Praca Magdaleny Kozub-Karkut jest jedynym znanym mi na gruncie polskim opracowaniem, w którym podjęty został problem możliwości syntezy dwóch funkcjonujących równolegle w anglosaskim dyskursie podejść do interakcji zachodzących w środowisku międzynarodowym. Praca jest bardzo dobrze zakorzeniona w literaturze przedmiotu. Największym atutem opracowania jest uporządkowanie i zestawianie ze sobą teorii stosunków międzynarodowych i różnorodnych podejść do badania polityki zagranicznej. Po książkę dr Kozub-Karkut będą niewątpliwie sięgali studenci stosunków międzynarodowych i bezpieczeństwa międzynarodowego. Wierzę, że może ona również stać się podstawą dalszej refleksji teoretycznej. Książka jest niewątpliwie potrzebna na rynku polskim. Może być cytowana przez badaczy zajmujących się zarówno badaniem polityki zagranicznej państwa jak i teoriami stosunków międzynarodowych, a także wykorzystywana jako materiał dydaktyczny. Z recenzji dr. hab. Andrzeja Polusa, prof. UWr Magdalena Kozub-Karkut - doktor nauk o polityce, pracownik Zakładu Teorii Polityki i Państwa Instytutu Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych UJ. Absolwentka stosunków międzynarodowych (INPiSM; 2008) i administracji (WPiA; 2009) Uniwersytetu Jagiellońskiego. Specjalizuje się w zakresie global governance, teorii stosunków międzynarodowych, teorii polityki i Foreign Policy Analysis. Autorka monografii Global governance we współczesnej debacie o stosunkach międzynarodowych (2015) oraz wielu artykułów i opracowań poświęconych teoriom stosunków międzynarodowych i teoretycznym syntezom. Uczestniczka międzynarodowych konferencji oraz warsztatów badawczych (organizowanych m.in. przez EISA, CEEISA i ISA).
Rola nauczyciela jest rolą złożoną, wielowymiarową, w którą wpisano wiele nieredukowalnych napięć między oczekiwaniami przełożonych, uczniów i własnymi celami, między wysokim poziomem autonomii a podporządkowaniem decyzjom administracyjnym, między działaniami na rzecz adaptacji i emancypacji uczniów, między etosem a presją codzienności, między wypełnieniem misji a realizacją podstawy programowej, między wspomaganiem rozwoju a przygotowaniem do zdania egzaminów. W przypadku nauczyciela akademickiego dochodzi jeszcze napięcie między realizacją zadań badawczych i dydaktycznych. Z jednej strony oczekuje się od niego osiągnięć naukowych najwyższej próby, a z drugiej – profesjonalizmu w prowadzeniu zajęć ze studentami i doktorantami, przy czym ów profesjonalizm ma ograniczone znaczenie w akademickich awansach. Z uznaniem przyjmuję więc działania, które są wyrazem doceniania aktywności dydaktycznej nauczycieli akademickich i które służą poszerzeniu kierowanych do nich ofert sprzyjających namysłowi nad własną praktyką dydaktyczną oraz refleksji nad bardziej ogólnymi (systemowymi) rozwiązaniami dotyczącymi dydaktyki w szkole wyższej. W działania te bardzo pozytywnie wpisuje się niniejsza książka. Teksty pobudzają do refleksji nad tym, jak działać, aby absolwentami uczelni byli ludzie, którzy wiedzą więcej, rozumieją lepiej, działają sprawniej, a nie jedynie zadowoleni z usługi edukacyjnej klienci, przy czym jedno nie musi wykluczać drugiego. Podano przykłady konkretnych sposobów działania sprzyjających podnoszeniu jakości kształcenia akademickiego, które można twórczo wykorzystać do poszukiwania własnych rozwiązań. Publikacja została zaprojektowana z uwzględnieniem szerokiej perspektywy, a więc ukierunkowana jest nie tylko na sprawne i skuteczne działanie w realizacji mierzalnych celów, lecz także na wymiar twórczy i transgresyjny podmiotów zaangażowanych w kształcenie akademickie. Z recenzji dr hab. Anny Murawskiej, prof. US
