiarze świętości.
W pewnych środowiskach, zwłaszcza w Krakowie i Poznaniu, ojca Joachima Badeniego nie trzeba przedstawiać. Jednak nawet jego wielbiciele i wierni czytelnicy jego książek nie wiedzą zapewne o wszystkich szczegółach i anegdotach, na które natrafiła Judyta Syrek. Czy wiadomo na przykład, że ten półkrwi Szwed i polski arystokrata miał pirata wśród przodków? Albo że jego matka, księżna Alicja, działała w polskim ruchu oporu? Lub że kiedyś niemal wstąpił do kamedułów?
Ta biografia utkana jest z opowieści ludzi, którzy znali ojca Joachima na różnych etapach życia, i z jego własnych wspomnień. Wyłania się z nich czarujący arystokrata, dzielny żołnierz, charyzmatyczny duszpasterz i wychowawca młodzieży, bezkompromisowy obrońca wartości w czasach komunizmu, mistyk, uzdrowiciel - a przede wszystkim: wzór i przyjaciel.
Jak na tak bogatą osobowość przystało, Badeni bywał także postacią kontrowersyjną. Jednak najważniejszą jego cechą, przyciągającą innych do niego jak magnes, była jego więź Bogiem, tak głęboka, że aż trudna do zrozumienia.
Książka obfituje w wiele ciekawych informacji o historii rodziny Badenich, o życiu złotego chłopca Kazimierza Badeniego przed wstąpieniem do zakonu dominikanów oraz o realiach działania duszpasterstw w czasach komunizmu.
Książka jest zapisem spotkań z niezwykłą osobowością – Jerzym Nowosielskim, wybitnym malarzem, autorem wielu ikon i sakralnych polichromii, a także myślicielem i prawosławnym teologiem.
Tematem rozmów, które Zbigniew Podgórzec prowadził z nim przez niemal ćwierć wieku, są „sprawy święte”: Bóg, Kościół i sztuka, ale i człowiek oraz cały świat – widziany zawsze wobec Wieczności.
Na tom składają się dwie klasyczne już i legendarne książki – „Wokół ikony” oraz „Mój Chrystus” – uzupełnione o niepublikowane wcześniej rozmowy zebrane w części zatytułowanej „Mój Judasz”.
Panie Jezu, dziękujemy Ci za Twoje poniżenie i upokorzenie, które otworzyły nam drogę do chwały; za Twoją Boską pokorę i łagodność, które zdemaskowały pychę i przemoc tego świata. Daj nam łaskę, byśmy nieustannie mieli przed oczyma Twój krzyż. Tylko On pozwoli nam zachować nadzieję w chwilach upadków i słabości. Dzięki Twojemu krzyżowi każda nasza przegrana, poniżenie i smutek może stać się okazją do zwycięstwa, radości i chwały.
Wiek II i III jest jest okresem dynamicznego rozwoju poezji chrześcijańskiej, zarówno ortodoksyjnej, jak w grupkach heretyckich. Utwory tej rodzącej się poezji wchodzą do liturgii obok tekstów biblijnych. W IV w. rozwija się ona w grupach heteroksyjnych; utworami poetyckimi propagują swoją naukę arianie, apolinaryści, istnieje ponadto dawna poezja różnych sekt. Nie dziwi więc fakt, że synod w Laodycei zakazuje używania w liturgii utworów niebiblijnych. Ten zakaz, na pewno błogosławiony dla liturgii, jest katastrofą dla poezji: giną wtedy prawdopodobnie setki, o ile nie tysiące, utworów poetyckich.
Pierwszy nurt poezji chrześcijańskiej to poezja-modlitwa, w prostej linii wywodzący się ze Starego Testamentu. Drugim nurtem była poezja-homilia - utwory egzegetyczno-liturgiczne wyjaśniające przeczytany uprzednio tekst Pisma Świętego (Meliton z Sardes, Bardasanes). Trzecim nurtem poezji chrześcijańskiej greckiej jest nurt klasycyzujący. Pierwszym poetą z prawdziwego zdarzenia jest św. Grzegorz z Nazjanzu. Zakres poezji Grzegorza jest bardzo szeroki: od poezji dogmatycznej, poprzez utwory biblijne, moralizatorskie nawiązujące do diatryby stoików, hymn, modlitwę, wiersze okolicznościowe skierowane do różnych osób, epigramy, aż do poezji osobistej, pełnej zadumy, żalu, bólu, obnażającej głębokie rozdarcie wewnętrzne autora, pokazującej postać innego Grzegorza niż ten, którego znamy z wielkich mów, dzięki którym uzyskał zaszczytny tytuł „teologa".
Dekret cesarza Juliana Apostaty zakazał chrześcijanom uczęszczania do szkół, w których czytano pisarzy pogańskich. W poezji epizod ten znalazł zupełnie niespodziewane reperkusje. Dwaj uczeni biskupi: Apolinary ojciec i syn postanowili dać chrześcijanom piękny a chrześcijański „obrok duchowy" i przekuli Pismo Święte na wzory greckie: epopei, liryki, dramatu. Nie musiała to być poezja najwyższego lotu, skoro po śmierci Juliana szybko o niej zapomniano.
