Niezwykła baśń filozoficzna autorki włoskich bestsellerówMała Tygrysica nie jest podobna do innych tygrysów zamieszkujących Tajgę. Nie potrafi bezkrytycznie przyjąć praw rządzących światem zwierząt, zadaje pytania o sens życia, wolność i przeznaczenie. Pragnie odnaleźć własną drogę niekoniecznie tą wyznaczoną przez Matkę, naturę i tradycję. Do celu swoich poszukiwań zbliża się, gdy staje oko w oko z człowiekiem tą najbardziej niebezpieczną, ale i fascynującą istotą.Susanna Tamaro z lekkością i wielkim talentem literackim snuje na poły filozoficzną bajkę, po którą mogą sięgnąć tak dzieci, jak i dorośli czytelnicy. Przygody Tygrysicy i napotykanych przez nią bohaterów ludzkich i zwierzęcych kryją w sobie opowieść o uniwersalnych wartościach: odwadze, wolności i poszukiwaniu własnego ja"".Historia Małej Tygrysicy to opowieść o odwadze, prawdziwej przyjaźni, wolności i poszukiwaniu własnej życiowej drogi. Pokazuje nam, że nie jest ważne, gdzie się znajdujemy i z jakimi problemami przychodzi nam się zmagać, najistotniejsze by zawsze pozostać sobą.
Niniejsza publikacja to pierwsze opracowanie podejmujące w sposób kompleksowy problematykę zarządzania ryzykiem w działalności współczesnych organizacji z perspektywy wykorzystania znormalizowanych systemów zarządzania.
Autor objaśnia możliwości zastosowania w zarządzaniu ryzykiem najbardziej popularnych i aktualnych systemów znormalizowanych, dotyczących różnych domen działalności organizacji, takich jak: zarządzanie środowiskowe, zarządzanie bezpieczeństwem i higieną pracy, zarządzanie bezpieczeństwem informacji, zarządzanie ciągłością działalności, zarządzanie bezpieczeństwem łańcucha dostaw, zarządzanie ryzykiem, zarządzanie bezpieczeństwem żywności, zarządzanie jakością, zarządzanie społeczną odpowiedzialnością, zarządzanie energią.
Zacznij czerpać z natury pełnymi garściami!Autorka udowadnia, że najlepsze sposoby na poprawę naszego zdrowia są na wyciągnięcie ręki! Wraz z Florence Williams odkrywamy leśne terapie w zaciszu koreańskich gajów cyprysowych; pozytywny wpływ obozów survivalowych oraz korzyści płynące ze spacerów po miejskich parkach. Drzewa za oknem, śpiew ptaków czy zapach sosny mają niebagatelne znaczenie dla naszego samopoczucia. Ta książka dowodzi, że obcowanie z naturą wpływa na ciało i umysł - wzmacnia odporność, obniża ciśnienie krwi, a do tego redukuje stres i pobudza do kreatywnego myślenia.Od wieków wiedzieli o tym m.in. Ludwik van Beethoven, Nikola Tesla czy Theodore Roosevelt, którzy zachwalali korzyści płynące z długich spacerów i spędzania czasu na świeżym powietrzu. W dzisiejszych czasach coraz częściej pozostajemy zamknięci w czterech ścianach naszych biur, domów albo galerii handlowych i wiele na tym tracimy. Najwyższa pora to zmienić!Natura leczy to pięknie napisana, dogłębna prezentacja ważnej dla życia ludzi zasady, którą obecnie potwierdzają dowody z zakresu biologii, psychologii i medycyny.
Nagroda główna PEN Open Book!
W kaplicy opactwa benedyktynów w Montserrat znaleziono dziecko. Pracownicy jednej z firm w Londynie odkrywają, że ich nowa koleżanka skrywa oprawiony w skórę dziennik z mosiężnym zamkiem. Młoda studentka Day stara się o przyjęcie do tajemniczego stowarzyszenia. Każda z tych historii potrzebuje właściwego klucza, który otworzy zamknięte od lat drzwi i zatwardziałe serca bohaterów oraz pozwoli odkryć tajemnice, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego.
Opowiadania Oyeyemi rozgrywają się w różnych miejscach i czasie, a autorka umiejętnie zaciera granice między współistniejącymi światami. Mistrzowsko prowadzi narrację, zręcznie żongluje stylami i aluzjami, a jej nieco ekscentryczne poczucie humoru sprawia, że każda historia jest jedyna w swoim rodzaju.
