Jaką rolę interpretacja pełni w hermeneutyce? Czy jest to zagadnienie centralne filozofii czy też marginalne? Co odróżnia interpretację hermeneutyczną od interpretacji innego rodzaju, na przykład historycznej, psychologicznej, strukturalistycznej? Jaką rolę i znaczenie ma interpretacja w życiu jednostki? Co jest jej przedmiotem i celem? Te i podobne pytania, dotyczące natury i przebiegu procesu interpretacji, stały się inspiracją do podjęcia rozważań przedstawionych w książce Zagubienie w interpretacji. Hans-Georg Gadamer wobec kultury i sztuki współczesnej. Autorka rekonstruuje, reinterpretuje i rozwija stanowisko jednego z najwybitniejszych filozofów XX wieku Hansa-Georga Gadamera w odniesieniu do kwestii hermeneutycznej interpretacji. Opisuje pojęcie interpretacji w szerokim kulturowym kontekście, a następnie doprecyzowuje jego znaczenie, odwołując się do zagadnień: prawdy, retoryki oraz erotyki. Proponowana w książce charakterystyka zagadnienia wykracza poza dotychczasową literaturę przedmiotu dotyczącą filozoficznej hermeneutyki Gadamera i ma na celu odniesienie tego stanowiska do aktualnych problemów z zakresu kultury i sztuki. Książka ta może zainteresować zarówno profesjonalne badaczki i badaczy, jak też szeroką pozaakademicką publiczność. […] odpowiednio rozumiane płynność i dynamiczność, niejednoznaczność i zmienność, dialogiczność i otwartość w znaczeniu wciąż rozszerzanego pola możliwości interpretacyjnych i badawczych są podstawowymi elementami hermeneutyki Gadamera. Wynikają one z jej założeń i znajdują odzwierciedlenie w języku, specyficznym stylu filozofowania i formułowania myśli, w jakim filozof przedstawiał swoją teorię. Takie cechy tej refleksji ujawnia też wyraźnie hermeneutyczne pojęcie interpretacji, rozumianej najogólniej jako jedyny świadomy sposób odbioru rzeczywistości przez człowieka. Nic nie jest bowiem bezpośrednio dane, zawsze jedynie przez interpretację, która nigdy nie jest ostateczna. Ze wstępu Dominika Czakon (ur. w 1984 roku w Krakowie) – doktorka filozofii, asystentka naukowa w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W ramach działalności naukowej zajmuje się współczesną hermeneutyką oraz estetyką. Interesuje się także kulturą współczesną, feminizmem i ekologią. Jest współtwórczynią Cyfrowego Archiwum Romana Ingardena, w którym udostępniana jest spuścizna epistolarna i naukowa tego filozofa oraz korespondujących z nim polskich i zagranicznych badaczy. Od wielu lat związana jest z kwartalnikiem filozoficzno-estetycznym „The Polish Journal of Aesthetics”, w którym pełni funkcję zastępczyni redaktora naczelnego. Wolny czas dzieli między rodzinę i przyjaciół, fotografowanie i spacery z psem. Kiedy jest to możliwe, podróżuje.
Książka jest obszernym zbiorem tekstów poświęconych szeroko ujętym relacjom miedzy kobiecością w kontekście społeczeństwa polskiego (rozumianą jako praktyki społeczne, tożsamości, biografie, działania zbiorowe itd.) a polem społecznych i kulturowych utopii. Choć artykuły publikowane wtórnie są niezwykle różnorodne i reprezentują rozmaite perspektywy badawcze, metodologiczne i epistemologiczne, to heurystyczne ramy w większości z nich wyznacza już wspomniana, szczególnie rozumiana kategoria utopii. Po pierwsze, jest ona przez autorki/autorów widziana nie jako całościowy, domknięty plan zmiany społecznej, a raczej jako proces społeczny i twórczy, jako powstawanie nowych porządków społecznych, jako„zmiana urzeczywistniana poprzez różnorodne działania kobiet tu i teraz". Po drugie, gros tekstów opiera się na założeniu, że żadna (w tym feministyczna) utopia jako projekt totalny nie rozwiązuje wszystkich problemów wszystkich kobiet. Z artykułów wyłania się dwoistość oczekiwań wobec utopijnych projektów. Z jednej strony widać wyraźną inspirację konstatacjami Ann Snitow i Rebekki Solnit o swoiście rozumianym sceptycyzmie wobec utopii ruchów kobiecych/feministycznych pojmowanych jako projekty totalne; z drugiej zaś teksty dają nadzieję na zmianę, wpierw fragmentaryczną, cząstkową, która w długiej perspektywie może jednak okazać się znacząca. Z recenzji dr hab. Katarzyny Leszczyńskiej
Zagadnienie zawarcia małżeństwa jest doniosłe pod względem zarówno teoretycznym, jak i praktycznym. Systemy prawne poszczególnych państw różnią się niekiedy znacząco co do możności, przesłanek czy procedury zawarcia małżeństwa. Badane w pracy zagadnienia mają więc istotne znaczenie praktyczne, zwłaszcza z uwagi na dużą mobilność obywateli, wiążącą się z „umiędzynarodowieniem” kwestii prawnorodzinnych. Zwrócić należy uwagę na szeroką perspektywę, z jakiej Autorka podejmuje badane kwestie: prawa cywilnego, prawa prywatnego międzynarodowego i prawa konsularnego. Stąd też praca jest wielowątkowa, dotyczy różnych aspektów zawierania małżeństwa, w tym zawierania małżeństwa za granicą.