This monograph was written from the perspective of the demoscene, i.e. users and creators whose interests are focused on the capabilities of the British 8-bit computer ZX Spectrum. The book does not include the official history of the computer, but the local narrative. The authors examine the processes of taking over the western platform, e.g. mass cloning of the hardware. They investigate creative artifacts specific to the ZX Spectrum scene and discuss the computer's capabilities for creating graphics, music, demos and games, applying the ethnographic method as well as platform studies and media archeology.The ZX Spectrum Demoscene is an initiative of fundamental importance for the study of the history of digital culture in Central Europe. The authors offer insight into the environment, aesthetics and histories of the platform's assimilation in varying social and historical conditions.Dr hab. Anna Nacher, professor of the Jagiellonian UniversityPiotr Marecki, writer, publisher, translator, digital culture scholar. Associate professor in the Institute of Culture at the Jagiellonian University in Krakow, also the head of a creative computing lab. In 201314 he did a postdoc at Massachusetts Institute of Technology at the Trope Tank lab.Yerzmyey, lo-fi artist: demoscener, musician, graphic artist, photographer, writer, creator of the Hooy-Program. Author and co-author of numerous demos, intros, graphics, chiptune songs, interactive fiction, games, collection of photos. He works mostly with ZX Spectrum, but also with Atari and Amiga computers, Commodore 264 series, the Raspberry Pi and many others. Co-author of a creative computing lab at the Jagiellonian University.Robert Hellboy Straka, z80 & x86 programmer, mathematician, AGH UST lecturer. Author and coauthor of several demos, intros and games on the ZX Spectrum. His academic career is linked to advanced numerical methods in science and engineering with emphasis on GPU computations and Lattice Boltzmann Method.
Pikus, zwany też Zeusem, i członkowie jego rodu, między innymi Rea-Semiramida czy Hermes-Faunus, to bohaterowie opowieści o najwcześniejszych dziejach świata, mającej swe źródła w zeuhemeryzowanej mitologii grecko-rzymskiej. Opowieść ta uzyskała w średniowieczu, szczególnie bizantyjskim, dość sporą popularność i przez setki lat była traktowana jako narracja o wartości historycznej. Jan Malalas, kronikarz żyjący w VI wieku, opowieść tę, jeśli nie stworzył, to na pewno rozpowszechnił. Czym właściwie była ta opowieść i dlaczego uzyskała taką popularność? Skąd Jan Malalas ją zaczerpnął, w jaki sposób ją zmodyfikował i co ma to wspólnego z historyczną prawdą? Odpowiedzi znajdują się w tej książce. Krzysztof Hilman – dr, filolog klasyczny, asystent w Instytucie Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Czas dzieli między swoje trzy główne pasje: prawo rzymskie, dydaktykę języka nowogreckiego i późnoantyczną historiografię. Owocem tej ostatniej pasji jest niniejsza książka.
Wartościowa, ze wszech miar potrzebna książka autorstwa Anny Pekaniec została napisana z dużym zaangażowaniem i w sposób niezwykle interesujący. Autobiografki… to z pewnością ważna pozycja dotycząca dziejów kobiet w Polsce. Wyraźnie dochodzi tu do głosu umiejętność dociekliwego interpretowania tekstów autobiograficznych: diariuszy, pamiętników, listów. Monografistka kobiecego dokumentu osobistego, autorka książki Czy w tej autobiografii jest kobieta? (Kraków 2013) proponuje tym razem nowe tematy i nowe ujęcia, opisuje lektury i artystyczne fascynacje kobiet z przeszłości, ich sposób przeżywania chorób i starości, spojrzenie na życie rodzinne i zbiorowe. Przedstawia wizerunki matek i córek, ukazuje wyłaniające się z zapisków autoportrety. Warto zauważyć, że książka skierowana jest nie tylko do specjalistów, reprezentantów nauk humanistycznych, lecz także do wszystkich zainteresowanych autobiografiami i dziejami polskich kobiet żyjących w XIX i XX wieku. Z recenzji prof. dr hab. Anny Czabanowskiej-Wróbel Anna Pekaniec – absolwentka filologii polskiej i podyplomowych studiów z wiedzy o kulturze i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim, doktor literaturoznawstwa, historyczka literatury. Pracuje jako adiunkt w Katedrze Krytyki Współczesnej Uniwersytetu