Podczas czytania ocenianej pozycji wyczuwa się ogromne zaangażowanie autorów w prowadzony wykład, co udziela się także czytelnikowi, tym bardziej że zagadnienia teoretyczne są tu od razu ilustrowane interesującymi przykładami z życia wziętymi i to bezpośrednio z praktyki zawodowej doświadczonych rzeczników prasowych kurii. Ks. prof. Robert Nęcek i ks. dr Rafał Kowalski podpowiadają, co powinni robić rzecznicy prasowi instytucji kościelnej, by nie tracili zaufania społecznego, a co najważniejsze – nie zaszkodzili nieprzemyślanym słowem wizerunkowi tych, których reprezentują.
Prof. dr hab. Kazimierz Wolny-Zmorzyński
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II
Niniejsza publikacja stanowi elementarną lekturę dla rzeczników prasowych instytucji kościelnych. Autorzy przelali swoje wieloletnie doświadczenie na karty książki. Jej rysem charakterystycznym jest znajomość środowiska ich pracy – wspólnoty Kościoła oraz mediów.
Ks. prof. nadzw. dr hab. Józef Kloch
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego
Robert Nęcek – kapłan archidiecezji krakowskiej, doktor habilitowany nauk społecznych, kierownik Katedry Edukacji Medialnej w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II. Konsultor Rady ds. Środków Społecznego Przekazu Konferencji Episkopatu Polski. W latach 2005–2016 rzecznik prasowy Archidiecezji Krakowskiej. Na wniosek Komisji ds. Nagród Rektorskich UPJPII rektor przyznał mu nagrodę za wybitne osiągnięcia dydaktyczne i organizacyjne (2010, 2017). Autor licznych artykułów naukowych w Polsce, Niemczech, Austrii, na Słowacji, w Hiszpanii i książek naukowych w Polsce i we Włoszech. Wyróżniony medalem Mater Verbi. W 2016 roku uhonorowany Złotą Odznaką św. Floriana Mazovia II klasy za wyjątkową skuteczność i kompetencje medialne. Laureat Feniksa Specjalnego 2017.
Rafał Kowalski – ksiądz archidiecezji wrocławskiej, doktor nauk teologicznych, adiunkt w Katedrze Komunikacji Religijnej Instytutu Nauk Społecznych Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Wykładowca homiletyki, teorii komunikacji i edukacji medialnej. Prowadzi ćwiczenia z alternatywnych metod rozwiązywania sporów oraz wykorzystania mediów w edukacji. Był zastępcą redaktora naczelnego Dolnośląskiego Pisma Katolickiego „Nowe Życie” oraz dyrektorem wrocławskiego oddziału „Gościa Niedzielnego”. Od 2013 roku dyrektor Wydziału Komunikacji Społecznej Wrocławskiej Kurii Metropolitalnej oraz rzecznik prasowy metropolity wrocławskiego, a od 2017 roku prezes Grupy Medialnej Johanneum.
Celem tej monografii jest przedstawienie problemów doskonalenia jakości zarządzania w szkolnictwie wyższym w Polsce w latach 2012–2018 na tle przebiegu wdrażania ustaleń procesu bolońskiego, budowy Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego, Europejskiej Przestrzeni Badawczej, wprowadzania zasad przyjętych w ramach Unii Europejskiej oraz scalania państw członkowskich na poszczególnych obszarach jej funkcjonowania. Książka stanowi kontynuację publikacji zatytułowanej Jakość zarządzania w szkołach wyższych (2012) i pracy naukowo-badawczej prowadzonej przez autora od 2000 roku.
Kolejne reformy szkolnictwa wyższego przeprowadzane w naszym kraju w swych założeniach i ambitnych planach miały zapewnić w pierwszym dwudziestoleciu XXI wieku poprawę jego funkcjonowania, w tym także doskonalenie jakości zarządzania w uczelniach publicznych i niepublicznych. W jakim stopniu zostały one zrealizowane? Nie ulega wątpliwości, że w omawianym okresie nastąpił w Polsce rozwój szkół wyższych, ale w innych krajach, i to nie tylko wysoko rozwiniętych gospodarczo, był on zdecydowanie szybszy. Dlatego też na listach czołowych światowych placówek edukacyjnych polskie uczelnie przesunęły się w dół, do kolejnej setki. Przyczyny tego stanu rzeczy oraz czynniki i propozycje doskonalenia jakości zarządzania w szkołach wyższych są przedmiotem zainteresowania niniejszej monografii.
