W mroku uczonej niewiedzy to zapis rozmów z Karolem Tarnowskim. Dociekliwe pytania zmuszają filozofa do pogłębionej refleksji na tematy fundamentalne. Dowiadujemy się, dlaczego bliższy jest mu Paul Tillich niż Martin Heidegger i dlaczego myślenie filozoficzne opiera się na czymś niesprawdzalnym. Filozof często powołuje się na Józefa Tischnera, którego uważa za swego mistrza, choć przyznaje, że niekiedy bliżej mu do Karola Wojtyły. Opowiada jasno, lekko, ale bez uproszczeń. Odsłania też wątki swojej biografii, m.in. poświęcenie kariery muzycznej dla filozofii.
„Filozofia powinna otwierać myślenie, czyli prowadzić do dialogu z innymi ludźmi, filozofiami i kręgami kultury. Z drugiej strony powinna mieć odwagę własnej wizji, a także przylgnięcia do jakiejś tradycji filozoficznej czy religijnej. A przede wszystkim, do pewnej wierności wobec - jak mówił Tischner - ludzkiej biedy czy ludzkiego dramatu”.
Fragment książki W mroku uczonej niewiedzy
„Seria Kim Jest Człowiek? jest płaszczyzną rozmowy, do której zapraszamy uczonych i myślicieli, przedstawicieli różnych środowisk, a także wszystkich pośród nas, dla których kluczowe jest pytanie o człowieka”.
Katarzyna Wojtkowska
To nie jest podręcznik etyki, moralności i wiary Kościoła katolickiego. Książka ma skłonić do dyskusji, zastanowienia się nad kondycją człowieka szukającego własnej drogi do Boga. Ostatni, najobszerniejszy rozdział przedstawia niezwykłe losy o. Józefa Puciłowskiego, człowieka dwóch kultur, dwóch wyznań, który jako dojrzały mężczyzna zdecydował się porzucić życie świeckie i został zakonnikiem.
Jak osiągnąć szczęście i wewnętrzny spokój bez napinania się, jak znaleźć w szczegółach dnia codziennego zadowolenie, jak pomóc sobie ułożyć życie z drugą osobą, żeby odnaleźć harmonię, jak stworzyć wokół siebie przestrzeń zadowolenia nawet w nieprzyjaznym otoczeniu, jak być dobrym dla siebie, żeby moc być dobrym dla innych. Jednym słowem jak nie zmarnować sobie życia
Waldemar Niedźwiecki jest dziennikarzem od 1977 roku. Ważny rozdział w jego dziennikarskich dokonaniach stanowiła tematyka kościelna. Relacjonował na antenie ogólnopolskiej TVP pielgrzymki ojca świętego Jana Pawła II do ojczyzny (rok 1991 oraz 1997), począwszy od roku 1985 towarzyszył z kamerą znaczącym wydarzeniom kościelnym na Dolnym Śląsku. Kardynała Henryka Gulbinowicza (wtedy jeszcze arcybiskupa) poznał osobiście w 1983 roku. Od tego czasu zrealizował wiele programów telewizyjnych, których bohaterem był metropolita wrocławski. Celem niniejszej publikacji jest przybliżenie Szanownym Czytelnikom tej wyjątkowej, zasługującej na bliższe poznanie, postaci.
Moi rozmówcy, to osoby, którym się chce. Nie poddają się w zmaganiach z rzeczywistością i z walką toczoną wewnątrz samych siebie. Oni też nie mają czasu, rodzina czeka, praca wymaga, wspólnota oczekuje, każdy z nich ma swoje słabości, które raz po raz przeszkadzają. Ale powtórzę to jeszcze raz: PASJA I CHĘĆ tworzenia napędza ich talenty.
Fragment
Siostra Michaela OP, niestrudzona misjonarka Chrystusa, odkrywająca prawdę o religiach Wschodu, sektach, uwikłaniach, obcych naukach w wywiadzie-rzece, którą przeprowadziła jej rodzona młodsza o 10 lat siostra Aleksandra, lekarz medycyny. Skąd w Siostrze pojawiła się chęć wyjazdu na misję, jaka była historia jej powołania i trudności z nim związane, dlaczego warto walczyć o Prawdę? A ponad to czym są jarzynowe... jajka, dlaczego joga jest szkodliwa, a wegetarianizm może zrujnować nasz organizm.?
