„Kardynał Poletti wziął kartkę i zaczął pisać. A ja zaprotestowałem: «Eminencja wie, że jestem dobry tylko w opowiadaniu kawałów». Tak właśnie zostałem egzorcystą”.
Surowa twarz o. Gabriele Amortha kontrastowała z jego dużym poczuciem humoru oraz pogodnym i radosnym usposobieniem.
Ostatnie rozmowy, jakie ks. Marcello Lanza, egzorcysta diecezji Acerra, przeprowadził z nim tuż przed jego śmiercią, zawierają duchowy testament kapłana uznawanego przez cały świat katolicki za głównego przeciwnika szatana.
Gabriele Amorth (1925-2016), kapłan Towarzystwa Świętego Pawła, kaznodzieja, nauczyciel, pisarz, dziennikarz (przez wiele lat był redaktorem naczelnym miesięcznika „Madre di Dio”). W 1986 roku otrzymał nominację na egzorcystę diecezji rzymskiej. Założył Międzynarodowe Stowarzyszenie Egzorcystów, którego był honorowym przewodniczącym. Autor bestsellerowych książek: Ojciec Pio. Wiara, cierpienie, miłość; Wyznania egzorcysty; Nowe wyznania egzorcysty; Egzorcyści i psychiatrzy; Wspomnienia egzorcysty; Ostatni egzorcysta; Znak egzorcysty; Diabeł – współczesne dochodzenie; Aniołowie i diabły. Pięćdziesiąt pytań do egzorcysty.
Marcello Lanza, egzorcysta diecezji Acerra (Neapol), uzyskał licencjat z teologii duchowości na Papieskim Wydziale Teologicznym w południowych Włoszech. Jest członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Egzorcystów.
Najbardziej sensacyjna premiera 2018 roku!
Biały Dom robił wszystko, by nie dopuścić do ukazania się tej książki…
Jeszcze przed swą przyspieszoną premierą książka Michaela Wolffa zyskała ogromny rozgłos i wzbudziła wiele emocji i kontrowersji, a prezydent USA Donald Trump usiłował wstrzymać jej publikację. Bezskutecznie. Ogień i furia natychmiast stała się bestsellerem w Stanach Zjednoczonych, a prawa do niej wykupują wydawnictwa z całego świata.
Przez osiemnaście miesięcy autor przeprowadził ponad dwieście rozmów z pracownikami Białego Domu, członkami amerykańskiej administracji i samym Trumpem, dzięki czemu dogłębnie poznał kulisy działania najbardziej kontrowersyjnej prezydentury naszych czasów. Michael Wolff opowiada pasjonującą historię o tym, w jaki sposób Trump rozpoczął kadencję tak nieprzewidywalną i wybuchową jak on sam.
W książce, która wstrząsnęła posadami Białego Domu, znajdziemy odpowiedzi na wiele intrygujących pytań, m.in.:
· Czy Trump rzeczywiście nie chciał zostać prezydentem?
· Czy cała kampania wyborcza miliardera miała być tylko zabiegiem marketingowym, poprzedzającym otwarcie nowej stacji telewizyjnej?
· Po co syn prezydenta i szef jego kampanii wyborczej spotkali się przed wyborami z przedstawicielem Kremla?
· Co o prezydencie Trumpie tak naprawdę myślą pracownicy Białego Domu?
· Co oznaczają tajemnicze powiązania Trumpa z ludźmi Putina?
· Czemu Steve Bannon, szef kampanii wyborczej Trumpa i jego były doradca ds. strategicznych, określa prezydenta jako „umysłowo niezdolnego” do kierowania Białym Domem?
· Czy Trump zostanie odsunięty od władzy?
Nigdy przedtem prezydentura tak bardzo nie podzieliła narodu amerykańskiego. Znakomicie zrelacjonowana i zdumiewająco świeża, Ogień i furia Michaela Wolffa pokazuje nam sensacyjne kulisy prezydentury Donalda Trumpa.