Z recenzji dr hab. Moniki Jagielskiej, prof. UŚ
Ewa Kamarad – doktor nauk prawnych ze specjalnością prawo prywatne międzynarodowe (2014), absolwentka prawa (2010) i europeistyki (2009) na Uniwersytecie Jagiellońskim. W swojej pracy naukowej zajmuje się prawem prywatnym międzynarodowym, prawem Unii Europejskiej, prawem rodzinnym, prawem międzynarodowym publicznym oraz prawem konsularnym.
O awangardowym podejściu Redaktorów tomu do kwestii dziedzictwa świadczy podjęcie próby pokazania go w momencie skomplikowanych przemian, w siatce napięć i relacji ledwo uchwytnych, kształtujących je i odkształcających. Docenić należy przyjęcie współczesnego szerokiego rozumienia dziedzictwa, na które składają się dziedzictwo materialne, niematerialne i naturalne. Niniejszy tom pozytywnie wyróżnia założenie, iż nie można analizować zjawisk dziedzictwa bez szerokiego kontekstu badawczego i bez oparcia w metodologii różnych dyscyplin. Ważną kategorią badawczą jest pograniczność wraz z płynnością pograniczy, obok bezpieczeństwa kulturowego, turystyki kulturowej historycznej, archeologicznej, kulinarnej oraz eventowej. W optyce heritologa pozostawać muszą również mechanizmy konstruowania świadomości historycznej, kwestie tożsamości europejskiej, narodowej, regionalnej, lokalnej czy wieloaspektowość procesów rewitalizacji i reinterpretacji dziedzictwa, ze szczególnym wyczuleniem na polityki kulturalne (od lokalnych instytucji i włodarzy po Unię Europejską i UNESCO), które należy postrzegać jako metody zarządzania pamięcią.
Twórcy tomu odważnie przypominają rzecz niepopularną – że dziedzictwo też przysparza cierpień. Zgodnie z koncepcją UNESCO należy promować różnorodność kulturową, skupiając się na tym, co jednoczy, buduje pokój, daje przestrzeń porozumienia – Redaktorzy we Wstępie ujęli to inaczej: dziedzictwo wszak „budzi często uczucie rozdarcia, ponieważ jest bolesne, wywołuje emocje i reakcje wstydu, upokorzenia, goryczy i rozdrażnienia”. Jest też druga strona medalu: dziedzictwo bywa przedmiotem działań negatywnych i wówczas – mówiąc metaforycznie – niejako „cierpi”: „dziedzictwo kulturowe, wciągane w skomplikowane procesy historyczne i społeczno-polityczne, podlegające również mitologizacji i ideologizacji ze strony rozmaitych organizacji, formalnych i nieformalnych grup lub indywidualności, wyrywane jest często z kontekstu i dzielone między nowych interesariuszy”.
Z recenzji dr hab. Katarzyny Smyk, prof. UMSC
„Dla mnie osobiście najbardziej interesującym aspektem, jaki zauważam w książce, jest akcent pedagogiczny związany z pytaniem i dążeniem do ujmowania teorii szkoły jako dyscypliny czy też teorii pedagogicznej oraz podejmowaniem zagadnień nauczania i wychowania w jej ramach. Czyni to bardzo jasnym stanowisko Autora, jak też wpisuje całą problematykę w obszar poszukiwań współczesnej i dawnej myśli pedagogicznej. Autor wybrał bardzo interesujących poznawczo oraz ważnych dla pedagogiki szkolnej autorów i ich koncepcje, których większość rzeczywiście powinna być bliżej zaprezentowana w polskiej myśli pedagogicznej. Praca Autora wpisuje się zatem w lukę – zwłaszcza związaną ze współczesnymi autorami podejmującymi refleksję nad szkołą”.
ks. prof. dr hab. Marian Nowak, Dyrektor Instytutu Pedagogiki KUL
Marek Stanisław Kościelniak pracuje jako adiunkt w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest autorem monografii „Zrozumieć Rogersa. Studium koncepcji pedagogicznych Carla R. Rogersa”, artykułów naukowych w czasopismach polskich i międzynarodowych oraz licznych rozdziałów w polskich i zagranicznych publikacjach wieloautorskich. Jest również redaktorem naukowym kilku książek wydanych w języku angielskim i polskim oraz tłumaczem angielskojęzycznej literatury pedagogicznej. „Pedagogiczna teoria szkoły. Studium na podstawie niemieckich teorii szkoły” to owoc wieloletnich studiów nad niemiecką literaturą pedagogiczną.
