Praca została przygotowana przez lekarzy i socjologów z ogromnym doświadczeniem i dorobkiem naukowym z zakresu starości i starzenia się. Ich kolejną pozycję naukową należy zatem powitać z uznaniem dla wysiłku włożonego w kontynuowanie prac nad tą trudną tematyką badawczą. To bez wątpienia oryginalne i prekursorskie w Polsce opracowanie, wieloaspektowo ujmujące uwarunkowania medyczne i społeczne problemów starzenia się z uwzględnieniem zaniedbania i samozaniedbania osób starszych. Autorzy książki budują wielowymiarowy model uwarunkowań zjawisk zaniedbania i samozadniedbania, co stanowi ogromny wkład do dorobku nauk zajmujących się starością i osobami starszymi. Dokonują oni więc swoistej „rewolucji gerontologicznej” w odsłanianiu, wyjaśnianiu, definiowaniu, kategoryzowaniu badanych zjawisk zaniedbania i samozaniedbania. Monografia jest nowatorskim, wnikliwym opracowaniem, poszerzającym wiedzę na temat „ciemnej strony” wieku starszego i społecznej odpowiedzialności za zjawisko zaniedbania osób starszych.
Z recenzji prof. dr hab. Krystyny Slany
„Jeden z wątków podjętych w niniejszej publikacji to kwestia osobliwości krajów Grupy Wyszehradzkiej. Wiele wskazuje na to, że wspomniany byt ma charakter polityczny i choćby z tego względu stanowi socjologiczny artefakt. Niewykluczone, że jest tak istotnie, ale wypada również dostrzec, iż polityka nie funkcjonuje w społecznej próżni – poza politycznymi sojuszami, mniej czy bardziej chwiejnymi, istnieją jednak trwałe (na przykład kulturowe) podstawy tych sojuszów.
Mając na względzie szczegółowe analizy zawarte w książce, trzeba stwierdzić, że Lucjan Miś wykonał mrówczą pracę – zestawił trudno dostępne dane, rzadko wykorzystywane w pracach o charakterze porównawczym. Zadał sobie również trud pokazania dynamiki społecznej percepcji zjawisk opisywanych jako „problemy społeczne”, co stanowi dogodny punkt wyjścia do analiz wprawdzie wykraczających poza zamysł Autora, ale takich, które – prędzej czy później – zostaną podjęte, tj. do analiz umożliwiających odpowiedź na pytanie, jak poszczególne kraje Grupy Wyszehradzkiej radzą sobie z rozmaitymi dynamizmami gospodarczymi i jak reagują na coraz powszechniejsze nastroje obezwładniającej niepewności”.
Z recenzji dra hab. Kazimierza K. Frieske, prof. APS
Książka została poświęcona tak zwanym Żydom postępowym, definiowanym jako osoby związane z krakowską synagogą postępową (zwaną Tempel). Postępowcy byli niewielką grupą, stanowiącą kilka procent społeczności żydowskiej Krakowa, na trwałe zapisali się jednak w historii miasta. Kim byli postępowcy i czym się charakteryzowali? Jak wyglądało życie religijne w Templu i czym różniło się od życia w innych synagogach? Czy w Krakowie miała miejsce reforma judaizmu? Jak należy sytuować krakowski Tempel na mapie judaizmu środkowoeuropejskiego?Z roku na rok ukazuje się coraz więcej publikacji dotyczących dziejów Żydów w Krakowie, jednakże religijna historia pozostaje ciągle poza głównym zainteresowaniem. Książka Pani dr Alicji Maślak-Maciejewskiej uzupełnia tę lukę w historiografii o dzieje Żydów związanych z Templem. Jest znakomitym studium prezentującym społeczne i religijne aspekty życia postępowego środowiska Żydów krakowskich w XIX wieku. Może służyć za wzór dla dalszych publikacji rozwijających tę tematykę"".Dr hab. Michał GalasJest to jedno z najlepszych studiów historycznych na temat wschodnioeuropejskich Żydów i jedna z najbardziej błyskotliwych analiz historii Żydów w wieku XIX. Ta świetna praca będzie bez wątpienia lekturą obowiązkową nie tylko ze względu na wartość poznawczą i nowatorskie podejście do tematu reformy religijnej w Europie Wschodniej, ale również z uwagi na nowatorskie podejście metodologiczne i nowe pytania oraz nowe odpowiedzi, jakie monografia ta formułuje. Jest ona również imponująca metodologicznie. Autorka bardzo ostrożnie, w sposób przemyślany i głęboko uzasadniony sięga do różnorodnych metod analizy i interpretacji historycznej, w wielu miejscach wyznaczając nowe standardy dla polskiej judaistyki"".Prof. dr hab. Marcin WodzińskiAlicja Maślak-Maciejewska jest adiunktem w Zakładzie Historii Żydów w Instytucie Judaistyki UJ oraz kierownikiem Ośrodka Studiów nad Historią i Kulturą Żydów Krakowskich UJ. W swojej pracy badawczej zajmuje się historią społeczną i religijną Żydów w XIX stuleciu, szczególnie na obszarze Galicji.