Książka Krótka historia Stowarzyszenia Nieurodziwych Dziewuch i inne opowiadania zbiera na Zachodzie entuzjastyczne recenzje. W 2017 roku otrzymała m.in. nagrodę główną PEN Open Book, pojawiła się też w zestawieniu najlepszych książek roku portali Slate i NPR Books.
Oyeyemi tak umiejętnie łączy codzienność z elementami fantastycznymi i uniwersalnymi prawdami, że czytając jej opowiadania, czujemy jak zacierają się granice między rzeczywistością i fikcją – a może one już przestały istnieć?… Wchodząc w jej świat, napotykamy coraz więcej niepokojących tajemnic, a z każdym opowiadaniem pojawia się przyjemne, lecz niezwykle rzadkie doświadczenie całkowitego zaskoczenia… Arcydzieło.
„The New York Times Book Review”
Literacki świat Oyeyemi skrzy się inteligentnym i ekscentrycznym poczuciem humoru. Jak twierdzi jedna z jej postaci, to istna „implozja pamięci”.
„The New Yorker”
Po mistrzowsku napisane opowiadania odważnej autorki dowodzą, że Oyeyemi do perfekcji opanowała umiejętność czerpania inspiracji z najdrobniejszych i najbardziej ulotnych elementów rzeczywistości.
„The New York Times”
Helen Oyeyemi – brytyjska pisarka, autorka takich książek jak White is for Witching (2009), Mr. Fox (2012) i Boy, Snow, Bird (2014), nominowana i nagradzana w licznych konkursach i plebiscytach literackich – zdobyła m.in. British Book Award i Somerset Maugham Award. W 2013 roku znalazła się na liście najlepszych młodych brytyjskich pisarzy magazynu „Granta”.
Doskonałe połączenie osobistego i zawodowego doświadczenia autorki.W dotychczasowych opracowaniach i publikacjach prezentowano zazwyczaj męskie oblicze zaburzeń ze spektrum autyzmu dużo rzadziej pisano o specyfice przejawiania się autyzmu u kobiet. Tę lukę doskonale wypełnia książka Sarah Hendrickx, łącząca zestawienie wyników badań naukowych oraz zbiór osobistych historii, które ukazują złożony profil dziewczynek i kobiet ze spektrum autyzmu ich zachowań, uczuć oraz spostrzeżeń.Autorka odwołuje się do dwóch ważnych kwestii. W pierwszej części książki omawia aktualne badania dotyczące różnic w przejawach ASD w zależności od płci, w tym trudności związane z diagnozowaniem kobiet. W pozostałych rozdziałach opisuje poszczególne aspekty życia kobiet z zaburzeniami ze spektrum autyzmu na różnych jego etapach: relacje z innymi ludźmi w szkole oraz w pracy, budowanie związków intymnych, ciążę i macierzyństwo czy starzenie się z autyzmem. Z przytaczanych wypowiedzi wyłania się też obraz ról, jakie przybierają w społeczeństwie i rodzinie. To idealna lektura dla wszystkich kobiet ze spektrum autyzmu i ich bliskich, a także specjalistów zwłaszcza zajmujących się diagnozą i pracą z takimi osobami.Niniejsza publikacja wzbogaca naszą wiedzę, dostarczając wnikliwej, dogłębnej analizy wzorców zachowań występujących u osób płci żeńskiej od dzieciństwa do starości. [] Gorąco polecam tę książkę wszystkim specjalistom zajmującym się diagnozowaniem zaburzeń ze spektrum autyzmu u dziewcząt i kobiet oraz udzielaniem im wsparcia.Z przedmowy dr Judith Gould, specjalistki psychologii klinicznej, kierowniczki The Lorna Wing Centre for AutsimSarah Hendickx w wieku 43 lat zdiagnozowano u niej zaburzenia ze spektrum autyzmu. Autorka sześciu książek na temat autyzmu i zespołu Aspergera. Jest prelegentką i uczestniczką międzynarodowych debat poświęconych w szczególności specyfice ASD u kobiet. Prowadzi prywatny ośrodek szkoleniowo-terapeutyczny Hendrickx Associates zajmujący się spektrum autyzmu i neuroróżnorodnością.
Nominacja do nagrody Swiss Book Prize 2016.
