Studium Tożsamość niejednoznaczna jest pierwszym w Polsce naukowym opracowaniem twórczości literackiej i eseistycznej B. Fundoianu, rumuńskiego autora pochodzenia żydowskiego, znanego jednak częściej jako Benjamin Fondane. To próba opisania twórczości Fundoianu – poety, eseisty filozoficznego, dramaturga i krytyka literackiego – przez pryzmat dylematów tożsamościowych, które bezpośrednio bądź pośrednio wpływały na poglądy i wybory estetyczne autora. Podzielona na trzy rozdziały, odpowiadające okresom biografii twórczej Fundoianu i źródłom jego inspiracji, praca przynosi wnikliwą analizę najważniejszych aspektów ideowych i artystycznych tego pisarstwa. Świadoma faktu, że Fundoianu jest właściwie nieznany polskiemu czytelnikowi, autorka proponuje formułę wprowadzenia (prolegomena) do jego twórczości, starając się uchwycić to, co w niej najistotniejsze z punktu widzenia autorskiej refleksji filozoficznej w eseistyce oraz tematyki i stylu utworów literackich. Istotnym atutem publikacji jest imponująca bibliografia obejmująca całość dostępnej literatury krytycznej dotyczącej twórczości Fundoianu/Fondane’a, a także obszerne cytaty z eseistyki niemal nieznanego w Polsce pisarza oraz pojedyncze przekłady jego wierszy”.
Z recenzji dr. hab. Kazimierza Jurczaka
Recenzowany tom podejmuje ważny i aktualny temat, jakim jest crowdfunding finansowanie społecznościowe. Od kilku lat crowdfunding jest przedmiotem intensywnych badań prowadzonych z różnych perspektyw, przede wszystkim ekonomicznych, prawnych i medioznawczych. Patrząc na analizy tego zjawiska z perspektywy światowej, można stwierdzić, że wyniki badań publikowane są przede wszystkim w czasopismach naukowych i raportach branżowych, mniej jest natomiast publikacji książkowych o charakterze naukowym. Książki poświęcone crowdfundingowi ukazują się, ale mają przede wszystkim charakter poradnikowy. W tym kontekście propozycję przygotowaną pod redakcją Anny Pluszyńskiej i Anny Szopy należy oceniać jako publikację, która podejmując temat dyskutowanyna całym świecie wypełnia lukę na polskim rynku.Włączenie do tomu zarówno ogólnych artykułów przeglądowych, jak i tekstów empirycznych lub/i dogłębnie analizujących badane zjawisko jest atutem recenzowanego materiału. Książka powinna zainteresować z jednej strony badaczy i studentów, z drugiej zaś praktyków chcących poszerzyć wiedzę o finansowaniu społecznościowym. Dla tych pierwszych publikacja stanowić będzie dobre wprowadzenie do tematu crowdfundingu, pokazując kierunki badań i odsyłając do bogatej literatury przedmiotu. Dla tych drugich może stanowić kompendium wiedzy oraz dzięki zamieszczeniu studiów przypadku inspirację do rozwoju nowych kampanii crowdfundingowych.Z recenzji dra hab. Patryka Gałuszki
Marcin Karas przedstawia heliocentryczną teorię Kopernika jako wynik jego badań astronomicznych, które zostały ukierunkowane przez dogłębną znajomość poprzedzających go dwóch tysięcy lat rozwoju astronomii. Dla historyka filozofii niezwykle przekonująco brzmi teza Kopernika wyakcentowana przez Karasa, że to rozwój astronomii, nawarstwiające się obserwacje nieba, kolejne próby ich zobrazowania i opisania doprowadziły najpierw do zakwestionowania geocentryzmu, z powodu nierozwiązywalnych aporii tkwiących w tym modelu świata, a następnie podjęcia próby zbudowania innego, bardziej spójnego modelu kosmosu. Przy czym owa spójność dotyczy nie tylko wewnętrznej koherencji modelu, ale przede wszystkim jego lepszej adekwatności do poczynionych obserwacji i obliczeń. W świetle tej tezy Kopernik jawi się jako kontynuator wielkich filozofów i astronomów przeszłości, a zarazem wielki odkrywca i reformator ludzkiego obrazu świata. Dla znawcy nauki starożytnej i średniowiecznej nie tylko nie stanowi to paradoksu, lecz jest raczej potwierdzeniem trafności ustaleń autora: rozwój nauki nie dokonuje się skokowo, a tak zwane rewolucje naukowe są, owszem, dziełem geniuszy, takich jak polski astronom, ale przygotowywane są przez lata pracy naukowej poprzedzających ich badaczy, którzy potem, szczególnie w popularnej świadomości, giną w cieniu swoich wielkich uczniów (jak Wojciech z Brudzewa „ginie” w cieniu Kopernika). Wszystko to świadczy o wyjątkowości i oryginalności opracowania profesora Marcina Karasa.
