„[…] [B]ardzo wysoko oceniam monografię dr. Dawida Szostka. Po pierwsze, zwraca ona uwagę na bardzo istotne zagadnienie w zachowaniach organizacyjnych, które dotychczas było w zasadzie pomijane przez badaczy. Opracowania, których tematyką była jakość relacji międzyludzkich w zespołach pracowniczych, należą bowiem do rzadkości, a temat traktują raczej pobieżnie. Po drugie, w monografii zaprezentowana jest autorska konceptualizacja jakości relacji, oparta częściowo na dorobku teoretycznym, a częściowo na przeprowadzonych badaniach jakościowych. Po trzecie, dokonana jest operacjonalizacja konstruktu jakości relacji międzyludzkich w zespołach pracowniczych. Jest ona kompleksowa, wieloetapowa i rzetelnie przeprowadzona. Jej wynikiem jest skala pomiarowa, która wzbogaca nauki o zarządzaniu, a także jest przydanym narzędziem dla praktyków biznesu. Po czwarte wreszcie, Autor przedstawia interesujące wyniki rzetelnie przeprowadzonych badań w zakresie wpływu jakości relacji międzyludzkich w zespołach pracowniczych na kontrproduktywne zachowania organizacyjne. Wzbogacają one dorobek nauk o zarządzaniu, w szczególności w zakresie zachowań organizacyjnych, a także są podstawą do wykorzystania ich w praktyce działalności gospodarczej”.
Z recenzji wydawniczej dr. hab. Przemysława Zbierowskiego, prof. Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach
W sytuacjach granicznych, np. w stanie miłosnego uniesienia czy podczas trudnej wspinaczki górskiej, najpełniej doświadcza się jedności tego, co powszechnie, choć błędnie, dzieli się na odrębne byty: ciało i duszę. Wówczas bowiem dwie sfery naszego ja zbliżają się do siebie i tworzą harmonijny związek – można wtedy mówić o witalności i zdrowiu człowieka. „Ogołoceni” ze wszystkiego (w przenośni – jak w górach, lub dosłownie – jak w seksie), odkrywamy jedność i wynikającą z niej moc naszej cielesno-duchowej natury. Wiek senioralny, zwany III wiekiem albo III tercją życia, jest zwieńczeniem ludzkich losów. Przebieg tej fazy zależy od wcześniejszych zdarzeń. Jednakże nawet gdy dotychczas ponosiliśmy porażki, zawsze jest czas, aby zmienić swoje życie. Aktywność i wgląd w siebie pozwalają odkryć pokłady sił, które z różnych powodów nie zostały do tej pory uwolnione. Sport i seks należą do najbardziej przystępnych, a jednocześnie efektywnych metod skoncentrowania się na sobie i aktualizacji potencjału wewnętrznego, a przez to – doświadczania radości. Jedna i druga forma działania wzmacnia zdrowie i może być traktowana jako jego wskaźnik. Obie stanowią najlepsze antidotum na stereotyp ukazujący seniora jako pacjenta geriatrycznego, który chcąc w miarę normalnie funkcjonować, musi systematycznie odwiedzać lekarza i przyjmować leki.
„Temat badań [...] uważam za aktualny, ważny i interesujący, choć niełatwy. Cel pracy wytycza kilka głównych kierunków, tj. ocenę drogi aktywacji krzepnięcia zależnej od TF, ocenę procesu angiogenezy, badanie stężenia heparanazy […] we krwi […] oraz w blaszkach miażdżycowych […].
Badaniami objęto grupę 86 chorych zakwalifikowanych do endarterektomii i grupę 35 osób zdrowych, stanowiących grupę kontrolną. Analiza statystyczna wyników badań wykazała w blaszkach miażdżycowych i osoczu chorych wielokrotnie wyższe stężenie i aktywność TF niż w osoczu grupy kontrolnej. W homogenacie blaszek miażdżycowych osób chorych stwierdzono wyższe stężenie i aktywność TFPI i TM, tj. inhibitorów procesu krzepnięcia w porównaniu do ich zawartości w osoczu. Zaobserwowano znacząco wyższe stężenie VEGF w blaszce w porównaniu z osoczem chorych. Stężenie sVEGFR1 było wyższe w osoczu i w homogenacie chorych niż u osób zdrowych, natomiast stężenie sVEGFR2 było najwyższe w grupie kontrolnej, niższe w osoczu chorych, a najniższe w homogenatach blaszek […]. Dyskusja poprowadzona jest rzeczowo i kompetentnie. Dowodzi szerokiej wiedzy […], umiejętności argumentacji oraz sprawności w posługiwaniu się dostępnymi danymi literaturowymi.