Po niespodziewanej śmierci ojca bohaterka traci grunt pod nogami. Przez rok żyje jak we mgle, chodzi na przypadkowe wykłady na uniwersytecie, jeździ pociągiem po Szwajcarii, aby odwiedzić miejsca, w których dotychczas mieszkała. Wreszcie jedzie na Bałkany do rodzinnego Prizren w poszukiwaniu korzeni i utraconej tożsamości. Wspomnienia idyllicznego dzieciństwa w mieście naznaczonym osmańską przeszłością, które wraz z bliskimi musiała opuścić w wieku dziesięciu lat, wkraczają w jej szwajcarską teraźniejszość z ogromną siłą.
Wciąż żywe w jej wspomnieniach Prizren już nie istnieje, a ona sama bardzo się zmieniła. Szuka więc dla siebie miejsca w nowej ojczyźnie i oswaja nowy język. Jednak z każdym kolejnym poznanym niemieckim słowem uświadamia sobie, że coraz bardziej oddala się od matki. Mimo wszystko bohaterka próbuje wyjść z życiowego impasu.
Słonie w ogrodzie to wspaniała powieść nie tylko o życiu z piętnem emigracji i wyobcowaniu, stracie i stagnacji, lecz także o rozliczeniu z przeszłością i nowym początku.
„W swojej debiutanckiej powieści Kureyshi opowiada o tym, jak wraz z rodziną uciekła z Kosowa do Szwajcarii. Mówi prostym językiem, bez wyciskania łez. Dlatego właśnie jest to tak wspaniała książka”.
„Berner Zeitung”
„Młodej autorce udało się wykorzystać znane autobiograficzne klisze, by stworzyć przystępną, niezwykle aktualną powieść, która zachowuje doskonałe proporcje między powściągliwym stylem i bujnymi środkami poetyckimi”.
„Neue Zürchner Zeitung”
„Słonie w ogrodzie to niewielka powieść, w której gęsta fabuła napisana jest powściągliwym językiem”.
„Die Zeit”
Teksty zawarte w tomie (Nie)widzialne kobiety kina pod redakcją Małgorzaty Radkiewicz oraz Moniki Talarczyk są poświęcone różnym wymiarom widzialności kobiet w kulturze filmowej, wychodzącym daleko poza fenomen filmowego aktorstwa. Tytuł przekornie proponuje podwójną perspektywę „(nie)widzialności”, zmuszając do dostrzeżenia postaci twórczych kobiet i ich dorobku, a tym samym do przepisana na nowo historii kina. Autorzy poszczególnych tekstów analizują wybrane przykłady inkluzji lub ekskluzji kobiet z pola filmowego. W swoich analizach biografii oraz kobiecej twórczości przybliżą różne formy (auto)marginalizacji autorek filmowych. Rozważają (nie)możność filmowej reprezentacji kontrowersyjnych artystek albo nierzadko kontrowersyjnych tematów związanych z kobiecym doświadczeniem. We wszystkich tekstach na różne sposoby wybrzmiewa więc kwestia tytułowej „(nie)widzialności” kobiet w kinie, pojawiająca się w różnych kontekstach kulturowych i kinematografiach.
„Tom pod frapująco ambiwalentnym tytułem (Nie)widzialne kobiety kina przynosi czytelnikowi nie tylko znaczną satysfakcję poznawczą, ale także oryginalny i odkrywczy punkt widzenia na kino kobiet”.
Z recenzji prof. Tadeusza Szczepańskiego
„(Nie)widzialne kobiety kina to bardzo interesująca i potrzebna publikacja. Reprezentuje wysoki poziom naukowy i oryginalne spojrzenie na różne problemy objęte wspólnym tytułem tomu”.
Z recenzji prof. Grażyny Stachówny
Choć choroba Parkinsona, zwana niegdyś drżączką poraźną, znana jest ludziom już od setek lat, to wciąż stanowi jedną z nierozwikłanych zagadek medycyny – zarówno pod względem jej przyczyn, jak i możliwości wyleczenia. Najczęściej kojarząca się z niemożnością utrzymania szklanki z herbatą, w istocie jest poważną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, z którą zmagają się miliony
osób. Należy do nich autor tej książki, dziennikarz Jon Palfreman. Podążając śladami uznanych na świecie naukowców, przedstawia on historię prowadzonych badań – od pierwszych opisów klinicznych po najnowsze odkrycia w dziedzinie neuronauki, które dają mu nadzieję na wyleczenie.
To książka o wyścigu choroby z medycyną, napisana z wyjątkowej perspektywy reportera i pacjenta. Autor łączy rzetelnie zebrane fakty z poruszającymi, osobistymi historiami innych pacjentów. Ich zmagania z chorobą potrafią powiedzieć o niej więcej niż niejedno badanie.