Rozwój sił wytwórczych napędzający wzrost gospodarczy, zróżnicowany w poszczególnych krajach, wymaga dynamicznego rozwoju nauki i szkolnictwa wyższego oraz wdrożenia i modernizacji projakościowego systemu zarządzania w uczelniach publicznych i niepublicznych. Ciągłe doskonalenie jakości zarządzania to warunek rozwoju każdego państwa. Kwestia ta jest szczególnie ważna obecnie, zwłaszcza dla tych państw, które chcą się szybko zbliżyć do światowej i europejskiej czołówki krajów rozwiniętych gospodarczo. Niestety, w części szkół wyższych osoby i organy zarządzające nimi nie dostrzegają tego problemu. Bardzo duże znaczenie w przygotowaniu tej monografii miało określenie wybranych zależności i powiązań zachodzących pomiędzy jakością zarządzania a szeroko rozumianą jakością funkcjonowania polskich uczelni w okresie permanentnych reform organizowanych przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Monografia W kulturze wstydu? Wstyd i jego reprezentacje w tekstach kultury układa się w koherentną całość i stanowi wzorcowy przykład współpracy między uczonymi reprezentującymi różne dziedziny humanistyki. Rozmaite oblicza wstydu, analizy oraz interpretacje wybranych tekstów literackich i tekstów kultury przeplatają się w tej monografii ze sobą i wchodzą w szczególny rodzaj dialogu tworzącego wielopoziomową strukturę dyskursu na temat wstydu. To jeden z cenniejszych walorów omawianej książki, który z pewnością pozytywnie zaważy na jej recepcji i stałej obecności w pracach pojawiających się po jej wydaniu.
Bez wątpienia publikacja ta stanie się źródłem licznych cytowań i inspiracji dla badaczy, krytyków, a także studentów literaturoznawstwa i kulturoznawstwa zajmujących się problematyką wstydu w kulturze.
Z recenzji prof. dra hab. Adama Dziadka
Tytułowa „kultura wstydu” to zarówno kultura wywodząca się z tej emocji, jak i ujęcie różnych sposobów kulturowych form przeżywania wstydu. Oba ujęcia są ważne dla autorów poszczególnych tekstów, pokazują historyczną i geograficzną zmienność tych form, zwracając uwagę na cywilizacyjną rolę analizowanej emocji. Czytelnicy otrzymują książkę bardzo ważną, kompetentnie przybliżającą wybrane przykłady siły oddziaływania zachowań opartych na wstydzie, jak i wstydem się posługujących (problem zawstydzania), wskazującą na konieczność podjęcia tej tematyki przez innych badaczy z uwagi na jej istotny dla zrozumienia jednostkowych i zbiorowych reakcji charakter. Praca wypełnia lukę w polskich badaniach nad kulturowymi reprezentacjami emocji, pozwalając zarazem w innym świetle ujrzeć znane i mniej znane teksty kultury.
Z recenzji dr hab. Beaty Przymuszały
Sprawdzone narzędzie terapeutyczne redukujące ryzyko samobójstwa
Niniejszy podręcznik, opracowany na podstawie wieloletnich doświadczeń klinicznych i badań naukowych autora, przedstawia skuteczną metodę terapeutyczną CAMS, stosowaną przez specjalistów na całym świecie.
Metoda oceny i zarządzania tendencjami samobójczymi we współpracy z pacjentem (The Collaborative Assessment and Management of Suicidality, CAMS) ? dostosowana do potrzeb osób zagrożonych samobójstwem ? pozwala na skuteczną ocenę ryzyka popełnienia samobójstwa, stworzenie i realizację planu terapeutycznego oraz stabilizację stanu pacjenta. Podstawowe założenia metody to szacunek, empatia i uczciwość wobec pacjenta oraz umożliwienie mu ponownego zapanowania nad własnym życiem bez konieczności hospitalizacji.
Opracowana przez Jobesa procedura postępowania prowadzi do znacznej redukcji myśli samobójczych u pacjentów oraz obudzenia w nich nadziei, a także umożliwia identyfikację i poddanie dalszej terapii konkretnych czynników skłaniających ich do samobójstwa.
Poszczególne kroki przedstawionej w książce procedury zostały uzupełnione przykładami i opisami przypadków oraz materiałami, które można wykorzystać w trakcie pracy z pacjentem – w tym Kwestionariuszem oceny stanu pacjenta SSF-4. To obowiązkowa pozycja dla klinicystów i terapeutów pracujących z osobami ujawniającymi myśli i tendencje samobójcze oraz wszystkich specjalistów związanych z terapią behawioralną.
„Metoda ta skupia się na pacjencie i opiera na współpracy z nim – wielu klinicystów bardzo chciałoby pracować taką właśnie metodą. Mam nadzieję, że ta fantastyczna książka stanie się kamieniem węgielnym każdego programu szkoleniowego w różnych dziedzinach ochrony zdrowia psychicznego”.
Christine Moutier, MD, Amerykańska Fundacja Zapobiegania Samobójstwom
„Niewiele jest książek, które stanowczo polecam jako nieodzowną lekturę dla wszystkich klinicystów behawioralnych – to jest jedna z nich. Jobes zdołał podsumować trzydziestoletni okres płodnej klinicznej pracy badawczej w dziedzinie suicydologii, tworząc profesjonalny tom, napisany jak powieść, od której nie można się oderwać. Omówiona w tej książce metoda CAMS, oparta na wynikach badań naukowych, wielokrotnie uratowała życie ludzkie”.