Mówi się, że współczesny świat zdominowany jest przez mężczyzn i przez męskie podejście do wielu kluczowych spraw, zaś kobiety muszą domagać się należnej im pozycji – i w dużej mierze taka jest prawda. Ale prawdą jest też, że mężczyzna JEST wrażliwy, czuje, myśli i ma swój bogaty wewnętrzny świat, o którym – z racji wychowania, tradycji czy przyjętych norm – często nie potrafi lub nie chce mówić.
Tak czy owak lektura tej książki przyda się i kobietom i mężczyznom. Kobietom, aby zrozumiały, że ON poza siłą i kamienną twarzą ma też emocje, przemyślenia, lęki i swoje własne niepewności, choć rzadko się nimi dzieli. Natomiast mężczyźni – mamy taką nadzieję – czytając o sobie, odczują ulgę, że w końcu ktoś wie, ktoś rozumie, a wyrażenie tego i bycie wysłuchanym czy zrozumianym, jest możliwe. A może wtedy będzie łatwiej żyć, być razem, kiedy ona na siłę nie pyta, nie domaga się, a on mówi tyle ile potrzebuje, spokojny, że i tak jest zrozumiany.
Dziesięć kobiet.Dziesięć stron świata.Dziesięć niesamowitych historii, które wydarzyły się naprawdę.Rzucić wszystko i wyjechać te słowa działają na wyobraźnię. Każdemu przynajmniej raz w życiu przeszły przez myśl. Bo kto z nas nie ma czasem ochoty uciec i znaleźć się gdzieś bardzo daleko? Gdzieś, gdzie częściej świeci słońce, czas płynie spokojniej, a pracuje się po to, by żyć, a nie na odwrót. Nierealna wizja z kart kobiecych powieści? Bohaterki tej książki wcieliły ją w życie.Oto prawdziwe historie Polek, które odważyły się żyć inaczej. Wyjechały. Spakowały najważniejsze rzeczy, a resztę sprzedały, rozdały lub po prostu zostawiły za sobą, razem z życiowym niespełnieniem. Niektóre przed czymś uciekły samotnością, nieudanym związkiem, bezsensowną pracą, życiem w ciasnych ramach, w które próbowano je wtłaczać. Inne wyszły czemuś na spotkanie miłości, pasji, lepszemu, pełniejszemu życiu.Toskania * Egipt * Senegal * Karaiby * Kolumbia * Kanada * Malediwy * Nepal *Australia * Arktyka i AntarktykaTe miejsca stały się ich nowym domem. Tam zamieszkały, zakochały się, założyły rodzinę, znalazły pracę albo prowadzą własne firmy. Zamieniły zasypane papierami biurka na luksusowy hotel na tropikalnej wyspie, na podbiegunową stację badawczą albo na szkołę włoskiej kuchni. Polskie zimy na południowe słońce. Życie tak jak wszyscy na niesamowitą historię. Nie bały się wyruszyć w świat po szczęście, nawet jeśli musiały zapłacić za nie wysoką cenę.
Walka o prawdę najsłynniejszego polskiego jasnowidza
„Żaden jasnowidz nie przyczynił się do odnalezienia zaginionego”, twierdzi rzecznik prasowy policji. Media przekonują, że telepatia nie istnieje, a Kościół rzymskokatolicki uznaje jasnowidztwo za kontakt z demonami. Jak więc wytłumaczyć setki spraw rozwiązanych przez Krzysztofa Jackowskiego, które potwierdzają dokumenty i relacje funkcjonariuszy?
Tam, gdzie policja pozostaje bezradna, do akcji wkracza on. Dzięki swoim niezwykłym zdolnościom wskazuje miejsca, w których znajdują się ciała samobójców i ofiar morderstw, pomaga odnaleźć zaginionych, a nawet opisuje przebieg zbrodni, rozwikłując kryminalne zagadki po wielu latach.
W tej książce słynny jasnowidz z Człuchowa w rozmowie z funkcjonariuszem policji Krzysztofem Janoszką opowiada o tajnikach swojej pracy, głośnych sprawach, w których pomagały jego wizje, śmierci Andrzeja Leppera czy zastraszaniu przy próbie wyjaśnienia zabójstwa Piotra Jaroszewicza.