„Prześcignąć parkinsona to długo oczekiwana, porywająca historia detektywistyczna, która nie tylko dokumentuje rozwój badań, lecz daje również wgląd w życie chorych”.
„Scientific American”
„Zgrabnie skonstruowana i wiarygodna podróż literacka… Dla mnie, jako osoby chorej na parkinsona, książka Prześcignąć parkinsona jest zarówno pokrzepiająca, jak i bardzo pouczająca”.
Doug Clifton, „The Miami Herald”
„Rozprawa Marty Wieczorek ma kilka zalet, które są podstawą mojej wysokiej oceny całości. Na taką opinię złożyło się parę kwestii, m.in. tok podstawowej narracji, rzeczowy, bez zbędnych ozdobników i pustego gadulstwa. Jest to tekst zwarty, dobrze się go czyta, co od razu wskazuje na sprawność językową autorki. Praca jest metodologicznie konsekwentna, poprowadzona w duchu semiotycznej wykładni, nie miesza pojęć i poziomów analizy. Autorka wie, że analiza semiotyczna to działania na poziomie dostrzegania opozycji w warstwie szczegółowej i ich interpretacja poprzez transpozycje na poziom metatekstowy. Trzeba umieć poruszać się między tymi warstwami, co autorka czyni bardzo sprawnie. Tak wyobrażam sobie studium semiotyczne, które spełnia również wymogi myślenia antropologicznego. Rzadko spotykamy się w antropologii z pracami, które tak precyzyjnie realizują samodzielny zamiar badawczy. Taniec nieczęsto doczekuje się tak ważnych analiz".
Z recenzji prof. Czesława Robotyckiego
Dr Marta Wieczorek jest antropologiem i wykładowcą w Zayed University w Dubaju (Zjednoczone Emiraty Arabskie). Prezentowana praca stanowi jej rozprawę doktorską, obronioną na Uniwersytecie Łódzkim. Zainteresowania badawcze autorki dotyczą antropologii tańca, antropologii wizualnej, studiów genderowych i antropologii miasta.
Dynamika wolności mediów na świecie to przekrojowa analiza stanu wolności mediów na świecie i jej związków z polityką poszczególnych państw, ich sytuacją wewnętrzną i konfliktami zbrojnymi, które się w nich rozgrywają.
W odróżnieniu od innych prac podejmujących tematykę wolności mediów książka traktuje ten temat z perspektywy empirycznej. Autorka opiera swoje badania na danych rozpoznawalnych organizacji międzynarodowych, takich jak Freedom House czy Reporterzy bez Granic, porównując uzyskane przez nie wyniki i zestawiając je z licznymi globalnymi wskaźnikami politycznymi. Dzięki temu możliwe stało się wskazanie wielu zależności zachodzących między sytuacją wewnętrzną i międzynarodową poszczególnych państw a stanem wolności ich mediów.
Publikacja z pewnością zainteresuje zarówno medioznawców, jak i politologów oraz socjologów. Czytelnik znajdzie w niej nie tylko wyniki badań i ciekawe wnioski autorki, lecz także przegląd dotychczasowych badań dotyczących wolności słowa. Przedstawiona w przystępny sposób warstwa teoretyczna i metodologiczna zagadnienia wolności mediów przyda się również studentom dziennikarstwa i komunikacji społecznej, służąc im za kompendium wiedzy oraz inspirację do dalszych badań.
„Na rynku wydawniczym brakuje publikacji dotyczącej dynamiki wolności mediów w ujęciu globalnym. Niniejsza praca wypełnia tę lukę”.
Z recenzji prof. dr hab. Teresy Sasińskiej-Klas
Katarzyna Lorenc – medioznawczyni związana z Wydziałem Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka licznych publikacji i wystąpień na temat wolności mediów, bezpieczeństwa i stosunków międzynarodowych.
Współczesne Królestwo Maroka stanowi niezwykle ciekawą przestrzeń, w której przenikają się rozmaite wzorce kulturowe i tradycje, kultywowane od stuleci i często charakterystyczne wyłącznie dla tego państwa. Bogate dziedzictwo, widoczne nie tylko w wymiarze historycznym, ale także w literaturze, spuściźnie intelektualnej czy architekturze, stanowi niezwykłą inspirację dla badaczy.