Ze względu na konwergencję mediów i głęboką mediatyzację edukacja medialna 3.0 włącza w obszar zainteresowania całą sferę technologiczną, która jest dla użytkownika niewidzialna (dane cyfrowe, algorytmy) i odnosi się do ukrytych, inteligentnych mechanizmów zarządzania jego aktywnością, zachowaniem, uwagą, treścią, informacją i wiedzą podczas korzystania z mediów oraz nowych technologii cyfrowych. Mechanizmy te wiążą się z dominującą władzą w sieciach komunikacji, jaką w XXI wieku posiadły korporacje nowomedialne dzięki przyjętemu modelowi biznesowemu, którego celem jest pomnażanie kapitału poprzez angażowanie konsumentów w oferowane przez nich produkty oraz kontrolowanie aktywności na podstawie dostarczanych przez nich danych i treści. Skutkiem tych mechanizmów są zjawiska szczegółowo omawiane w niniejszej publikacji, takie jak: platformizacja sieci, izomorfizm medialny, inwigilacja danych (dataveillance), kapitalizm nadzoru (surveillance capitalism), ale również różne formy propagandy komputacyjnej, w tym rozprzestrzenianie się fałszywych wiadomości (fake news).
„Książka Grzegorza Ptaszka to pozycja, która doskonale wpisuje się nie tylko w debaty prowadzone obecnie w ramach akademickiej refleksji nad mediami. Adresuje bowiem problemy, przed którymi staje cała współczesna, coraz częściej »wykalkulowana« sfera publiczna. Autor analizuje medialny ekosystem, w którym niematerialne czynniki ustanawiają infrastrukturę komunikacyjną podważającą ludzką sprawczość. Nie poprzestaje jednak na krytyce – buduje pozytywny model rozwoju kompetencji medialnych, które mogą nam pomóc w zachowaniu sprawczości i podmiotowości we współczesnej mediosferze”.
Z recenzji dr. hab. Mirosława Filiciaka, prof. USWPS
„Książka adresowana jest głównie do pracowników naukowych i studentów wszystkich kierunków związanych z mediami, edukacją medialną, komunikacją społeczną i pedagogiką ogólną. Ma ona szanse być bardzo ważną i pożądaną przez zainteresowanych czytelników pozycją na rynku wydawniczym. Z pewnością znajdzie swoje miejsce wśród istniejących prac poświęconych edukacji medialnej, tym bardziej że niezaprzeczalnym jej walorem jest aktualność”.
Z recenzji dr. hab. inż. Janusza Morbitzera, prof. Akademii WSB
Grzegorz Ptaszek – doktor, medioznawca i psycholog, pracownik Wydziału Humanistycznego AGH w Krakowie. Autor monografii Talk show. Szczerość na ekranie? (Warszawa 2007) oraz współredaktor kilku monografii zbiorowych i kilkudziesięciu artykułów poświęconych edukacji medialnej i różnym aspektom mediów, w tym: Media Literacy in Poland (wspólnie z Martą Łysik) i Measurement of Media Literacy Outcomes w The International Encyclopedia of Media Literacy (New York 2019) oraz Media Education 3.0: How Big Data, Algorithms, and AI Should Change Our Thinking about Media Education w: Handbook of Media Education Research (New York 2019). Członek Polskiego Towarzystwa Komunikacji Społecznej oraz European Communication Research and Education Association (ECREA). Prezes Polskiego Towarzystwa Edukacji Medialnej (www.ptem.org.pl), ekspert Ministerstwa Edukacji Narodowej i Centralnej Komisji Egzaminacyjnej. W 2012 roku odbył staż naukowy na Fordham University w Nowym Jorku pod opieką prof. Paula Levinsona.
Czy Czytelnik sięgający po tę książkę równie chętnie sięgnąłby po książkę poświęconą wprost dobru? Czy nie bywamy wszyscy w sytuacji Leontiosa z dialogu Platońskiego, który nie mógł oprzeć się pokusie nacieszenia – umęczenia – swoich oczu obrazem ohydy zła, śmierci, rozkładu? Czy może przeciwnie – racją, która skłania nas do poszukiwania odpowiedzi na pytanie o zło, jest aż nazbyt realne, aż nazbyt dojmujące doświadczenie obecności niewytłumaczalnej po ludzku ani po bosku złowrogiej siły? Gdzie szukać źródła tej siły, której doświadczamy, w której uczestniczymy, lecz której nie znamy?
„Teksty składające się na niniejszą książkę są tak umiejętnie dobrane, że implicite zawarty w nich materiał na hipotetyczne polemiki nie przesłania ani nie podważa jej myśli przewodniej, którą, jak się wydaje, można rozumieć tak: zło to problem dla filozofii, i to nie byle jaki, banalny problem. To właśnie ten problem – problem nad problemami, prawdziwy archetyp filozoficznych problemów, rdzenny i nieusuwalny, dramatyczny i bolesny, a dramat i ból, jaki generuje, jest u źródła filozoficznego myślenia w nie mniejszym stopniu niż zdziwienie czy wątpienie (tę intuicję Józefa Tischnera przypomina zresztą autor jednego z tekstów). Podjęcie takiego problemu warte było trudu redaktorów i autorów tej książki i warte jest szacunku jej najbardziej nawet krytycznych czytelników”.
