Książka pod redakcją Eriki Lehrer i Romy Sendyki jest wynikiem akademickiej interwencji w przestrzeń Muzeum Etnograficznego w Krakowie (MEK). Opisuje pojedynczy projekt, który jednak kryje w sobie wiele wymiarów istotnych dla przeformułowania nie tylko idei muzeum, ale też akademii. Refleksja akademicka ma tu charakter „poziomy”, angażujący studentki na równi z wykładowczyniami, co znajduje swoje odzwierciedlenie również w publikacji – to rzeczywiście działanie kolektywne. Jednocześnie projekt jest wzorcowym przykładem na to, jak z myślenia wynika działanie, które następnie znów poddawane jest refleksji. W rezultacie dokonuje się rzeczywiste połączenie teorii z praktyką oraz włączenie uniwersytetu w tkankę społeczną w tej mierze, w jakiej muzea mówią o społeczeństwach, do których są adresowane. W perspektywie akademickiej z kolei projekt proponuje nową formę badania oraz przedstawiania wiedzy akademickiej. Myślenie muzeum staje się tutaj, zgodnie z zapowiedzią, nie tylko refleksją o instytucji i jej krytycznym oglądem, ale myśleniem o otaczającym świecie i prawach oraz tożsamościach jego mieszkanek i mieszkańców.
Dr hab. Iwona Kurz, Uniwersytet Warszawski
Roma Sendyka pracuje w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych Wydziału Polonistyki UJ, prowadzi Ośrodek Badań nad Kulturami Pamięci. Zajmuje się teoriami badań literackich i kulturowych, w tym zwłaszcza badaniami nad kulturą wizualną i zjawiskami pamięci.
Erica Lehrer profesorka na Uniwersytecie Concordia w Montrealu. Antropolożka kultury i kuratorka, wykłada na Wydziale Historii. Dyrektorka Curating and Public Scholarship Lab (CaPSL), zajmuje się kwestiami etnografii eksperymentalnej oraz teoriami i praktykami muzeologii krytycznej.
Seria Wystawianie teorii prezentuje teorię z obszaru humanistyki i nauk społecznych w nowy sposób. Zaawansowane ujęcia teoretyczne są przymuszane do negocjacji z polem pozauniwersyteckim. Wiedza specjalistyczna ujawnia się i prezentuje publiczności szerszej niż zwykle, wchodzi w reakcję z dyskursem publicznym, wizualnym, artystycznym, muzealnym. Seria wyrasta z praktyk interdyscyplinarnego zespołu kuratorskiego, który wykorzystuje język wizualny wystawy i muzeum do otwartego i wielomedialnego dyskutowania kwestii podejmowanych zazwyczaj w trybie seminaryjnym i formie tekstowej.
Brentano i jego Arystoteles. Szkic o relacji Bóstwo–człowiek to obszerne, wnikliwe opracowanie poglądów Brentana na relację Bóg–człowiek, wziętych tak jak prezentują się one w dziełach poświęconych Arystotelesowi. Gdy w jakimś historycznym opracowaniu czytamy o Brentanie, to poznajemy go głównie jako tego, który wprowadził do filozofii współczesnej tematykę intencjonalności, dalej – jako jednego z ojców psychologii rozumianej jako samodzielna dyscyplina naukowa, wreszcie jako nauczyciela Husserla. W bardziej wnikliwych analizach historycznych wskazuje się na to, że całe filozoficzne podejście Brentana ukształtowało się w opozycji do idealizmu niemieckiego, w wyraźnym nawiązaniu do stylu filozofowania Arystotelesa. Czasem przeczytamy, że było to pokłosie jego scholastyczno-arystotelesowskiego wykształcenia. Rzadko jednak jesteśmy świadomi, że większość prac, które Brentano samodzielnie opublikował, dotyczy właśnie filozofii Stagiryty. Ma to z pewnością związek z hiperkrytyczną postawą, jaką Brentano miał wobec publikacji swoich idei. W konsekwencji wiele z tego, co opracowywał, pozostało w manuskryptach. Kiedy więc weźmiemy pod uwagę również te nieopublikowane prace, wówczas proporcja prac poświęconych Arystotelesowi przestaje być tak szokująca, a oprócz tego zauważamy jeszcze jeden ciekawy aspekt. Okazuje się mianowicie, że bardzo wiele z pomysłów, które Brentano sformułował w swoich opublikowanych bądź niepublikowanych pismach, krystalizuje się w jawnej lub ukrytej dyskusji z poglądami Filozofa. Omawiana książka jest więc ważna nie tylko jako historyczna analiza poglądów pewnego znanego filozofa na temat poglądów
innego znanego filozofa, lecz także jako klucz – lub przynajmniej jego część – do zrozumienia filozofii samego Brentana.
Z recenzji prof. dr. hab. Arkadiusza Chrudzimskiego
Monografia na temat brytyjskiego komputera 8-bitowego ZX Spectrum została napisana z perspektywy demosceny, czyli użytkowników i twórców, którzy skupiają się na możliwościach platformy. Demoscena ZX Spectrum rozwinęła się głównie w Rosji, Polsce, Czechach i Słowacji, stąd zaprezentowany w książce punkt widzenia nie obejmuje oficjalnej historii komputera, ale narrację lokalną. Badaniu zostały poddane procesy „przejęcia” zachodniej platformy głównie przez rosyjskich użytkowników, czyli jej masowe klonowanie.