Jagiellońskiego, współpracuje z Ośrodkiem Badań Literatury Dziecięcej i Młodzieżowej. Przez wiele lat związana z redakcją „Nowej Dekady Krakowskiej”. Jej zainteresowania badawcze skoncentrowane są na kilku obszarach: teorii autobiografii i epistolografii (ze szczególnym uwzględnieniem literatury dokumentu osobistego obiet, również w aspekcie historycznym), historii literatury kobiet (głównie prozy i poezji) od XIX do XXI wieku, narracyjnych teorii tożsamości, feministycznej krytyki literackiej, historii literatury od Młodej Polski po współczesność. Prócz wskazanej w recenzji monografii opublikowała wiele tekstów w tomach pokonferencyjnych oraz artykułów w czasopismach naukowych, między innymi w „Pamiętniku Literackim”, „Wielogłosie”, „Ruchu Literackim”, „Er(r)go”, „Autobiografii”. Przemyślanka, mieszka w Krakowie
Tematem książki są bliskie relacje łączące Stany Zjednoczone i Holandię w zakresie wspólnych interesów i wartości. Analizie poddano stosunki amerykańsko-holenderskie w odniesieniu do podejść liberalnych, nurtów realistycznych, teorii państw o średnim i małym potencjale oraz konstruktywistycznego paradygmatu stosunków międzynarodowych. Omówiono wpływ USA na wybrane problemy polityki Holandii, w tym wojnę w Zatoce Perskiej, konflikty bałkańskie, wojnę z terroryzmem, integrację europejską czy ekologię. Przedstawione zostały różnorodne aspekty szerokiej współpracy między Waszyngtonem a Hagą w obszarze bezpieczeństwa, polityki antynarkotykowej i gospodarczym, w tym gospodarki wodnej. W formie porównawczej podjęto również istotne kwestie społeczne dotyczące między innymi systemu edukacyjnego, emerytalnego i opieki zdrowotnej, a także zagadnień etycznoprawnych (aborcja, eutanazja i prostytucja). Anna Wyrwisz - doktor nauk społecznych w zakresie nauk o polityce (Uniwersytet Jagielloński, 2017), stypendystka Copernicus Society of America (Dickinson College, USA, 2012) oraz Roosevelt Institute for American Studies (Middelburg, Holandia, 2011).
Książka ta jest poświęcona myśli Martina Heideggera (1889-1976), najwybitniejszego filozofa niemieckiego XX wieku, jednego z najważniejszych myślicieli w dziejach całej filozofii zachodniej. Heidegger podejmuje i rozwija projekt fenomenologii, doprowadzając go do granic możliwości. Przemyślenie podstaw zachodniej filozofii, a przede wszystkim niemożliwość postawienia pytania o samo bycie w horyzoncie badań transcendentalnych, przywiedzie Heideggera do prób innego, niemetafizycznego myślenia, które sytuuje się już poza obszarem filozofii metafizycznej, filozofii ufundowanej na pojęciu obecności. Ostatnim słowem tego myślenia będzie wydarzanie (Ereignis). Wydarzanie jest nieprzedstawialne, niewypowiadalne. Nie istnieje nic, z czego można je wywieść, a tym bardziej nic, czym można je wyjaśnić. W 1969 roku podczas seminarium w Le Thor Heidegger powiedział, że w wydarzaniu nie zostało już pomyślane nic greckiego. W 1973 roku określił całą swą drogę myślenia mianem fenomenologii niepojawialnego, niejawialnego (Unscheinbare). W późnym wykładzie Heideggera Koniec filozofii i zadanie myślenia czytamy, że człowiek myślący powinien doświadczyć sedna nieskrytości, owego miejsca ciszy skupiającego w sobie to, co dopiero udziela nieskrytości, doświadczyć prześwitu Otwartego. Choć jest to zarazem doświadczenie bezpodstawności, doświadczenie źródłowego Nic, byłoby to – według Heideggera– doświadczenie tego, co jest. Książka Cezarego Woźniaka jest próbą interpretacji myśli Heideggera pod kątem jej ciągłej orientacji na sferę źródłowej jawności aż po moment kontemplacyjnej mądrości doświadczającej istoty samej zjawiskowości. Cezary Woźniak pracuje na Uniwersytecie Jagiellońskim, obecnie sprawuje funkcję dyrektora Instytutu Kultury na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej. Jest autorem książki Martina Heideggera myślenie sztuki oraz artykułów publikowanych między innymi w „Kwartalniku Filozoficznym", „Principiach", „Przeglądzie Filozoficznym".