Z recenzji prof. dra hab. Artura Andrzejuka, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Publikacja Marty Połeć Artyści uliczni polskich miast jest nie tylko niezwykle interesującą i zajmującą opowieścią o ulicznych artystach Polski, lecz także ważnym głosem nauk organizacji i zarządzania, podnoszącym tematykę sztuki popularnej, organizowania, twórczości i ekonomicznego radzenia sobie ludzi z obrzeży głównych nurtów działalności gospodarczej. Autorka ukazuje działalność kulturalną w przestrzeni miejskiej polegającą na występach ulicznych jako formę przedsiębiorczości artystycznej. Na podstawie długotrwałych i rygorystycznie przeprowadzonych badań etnograficznych przedstawia sylwetki ulicznych artystów głównie z pięciu wielkich miast Polski: Gdańska, Krakowa, Lublina, Warszawy i Wrocławia.
Książka podbudowana jest solidnie literaturą przedmiotu i stanowi istotne oraz wartościowe wypełnienie luki w naukach humanistycznych i społecznych, a szczególnie w zakresie nauk organizacji i zarządzania. Dla naukowca jest rzetelnym zapisem interesujących i dogłębnych badań, dla praktyka – cennym przewodnikiem po zjawisku występów artystycznych w przestrzeni miejskiej, a dla Czytelnika zainteresowanego tematyką artystów ulicznych może być wciągającą lekturą, zawierającą wiarygodny materiał przedstawiony w sposób przystępny (choć nie uproszczony), piękny i zachęcający do lektury.
Z recenzji prof. dr hab. Moniki Kostery,
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, Uniwersytet Linneusza, Szwecja
Marta Połeć – absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku zarządzanie oraz etnologia i Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie na kierunku zarządzanie kulturą i mediami. Obecnie doktorantka na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ w dziedzinie nauk humanistycznych. Laureatka III edycji przyznawanego przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego Diamentowego Grantu. W jego ramach od 2014 roku realizuje czteroletni projekt badawczy pod nazwą „Etnografia nieformalnej organizacji artystów ulicznych w Polsce”. Zainteresowania Autorki dotyczą przede wszystkim nauk o organizacji, etnografii, sztuki ulicznej oraz antropologii przestrzeni miejskiej.
Alister Cox, angielski zegarmistrz i twórca automatów, po tragicznej śmierci córki porzuca swoje rzemiosło i pogrąża się w rozpaczy. Szansę na wybawienie odnajduje w niespodziewanej propozycji sam cesarz Chin prosi go, aby przybył do Zakazanego Miasta i stworzył trzy zegary, jakich jeszcze świat nie widział. Gdy jednak Cox trafia na dwór, zaproszenie i szczodre obietnice wszechwładnego monarchy okazują się czymś innym.Cesarski zegarmistrz jest pełną maestrii powieścią o ojcowskiej miłości, wielkiej pasji i ambicji. To jednocześnie historia o zderzeniu odmiennych rzeczywistości Wschodu i Zachodu oraz o zetknięciu się zwykłego człowieka z władcą-bogiem, który pragnie stać ponad upływem czasu. Ransmayr tworzy zapierające dech w piersiach obrazy, snując jednocześnie filozoficzną refleksję nad upływającym czasem. Ta wyjątkowa powieść sprawia, że czas zdaje się płynąć inaczej.Autor, posługując się mocnym i eleganckim językiem, potrafi wczuć się w sytuację ludzi żyjących w odległej epoce. To prawdziwe dzieło sztuki.Frankfurter Allgemeine Zeitung
The main topic of the book is how to argue for formal epistemic norms of credence. The author advocates formal justificational pluralism, suggesting that it is reasonable to use various formal tools, e.g. different “scoring rules”, in arguments for synchronic and diachronic norms.
