Seria Horyzonty Kina
Książka powstała na podstawie uhonorowanej Nagrodą im. Alicji Helman dysertacji doktorskiej pt. Filmy animowane kobiet w (męskich) strukturach kinematografii w Polsce w perspektywie komparatystycznej, pisanej pod opieką dr hab. Moniki Talarczyk, prof. PWSFTviT, obronionej z wyróżnieniem w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego w 2022 roku. Jest to publikacja szczególna, ponieważ zrodziła się na przecięciu praktyk zawodowych autorki, badaczki akademickiej, która przez ponad dekadę pracowała także jako reżyserka filmów animowanych. Na tej podstawie (nie unikając tonów autorefleksyjnych) stworzyła dobrze udokumentowaną, przekrojową i pasjonującą „historię śledczą”, analizującą nieznany i (do bólu) zadziwiający obraz pracy kobiet w branży polskiej animacji od lat 40. po współczesność, ostatecznie dekonstruując mit mistrzowskiej animacji autorskiej. Publikacja pokazuje zarazem produkcję filmu animowanego jako pracę zbiorową – nawet wtedy, kiedy jej współautorki nie „przechodzą do historii”.
Dysertacja Hanny Margolis jest rozprawą wybitną (...), którą „czyta się jak dobry kryminał”. (...) Tekst ten jest domyślany, dojrzały, dopracowany konceptualnie, a częstokroć odkrywczy (...) Pokusiłbym się nawet o opinię, że to książka, która mogłaby powstać w Paryżu lat 50. czy 60. i z powodu wagi prezentowanej w niej „archeologii” stać się od razu ważnym głosem, wpływającym na następujące po jego wybrzmieniu trajektorie humanistyki.
z recenzji dr. hab. Marcina Adamczaka, prof. UAM
Rozprawa jest dziełem imponującym, zarówno jeśli chodzi o kwerendę w archiwach dotyczących krajowej produkcji filmów animowanych od czasów powojennych do dziś, jak i krytyki źródeł, analiz i wniosków końcowych. Najważniejsze jest jednak to, że mamy do czynienia z pracą absolutnie pionierską.
z recenzji dr. hab. Marcina Giżyckiego, prof. PJATK
Przedsięwzięcie współfinansowane przez Polski Instytut Sztuki Filmowej
Seria Horyzonty kina
Książka powstała na podstawie uhonorowanej Nagrodą im. Alicji Helman dysertacji doktorskiej pt. Filmy animowane kobiet w (męskich) strukturach kinematografii w Polsce w perspektywie komparatystycznej, pisanej pod opieką dr hab. Moniki Talarczyk, prof. PWSFTviT, obronionej z wyróżnieniem w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego w 2022 roku. Jest to publikacja szczególna, ponieważ zrodziła się na przecięciu praktyk zawodowych autorki, badaczki akademickiej, która przez ponad dekadę pracowała także jako reżyserka filmów animowanych. Na tej podstawie (nie unikając tonów autorefleksyjnych) stworzyła dobrze udokumentowaną, przekrojową i pasjonującą „historię śledczą”, analizującą nieznany i (do bólu) zadziwiający obraz pracy kobiet w branży polskiej animacji od lat 40. po współczesność, ostatecznie dekonstruując mit mistrzowskiej animacji autorskiej. Publikacja pokazuje zarazem produkcję filmu animowanego jako pracę zbiorową – nawet wtedy, kiedy jej współautorki nie „przechodzą do historii”.
Dysertacja Hanny Margolis jest rozprawą wybitną (...), którą „czyta się jak dobry kryminał”. (...) Tekst ten jest domyślany, dojrzały, dopracowany konceptualnie, a częstokroć odkrywczy (...) Pokusiłbym się nawet o opinię, że to książka, która mogłaby powstać w Paryżu lat 50. czy 60. i z powodu wagi prezentowanej w niej „archeologii” stać się od razu ważnym głosem, wpływającym na następujące po jego wybrzmieniu trajektorie humanistyki.
z recenzji dr. hab. Marcina Adamczaka, prof. UAM
Rozprawa jest dziełem imponującym, zarówno jeśli chodzi o kwerendę w archiwach dotyczących krajowej produkcji filmów animowanych od czasów powojennych do dziś, jak i krytyki źródeł, analiz i wniosków końcowych. Najważniejsze jest jednak to, że mamy do czynienia z pracą absolutnie pionierską.
z recenzji dr. hab. Marcina Giżyckiego, prof. PJATK
Przedsięwzięcie współfinansowane przez Polski Instytut Sztuki Filmowej
Hanna Margolis w książce Animacja autorska w PRL w latach 1957–1968. Ukryty projekt Kazimierza Urbańskiego łączy kompetencje historyczki sztuki, krytyczki artystycznej i animatorki, co sprawia, że wyposażona jest w narzędzia badawcze i wiedzę z obranej dziedziny, jak i obserwacje oraz doświadczenie w działaniach artystycznych, organizacyjnych i produkcyjnych filmu animowanego. Autorka bada proces wyłaniania się w PRL praktyk i strategii animacji autorskiej oraz dokonuje rewizji dotychczasowych sądów na ten temat, dołączając do publikacji, które zaczynają składać się na rosnący powoli korpus polskich tekstów z dziedziny kultury produkcji. Trafnie wybrała metody pracy na dokumentach z publicznych i prywatnych archiwów, przeprowadziła wywiady z bohaterem książki, jego współpracownikami i studentami, sama była studentką Urbańskiego.
Problematyka polskiego filmu animowanego jest prawdopodobnie najbardziej zaniedbanym tematem w dziedzinie refleksji naukowej o filmie, a książka Margolis ma charakter wyraźnie polemiczny wobec dotychczasowych publikacji i obiera nieużywaną w refleksji nad animacją ścieżkę, w której neutralne zdawałoby się pojęcia, jak film polski, polska animacja, animacja autorska, stają się problematyczne.
Autorka prezentuje sytuację instytucji kinematograficznej w Polsce od lat odwilży i kluczowe dla zrozumienia paradoksów animacji autorskiej filmy Jana Lenicy i Waleriana Borowczyka, które – zupełnie inaczej niż inni badacze – przybliża jako produkcje Zespołu Filmowego Kadr zrealizowane w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie i z tego precedensu, a nie tylko talentu grafików, wysnuwa wnioski natury badawczej. Realizacje Lenicy i Borowczyka stają się głównym punktem odniesienia, niejako probierzem ukrytego w historii kina projektu Kazimierza Urbańskiego, powstałego w tym samym czasie w Pracowni Rysunku Filmowego przy krakowskiej ASP. Badaczka przybliża metody pracy, dydaktyki i teorii Urbańskiego. Nurt filozoficznej refleksji, uprzywilejowany w badaniach animacji, zderza z „dramatem materii”, kompozycjami kinetycznymi pozbawionymi scenariusza lub traktującymi go pretekstowo. Wreszcie staje się jaśniejsze, co Urbański rozumiał przez termin „kinoplastyka” i jak wcielał tę ideę w praktykę. Uzyskujemy także dostęp do „tygla laboratoryjnego”, mitycznego krakowskiego oddziału Studia Miniatur Filmowych, z którego wywodziło się całe pokolenie polskich animatorów, niejako z symbolicznego „ojcobójstwa” jego założyciela.
Książka przekonuje, jak wiele z dorobku autorskiej animacji ma swoją kontynuację we współczesności i jak bezbronni, a nawet bezmyślni pozostajemy, nie zdając sobie w pełni sprawy z tego pełnego paradoksów dziedzictwa.
Z recenzji dr hab. Moniki Talarczyk-Gubały
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