Pomimo wielu inwestycji podjętych w związku z jubileuszem 600-lecia założenia Akademii Krakowskiej, obchodzonym w 1964 roku, Uniwersytet Jagielloński nadal borykał się z poważnymi problemami lokalowymi. Taka sytuacja wymagała podjęcia działań o charakterze inwestycyjnym i organizacyjnym, aby kwalifikacje, talent, doświadczenie i zaangażowanie kadry akademickiej mogły być jak najlepiej wykorzystane. Jedyną szansę rozwoju dawała koncepcja budowy nowego kampusu. Idea ta pojawiła się już w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych XX stulecia, ale dopiero na przełomie wieków mogła przyjąć realny kształt. Wiązało się to z kolejnym jubileuszem – 600-lecia odnowienia Akademii Krakowskiej, który przypadał na 2000 rok. Społeczność akademicka pragnęła, aby wielki jubileusz był połączony z realizacją planów rozwoju i rozbudowy najstarszej polskiej uczelni. Takie działania wymagały jednak nakładów przekraczających możliwości Uniwersytetu. Przełom nastąpił w maju 2001 roku wraz z przyjęciem przez Sejm RP ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego „Budowa Kampusu 600-lecia Odnowienia Uniwersytetu Jagiellońskiego”. Środki finansowe przekazane Uniwersytetowi na podstawie tej ustawy umożliwiły budowę nowoczesnych obiektów badawczych i dydaktycznych spełniających najwyższe światowe standardy. Symboliczne ukończenie dzieła nastąpiło w 2018 roku. Podczas uroczystości Święta UJ rektor Wojciech Nowak powiedział: „Zakończył się bardzo ważny etap w historii uczelni, który śmiało możemy nazwać czasem spełniających się marzeń”.
„Językoznawcy od dłuższego czasu wykazują zainteresowanie środowiskowymi odmianami języka i podejmują próby ich systemowego ujęcia. Pomimo to miarodajny opis socjolingwistyczny nadal pozostaje wyzwaniem. Publikacja Patrycji Duc-Harady wypełnia istotną lukę w dotychczasowej polskiej językoznawczej literaturze japonistycznej. To z pewnością pozycja potrzebna i oczekiwana na polskim rynku prac japonistycznych. Zarówno pod względem doboru źródeł, jak i w opisie licznych kontekstów przedstawianych zjawisk autorka wykazuje dociekliwość badawczą i indywidualne podejście do wieloaspektowej problematyki rejestrów i kodów środowiskowych współczesnego języka japońskiego". Z recenzji dra hab. Arkadiusza Jabłońskiego, prof. UAM „Według autorki japońszczyzna młodzieżowa jest manifestacją stopniowego dorastania w tradycyjnej etykiecie językowej, przystosowywania się najmłodszych reprezentantów społeczeństwa do norm dojrzałej, «dorosłej» komunikacji w przyszłym miejscu pracy, poprzedzanego często żywiołowymi i będącymi przejawem buntu zachowaniami komunikacyjnymi. W opisywanym materiale językowym można odnaleźć najbardziej charakterystyczne typy leksyki i gramatyki młodzieżowej, w tym struktur słowotwórczych oraz fleksyjnych. Druga część książki – moim zdaniem najciekawsza poznawczo – stanowi rezultat skrupulatnych i wyczerpujących analiz przeprowadzonych przez autorkę na podstawie kwerend bibliograficznych oraz bezpośrednich kwerend środowiskowych". Z recenzji dra hab. Jarosława Pietrowa Patrycja Duc-Harada jest absolwentką japonistyki i filologii rosyjskiej. W roku 2017 uzyskała tytuł doktora nauk humanistycznych o specjalności językoznawczej. Pracuje w Zakładzie Japonistyki i Sinologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, ucząc przede wszystkim praktycznej nauki języka oraz piśmiennictwa japońskiego. Często odwiedza Japonię - w 2011 roku po raz pierwszy jako stypendystka Japońskiej Fundacji, a od tego czasu kilkukrotnie w ramach badań socjolingwistycznych w japońskich placówkach naukowo-badawczych. Interesuje się przede głównie współczesnym językiem japońskim i jego odmianami regionalnymi oraz socjolektami, a także pragmatyką językową i kulturą współczesnej japońszczyzny.