Z recenzji dr. hab. Jana Kiełbasy
Jedna z najgłośniejszych japońskich powieści ostatnich lat!
Keiko Furukura mimo swoich 36 lat wciąż pracuje dorywczo w konbini, jednym z sieciowych sklepów wielobranżowych, gdzie ekspedientami są zazwyczaj studenci lub imigranci. Lekceważąc presję rodziny, dziewczyna nie dąży do wyższego statusu społecznego, nie chce też założyć rodziny. Od dzieciństwa ma problemy z dopasowaniem się do otoczenia oraz zrozumieniem i odczuwaniem emocji. Ściśle określone korporacyjne zasady panujące w konbini zapewniają aspołecznej Keiko poczucie bezpieczeństwa, a uniform, który nosi w pracy, staje się częścią jej tożsamości. Do bólu poukładane życie bohaterki wywraca się do góry nogami, gdy w sklepie pojawia się Shiraha, chłopak z podobnymi problemami.
Dziewczyna z konbini to powieść o społecznym niedopasowaniu i inności, które czasami przyjmują niepokojące oblicze. Udzielając Keiko literackiego głosu, Murata portretuje kobietę, która świadomie wyrzeka się indywidualności i próbuje dostosować się do obowiązującego systemu.
Ironiczna opowieść o tym, co kryje się za fasadą japońskiego społeczeństwa, której filary stanowią – jakże podziwiane na Zachodzie – harmonia, uprzejmość i konformizm.
Adrianna Wosińska, Redaktor naczelna TORII
Ta wielokrotnie nagradzana powieść upaja niczym mojito zaprawione sake „Vogue”
Niewielka powieść Muraty, napisana pełnym sarkazmu językiem pokazuje kobietę, która czując, że społeczeństwo uznaje ją za dziwaczkę, wypisuje się z niego zanim ktoś zrobi to za nią…New York Times
Po lekturze powieści Muraty na długo pozostaje w nas jej poetycki język, który skrzy się ekscentrycznym pięknem „The Guardian”
Dziewczyna z konbini to poruszająca opowieść o tym, co dzieje się, gdy kobieta poddana ogromnej presji społecznej spotka urażonego mężczyznę „Huffington Post”
Niepozorne arcydzieło „Seattle Times”
Dziwna i zapadająca w pamięć… Współczesna bajka o wartościach płynących z dostosowania się do społeczeństwa, którą mogła napisać tylko Japonka „Times” (UK)
Bohaterka tej powieści Keiko to postać jak z Kafki, do bólu szczera osoba żyjąca w absurdalnym świecie… „Japan Times”
Ostry komentarz do rzeczywistości, w której ludzi – zwłaszcza kobiety – wrzuca się do wąskich szufladek, a każde odstępstwo wywołuje u innych zdziwienie, strach a nawet wściekłość… „Kirkus Reviews”
Pełna czarnego humoru niepokojąca wizja współczesnego świata… Każdy był kiedyś w takim konbini, niekoniecznie w Japonii - Viet Thanh Nguyen, autor nagrodzonego Pulitzerem Sympatyka
Sayaka Murata – najgłośniejsza współczesna pisarka japońska. W 2016 roku uzyskała tytuł kobiety roku japońskiego Vogue’a. Rok później znalazła się na liście najważniejszych współczesnych pisarzy prestiżowego czasopisma Freeman’s: The Future of New Writing. Mimo literackiego i komercyjnego sukcesu, do niedawna dorywczo pracowała w konbini, skąd zaczerpnęła inspirację dla swojej powieści. Sayaka Murata za „Dziewczynę z konbini” otrzymała nagrodę Akutagawy 2016 roku, a sama książka sprzedała się w Japonii w nakładzie 650 tys. egzemplarzy.
Książka jest wynikiem kilkuletnich badań terenowych zrealizowanych w środowisku osób zajmujących się przedwojennymi cmentarzami na terenach postmigracyjnych Polski. Małgorzata Zawiła przedstawia społeczne procesy przypisywania znaczeń zniszczonym i zapomnianym cmentarzom, podlegającym obecnie działaniom mającym na celu ich zachowanie, a także praktyki oswajania nekropolii oraz powstanie związanych z tym wspólnot nieformalnych i organizacji. Te trzy elementy, przedstawiające relację ludzi i starych, nieczynnych cmentarzy, zostały nazwane dziedziczynieniem. Książka może zainteresować wszystkich zajmujących się społecznymi procesami pamięci, studiami nad dziedzictwem kulturowym oraz związkami między ludźmi a elementami rzeczywistości materialnej.
Małgorzata Zawiła – religioznawczyni, badaczka i wykładowczyni, pracuje w Instytucie Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się socjologią religii, a w szczególności religijnością współczesną oraz studiami tanatologicznymi. Autorka i współredaktorka monografii oraz artykułów.