ZX Spectrum to platforma znana z wielu ograniczeń sprzętowych, pokonywanych przez twórców. Autorzy omawiają wytwory specyficzne dla sceny ZX Spectrum (np. poezję demosceny, muzykę 1-bitową czy gry homebrew). Szczegółowo przyglądają się możliwościom komputera w zakresie tworzenia grafiki, muzyki, dem i gier.
Autorzy zastosowali metodę etnograficzną oraz badania nad platformami i archeologię mediów.
Demoscena ZX Spectrum to inicjatywa o fundamentalnym znaczeniu dla badań nad historią kultury cyfrowej w Polsce i Europie Środkowej. Autorzy (…) oferują wnikliwy wgląd w środowisko, estetyki i historie przyswojenia platformy w zmiennych społecznie i historycznie warunkach.
Z recenzji dr hab. Anny Nacher, prof. UJ
Piotr Marecki – kulturoznawca, prowadzi UBU lab na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Yerzmyey – demoscener, twórca muzyki chiptune, artysta lo-fi.
Robert „Hellboj” Straka – matematyk, programista, współtwórca dem; pracuje w Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie.
ę książkę pisałem w okresie projektowania laboratorium twórczego programowania UBU lab ze świadomością, że tekst nie jest formą docelową. Stanowi jedynie komentarz i powinien być traktowany jako część większego projektu, czyli laboratorium, wykonanych w nim prac, współpracy, zebranego sprzętu, doświadczeń dzieł cyfrowych na natywnych platformach, a zatem aspektów trudnych do opisania jedynie słowami – elementów, które w myśl założeń laboratoryjnego modelu humanistyki pełnią istotne funkcje. Opisuję model uprawiania humanistyki, w którym to nie praca z tekstem przy biurku w bibliotece odgrywa główną rolę. Skupiam się na laboratorium, rodzimej kulturze cyfrowej i demonstruję pewien sposób jej badania i tworzenia.
Od autora
W monografii omówione zostaje laboratorium jako narzędzie pracy badawczej w humanistyce. Autor skupia się przede wszystkim na aspekcie przestrzeni, tworzenia zespołu badawczego oraz użytych narzędzi, a także wskazuje na aspekty praktyki i eksperymentowania jako istotne dla pracy laboratoryjnej. To nie teoretyczne rozważania, ale relacja z budowania laboratorium cyfrowego UBU lab, w którym badana jest kultura cyfrowa z użyciem metody platform studies i archeologii mediów. (…)
Przedstawione w książce tezy w środowisku naukowym niewątpliwie mogą wydawać się kontrowersyjne, przełamujące stereotypy i tradycyjne metody nauczania oraz prowadzenia badań naukowych. Dla innych autor jest wizjonerem, który naukowo, dzięki laboratorium, rejestruje zmieniający się cyfrowy świat.
Z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja Głowackiego
Piotr Marecki – kulturoznawca, wydawca, producent utworów cyfrowych. Pracuje na stanowisku profesora na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 2013–2014 pracował jako postdoc na Massachusetts Institute of Technology. Mieszka w Krakowie.
Książka Splątane obiekty. Przechwycenia artystyczno-literackie w niewspółmiernym świecie jest na gruncie polskim publikacją nowatorską, intelektualnie odważną, przy czym - jednoznacznie społecznie i politycznie zaangażowaną. Spotka się najprawdopodobniej z dużym oporem albo niezrozumieniem ze strony części tradycyjnie nastawionych odbiorców. Ale też może być, ze względu na bogactwo erudycyjnych odniesień, precyzję budowanego przez Annę Kałużę wywodu oraz klarowność silnie zeseizowanego języka, zachętą do niesztampowej, pogłębionej refleksji, a nawet rewizji utrwalanych społecznie, także w polskiej krytyce literackiej i krytyce sztuki, osądów i schematów myślenia.
Z recenzji dr. hab. Tomasza Cieślaka, prof. UŁ
Przechwycenia dziejące się w obszarze materii wcześniej czy później muszą doprowadzić nas do różnego rodzaju toksyczności, antropogenicznych zmian klimatu i środowiskowych mutacji. Im więcej pootwieranych kanałów gatunkowych i możliwych dostępów do rozmaitych pięter biologicznej rzeczywistości, tym bardziej realny staje się proces przenoszenia także tych elementów, które są niekorzystne dla (ludzkiego) życia. Przechwycenia dokonywane w tych zakresach są najczęściej konsekwencją katastrof ekologicznych (wycieków ropy, odpadów radioaktywnych i promieniotwórczych substancji, skażenia powietrza, zanieczyszczenia miast czy wyniszczenia przyrody) i dowodzą niezbicie, że zmiany środowiskowe są również zmianami kulturowo-estetycznymi. Nawet jeśli uszło to uwadze polityków, zależność tę na pewno zauważyli artyści i artystki, badacze i badaczki, którzy zaczęli zupełnie inaczej myśleć o swoich projektach.
Ze Wstępu
Anna Kałuża - dr hab., pracuje w Instytucie Literaturoznawstwa Uniwersytetu Śląskiego. Zajmuje się estetycznymi konsekwencjami przemian kulturowych i artystycznych, współczesną poezją i sztuką w ich wymiarach politycznych. Autorka książek: Wola odróżnienia. O modernistycznej poezji Jarosława Marka Rymkiewicza, Julii Hartwig, Witolda Wirpszy i Krystyny Miłobędzkiej (Kraków 2008), Bumerang. Szkice o polskiej poezji XX i XXI wieku (Wrocław 2010), Wielkie wygrane. Wspólne sprawy estetyki, krytyki i poezji (Mikołów 2011), Pod grą. Jak dziś znaczą wiersze, poetki i poeci? (Kraków 2015).