The author first examines various occasions on which modern formal epistemology fails to live up to its “formal” label. Among the topics considered next are: the Dutch Book Theorem and Arguments (which fails according to the author), a novel version of the Principal Principle, and a constructive approach to higher order probabilities. The author argues then that the best method for dealing with various belief update problems is that of minimizing inverse relative entropy, and defends the claim that for evaluating an agent’s credal state at a single moment the Brier Score seems to be the way to go.
Wroński’s results are unified by applying proper mathematical methods to different and yet interconnected aspects of key elements of currently ongoing debates about bayesian epistemology. The book is a research monograph on a technically and philosophically advanced topic. The work is not for the faint-hearted, but Wroński definitely succeeds at showing that this is rightly so. By approaching the problems in a good mathematical form Wroński shows that in formal philosophy the devil is often in the detail. And he has quite a lot to learn from Wroński.
Rafał Urbaniak, Associate Professor, University of Gdańsk
Leszek Wroński is an Assistant Professor at the Institute of Philosophy of Jagiellonian University in Kraków. His previous book, a study of the prospects of various formulations of the Common Cause Principle, was published as Reichenbach’s Paradise in 2014. He is mainly interested in formal epistemology and philosophy of probability, having authored and co-authored papers on probabilistic causality and the branching space-time theory. He sings in a vocal ensemble specialising in the Baroque period and leads one whose sole period of interest is the Renaissance.
Opierając się na własnych przeżyciach, autorka pokazuje, jak można radzić sobie z autyzmem w życiu codziennym. Alyson Beytien, konsultantka do spraw autyzmu i matka trójki dzieci z ASD, przedstawia wypróbowane sposoby postępowania, które można wykorzystać w domu, szkole i społeczności. U jej trzech synów zdiagnozowano różne zaburzenia ze spektrum autyzmu – od zespołu Aspergera, przez autyzm wysokofunkcjonujący, po „klasyczny” autyzm – dlatego doskonale rozumie ona szczególne potrzeby takich dzieci. Odkryła przy tym, co im pomaga, a co przeszkadza.
W książce przedstawiono szeroką gamę problemów i wyzwań, z jakimi mogą się spotkać rodzice dzieci ze spektrum autyzmu, między innymi specyficzny gust żywieniowy, echolalię czy kłopotliwe zachowania w miejscach publicznych. Każdemu rozdziałowi poświęconemu wybranemu zagadnieniu towarzyszy lista konkretnych technik i strategii postępowania. Zawarte w książce pomysły oraz wskazówki będą źródłem inspiracji i cennej wiedzy dla rodziców i wszystkich mających styczność z osobami z ASD.
„Alyson Beytien potrafi przemienić coś rutynowego w niesamowite i przekazywać ważne treści o życiu w sposób, który rezonuje i sprawia, że pozostają one z nami na dłużej”.
Diane Twachtman-Cullen, Ph.D., redaktor naczelna „Autism Spectrum Quarterly”
„Alyson wykonała fantastyczną robotę, tworząc książkę, która jest przyjazna dla rodzin i specjalistów – wszystko w jednym!”
Sharon Rettinger, rodzic
„Autyzm na co dzień napisała matka i specjalistka do spraw autyzmu. Książka łączy w sobie mądrość z poczuciem humoru, a także to, o czym wiemy, z praktycznymi zastosowaniami i poradami. Styl autorki przypomina spotkanie przy filiżance kawy z rodzicem w grupie wsparcia”.
Marty Murphy, osoba z autyzmem
Autorka podejmuje w pracy ważny, słabo rozpoznany i wrażliwy społecznie problem niedoskonałości menedżera, upatrując w nim czynnika istotnego dla sprawności organizacji, jak również na poziomie pojedynczego człowieka. Uznając za punkt wyjścia samą niedoskonałość, stawia tezę o potrzebie celowego, zaprojektowanego w skali całej organizacji, uwzględniającego wiele wymiarów oraz czynników wsparcia menedżera przez organizację. Poruszenie tego problemu jest ważnym elementem rozwoju nauk o zarządzaniu.