W oparciu o uzyskane obserwacje kliniczne, wyniki badań i ich analizę statystyczną oraz konfrontację z danymi z piśmiennictwa opracowano sześć wniosków logicznie wynikających z pracy i nawiązujących do postawionych celów badawczych.
Praca […] zawiera wiele oryginalnych, nieznanych w literaturze obserwacji. Pogłębia dotychczasową wiedzę na temat patogenezy miażdżycy, udziału hemostazy i angiogenezy w mechanizmie powstawania niestabilnych blaszek miażdżycowych”.
Zbigniew Ziętek
Monografię doktor Anny Andruszkiewicz należałoby wyróżnić w szczególny sposób, jest ona próbą całościowego, naukowo uzasadnionego ujęcia aspektów funkcjonowania zawodowego pielęgniarek/pielęgniarzy w odniesieniu do ich stanu zdrowia. Uzyskane wyniki mają istotne znaczenie poznawcze dla pielęgniarstwa.
Z recenzji prof. dr hab. N. med. Violetty Skrzypulec-Plinty
Praca wnosi istotny wkład dla rozwoju pielęgniarstwa, wzbogaca wiedzę na temat funkcjonowania zawodu oraz wskazuje na ważne kierunki kształcenia i zarządzania. Wyznacza kierunki dalszych badań dla poprawy jakości pracy pielęgniarek/pielęgniarzy, co przekłada się na jakość opieki pielęgniarskiej.
Z recenzji dr hab. n. o zdr. Matyldy Sierakowskiej
Mimo wielu lat badań pytanie o to, jak budować innowacyjność przedsiębiorstwa, wciąż jest aktualne. Książa ta jest próbą odpowiedzi na to pytanie, udzielonej z perspektywy wciąż rozwijanej teorii zasobowej oraz specyfiki małych przedsiębiorstw. Przeznaczona jest zarówno dla środowisk naukowych, doktorantów i studentów zarządzania, jak i szerokiego grona przedsiębiorców i menedżerów, którzy w swych codziennych działaniach nieustannie dążą do kreowania nowych produktów i usług, zdobywania nowych rynków i wdrażania nowych rozwiązań organizacyjno-marketingowych.
Paris et les artistes polonais 1945-1989 / Paris and the Polish artists 1945-1989 is a volume dedicated to Polish-French artistic relations after the Second World War, in times dominated politically by communist ideology and defined by Poland’s place within the camp of the countries of ‘people’s democracy’. Since the 1950s, the Polish authorities, discreetly opposed to the political and cultural ideology of Soviet socialist realism, generally rejected in 1955 by artistic circles, promoted modernity based on a model of art-shaped in France – a country that supported Poland politically (with the involvement of the French president Charles de Gaulle) and where the Left held a strong position, with ties to the Communist Party of France. The pro-French policy of Poland (in terms of culture, too) also resulted from the desire to marginalize London as the seat of the Polish government in exile.
Nie ulega wątpliwości, że w całej cywilizacji Zachodu mamy współcześnie do czynienia z narastaniem procesów laicyzacyjnych. Ich następstwem jest systematyczny i – jak się wydaje – ustawiczny spadek liczby praktykujących chrześcijan, kryzys tzw. tradycyjnych Kościołów, proliferacja nowych ruchów religijnych, przede wszystkim zaś wzrost odsetka osób deklarujących religijną obojętność. Procesy te generuje zarówno sposób funkcjonowania społeczeństw (rozpad tradycyjnych wspólnot, od rodziny poczynając; fragmentaryzacja – za sprawą rzeczywistości medialnej (zwłaszcza internetowej) – „opinii publicznej”; postawy indywidualistyczne i konsumpcyjne; relatywizm w sferze poznawczej i aksjologicznej), jak i zorganizowana i dysponująca znacznymi środkami wpływu ideologia laicyzmu, promująca m.in. tzw. świeckość życia publicznego. Bodaj jej najbardziej aktywnym prądem jest nastawiony „misyjnie” ateizm, uzurpujący sobie określenia „naukowy” lub „nowy”. Jego koryfeusze nie ukrywają, że – tak jak ich poprzednicy w wieku XIX i XX – zmierzają do likwidacji religii. Jest ona bowiem, ich zdaniem, nie tylko fałszywa, ale – zwłaszcza chrześcijaństwo – wysoce szkodliwa dla ludzkości i jej rozwoju. Czy wobec takiej sytuacji Kościół (ale także intelektualiści do religii nie uprzedzeni) może pozostać obojętny? Czy nie jest jego obowiązkiem podjąć z tymi poglądami rzeczowy dialog i – opartą na racjonalnych argumentach – polemikę?