Siastra rozróżniająca świadomość uwarunkowaną i świadomość pierwotną jest jednym z najsłynniejszych dzieł kultury buddyjskiej Tybetu. Napisana w roku 1335 przez III Karmapę Rangdźunga Dordźe wielkiego filozofa i mistrza medytacji jest zapisem jego głębokiego zrozumienia i urzeczywistnienia nauk Uttaratantry stanowiących ukoronowanie mahajany i podstawę wadżrajany. Przedstawia esencję buddyzmu jako systemu transformacji świadomości uwarunkowanej będącej udziałem nieoświeconych istot w świadomość pierwotną buddów. Samsara bowiem definiowana jest jako to, co postrzegane przez świadomość uwarunkowaną, zaś nirwana jest tym, co postrzegane przez świadomość pierwotną. Co za tym idzie, droga od samsary do nirwany jest zasadniczo drogą przekształcenia świadomości, rozpoczynającą się w codziennym, potocznym doświadczeniu świata.Tłumaczona tu siastra stała się punktem odniesienia dla całej późniejszej filozofii buddyjskiej w Tybecie i była szeroko komentowana. Z trzech zachowanych do niej komentarzy zawartych w tym tomie dwa tłumaczone są tu po raz pierwszy na język zachodni.
Nieocenione źródło wiedzy dla klinicystów i terapeutów zajmujących się terapią traumy.
W rozszerzonym wydaniu przełomowego poradnika na temat leczenia traumy młodzieży i dorosłych zgodnego z klasyfikacją DSM-5* John N. Briere i Catherine Scott łączą różne metody leczenia ostrych i przewlekłych zaburzeń pourazowych: od terapii poznawczo-behawioralnych przez trening regulacji afektu i techniki uważności do strategii psychofarmakologicznych. Prezentują nie tylko wskazówki terapeutyczne i opisy przypadków, lecz także najnowsze wyniki badań naukowych oraz proponują konkretne rozwiązania farmakologiczne.
Autorzy Podstaw terapii traumy... czerpią wiedzę z empirycznie potwierdzonych technik terapeutycznych i uwzględniają złożony charakter praktyki klinicznej.
W nowym rozszerzonym wydaniu znalazły się:
• dane na temat urazowego uszkodzenia mózgu (traumatic brain injury - TBI), które komplikuje objawy pourazowe;
• rozdział poświęcony strategiom opartym na technikach uważności sprawdzonych doświadczalnie;
• opisy leczenia traumy na oddziałach oparzeniowych i ratunkowych;
• informacje o ostrych reakcjach stresowych i wczesnej interwencji;
• dylematy etyczne związane z praktycznym leczeniem traumy;
• dodatkowe materiały dotyczące stosowania środków psychoaktywnych przez kobiety w ciąży;
• opisy procedur zalecanych w przypadku ofiar napaści będących pod wpływem „pigułki gwałtu" lub dużej ilości alkoholu;
• wprowadzenie do zagadnienia paradoksu bólu i alternatywnego postrzegania bólu, cierpienia i unikania.
Najlepsze omówienie terapii traumy, jakie znam. Łączy w sobie kliniczne wyrafinowanie, współczujące podejście i obiektywny pogląd na trendy panujące w badaniach - stworzono dzieło jedyne w swoim rodzaju. Polecę tę książkę wszystkim swoim studentom i współpracownikom.
Constance Dalenberg, PhD, dyrektor Trauma Research Institute na Alliant International Universiry w San Diego
Tom zawiera:
TRAUMA, KONSEKWENCJE I OCENA KLINICZNA
• Czym jest trauma?
• Skutki traumy
• Diagnoza traumy i objawów pourazowych
INTERWENCJE KLINICZNE
• Podstawowe zagadnienia w terapii traumy
• Psychoedukacja
• Zmniejszanie cierpienia i trening regulacji afektu
• Interwencje poznawcze
• Przetwarzanie emocjonalne
• Poprawa poczucia tożsamości i funkcjonowania w związkach z innymi
• Strategie uważnościowe w terapii traumy
• Leczenie ostrych następstw traumy
• Psychobiologia i psychofarmakologia traumy
• Wstępny wywiad dotyczący traumy (Initial Trauma Review-3 - ITR-3)
• Protokół treningu oddechu opartego na uważności (Mindfulness-Based Breath Training - MBBT)
Praca szeroko omawia zagadnienia związane z controllingiem personalnym jako narzędziem zarządzania w sieciach handlowych. Wyróżnia się wśród dotychczasowych opracowań o tej tematyce, ponieważ dotyczyły one raczej przedsiębiorstw produkcyjnych. W książce zostały zebrane kompleksowo mierniki jakościowe i wartościowe controllingu personalnego, a także metody oraz narzędzia analizy wykorzystywane w controllingu, zaadaptowane z innych dziedzin zarządzania.
„Według mojego przekonania Controlling personalny w sieciach handlu detalicznego stanowi wartościowe opracowanie dostarczające wielu argumentów na rzecz przypisania wysokiej rangi i znaczenia wykorzystaniu controllingu personalnego w przedsiębiorstwach handlowych
funkcjonujących w organizacyjnych układach sieciowych. Może ono być z powodzeniem skierowane do różnych kręgów czytelników: menedżerów oraz pracowników działów personalnych przedsiębiorstw handlowych, doradców zawodowych, studentów oraz wszystkich innych osób zainteresowanych poruszaną w nim problematyką”.