Aleksandra Pawlik, urodzona w 1948 roku w Ryglicach, powiat Tarnów. Po ukończeniu szkoły średniej (w 1966 r.) studiowała na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej, uzyskując tytuł mgr w zakresie etyki. Tytuł pracy magisterskiej: „Etyczne problemy związane z obowiązkiem ratowania życia i zdrowia”. (Praca napisana pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Tadeusza Ślipko.)Następnie studiowała na Akademii Medycznej w Warszawie, na Wydziale Lekarskim; studia te ukończyła w 1978 roku. Przez trzydzieści pięć lat pracowała jako lekarz – najpierw w szpitalu w Wyszkowie, później losy rzuciły ją na Podkarpacie. Przed siedemnastoma laty powróciła na Mazowsze i osiedliła się na stałe w Żyrardowie. Mając kontakt z Wydziałem Filozoficznym UKSW, podjęła studia doktoranckie z zakresu deontologii lekarskiej (nadal pracując zawodowo jako lekarz). Pracę doktorską, pisaną również pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Tadeusza Ślipko obroniła w 2003 roku. (Praca ta, wydana drukiem w 2006 roku, nosi tytuł: „Stany terminalne a prawo pacjenta do prawdy”.) Te kilka lat, w czasie których powstawała powyższa dysertacja, pozwoliły jej dogłębnie przemyśleć sposób prowadzenia trudnych rozmów z ciężko i nieuleczalnie chorymi pacjentami.Starsza od niej o 10 lat siostra Zofia była dla niej od najmłodszych lat dużym autorytetem. Obie siostry pozostawały zawsze w ścisłym kontakcie, wspierając się nawzajem w różnorakich życiowych sytuacjach. Ukazanie całego niezwykle ciekawego życia swojej siostry było od dawna jej pragnieniem i stało się inspiracją do powstania tej książki.?
Mówię to jednogłośnie z papieżem Franciszkiem: nie wyobrażamy sobie Bliskiego Wschodu bez chrześcijan; chrześcijanie od ponad dwóch tysięcy lat wyznają tutaj Jezusa i mają pełne prawo do praktykowania swojej religii i kultywowania swoich tradycji w świecie arabskim, którego część stanowią.
Bechara Rai został maronickim patriarchą Antiochii w chwili wybuchu Arabskiej Wiosny. To jedna z najważniejszych postaci chrześcijańskiego Bliskiego Wschodu, niekłamany autorytet dla żyjących tam chrześcijan.
W rozmowie z Isabelle Dillmann patriarcha po raz pierwszy daje jedyne w swoim rodzaju świadectwo i niezwykle ważną analizę tragicznej sytuacji chrześcijan żyjących na Bliskim Wschodzie. Opowiada o liczącej dwa tysiące lat historii chrześcijaństwa na tych ziemiach i o jego historycznych relacjach z islamem. Przypomina o wyjątkowej tradycji przyjaznego współistnienia wyznawców tych dwóch religii w Libanie, nie pomijając przy tym trudnych okresów wojen i prześladowań, wskazując na konieczność znalezienia rozwiązań w obliczu bieżących zagrożeń.
Patriarcha Rai równie odważnie wypowiada się na temat geopolityki regionu, ISIS, Izraela oraz gry, jaką na tym terenie prowadzą obce mocarstwa. Nie popadając w dyplomatyczną retorykę, wzywa wszystkich chrześcijan Wschodu, by trwali na swoich ziemiach. Daje tym samym świadectwo niezłomnej wiary i niezwykłej siły wewnętrznej.
