Współautor tej książki oraz wielu innych publikacji z dziedziny uzależnień, niezwykle ceniony psychoterapeuta, dr n. med., specjalista psychiatra Bohdan Tadeusz Woronowicz podczas wieloletniej praktyki pomógł rzeszom pacjentów. Wiele mu też zawdzięcza Ruch Anonimowych Alkoholików w Polsce.Jak pisze dr Woronowicz we wstępie, "o przebiegu leczenia i o swoim wychodzeniu z choroby opowiedziały w tej książce osoby znające problem z alkoholem z autopsji. Wśród nich są więc postaci zarówno mniej, jak i bardziej znane, ludzie z dużym dorobkiem życiowym, ale również tacy, którzy stracili wszystko i dobrze wiedzą, czym jest bezdomność".Warto sięgnąć po Dasz radę - zawiera bezcenne wskazówki, zachęca do pójścia do specjalisty, a przede wszystkim zdejmuje piętno z uzależnionego, ukazując go jako człowieka udręczonego chorobą i potrzebującego pomocy.Nowe, uzupełnione i zaktualizowane wydanie książki, która po raz pierwszy ukazała się w 2014 roku.
Ta książka przeniesie Czytelnika nie tylko w spotykaną jedynie w operetce „krainę uśmiechu”, tak różną od naszej codzienności. Wraz z główną bohaterką pozwoli zajrzeć do teatru od strony kulis, poznać nieistniejącą już Warszawę i jej znakomitych mistrzów sceny, jak chociażby Ludwik Sempoliński czy Ada Sari. To właśnie Ada Sari niejako „podjęła” decyzję za młodą dziewczynę z pasją grywającą na fortepianie, żeby zaczęła śpiewać. Poznajemy drogę artystyczną, ale i codzienne życie gwiazdy. Już w trakcie lektury nieodparcie nasuwa się wniosek, że gwiazdorstwo, bycie gwiazdą, polega właściwie... na normalności. To publiczność okrzyknęła Elżbietę Ryl-Górską Primadonną Operetki Warszawskiej, primadonną polskiej powojennej operetki, primadonną o szczególnym uśmiechu… Uśmiechu gwiazdy, która oddaje w nim swoją klasę, osobowość i profesjonalizm, szacunek dla widzów i nieodzowną nutę tajemnicy. Przyciąga, może nieco kokietuje, a na pewno porusza ludzką ciekawość i wyobraźnię. W tajemniczy sposób przenosi do bardziej kolorowego świata. Tytułowa primadonna jest na scenie od 1953 roku do dziś, choć Operetki Warszawskiej już dawno nie ma, a sztuka operetkowa w Polsce chciałaby odzyskać należne jej miejsce. Miała niewiele ponad dwadzieścia lat, gdy odnosiła sukcesy na scenie Operetki Warszawskiej jako Baronowa w Życiu paryskim i Helena w Pięknej Helenie Offenbacha, czy Stasi w Księżniczce czardasza Kálmána…
Mela Muter. A właściwie Maria Melania Mutermilch.
Wybitna polska malarka, zaliczana do kręgu École de Paris.
Urodziła się w 1876 roku w Warszawie, w rodzinie zamożnego żydowskiego kupca Fabiana Klingslanda. Zmarła w 1967 roku, w Paryżu.
Do Paryża, razem z mężem i synkiem, wyjechała z Warszawy w 1901 roku.
Piękna kobieta, paryska muza najwybitnieszych artystów pierwszej połowy XX wieku.
Była wielką miłością Leopolda Staffa. Została kochanką słynnego francuskiego działacza socjalistycznego Raymonda Lefebvre’a. Przyjaźniła się i korespondowała z Rainerem Maria Rilke.
Malowała portrety, pejzaże, martwe natury.