Praca Współczesne Maroko. Wybrane aspekty historyczne, społeczne, kulturowe i gospodarcze stanowi rezultat badań empirycznych i terenowych prowadzonych przez pracowników, doktorantów i studentów Instytutu Bliskiego i Dalekiego Wschodu Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej głównym zamierzeniem jest ukazanie rozmaitych czynników kształtujących wizerunek dzisiejszego królestwa – dotyczących sfery polityki, elementów wizerunkowych, problematyki gospodarczej czy systemu edukacji. Poruszone zostały także kwestie związane z miejscem kobiet w społeczeństwie oraz tożsamością mniejszości seksualnych. Ważną częścią pracy są teksty poświęcone religii, która w Maroku ma specyficzny wymiar. Artykuły dotyczące urbanizacji czy architektury, tak charakterystycznej dla tego państwa, opisują bogactwo kulturowe rozpoznawalne na całym świecie.
Ze wstępu
Myślą przewodnią książki jest symboliczna waloryzacja rozpaczy - rozpaczy, która uruchamia proces twórczy, zarówno w żywiole piękna, jak i w żywiole prawdy.
Autorzy niniejszej publikacji analizują teksty kultury symbolicznej, pokazując, jak możliwa jest waloryzacja rozpaczy w kulturze i jak rozpacz skłania jednostkę do działania.
Z recenzji prof. dr hab. Marioli Flis
Książka Joanny Goreckiej-Kality zabiera czytelnika w fascynującą podróż do świata średniowiecznej hagiografii. Opowieść została zbudowana wokół pełnej dramatycznych zwrotów akcji legendy o życiu pustelnika, który popełnił ciężki grzech, a następnie odbył surową i skuteczną pokutę. Autorka w sposób kompetentny prowadzi czytelnika przez świat średniowiecznych wyobrażeń, odsłaniając na kolejnych kartach swej książki niezwykłe bogactwo treści nie tylko, obecnie nieco zapomnianego, Żywota Świętego Jana Paulusa, ale także wielu innych dzieł.
Zamysł umieszczenia w Aneksie tłumaczenia analizowanej legendy należy uznać za ze wszech miar uzasadniony. W ręce polskiego czytelnika trafia bowiem zarówno tekst godnego uwagi, a dotąd niemal nieznanego, średniowiecznego źródła, jak i atrakcyjny utwór literacki.
Dr hab. Wojciech Mruk
Frapujące dzieło znalazło w osobie Joanny Goreckiej-Kality najlepszą komentatorkę. Nie traktuje ona omawianego żywota jako przykładu tekstu ściśle utylitarnego, które to podejście dominuje wśród badaczy hagiografii, tylko stara się, z wielkim powodzeniem, ukazać i jego wymiar religijny, i wartość literacką. Autorka sprawnie porusza się w dziedzinie wschodnich i zachodnich tradycji duchowych, literatury patrystycznej, problemów teologicznych, tradycji ludowych oraz literatury wernakularnej.
Niebagatelną zaletą książki jest jej język. Nie odrzucając terminologii literaturoznawczej czy teologicznej tam, gdzie jest ona użyteczna, autorka posługuje się jednocześnie bardzo swobodnym i osobistym stylem, co bynajmniej nie jest ze szkodą dla naukowego obiektywizmu, a za to sprawia, że lektura jej książki jest nie tylko pożyteczna, ale i przyjemna.
Dr hab. Agata Sobczyk
Bohater niniejszej książki jest w gruncie rzeczy mało typowy. W odróżnieniu od znamienitej większości świętych opisywanych w średniowiecznych żywotach nie jest od początku do końca nieodmiennie doskonały. Wręcz przeciwnie, popełnia nie tylko grzech przeciwko moralności, ale też odrażającą zbrodnię. Nie wpisuje się jednocześnie w stosunkowo popularny motyw „nawróconego łotra”, czyli kogoś, kto zaczynał od bycia grzesznikiem i zbrodniarzem, by potem nawrócić się i wejść na drogę świętości. Tutaj upadek następuje niejako „w życia wędrówce, na połowie czasu”, jako swoisty kryzys, który zostaje przezwyciężony ku jeszcze większej chwale. Nietypowość tej opowieści nie czyni jej bynajmniej oryginalną w dzisiejszym rozumieniu tego słowa: w istocie sprawia ona wrażenie swoistej hagiograficznej „składanki”, kompilacji łączącej w jedną opowieść elementy pochodzące z heterogenicznych źródeł i sytuujące się w bardzo różnych tradycjach, od starożytnego toposu podróży w zaświaty i „widzeń” piekieł, przez ideał wschodniego anachoretyzmu, oraz „wielokulturowy” dramatyczny motyw przyczynowo-skutkowego łańcucha pokusy, upadku, nawrócenia i pokuty, aż po silnie zakorzeniony w średniowiecznym folklorze wątek „dzikiego człowieka” – by wymienić jedynie te najważniejsze.