Alan L. Peterson, PhD, ABPP, Amerykańska Rada Psychologii Profesjonalnej
Czym jest metamorfoza według Immanuela Kanta? Zmianą polityczną wraz z jej wszystkimi, często gwałtownymi przepoczwarzeniami, zupełnie tak, jak gdybyśmy obserwowali przemianę gąsienicy w motyla. Aby ta tematyka mogła zostać w pełni opisana, potrzebne są liczne rozstrzygnięcia na poziomie metodologicznym. Kantowskie podejście do zagadnienia zmiany rozpoczyna się bowiem od problemów związanych ze stosowaniem paradygmatów poznawczych, co prowadzi do postulatu uznania teleologiczności za uzupełniający sposób opisu rzeczywistości, do specyficznego rozumienia pojęcia organiczności, a także do zagadnienia relacji teorii i praktyki. Dodatkowo w niniejszej publikacji czytelnicy znajdą przypadki zastosowania tak sformułowanej teorii do konkretnych, praktycznych zagadnień. Książka stanowi próbę sformułowania tzw. teorii przemiany politycznej, która na podstawie przedstawionego materiału metodologicznego może być stosowana w odniesieniu do problemów napotykanych w praktyce życia politycznego.
Jakub Szczepański – adiunkt w Zakładzie Historii Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się zagadnieniami z zakresu historii filozofii nowożytnej, a także historii filozofii politycznej. Interesuje się również różnymi aspektami filozofii politycznej Immanuela Kanta. W roku 2009 opublikował Polityczną władzę sądzenia, a w 2017 Filozofię polityczną Immanuela Kanta. Publikował między innymi na łamach „Przeglądu Politycznego”, „Archiwum Historii Filozofii i Myśli Społecznej”, „Estetyki i Krytyki”, a także w wielu pracach zbiorowych.
Krytyka jako interwencja. Sztuka, pamięć, afekt to wybór tekstów Ernsta van Alphena przygotowany z myślą o polskich czytelniczkach i czytelnikach. Autor pokazuje w nich, jak sztuka i literatura zmieniają nasze myślenie o świecie i sposobach jego doświadczania. W tym ujęciu obie dziedziny tworzą swoiste laboratorium, w którym rozmaite sposoby myślenia i postrzegania przekształcają się pod naporem wyobraźni, ujawniając szczególnie bolesne i niepokojące obszary kultury. Van Alphena interesują praktyki kulturowe będące formami interwencji nie tyle w aktywistycznym sensie tego słowa (choć i aktywizm wchodzi w grę w niektórych analizowanych tu przypadkach), ile w takim rozumieniu tej kategorii, które widzi w niej siłę przekształcania życia intelektualnego, społecznego i politycznego. Holenderski badacz otwarcie przyznaje, że dzięki interwencjom, jakie liczni polscy twórcy XX i XXI wieku podejmowali w obrębie kulturowej i politycznej historii Europy, udało mu się rozwinąć i pogłębić własną praktykę krytyczną.
Ernst van Alphen – badacz relacji między modernistyczną i postmodernistyczną literaturą a sztukami wizualnymi, awangardą, pamięcią i traumą Zagłady. Pracował w Muzeum Boijmans Van Beuningen w Rotterdamie oraz na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Opublikował m.in.: Caught by History. Holocaust Effects in Contemporary Art, Literature and Theory (Stanford University Press, 1997), Art in Mind: The Contribution of Contemporary Images to Thought (University of Chicago Press, 2005), Staging the Archive. Art and Photography in Times of New Media (University of Chicago Press, 2014) oraz Failed Images: Photography and Its Counter-Practices (Valiz, 2018).
Kochanowski nieustannie podróżował, tak jak jego bohaterowie: Jan Baptysta Tęczyński, Krzysztof Radziwiłł „Piorun” i Apolliński ptak, za życia i po śmierci. Alpy, Królewiec, Kraków, Neapol, Paryż, Policzna, Padwa, Wenecja, Iłża, Adriatyk, Tatry, Sycyna, Wiedeń, Marsylia, Radom, Warszawa, Wilno, Antwerpia, Rzym i Radoszkowice. Północ, południe, Lublin i Zwoleń. Podróżował dla szlachetnych studiów i brudnego zysku, z ciekawości i konieczności, dla króla i Rzeczypospolitej, dla rodziny, przyjaciół i dla sławy, dla sprawiedliwości, zemsty i z miłości, na wojnę i sejm, i na własny pogrzeb. Tę przestrzeń podróży organizowały mu mapa i globus. Było to możliwe, ponieważ w czasach, kiedy żył, dokonała się rewolucja kartograficzna. Poezja Kochanowskiego, w której znajdziemy prawie wszystkie wymienione przed chwilą miejsca, nie tylko odzwierciedla ten proces, ale stanowi jego integralną część. I o tym jest ta książka.
Ze Wstępu
Celem książki jest ukazanie ogółu idei związanych z jogą w Polsce w okresie od końca XIX wieku do 1939 roku wraz z kontekstem, z którego wyrastała i od którego pozostawała zależna. Joga w Polsce, w omawianym okresie, pozostawała ściśle związana z zachodnimi tradycjami ezoterycznymi (m.in. teozofią, antropozofią, agni jogą, spirytyzmem) – one to wyznaczyły ramy rozumienia jogi, jej interpretacji i wreszcie tego, jak była wcielana w praktykę życia codziennego. Jednocześnie jednak to właśnie ów kontekst ezoteryczny sprawił, że na gruncie polskim joga została związana z bogatym zespołem motywów narodowościowych, patriotycznych, niepodległościowych oraz mesjanistycznych i millenarystycznych, które nadały jej specyficzny charakter.