Sposób wykorzystania technologii rozszerzonej rzeczywistości w nowoczesnych usługach informacyjnych stanowi zasadniczy przedmiot rozważań w książce. Głównym celem opracowania jest wskazanie zakresu i form potencjalnego wykorzystania rozszerzonej rzeczywistości w działalności usługowej bibliotek publicznych i akademickich. W niniejszym studium dokonano teoretycznej analizy pojęć wirtualności i realności w kontekście prowadzenia działalności usługowej w środowisku rozszerzonej rzeczywistości, określono cechy informacji udostępnianej za pomocą technologii rozszerzonej rzeczywistości, scharakteryzowano specyfikę współczesnych usług informacyjnych i opracowano ich typologię. Poza tym wyróżniono elementy składające się na proces projektowania nowoczesnych usług informacyjnych zgodnie z koncepcją ekonomii doświadczeń i service design, wytypowano dobre praktyki posiłkowania się rozszerzoną rzeczywistością w działalności usługowej instytucji książki, a także stworzono model wykorzystania technologii rozszerzonej rzeczywistości we współczesnych usługach informacyjnych.
W polskiej literaturze bibliologicznej zdecydowanie brakuje rzetelnych opracowań, których autorzy analizowaliby nowoczesne formy usług, ich konstrukcje, cele, wpływ na użytkowników i społeczeństwo. Tego typu publikacje są niezbędne zarówno do dalszych dociekań naukowych innych autorów, jak i przedstawienia decydentom pożytków płynących z działalności bibliotek oraz nowoczesnych form ich aktywności. Dlatego temat podjęty przez dr Magdalenę Wójcik uważam za bardzo cenny i potrzebny. Książka systematyzuje zagadnienie, które dotychczas w polskiej literaturze bibliologicznej było jedynie sygnalizowane. Autorka wykonała olbrzymią pracę, dokonując klasyfikacji omawianych treści.
Z recenzji dr hab. Mai Wojciechowskiej, prof. UG
Dr Magdalena Wójcik jest adiunktem w Instytucie Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej zainteresowania badawcze obejmują problematykę wykorzystania najnowszych technologii informacyjno-komunikacyjnych w usługach bibliotek i ośrodków informacji. Jest autorką książki Web 2.0 w działalności usługowej instytucji książki (Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013),18 tekstów w monografiach naukowych oraz ponad 20 artykułów opublikowanych w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych, takich jak Library Hi Tech, Libri, Education and Information Technologies, Przegląd Biblioteczny, Zagadnienia Informacji Naukowej, Praktyka i Teoria Informacji Naukowej i Technicznej czy Bibliotheca Nostra.
Pisanie książki o daoistycznej praktyce dźwiękowej uprawianej przez chińskich filozofów przypomina wędrowanie po nieznanym kraju ze strzępami mapy w ręce. Wiadomo, że gdzieś znajduje się wyjątkowe miejsce, tylko nie wiadomo dokładnie, jak tam dojść. Brakuje drogowskazów, wyblakła mapa jest bardzo zniszczona i nie ma kogo zapytać o drogę, ponieważ filozoficzna praktyka chińskich uczonych pozostaje w zasadzie praktyką martwą. Głównie dlatego, że wénrén już nie istnieją, ich kultura zanikła w pierwszej połowie XX wieku i kwestie tak subtelne jak sposób pracy z instrumentem guqín i jego dźwiękiem zniknęły wraz z nimi. Są tylko filozoficzne teksty i wątła, niepewna linia przekazu – nieliczni uczniowie uczniów.
Połączenie praktyki dźwiękowej opartej na daoistycznej koncepcji muzyki ze światem współczesnych aktywności dźwiękowych i filozofią zorientowaną na dźwięk również okazuje się wejściem na nierozpoznany teren. Tak odległe w czasie i przestrzeni kwestie mogą jednak mieć wspólny mianownik. Jest nim SŁUCHANIE – praktyka głębokiego i świadomego doświadczania dźwięku, mająca doniosłe konsekwencje poznawcze i filozoficzne. Przedstawiam zatem narrację słuchania, albowiem słuchanie, a dokładnie jego specjalny model, stanowi centralny punkt zarówno chińskiej praktyki filozoficznej, jak i neoawangardowych działań dźwiękowych oraz nowych koncepcji filozoficznych zorientowanych na dźwięk. Słuchanie jest tu metodą poznawczą, sposobem wchodzenia w interakcję ze światem, jest punktem wyjścia i punktem dojścia.
Rafał Mazur, doktor filozofii (UJ) oraz muzyk. W pracy filozoficznej prowadzi badania nad improwizacją jako modelem działania spontanicznego i kreatywnego oraz bada chiński system myślenia i poznawcze praktyki dźwiękowe. Rozwinął i uzasadnił tezę o użyteczności daoistycznych strategii działania w sytuacjach nieoczekiwanych, łącząc chińskie praktyki pracy z umysłem z improwizacją we współczesnych praktykach dźwiękowych. Obecnie pracuje nad projektem Improviser mind – meditative mind, poszukując narzędzi poznawczych właściwych dla spontanicznego improwizowania.
