Wartościowa, ze wszech miar potrzebna książka autorstwa Anny Pekaniec została napisana z dużym zaangażowaniem i w sposób niezwykle interesujący. Autobiografki… to z pewnością ważna pozycja dotycząca dziejów kobiet w Polsce. Wyraźnie dochodzi tu do głosu umiejętność dociekliwego interpretowania tekstów autobiograficznych: diariuszy, pamiętników, listów. Monografistka kobiecego dokumentu osobistego, autorka książki Czy w tej autobiografii jest kobieta? (Kraków 2013) proponuje tym razem nowe tematy i nowe ujęcia, opisuje lektury i artystyczne fascynacje kobiet z przeszłości, ich sposób przeżywania chorób i starości, spojrzenie na życie rodzinne i zbiorowe. Przedstawia wizerunki matek i córek, ukazuje wyłaniające się z zapisków autoportrety. Warto zauważyć, że książka skierowana jest nie tylko do specjalistów, reprezentantów nauk humanistycznych, lecz także do wszystkich zainteresowanych autobiografiami i dziejami polskich kobiet żyjących w XIX i XX wieku. Z recenzji prof. dr hab. Anny Czabanowskiej-Wróbel Anna Pekaniec – absolwentka filologii polskiej i podyplomowych studiów z wiedzy o kulturze i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim, doktor literaturoznawstwa, historyczka literatury. Pracuje jako adiunkt w Katedrze Krytyki Współczesnej Uniwersytetu Jagiellońskiego, współpracuje z Ośrodkiem Badań Literatury Dziecięcej i Młodzieżowej. Przez wiele lat związana z redakcją „Nowej Dekady Krakowskiej”. Jej zainteresowania badawcze skoncentrowane są na kilku obszarach: teorii autobiografii i epistolografii (ze szczególnym uwzględnieniem literatury dokumentu osobistego obiet, również w aspekcie historycznym), historii literatury kobiet (głównie prozy i poezji) od XIX do XXI wieku, narracyjnych teorii tożsamości, feministycznej krytyki literackiej, historii literatury od Młodej Polski po współczesność. Prócz wskazanej w recenzji monografii opublikowała wiele tekstów w tomach pokonferencyjnych oraz artykułów w czasopismach naukowych, między innymi w „Pamiętniku Literackim”, „Wielogłosie”, „Ruchu Literackim”, „Er(r)go”, „Autobiografii”. Przemyślanka, mieszka w Krakowie
Autobiografia od dawna jest nie tylko „literaturą faktu”, dokumentarystyką, balansującą na granicy literatury i publicystyki, młodszą siostrą beletrystyki. Wzajemne wpływy powieści i autobiografii, „kariera autentyku” (termin Jerzego Jarzębskiego), powstawanie rozmaitych form hybrydycznych, niesłabnące zainteresowanie czytelników i czytelniczek mówią same za siebie. Kobieca odmiana „czwartego rodzaju literackiego” (propozycja Romana Zimanda) nie jest całkowicie ignorowana; takie stwierdzenie byłoby sporym nadużyciem. W historii literatury i historii autobiografii na dobre zadomowiły się dzienniki Zofii Nałkowskiej czy Marii Dąbrowskiej, listy Narcyzy Żmichowskiej, Elizy Orzeszkowej, Gabrieli Zapolskiej. Włączane w obręb dorobku pisarskiego autorek jako autonomiczne dzieła o wysokiej wartości literackiej, są pomocne nie tylko w ustalaniu szczegółów biograficznych, interpretacjach pozostałych utworów, referowaniu poglądów pisarek na sztukę, literaturę, historię, lecz także przy próbach rekonstrukcji osobowości, rozmaicie pojmowanych (auto)portretów piszących kobiet.
(fragm. Wstępu)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