Pierwsza część książki – „Konteksty ezoteryczne” – została w poświęcona omówieniu wybranych wątków o proweniencji ezoterycznej, inspirowanych nimi lub przetworzonych przez tradycje ezoteryczne, które miały zasadnicze znaczenie dla powstania polskich interpretacji jogi i które w tych wizjach albo pojawiają się w formie niezmienionej, albo – częściej – zyskały nową formę. Część druga – „Interpretacje” dotyczy ściśle jogi w Polsce w okresie tuż przed odzyskaniem niepodległości w 1918 roku do wybuchu drugiej wojny światowej. Nie jest to jednak historia jogi (rozumiana jako historia faktów), ale raczej historia idei i jej interpretowania – wypracowywania sposobów rozumienia jogi i wdrażania jej w praktykę.
Książka ma charakter pionierski – podjęta problematyka nie była dotychczas przedmiotem systematycznych badań, a wykorzystane materiały archiwalne, dotąd niepublikowane, dają wgląd w niepoznany najwcześniejszy etap historii jogi w Polsce. Książka będzie interesującą pozycją zarówno dla badaczy historii kultury polskiej przełomu wieków, jak i czytelników zainteresowanych dziejami jogi na Zachodzie.
Przedstawiając wybraną przez siebie problematykę Autorka wykazuje dużą erudycję i dobre przygotowanie warsztatowe. Książka jest napisana ładnym stylem literackim i może stanowić wartościową lekturę dla szerszego niż ściśle naukowe grona czytelników.
(prof. dr hab. Beata Szymańska)
Książka stanowi bardzo udane przedsięwzięcie wydawnicze – wśród licznych publikacji dotyczących kształcenia się w dorosłym życiu, w tym kształcenia się Polaków, nie ma tak kompleksowej analizy tego zagadnienia. Chodzi zwłaszcza o jednoczesne przedstawienie problemu od strony teoretycznej i empirycznej. W tym drugim przypadku zaproponowano wieloaspektowe ujęcie. Mamy bowiem do czynienia z analizą sposobów empirycznej identyfikacji zjawiska i z odpowiadającym jej podejściem metodologicznym. Obejmuje ono porównawczą analizę badań krajowych i międzynarodowych, określenie skali aktywności edukacyjnej dorosłych i jej struktury oraz identyfikację czynników determinujących poziom i formę kształcenia się. Uważam, że publikacja ta znajdzie wielu czytelników rekrutujących się nie tylko z grona badaczy – naukowców i studentów, lecz także polityków i urzędników szczebla centralnego i lokalnego, działaczy oświatowych oraz innych osób, które zajmują się działalnością edukacyjną osób dorosłych.
Z recenzji dr hab. Urszuli Sztandar-Sztanderskiej, prof. UW
Książka podejmuje ważną problematykę z pogranicza socjologii, ekonomii, pedagogiki i psychologii. Hasła w tytule „uczące się społeczeństwo” i „o aktywności edukacyjnej dorosłych Polaków” mają z jednej strony swoją historię, a z drugiej bardzo aktualny wymiar. Współcześnie to wiedza i jej wykorzystanie przez kwalifikacje (umiejętności) stanowią o potencjale rozwojowym i gospodarczym. Autorka podejmuje wysiłek znalezienia odpowiedzi na pytanie, czy można porównywać ze sobą badania międzynarodowe i krajowe, które są prowadzone na podstawie podobnych założeń, definicji i modeli wyjaśniających, ale różnią się na przykład językiem kwestionariuszy, a w konsekwencji sposobem zbierania danych. Nie mniej istotne – o ile nie najważniejsze – są pytania o trafność i rzetelność stosowanych w takich badaniach narzędzi pomiarowych (kwestionariuszy) i sposobów gromadzenia materiału. Czy nie dają one fałszywego obrazu, jeśli się znacząco różnią?
Z recenzji dra hab. Mariana Niezgody, prof. PWSW w Przemyślu
Doktor Barbara Worek, adiunkt w Zakładzie Socjologii Gospodarki, Edukacji i Metod Badań Społecznych Instytutu Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz ekspert Centrum Ewaluacji i Analiz Polityk Publicznych UJ. Doświadczenia badawcze zdobywała, uczestnicząc w polskich i międzynarodowych projektach dotyczących rynku pracy, pomiaru kompetencji i uczenia się przez całe życie. Autorka i współautorka publikacji na temat rynku pracy, kapitału ludzkiego, uczenia się przez całe życie, ewaluacji oraz licznych raportów badawczych. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się wokół metodologii badań, zagadnień rozwoju kapitału ludzkiego i analizy polityk publicznych. Od 2009 roku zaangażowana w badania Bilans Kapitału Ludzkiego.
Poradnik edukacyjny dla pacjentów w okresie okołooperacyjnym pomostowania aortalno-wieńcowego oraz późnej rekonwalescencji jest pierwszym tego typu zbiorem ważnych informacji dla pacjenta poddanego zabiegowi operacyjnemu na sercu, między innymi pomostowaniu aortalno-wieńcowemu (CABG).Poradnik ten w sposób prosty i przystępny przedstawia istotne dane dotyczące postępowania okołooperacyjnego oraz rekonwalescencji, podkreślając szczególnie bezpieczeństwo pacjenta w celu uniknięcia powikłań pooperacyjnych.Świadoma, odpowiedzialna współpraca z zespołem terapeutycznym gwarantuje sukces w postaci powrotu do zdrowia po wykonanym zabiegu operacyjnym oraz pełnienia dotychczasowych ról społecznych.Bożena Cygnarowicz mgr pielęgniarstwa, pracuje w Klinice Chirurgii Serca, Naczyń, Transplantologii i Mechanicznego Wspomagania Krążenia w Krakowskim Szpitalu Specjalistycznym im. Jana Pawła II.