Bechara Boutros Rai, Libańczyk, doktor prawa kanonicznego, maronicki patriarcha Antiochii i całego Wschodu, kardynał Kościoła rzymskokatolickiego, członek Papieskiej Rady ds. Kultury oraz Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich. Promotor dialogu chrześcijańsko-muzułmańskiego w krajach arabskich. W Libanie za swojego przywódcę duchowego uważają go nie tylko chrześcijanie, lecz także muzułmanie.
Isabelle Dillmann, dziennikarka znana z obszernych wywiadów, które przeprowadziła z przywódcami państw i wielkimi osobistościami tego świata, takimi jak Matka Teresa, Jan Paweł II, Dalajlama, książę Sadruddin Aga Khan, Hamid Karzai, Rafik Hariri. Współpracuje z wieloma znaczącymi pismami – francuskimi, włoskimi, amerykańskimi. Uhonorowana Złotym Piórem Wolności, nagrodą przyznawaną przez World Association of Newspapers and News Publishers.
Odważny wywiad z braćmi Karnowskimi – znanymi dziennikarzami i publicystami – o ich korzeniach, życiowych wyborach i wartościach oraz burzliwych kulisach polityki w Polsce w latach 2010-2015. W swojej publicystyce dokonują wnikliwej analizy wydarzeń w naszym kraju na przestrzeni ostatnich kilku lat – począwszy od płaszczyzny politycznej, poprzez gospodarczą, na udziale mediów w polityce skończywszy. W latach 2010-2015 komentowali na bieżąco przemiany na polskiej arenie politycznej, które zaowocowały podwójnym zwycięstwem obozu patriotycznego w wyborach prezydenckich i parlamentarnych. Znakomicie wyłapali decydujący moment przesilenia jako zapowiedź nadchodzących zmian. W swojej publicystyce wiele uwagi poświęcili też mediom, wykorzystywanym jako narzędzia w walce politycznej oraz zmianom, jakie na przestrzeni lat nieustannie dokonują się w mediach publicznych.
Autorzy, łącząc odpowiedzialność i umiar w politycznym działaniu są twórcami jednego z najważniejszych środowisk medialnych w Polsce. Równocześnie w sferze wartości starają się zawsze pozostać wierni zasadom zawartym w dewizie Bóg – Honor – Ojczyzna. Najważniejszą cechą ich publicystyki jest pasja, z jaką podejmują tematy często trudne i delikatne. Pasja, do której zdolni są wyłącznie ludzie „Polską przejęci”. I właśnie dzięki temu lektura ich twórczości tak wciąga i fascynuje.
„Raport o stanie nadziei” stawia w centrum zainteresowania nowe zagadnienie, ponieważ (co zostanie wyjaśnione w odpowiedziach na pierwsze pytania) przeżywamy obecnie wielki kryzys nadziei. „Z wielkim smutkiem i niepokojem zauważamy, że rzeczywiście niewielu nam współczesnych, szczególnie młodzieży i dzieci – wychowywanych w świecie bez Boga – ufa, że historia, w tym ich własna historia osobista, ma swój określony przebieg, swoje źródło i cel. Doświadczają jej jako nie mających ze sobą związku porywów, jako zbioru krótkich opowieści, które zawierają jedynie szczątkowe nadzieje, nie biorąc pod uwagę tej szlachetnej opowieści, która wyniosłaby ich na wyżyny, która nadałaby sens ich życiu, dzięki której zrozumieliby, po co tu są, po co żyjemy, po co cierpimy (…) efektem może być tylko kryzys nadziei.” Z tej nowej diagnozy obecnej sytuacji wynikają również kolejne pytania, które należy postawić. Wynika także potrzeba, pilna, przeprowadzenia tego wywiadu. Słowa Prefekta są powiewem nadziei, pozwalają nam zrozumieć, że to, co jest problemem, jest jednocześnie okazją do wzrastania, a przede wszystkim, że stanowi część Misterium, planu Bożego, który dokonuje się w historii.