Jest to książka niezwykła: łączy – w osobie autorki – refleksje doświadczonej terapeutki i superwizorki psychoterapii, wnikliwej czytelniczki światowej prozy i poezji z niebanalnymi myślami filozofa, budującego dialog między fenomenologami a postmodernistami. Całość wzbogacono własnymi miniaturami poetyckimi oraz analizami lingwistycznymi, pozwalającymi wnikać w etymologię słów kluczowych dla wywodu daleko wykraczającego poza refleksje z zakresu słowotwórstwa. Wszakże ta wielość spojrzeń i perspektyw (a psychoterapeuta nazwałby to polifonicznością ja) nie prowadzi do chaosu stylistycznego, lecz przyjmuje postać spójnej formalnie wypowiedzi, ukazującej, jak bardzo te obszary mogą się przenikać i wzajemnie wzbogacać. Imponująca erudycja autorki stawia czytelnika przed niełatwym zadaniem podążania za jej refleksjami i skazuje go niekiedy na bezradność wobec złożoności i wielowątkowości tekstu. Dla kogo są Pasaże egzystencji? Nie dla tych, którzy oczekują regularnego podręcznika czy akademickiego wykładu. Nie dla tych, którzy chcieliby się dowiedzieć czegoś o technikach psychoterapii czy zasadach prowadzenia superwizji. Są one dla „nieśpiesznych wędrowców”, a więc dla tych, którzy szukają i nie potrzebują pewników i szybkich jednoznacznych odpowiedzi. Małgorzata Opoczyńska jest gotowa w takich poszukiwaniach towarzyszyć tym wędrowcom, a nawet ich inspirować i odkrywać obszary dotąd przez nich niewidziane. To książka dla tych, którzy chcą wniknąć w naturę i moc języka, dla psychoterapeutów, których nie zadowalają proste schematy i chcą wziąć pod lupę, a może nawet pod mikroskop, to, co się dzieje w terapeutycznym dialogu. Z recenzji prof. dra hab. Bogdana de Barbaro
To obszerne studium nie wzbudziło mego zdziwienia. Zadowolenie i satysfakcję - tak, ale nie zdziwienie, gdyż właśnie od tego Autora oczekiwałbym takiej analizy. Profesor Krzysztof Frysztacki ze szczególnym zaangażowaniem zajmuje się podstawami pracy socjalnej, a jego zainteresowanie cechami charakterystycznymi tej dyscypliny naukowej w Stanach Zjednoczonych powoduje, że i tym razem przedstawia rozważania, które pozostają w ścisłym związku z jego wcześniejszymi publikacjami. Niniejszą pracę uważam za wartościową, pouczającą i potrzebną. Zwrócę przy tym uwagę na jedną ze znamiennych właściwości literatury naukowej z zakresu pracy socjalnej. Z jednej strony mamy do czynienia z syntetyzującymi studiami, skupionymi wokół zasadniczych przejawów rozwoju dyscypliny, a z drugiej strony - z coraz liczniejszymi publikacjami o bardzo zróżnicowanej tematyce, poświęconymi czynnikom składowym tejże. Książka Wokół pracy socjalnej z pewnością w swej istocie należy do pierwszego typu opracowań, ale jednocześnie „otwiera drogę" do rozlicznych zagadnień szczegółowych.
Fragment recenzji prof. zw. dr hab. Kazimiery Wódz z Uniwersytetu Śląskiego
Prof. Krzysztof Frysztacki, socjolog specjalizujący się w tematyce pracy socjalnej, od studiów jest związany z Instytutem Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracował też w innych polskich szkołach wyższych, a także prowadził badania oraz wykładał na uczelniach zagranicznych, takich jak University at Buffalo, Johns Hopkins University, George Washington University czy Ohio State University w USA. Jest autorem lub współautorem książek, w których przewijają się watki socjologiczno-socjalne, na przykład Socjalna Ameryka, Socjologia problemów społecznych, Dzieci ulicy, Problematyka pracy socjalnej w perspektywie socjologii i polityki społecznej. Od lat bierze aktywny udział w życiu akademickim, w tym jako przewodniczący Komitetu Socjologii PAN. W wolnych chwilach chętnie słucha muzyki jazzowej w Klubie u Muniaka w Krakowie.