Artyści, kuratorzy, filozofki i literaturoznawcy we wspólnej próbie przemyślenia – na nowo, dziś, nieco inaczej – współczesnych form aktywności artystycznej. Do czego ona prowadzi, z czego się bierze, o jakie stawki gra, wreszcie: czym jest? Autorzy tekstów zebranych w tomie Estetyka/inestetyka. Współczesne teorie dziań artystycznych pokazują przemiany dokonujące się w sztuce, takie jak wykorzystywanie nowych mediów, zjawiska immersji i VR-u czy też bioartu; zadają pytanie o status artysty, problematyzują kanony literackie i autobiograficzność, a także tworzą urzekające opisy twórczości Goi i analizy własnej postawy twórczej, ulegając pokusie myślenia oryginalnego, a nawet – jak ujęliby to Guattari i Deleuze – tworzenia konceptów i perceptów. Sytuują się właśnie gdzieś na granicy między estetyką a inestetyką, poszukując metody mówienia o sztuce, która nie zamykałaby jej w odgórnie ustalonych ramach dyskursu akademickiego, ale próbowała znaleźć nowe sposoby powiązania ze sobą – jak pisał Lyotard w swojej pierwszej książce – dyskursu i figury. Z recenzji dr hab. Moniki Murawskiej
Książka Wiktora Dziemskiego stanowi krytyczne wydanie średniowiecznego dzieła przeora bazylejskiego klasztoru kartuzów – Heinricha Arnoldiego. Jest to praca pionierska, ponieważ Vita S. Brunonis nie doczekała do tej pory wydania. Autor oparł swą edycję na zachowanych rękopisach: autografie samego Arnoldiego, mającym charakter brudnopisu, oraz jego bezpośredniej kopii autorstwa Ludwika Mosera. Całość stanowi mistrzowski efekt kwalifikacji filologicznych Dziemskiego, który daje tutaj dowód swoich wysokich kompetencji paleografa, historyka i filologa. Wszystko wzbogacone jest obszerną literaturą przedmiotu. Z recenzji dra hab. Mariana Wołkowskiego-Wolskiego, prof. UPJPII Sam święty Bruno może być porównany z dającym liczne owoce drzewem oliwnym, gdyż podobnie jak ono wypuszcza liczne gałęzie, tak i on jest ojcem licznych powołań i całego zgromadzenia kartuzów. U starożytnych drzewo oliwne było znakiem przyjaźni i pokoju, a olej symbolizował miłosierdzie. […] A jak drzewo oliwne ma gorzkie korzenie i liście, ale owoc wydaje słodki, tak pobożność świętego Brunona może u swych początków wydawać się gorzka, jednak rodzi bardzo słodki owoc duchowego pocieszenia. Vita S. Brunonis (fragm.)