Carlos Granados
Dyrektor Naczelny BAC
Wywiad-rzeka z Jerzym Fedorowiczem
Teatr to dla nich więcej niż praca. To ich życie. Postanowienie, by zostać aktorem, u wielu pojawiło się już dzieciństwie. W tamtych latach droga na scenę wiodła przez szkołę teatralną. Jedni weszli w jej progi płynnym tanecznym krokiem, inni pokonując po drodze bariery nie tylko własnych i słabości. Progi szkoły opuszczali z dyplomem w ręku i nadzieją, że świat pozna i doceni ich talent. Ale jak go do tego przekonać?
Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie to uczelnia legendarną, a rocznik ’69 był wyjątkowy. Spośród jego absolwentów sześciu zostało dyrektorami teatrów: Jerzy Fedorowicz, Mikołaj Grabowski, Adam Kopciuszewski, Rudolf Moliński, Janusz Szydłowski, Henryk Talar. Inni, jak: Andrzej Bogusz, Marian Dziędziel, Zygmunt Józefczak, Teresa Marczewska, Urszula Popiel, Adam Sadzik, Leszek Teleszyński, Jerzy Trela, Halina Wyrodek, Maja Wiśniowska i Wiesław Wójcik to znakomici, uznani aktorzy. Kształtowali współczesny polski teatr, będąc nauczycielami pokolenia, które dziś odgrywa w nim główną rolę.
Na czym polega praca z aktorem? Jaką cenę płaci się za uprawianie tego zawodu, w którym wchodząc na scenie w inną postać, przez dwie godziny żyje się cudzymi emocjami? Ile w tym radości i satysfakcji, a ile rozczarowań?
O to, jak ułożyło się ich życie zawodowe i prywatne, absolwentów rocznika ’69 krakowskiej PWST pyta jeden z nich – Jerzy Fedorowicz, aktor, reżyser, poeta, polityk – senator na Sejm IX kadencji z ramienia Platformy Obywatelskiej.
Z ilustracjami Joanny Grochockiej
Pomysł był prosty: zapytać ludzi związanych zawodowo z dizajnem i projektowaniem wnętrz o wygląd polskich domów, o to, jak mieszkaliśmy kiedyś, jak mieszkamy dziś, jak zmieniają się nasze gusta i o czym marzymy. Byłam też ciekawa, czy zainteresowania i pasje moich rozmówców wynikają z atmosfery ich rodzinnych domów oraz do jakiego stopnia ich własne domy są uzewnętrznieniem ich charakterów, potrzeb i poglądów. Chciałam się dowiedzieć, jak mieszkają ludzie, których projekty – meble, szkło, porcelana, tkaniny – trafiają do wielu polskich mieszkań. Od strony materialnej domu przeszliśmy więc do historii z dzieciństwa, rodzinnych opowieści, bo dom to przecież znacznie więcej niż cztery ściany umeblowane w takim czy innym stylu, to wspomnienia, emocje, ambicje i pragnienia. Refleksje nad domem zataczały więc coraz szersze kręgi – obejmowały kwestie obyczaju, języka, kultury, mody, urody życia, poszukiwania wzorców i mentalności Polaków. Z tych bardzo osobistych opowieści wyłaniają się historia polskiego dizajnu i historia projektowania mieszkań, uzupełnione rozmowami z historykiem sztuki i socjologiem. Termin „dom polski” okazał się bardzo pojemny, rozciągnął się na kraj, miasto, krajobraz, błękit nieba i zapach śliwek.
Małgorzata Czyńska
Rozmówcy: Tomasz Augustyniak, Beata Bochińska, Marek Cecuła, Basia Dereń-Marzec, Danuta Duszniak, Maja Ganszyniec, Zbigniew Horbowy, Marek Krajewski, Teresa Kruszewska, Boris Kudlička, Hanna Rechowicz, współtwórczynie programu „Standard”, Piotr Voelkel, Oskar Zięta
Kobiety, które walczą to seria niezwykłych wywiadów przeprowadzonych przez Sylwię Chutnik z kobietami, które, zawodowo lub amatorsko, uprawiają sporty walki. Jak wygląda walka i trening? Dlaczego atrakcyjne i młode dziewczyny wybrały ten „niekobiecy”, konfrontacyjny i brutalny sport?