Ze Wstępu
Jaką angielszczyzną posługują się na ekranie hollywoodzcy Rzymianie? Jakim normom językowej grzeczności hołdują dworzanie Henryka VIII i Elżbiety I w powojennych i współczesnych filmach oraz serialach historycznych? Czy bohaterowie ekranizacji Dumy i uprzedzenia rzeczywiście brzmią jak postaci wykreowane przez Jane Austen? Czy strategie stylistyczne, po jakie sięgają scenarzyści, chcąc sportretować postaci z konkretnych epok, zdradzają prawidłowości lub znamiona ewolucji? I jakim ulegają przekształceniom, gdy tłumacze telewizyjni i filmowi opracowują je na potrzeby polskich i włoskich odbiorców? Odpowiedzi na te i inne pytania kryje publikacja Agaty Hołobut i Moniki Woźniak, ukazująca stylometryczną, stylistyczną i funkcjonalną specyfikę dialogów w anglojęzycznych filmach i serialach historycznych oraz ich polskich i włoskich przekładach (wersjach lektorskich, podpisach i dubbingach). Autorki łączą perspektywy filmoznawstwa, przekładoznawstwa, językoznawstwa i stylometrii (prowadząc badanie na korpusie list dialogowych o łącznym rozmiarze 1 995 000 słów), by opisać wzorce komunikacyjne dostrzegalne na ekranie w wybranych portretach starożytnego Rzymu, Anglii w dobie renesansu, regencji i u zarania pierwszej wojny światowej oraz normy obowiązujące polskich i włoskich tłumaczy audiowizualnych w pracy nad gatunkiem historycznym.
„Infomorfoza jest niekwestionowanym faktem społecznym. To proces, który prezentuje wewnętrzną dynamikę, jest otwarty, ukazuje znaczenie wielu nowych elementów (np. komercjalizacji internetu, geografii przepływu informacji, kurczącego się pola wolności i zwiększającego się zakresu kontroli w internecie), a także mechanizmów dotychczas badawczo nierozpoznanych, niezdiagnozowanych. Bezdyskusyjnie wymaga on pogłębionego oglądu badawczego, co w recenzowanej pracy zostało zrealizowane w stopniu zaawansowanym i wysoce zadowalającym z naukowego punktu widzenia”.
Z recenzji prof. dr hab. Teresy Sasińskiej-Klas
„Książka Marii Nowina Konopki stanowi, w moim przekonaniu, udaną próbę odpowiedzi na pytania o charakter i konsekwencje transformacji nowych mediów, dokonywanej w drodze procesów zarządzania informacją. Pracę uznać należy za istotne i niezwykle cenne źródło informacji dla osób zajmujących się problematyką nowych mediów, komunikowania oraz dla tych, którzy chcą pogłębić swoją wiedzę na temat najważniejszych wyzwań i aktualnych problemów związanych z procesami zarządzania informacją”.
Z recenzji dr hab. Magdaleny Musiał-Karg, prof. UAM
Prezentowany zbiór esejów Etnologia w erze postludowej zwraca uwagę na osiągnięcie przez rodzime nauki etnologiczne pewnego punktu granicznego. Owa rodzimość z kolei wiąże się z pojęciem ludowości, które przez pokolenia wyznaczało główny zakres przedmiotowy tutejszych nauk o antropologicznie rozumianej kulturze człowieka. Wszelako zasób znaczeniowy tego pojęcia, służącego niegdyś wyodrębnianiu sposobów życia ludzi wedle kryterium etnosu czy klasy społecznej, już się wyczerpał. Pozostały jednak ważne kategorie analityczne, kiedyś pozwalające zrozumieć ową ludowość, a dziś – uchwycić tytułową współczesną postludowość, bytującą niejako w rozproszeniu. Poczynione w niniejszym zbiorze ustalenia na temat tradycji pomagają zatem lepiej rozumieć dziedzictwo kulturowe, zaś konstatacje na temat folkloru rzucają światło na folkloryzm czy folk. Zinstytucjonalizowany i sformalizowany rytuał przejawia się w formie swoistej rytualności oraz performatywności – w mediach, sztuce, turystyce; struktury mityczne znajdziemy dziś w polityce, kulturze popularnej i zbiorowej wyobraźni; dawniejsze wzory kulturowe określające zakres etnosu wcielają się obecnie w style życia
przekraczające granice etniczne; obyczaj występuje pod postacią mody; technika wypełnia współczesne treści kosmologiczne. Te najbardziej pierwotne fenomeny kulturowe, nadające życiu sens i znaczenie, zdają się trwać niezmiennie, choć przybierają coraz to nowsze formy.