Od 20 lat zajmuje się swobodną/spontaniczną improwizacją w muzyce. Twórca koncepcji sound oriented improvisation, czyli spontanicznej aktywności dźwiękowej, oraz dao of improvisation – warsztatów doskonalenia zdolności improwizatorskich przy użyciu strategii działania i metod pracy z umysłem wykorzystywanych w chińskich sztukach walki.
Redaktor działu Filozofia w magazynie kulturalnym „Fragile”, autor wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych poświęconych filozofii chińskiej, filozofii improwizacji oraz sztuce improwizowanej.
Prof. dr hab. med. Jolanta Jaworek
Kierownik Zakładu Fizjologii Medycznej Instytutu Fizjoterapii, w latach 2005–2012 dziekan Wydziału Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum. Fizjolog, internista, reumatolog. Autorka 160 oryginalnych prac naukowych, współautorka 16 książek i monografii. Opublikowała pionierskie prace dotyczące wpływu melatoniny i nowych hormonów na trzustkę. Jest autorem programu nauczania fizjologii dla kierunków prowadzonych na Wydziale Nauk o Zdrowiu oraz programu nauczania fizjoterapii w reumatologii i neurofizjologii dla studentów swego wydziału oraz Wydziału Lekarskiego i Szkoły Medycznej dla Obcokrajowców UJ CM.
Prof. dr hab. med. Tadeusz Szymon Gaździk
Specjalista w zakresie chirurgii urazowo-ortopedycznej i rehabilitacji medycznej. Wieloletni kierownik: Kliniki Ortopedii Katedry Reumatologii Śląskiej Akademii Medycznej, Katedry i Kliniki Ortopedii oraz Katedry i Zakładu Fizjoterapii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, obecnie kierownik Kliniki Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu UJ CM. Jest autorem 260 prac naukowych, autorem lub współautorem 22 książek i monografii oraz twórcą pięciu patentów. Jest redaktorem naczelnym czasopisma „Journal of Orthopaedics Trauma Surgery and Related Research”. W latach 2002–2006 był prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego.
Niniejsza książka stanowi pierwsze w polskiej i zagranicznej literaturze naukowej kompleksowe studium, które za cel stawia sobie przedstawienie koncepcji dekadencji moralnej społeczeństwa rzymskiego późnego cesarstwa ukazanej w Res Gestae Ammiana Marcellina, jednego z najważniejszych historyków świata starożytnego, żyjącego w IV w. n.e. Ammian, opisując w swym dziele długi okres historii Rzymu, zdiagnozował jednocześnie głęboki kryzys moralności współczesnych. Książka przynosi całościowy i wielostronny ogląd koncepcji Ammiana, którą Autorka przedstawia w świetle założeń jego systemu etyczno-historiozoficznego oraz w konfrontacji z bogatym źródłowym materiałem porównawczym. Opiera się przy tym na świetnej znajomości i analizie zarówno tekstu Res Gestae, jak i obszernej literatury naukowej, a swe ustalenia cały czas odnosi do kompetentnie zarysowanego obrazu tradycji moralistycznej kilku wieków rozwoju historiografii rzymskiej.
Dr Anna Mleczek jest filologiem klasycznym, wykładowcą języka łacińskiego w Jagiellońskim Centrum Językowym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracę dydaktyczną łączy z działalnością naukową, skupiając swoje zainteresowania badawcze głównie na historiografii rzymskiej okresu cesarstwa i republiki. Rezultatem pracy naukowej są artykuły opublikowane w czasopismach filologicznych, m.in. Ekskursy historyczne w dziełach Salustiusza, „Nowy Filomata” 2002, 6(3), czy The Counterfeit and Fake Emperor – Procopius in the „Res Gestae” of Ammianus Marcellinus, „Classica Cracoviensia” 2015, 18
Medycyna ma służyć dobru pacjentów, ale jak rozumieć to dobro: czy ogranicza się ono do zdrowia, czy obejmuje jeszcze coś innego? Jeżeli powołaniem medycyny jest troszczyć się przede wszystkim o to, co wchodzi w skład zdrowia, to jaką wagę powinna ona przykładać do jego różnych składników, takich jak długie życie, dobre samopoczucie lub sprawne funkcjonowanie? Jeżeli zaś właściwym przedmiotem troski medycyny są także inne rzeczy cenne dla osoby – piękniejszy wygląd, jaśniejszy umysł lub nawet lepszy charakter – to w jakim stosunku pozostają one do wartości zdrowia?
Medycyna ma jednak nie tylko świadczyć pacjentom usługi służące ich dobru; ma także świadczyć je sprawiedliwie. Jak powinny być zorganizowane świadczenia medyczne, aby były udzielane w sposób sprawiedliwy? Czy dostęp do potrzebnych świadczeń powinien być równy dla wszystkich, czy raczej jakoś zróżnicowany: zależny nie tylko od zdrowotnych potrzeb, mierzonych taką czy też inną miarą, lecz również od społecznych zasług lub nawet finansowych możliwości potrzebującego?