Okres wielkiej konfrontacji to czas, w którym Stany Zjednoczone stawały się mocarstwem, a w polityce zagranicznej przejawiały coraz większą aktywność. Głównym obiektem ich zainteresowania byt Związek Radziecki - w czasie II wojny światowej ważny aliant, a później największy rywal w walce o dominację nad światem. Idea powstrzymywania komunizmu wyznaczała kierunek polityki Stanów Zjednoczonych, ponieważ dostrzegały one w ZSRR zagrożenie dla swych aspiracji i misji. Politykę USA prowadzi prezydent we współpracy z Kongresem. Głównymi bohaterami tej monografii sq jednak współtwórca i realizator polityki zagranicznej, czyli Sekretarz Stanu, i jego Departament of State oraz dyplomaci. Oni tworzą ważne plany, analizy i raporty, prowadzą negocjacje, a wreszcie są obecni (choć w drugim szeregu) podczas wszystkich ważnych wydarzeń. Andrzej Mania (ur. 1949 r.), profesor zwyczajny UJ od l 997 r., historyk, politolog specjalizujący się we współczesnych stosunkach międzynarodowych i historii powszechnej XX w. oraz w historii dyplomacji amerykańskiej. Od 1988 r. kierownik Katedry Historii Dyplomacji i Polityki Międzynarodowej w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych UJ. Twórca amerykanistyki na UJ i kierownik Katedry Amerykanistyki (1993-2019). Prodziekan Wydziału Prawa i Administracji (1990-1996) i pierwszy dziekan Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych (2000-2002). Pierwszy dyrektor Instytutu Amerykanistyki i Studiów Polonijnych UJ (2005-2008), prorektor UJ ds. dydaktyki (2008-2016), przewodniczqcy Steering Committee SYLFF (Sasakawa Young Leaders Fellowship Fund) (od 1991 r.). Członek Państwowej Komisji Akredytacyjnej (2002-2008), członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności (od 2016 r.) i członek Komitetu Nauk Politycznych PAN. Wielokrotnie przebywał w zagranicznych ośrodkach naukowych, m.in. w University of Wisconsin w Stevens Point, na Uniwersytecie Padewskim, w School of Slavonic and East European Studies w University of London, w New College Oxford University, w Johns Hopkins University Studies - SAIS w Waszyngtonie i w Bologna Center. Prowadził badania w bibliotekach prezydenckich w USA: F.D. Roosevelta, H. Trumana, D. Eisenhowera, J.F. Kennedy'ego, J.B. Johnsona, R. Nixona, G. Forda, J. Cartera, a także w bibliotekach oraz archiwach w Columbia University, The National Archives w College Park i w Waszyngtonie. Jest stypendystą Kennan Institute for Advanced Russian Studies, Smithsonian Institution w Waszyngtonie, Salzburg Seminar, The Norwegian Nobel Institute w Oslo (instytucja doradcza Komitetu Pokojowej Nagrody Nobla). Byt profesorem wizytującym w SUNY at Buffalo (1992) oraz University of Rochester (2003). Jest autorem następujących publikacji: Polityka administracji Franklina D. Roosevelta wobec Związku Radzieckiego w latach 1933-1939, Kraków 1983; Polityka USA wobec ZSRR, 1933-1941, Warszawa 1987; Studia z dziejów stosunków amerykańsko-radzieckich w okresie II wojny światowej, Kraków 1989; The National Security Council i amerykańska polityka wobec Europy Wschodniej, 1945-1960, Kraków 1994; Bridge Building. Polityka USA wobec Europy Wschodniej w latach 1961-1968, Kraków 1996; Detente i amerykańska polityka wobec Europy Wschodniej, styczeń 1969-styczeń 1981, Kraków 2003; rozdział w Historii dyplomacji polskiej 1945-1989, Warszawa 2010; Department of State 1789-1939. Pierwsze 150 lat udziału w polityce zagranicznej USA, Kraków 2011. Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (14 VII 2003), Medal Komisji Edukacji Narodowej (2 VI 1993), medale UW, UMCS i UAM. Jest przewodniczącym krakowskiego oddziału PTSM i członkiem PTNP i PTH. Należy do Lions Club (Kraków-Stare Miasto).
W ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat na świecie wyginęło osiemdziesiąt procent motyli. Widok modraszka, polowca szachownicy czy pazia królowej staje się już dzisiaj rzadkością. Czerwończyk żarek i paź żeglarz również znikają z naszych łąk. Zabijają je pestycydy, nawozy sztuczne i uprawy monokulturowe. Niemiecki biolog ewolucyjny Josef H. Reichholf przestrzega przed zbliżającą się katastrofą ekologiczną, jednocześnie przybliżając fascynujący świat motyli. Podglądając je w naturze, opowiada o ich niezwykłych zwyczajach, śledzi ich cykl życiowy i tłumaczy, skąd się wzięły ich nazwy. Reichholf proponuje również konkretne rozwiązania, które mogą uchronić motyle przed wyginięciem, jak chociażby budowę w każdej gminie biotopów, czyli specjalnych siedlisk. Książka Motyle. Opowieści o wymierających gatunkach oprowadza nas po kolorowym królestwie tych pięknych, kruchych i bezbronnych zwierząt, których wkrótce może zabraknąć. Josef H. Reichholf, zoolog i biolog ewolucyjny, do 2010 roku kierował zbiorem kręgowców bawarskiego muzeum zoologii. Profesor Ekologii i Ochrony środowiska na Uniwersytecie technologicznym w Monachium. Laureat Treviranus-Medaille, najwyższego wyróżnienia dla niemieckich biologów, oraz nagrody Grüterów dla popularyzatorów nauki. W 2007 roku otrzymał Nagrodę im. Zygmunta Freuda za najlepszą książkę popularnonaukową przyznawaną przez Niemiecką Akademię Języka i Literatury.