Z recenzji prof. dra hab. Czesława Zająca, Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu
Dr Aneta Kuźniarska jest pracownikiem Instytutu Ekonomii, Finansów i Zarządzania Uniwersytetu Jagiellońskiego. W swoich publikacjach zajmuje się problematyką związaną z zarządzaniem personelem w sieciach handlowych (w tym controllingiem personalnym), dodatkowo poszerzając jego zakres o elementy zrównoważonego rozwoju.
Monografia Szwecja. Zarys systemu ustrojowego jest czwartą pozycją w serii opracowań książkowych przedstawiających realia polityczne i ustrojowe współczesnych państw Europy Północnej. Dotychczas nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego ukazały się trzy książki tego cyklu wydawniczego, dotyczące Finlandii (2007), Norwegii (2015) i Danii (2017). Marian GRZYBOWSKI jest emerytowanym profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego i sędzią Trybunału Konstytucyjnego (2001-2010) w stanie spoczynku, a obecnie profesorem na Wydziale Prawa i Ekonomii Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego im. Jana Długosza w Częstochowie. Był stypendystą rządu Królestwa Norwegii (Oslo, Bergen 1978-1979), Instytutu Szwedzkiego (Umea 1982, Sztokholm 1990), Ministerstwa Edukacji Finlandii (Helsinki, Turku/Abo 1984), konsorcjum uniwersytetów Królestwa Danii (Kopenhaga, Odense 1998), Instytutu Studiów Europejskich w Wiedniu (1990-1991 jako visiting researcher), a także Uniwersytetu Columbia, Brookings Institution (Waszyngton) oraz uniwersytetów w Buffalo i Rochester (Nowy Jork). Napisał dziewięćdziesiąt pięć prac naukowych dotyczących ustrojów państw Europy Północnej, w tym piętnaście opracowań książkowych. Do najważniejszych należą: Prawnoustrojowe przesłanki formowania rządów w Szwecji i Norwegii (1981), Konstytucja Królestwa Danii (autor przekładu i wstępu, 1982, 2002), Współczesny parlamentaryzm skandynawski (1988), Systemy polityczne współczesnej Skandynawii (1989), Konstytucja Królestwa Szwecji (współautor przekładu i autor wstępu, 1991,2000), Rząd i administracja rządowa w monarchiach skandynawskich (Dania, Norwegia, Szwecja) (2001), Systemy konstytucyjne państw skandynawskich (1998,2010), Finlandia. Zarys systemu ustrojowego (2007), Norwegia. Zarys systemu ustrojowego (2015), Królestwo Danii. Zarys systemu ustrojowego (1996), Dania. Zarys systemu ustrojowego (2017). Był ekspertem w Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego, a także promotorem w trzydziestu dwóch przewodach doktorskich.
Książka Fluktuacje gospodarcze ma na celu ukazanie ekonomistom nowego syntetycznego podejścia służącego do badania zjawisk fluktuacji i kryzysów gospodarczych. Bernard Landais zebrał ważne fakty dotyczące zdarzeń z przeszłości oraz doświadczeń międzynarodowych, a potem skoncentrował się na zagadnieniach z zakresu kryzysów typu gospodarczego i finansowego (takich jak wielka recesja z 2008 roku). Następnie snuł refleksje na temat wybranych elementów dawnej i współczesnej literatury ekonomicznej, które pozwalają wyjaśnić różne aspekty ruchów i kryzysów gospodarczych.Największym osiągnięciem Bernarda Landais'go jest wysunięcie propozycji nowej syntezy, czyli modelu ekonomicznego Ocean opracowanego na podstawie ogólnego modelu Nowej Syntezy Neokeynesowskiej (NSNK) przy wzięciu pod uwagę rozważań finansowych. Nowa forma prezentacji uwzględnia przede wszystkim antycypacje w dziedzinie analizy ekonomicznej i pokazuje ich znaczącą rolę w objaśnianiu stanów nierównowagi. Autor rozpatrywał również proste scenariusze oparte na nowej syntezie w celu zilustrowania funkcjonowania systemu gospodarczego i przebiegu kryzysów.Niniejsza publikacja to niewątpliwie jedna z najbardziej zdecydowanych prób dogłębnego przekształcenia sposobu myślenia o fluktuacjachgospodarczych.Bernard Landais jest emerytowanym profesorem ekonomii na Uniwersytecie Bretagne Sud. Do 2019 roku był przewodniczącym komitetu naukowego Association Internationale des conomistes de Langue Franaise (AIELF) oraz redaktorem naczelnym czasopisma Revue Internationale des conomistes de Langue Franaise (RIELF) wydawanego od 2016 roku przez AIELF we współpracy z Uniwersytetem Ekonomicznym w Poznaniu, a od 2018 roku także z Uniwersytetem Bernarda O'Higginsa w Santiago de Chile. Należy do uznanych w krajach frankofońskich ekspertów z zakresu makroekonomii, specjalizujących się w problematyce dynamiki gospodarczej, makroekonomii monetarnej oraz polityce monetarnej i budżetowej.