Podjęty temat jest ambitny intelektualnie, lokuje się w nurcie behawioralnym nauk ekonomicznych, w dyscyplinie nauk o zarządzaniu. Izabela Stańczyk rozpoczyna swoją monografię od rozpoznania problemu kompetencji oraz roli menedżera w osiąganiu sprawności przez organizację i dokonuje przeglądu literatury odnoszącej się do wsparcia organizacyjnego menedżerów. Na tej podstawie wyodrębnia sześć wymiarów wsparcia stanowiących autorski i znaczny wkład w rozwój nauk o zarządzaniu w dziedzinie nauk ekonomicznych, a dalej wskazuje na cztery grupy czynników wsparcia organizacyjnego menedżerów.
Prof. zw. dr hab. Wojciech Czakon
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
Publikacja Izabeli Stańczyk dotyczy strategicznego zarządzania zasobami ludzkimi w organizacji, a w szczególności wzmacniania potencjału menedżerów. Jest to problematyka istotna zarówno z punktu widzenia teorii, jak i współczesnej praktyki zarządzania. Wpisuje się ona także w główny nurt debat toczonych we współczesnych naukach o zarządzaniu. W przeglądzie literatury autorka wykazuje się wysokiej klasy umiejętnościami syntezy i teoretycznej refleksji. Przeglądowe tabele literaturowe ułatwiają zapoznanie się z badaną problematyką i wskazują na istniejące w literaturze luki.
Dr hab. Dominika Latusek-Jurczak, Prof. ALK
Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie
Praktycy i badacze szukający odpowiedzi na pytanie o efektywne sposoby działania współczesnych organizacji muszą stawić czoło licznym dylematom wynikającym z tempa i złożoności zmian w otoczeniu. Metody, narzędzia i działania, uważane dotychczas za skuteczne i przynoszące oczekiwane rezultaty, nie są już gwarancją sukcesu przedsiębiorstwa. Konieczna jest dyskusja dotycząca ich aktualności oraz — szerzej — kierunków rozwoju nauk o zarządzaniu.
W nurt tych rozważań wpisują się dociekania Autorów poszczególnych rozdziałów monografii, koncentrujące się na poszukiwaniach odpowiedzi na pytania o:
podstawy teoretyczne opisu zjawisk w dziedzinie zarządzania,
sposoby funkcjonowania współczesnych przedsiębiorstw,
konieczne zmiany w postrzeganiu menedżera i złożoności jego decyzji.
Zarysowana w monografii tematyka jest wielowątkowa i obszerna. Należy ją traktować jako próbę przybliżenia kierunków rozwoju nauk o zarządzaniu i dylematów z tym związanych, które powinny stanowić podstawę dyskusji obecnie i w przyszłości.
Autorki i Autorzy niniejszej publikacji opowiadają o roli dziedzictwa kultury we współczesnych muzeach i instytucjach sztuki, a także w organizacjach niekojarzących się bezpośrednio z kulturą, ale w których odgrywa ona ważną rolę w określaniu tożsamości i wyznaczaniu etosu. Większość Autorek i Autorów jest związana z Wydziałem Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego jako pracowniczki i pracownicy, doktorantki i doktoranci, studentki i studenci, ale do naszego wspólnego projektu dołączyli również badacze i badaczki z innych ośrodków, od Gdańska i Warszawy po Wielką Brytanię. Redaktorzy są pracownikami UJ, zajmują się zarządzaniem w kulturze w teorii, a Łukasz Gaweł – także w praktyce. W czasie wolnym są zaś pasjonatami kultury, dla których dzień bez teatru lub muzeum jest dniem straconym.
Wszystkie badania prowadzono za pomocą metod etnograficznych. Opisane przypadki zostały przedstawione w sposób jak najbardziej autentyczny i zbliżony do praktyki, z jednoczesnym zachowaniem dystansu i zaangażowania, co sprawia, że są żywe i wciągające dla Czytelnika, który może rozpatrywać różne warianty rozwiązań. Każdy rozdział zawiera opis przypadku oraz charakterystykę organizacji, ludzi, zwyczajów i sposobu, w jaki dorobek kultury przejawia się w każdym z opisywanych miejsc.