Była już znana w Europie przed Drugą Wojną Swiatową. Po wojnie, w biedzie i samotności, została niemal zapomniana. Dopiero od niedawna, na nowo, zdobywa wielbicieli. Jej obrazy są poszukiwane przez kolekcjonerów. Osiągają ceny od kilkunastu, do kilkuset tys. złotych.
Książka Karoliny Prewęckiej: „Mela Muter. Gorączka życia” jest pierwszą, dużą opowieścią, o tej wielkiej artystce, jej życiu i twórczości, na tle historii XX wieku.
Egzemplarze wyprzedażowe, mogą mieć zagięte rogi, zatarte okładki, czy uderzone narożniki itp.
Zbiór poważnych, choć prowadzonych z humorem, rozmów dzieci z dorosłymi: o zawodach, pasjach, spełnionych i niespełnionych marzeniach, najważniejszych wartościach w życiu. W rozmowach uczestniczy dziewięcioro dzieci, z których każde po swojemu marzy o tym, kim będzie w przyszłości; i dziewięcioro dorosłych, a wśród nich znane osoby ze świata sportu, kultury i sztuki (m.in. Stanisława Celińska, Tomasz Majewski). Ich konwersacje są mądre i poważne, ale też dowcipne, pełne anegdot. Książkę wyróżnia wysmakowana szata graficzna i oryginalne połączenie różnych technik ilustracyjnych.
Stanisława Celińska ze swadą opowiada o aktorstwie i codzienności, o sukcesach i problemach, o autorytetach i szukaniu spokoju.Książka jest złożona z dwóch głównych warstw: pierwszej - pełnej faktów, oraz drugiej - refleksyjnej, z osobistym przesłaniem. Równolegle barwny portret Stanisławy Celińskiej tworzą jej przyjaciele i znajomi, m.in. Andrzej Wajda, Andrzej Seweryn, Daniel Olbrychski, Maciej StuhrStanisława Celińska jest jedna i nigdzie nie ma osoby podobnej do niej - i w talencie, i w człowieczeństwie. W życiu jest heroiczna, w uzdolnieniach nie do ogarnięcia. Ma energię silnika odrzutowego, głos niebotyczny, muzykalność kompletną i odwagę zawodową jak mało kto. Po prostu - Stasia jest wspaniałą aktorką i niezwykłą osobą. To dla niej Bertolt Brecht napisałMutter CourageKazimierz KutzStasia jest to NAJCZYSTSZY DIAMENT -Wielka AKTORKA...Wielki CZŁOWIEK...Mój wielki PRZYJACIEL...Jerzy AntczakStanisława Celińska - aktorka teatralna i filmowa, współpracuje też z Teatrem Polskiego Radia, wokalistka, autorka tekstów piosenek. Warszawianka, absolwentka PWST w Warszawie. Stworzyła różnorodne postaci, dramatyczne i komediowe, pierwszo i drugoplanowe, epizodyczne, ale zawsze pełne emocji, przykuwające uwagę widzów i długo pamiętane. Na scenie teatralnej zadebiutowała w Teatrze Współczesnym w Warszawie (1968), w filmie u Andrzeja Wajdy w głośnym ""Krajobrazie po bitwie"" (1970).Była związana również z innymi warszawskimi teatrami: Ateneum, Dramatycznym, Studio, Rozmaitości oraz z Teatrem Nowym w Poznaniu. Do 2015 roku w zespole Nowego Teatru w Warszawie, gdzie zasłynęła z ról w spektaklach w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego.Wystąpiła m.in. w filmach: ""Nie ma róży bez ognia"", ""Zaklęte rewiry"", ""Panny z Wilka"", ""Panna Nikt"", ""Fuks"", ""Pieniądze to nie wszystko"", ""Katyń"", ""1920 Bitwa warszawska"", oraz w serialach, m.in.:""Noce i dnie"", ""Alternatywy 4"", ""Zmiennicy"", ""Złotopolscy"", ""Samo życie"", ""Mamuśki"", ""Barwy szczęścia"". Od 2012 roku regularnie nagrywa płyty (""Nowa Warszawa"", ""Atramentowa..."", ""Malinowa..."", ""Jesienna..."") i występuje na koncertach.Laureatka wielu nagród. Długą