Tematyka niniejszej pracy doskonale wpisuje się we współczesne zmiany zachodzące w sektorze szkolnictwa wyższego. Na podstawie zapisów Ustawy 2.0 można stwierdzić, że wywiera ona duży wpływ na zmianę podejścia do sposobu zarządzania uczelniami. Ustawa ta nakłada na osoby odpowiedzialne za procesy zarządcze uczelni obowiązek poszukiwania nowych rozwiązań oraz dostosowywania się do zmieniającego się ładu akademickiego. Zagadnienia podejmowane przez autorów publikacji w dużym stopniu odpowiadają współczesnym problemom, przed jakimi stoją uczelnie. Książka szczególnie polecana jest menadżerom akademickim oraz osobom zajmującymi się zagadnieniami zarządzania na uczelniach.
Tematyka niniejszej pracy zbiorowej oscyluje wokół obszaru szeroko pojętego marketingu uczelni. Należy zaznaczyć, że obszar ten – w dobie rosnącej konkurencji i globalizacji rynków – nabiera coraz większego znaczenia w procesie całościowego zarządzania uczelnią. Zmiany, jakie zaszły w polskim systemie szkolnictwa wyższego w 2018 roku, czyli wprowadzenie Ustawy 2.0, miały doprowadzić między innymi do wzrostu rozpoznawalności polskich uczelni za granicą. Oczywiście rozpoznawalność ta nie jest ściśle związana z obszarem marketingu uczelni i w dużej mierze zależy od innych czynników, takich jak: jakość publikacji naukowych, jakość kształcenia czy jakość badań naukowych. Działania marketingowe wzmacniają jednak wizerunek uczelni, przyczyniają się również do zwiększenia jej rozpoznawalności. Tematyka podjęta w tej książce jest aktualna, a zawarte w niej treści mogą pomóc w lepszym zrozumieniu tematu. Analizowana problematyka stanowi odzwierciedlenie licznych problemów i dylematów, jakie stoją przed zarządzającymi współczesnymi uczelniami.
Z recenzji prof. dr. hab. Bogdana Piaseckiego
Trudno zaprzeczyć konstatacji, że jak uprzednio Japonia i Korea Południowa były na ustach całego świata, tak teraz są Chiny. Dźwignięcie się Państwa Środka w ciągu zaledwie 40 lat z gospodarczego niebytu do rangi drugiej gospodarki globu musi bowiem w naturalny sposób przykuwać uwagę wszystkich. Zarówno tych, którzy chcieliby powtórzyć ten sukces u siebie, jak i tych, którzy upatrują w nowo wykreowanym liderze rozwoju ekonomicznego zagrożenie dla własnej pozycji, dla własnych interesów. Uwagę świata zwraca nie tylko sam wzrost gospodarczy Chin, lecz także – co zrozumiałe w przypadku najludniejszego kraju na naszej planecie – idące z tym w parze jego polityczne ambicje. Te tymczasem, co wcale nie zaskakuje, rosną wprost proporcjonalnie do osiąganego statusu ekonomicznego.
Chociaż Chiny pozostają z powyższego powodu głównym polem badawczym autorów tej pracy, to jej problematyka nie ogranicza się tylko do Państwa Środka. Przywołanie doświadczeń japońskich i koreańskich stanowi bowiem dobry kontrapunkt do podjętej analizy. Inaczej przecież ogląda się dany kraj z jego własnej perspektywy, a zupełnie inaczej, gdy patrzymy nań oczami obcych analityków. W przypadku niniejszej pracy szczególnej wartości dodanej należy jednak upatrywać w konfrontacji doświadczeń azjatyckich, a więc chińskich, japońskich czy koreańskich, z doświadczeniami europejskimi. Tego rodzaju studium komparatystyczne jest na polskim rynku wydawniczym rzadkością. Najczęściej spotykamy się bowiem z pracami poświęconymi przedmiotowej problematyce, ale właśnie bez przeprowadzenia stosownej analizy na tle porównawczym. Tymczasem jest ona niezbędna, jeśli chcemy wiedzieć, w którym punkcie historycznego wyścigu się znajdujemy.
Boon, Steele i van der Hart w przystępny sposób pokazują, jak radzić sobie z dysocjacją i traumatycznymi wspomnieniami.
Niniejsza książka to usystematyzowany trening umiejętności dla osób cierpiących na zaburzenia dysocjacyjne będące skutkiem przebytej traumy. Autorzy nie tylko dokonują przeglądu zaburzeń i ich objawów, lecz także szczegółowo opisują praktyczne umiejętności, dzięki którym można nad nimi zapanować.
Boon, Steele i van der Hart uczą, jak rozumieć i regulować emocje, kwestionować dysfunkcyjne myśli oraz radzić sobie z gniewem, strachem, wstydem i poczuciem winy. Ponadto książka zawiera przydatne strategie panowania nad wyzwalaczami emocji i radzenia sobie z pragnieniem samookaleczania, by krok po kroku zmierzać ku poprawie samopoczucia i relacji z innymi osobami.
Zaburzenia dysocjacyjne po traumie to także znakomity poradnik dla terapeutów pracujących z pacjentami, którzy zmagają się ze wspomnianymi problemami. Prezentowane w książce porady można z powodzeniem wykorzystać zarówno w terapii grupowej, jak i indywidualnej. W przewodniku zamieszczonym na końcu książki znajduje się zarys wprowadzających i pożegnalnych sesji grupowych. Arkusze zadań domowych umieszczone na końcu każdego rozdziału ułatwiają pracę nad strategiami radzenia sobie z problemami.