Ta lektura zadziwia, a jednocześnie wstrząsa. To niezwykłe świadectwo walki o prawdę człowieka, który nauczył się słuchać szeptu zmarłych.
***
Policja nie powinna się odcinać od współpracy z jasnowidzem. Nie wszystko, czego nie potrafimy wyjaśnić, należy odrzucić.
- Gen. Adam Rapacki, były wiceminister spraw wewnętrznych, prezes Stowarzyszenia Generałów Policji Rzeczypospolitej Polskiej
Sprawa, w której uzyskaliśmy opinię pana Krzysztofa Jackowskiego, była objęta tajemnicą śledztwa. Tymczasem wizja, o której nam powiedział w oparciu o zdjęcia zaginionego i jego rzeczy, była zgodna z naszą wersją wydarzeń, nad którą pracowaliśmy cały rok.
- Podinsp. Bogdan Michalec, szef krakowskiego Archiwum X
Krzysztof Jackowski niejednokrotnie pomógł w rozwiązaniu spraw prowadzonych przez policję. Jego dar w tym zakresie dobrze służy ludziom.
- Mł. insp. dr hab. Grzegorz Ojcewicz profesor Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie, członek Polskiej Akademii Nauk
Krzysztof pomaga policji. Wielokrotnie byłem świadkiem, jak policjanci do niego dzwonili, jak podawał im tak szczegółowe informacje, o których nie miał prawa wiedzieć, że musiał to zawdzięczać po prostu swemu darowi.
- Robert Bernatowicz, dziennikarz, prezes Fundacji Nautilus
W sytuacji kiedy chęć odnalezienia zaginionego i potrzeba pomocy pokrzywdzonym wymaga niekonwencjonalnych metod, jasnowidz staje się realną potrzebą. Rzetelność autora oraz starannie i obiektywnie udokumentowane przypadki dały mi, sceptykowi, wiele do myślenia i pozwoliły inaczej spojrzeć na metody wykrywcze policji.
- Dariusz Loranty, pies na emeryturze
Fragment książki - Jasnowidz na policyjnym etacie issuu.com/WydawnictwoSQN/docs/jasnowidz_jackowski_issuu
"Krzysztof Lenk jest wybitnym polskim grafikiem i wykładowcą specjalizującym się w projektowaniu informacji. Studiował na ASP w Krakowie i Warszawie, pracował w Polsce, Francji i Stanach Zjednoczonych, gdzie do niedawna nauczał w Rhode Island School of Design. W fascynującej rozmowie z Ewą Satalecką, doświadczoną wykładowczynią i kuratorką, opowiada o dzieciństwie w wojennej Polsce, swoich pasjach – teatrze i literaturze, a także o wieloletniej pracy projektanta i wykładowcy. Z książki wyłania się postać człowieka wielu talentów – erudyty, znakomitego gawędziarza, pedagoga z powołania, a przede wszystkim twórcy, dla którego projektowanie jest sposobem patrzenia na świat i rozumienia procesów, jakie w nim zachodzą. Refleksja na temat funkcji i znaczenia designu poparta jest licznymi przykładami i anegdotami – z rozmów dowiemy się m. in., jak Krzysztof Lenk wyrabiał świadomość polityczną u swoich amerykańskich studentów i dlaczego Szekspir przydaje się czasem w nauce projektowania.
Książka zawiera dziesiątki kolorowych ilustracji – archiwalnych zdjęć, diagramów i projektów Krzysztofa Lenka.
"
Dwujęzyczny (polsko-angielski) tom autorstwa Krystiana Lupy i Łukasza Maciejewskiego.
W publikacji znajdują się m.in. rozmowy Maciejewskiego z Lupą, wywiady, a także materiały przygotowane do przedstawień teatralnych oraz teksty prywatne. Część rozmów była publikowana w "Notatniku Teatralnym", "Dzienniku", "Filmie" czy "Machinie". Znajdziemy tu również recenzje i eseje o teatrze Lupy. Ciekawym uzupełnieniem są rozmowy o reżyserze przeprowadzone z Janem Fryczem, Romanem Gancarczykiem oraz Anną Polony.