Książka Grzegorza Nycza będzie ważnym wkładem w rozwój badań nad współczesnymi problemami bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych i głównych uczestników stosunków międzynarodowych, w tym Rosji i ChRL, jak i państw o dużych aspiracjach rozbudowy swego potencjału odstraszania, tj. Korei Północnej i Chin oraz Indii i Pakistanu, a ponadto Japonii, która mimo ograniczeń konstytucyjnych musi w coraz większym stopniu przejąć na siebie poprawę swego bezpieczeństwa. Bardzo ważne jest podjęcie naukowej analizy polityki Izraela uwikłanego w dramatyczny spór z krajami arabskimi zagrażający jego egzystencji. To państwo jak żadne inne musi korzystać z działań w obszarze odstraszania, co realizuje przez rozwój wyrafinowanych technologii obronnych i olbrzymią współpracę z USA. Monografia może być przydatna jako analityczny przegląd głównych spornych punktów rywalizacji strategicznej mocarstw i punkt wyjścia do analiz pozycji międzynarodowej USA budowanej dzięki arsenałowi odstraszania. Znajdzie wielu odbiorców wśród badaczy i studentów w obszarze bezpieczeństwa, stosunków międzynarodowych i historii stosunków międzynarodowych.Z recenzji prof. Andrzeja Mani
Antologia Rzeczowy świadek jest summą doświadczeń praktyczno-teoretycznych Kolektywu Kuratorskiego, nieformalnej wspólnoty akademickiej powołanej w 2015 roku przy Ośrodku Badań nad Kulturami Pamięci UJ. Publikacja przynosi rewizję kluczowej figury dyskursu pamięciologicznego – świadka. Stawiając pytanie o to, czy i na ile obiekty materialne (miejsca, przedmioty, rośliny) są w stanie świadczyć o dokonanej przemocy, grupa badaczy i badaczek krakowskich proponuje w istocie gruntowne przemyślenie obecności i swoistego życia rzeczy w kontekście wywołanych przez człowieka konfliktów wojennych i katastrof ekologicznych. Dzięki połączeniu koncepcji materialnego świadka z ideą dowodu rzeczowego autorzy uzyskują efekt oderwania przedmiotu od osoby ludzkiej i wyodrębnienia swoistej autonomii rzeczy, miejsca, krajobrazu. Katarzyna Grzybowska. Doktorantka w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych Wydziału Polonistyki UJ. Zajmuje się badaniem pamięci, zwłaszcza miejsc związanych z II wojną światową. Sylwia Papier. Doktorantka w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych Wydziału Polonistyki UJ. Zajmuje się performatywnym wymiarem świadectw Zagłady oraz związanymi z tym tematem projektami artystycznymi. Roma Sendyka. Pracuje na Wydziale Polonistyki UJ, prowadzi Ośrodek Badań nad Kulturami Pamięci. Zajmuje się teoriami badań literackich i kulturowych, w tym zwłaszcza badaniami nad kulturą wizualną i zjawiskami pamięci.