Od V w. widzimy wyraźne, że poezja oparta na iloczasie (następstwie głosek długich i krótkich) umiera, ustępując miejsca wierszowi opartemu na rymie i rytmie. Od wieku IV pojawiają się homilie coraz bardziej upoetycznione, a następnie i udramatyzowane. Ta poezja-homilia staje się punktem wyjścia nie tylko dla poezji bizantyńskiej, ale i dla bizantyńskiego dramatu religijnego. Wiek VI i VII stoi pod znakiem kontakionu. Z punktu widzenia już nie formalnego, ale treściowego, jest to hymn egzegetyczny, wyjaśniający przeczytany fragment Pisma Świętego w czasie nabożeństwa porannego. Autorem pierwszych znanych kontakionów był Roman Melodos. W początku VIII w. widzimy rodzenie się nowego gatunku poezji religijnej, a mianowicie kanonu. Powstaje on w dwóch środowiskach: syryjsko-palestyńskim oraz sycylijskim.
Nie tylko poezja liturgiczna rozwija się w Bizancjum, choć ona dominuje. Spotykamy się też z religijną poezją dramatyczną, która także rodzi się z homilii. Szczytowym osiągnięciem poezji dramatycznej jest poemat-sztuka Chrystus cierpiący. W rękopisach utwór ten przypisywano jednogłośnie św. Grzegorzowi z Nazjanzu; natomiast krytyka współczesna określa czas jego powstania na wiek XI-XII.
W tym tomie „Muzy" uderza dysproporcja: więcej miejsca poświęcono poezji patrystycznej i wczesnobizantyńskiej, mniej literaturze późniejszej. Nie wynika to tylko z dość jednak wyraźnej różnicy między literaturą wcześniejszą, mimo wszystko lepszą, a literaturą późniejszą. Jak w poprzednich tomach, tak i tu zaznaczam, że świadom ogromnych braków tego zbioru oddaję go Czytelnikom z nadzieją, że da on przynajmniej przedsmak tego, czym była wielka literatura grecka okresu starożytnego oraz późniejsza - bizantyńska. (na podstawie Wstępu)
Człowiek sam dla siebie jest tajemnicą i powinien nauczyć się z tym żyć. Niewiedza na temat rzeczywistej głębi ludzkiego bytu nigdy nie była dla nas, ludzi, zagrożeniem, dopóki była niewiedzą uświadomioną, otwierającą nas na „coś więcej" i „inaczej". Świadomość nieznajomości własnej głębi inspirowała nas do wykraczania poza codzienność w kierunku usprawiedliwienia ludzkiego życia w obliczu Kogoś Trzeciego, całkiem Innego, niż człowiek i świat. Dopóki mamy poczucie nieusuwalnej tajemnicy własnego bytu, dopóty pytanie o człowieka będzie miało moc odsyłania do pytania o Boga.
Problemem naszej teraźniejszości stało się to, że człowiek już „wszystko" o sobie wie, dlatego sądzi, że nie potrzebuje już pytać (o) Boga. Jednakże owa „boska wszechwiedza" człowieka o nim samym, zamiast spodziewanego szczęścia, wolności i prawdy, przyniosła coś zgoła przeciwnego: nieszczęście, zniewolenie, samozakłamanie, i w efekcie - koniec człowieka. Koniec tego, co ludzkie nie oznacza dziś jakiegoś niedostatku wiedzy o człowieku, lecz śmierć świadomości aksjologicznej.
Kto doświadczył bolesnych konsekwencji wyrzucenia Boga ze świata ten wie, że życie bez Boga, czy przeciwko Bogu, ostatecznie obraca się przeciwko człowiekowi i jego szczęściu. Człowiek, o którego dziś pytamy, szuka własnej tożsamości wychodząc ze środowiska zakwestionowania Boga na otwartą przestrzeń, w której nie bardzo się orientuje. Chciałby na nowo nauczyć się żyć z Bogiem i myśleć o Bogu, ale nie wie, jak ma się do tego zabrać. Powrót do Boga jest jednak zawsze możliwy, gdyż dokonuje się on nie ze względu na to, co człowiek o sobie wie, ale ze względu na to, kim jest.
Krzysztof Śnieżyński
Cierpienie wiąże się z najtrudniejszymi odczuciami: bólem, opuszczeniem czy udręką. Pomimo prób uchwycenia jego sensu wciąż pozostaje tajemnicą. A jednak są tacy, którzy nadali mu głębokie znaczenie i pozostają drogowskazem w naszych trudach i ciemnościach.
Joanna Petry Mroczkowska opisuje historie cierpienia dziewięciu wielkich ludzi Kościoła, w tym Faustyny Kowalskiej, Matki Teresy z Kalkuty i Jana Pawła II. Intencją Autorki jest przekazanie autentycznego świadectwa przeżywania i radzenia sobie z cierpieniem. W najtrudniejszych momentach życia wiara była dla nich siłą, dzięki której znosili wszelkiego rodzaju udręki związane z prześladowaniami, chorobą czy duchowymi ciemnościami. Niektórzy przyjęli cierpienie jako ofiarę. Wierzyli, że ten akt miłości przyczyni się do zbawienia innych. Przezwyciężenie poczucia nieużyteczności cierpienia stawało się dla nich źródłem spokoju, a nawet radości.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