Książka bogato ilustrowana zdjęciami z przedstawień Krystiana Lupy, w tym wieloma unikatowymi fotografiami szkiców scenograficznych z początkowych lat kariery reżysera.
"Rozmawiam z Krystianem Lupą o jego dzieciństwie, pierwszych zawodowych latach, o fascynacji Swinarskim i polemice z jego sztuką, o teatrze, kinie, plastyce, ale i o życiu społecznym, polityce. O Picassie i pop-arcie, Brigitte Bardot i Isabelle Huppert. W naszych spotkaniach wracają najważniejsze dla teatru Lupy nazwiska pisarzy: Bernhard, Musil, Broch, Dostojewski, Czechow, wędrujemy szlakiem miast (Jastrzębie-Zdrój, Kraków, Łódź, Jelenia Góra, Wrocław, Warszawa, Wiedeń, Moskwa, Paryż) i kolejnych spektakli, dyskutujemy o aktorstwie, przekroczeniach w sztuce, o nagości. Ta książka to owoc trwającej wiele lat intensywnej wymiany myśli, spostrzeżeń i wątpliwości".
Łukasz Maciejewski - fragment Wstępu
W mroku uczonej niewiedzy to zapis rozmów z Karolem Tarnowskim. Dociekliwe pytania zmuszają filozofa do pogłębionej refleksji na tematy fundamentalne. Dowiadujemy się, dlaczego bliższy jest mu Paul Tillich niż Martin Heidegger i dlaczego myślenie filozoficzne opiera się na czymś niesprawdzalnym. Filozof często powołuje się na Józefa Tischnera, którego uważa za swego mistrza, choć przyznaje, że niekiedy bliżej mu do Karola Wojtyły. Opowiada jasno, lekko, ale bez uproszczeń. Odsłania też wątki swojej biografii, m.in. poświęcenie kariery muzycznej dla filozofii.
„Filozofia powinna otwierać myślenie, czyli prowadzić do dialogu z innymi ludźmi, filozofiami i kręgami kultury. Z drugiej strony powinna mieć odwagę własnej wizji, a także przylgnięcia do jakiejś tradycji filozoficznej czy religijnej. A przede wszystkim, do pewnej wierności wobec - jak mówił Tischner - ludzkiej biedy czy ludzkiego dramatu”.
Fragment książki W mroku uczonej niewiedzy
„Seria Kim Jest Człowiek? jest płaszczyzną rozmowy, do której zapraszamy uczonych i myślicieli, przedstawicieli różnych środowisk, a także wszystkich pośród nas, dla których kluczowe jest pytanie o człowieka”.
Katarzyna Wojtkowska
To nie jest podręcznik etyki, moralności i wiary Kościoła katolickiego. Książka ma skłonić do dyskusji, zastanowienia się nad kondycją człowieka szukającego własnej drogi do Boga. Ostatni, najobszerniejszy rozdział przedstawia niezwykłe losy o. Józefa Puciłowskiego, człowieka dwóch kultur, dwóch wyznań, który jako dojrzały mężczyzna zdecydował się porzucić życie świeckie i został zakonnikiem.
Jak osiągnąć szczęście i wewnętrzny spokój bez napinania się, jak znaleźć w szczegółach dnia codziennego zadowolenie, jak pomóc sobie ułożyć życie z drugą osobą, żeby odnaleźć harmonię, jak stworzyć wokół siebie przestrzeń zadowolenia nawet w nieprzyjaznym otoczeniu, jak być dobrym dla siebie, żeby moc być dobrym dla innych. Jednym słowem jak nie zmarnować sobie życia
Waldemar Niedźwiecki jest dziennikarzem od 1977 roku. Ważny rozdział w jego dziennikarskich dokonaniach stanowiła tematyka kościelna. Relacjonował na antenie ogólnopolskiej TVP pielgrzymki ojca świętego Jana Pawła II do ojczyzny (rok 1991 oraz 1997), począwszy od roku 1985 towarzyszył z kamerą znaczącym wydarzeniom kościelnym na Dolnym Śląsku. Kardynała Henryka Gulbinowicza (wtedy jeszcze arcybiskupa) poznał osobiście w 1983 roku. Od tego czasu zrealizował wiele programów telewizyjnych, których bohaterem był metropolita wrocławski. Celem niniejszej publikacji jest przybliżenie Szanownym Czytelnikom tej wyjątkowej, zasługującej na bliższe poznanie, postaci.