Janusz Barański, profesor w Instytucie Etnologi i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się teorią i metodologią antropologiczną, teorią kultury, estetyką antropologiczną, muzeologią i problematyką dziedzictwa kulturowego. Opublikował między innymi książki: Socjotechnika. Między magią a analogią. Szkice o masowej perswazji w PRL-u i III RP, Świat rzeczy. Zarys antropologiczny oraz Etnologia i okolice. Eseje antyperyferyjne.
Przyczyną, dla której „opętanie” wywołuje takie emocje, wydaje się fascynacja tym zjawiskiem. Według Vincenta Crapanzana cechuje ona cały zachodni krąg kulturowy, a jej korzenie sięgają V wieku p.n.e., kiedy to Eurypides napisał swoje Bachantki. W sztuce tej król Penteusz sprzeciwia się kultowi nowego boga, którego wyznawcy powoli, ale nieubłaganie zmierzają do Teb […]. Przeciwieństwem zachodniej postawy jest podejście dominujące w kultach vodun.
Ze Wstępu
Lektura tekstu dostarcza znacznej satysfakcji intelektualnej, budząc z każdym rozdziałem narastające zaciekawienie i przynosząc w rezultacie – jakże rzadkie we współczesnej humanistyce – poczucie, że Autorowi udało się powiedzieć coś ważnego, wnoszącego istotny wkład do współczesnych nauk o człowieku. Rozprawa spełnia […] wymogi stawiane dysertacji naukowej, a zarazem stanowi przykład nauki uprawianej z pasją, odnoszącej się do zagadnień fundamentalnych dla zrozumienia ludzkiej natury.
Z recenzji dr. hab. Tomasza Sikory
Celem pracy jest zastosowanie metod pochodzących z nauk ewolucyjnych i kognitywnych w porównawczych badaniach nad zjawiskiem transu owładnięciowego. Narzędziem realizacji tego celu jest zdefiniowanie transu owładnięciowego jako imitacji ducha odbywającej się w warunkach rytuału, co zakłóca normalną relację między znakiem a znaczeniem, aktorem a odgrywaną rolą, rzeczywistością a jej obrzędową reprezentacją. W rezultacie typowy rytuał owładnięciowy prowadzi do sytuacji, w której znak staje się swoim znaczeniem, aktor odgrywaną rolą, a rytuał rzeczywistością, którą odtwarza.
Teoria ta zostaje następnie wykorzystana w porównawczych badaniach owładnięć transowych w kultach vodun i katolicyzmie, co pomaga potwierdzić wyjściową tezę na temat rytualnego transu, który zmienia grupę niespokrewnionych jednostek w organizm wyższego rzędu. Godne uwagi jest to, że – zakładając funkcjonowanie jednego mechanizmu w obu systemach – kulty vodun i katolicyzm różnią się w kwestii oceny transu. Podczas gdy vodun uznaje go za podstawę doświadczenia religijnego, potwierdzającego kluczowe przesłanki jego ideologii, w katolicyzmie naruszenie granic osoby pozostaje w relacji dysonansu z ortodoksyjną teorią woli, tworzącą fundament chrześcijańskiej antropologii.
Jakub Bohuszewicz – doktor, pracownik Instytutu Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się biologiczno-kognitywnymi teoriami religii. Autor tekstów naukowych publikowanych między innymi w „Przeglądzie Religioznawczym”, „Nomosie”, „Studia Religiologica” i „Hermaionie”.
Niniejsza książka – zgodnie z zamierzeniem – nie stanowi mapy wydzielonego i zamkniętego obszaru wiedzy, lecz zbiór opowieści o trasach, relacji z podjętych i przeprowadzonych wypraw. Wyłaniająca się z nich performatyka to nie dyscyplina – określony, zamknięty i poddany rygorom zestaw pojęć, procedur, definicji i reguł – lecz otwarta i dynamicznie zmienna sieć praktyk badawczych oraz kierujących nimi i przez nie wytwarzanych postaw. Zawiera relacje z wypraw w te obszary, które w minionych pięciu latach przyciągnęły uwagę lub które wręcz zostały odkryte i po raz pierwszy opisane jako terytoria performatyki przez osoby identyfikujące się z krakowską Katedrą Performatyki, a przede wszystkim – z właściwymi jej sposobami rozumienia i uprawiania umieszczonej w jej nazwie perspektywy. To więc swoisty „dziennik pokładowy”, powstały w określonym czasie i miejscu, stworzony przez określony zespół ludzi. Uznaliśmy, że czas najwyższy wyłożyć całą tę „narzędziownię” i „pojęciownię” na stół. Powiedzieć samym sobie: sprawdzamy, gdzie jesteśmy, a jednocześnie udostępnić to wszystko innym, by ułatwić poznanie podstaw tego, co robimy, i pokazać, o co w tej całej performatyce w naszym pojęciu chodzi.