Recenzowana monografia Katarzyny Guczalskiej z pewnością zawiera wiele celnych uwag i analiz, a podjęta tematyka niewątpliwie należy do ważkich. Ponadto w pracy tej znalazło się wiele wątków nowych na tle polskiej dotychczasowej literatury przedmiotu. Wielką zaletą dzieła jest omawianie elementów dyskursu feministycznego bez częstej u adherentek i adherentów myśli feministycznej egzaltacji i doktrynerskiego rozpalenia. Praca jest napisana ładnym i klarownym językiem Autorka formułuje myśli w bardzo precyzyjny sposób i dobrze panuje nad stylem. Narracja prowadzona jest w sposób rzeczowy i wyważony, pozwalający czytelnikowi samodzielnie ukształtować sobie zdanie na temat podejmowanych zagadnień.Z recenzji dr. hab. Piotra SzymańcaAutorka pracy postawiła sobie za cel przybliżenie sylwetki i poglądów politycznych jednej z bardziej wpływowych przedstawicielek współczesnego feminizmu i antyliberalizmu Carole Pateman. Zamiar ten jest ze wszech miar cenny, gdyż umożliwia polskiemu czytelnikowi zapoznanie się z głównymi wątkami twórczości tej radykalnej myślicielki. Niewątpliwą zasługą Katarzyny Guczalskiej jest drobiazgowe i analityczne omówienie poglądów Pateman oraz określenie ich mianem feminizmu antykontraktowego, który to termin najtrafniej oddaje stanowisko tej myślicielki. Można wyrazić przekonanie, że zdefiniowanie poglądów Pateman jako feminizmu antykontraktowego umożliwi innym badaczom dorobku Pateman przyjęcie perspektywy, pozwalającej na lepsze zrozumienie stanowiska autorki Kontraktu płci. Zaletą pracy jest także umieszczenie poglądów Pateman w szerszym kontekście filozoficzno-politycznym i pokazanie tej myślicielki jako znaczącej postaci we współczesnym dyskursie feministycznym.Z recenzji dr. hab. Dariusza JurusiaKatarzyna Guczalska filozofka, adiunkt w Katedrze Filozofii Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Zajmuje się filozofią społeczną i naukami o polityce. Istotną rolę w jej dorobku badawczym odegrały studia hegloznawcze. Autorka monografii Państwo jako dzieło sztuki. Piękno i wolność w filozofii Hegla (2010), Miłość i cnota polityczna. Rodzina i kobieta w filozofii Hegla (2002). Redagowała Zrozumieć Hegla (2009), współredagowała Wokół sporu komunitarian z liberałami (2016). Dała się poznać jako tłumaczka tekstów Wolfganga Welscha (2005). Autorka kilku recenzji i ponad dwudziestu artykułów akademickich dotyczących m.in.: liberalizmu, libertarianizmu, feminizmu, własności prywatnej, metafizyki, społecznej odpowiedzialności biznesu.
"Autor książki rozważa funkcje, jakie pełnią koncepcje „tego, co?boskie” w?obrębie teorii filozoficznej. Przedstawia wyjaśnienie hasła bóg filozofów . W?zaprezentowanym schemacie interpretacyjnym nazywa ono niepełniący funkcji religijnych „rodzaj” koncepcji boskości, podporządkowany poszukiwaniom teoretycznym. Dążenie do? zdobycia orientacji w?świecie za?pomocą teorii objaśniającej porządek rzeczywistości łączy się z?tendencją do?wprowadzania – obok innych kategorii podstawowych – odmiennych od?religijnych formuł boskości. Pojawiły się one już w?myśli presokratyków. Abstrakcyjne i?metaforyczne koncepcje boskości Platona, Arystotelesa i?Plotyna różniły?się od? religijnych, antropomorficznych, tradycyjnych wyobrażeń świata grecko-rzymskiego. W?późnym antyku i?średniowieczu, po?przekroczeniu progu epokowego, teologiczne, religijne koncepcje „tego, co? boskie” zdominowały starożytne formuły filozoficzne. Podporządkowane wizji judaizmu, chrześcijaństwa i?islamu, występują w?metaforyce połączonej z? religijnymi przedstawieniami Boga. W? myśli nowożytnej, w?wyniku „rewolucji kopernikańskiej”, gdy wraz?z?odkryciami naukowymi pojawiła się mechanicystyczna wizja natury, a?zarazem nasiliły się spory religijne wewnątrz chrześcijaństwa, doszło do?wyraźnego wyodrębnienia się różnych koncepcji określanych mianem boga filozofów . Formuły boskości deklaratywnie odrębne od?religijnych?pojawiły? się wówczas w? licznych teoriach filozoficznych i? naukowych. Wzorcową przedstawił Spinoza w?postaci koncepcji Deus?sive Natura . Metaforyczne, odmienne od?religijnych ujęcia boskości wraz ze?zmiana mi epokowymi pełniły swoją podstawową funkcję, gwarantując – zależnie od?potrzeb teorii – ład kosmosu, natury bądź historii przedstawiony w?rozważaniach filozoficznych. Ich dzieje rzucają światło na myśl europejską i?jej przemiany. "