Wśród rozmówczyń są zawodniczki: Joanna Jędrzejczyk, Agnieszka Rylik, Sylwia Kusiak, Agnieszka Niedźwiedź, Gabriela Kuzawińska, Iwona Guzowska, Ewa Brodnicka, Sylwia Zaczkiewicz (również trenerka, która prowadzi klub Zaciśnięte Pięści), trenerki: Joanna Piotrowska (WenDo) i Jolanta Wasilewska (krav maga). Oprócz nich autorka rozmawiała z kobietami, które trenują hobbystycznie – pisarką Grażyną Plebanek, dziennikarką, blogerką i pisarką – Małgorzatą Halber oraz Natalią Fiedorczuk – pisarką, piosenkarką, instrumentalistką i autorką piosenek.
Moje życie ukształtowały wspaniałe spotkania. Nie byłbym dzisiaj tym, kim jestem, gdyby nie ludzie, których spotkałem na mojej drodze” – usłyszałem kiedyś od prof. Mariana Zembali. Nie sposób było przejść obojętnie wobec takich słów. Tym bardziej, że wypowiadał je człowiek, który wykonał tysiące operacji ratujących ludzkie życie, który wspólnie z prof. Zbigniewem Religą tworzył legendę polskiej transplantologii. „Każde spotkanie jest zaciągnięciem długu, który wypada spłacić” – dodawał już później wielokrotnie, gdy spotykaliśmy się w trakcie prac nad książką.
Powiedzieć, że Prof. Marian Zembala jest wybitnym lekarzem, który zapisał się w annałach polskiej medycyny, to zdecydowanie za mało. Wystarczyłoby jednak użyć trzech słów-kluczy, by, w sposób najbardziej uczciwy, opisać jego postać: służba, empatia, zespół. To one są punktami odniesienia każdego jego działania oraz źródłem sukcesów.
Swoim dorobkiem, osiągnięciami i przygodami mógłby obdzielić dziesiątki ludzi, jednak nigdy nie spoczął na laurach. Od 1985 roku, gdy wspólnie z prof. Zbigniewem Religą oraz prof. Andrzejem Bochenkiem współtworzył zabrzańską kardiochirurgię i transplantologię, na dobre związał się ze Śląskiem. Był członkiem zespołu kardiochirurgów, którzy przeprowadzili pierwszą udaną transplantację serca, oraz jako pierwszy w Polsce przeszczepił płuco-serce. Dziś jest dyrektorem słynnego w całej Europie Śląskiego Centrum Chorób Serca. Na swojej drodze spotkał największe osobowości świata medycyny, ale najczęściej we wspomnieniach powraca do prof. Zbigniewa Religi, swojego Nauczyciela, prosząc jednocześnie, by używać w tym słowie wielkiej litery.
Nie potrafi mówić o sobie, jest za to mistrzem opowieści o innych, których poznał w swoim życiu, a którzy go ukształtowali i ukierunkowali. Prof. Marian Zembala spłacił z nawiązką dług, który w jego mniemaniu zaciągnął. Z perspektywy czasu o swojej pracy dla pacjenta, o niezliczonych przeszczepach serca mówi: „Byliśmy szaleńcami, nie bogami”.
Niespokojny duch, aktor spełniający się w najróżniejszych rolach, pozbawiony złudzeń artysta. Nadwrażliwy na dźwięki i zapachy, przedkładający własną imaginację nad ścisłą prawdę historyczną, uznający niekonsekwencję za fantastyczny, życiodajny żywioł. Uszczypliwy, zgryźliwy, nieco zgorzkniały i daleki od chęci przypodobania się komukolwiek, zwłaszcza w kwestii osobistych poglądów na świat i kondycję człowieka. Taki właśnie jest Adam Ferency — aktor największych polskich scen teatralnych, mający na koncie także około setki ról w filmach i serialach.