Dorota Bielec jest krakowską bohemistką. Prowadzi zajęcia z literatury, kultury i języka czeskiego w Instytucie Filologii Słowiańskiej UJ.
Książka Sprawy czeskie w polskich drukach drugiego obiegu jest próbą opisu swoistego fenomenu, jakim było publikowanie tekstów o tematyce czeskiej w polskim obiegu niezależnym po roku 1968. Od momentu pojawienia się nieoficjalnych wydawnictw w Polsce istniały dwa nurty promocji czeskiej kultury, urzędowy, wybiórczy i jednostronny oraz podziemny, który działał znacznie prężniej, mimo technicznych ograniczeń. Wymiana kulturalna po roku 1968 prezentowała bardzo ubogi obraz czeskiej literatury, dlatego też wydawnictwa drugiego obiegu za jeden ze swoich celów postawiły sobie wypełnienie tej luki, uzupełnienie obrazu czeskiej kultury o autorów i dzieła, które były oficjalnie zakazane. Ten wycinek nieoficjalnego ruchu wydawniczego dokumentuje sporządzona przez autorkę bibliografia, będąca częścią książki. Zawiera ona nie tylko kilkadziesiąt przekładów z języka czeskiego i polskich tekstów na temat Czechosłowacji, które ukazały się w Polsce poza zasięgiem cenzury w formie książki lub broszury, ale także ogromną ilość publikacji z łam niezależnych czasopism.
Pierwszy w Polsce pełny opis nowej, skandynawskiej metody terapii napadów psychozy
Podejście oparte na Otwartym Dialogu (ODA) zyskuje coraz większą popularność w Europie Zachodniej i USA, chociaż wciąż nie jest dobrze znane wśród polskich specjalistów. Książka zawiera kompleksowe przedstawienie tej rewolucyjnej metody, prezentuje wyniki badań i zawiera wskazówki potrzebne do zastosowania jej w praktyce. ODA wyróżnia koncentracja na potrzebach pacjenta i jego bliskich, dzięki natychmiastowym interwencjom istotnie zmniejszając ryzyko rozwoju schizofrenii i umożliwiając szybki powrót do pracy lub nauki po epizodach psychotycznych.
Podejście oparte na Otwartym Dialogu zostało stworzone przez psychoterapeutę Jaako Seikkulę i psychiatrę Briggitę Alakare w latach 80-tych XX wieku. Metodę wdrożono w Zachodniej Laponii w Finlandii, czego skutkiem było zmniejszenie chorobowości na schizofrenię o 90% w ciągu 30 lat. U podstaw ODA leży zaangażowanie rodziny, najbliższego otoczenia i sieci społecznej pacjenta. Głównymi założeniami systemu są natychmiastowa reakcja na pojawienie się kryzysu, spotkanie z pacjentem w jego naturalnym środowisku, dopasowanie leczenia do jego potrzeb, ciągłość terapeutyczna, mobilność i odpowiedzialność zespołu terapeutycznego. Podejście oparte na Otwartym Dialogu wykorzystuje różne nurty terapeutyczne, traktując proces leczenia holistycznie.
Praca Seikkuli i Arnkila jest zaproszeniem do poważnej refleksji i zmiany myślenia oraz działania. O tym, że zmiana ta może mieć konsekwencje praktyczne, świadczą liczne, realizowane także w Polsce, szkolenia i próby wprowadzania ODA do praktyki psychiatrycznej. Można wprawdzie przyjąć postawę defensywną i schować się za tezą, że ODA to utopia. [...]. Lecz jeśli projekt Seikkuli i Arnkila jest oparty na śmiałości, pasji i energii nowatorów, cechach trudnych do naśladowania przez konserwatywnych profesjonalistów, trzeba o nim myśleć jako o wizji cennej i inspirującej. A może nawet warto wziąć udział w szkoleniu przygotowującym do wdrażania ODA w Polsce?
Fragment ze Wstępu prof. Bogdana De Barbaro
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