Karolina Czerska omawia ważne z jej punktu widzenia aspekty twórczości Maurice`a Maeterlincka i Tadeusza Kantora paralelnie, nie sugerując tak zwanych wpływów. Koncentrując się na tematach tragizmu codzienności, koncepcji postaci i aktora, dramaturgii dźwięku oraz kategorii ""teatru niewidzialnego"", autorka dyskretnie podsuwa czytelnikowi możliwość samodzielnego dostrzeżenia pokrewieństw w twórczości obu artystów. Na szczególną uwagę zasługują kompetentne, szczegółowe analizy muzycznych aspektów dramaturgii Maeterlincka i teatru Kantora. W przypadku polskiego twórcy nie ma dotąd, o ile mi wiadomo, tak dogłębnej analizy jego dzieła pod tym kątem.Z recenzji dr hab. Katarzyny Osińskiej, prof. PANAutorka nie poddała się pokusie stworzenia jednoznacznego ujęcia ""teatru śmierci"" obu artystów, co leży na powierzchni porównania i jest odruchowym skojarzeniem każdego, kto zna ich dzieło; poszła własną drogą, zdecydowała się na pogłębioną refleksję dotyczącą nie dramaturgii śmierci, lecz przeciwnie: dramaturgii życia. Stworzyła ponadto nieobecne wcześniej w myśleniu o Kantorze pojęcie ""teatru niewidzialnego"", który wynika z jego idei, jednak nie jest przejęciem gotowej, stworzonej przez artystę formuły. Uważam, że to ważne osiągnięcie, albowiem bardzo często w pracach poświęconych Kantorowi przejmuje się jego deklaracje i korzysta z ukutych przez niego autodefinicji.Z recenzji dr hab. Katarzyny Fazan, prof. UJPorównawcze zestawienie twórczości Tadeusza Kantora i Maurice`a Maeterlincka wydaje się oczywiste i naturalne. Maeterlinck, dzisiaj już praktycznie zapomniany, odnotowywany jedynie w historiach literatury, odegrał znaczącą rolę w dziejach teatru. Kantor zainteresował się nim bardzo wcześnie i to zainteresowanie towarzyszyło mu cały czas. Ta inspiracja wydaje się mniej oczywista czy czytelna, gdy pamięta się, jak bardzo teatr stworzony-tworzony przez Kantora jest autonomiczny, autorski, niepowtarzalny, jedyny taki.Z recenzji dra hab. Ryszarda Siwka, prof. UP
Na książkę składają się teksty dotyczące dwóch zagadnień: tradycji eksperymentu oraz eksperymentu jako doświadczenia. Eksperyment pokazywany jest tu w podwójnym uwikłaniu: sytuuje się go wobec kategorii tradycji (trwania, kontynuacji, dyskontynuacji, nieciągłości i zerwań) oraz wobec kategorii doświadczenia (rozumianego zarówno jako badanie, poznawcze eksploracje, jak i jednostkowe przeżycie). Zatem zasadniczy zrąb publikacji zostaje wyznaczony przez triadę „eksperyment - doświadczenie - tradycja". Autorzy kolejnych szkiców próbują ukazywać rozmaite związki między awangardową przeszłością i tradycyjnym myśleniem o nurtach eksperymentujących a nowszymi, bardziej współczesnymi sposobami przejawiania się gestów buntowniczo-zmianotwórczych.
Rozdziały monografii pomyślane zostały w sposób zasługujący na najwyższe pochwały. Stanowią one dowód na to, że zajmowanie się awangardą w XXI wieku może przynieść wiele inspirujących tekstów i nowych odczytań. Autorzy tej monografii dokonują ciekawego poszerzenia terytorium, na którym toczyć się mogą spory i polemiki okołoawanagardowe. Kategorie eksperymentu i doświadczenia, jakie stanowią tu centralne ośrodki problemotwórcze, okazują się przede wszystkim punktami wyjścia do dyskusji nad najbardziej palącymi dzisiaj kwestiami: statusu obiektu artystycznego, jego mocy estetycznej i politycznej, performatywnych i retorycznych aspektów jego wytwarzania, związków językowego i wizualnego. Któż nie dałby się przekonać, że sprawa zanieczyszczonego powietrza jest nadal kluczowa i dla społeczeństwa, i dla jego literatury? Albo autonomia artystyczna - w swojej paradoksalnej, heteronomicznej wersji?
Fragment recenzji dr hab. Anny Kałuży
Utożsamianie kategorii eksperymentu z działalnością awangardową - w jej węższym lub szerszym znaczeniu - z jednej strony sprzyja klasyfikacyjnemu porządkowi, z drugiej jednak niesie z sobą duże niebezpieczeństwo zatarcia terminologicznej wyjątkowości tego, co eksperymentalne. Jednym z możliwych stanowisk byłoby uznanie, że wszystkie praktyki awangardowe są ex definitione eksperymentalne, bowiem motorem ich działania jest, po pierwsze, krytyczna refleksja na temat obowiązującego w danym momencie literackiego standardu (gatunkowego, tematycznego, językowego itd.), po drugie, nastawienie na działanie, gest, koncept bardziej niż na samo dzieło, po trzecie zaś, i to wydaje się nam głównym problemem eksperymentu, obecność teoretycznego zaplecza w postaci odwołania do określonego zestawu wartości estetycznych, nierzadko również etycznych, społecznych czy politycznych. Natomiast czy wszystkie działania, które nazywamy lub nazwalibyśmy eksperymentalnymi, stają się przez to awangardowe? Czy za eksperyment może uchodzić każda aktywność dekanonizująca zastany porządek literacki lub artystyczny?