„Przejrzyste wyjaśnienia, praktyczne umiejętności i zbiorowa mądrość trojga terapeutów z wieloletnim doświadczeniem w leczeniu pacjentów z zaburzeniami dysocjacyjnymi - oto Zaburzenia dysocjacyjne po traumie. Trening umiejętności. To podręcznik dla terapeutów, przewodnik dla trenerów grup oraz zbiór ćwiczeń dla pacjentów cierpiących na zaburzenia dysocjacyjne. W książce tej znajdą Państwo aktualne informacje na temat najlepszych praktyk klinicznych oraz najnowszych postępów terapii opartej na uważności i poznawczo-behawioralnych podejść do dysocjacji patologicznej".
Frank W. Putnam, MD, profesor pediatrii i psychiatrii, University of Cincinnati College of Medicin
Tom zawiera:
Rozumienie dysocjacji i zaburzeń związanych z traumą
Wstępne umiejętności pomagające radzić sobie z dysocjacją
Poprawa życia codziennego
Radzenie sobie z wyzwalaczami emocji i wspomnieniami związanymi z traumą
Rozumienie emocji i procesów poznawczych
Zaawansowane umiejętności radzenia sobie z problemami
Poprawa relacji z innymi osobami
Przewodnik dla trenerów grup
Dr Suzette Boon pracuje jako psycholożka i psychoterapeutka kliniczna w Centrum Traumy Altrecht w holenderskim Zeist. Jest współzalożycielką European Society for Trauma and Dissodation (ESTD), była też jego pierwszą przewodniczącą. Jest także członkiem International Society for Trauma and Dissociation (ISSTD). Otrzymała wiele nagród za wkład w diagnozowanie i leczenie zaburzeń dysocjacyjnych.
Kathy Steele, mgr pielęgniarstwa, specjalistka kliniczna pracująca w Atlancie (USA). Pełni funkcję dyrektor klinicznej w Metropolitan Counseling Senices, a także prowadzi prywatną praktykę w Metropolitan Psychotherapy Associates. Do niedawna przewodnicząca Society for Traumatic Stress Studies (ISTSS); otrzymała liczne nagrody za swoją działalność, jest współautorką publikacji The Haunted Self: Structural Dissodation and the Treatment of Chronić Traumatization.
Dr Onno van derHart jest profesorem honorowym psychopatologii traumatyzacji przewlekłej w Departamencie Psychologii Klinicznej i Psychologii Zdrowia Uniwersytetu w Utrechcie oraz psychologiem i psychoterapeutą w Sinai Center for Mental Health w Amstelveen (Holandia). W przeszłości pełnił funkcję przewodniczącego ISTSS. Jest także współautorem książki The Haunted Self: Structural Dissociation and the Treatment of Chronić Traumatization.
Dlaczego niektóre bystre i kreatywne nastolatki nie radzą sobie z codziennymi obowiązkami, na przykład notorycznie spóźniają się do szkoły, zapominają o treningu czy nie potra?ą utrzymać porządku w pokoju? Przyczyną może być niedostatek takich umiejętności wykonawczych niezbędnych w dorosłym życiu, jak zdolność do rozwiązywania kon?iktów, planowanie, ocena ryzyka, kontrolowanie emocji, skupianie uwagi, samodzielna praca i innych. Autorzy książki Zdolne, ale rozkojarzone – poradnika pomagającego rozwijać umiejętności wykonawcze u dzieci – wracają z publikacją poświęconą nastolatkom. Zaproponowana przez nich i sprawdzona w toku wieloletniej pracy z młodzieżą metoda kształtowania i umacniania tych umiejętności wskazuje rodzicom, jak wychować dzieci na odpowiedzialnych i niezależnych młodych ludzi, świadomych swoich słabych i mocnych stron. Książka Nastolatki zdolne, ale rozkojarzone pomaga również zrozumieć ?zjologię dorastających dzieci, rozwój ich mózgu i procesy kształtowania się osobowości, a także pokazuje, w jaki sposób zrede?niować relacje z dzieckiem oraz przygotować je do wejścia w dorosłość.
Zawarte w publikacji de?nicje i strategie rozwijania umiejętności wykonawczych, poparte przykładami i uzupełnione tabelami, mogą ułatwić radzenie sobie z wyzwaniami wychowawczymi rodziców i opiekunów nastolatków.
„Zachowanie twojego nastolatka sprawia, że rwiesz sobie włosy z głowy we frustracji? Przestań prawić mu kazania i skorzystaj z tej niezwykle wnikliwej i praktycznej książki, która pomoże ci poprowadzić twojego „zdolnego, ale rozkojarzonego” nastolatka do osiągnięcia sukcesów osobistych, edukacyjnych i społecznych. dr William Pfohl były prezes Międzynarodowego Stowarzyszenia Psychologii Szkolnej (ISPA)
„To dokładnie taka książka, jakiej potrzebują rodzice. Bardzo praktyczny poradnik o tym, jak poprawić umiejętności wykonawcze nastolatków i zmotywować ich do korzystania z tych, które już posiadają”. dr Patricia O. Quinn współautorka książki Włączyć hamulce. Poradnik dla dzieci i młodzieży z ADHD
„Wciągnęła mnie od pierwszego rozdziału! Ta książka pokazała mi, jak wspierać mocne strony mojego syna, a nie tylko krytykować jego słabości. (…) Jestem zachwycona, że wreszcie mam konkretny plan działania na rozwijanie umiejętności, których mój syn potrzebuje, żeby lepiej sobie radzić w szkole oraz nauczyć się skupienia i odpowiedzialności”. Kim L.