Książka Dobro i sprawiedliwość w opiece zdrowotnej nie daje ostatecznych odpowiedzi na wymienione pytania. Stara się jednak uwyraźnić rysujące się w nich niełatwe problemy, a także ukazać racje, ze względu na które jedne rozwiązania tych trudności mogą być uważane
za lepsze, trafniejsze czy też rozumniejsze od innych.
Heterologia, czyli dyskursywny tryb argumentowania oraz nurt filozoficzny badający status inności w zachodniej kulturze, powstała jako odpowiedź na wiele czynników intelektualno-społeczno-politycznych stopniowo zmieniających intelektualny krajobraz Francji i świata począwszy od lat dwudziestych XX wieku. Myśliciele tego nurtu poszukują podstawowych wartości, które uległy dewaluacji przede wszystkim w czasie II wojny światowej oraz później, w toku przemian kulturowych i cywilizacyjnych, na nowo zadając pytania o status podmiotu w relacji z Innym.
Nadrzędnym celem niniejszej książki jest opracowanie etycznych aspektów heterologii. Analizie poddane zostają pisma Michela Foucaulta (ze względu na ostatni etap rozwoju twórczego, w którym postuluje on rozwój kultur Siebie bądź technik Siebie), filozofia odpowiedzialności za Innego Emmanuela Lévinasa i metoda dekonstrukcji Jacques`a Derridy wraz z ostatnim etapem zwrotu etycznego,
kiedy w centrum rozważań znajdują się zagadnienia gościnności, daru, przebaczenia. Wyodrębniona etyka nazwana zostaje heterologiczną, a to, co inne, stanowi jej zasadę. W tego rodzaju etyce Inny nie może być obcy, ponieważ kształtuje tożsamość podmiotu, posiada twarz, wyjątkową osobowość uwikłaną w kulturę i historię. To, co inne, staje się znajome, bliskie, godne, by wziąć odpowiedzialność.
Marta Szabat – adiunkt w Zakładzie Filozofii i Bioetyki na Wydziale Nauk o Zdrowiu na Uniwersytecie Jagiellońskim Collegium Medicum, stypendystka rządu francuskiego (2012) oraz Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2015).
Po dłuższej przerwie spowodowanej czynnikami organizacyjnymi oraz potrzebą „zmiany warty" pokoleniowej bibliografów oddajemy humanistycznemu środowisku naukowemu kolejny tom wznowienia Bibliografii Polskiej XIX stulecia. Objęcie naszych badań autorskim projektem finansowanym przez Narodowy Program Rozwoju Humanistyki ma istotne znaczenie dla perspektywy dalszego rozwoju prac naukowych nad polską bibliografią narodową, jaką jest „Estreicher". Merytorycznie zaś nowa sytuacja w zakresie metod i możliwości kwerend, wykorzystujących dostęp do wielu druków przechowywanych za granicą (często pozwalających także na ich elektroniczny ogląd) oraz ścisła współpraca nawiązana z bibliotekami na Wschodzie otwierają perspektywy znacznego poszerzenia pola badawczego, uwzględnienia druków z zasobów dawniej niedostępnych.
„Monografia autorstwa Elżbiety M. Mach dotyczy niezwykle interesującego i słabo zbadanego w polskiej literaturze zagadnienia edukacyjnych konsekwencji integracji europejskiej na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej w Polsce i we Włoszech. Autorka analizuje zmiany treści programowych w obu krajach w szerszym kontekście przemian historyczno-społeczno-gospodarczych w tak zwanym okresie przemian, to znaczy w latach 1945–2004 w przypadku Polski i 1922–2004 dla Włoch.
Książka jest owocem szeroko zakrojonych prac Autorki, prowadzonych w latach 1996–2004, obejmujących zarówno badania archiwalne, jak i analizę programów nauczania, podręczników szkolnych, ministerialnych zapisów prawnych, wytycznych zawartych w poradnikach metodycznych dla nauczycieli, a także wywiadów, rozmów i ankiet przeprowadzanych z nauczycielami. Elżbieta M. Mach wykorzystała także własne doświadczenia z pracy nauczycielskiej w klasach młodszych w latach 1984–1996 oraz w charakterze eksperta Ministerstwa Edukacji Narodowej w zakresie opiniowania programów i podręczników szkolnych dla klas I–III oraz do nauczania edukacji europejskiej, przede wszystkim w odniesieniu do edukacyjnych priorytetów Unii Europejskiej.
Cele i treści kształcenia w związku z integracją europejską na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej we Włoszech i w Polsce wypełniają istotną lukę w polskiej literaturze przedmiotu”.
Z recenzji dr hab. Joanny Sondel-Cedarmas
Elżbieta M. Mach, dr nauk społecznych w zakresie pedagogiki, europeistka, pracownik Instytutu Europeistyki UJ, rzeczoznawca MEN w zakresie podręczników dla klas I–III, ekspert FRSE oraz EACEA ds. europejskich programów edukacyjnych; pozazawodowo
– hodowca kotów rasy turecki van, miłośnik muzyki klasycznej i górskich wędrówek. Zainteresowania badawcze: edukacja europejska, polityka edukacyjna UE, socjologia edukacji, edukacja i tożsamość, obywatelstwo europejskie, aktualne procesy
społeczno-kulturowe widziane w perspektywie zmiany edukacyjnej.