Crisis defines the present cultural moment. From the environment, through migration, to democracy, a continuous state of emergency engulfs us – so much so that crisis appears to be one of the few things not in crisis. The Post-Crash Decade of American Cinema: Wall Street, the “Mancession” and the Political Construction of Crisis focuses on two instances of this overwhelming trend: the latest masculinity crisis and what helped trigger it – the 2008 global financial crash. Looking at selected American cinematic texts of culture from the subsequent ten years, depicting both the causes of the crash and its victims, the volume offers answers to the questions: how has (popular) culture, in particular literature and film, responded to the greatest economic upheaval since the Great Depression, and what conclusions can be drawn from this response? Timely, interdisciplinary and in-depth, this analysis combines literary and cultural studies, as well as feminist criticism, gender studies and masculinities studies with research on the latest history of political economy to interrelate such diverse phenomena as capitalism, “Wall Street culture,” the “Mancession” myth, Donald Trump, pornography, patriarchy, neoliberalism, precarity, postfeminism, the fourth wave of feminism, the #MeToo movement, 9/11, home, housing studies, positive psychology, and happiness studies. Ultimately, the book problematises the very concept of “crisis,” elucidating it as a powerful political construct. Ewa Kowal is an Assistant Professor in the Department of Comparative Studies in Literature and Culture in the Institute of English Studies at the Jagiellonian University in Kraków, Poland. She is the author of The “Image-Event” in the Early Post-9/11 Novel: Literary Representations of Terror after September 11, 2001 (Jagiellonian University Press, 2012) and a series of articles devoted to post-9/11 literature and film. Her current project concerns cinematic, televisual and novelistic depictions of the 2007/8 global financial crisis and its aftermath. She is interested in feminist theory and criticism, gender studies, masculinities studies, happiness studies, housing studies, film and the visual arts.
Język umiera wtedy, kiedy ludzie przestają nim mówić.
Głęboko w lesie deszczowym w Papui Nowej Gwinei jest maleńka wioska Gapun, w której mieszka 200 osób. Tylko 45 z nich mówi rdzennym językiem tayap i z roku na rok jest ich coraz mniej. Antropolog kulturowy Don Kulick postanawia udokumentować proces wymierania tego języka. Zafascynowany światem gapuńczyków, na przestrzeni trzydziestu lat powraca do wioski kilkakrotnie, a jego życie splata się z życiem mieszkańców.
Owocem tych spotkań jest pełna humoru opowieść o ludziach, ich problemach, radościach i smutkach. Autor niczym lokalny przewodnik oprowadza nas po wiosce, pokazując, jak to jest być częścią mikrospołeczności i mieszkać w niedostępnym miejscu, wyciętym niczym szczelina w samym środku tropikalnego lasu deszczowego. Książka Kulicka to zarazem otwierające oczy spojrzenie na wpływ zachodniej kultury na najdalsze zakątki naszego globu, a także opowieść o tym, jak ów antropolog zdał sobie w końcu sprawę, że czas pożegnać się z wioską i jej mieszkańcami.
Pasjonująca, niezmiernie wnikliwa, a przy tym bardzo zabawna książka Śmierć w lesie deszczowym wprowadza czytelników w świat, który w obliczu potężnych zmian wciąż trwa, o krok od całkowitego zaniku.
„Jeśli pragniesz doświadczyć kultury całkowicie odmiennej od własnej bez konieczności ruszenia się z fotela (nie wspominając o kosztach podróży), to ta książka stanowi doskonały wybór.”
The Washington Post
„Niezwykły wyczyn – porywająca opowieść nie tyle o antropologu, ile o pewnym plemieniu, dla którego życie jest zawsze tu i teraz”.
Marilyn Strathern, autorka książki Before and After Gender
„Głęboko ludzka opowieść o pozornie egzotycznym, obcym miejscu, które w istocie nie jest wcale takie obce. Kulick bywa zabawny, liryczny, melancholijny, a przy tym zawsze spostrzegawczy i empatyczny”.
Carl Hoffman, autor książki The Last Wild Men of Borneo
Don Kulick – antropolog kulturowy pracujący na Uniwersytecie w Uppsali. Kieruje programem badawczym Engaging Vulnerability (Wyjść naprzeciw słabszym). Prowadził szeroko zakrojone antropologiczne badania terenowe w Papui-Nowej Gwinei, Brazylii i Skandynawii. Otrzymał liczne granty i tytuły honorowe, w tym Stypendium NEH oraz Stypendium Guggenheima. Autor i redaktor kilkunastu książek poświęconych między innymi antropologii tłuszczu i życiu transpłciowych prostytutek.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