listę rozpoczyna I Nagroda w kategorii Debiuty na festiwalu w Opolu w 1969 roku za piosenkę ""Ptakom podobni"". W ostatnich latach wyróżniona m.in. Orłem - Polską Nagrodą Filmową (2011), Nagrodą im. Cypriana Kamila Norwida (2014), Wielką Nagrodą Festiwalu Dwa Teatry (2016), Fryderykiem (2019) i Nagrodą Publiczności na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (2020).Karolina Prewęcka - dziennikarka prasowa, autorka książek. Pochodzi z miejscowości Lubraniec na Kujawach. Ukończyła etnografię na Uniwersytecie Warszawskim. W wydawnictwie Prószyński i S-ka ukazały się jej wywiady-rzeki z Bohdanem Łazuką - ""Przypuszczam, że wątpię"", i ze specjalistą psychoterapii uzależnień dr. med. Bohdanem T. Woronowiczem - ""Dasz radę!"" Opublikowała również inne książki o ludziach kultury, biznesu i postaciach historycznych, m.in. o jasnowidzu Stefanie Ossowieckim i malarce Meli Muter.
Mela Muter. A właściwie Maria Melania Mutermilch.
Wybitna polska malarka, zaliczana do kręgu École de Paris.
Urodziła się w 1876 roku w Warszawie, w rodzinie zamożnego żydowskiego kupca Fabiana Klingslanda. Zmarła w 1967 roku, w Paryżu.
Do Paryża, razem z mężem i synkiem, wyjechała z Warszawy w 1901 roku.
Piękna kobieta, paryska muza najwybitnieszych artystów pierwszej połowy XX wieku.
Była wielką miłością Leopolda Staffa. Została kochanką słynnego francuskiego działacza socjalistycznego Raymonda Lefebvre’a. Przyjaźniła się i korespondowała z Rainerem Maria Rilke.
Malowała portrety, pejzaże, martwe natury.
Była już znana w Europie przed Drugą Wojną Swiatową. Po wojnie, w biedzie i samotności, została niemal zapomniana. Dopiero od niedawna, na nowo, zdobywa wielbicieli. Jej obrazy są poszukiwane przez kolekcjonerów. Osiągają ceny od kilkunastu, do kilkuset tys. złotych.
Książka Karoliny Prewęckiej: „Mela Muter. Gorączka życia” jest pierwszą, dużą opowieścią, o tej wielkiej artystce, jej życiu i twórczości, na tle historii XX wieku.
Jego biografię można utkać z samych anegdot. Bohdan Łazuka, choć zwykle nie grał głównych ról, zawsze cieszył się sympatią widzów. Książka „Przypuszczam, że wątpię” to zapis pasjonującej rozmowy z tym znanym i lubianym w Polsce aktorem, piosenkarzem i satyrykiem. To opowieść o środowisku, które Bohdan Łazuka poznał i współtworzył, o aktorstwie, kobietach, o barwnym i jednocześnie zgrzebnym życiu w PRL-u.
W latach 60. ubiegłego stulecia młody Łazuka był u szczytu popularności. Rozchwytywany przez reżyserów, kochany przez publiczność, swobodnie poruszał się na scenach festiwalowych, kabaretowych, teatralnych, na planach filmowych i wśród artystycznej bohemy. Zawsze w doborowym towarzystwie. W kolejnej dekadzie umocnił wizerunek świetnego aktora, zwłaszcza komediowego, w filmach Stanisława Barei, Tadeusza Chmielewskiego, Jerzego Gruzy. Do historii przeszła jego rola w „Nie lubię poniedziałku”, gdzie był jakby sobą samym, artystą, który w Warszawie, po nocnym recitalu, w nonszalanckim nastroju, bez cienia stresu wędruje do domu wzdłuż torów tramwajowych z korbą od samochodu. W latach 80. i 90. Łazuka częściej wybierał kabaret. Dużo jeździł z koncertami po Polsce i świecie. Pozostał wędrującym aktorem do dziś. Ostatnio częściej znów widać go w filmach. Ma też stałą przystań w postaci Mazowieckiego Teatru Muzycznego.