Moi rozmówcy, to osoby, którym się chce. Nie poddają się w zmaganiach z rzeczywistością i z walką toczoną wewnątrz samych siebie. Oni też nie mają czasu, rodzina czeka, praca wymaga, wspólnota oczekuje, każdy z nich ma swoje słabości, które raz po raz przeszkadzają. Ale powtórzę to jeszcze raz: PASJA I CHĘĆ tworzenia napędza ich talenty.
Fragment
Siostra Michaela OP, niestrudzona misjonarka Chrystusa, odkrywająca prawdę o religiach Wschodu, sektach, uwikłaniach, obcych naukach w wywiadzie-rzece, którą przeprowadziła jej rodzona młodsza o 10 lat siostra Aleksandra, lekarz medycyny. Skąd w Siostrze pojawiła się chęć wyjazdu na misję, jaka była historia jej powołania i trudności z nim związane, dlaczego warto walczyć o Prawdę? A ponad to czym są jarzynowe... jajka, dlaczego joga jest szkodliwa, a wegetarianizm może zrujnować nasz organizm.?
Aleksandra Pawlik, urodzona w 1948 roku w Ryglicach, powiat Tarnów. Po ukończeniu szkoły średniej (w 1966 r.) studiowała na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej, uzyskując tytuł mgr w zakresie etyki. Tytuł pracy magisterskiej: „Etyczne problemy związane z obowiązkiem ratowania życia i zdrowia”. (Praca napisana pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Tadeusza Ślipko.)Następnie studiowała na Akademii Medycznej w Warszawie, na Wydziale Lekarskim; studia te ukończyła w 1978 roku. Przez trzydzieści pięć lat pracowała jako lekarz – najpierw w szpitalu w Wyszkowie, później losy rzuciły ją na Podkarpacie. Przed siedemnastoma laty powróciła na Mazowsze i osiedliła się na stałe w Żyrardowie. Mając kontakt z Wydziałem Filozoficznym UKSW, podjęła studia doktoranckie z zakresu deontologii lekarskiej (nadal pracując zawodowo jako lekarz). Pracę doktorską, pisaną również pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Tadeusza Ślipko obroniła w 2003 roku. (Praca ta, wydana drukiem w 2006 roku, nosi tytuł: „Stany terminalne a prawo pacjenta do prawdy”.) Te kilka lat, w czasie których powstawała powyższa dysertacja, pozwoliły jej dogłębnie przemyśleć sposób prowadzenia trudnych rozmów z ciężko i nieuleczalnie chorymi pacjentami.Starsza od niej o 10 lat siostra Zofia była dla niej od najmłodszych lat dużym autorytetem. Obie siostry pozostawały zawsze w ścisłym kontakcie, wspierając się nawzajem w różnorakich życiowych sytuacjach. Ukazanie całego niezwykle ciekawego życia swojej siostry było od dawna jej pragnieniem i stało się inspiracją do powstania tej książki.?
Mówię to jednogłośnie z papieżem Franciszkiem: nie wyobrażamy sobie Bliskiego Wschodu bez chrześcijan; chrześcijanie od ponad dwóch tysięcy lat wyznają tutaj Jezusa i mają pełne prawo do praktykowania swojej religii i kultywowania swoich tradycji w świecie arabskim, którego część stanowią.
Bechara Rai został maronickim patriarchą Antiochii w chwili wybuchu Arabskiej Wiosny. To jedna z najważniejszych postaci chrześcijańskiego Bliskiego Wschodu, niekłamany autorytet dla żyjących tam chrześcijan.