This book presents the dramatic and complex story of Armenia's ecclesiastical relations with Byzantine and subsequently Roman Christendom in the Middle Ages. It is built on a broad foundation of sources – Armenian, Greek, Latin, and Syrian chronicles and documents, especially the abundant correspondence between the Holy See and the Armenian Church. Krzysztof Stopka examines problems straddling the disciplines of history and theology and pertinent to a critical, though not widely known, episode in the story of the struggle for Christian unity.
Krzysztof Stopka is a Cracovian specialist in medieval history. He is head of the department of the history of culture and the teaching of history at the Jagiellonian University, and also director of the Jagiellonian University Museum. His work on Armenian issues includes Polish-language books on the Armenian Church in the East European diaspora in the Middle Ages and the history of the Armenians in Poland, showing their contribution to Polish culture. He is co-author of Ormianska Warszawa (2013), a book on the Armenians of Warsaw, which was awarded a top prize in the Clio Contest, the main Polish competition for books on history.
Jeżeli kiedykolwiek zastanawialiście się, czy istnieje lepszy, prostszy sposób na znalezienie szczęścia i zdrowia, nie szukajcie dalej. Finowie wiedzą o tym wszystko, a ta inspirująca książka pokaże Wam, jak to osiągnąć.
Zapomnijcie o hygge – pora zdmuchnąć świeczki i wyjść ze strefy komfortu!
Kanadyjska dziennikarka Katja Pantzar tak właśnie zrobiła, przenosząc się do odległego, nordyckiego kraju: Finlandii. Styl życia, który tam poznała odmienił jej ciało i umysł. Ten ciekawy i praktyczny przewodnik pokazuje proste i racjonalne sposoby pozwalające obudzić drzemiącą w nas siłę, odporność i determinację w dążeniu do celu. To dzięki nim Finowie co roku zajmują czołowe miejsca w rankingach najszczęśliwszych ludzi na świecie.
Z tej książki dowiecie się:
o jak codzienne spacery, jeżdżenie rowerem i pływanie korzystnie wpływają na nasze dolegliwości – i to bez karnetu w klubie fitness!
o dlaczego nic nie zastąpi regularnego kontaktu z naturą.
o czego nordycka dieta może nauczyć nas wszystkich o odżywianiu ciała, umysłu i duszy.
o dlaczego Finowie uczynili z sisu swoją cechę narodową– i jak każdy z nas może ją w sobie odnaleźć.
Katja Pantzar - pisarka, redaktorka i dziennikarka. Wychowana w Kanadzie córka fińskich imigrantów. Obecnie mieszka i pracuje w Helsinkach. Jest stałym współpracownikiem magazynu „Blue Wings”, występuje również w fińskiej telewizji i stacjach radiowych. Autorka dwóch przewodników po Helsinkach. Prywatnie wielka miłośniczka zimnych kąpieli w Bałtyku – bez względu na porę roku.
Odkryj swoje prawdziwe emocje i znowu ciesz się życiem!
Często towarzyszy Ci obniżony nastrój i niepokój? Rano nie masz ochoty wstawać z łóżka, perspektywa stawienia czoła codziennym zadaniom budzi w Tobie lęk i zniechęcenie, a przy tym stopniowo odsuwasz się od swoich znajomych? Choć te objawy przypominają depresję, ich źródłem wcale nie musi być choroba, ale tłumione emocje!
Autorka książki Niekoniecznie depresja udowadnia, że prawidłowe przeżywanie wszystkich emocji, nawet tych bolesnych - jak gniew, smutek czy strach - pełni ważną, biologiczną funkcję w naszym organizmie.
Hillary Jacobs Hendel prezentuje unikatowe narzędzie zwane Trójkątem Zmiany. Pozwala ono zidentyfikować mechanizmy obronne i emocje hamujące oraz przepracować je, by móc prawidłowo przeżyć emocje podstawowe. Prowadzi to do stanu otwarcia emocjonalnego i osiągnięcia większego spokoju, poczucia szczęścia oraz poprawy więzi z bliskimi. Wykorzystanie tej metody pomaga poradzić sobie zarówno z codziennymi wyzwaniami, jak i złagodzić zaburzenia lękowe czy depresję, a dodatkowo rozwija naszą wrażliwość emocjonalną.
Samodzielne zastosowanie Metody Trójkąta Zmiany ułatwiają zawarte w książce ćwiczenia, przykłady z przeprowadzonych przez autorkę terapii oraz jej osobiste doświadczenia. To idealna lektura zarówno dla psychologów i psychoterapeutów, jak i wszystkich tych, którzy chcą dowiedzieć się więcej o swoich uczuciach i poprawić jakość życia.