Rozmowa, którą przeprowadziła Maja Jaszewska, jest absolutnie niestandardowa. Próżno szukać tu anegdot teatralnych, plotek z prywatnego życia aktorów czy reżyserów. Są za to dywagacje na temat podróży w przeszłość, opowieści o mandolinie i o szkole teatralnej, w której Ferency przestał uczyć, kiedy zdał sobie sprawę, że każdy aktor powinien samodzielnie wypracować własną technikę. Rozmowy dotyczą literatury, przyjaźni, kuchni, wolności, kontaktów z bezpieką i... słów zakłamujących rzeczywistość. To prawdziwa uczta intelektualna, bez blichtru i udawania. Sporo w niej gorzkich słów, sporo także przenikliwych uwag o naszej rzeczywistości, przeszłości i przyszłości. Adam Ferency opowiada także o swoich najważniejszych rolach, o nastawieniu do nich i do życia, o lękach, zachwytach i rozczarowaniach. Ta książka daje do myślenia i pozwala inaczej spojrzeć na rzeczywistość. Nie tylko tę teatralną czy filmową.
„AF: Wiesz już, że dążenie do prawdy nie jest moją silną stroną. Może z każdym razem ubarwiam trochę to, co mówię, w innej tonacji opisuję swoją rzeczywistość? Dlatego możliwe, że wczoraj odpowiedziałbym inaczej niż dzisiaj to robię.
MJ: Ale to jest piękne.
AF: Przypomina trochę granie przedstawień, za każdym razem to samo przedstawienie jest inne. Niektóre nasze dzisiejsze myśli jutro byłyby nie do poznania. (...) Taki sposób rozmawiania jest silnie związany z moim aktorstwem. Jednego dnia gram pięknego poetę i wyrafinowanego myśliciela, a drugiego kanalię i mordercę. W różne dni różne nasze myślowe peregrynacje są migotliwe i różnorodne...”
„Fascynuje mnie oksymoron. Najchętniej cały czas bym się nim posługiwał w aktorstwie. W szkole teatralnej większość moich profesorów używała słowa — konsekwencja. Byłem głęboko przejęty szukaniem w rolach spójności i konsekwentnym ich budowaniem. Wiele lat trwało, zanim uświadomiłem sobie, że to kompletna brednia. Przede wszystkim świat jest niekonsekwentny. A my w nim tak samo”.
„Scena to setki losów, historii, mini kosmosów, różnorodnych emocji. Pasjonuję się kolejnymi tymi światami, one są moim hobby i narkotykiem. To jest wściekła pasja, która mnie trzyma od wczesnej młodości”.
Co łączy projekty postaci do gry „Wiedźmin”, koszulkę Slayera, przewodnik po Szczecinie dla dzieci i „Księgę dżungli”? Za każdym projektem stoi człowiek – ilustrator.
Polska ilustracja od lat 60. jest światowym fenomenem – ceniona, dostrzegana i nagradzana, ale zawieszona między światem sztuk wizualnych, projektowaniem graficznym a literaturą nieczęsto staje się tematem książek innych niż naukowe. W jakiej kondycji jest polska ilustracja dziś? Co inspiruje twórców? Czym się zajmują poza pracą? I jak szeroko rozumiana ilustracja radzi sobie na wolnym rynku, nie tylko w przypadku projektów artystycznych, ale także działań usługowych i komercyjnych?
Sebastian Frąckiewicz rozmawia z jedenastoma przedstawicielami tej profesji – zarówno bardzo młodymi twórcami, jak i klasykami, na których pracach się wychowaliśmy. Każdy z rozmówców trochę inaczej traktuje swój zawód, inaczej też rozumie rolę ilustracji, a niektórzy nawet nie lubią używać tego pojęcia.
To książka o inspirujących, barwnych ludziach, dla których obraz jest pierwszym językiem.
O pracy ilustratora opowiadają: Jan Bajtlik, Katarzyna Bogucka, Bohdan Butenko, Iwona Chmielewska, Emilia Dziubak, Bartłomiej Gaweł, Anna Halarewicz, Jan Kallwejt, Piotr Socha, Rafał Wechterowicz i Józef Wilkoń.
Dwie kobiety rozmawiają.
O tym, że może się tak zdarzyć, że jakaś część życia upłynie bez miłości. I o tym, że to nie zniszczy doszczętnie.