W rozmowie z Isabelle Dillmann patriarcha po raz pierwszy daje jedyne w swoim rodzaju świadectwo i niezwykle ważną analizę tragicznej sytuacji chrześcijan żyjących na Bliskim Wschodzie. Opowiada o liczącej dwa tysiące lat historii chrześcijaństwa na tych ziemiach i o jego historycznych relacjach z islamem. Przypomina o wyjątkowej tradycji przyjaznego współistnienia wyznawców tych dwóch religii w Libanie, nie pomijając przy tym trudnych okresów wojen i prześladowań, wskazując na konieczność znalezienia rozwiązań w obliczu bieżących zagrożeń.
Patriarcha Rai równie odważnie wypowiada się na temat geopolityki regionu, ISIS, Izraela oraz gry, jaką na tym terenie prowadzą obce mocarstwa. Nie popadając w dyplomatyczną retorykę, wzywa wszystkich chrześcijan Wschodu, by trwali na swoich ziemiach. Daje tym samym świadectwo niezłomnej wiary i niezwykłej siły wewnętrznej.
Bechara Boutros Rai, Libańczyk, doktor prawa kanonicznego, maronicki patriarcha Antiochii i całego Wschodu, kardynał Kościoła rzymskokatolickiego, członek Papieskiej Rady ds. Kultury oraz Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich. Promotor dialogu chrześcijańsko-muzułmańskiego w krajach arabskich. W Libanie za swojego przywódcę duchowego uważają go nie tylko chrześcijanie, lecz także muzułmanie.
Isabelle Dillmann, dziennikarka znana z obszernych wywiadów, które przeprowadziła z przywódcami państw i wielkimi osobistościami tego świata, takimi jak Matka Teresa, Jan Paweł II, Dalajlama, książę Sadruddin Aga Khan, Hamid Karzai, Rafik Hariri. Współpracuje z wieloma znaczącymi pismami – francuskimi, włoskimi, amerykańskimi. Uhonorowana Złotym Piórem Wolności, nagrodą przyznawaną przez World Association of Newspapers and News Publishers.
Odważny wywiad z braćmi Karnowskimi – znanymi dziennikarzami i publicystami – o ich korzeniach, życiowych wyborach i wartościach oraz burzliwych kulisach polityki w Polsce w latach 2010-2015. W swojej publicystyce dokonują wnikliwej analizy wydarzeń w naszym kraju na przestrzeni ostatnich kilku lat – począwszy od płaszczyzny politycznej, poprzez gospodarczą, na udziale mediów w polityce skończywszy. W latach 2010-2015 komentowali na bieżąco przemiany na polskiej arenie politycznej, które zaowocowały podwójnym zwycięstwem obozu patriotycznego w wyborach prezydenckich i parlamentarnych. Znakomicie wyłapali decydujący moment przesilenia jako zapowiedź nadchodzących zmian. W swojej publicystyce wiele uwagi poświęcili też mediom, wykorzystywanym jako narzędzia w walce politycznej oraz zmianom, jakie na przestrzeni lat nieustannie dokonują się w mediach publicznych.
Autorzy, łącząc odpowiedzialność i umiar w politycznym działaniu są twórcami jednego z najważniejszych środowisk medialnych w Polsce. Równocześnie w sferze wartości starają się zawsze pozostać wierni zasadom zawartym w dewizie Bóg – Honor – Ojczyzna. Najważniejszą cechą ich publicystyki jest pasja, z jaką podejmują tematy często trudne i delikatne. Pasja, do której zdolni są wyłącznie ludzie „Polską przejęci”. I właśnie dzięki temu lektura ich twórczości tak wciąga i fascynuje.