Dowcipny, elegancki, szarmancki, a kiedy trzeba dosadny. Lekkoduch, który docenił wartość rodziny. Miał cztery żony, jednak wciąż nie wie, dlaczego kobiety są tak atrakcyjne. W rozmowie z Karoliną Prewęcką dzieli się swoimi przemyśleniami na temat rodziny, zawodu aktora, Polski, cywilizacji. I prosi, żeby nie traktować jego historii jako zamkniętej. Ma jeszcze wiele do powiedzenia, ale wyznaje, że bywają momenty, kiedy stokroć wymowniejsze wydaje mu się milczenie.
Atutem książki są smakowite anegdoty ze świata artystycznego oraz wypowiedzi przyjaciół i znajomych Bohdana Łazuki, m.in.: Daniela Olbrychskiego, Olgi Lipińskiej, Grażyny Szapołowskiej, Marii Czubaszek, Jerzego Owsiaka, Krzysztofa Kowalewskiego, Barbary Krafftówny i Vadima Brodskiego.
WANDA POLAŃSKA
Brylant Polskiej Operetki. Mówi się o niej: „najlepszy głos w powojennej operetce w Polsce”. Mieczysław Wojnicki ocenił, że był najlepszy nie tylko w tamtych czasach w Polsce, ale może nawet w całej Europie. Wzbudzała zachwyt i zaskakiwała aktorskim temperamentem. Stworzyła wielkie kreacje. Partnerowali jej najlepsi artyści. Zapewniała publiczności najwyższą jakość
i niezapomniane emocje. Dziś przywracamy pamięć o tej znakomitej artystce
i Primadonnie Polskiej Operetki.
Mawiał: „Czym promieniujemy, tym się nasycamy”. Stefan Ossowiecki (1877 – 1944), głoszący te słowa, promieniował dobrem. Swoje jasnowidzenie traktował jako dar Wielkiego Ducha. Pomagając innym dzielił się tym, co otrzymał. Arystokraci, mężowie stanu, artyści, zwykli ludzie widzieli w nim geniusza, giganta wśród znawców nadświadomości . Polak urodzony w Rosji, odkryty przez Żyda, wielbiony w Europie, zakochany w ludzkości. O nim oraz o jego barwnych i przełomowych czasach jest to opowieść.
Zbiór poważnych, choć prowadzonych z humorem, rozmów dzieci z dorosłymi: o zawodach, pasjach, spełnionych i niespełnionych marzeniach, najważniejszych wartościach w życiu. W rozmowach uczestniczy dziewięcioro dzieci, z których każde po swojemu marzy o tym, kim będzie w przyszłości; i dziewięcioro dorosłych, a wśród nich znane osoby ze świata sportu, kultury i sztuki (m.in. Stanisława Celińska, Tomasz Majewski). Ich konwersacje są mądre i poważne, ale też dowcipne, pełne anegdot. Książkę wyróżnia wysmakowana szata graficzna i oryginalne połączenie różnych technik ilustracyjnych.
Ta książka otwiera oczy na wiele problemów, ostrzega, ale jednocześnie daje nadzieję i uczy wytrwałości w działaniu. Na zdrowie!
O doświadczeniach w terapii uzależnień opowiada w tej książce dr Bohdan Tadeusz Woronowicz – legenda psychiatrii, człowiek konkretny w pracy i poglądach, a równocześnie niezmiernie czuły. Oddaje głos także swoim zdrowiejącym pacjentom i przyjaciołom.