Fragment wstępu Krzysztofa Hoffmanna, Jakuba Kornhausera, Barbary Sienkiewicz
HYPOTHERMIA can be a blessing or a curse for our patients. Cardiac surgery, neurosurgery and intensive care are fields in which cooling of the body increases chances for recovery. Medical research is conducted in the entire world which aims to expand the use of hypothermia onto other spheres of medical practice.Unfortunately, hypothermia may also claim life. It may be a curse for those who live, work or rest in cold climate zones and for those who live in poverty right on our doorstep It can strike hard and rough, but it can also be cunning and devious. The malicious side of hypothermia is the subject of the book which we present to our Readers. It was written by a group of people who have been studying intricacies of hypothermia for years physicians, paramedics, mountain rescuers, and specialists in technical fields.We hope that the knowledge contained here will help to discover and comprehend hypothermia together with the modern methods of its treatment. Technological advancement offers us constantly new capabilities of efficient and safe rewarming. Extracorporeal rewarming should not be considered a last-ditch effort. Early diagnosis, identification of risk factors, and qualification of patients for extracorporeal life support enable a more efficient treatment. Delays in reporting of hypothermic patients and incomprehensible decision halting, often met in practice, determine eventual prognosis in this group of patients.
Książka Strategie i innowacje organizacyjne w polskich uczelniach analizuje problem współczesnego zarządzania w obszarze strategii i innowacji na uczelniach i podejmuje kwestie obecnych zmian w systemie szkolnictwa wyższego w Polsce. Walor publikacji stanowi różnorodność tematyki poszczególnych rozdziałów. Ich autorami są osoby o znaczącym dorobku naukowym i doświadczeniu praktycznym w zakresie ładu akademickiego i zarządzania instytucjami szkolnictwa wyższego. Monografia stanowić będzie ważną pozycję dla czytelników, których zainteresowania naukowe obejmują zarządzanie w sektorze szkolnictwa wyższego. Polecam ją zarówno osobom zarządzającym uczelniami wyższymi, jak i całemu środowisku naukowemu.
Z recenzji prof. dr. hab. Bogdana Piaseckiego
Książka Katarzyny Fazan to ważne osiągnięcie w dziedzinie badań nad twórczością Tadeusza Kantora. Publikacja tomu wydaje się niezwykle aktualna, zważywszy na zbliżającą się w grudniu 2020 roku 30. rocznicę śmierci artysty. Praca ta nie tylko stanowi podsumowanie dorobku autorki, która od wielu lat zajmuje się dziełem Kantora, ale także otwiera pole nowych odczytań jego sztuki, próbuje pokazać odmienne sposoby jej recepcji i zwrócić uwagę na jej radykalne znaczenia. Proponowany sposób interpretowania dzieł artysty, a także zasugerowany performatywny wymiar jego praktyk wskazuje na inne przestrzenie obecności teatralnego i plastycznego dorobku Kantora. Trzy części pracy – „Manifestacje”, „Konfrontacje”, „Ślady” – wyznaczają zarys nowej topografii możliwego ulokowania jego twórczości. […] To projekt o niezrównanej skali, imponujący zarówno pod względem wartości historiograficznej, jak i krytycznej przenikliwości, precyzji myślenia i twórczego podejścia do przedmiotu badań.
Z recenzji prof. Michała Kobiałki, University of Minnesota
Tom Kantor. Nie/Obecność zogniskowany jest wokół osobowości artystycznej Tadeusza Kantora, jego twórczości, obecnych w niej przekształceń i nawrotów, zmieniających się technik plastycznych i projektów teatralnych; jest to studium miejsc ważnych dla biografii artysty i archiwów jego pamięci, analiza pozostawionych, albo śladowych, albo restytuowanych, albo wreszcie konstruowanych przez nieobecność, znaków jego obecności i dynamicznego dzieła. […] Autorka przeprowadza czytelnika przez kolejne „stacje” artystycznej, intelektualnej i emocjonalnej podróży Kantora – artysty obecnego i nieobecnego, tworzącego, a zarazem będącego obiektem przetwarzania w sztuce. Z tego właśnie powodu książka niniejsza jest także wspaniałą podróżą – peregrynacją przez sztukę współczesną: malarstwo i instalacje, performans i przedstawienia teatralne, zwłaszcza przez scenografię i obiekty eksponowane jako osobne dzieła sztuki. Jest to książka nie tylko o Kantorze, ale i o sztuce współczesnej, także o sztuce czasów, w których żyjemy.