Z?recenzji dr. hab. Dariusza Jurusia
Książka Doroty Gil jest na gruncie polskiej slawistyki pierwszą tak obszerną prezentacją serbsko-czarnogórskiej kulturosfery stanowi poważną i obiektywną propozycję oglądu skomplikowanego, wielowymiarowego, a przy tym wciąż aktualnego problemu tożsamościowego wyrastającego z niejednoznacznych historycznych, politycznych, religijnych i kulturowo-społecznych tradycji oraz relacji obu narodów południowosłowiańskich. Autorka w sposób klarowny ukazuje genezę, rozwój, adaptację i instrumentalizację wielu różnych koncepcji i konstrukcji etnokulturowych, zwracając uwagę na dominujące, jak również poboczne procesy ewolucji i mobilizacji, kreowania, kodyfikowania i mistyfikowania serbskiej i czarnogórskiej tradycji.Rozprawa ma wszelkie cechy zasobnego kompendium wiedzy,interdyscyplinarnego studium w sposób znakomity łączącego oraz porządkującego wiele zagadnień opisanych wedle klucza identyfikacji historycznej, narodowej i religijnej. Dorota Gil podjęła się niełatwego zadania nie tylko rozpoznania złożonej kwestii kształtowania się południowosłowiańskich tożsamości, ale też ich weryfikacji na poziomie konstruktów narodowych w dużej mierze tkwiących w okowach mitologicznych, ideologicznych oraz imagologicznych, których jądrem jest niezwykły leksykon mitologemów, ideologemów i oryginalnych kulturowych wyróżników własnej podmiotowości.
Praca dotyczy pięciu sezonów teatralnych, które przypadły na przełomowy i burzliwy pod każdym względem czas: w teatrze na placu św. Ducha następowali po sobie trzej ambitni dyrektorzy (Tadeusz Pawlikowski, Lucjan Rydel, Adam Grzymała-Siedlecki), wybuchły wojna światowa i kryzys ekonomiczny, które rzutowały na losy teatru, ważyły się losy zarówno sceny (jej modelu finansowo-administracyjnego), jak i państwa polskiego. Już sama specyfika wspomnianego okresu przemawia za tym, by baczniej przyjrzeć się życiu teatralnemu. Tym bardziej że Autor przyjął słuszną zasadę włączenia do wykazu repertuarowego, obok regularnych spektakli Teatru im. Juliusza Słowackiego, także innych artystycznych przedsięwzięć, którymi żył Kraków i którym gościny udzieliła scena. […] Dzięki temu obraz życia teatralnego i kulturalnego miasta jest pełniejszy, bardziej wiarygodny, a przy tym niejednokrotnie zaskakujący.
Z recenzji wydawniczej dr hab. Doroty Jarząbek-Wasyl
Prof. dr hab. Jan Michalik – jeden z najwybitniejszych polskich badaczy teatru XIX i XX wieku, historyk scen krakowskich (w szczególności) i galicyjskich (w ogólności), badacz dramatu i sztuki aktorskiej, inscenizacji, wreszcie teatru jako instytucji. Zajmował się teatrem włościańskim w Galicji, a także teatrem amatorskim, teatrem żydowskim, kabaretem oraz muzyką w teatrze. Był nauczycielem i opiekunem wielu obecnych naukowców. Dokonania Profesora Seniora nie oznaczają bynajmniej, że Jan Michalik osiadł na laurach: jest wciąż czynny naukowo, nieustannie uzupełnia luki badawcze polskiej teatrologii – niniejsze opracowanie jest jednym z wielu na to dowodów.
Monografia Bożeny Gierat-Bieroń stanowi niezwykle rzetelne i całościowe opracowanie analizujące genezę włączenia polityki kulturalnej do działań Wspólnot/Unii Europejskiej, debatę nad tą kwestią i proces decyzyjny z nią związany oraz jej realizację i instrumenty temu służące. Praca z pewnością nie powiela ustaleń żadnej polskojęzycznej publikacji poświęconej tej tematyce, a tym samym na pewno zajmie zasłużone miejsce wśród pozycji z zakresu studiów europejskich.Z recenzji dr hab. Anny Pacześniak, prof. Uniwersytetu Wrocławskiego
Pasjonujący thriller psychologiczny z dylematem moralnym w tle
Neurochirurg Ejtan Grin wiedzie perfekcyjne życie szczęśliwego męża i ojca. Pewnej nocy, wracając do domu po wyczerpującym dyżurze, potrąca człowieka. Widząc, że mężczyźnie – imigrantowi z Afryki – nie można już pomóc, ucieka z miejsca wypadku. Gdy następnego dnia do drzwi zapuka żona ofiary z jego portfelem w ręku, Ejtan rozpocznie rozpaczliwą walkę, by ratować swoją rodzinę i reputację. Ceną za milczenie kobiety nie będą jednak pieniądze, lecz coś, co zburzy jego uporządkowane życie.