O relacji z samym sobą, wyrozumiałości, przyglądaniu się sobie uważnie i z cierpliwą czułością.
O smutku nierównym rozpaczy.
O dzieciach, które biorą rodziców na wychowanie.
O równowadze, którą można pochwycić jak rzuconą z drugiego brzegu linę o mocnym splocie.
W tej rozmowie są emocje i stany, których nazwania się bałam. Niepotrzebnie. Magdalena Tulli i Justyna Dąbrowska opowiadają je dla mnie na głos. Smutek, miłość, strata, dźwiganie ciężarów (własnych i odziedziczonych), macierzyństwo, umieranie – dobrze nazwane – stały się częścią mnie, już nie obcą, nie groźną. Kiedy skończyłam czytać, świtało. Chociaż pokój był pusty, nie czułam, że jestem w nim sama.
Magdalena Kicińska
Magdalena Tulli – jedna z najważniejszych polskich pisarek, autorka m.in. powieści Sny i kamienie, Włoskie szpilki, Szum. Finalistka Nagrody Literackiej Nike, otrzymała m.in. Nagrodę Literacką Gdynia, Nagrodę Fundacji im. Kościelskich i Nagrodę Literacką im. Juliana Tuwima. Jej książki przetłumaczono na 15 języków.
Justyna Dąbrowska – psychoterapeutka i autorka wywiadów, laureatka m.in. Nagrody im. Barbary N. Łopieńskiej. Wydała między innymi Spojrzenie wstecz. Rozmowy oraz Nie ma się czego bać. Rozmowy z Mistrzami.
Książka z fotografiami Mikołaja Grynberga
Autor Black Metalu – Ewolucji kultu przedstawia Black Metal: Kult wiecznie żywy - Tom I! W ramach starannie dobranych wywiadów inkrustowanych wieloma niepublikowanymi wcześniej zdjęciami, Dayal zagłębia się jeszcze bardziej w historię black metalu na kartach książki, którą można traktować zarówno jako osobną pozycję, jak i część serii. „Książka ta powinna zainteresować każdego, kto dał się uwieść temu szczególnemu gatunkowi lub będzie nim owładnięty w przyszłości”. Leere (SILENCER)
Czy o względy Pana Boga należy zabiegać? Jak w relacji z Bogiem zagospodarować własną kreatywność? Czy warto chodzić do kościoła, jeśli nie czujemy, że warto? Skoro Pan Bóg może wszystko, dlaczego nie czyni wszystkiego, o co go prosimy? Dlaczego Kościół ma problem z seksem przed ślubem? Jeśli chciałbyś naprawdę zrozumieć to, w co wierzysz, i wreszcie przestać bać się pytań ludzi, którzy są poza Kościołem. Jeśli chciałbyś, aby traktowano Cię poważnie, ale nie kręcą Cię skomplikowane teologicznie wywody – koniecznie przeczytaj! Odważ się na wspólną drogę do odnalezienia Prawdy! Ksiądz Przemek „Kawa” Kawecki, wychowawca młodzieży, dziennikarz, pracował w TVP i Religia.tv. Tworzył projekt „Hip hop Dekalog”, „Osiem błogosławieństw” i magazyn „Drakka – Pismo dla grzeszników”. Autor książek Siła serca kontra siła pięści oraz Coś do kochania i frytki na wynos. Prowadzi Ośrodek Młodzieżowo - Powołaniowy EMAUS w Czerwińsku nad Wisłą. Katarzyna Szkarpetowska, dziennikarka, etyk, autorka bestsellerowych książek Dekalog księdza Jana Kaczkowskiego oraz Jego portret. Opowieść o księdzu Janie Kaczkowskim. Współpracuje z portalem Aleteia Polska.
Fascynujący thriller korporacyjny o historii konfliktu, który na zawsze odmienił przemysł gier wideo.