Czytelnik książki Hilary Jacobs Hendel nauczy się, jak korzystać z bogactwa emocji oraz zrozumie, że uczucia to niezwykle skuteczne drogowskazy, podpowiadające, jak wyleczyć dawne rany, poprawić własne samopoczucie oraz żyć efektywnie i szczęśliwie.
Dr Diana Fosha, z Przedmowy
„Niekoniecznie depresja to wyjątkowo przydatna pozycja, która spełnia bardzo ważną rolę wśród poradników zajmujących się rozwiązywaniem problemów życiowych. W moim przekonaniu publikacja ta niezwykle pomoże szerokiemu gronu odbiorców – profesjonalistom, ale przede wszystkim osobom, które nie zajmują się terapią zawodowo. [...] Czytelnik, dzięki codziennemu stosowaniu metody Trójkąta Zmiany, poprawi swoje samopoczucie i odkryje, jak odczuwać satysfakcję z życia. Autorka pisze w sposób klarowny, wciągającym, zabawnym i urzekającym stylem. Z tych powodów moim klientom, kolegom, przyjaciołom i rodzinie będę w pierwszej kolejności polecał właśnie tą książkę.”
Benjamin Lipton, certyfikowany pracownik społeczny
„Oddaję dwa głosy na TAK. Niezwykle przejrzysta struktura książki bardzo ułatwia czytanie. Według mnie wyróżnia ją przede wszystkim fakt, że dotyczy pracy własnej. Autorka nie doradza, jak wesprzeć przyjaciela. Wyjaśnia, jak pomóc samemu sobie. Dopiero gdy zatroszczysz się o siebie, możesz tą świetną książkę polecić bliskiej osobie”
Arwen z Nowego Meksyku.
Hilary Jacobs Hendel jest certyfikowaną psychoanalityczką i psychoterapeutką oraz superwizorką metody intensywnej psychoterapii dynamicznej opartej na doświadczaniu. Licencjonowany pracownik pomocy społecznej, magister biochemii i nauk społecznych. Autorka licznych publikacji, które ukazywały się m.in. na łamach „The New York Times” oraz czasopism specjalistycznych. Jacobs Hendel konsultowała również psychologiczny rozwój postaci serialu Mad Men. Mieszka i pracuje w Nowym Jorku.
O (CZĘSTO) NIEODROBIONEJ LEKCJI POKORY WOBEC DOKONAŃ NASZYCH ZMARŁYCH PROFESORÓW
Gdyby zapytać każdego z nas, za co gotów byłby oddać swoje życie, to zapewne wszyscy odpowiedzielibyśmy, że za naszą ojczyznę. Tą – małą wprawdzie, ale przecież jednak ojczyzną – jest nasz Uniwersytet. Dobro, które odziedziczyliśmy po naszych Koleżankach i Kolegach, i które – rzecz jasna – naszą powinnością jest przekazać bez uszczerbku następnym pokoleniom. Dobro wspólne, którego jesteśmy jedynie chwilowymi depozytariuszami. Istnienie uniwersytetu pojmowanego w kategoriach ponadczasowej wspólnoty pokoleń dowodzi bowiem ponad wszelką wątpliwość, że istnieją wartości, które są trwałe i niezniszczalne. Starzeją się one, to prawda, jak wszystko zresztą na tym świecie, lecz bynajmniej nie stają się przez to przestarzałe.
W znanym powszechnie wyimku poetyckim Cypriana Kamila Norwida Ojczyzna to ziemia i groby. Narody, tracąc pamięć, tracą życie można – bez obawy o utratę sensu owego przesłania – zastąpić słowa „ojczyzna” i „narody” innym, równie uniwersalnym wyrazem. Jest nim słowo „uniwersytet”. Każda uczelnia stanowi bowiem z definicji nie tylko wspólnotę żywych, lecz także międzypokoleniowy most łączący przeszłość oraz przyszłość; tych, którzy odeszli, z tymi, którzy przyjdą po nas. Stąd, jeśli chce się nie
tylko poznać, ale i współtworzyć historię jakiegokolwiek uniwersytetu, to należy pójść na cmentarze, gdzie spoczywają jego profesorowie. Swoim życiem i śmiercią poświadczają oni bowiem słuszność Norwidowskiej definicji, a ich niejednokrotnie żmudna
droga badawcza oraz losy życiowe dokumentują tę nieprzerwaną nić pokoleń, z której utkana jest współczesność naszej przesławnej Almae Matris.
(...) Naszej przesławnej Wszechnicy przyświeca dewiza plus ratio quam vis (więcej znaczy rozum niż siła). Pokażmy, jako nieodrodni dziedzice naszych zmarłych Koleżanek i Kolegów, iż dobrze zrozumieliśmy sens tej maksymy, że podtrzymując o nich pamięć,
dowodzimy tej niezbędnej w życiu każdego badacza szczypty pokory wobec dokonań poprzedników, i że pamiętając o przeszłości, również dzisiaj wytyczamy dla nas w taki, jeszcze inny sposób, drogę do przyszłości.
Prof. dr hab. Jan Wiktor Tkaczyński
Przewodniczący Komitetu ds. Opieki nad Grobami Profesorów UJ
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