Oddając do rąk Czytelników pracę dotyczącą czerniaka błony naczyniowej i różnicowania łagodnych oraz złośliwych nowotworów wewnątrzgałkowych, autorki mają nadzieję, że jej lektura pozwoli na przybliżenie Koleżankom i Kolegom okulistom problemów związanych z diagnostyką i leczeniem tych potencjalnie groźnych dla życia nowotworów gałki ocznej.Książka jest poszerzona o prezentację przypadków klinicznych, co w zamyśle mailustrować problemy diagnostyczne oraz sposoby i wyniki leczenia czerniaka błony naczyniowej.AutorkiOgromne doświadczenie i wiedza Autorek oraz bogaty materiał ilustracyjny dotyczący histopatologii, obrazowania i leczenia umożliwiły opracowanie wyjątkowo cennego podręcznika. Wysokiej jakości zdjęcia zamieszczone w Atlasie pomagają w poznaniu i zrozumieniu patologii oraz zagadnień klinicznych guzów gałki ocznej.
Książka praktycznie i przystępnie pokazuje, jak skonstruować użyteczne klinicznie, dynamiczne opracowanie przypadku. Uczy, w jaki sposób analizować czynniki biologiczne, psychologiczne, społeczne, kulturowe, duchowe i rozwojowe, które mogą powodować problemy u pacjentów w wieku od 4. do 18. roku życia. Liczne przykłady ilustrują etapy tworzenia opracowania przypadku oraz wykorzystanie go do zaplanowania skutecznej, zindywidualizowanej terapii. Szczególną uwagę autorka poświęciła sposobom pokonywania najczęstszych trudności występujących na tym etapie terapii.Książka jest cennym źródłem wiedzy dla psychologów klinicznych pracujących z dziećmi i młodzieżą, opiekunów, pracowników społecznych, psychiatrów i pielęgniarzy psychiatrycznych. Omówiono w niej proces opracowania przypadku w różnych grupach wiekowych, z uwzględnieniem zróżnicowanych potrzeb przedszkolaków, dzieci w wieku szkolnym oraz młodzieży.Manassis łączy ogromne doświadczenie kliniczne z zaangażowaniem na rzecz opartej na dowodach praktyki psychiatrycznej. Ta książka powinna być obowiązkową lekturą dla wszystkich klinicystów, którzy chcą zapewnić optymalną terapię dzieciom i ich rodzinom.Mina K. Dulcan, MD, Department of Psychiatry, Robert and Anna H. Lurie Children's Hospital of Chicago and Northwestern University Feinberg School of MedicineTen kompleksowy i profesjonalny podręcznik zawiera wykresy, diagramy i opisy przypadków, które pomogą zarówno doświadczonym, jak i początkującym klinicystom stworzyć właściwe opracowanie przypadku.Robert D. Friedberg, PhD, dyrektor i wykładowca Center for the Study and Treatment of Arraous Youth, Pało Alto UniversityAutorka omawia:Zalety opracowania przypadku oraz podstawowe założenia koncepcyjnePozyskiwanie istotnych informacji. Kluczowe strategie stosowane podczas ocenyBiologiczne aspekty opracowania przypadku Psychologiczne aspekty opracowania przypadkuSpołeczne aspekty opracowania przypadkuAspekty duchowe i kulturowe w opracowaniu przypadkuProces opracowania przypadku oraz ogólne uwagi dotyczące przedszkolakówOpracowanie przypadku u dzieci w wieku szkolnymOpracowanie przypadku u młodzieżyPrezentacja wniosków z opracowania przypadku i implikacje dla terapiiZastosowanie opracowania przypadku do tworzenia planu terapiiTrudności związane z opracowaniem przypadku i monitorowanie postępuKatharina Manassis, MD, jest lekarzem psychiatrą i samodzielnym pracownikiem naukowym w Szpitalu Chorób Dziecięcych w Toronto, gdzie uczestniczy w realizacji Programu Leczenia Zaburzeń Lękowych u dzieci i młodzieży. Dr Manassis wykłada w Katedrze Psychiatrii Uniwersytetu w Toronto, pracuje także na Wydziale Rozwoju Człowieka i Psychologii Stosowanej Instytutu Badań Edukacyjnych w Ontario. Jest autorką ponad 70 prac naukowych, dwóch poczytnych książek dla rodziców oraz podręczników dla specjalistów w zakresie zdrowia psychicznego dzieci.