W 1990 roku rynek gier wideo należał do Nintendo. Sega była słabnącą firmą z wielkimi aspiracjami. Wtedy na scenę wkroczył Tom Kalinske – człowiek, który o grach nie wiedział nic, ale miał rzadki talent do zwyciężania batalii skazanych na porażkę. Oto Dawid postanowił zmierzyć się z Goliatem, a świat zapłonął.
Bezlitosne starcie przerodziło się w globalną wojnę korporacyjną prowadzoną na wielu frontach: od domowych salonów i szkolnych placów, przez sale zarządów, po Kongres Stanów Zjednoczonych. Brat wystąpił przeciwko bratu, dziecko buntowało się przeciw rodzicowi, Mario starł się z Sonikiem, Ameryka ponownie walczyła z Japonią.
Wojny konsolowe to oparta na ponad dwóch setkach wywiadów z byłymi pracownikami wstrząsająca opowieść o przełomie na rynku gier. To także historia o tym, jak skromny, rodzinny człowiek z ponadprzeciętną wyobraźnią zainspirował zespół straceńców do stworzenia interesu wartego 60 miliardów dolarów.
***
Jedna z najlepszych książek non-fiction, jakie kiedykolwiek czytałem.
- Paul Tassi, „Forbes”
Oparta na relacjach bezpośrednich świadków historia o tym, jak prezes Segi Tom Kalinske postanowił przewrócić do góry nogami branżę gier wideo. Fascynujący opis wydarzeń sprzed ćwierć wieku, obraz spektakularnego starcia Nintendo i Segi oraz świadectwo potęgi nieszablonowej wyobraźni w growym biznesie.
- Robert Łapiński, wydawca magazynu „PIXEL”, organizator festiwalu Pixel Heaven
Jeśli interesujesz się retrogamingiem i historią branży gier wideo, to jest to lektura dla ciebie.
- Smuggler, „CD-Action”
Epoka 16-bitowych konsol niestety ominęła Polskę. Dlatego tym bardziej warto poznać historię wielkiej wojny toczonej w dalekim świecie między miłośnikami Segi i Nintendo.
- Marcin Kiendra, Retrospekcja.net.pl
Nie musisz interesować się gamingiem. Wojny konsolowe to znakomita książka biznesowa. Jeśli pracujesz w branży marketingowej albo jesteś właścicielem firmy, koniecznie przeczytaj!
- Paweł Sala, FreshMail, dyrektor zarządzający
Fragment książki - Wojny konsolowe. issuu.com/wydawnictwosqn/docs/wojny_konsolowe_issuu
Opublikowany w roku śmierci francusko-rumuńskiego filozofa Emila Ciorana (1911–1995) tom wywiadów z nim stanowi bardzo szczególną publikację. Na początku lat 70. XX wieku Cioran pisał do znajomego: „Mam sześćdziesiąt lat i nigdy nie występowałem publicznie”. Nie cenił „życia literackiego”, nie przyjmował nagród, a swoje pisarstwo uważał za „terapeutyczne”. Żył paradoksalnie: uznawał życie za bezsensowne, lecz je kochał i cieszył się nim. W późniejszym okresie jednak, w miarę rosnącej sławy, zaczął udzielać wywiadów, czasem nawet rozmowy z nim odbywały się przed zgromadzoną publicznością. Niniejszy zbiór zawiera dwadzieścia takich wywiadów i rozmów z Cioranem z ostatniego ćwierćwiecza jego życia. Mówi on o sobie i swoim stosunku do świata, opowiada o dzieciństwie, młodości i powodach, dla których, osiadłszy na stałe we Francji, w latach 40. porzucił ostatecznie język rumuński i zaczął pisać po francusku. Wiele miejsca w rozmowach zajmują kwestie egzystencjalne: sens (bezsens) życia, a zarazem czerpanie z niego, samobójstwo, religia, Bóg. Wywiady powstały przy różnych okazjach, rozmaici byli rozmówcy i dlatego mamy tu całą gamę tematów, a także zróżnicowaną głębię refleksji. Niektóre wątki powtarzają się, ale są oświetlane z wielu stron. Dzięki temu czytelnik otrzymuje wielostronny obraz osobowości filozofa poświadczony przez niego samego.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