Dr RICHARD GUARE jest dyrektorem Centrum Leczenia Zaburzeń Uczenia się i Uwagi w Portsmouth w New Hampshire, gdzie dr PEG DAWSON pracuje jako psycholog kliniczny. Każde z nich ma ponad 30 lat doświadczenia w pracy klinicznej. Są autorami bestsellerowej książki Zdolne, ale rozkojarzone (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2012), w której skupili się na młodszych dzieciach, a także książki The Smart but Scattered Guide to Success, poświęconej dorosłym.
COLIN GUARE to 25-letni pisarz, który w okresie dorastania zmagał się z zaburzeniami uwagi. Publikuje w magazynie „ADDitude”i pracuje z dziećmi z zaburzeniami uczenia się.
Lekkość zaproponowanego dyskursu utkanego ze wspomnień odbiorczych uwikłanych w okoliczności oglądania filmów: nastrój, czas czy osoby, które z opisywanymi filmami się kojarzą, sprawia, iż dajemy się ponieść narracji Autora, który uwodzi nas wspominkami, doprowadzając do konkluzji/hipotez naukowych. Pitrus przyjął przemyślaną strategię i napisał książkę zarówno osobistą, jak i intymną. Jest ona bowiem wyrazem osobistych fascynacji Autora, zaś każdy rozdział inspirowany był osobistą historią, która oparta jest na relacji z babcią Heleną, którymś z kolegów sprzed lat albo najbliższych teraz osób. Nie należy jednak tej propozycji traktować jako albumu wspominkowego, jest to raczej zapis rekonstrukcji okoliczności odbiorczych, przywołanie stanu świadomości widza kiedyś i skonfrontowanie go z obecnymi kompetencjami uniwersyteckimi.
Z recenzji dr hab. Barbary Kity
Andrzej Pitrus
Jest potomkiem znanego rodu kanadyjskich kuguarów. W obecnym wcieleniu dorabia jako profesor w Instytucie Sztuk Audiowizualnych
Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pisze o sztuce współczesnej, kinie i mediach. Jest autorem powieści pod tytułem Marieke naga. Lubi pomarańcze i dobre wino, a nie przepada za PiS-em i dlatego postanowił zamieszkać w Hiszpanii. Do pracy lata prywatnym odrzutowcem. Obecnie pracuje nad książką Kino od nowa o idiolektycznych strategiach w twórczości filmowej. Biorąc pod uwagę, że na świecie jest tyle przyjemności, to jeszcze chwilę popracuje.
Książka jest opowieścią o zwieńczonych Nagrodą Nobla badaniach małżeństwa Edvarda i May-Britt Moserów, którzy wiele lat poświęcili na poszukiwania tzw. GPS-a mózgu, czyli umiejętności orientowania się w przestrzeni. Towarzyszymy im od początku studiów przez lata żmudnych eksperymentów aż po ceremonię przyznania najważniejszej nagrody naukowej na świecie.
Dołącz do ekspedycji w głąb mózgu.
Uczeni od dawna zadawali sobie pytanie - jak zwierzęta i ludzie odnajdują drogę? Odpowiedzi na nie udzieliła w końcu dwójka norweskich naukowców z niewielkiego uniwersytetu w Trondheim, a ich niezwykłe odkrycie podważyło wszystkie dotychczasowe teorie dotyczące zmysłu orientacji u ludzi i zwierząt.
Książka Unni Eikeseth jest opowieścią o zwieńczonych Nagrodą Nobla badaniach małżeństwa Edvarda i May-Britt Moserów, którzy wiele lat poświęcili na poszukiwania tzw. GPS-a mózgu, czyli umiejętności orientowania się w przestrzeni. Towarzyszymy im od początku studiów przez lata żmudnych eksperymentów aż po ceremonię przyznania najważniejszej nagrody naukowej na świecie. Fascynujące opisy przeprowadzanych doświadczeń pozwalają nam poznać i zrozumieć świat badań laboratoryjnych, a przystępnie przedstawione zagadnienia związane z funkcjonowaniem mózgu uświadamiają czytelnikom, jak złożonym jest on narządem.
Ta niezwykła historia to dowód na to, że kreatywność i pasja pozwalają pokonywać przeszkody, a bycie wybitnym naukowcem nie musi oznaczać rezygnacji ze zwyczajnego życia.
CZY WIESZ, ŻE:
Już Karol Darwin sformułował pytanie, czy w mózgu może się znajdować struktura wyspecjalizowana w orientacji przestrzennej?
Dopiero 130 lat później odpowiedzi na nie udzieliła para naukowców z małego norweskiego uniwersytetu.
„Świetna książka popularyzująca naukę. Unni potrafiła tchnąć w nią życie. Oprócz niezliczonych wywiadów z nami zgromadziła masę informacji i dotarła do ludzi z naszego otoczenia, którzy na co dzień raczej nie bywają dostępni”.
Edvard Moser, „Adresseavisen”
„Unni wykonała kawał doskonałej roboty, by zapoznać się z naszą pracą. Książka świetnie przedstawia codzienność w laboratorium”.
May-Britt Moser, „Adresseavisen”
„Nowa książka o May-Britt Moser i Edvardzie Moserze dowodzi, że jednym z filarów ich sukcesu była chęć rozmowy z innymi badaczami nawet o nieopublikowanych odkryciach, mimo wiążącego się z tym ryzyka”.
Svein Inge Meland, „Adresseavisen”
UNNI EIKESETH (ur. 1974) – chemiczka z wykształcenia, dziennikarka naukowa i prezenterka w telewizji NRK. Autorka książek popularnonaukowych dla dzieci i dorosłych. Obecnie pracuje w Instytucie Kształcenia Nauczycieli na Uniwersytecie Techniczno-Przyrodniczym w Trondheim.