Artykuły zebrane w książce łączy zasada komplementarności czytania tekstów kultury, jak również interpretacyjnego drążenia każdego z nich. Znalazły się tu części poświęcone retoryce obrazu malarskiego i literackiego, filozofiom tekstów kultury, sposobom budowania iluzji w dziełach artystycznych, magiom: słów, detali, fraz poetyckich, form, linii i kolorów plastycznych.
Polonistyka w kontekście tradycji i nowoczesności, py- tania o aksjologię, metodologia odbioru narracji zarówno w tekście literackim, jak i malarskim, czy wreszcie kwestia literatury „trudnej” w edukacyjnym dyskursie – oto kolejne problemy, które przedstawiam.
W dawnych i nowych dialogach poszukuję odpowiedzi na zasadnicze pytania: kim jest pisarz, artysta?, jaki jest świat?, czy i w jaki sposób można odczytać zapieczętowane sensy, myśli oraz ulotne chwile wyobraźni dzieł kultury, sztuki, filozofii? Jak utrwalić „zobaczone” w poezji, a jak opowiedzieć historie „zapisane” w malarstwie.
Sztuka bliskiego budowania dialogu z dziełem literackim i plastycznym, a co za tym idzie – myślenie, czytanie, patrzenie, opowiadanie obrazów, które prowadzi do zrozumienia i przeżycia, to główna idea, na której zbudowana jest narracja tej książki.
ANNA PILCH – profesor tytularny, literaturoznawca, dydaktyk. Kieruje Katedrą Polonistycznej Edukacji Nauczycielskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka książek Kierunki interpretacji tekstu poetyckiego. Literaturoznawstwo i dydaktyka (2003, 2006), Symbolika form i kolorów. O krytyce artystycznej Stefanii Zahorskiej (2004), Formy wyobraźni. Poeci współcześni przed obrazami wielkich mistrzów (2010) oraz licznych artykułów w czasopismach i książkach zbiorowych. Zajmuje się
historią literatury XX i XXI wieku, analizą i interpretacją tekstów kultury (szczególnie poezji i malarstwa), współczesnymi systemami edukacyjnymi, metodologią odbioru narracji plastycznych w dydaktyce, „lekturą twarzy” literackich i malarskich, sztuką czytania ikonicznych i poetyckich obrazów w nowoczesnej polonistce.
Po latach 70. i 80. ubiegłego stulecia, kiedy zainteresowanie przemianami i rolą związków siarki było w zasadzie marginalne w porównaniu z innymi zagadnieniami biochemicznymi, w ostatniej dekadzie nastąpił gwałtowny rozwój badań w tym zakresie, na skutek czego ukazują się setki prac rocznie, mające na często przełomowe znaczenie dla dalszych badań w tym kierunku. Z tego względu uważam, że podjęcie inicjatywy kompleksowego opracowania zagadnień związanych z udziałem tioli w procesach biochemicznych jest ze wszech miar na czasie i potrzebne ze względów praktycznych.
Z recenzji prof. Dr. Hab. Włodzimierza S. Ostrowskiego
Książka jest adresowana do lekarzy, farmaceutów, biochemików i biologów, a także do bardziej wymagających i ambitnych studentów medycyny, farmacji i innych kierunków przyrodniczych. Spodziewamy się, że spotka się ona również zainteresowaniem przedstawicieli takich dziedzin, jak toksykologia środowiskowa, żywienie i biologia molekularna.