Budząc lwy to trzymająca w napięciu powieść o poczuciu winy, wstydzie i pożądaniu, opowiedziana z kilku punktów widzenia. Gundar-Goshen po mistrzowsku oddaje moralne rozterki swoich postaci, precyzyjnie opisując ich skomplikowaną psychikę. Jednocześnie odsłania przed czytelnikami problemy współczesnego Izraela, które rzadko znajdziemy w literaturze współczesnej.
W 2017 roku książka otrzymała prestiżową brytyjską nagrodę Jewish Quarterly-Wingate Prize.
Gundar-Goshen umiejętnie łączy fabułę thrillera z pogłębionym portretem psychologicznym bohaterów. – „The New York Times Book”
Ta powieść wytrąca z poczucia samozadowolenia, trzymając w napięciu do ostatniej strony. – „The Wall Street Journal”
Gdyby istniała nagroda dla najlepszego pierwszego zdania powieści, Gundar-Goshen z pewnością by ją otrzymała. Budząc lwy to książka odważna i zaskakująca. – „Financial Times UK”
Wstrząsająca. – „Harper’s Bazaar”
Gęsty thriller moralny. Kolejne zwroty akcji przyprawią czytelników o palpitacje serca. Ma się wrażenie, że książka za chwilę stanie w płomieniach. – „Kirkus Reviews”
Dla każdego, kto wierzy w magię słowa pisanego. – Bookreporter
Trzymająca w napięciu. Takich zwrotów akcji nie powstydziliby się autorzy najlepszych thrillerów. – „The Sunday Times UK”
Ayelet Gundar-Goshen (ur. 1982) skończyła psychologię kliniczną na Uniwersytecie Telawiwskim. Pracowała dla izraelskich organizacji działających na rzecz praw człowieka. Jest również cenioną scenarzystką. Za swoją pierwszą powieść otrzymała prestiżową nagrodę Sapira dla najlepszego debiutu. Prawa do Budząc lwy sprzedano do dziewięciu krajów.
Autorki skupiły się na tożsamości trzech pokoleń mieszkańców polskiej Orawy. Swoje badania zbudowały wokół problemu konstruowania i przekraczania granic istniejących w świadomości i praktykach kulturowych jej mieszkańców. W książce pojawiają się treści do tej pory nieopracowane i niepublikowane, oparte na pamięci oraz postpamięci osób uwikłanych w wydarzenia burzliwego dla Orawy XX wieku. Zachowanie i rozpowszechnienie zebranego materiału ma szczególną wartość, gdyż stanowi on zapis ważnego i niezwykle ulotnego elementu kultury niematerialnej - wspomnień naocznych świadków wydarzeń. W publikacji podjęto unikatowy temat badawczy i wszechstronnie go omówiono. Zaprezentowano nowe ujęcie badań ziemi pogranicza oraz tematyki zróżnicowanych granic, które występują w kulturze Orawy. Autorki znakomicie wykonały zadanie - brak podobnych opracowań kulturoznawczych tego regionu. To bardzo cenna praca.Prof. dr hab. Zbigniew PasekAnna Filimowska i Natalia Krygowska podjęły się ambitnego zadania i od razu trzeba zauważyć, że podjęty trud okazał się owocny. Za tym, że Moja chata z kraja to cenne opracowanie, przemawiają trzy względy: tematyka, sposób jej ujęcia i sformułowane wnioski.Dr hab. Julian Kwiek, prof. AGH
Zarządzanie w sektorze kultury. Między teorią a praktyką podejmuje kwestie teoretycznych i praktycznych analiz dotyczących zarządzania instytucjami i organizacjami sektora kultury. Celem książki jest zaprezentowanie interdyscyplinarnego podejścia do tego tematu, z naciskiem na uwzględnienie tzw. miękkich problemów i kompetencji w działaniach instytucji kultury. Naszym zdaniem dzięki ujęciu zarządzania w sektorze kultury z różnych perspektyw można ujrzeć badany problem wielostronnie. Pozwala to nie tylko na ich wzajemne uzupełnienie, ale także na wniesienie nowej jakości w nauce. Autorami poszczególnych rozdziałów są zarówno doświadczeni badacze i praktycy działający w sektorze kultury, jak i adepci kierunku zarządzania kulturą, niektórzy od lat pracujący także w instytucjach kulturyPrezentowane w niniejszej monografii artykuły to w przeważającym stopniu materiały przygotowane dla teoretyków i praktyków sektora kultury oraz absolwentów studiów z zakresu zarządzania kulturą. Wyłaniająca się z ich badań i analiz sytuacja sektora kultury w Polsce, postrzegana w zdecydowanej większości przez studia przypadków, to nie tylko żywy obraz stanu i procesów zachodzących w instytucjonalnym i pozainstytucjonalnym wymiarze kultury, ale również wizerunek jej pojmowania przez wykształconych specjalistów tej nadal młodej specjalności naukowej
Czy dotyk to temat, którego lepiej nie „dotykać”? Już nie!
Zmysł dotyku, tak często przez nas niedoceniany, to prawdziwy majstersztyk natury. Jego receptory znajdują się niemal wszędzie: nie tylko w skórze, lecz także w tkance łącznej, śluzówce, mięśniach, ścięgnach czy stawach. Codziennie doświadczamy jego wpływu na nasze życie, utrzymując pionową postawę, odganiając natarczywą muchę czy mimowolnie dotykając twarzy, by obniżyć poziom stresu.