„Raport o stanie nadziei” stawia w centrum zainteresowania nowe zagadnienie, ponieważ (co zostanie wyjaśnione w odpowiedziach na pierwsze pytania) przeżywamy obecnie wielki kryzys nadziei. „Z wielkim smutkiem i niepokojem zauważamy, że rzeczywiście niewielu nam współczesnych, szczególnie młodzieży i dzieci – wychowywanych w świecie bez Boga – ufa, że historia, w tym ich własna historia osobista, ma swój określony przebieg, swoje źródło i cel. Doświadczają jej jako nie mających ze sobą związku porywów, jako zbioru krótkich opowieści, które zawierają jedynie szczątkowe nadzieje, nie biorąc pod uwagę tej szlachetnej opowieści, która wyniosłaby ich na wyżyny, która nadałaby sens ich życiu, dzięki której zrozumieliby, po co tu są, po co żyjemy, po co cierpimy (…) efektem może być tylko kryzys nadziei.” Z tej nowej diagnozy obecnej sytuacji wynikają również kolejne pytania, które należy postawić. Wynika także potrzeba, pilna, przeprowadzenia tego wywiadu. Słowa Prefekta są powiewem nadziei, pozwalają nam zrozumieć, że to, co jest problemem, jest jednocześnie okazją do wzrastania, a przede wszystkim, że stanowi część Misterium, planu Bożego, który dokonuje się w historii.
Carlos Granados
Dyrektor Naczelny BAC
Wywiad-rzeka z Jerzym Fedorowiczem
Teatr to dla nich więcej niż praca. To ich życie. Postanowienie, by zostać aktorem, u wielu pojawiło się już dzieciństwie. W tamtych latach droga na scenę wiodła przez szkołę teatralną. Jedni weszli w jej progi płynnym tanecznym krokiem, inni pokonując po drodze bariery nie tylko własnych i słabości. Progi szkoły opuszczali z dyplomem w ręku i nadzieją, że świat pozna i doceni ich talent. Ale jak go do tego przekonać?
Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie to uczelnia legendarną, a rocznik ’69 był wyjątkowy. Spośród jego absolwentów sześciu zostało dyrektorami teatrów: Jerzy Fedorowicz, Mikołaj Grabowski, Adam Kopciuszewski, Rudolf Moliński, Janusz Szydłowski, Henryk Talar. Inni, jak: Andrzej Bogusz, Marian Dziędziel, Zygmunt Józefczak, Teresa Marczewska, Urszula Popiel, Adam Sadzik, Leszek Teleszyński, Jerzy Trela, Halina Wyrodek, Maja Wiśniowska i Wiesław Wójcik to znakomici, uznani aktorzy. Kształtowali współczesny polski teatr, będąc nauczycielami pokolenia, które dziś odgrywa w nim główną rolę.
Na czym polega praca z aktorem? Jaką cenę płaci się za uprawianie tego zawodu, w którym wchodząc na scenie w inną postać, przez dwie godziny żyje się cudzymi emocjami? Ile w tym radości i satysfakcji, a ile rozczarowań?
O to, jak ułożyło się ich życie zawodowe i prywatne, absolwentów rocznika ’69 krakowskiej PWST pyta jeden z nich – Jerzy Fedorowicz, aktor, reżyser, poeta, polityk – senator na Sejm IX kadencji z ramienia Platformy Obywatelskiej.
Z ilustracjami Joanny Grochockiej
Pomysł był prosty: zapytać ludzi związanych zawodowo z dizajnem i projektowaniem wnętrz o wygląd polskich domów, o to, jak mieszkaliśmy kiedyś, jak mieszkamy dziś, jak zmieniają się nasze gusta i o czym marzymy. Byłam też ciekawa, czy zainteresowania i pasje moich rozmówców wynikają z atmosfery ich rodzinnych domów oraz do jakiego stopnia ich własne domy są uzewnętrznieniem ich charakterów, potrzeb i poglądów. Chciałam się dowiedzieć, jak mieszkają ludzie, których projekty – meble, szkło, porcelana, tkaniny – trafiają do wielu polskich mieszkań. Od strony materialnej domu przeszliśmy więc do historii z dzieciństwa, rodzinnych opowieści, bo dom to przecież znacznie więcej niż cztery ściany umeblowane w takim czy innym stylu, to wspomnienia, emocje, ambicje i pragnienia. Refleksje nad domem zataczały więc coraz szersze kręgi – obejmowały kwestie obyczaju, języka, kultury, mody, urody życia, poszukiwania wzorców i mentalności Polaków. Z tych bardzo osobistych opowieści wyłaniają się historia polskiego dizajnu i historia projektowania mieszkań, uzupełnione rozmowami z historykiem sztuki i socjologiem. Termin „dom polski” okazał się bardzo pojemny, rozciągnął się na kraj, miasto, krajobraz, błękit nieba i zapach śliwek.