Animacja społeczno-kulturalna jako nowatorski sposób organizowania działalności społecznej i kulturalnej spopularyzowała się w Polsce z początkiem lat dziewięćdziesiątych XX wieku i stała się pewnego rodzaju odpowiedzią na dominującą w okresie PRL koncepcję scentralizowanego upowszechniania kultury. Innowacyjnością podejścia zafascynowani byli zarówno teoretycy, jak i praktycy działalności społeczno-kulturalnej, czego skutkiem stały się uruchomienie akademickich kierunków kształcenia w zakresie animacji, zmiana nazewnictwa wielu instytucji zajmujących się działalnością społeczno-kulturalną, a także organizacja rozlicznych spotkań służących wymianie doświadczeń praktyków czy refleksji teoretyków nad tym nowym zjawiskiem.
Autorka prezentowanej książki poszukuje odpowiedzi na pytanie o uwarunkowania rozwoju tej edukacyjnej strategii działalności społeczno-kulturalnej w naszym kraju. Na podstawie przeprowadzonych badań można wnioskować, że animacja w działalności kulturalnej w pierwszym dziesięcioleciu transformacji skierowana została na niekorzystną dla swego rozwoju ścieżkę, warunkowaną nikłym wsparciem procesu jej implementacji ze strony polityki kulturalnej państwa. Brak strukturalnego umocowania dziedziny doprowadził do tego, że jej rozwój opierał się na pojedynczych inicjatywach i działaniach, nie zaś na rzetelnie zaprojektowanym procesie profesjonalizacji.
„Rozprawa jest kompendium wiedzy na temat przemian w polityce kulturalnej i organizacji życia kulturalnego w naszym kraju lat powojennych, ze szczególnym wyeksponowaniem przekształceń okresu transformacji społeczno-kulturowej zainicjowanej wydarzeniami 1989 roku. (…) Na tle szczegółowego opisu tych zjawisk najbardziej wartościowe w jej warstwie treściowej wydaje się ukazanie licznych uwarunkowań opisywanego zjawiska. Owe uwarunkowania to stymulatory i bariery rozwoju animacji społeczno-kulturalnej w naszym kraju”.
Z recenzji prof. zw. dra hab. Tadeusza Aleksandra
W roku 1991 prof. Zbigniew Raszewski pisał o potrzebie podjęcia badań nad ikonografią teatralną i opracowania jej dokładnej dokumentacji. Studium Alicji Kędziory stanowi rzetelną realizację tego postulatu, ale przekracza tradycyjnie pojmowane granice dokumentacji. Zjawisko ikonografii zostało rozpatrzone – zgodnie z dyrektywami historyków sztuki – z różnych punktów widzenia, m.in. technologicznego, ekonomicznego, informacyjnego, kulturowego, socjologicznego, artystycznego. Powstała książka (… ) „stanowi próbę przybliżenia historii teatru poprzez jego wizualność, cechę jemu od zawsze immanentną, walor, który w drugiej połowie XIX w. zaczął się rozprzestrzeniać na różne sfery życia, niejednokrotnie zacierając ostro wcześniej wyznaczone granice”. (… ) to frapująca opowieść zarówno o historii czasopisma, które dotąd nie ma monografii, jak i o dziejach teatru. Opisując bowiem poszczególne gatunki ikonografii teatralnej, wskazując jej relacje z innym sztukami prezentowanymi na łamach czasopisma, charakteryzując różne formy teatralne, Autorka ukazuje z nowej perspektywy przemiany widowiska teatralnego w jednym z najciekawszych okresów jego dziejów.
Z recenzji prof. dra hab. Janusza Deglera
W roku 1991 prof. Zbigniew Raszewski pisał o potrzebie podjęcia badań nad ikonografią teatralną i opracowania jej dokładnej dokumentacji. Studium Alicji Kędziory stanowi rzetelną realizację tego postulatu, ale przekracza tradycyjnie pojmowane granice dokumentacji. Zjawisko ikonografii zostało rozpatrzone – zgodnie z dyrektywami historyków sztuki – z różnych punktów widzenia, m.in. technologicznego, ekonomicznego, informacyjnego, kulturowego, socjologicznego, artystycznego. Powstała książka (… ) „stanowi próbę przybliżenia historii teatru poprzez jego wizualność, cechę jemu od zawsze immanentną, walor, który w drugiej połowie XIX w. zaczął się rozprzestrzeniać na różne sfery życia, niejednokrotnie zacierając ostro wcześniej wyznaczone granice”. (… ) to frapująca opowieść zarówno o historii czasopisma, które dotąd nie ma monografii, jak i o dziejach teatru. Opisując bowiem poszczególne gatunki ikonografii teatralnej, wskazując jej relacje z innym sztukami prezentowanymi na łamach czasopisma, charakteryzując różne formy teatralne, Autorka ukazuje z nowej perspektywy przemiany widowiska teatralnego w jednym z najciekawszych okresów jego dziejów.