Z recenzji prof. Włodzimierza Szturca, Uniwersytet Jagielloński
Katarzyna Fazan – wykłada w Katedrze Teatru i Dramatu Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz na Wydziale Reżyserii Dramatu w Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego. Autorka prac poświęconych literaturze modernizmu, estetyce teatru i związkom scenografii z plastyką. Wydała monografię Szczera poza dekadenta. Kazimierz Tetmajer między epistolografią a sztuką (2001), Projekty intymnego teatru śmierci. Wyspiański – Leśmian – Kantor (2009), była współredaktorką dwutomowego wydania pism teatralnych i filmowych Tadeusza Peipera Wśród ludzi na scenach i na ekranie (2000), opracowania edytorskiego i naukowego Utworów wybranych Ludwika Marii Staffa (2004), książki zbiorowej Dziś Tadeusz Kantor! Metamorfozy
śmierci, pamięci i obecności (2014), także jej wersji angielskiej Tadeusz Kantor Today: Metamorphoses of Death, Memory and Presence. Współredagowała tom Odsłony współczesnej scenografii. Problemy – sylwetki – rozmowy (2016). Przewodniczy komitetowi redakcyjnemu serii Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego Teatr/Konstelacje, jest stałym współpracownikiem „Didaskaliów”, należy do Rady Programowej Cricoteki.
After reading this voluminous and, contrary to what the title might suggest, engaging study, I have no doubt that it is a great scientific achievement. Firstly, the authors managed to develop an approach to the otherwise sensitive subject of the IDO heritage that enables a cool, albeit not entirely distanced way of looking at the history of a certain institution, as well as at the entanglement of many people in its activity. The fact that the institution was established in dark times, and, in addition, by Hans Frank, should not a priori put it in the context of regular Nazi propaganda and degenerated science. The authors managed to separate what in the IDO output was based on objective research from what could never be defined as scientific. Secondly, the high level of competence of the papers in this tome makes one confident about the applied methods of presentation and interpretation of the available material, which, moreover, is still subject to further verification. This publication is not yet the final outcome of several years of research and queries, but a stop-over, an important one, on the way to further work, which is signaled throughout the book. So it is an example of work in progress.
Prof. dr hab. Wojciech Józef Burszta
W dobie turbulentnego i coraz mniej poddającego się predykcji otoczenia, jak również konkurencji o ograniczone i często nieimitowane zasoby szczególnego znaczenia nabiera potrzeba kreowania pożądanego wizerunku organizacji publicznej. Konstatacja ta odnosi się także do wizerunku pracodawcy samorządowego. Pozyskanie oraz utrzymanie zdolnych pracowników stanowi przejaw dbałości o zasoby ludzkie. To dzięki zaangażowaniu oraz kreatywności urzędników samorządowych można skutecznie osiągać zakładane cele organizacyjne. Badania, których wyniki przedstawiono w niniejszej książce, zawierają analizę i przedstawienie determinant wizerunku pracodawcy samorządowego, jego ograniczeń oraz kierunkowych propozycji doskonalenia wizerunku organizacji samorządowej.
Zbysław Dobrowolski – profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktor ekonomii, doktor habilitowany w dziedzinie nauk o zarządzaniu, autor dziesiątek publikacji naukowych (w tym kilkunastu monografii wydanych w Polsce i za granicą), prakseolog. Badał patologie organizacyjne, zjawiska etnocentryzmu publicznego, problematykę kontroli publicznej i funkcjonowanie spółek Skarbu Państwa. Uczestniczył w prestiżowym stażu w instytucji kontrolnej amerykańskiego Kongresu oraz w szkoleniach w instytucji kontrolnej brytyjskiego parlamentu. Podejmował działania jako ekspert Międzynarodowej Organizacji Najwyższych Organów Kontroli (INTOSAI). Napisał unikatowe monografie o naczelnym organie kontroli państwowej USA oraz najwyższych organach kontroli państwowej w krajach członkowskich Unii Europejskiej. Pełnił funkcję redaktora światowego periodyku „International Journal on Governmental Financial Management” wydawanego w USA. Był liderem Grupy Roboczej ds. Walki z Korupcją i Praniem Pieniędzy INTOSAI, ekspertem OECD oraz finansowanego przez Unię Europejską projektu usprawnienia funkcjonowania instytucji kontrolnej w Albanii. Współuczestniczył w doskonaleniu działania naczelnych organów kontroli państwowej w kilkunastu krajach. Współtworzył kilka światowych wytycznych i standardów INTOSAI.
Tadeusz Kowalski – doktor, dziekan Wydziału Studiów Społeczno-Ekonomicznych Łużyckiej Szkoły Wyższej im. Jana Benedykta Solfy, autor licznych opracowań naukowych poświęconych problematyce zarządzania publicznego.