Małgorzata Czyńska
Rozmówcy: Tomasz Augustyniak, Beata Bochińska, Marek Cecuła, Basia Dereń-Marzec, Danuta Duszniak, Maja Ganszyniec, Zbigniew Horbowy, Marek Krajewski, Teresa Kruszewska, Boris Kudlička, Hanna Rechowicz, współtwórczynie programu „Standard”, Piotr Voelkel, Oskar Zięta
Kobiety, które walczą to seria niezwykłych wywiadów przeprowadzonych przez Sylwię Chutnik z kobietami, które, zawodowo lub amatorsko, uprawiają sporty walki. Jak wygląda walka i trening? Dlaczego atrakcyjne i młode dziewczyny wybrały ten „niekobiecy”, konfrontacyjny i brutalny sport?
Wśród rozmówczyń są zawodniczki: Joanna Jędrzejczyk, Agnieszka Rylik, Sylwia Kusiak, Agnieszka Niedźwiedź, Gabriela Kuzawińska, Iwona Guzowska, Ewa Brodnicka, Sylwia Zaczkiewicz (również trenerka, która prowadzi klub Zaciśnięte Pięści), trenerki: Joanna Piotrowska (WenDo) i Jolanta Wasilewska (krav maga). Oprócz nich autorka rozmawiała z kobietami, które trenują hobbystycznie – pisarką Grażyną Plebanek, dziennikarką, blogerką i pisarką – Małgorzatą Halber oraz Natalią Fiedorczuk – pisarką, piosenkarką, instrumentalistką i autorką piosenek.
Moje życie ukształtowały wspaniałe spotkania. Nie byłbym dzisiaj tym, kim jestem, gdyby nie ludzie, których spotkałem na mojej drodze” – usłyszałem kiedyś od prof. Mariana Zembali. Nie sposób było przejść obojętnie wobec takich słów. Tym bardziej, że wypowiadał je człowiek, który wykonał tysiące operacji ratujących ludzkie życie, który wspólnie z prof. Zbigniewem Religą tworzył legendę polskiej transplantologii. „Każde spotkanie jest zaciągnięciem długu, który wypada spłacić” – dodawał już później wielokrotnie, gdy spotykaliśmy się w trakcie prac nad książką.
Powiedzieć, że Prof. Marian Zembala jest wybitnym lekarzem, który zapisał się w annałach polskiej medycyny, to zdecydowanie za mało. Wystarczyłoby jednak użyć trzech słów-kluczy, by, w sposób najbardziej uczciwy, opisać jego postać: służba, empatia, zespół. To one są punktami odniesienia każdego jego działania oraz źródłem sukcesów.
Swoim dorobkiem, osiągnięciami i przygodami mógłby obdzielić dziesiątki ludzi, jednak nigdy nie spoczął na laurach. Od 1985 roku, gdy wspólnie z prof. Zbigniewem Religą oraz prof. Andrzejem Bochenkiem współtworzył zabrzańską kardiochirurgię i transplantologię, na dobre związał się ze Śląskiem. Był członkiem zespołu kardiochirurgów, którzy przeprowadzili pierwszą udaną transplantację serca, oraz jako pierwszy w Polsce przeszczepił płuco-serce. Dziś jest dyrektorem słynnego w całej Europie Śląskiego Centrum Chorób Serca. Na swojej drodze spotkał największe osobowości świata medycyny, ale najczęściej we wspomnieniach powraca do prof. Zbigniewa Religi, swojego Nauczyciela, prosząc jednocześnie, by używać w tym słowie wielkiej litery.
Nie potrafi mówić o sobie, jest za to mistrzem opowieści o innych, których poznał w swoim życiu, a którzy go ukształtowali i ukierunkowali. Prof. Marian Zembala spłacił z nawiązką dług, który w jego mniemaniu zaciągnął. Z perspektywy czasu o swojej pracy dla pacjenta, o niezliczonych przeszczepach serca mówi: „Byliśmy szaleńcami, nie bogami”.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