Martin Grunwald to kierownik jedynego w Europie laboratorium zajmującego się zmysłem dotyku. W książce Homo hapticus dowodzi, że zmysł ten jest o wiele ważniejszy niż słuch, węch czy smak – okazuje się wprost niezbędny do naszego przeżycia biologicznego. Obrazowo opisuje fascynujący proces powstawania wrażeń dotykowych i spektrum problemów oraz zagadnień związanych z dotykiem. Bóle fantomowe, techniki masażu noworodków, kwestia kontaktu fizycznego w różnych kręgach kulturowych, projektowanie marki haptycznej pozwalającej rozpoznać przedmiot za pomocą dotyku – to tematy, którymi obecnie zajmują się na całym świecie naukowcy, lekarze, konstruktorzy i marketingowcy.
Nie możemy więc czuć się dotknięci, widząc narodziny nowego gatunku: homo sapiens hapticus.
Czy wiesz, że:
rekonwalescencja przebiega szybciej, jeśli na chwilę przed operacją lekarze i pielęgniarki przyjaźnie pogłaszczą pacjenta;
nieprzytulane dzieci gorzej się rozwijają;
ciepłe ręce zwiększają nasze szanse na sukces podczas rozmowy o pracę;
cięższe przedmioty są według naszej oceny cenniejsze.
"Jest z nami niemal od samego początku i opuszcza nas jako ostatni. Pomaga w ocenie sytuacji oraz innych ludzi. Oddziałuje na granicy świadomości albo całkiem podświadomie. Przynosi ulgę lub dostarcza cierpień. Dotyk - najczęściej pomijany ze wszystkich zmysłów - doczekał się wreszcie swojego „złotego wieku”. Poznajcie go lepiej dzięki tej książce.”
Marta Alicja Trzeciak - dziennikarka naukowa, autorka książek popularnonaukowych
Są takie książki, które powinny od razu znaleźć się na liście lektur.
„Die Presse”
Pasjonująca lektura, z której dowiemy się wiele na temat zmysłu dotyku.
„WA Nachrichten”
Książka otwierająca ekscytujący świat przed czytelnikami, którym przybliża nową wiedzę o ciele. Gorąco polecam.
„bibliotheksnachrichten”
Ta książka w zrozumiały sposób wyjaśni laikowi, jak bardzo dotyk wpływa na wszystkie sfery życia człowieka.
„Sächsische Zeitung”
Martin Grunwald jest niemieckim psychologiem. Założyciel i kierownik Laboratorium Haptycznego na Uniwersytecie w Lipsku. Jest to jedyna tego typu w Europie jednostka badawcza zajmująca się kompleksowym badaniem neurologicznych, biologicznych i psychologicznych aspektów dotyku. Wydana w 2008 roku książka Human Haptic Perception jego autorstwa to kanoniczna pozycja w badaniach nad dotykiem.
„Tom Granit i tęcza… stanowi próbę monograficznego ukazania dzieła Józefa Czapskiego oraz samego autora jako malarza, pisarza, myśliciela i organizatora życia kulturalnego na emigracji. Jeśli wziąć pod uwagę fakt, że dzieło to jest opisane do tej pory bardzo fragmentarycznie, to trud zebrania autorów, którzy z różnych stron oglądają i analizują dorobek Czapskiego oraz jego sposób myślenia i komunikowania się ze światem, zasługuje na najwyższe uznanie.
Układ poszczególnych części daje możliwość stworzenia interesującego i wieloaspektowego wizerunku artysty oraz człowieka, pozwalając czytelnikom na zbudowanie spójnego portretu z rozproszonych w różnych źródłach informacji. Z tak skomponowanej całości wyłania się jeszcze jeden emigrancki los, biografia i doświadczenie wielkiego humanisty”.
Z recenzji prof. dr hab. Ewy Jaskółowej
Osobowości i dzieła Józefa Czapskiego – bogatej, wielowątkowej, różnorodnej – nie sposób ująć i zamknąć w wąskiej, jednorodnej formule, stąd cztery kategorie czy tropy, które budują i oświetlają jego sylwetkę artystyczną oraz wizerunek osobisty. Zaproponowane w monografii obszary tematyczne – patrzenie, czytanie, spotkania i pamięć – są tylko próbą scalenia dorobku, który wymyka się takim zabiegom, wyraźnie broni się przed nimi, łącząc wątki osobiste i twórczość w jedno dzieło – dzieło życia, tak że jawi się ono jako "granit i tęcza".
Badania nad uczestnictwem w historii Czapskiego, jego biografią, twórczością pisarską i malarską pozwalają spojrzeć na tę wybitną postać jako na konsekwentną, suwerenną, rzadko spotykaną tak złożoną osobowość. Niniejszy tom daje szeroki ogląd jego życia i dzieł. Spotkali się w nim literaturoznawcy – teoretycy i dydaktycy, historycy sztuki, historycy oraz muzealnicy, którzy razem tworzą jednorodność w różnorodności. Mamy pewność, że ułożone w tej monografii teksty oddają wyjątkowość każdej z wypowiedzi.
Anna Pilch i Anna Włodarczyk
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