Z recenzji prof. dra hab. Janusza Deglera
Tadeusz Borowski nie był kobietą i nie wyraził kobiecego doświadczenia obozu koncentracyjnego – to stwierdzenie nie ma już znamion prowokacji. Nie ulega dzisiaj wątpliwości, że kobiece narracje lagrowe różnią się od męskich, a ponieważ wymagają do pewnego stopnia odmiennej, nie zaś „uniwersalnej” optyki interpretacji, wciąż stanowią niedoważony albo wyparty przedmiot badań.
Z jednej strony spośród wielu kobiecych doświadczeń niejako automatycznie na pierwszy plan wysuwają się te, które w zrozumiały dla każdego sposób łączą się ze sferą kobiecej psychobiologii (menstruacja, ciąża i poród, macierzyństwo, golenie włosów, przymusowa nagość), z drugiej jednak – ich interpretacyjna otwartość związana jest z ryzykiem ułatwionych wyjaśnień i wskazywania przykładów oczywistych, od dawna będących w czytelniczym obiegu.
Ze wstępu
Jeszcze 15 lat temu dyskusja o stanowieniu władzy w organizacji nie miała w Polsce zbyt wielkiego sensu. Dyktat funkcjonalistyczny był tak silny, że docierały do nas zaledwie forpoczty nowych trendów i paradygmatów w naukach o zarządzaniu. W ostatnich latach pojawił się jednak i zadomowił w tych naukach interpretatywizm, a teraz nadszedł czas także na postmodernizm. Wielogłos paradygmatyczny stał się faktem, choć oczywiście nadal dominuje podejście funkcjonalistyczne. Dlatego tym bardziej trzeba docenić pracę, która powstała w nurcie dopiero się w Polsce rodzącym, jak również tematykę, którą autor podejmuje.
Każdy dyrektor, który poważnie podchodzi do swoich zadań, powinien przeczytać ten tekst, pomyśleć nad badaniami autora. To cudowne lustro dla każdego kierującego, zostawiające przestrzeń do refleksji. Uważam, że przeprowadzone przez autora badania są niezwykle ciekawe i inspirujące.
Z recenzji dr hab. Ewy Bogacz-Wojtanowskiej, prof. UJ
Marcin Laberschek (ur. 1978) – doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie nauk o zarządzaniu; pracownik Katedry Zarządzania, Ekonomiki Mediów i Reklamy w Instytucie Kultury Uniwersytetu Jagiellońskiego; autor publikacji naukowych z zakresu zarządzania i marketingu w kulturze, mediach i reklamie. Jego zainteresowania koncentrują się na metodologii badań w zarządzaniu humanistycznym, zarządzaniu organizacjami prowadzącymi działalność kulturalną, symbolicznych i kulturowych wymiarach zarządzania, marketingu i reklamy, a także na nurcie marketingu krytycznego, postmarketingu i zarządzania na ponowoczesnym rynku.
Czy filozofia może być sensacyjna? Może. Max Stirner – niegdyś obrazoburczy, a dziś już tylko kontrowersyjny – wywołał niemałą sensację, publikując w 1844 roku swój egoistyczny manifest Jedyny i jego własność. Uważano go za ojca anarchizmu, prekursora nietzscheanizmu, egzystencjalizmu, psychoanalizy, feminizmu indywidualistycznego, demokracji liberalnej, poststrukturalizmu, a także satanizmu i faszyzmu. Jak to możliwe, że autorowi jednej książki nadano tak różne, przeciwstawne nieraz, miana? Czytany zazwyczaj pobieżnie lub znany z drugiej ręki, wciąż pozostaje na marginesie rozważań filozoficznych. Jaki sens ma przypomnienie tego autora w XXI wieku?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