Książka dr Doroty Rak, poświęcona charakterystyce archiwaliów podhalańskich zgromadzonych w Archiwum Muzeum Etnograficznego im. Seweryna Udzieli w Krakowie i ich waloryzacji pod kątem pełnionych funkcji informacyjnej i naukowej, jest pozycją z wielu powodów cenną i zasługującą na uwagę. Autorka na wstępie klarownie przedstawiła zakres i cele pracy, sformułowała główne pytania badawcze, postawiła hipotezy, omówiła metody, a także zdefiniowała podstawowe pojęcia,takie jak podhalanika, funkcja informacyjna i funkcja naukowa, a także komunikacja naukowa, komunikacja społeczna i komunikacja kulturowa. Jest to rzetelnie udokumentowana i ważna z punktu widzenia badań źródłowych książka, podejmująca próbę analizy gromadzonych w Archiwum Muzeum Etnograficznego nieprzerwanie od 1911 roku rękopisów, maszynopisów, pocztówek, rysunków, fotografii, druków ulotnych i listów. [] Dla zainteresowanych problematyką kultury Podhala jest także wręcz niezbędnym źródłem wiedzy, pomocnym w poszukiwaniu odpowiednich materiałów i dokumentów archiwalnych.Z recenzji prof. dra hab. Andrzeja Linerta
Idea niniejszego tomu wyrosła z licznych rozmów, doświadczeń i obserwacji. Swoje rozpoznania i postulaty przedstawiają tutaj pedagodzy, muzealnicy, poloniści, edukatorzy, nauczyciele akademiccy i szkolni, a teoretyczny namysł łączy się ze wskazywaniem rozwiązań wywiedzionych z praktyki. Słowo museion, pojawiające się w tytule, zostało użyte metaforycznie, nie nazywa realnie istniejącego miejsca, ale odnosi się do przestrzeni kulturowej i edukacyjnej aktywności, w której zachodzą i mogą na zasadzie synergii łączyć się działania różnych instytucji.
Współczesny museion. Edukacja kulturowa z perspektywy uniwersytetu, muzeum, szkoły wyznacza i promuje nowe trendy zachodzące w edukacji i muzealnictwie, uznające ucznia i widza nie tyle za odbiorcę gotowych treści, ile za aktywnego współtwórcę kultury, odkrywającego swą tożsamość i świadomie podejmującego swe dziedzictwo. [...]
Niewątpliwą zaletą tej książki jest wieloperspektywiczny ogląd podejmowanej w niej problematyki oraz zachowanie równowagi pomiędzy poznawczym a kształcącym
wymiarem jej przekazu. Innymi słowy pozwala ona czytelnikowi nie tylko posiąść rozległą wiedzę na temat nowoczesnych strategii wystawienniczych czy „miejsc
wspólnych” współczesnego muzealnictwa oraz edukacji polonistyczno-kulturowej, ale i zyskać praktyczne wskazówki [...].
Książka ta ukazuje możliwości i drogi koegzystencji muzeum, uniwersytetu i szkoły oraz przypomina o tym, że współpraca wymienionych podmiotów edukacyjno-kulturowych winna być bazą rozmaitych koncepcji życia społecznego i podmiotowej formacji młodych ludzi.
Z recenzji dr hab. Joanny Hobot-Marcinek, prof. UJ
Współczesne kształcenie kulturowe równie mocno jest określane przez relację teraźniejszość–przeszłość, jak i teraźniejszość–przyszłość. Przy czym odniesienie do dziedzictwa czasów minionych służy nie tylko jego utrwaleniu i przekazywaniu: namysł nad tradycją ma także na celu lepsze rozpoznawanie kształtów współczesności. Z kolei nastawienie na projektowanie, wykraczanie poza hic et nunc, umożliwia traktowanie kultury jako przestrzeni transformacji, w której określana jest sfera wspólnie uznawanych wartości i postaw, rodzi się wizja nadchodzących czasów, projektowany jest ich kształt.
Marta Rusek
W obliczu nowych wyzwań i nasilającego się tempa nieprzewidywalnych zmian, wielorakich czynników i uwarunkowań proaktywność wraz z podejmowaniem ryzyka nabiera znaczenia jako nośnik tworzenia wartości i bogactwa, a w ślad za tym - osiągania wysokiej efektywności. W tym świetle zrozumienie procesu rozwoju współczesnych organizacji jest możliwe, jeśli umieści się go w kontekście orientacji przedsiębiorczej, która jest katalizatorem aktywności umożliwiających stopniowe doskonalenie pewnych umiejętności i osiąganie szczególnych cech.
W niniejszej monografii zamierzenia naukowe Autorów poszczególnych rozdziałów są skupione wokół próby zrozumienia:
roli orientacji przedsiębiorczej w procesie rozwoju organizacji,
społecznych i kulturowych uwarunkowań rozwoju organizacji,
jakości, współpracy i innowacji we współczesnych przedsiębiorstwach.
Dr hab. Leszek M. Sokołowski jest fizykiem teoretykiem pracującym w Zakładzie Astrofizyki Relatywistycznej i Kosmologii Obserwatorium Astronomicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, którym przez wiele lat kierował. Zajmuje się kosmologią matematyczną i konceptualnymi podstawami fizyki grawitacji, problemem istnienia wielu alternatywnych (do teorii Einsteina) teorii grawitacji oraz filozofią fizyki, w tym zagadką matematyczności przyrody.