W samym środku zimy trawler Mewa wyrusza na połowy karmazyna pod zachodnie wybrzeże Nowej Fundlandii. Na pokładzie przebywa trzydziestu dwóch członków załogi. Błyskawicznie zapełniają ładownie i kiedy przygotowują się do powrotu do domu, następuje gwałtowne załamanie pogody morze jest lodowate, a na konstrukcji statku zaczyna się odkładać lód. Szaleje wichura, szczypie siarczysty mróz.
W XVI wieku wykłady w ówczesnej Akademii Krakowskiej, obecnie Uniwersytecie Jagiellońskim, odbywały się w czterech kolegiach, które były ośrodkami pracy wydziałów: prawa, lekarskiego, teologii i sztuk wyzwolonych (filozofii). Do dziś przetrwał budynek Collegium Iuridicum, który w latach 18501886 stanowił siedzibę UJ. Przez bramę frontową opuszczali to kolegium absolwenci uniwersytetu prawnicy, których obowiązkiem było przestrzegać prawa, stać na jego straży i chronić państwo. Obchody setnej rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę skłaniają do historycznej refleksji i retrospekcji w obszarze budowy polskiego szkolnictwa wyższego w pierwszych latach wolności. Już 13 lipca 1920 roku została przyjęta przez Sejm Ustawodawczy ustawa o szkołach akademickich. We wstępie do niej zapisano, że zadaniem szkół wyższych jest służyć nauce i ojczyźnie. W tym celu mają one szukać i dochodzić prawdy we wszystkich gałęziach wiedzy ludzkiej oraz przewodniczyć na drodze poznawania tej prawdy przez młodzież akademicką. Ich zadaniem było również przygotowanie młodzieży do zawodów praktycznych. W tym samym Dzienniku Ustaw RP z 10 sierpnia 1920 roku, w poz. 494 opublikowano ową ustawę, a w poz. 495 ogłoszono Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych o wprowadzeniu w Warszawie godziny policyjnej w związku ze zbliżająca się Bitwą Warszawską. Były to niezmiernie trudne lata, naznaczone złożonymi problemami odradzającego się polskiego szkolnictwa wyższego i jego rozwoju, jakie musiały pokonywać szkoły wyższe w ciężkich warunkach ekonomicznych okresu międzywojennego, okupacji, pierwszych lat po zakończeniu II wojny światowej i następnych.Bardzo krytycznie oceniana przez środowisko akademickie nowela lipcowa z 1937 roku ustawy o szkołach akademickich w Polsce z 1933 roku wywołała nieprzewidywane wówczas, daleko idące negatywne konsekwencje dla nauki i szkolnictwa wyższego po II wojnie światowej. Nowe władze w Polsce wykorzystały przyjęte w tej ustawie znowelizowane artykuły w formie zniekształconej i wypaczonej do podporządkowania szkół wyższych oraz nauki interesom partii rządzącej. Dekrety Bieruta z 1945 i 1947 roku zastąpiły ustawy i rozporządzenia dotyczące szkolnictwa wyższego przyjęte w okresie międzywojennym, umożliwiając powoływanie magistrów i doktorów niehabilitowanych głównie spośród osób politycznie sprawdzonych przez Urząd Bezpieczeństwa oraz nadawanie im uprawnień habilitowanego profesora zwyczajnego. Po spacyfikowanych przez Gomułkę protestach studenckich w marcu 1968 roku wprowadzono karną ustawę umożliwiającą powoływanie, głównie spośród zaufanych towarzyszy i sygnalistów, doktorów niehabilitowanych na stanowisko docenta z uprawnieniami profesora zwyczajnego i doktora habilitowanego zwanego potocznie docentem marcowym. Do tych złych doświadczeń powrócono w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce z 20 lipca 2018 roku, która znów pozwala mianować na stanowiska profesorów uczelnianych niehabilitowanych doktorów z uprawnieniami profesora zwyczajnego i doktora habilitowanego spośród wybitnych dydaktyków.
Publikacja jest znacząca z trzech powodów. Po pierwsze, pokazuje, w jaki sposób teoria i filozofia stają się praktyką nie tylko poznawczą, ale i doświadczeniową, emocjonalną i cielesną. W tym kontekście należy rozpatrywać także napięcie między fałszywymi mitami epistemologicznymi i Genderowymi (Kartezjusz jako bezcielesny rozum i twórca pojęć, Królowa Krystyna jako symbol ucieleśnionego myślenia, opierającego się na intuicji). Po drugie, książka stanowi wejrzenie w najrozmaitsze praktyki krytyczne związane z praxis współczesnej sztuki (tu najistotniejsze okazuje się samo pojęcie wystawiania, ekspozycji, ale także jego pochodnych: ramowania, regulowania odbioru, dystrybucji wizualności). Po trzecie, dotyka niezwykle palącej kwestii myślenia za pomocą anachronizmu, tyleż w oczywistym wymiarze historycznym, co obiektowym (tu bodaj najważniejszą kwestią jest znakomicie opracowana strategia montażu). Na koniec, aby nie było żadnych wątpliwości: książka Tradycja Kartezjańska po zwrocie afektywnym to znakomita pozycja – odważna, bezkompromisowa, poznawczo intensywna, świetnie skomponowana i napisana, a także – co chciałbym szczególnie podkreślić – formacyjna. Dr hab. Jakub Momro, Uniwersytet Jagielloński
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