Intensywny styl życia, rozwój technologii, zmiany w relacjach międzyludzkich powodują wzrost i pojawianie się nowych uzależnień. Wielu ludzi nawet nie pyta samych siebie, dlaczego nie potrafią funkcjonować bez picia alkoholu czy palenia marihuany. Dlaczego przesiadują godzinami przed komputerem i nie rozstają się z komórką albo dlaczego ich dziecko woli zaciemniony pokój od treningu na świeżym powietrzu? Czego im brakuje, żeby zatrzymać się, zadać sobie pewne pytania, spojrzeć na świat i siebie i spróbować zmienić swoje życie? Czy przypadkiem nie jest to również Twoje życie?
Jest taka anegdota o Doktorze. Przychodzi pacjent na rozmowę kwalifikacyjną, a Doktor mówi mu tak: „Proszę pana, za tym moim Białym Domkiem stoi wiadro wódki. Pan tam pójdzie, wypije tę wódkę i dopiero przyjdzie do mnie”. To pokazuje, że Doktor wie, że ten gość nie poznał jeszcze swojego dna i nie ma w sobie odpowiedniej motywacji do leczenia.
Przypatrz się sobie i swoim bliskim. Zacznij żyć inaczej. Poszukaj pomocy. Stań się człowiekiem wolnym i smakuj cały świat.
Człowiek uzależniony czuje się bardzo samotny. Nie chce przyznać się przed sobą do uzależnienia, mówi: „W każdej chwili mogę przestać”. Jednak nie może i nie potrafi poprosić o pomoc – jest przecież ambitny i wstydzi się powiedzieć sobie np. „Jestem alkoholikiem” czy „Jestem narkomanem” itd. – to są przecież takie brzydkie wyrazy. Ale trzeba w końcu tak do siebie powiedzieć, a potem wyciągnąć rękę po pomoc, bo na końcu tej wyciągniętej ręki może znaleźć się ktoś, kto pomoże; trzeba tylko przełamać wstyd i poprosić. Tym kimś, kto pomoże, jest na pewno dr Bohdan Woronowicz.
Stanisława Celińska
Bohdan Tadeusz Woronowicz – doktor nauk medycznych, specjalista psychiatra, seksuolog, certyfikowany specjalista i superwizor psychoterapii uzależnień, inicjator nowoczesnych rozwiązań terapeutycznych oraz organizacyjnych w lecznictwie odwykowym w Polsce. Wieloletni szef Ośrodka Terapii Uzależnień w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. Prowadzi program terapii w Centrum Konsultacyjnym Akmed. Był pierwszym Powiernikiem Klasy A (niealkoholikiem) w polskiej Wspólnocie AA. Autor wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych oraz kilku specjalistycznych książek o uzależnieniach. Pochodzi z Nowogródka.
Karolina Prewęcka – dziennikarka prasowa, autorka wielu tekstów o tematyce medialnej. Od kilku lat przeprowadza wywiady rzeki. Nakładem Prószyński i S-ka ukazały się jej rozmowy z aktorami Bohdanem Łazuką („Przypuszczam, że wątpię”, 2010) i Stanisławą Celińską („Niejedno przeszłam”, 2012). Z zamiłowania i wykształcenia etnograf po Uniwersytecie Warszawskim. Pochodzi z miejscowości Lubraniec na Kujawach.
Jego biografię można utkać z samych anegdot. Bohdan Łazuka, choć zwykle nie grał głównych ról, zawsze cieszył się sympatią widzów. Książka ""Przypuszczam, że wątpię"" to zapis pasjonującej rozmowy z tym znanym i lubianym w Polsce aktorem, piosenkarzem i satyrykiem. To opowieść o środowisku, które Bohdan Łazuka poznał i współtworzył, o aktorstwie, kobietach, o barwnym i jednocześnie zgrzebnym życiu w PRL-u.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