Monografia W kulturze wstydu? Wstyd i jego reprezentacje w tekstach kultury układa się w koherentną całość i stanowi wzorcowy przykład współpracy między uczonymi reprezentującymi różne dziedziny humanistyki. Rozmaite oblicza wstydu, analizy oraz interpretacje wybranych tekstów literackich i tekstów kultury przeplatają się w tej monografii ze sobą i wchodzą w szczególny rodzaj dialogu tworzącego wielopoziomową strukturę dyskursu na temat wstydu. To jeden z cenniejszych walorów omawianej książki, który z pewnością pozytywnie zaważy na jej recepcji i stałej obecności w pracach pojawiających się po jej wydaniu.
Bez wątpienia publikacja ta stanie się źródłem licznych cytowań i inspiracji dla badaczy, krytyków, a także studentów literaturoznawstwa i kulturoznawstwa zajmujących się problematyką wstydu w kulturze.
Z recenzji prof. dra hab. Adama Dziadka
Tytułowa „kultura wstydu” to zarówno kultura wywodząca się z tej emocji, jak i ujęcie różnych sposobów kulturowych form przeżywania wstydu. Oba ujęcia są ważne dla autorów poszczególnych tekstów, pokazują historyczną i geograficzną zmienność tych form, zwracając uwagę na cywilizacyjną rolę analizowanej emocji. Czytelnicy otrzymują książkę bardzo ważną, kompetentnie przybliżającą wybrane przykłady siły oddziaływania zachowań opartych na wstydzie, jak i wstydem się posługujących (problem zawstydzania), wskazującą na konieczność podjęcia tej tematyki przez innych badaczy z uwagi na jej istotny dla zrozumienia jednostkowych i zbiorowych reakcji charakter. Praca wypełnia lukę w polskich badaniach nad kulturowymi reprezentacjami emocji, pozwalając zarazem w innym świetle ujrzeć znane i mniej znane teksty kultury.
Z recenzji dr hab. Beaty Przymuszały
Hanna Margolis w książce Animacja autorska w PRL w latach 1957–1968. Ukryty projekt Kazimierza Urbańskiego łączy kompetencje historyczki sztuki, krytyczki artystycznej i animatorki, co sprawia, że wyposażona jest w narzędzia badawcze i wiedzę z obranej dziedziny, jak i obserwacje oraz doświadczenie w działaniach artystycznych, organizacyjnych i produkcyjnych filmu animowanego. Autorka bada proces wyłaniania się w PRL praktyk i strategii animacji autorskiej oraz dokonuje rewizji dotychczasowych sądów na ten temat, dołączając do publikacji, które zaczynają składać się na rosnący powoli korpus polskich tekstów z dziedziny kultury produkcji. Trafnie wybrała metody pracy na dokumentach z publicznych i prywatnych archiwów, przeprowadziła wywiady z bohaterem książki, jego współpracownikami i studentami, sama była studentką Urbańskiego.
Problematyka polskiego filmu animowanego jest prawdopodobnie najbardziej zaniedbanym tematem w dziedzinie refleksji naukowej o filmie, a książka Margolis ma charakter wyraźnie polemiczny wobec dotychczasowych publikacji i obiera nieużywaną w refleksji nad animacją ścieżkę, w której neutralne zdawałoby się pojęcia, jak film polski, polska animacja, animacja autorska, stają się problematyczne.
Autorka prezentuje sytuację instytucji kinematograficznej w Polsce od lat odwilży i kluczowe dla zrozumienia paradoksów animacji autorskiej filmy Jana Lenicy i Waleriana Borowczyka, które – zupełnie inaczej niż inni badacze – przybliża jako produkcje Zespołu Filmowego Kadr zrealizowane w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie i z tego precedensu, a nie tylko talentu grafików, wysnuwa wnioski natury badawczej. Realizacje Lenicy i Borowczyka stają się głównym punktem odniesienia, niejako probierzem ukrytego w historii kina projektu Kazimierza Urbańskiego, powstałego w tym samym czasie w Pracowni Rysunku Filmowego przy krakowskiej ASP. Badaczka przybliża metody pracy, dydaktyki i teorii Urbańskiego. Nurt filozoficznej refleksji, uprzywilejowany w badaniach animacji, zderza z „dramatem materii”, kompozycjami kinetycznymi pozbawionymi scenariusza lub traktującymi go pretekstowo. Wreszcie staje się jaśniejsze, co Urbański rozumiał przez termin „kinoplastyka” i jak wcielał tę ideę w praktykę. Uzyskujemy także dostęp do „tygla laboratoryjnego”, mitycznego krakowskiego oddziału Studia Miniatur Filmowych, z którego wywodziło się całe pokolenie polskich animatorów, niejako z symbolicznego „ojcobójstwa” jego założyciela.
Książka przekonuje, jak wiele z dorobku autorskiej animacji ma swoją kontynuację we współczesności i jak bezbronni, a nawet bezmyślni pozostajemy, nie zdając sobie w pełni sprawy z tego pełnego paradoksów dziedzictwa.
Z recenzji dr hab. Moniki Talarczyk-Gubały
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