Z recenzji ks. prof. dr. hab. Jana Perszona
Staram się podjąć z Witkiewiczem „dialog” niepozbawiony elementów krytycznych i odniesień do współczesnego stanu badań. Traktuję więc jego propozycję filozoficzną nie jako obiekt jedynie muzealny, ale żywą myśl, z którą można i należy dziś podjąć dyskusję. Wynika to z przeświadczenia, że myślenie filozoficzne stanowi kontinuum i „rozmowa” z filozofami przeszłości może wnieść sporo do badań prowadzonych obecnie. System stworzony przez Witkiewicza nie był nigdy projektem jednorodnym, jego badania stanowiły raczej splot wątków, trudno jest wskazać jedno, dominujące zagadnienie. Jeśli jednak miałbym wymienić taki leitmotiv jego filozofii, to byłby to problem istnienia ożywionego, upsychicznionego i cielesnego bytu, jakim jesteśmy my sami, a w przekonaniu Witkiewicza również wszystkie inne byty, z których składa się materia (stąd tylko pozornie) nieożywiona. Zawężając zakres tego zagadnienia, dochodzimy do klasycznego problemu psychofizycznego w wersji jednak dość oryginalnej z racji wspominanego odrzucenia materii martwej. O ciągłym zainteresowaniu problemem stosunku ciała do umysłu świadczy tytuł ostatniej większej rozprawy filozoficznej Witkiewicza: Zagadnienie psychofizyczne. Prezentowana praca jest próbą pokazania drogi, którą przebył polski filozof, poszukując odpowiedzi na pytanie o problem psychofizyczny, aż do swoistej wersji cielesno-biologicznego panpsychizmu.
Zmiany dokonywane w otoczeniu implikują konieczność przekształcania organizacji w podmioty oparte na wiedzy, umiejętnościach i kompetencjach, zorientowane na ciągły rozwój i realizację procesów uczenia się. W konsekwencji pojawia się konieczność wprowadzania nowych sposobów i koncepcji zarządzania, pozwalających organizacjom wykorzystywać wiedzę, wzmacniać kluczowe kompetencje i rozwijać umiejętności pracowników, wspomagać organizacyjne uczenie się, jak również budować swój wizerunek.
Obserwacja praktyki pozwala stwierdzić, że o wynikach organizacji gospodarczych w znacznej mierze decyduje czynnik ludzki. Współczesne organizacje muszą podejmować więc działania związane z kształtowaniem oraz efektywnym wykorzystaniem kapitału intelektualnego, którego podstawę zawsze stanowi wiedza jej pracowników i kierownictwa. To pracownicy danego podmiotu gromadzą wiedzę, wzbogacają ją o własne doświadczenia, przetwarzają i decydują o stopniu i sposobie jej wykorzystania. Zatem dla rozwoju organizacji istotne jest, aby wiedza, zdolność oraz chęć uczenia się pracowników organizacji były jak największe.
W książce opisano metody oceny użyteczności serwisów internetowych. Po wprowadzeniu dotyczącym pojęcia użyteczności w kontekście projektowania serwisów internetowych czytelnik może zapoznać się z metodyką ich oceny za pośrednictwem listy kontrolnej, oceny heurystycznej oraz wędrówki poznawczej. Ważną częścią pracy są wyniki analizy literatury przedmiotu. Zaprezentowano w niej przykłady zastosowania opisanych metod w ocenie serwisów internetowych różnych typów bibliotek. Przedstawiony przegląd badań ukazuje międzynarodowy zasięg ocen eksperckich, który potwierdza ich popularność.
Książka jest adresowana do wszystkich osób zainteresowanych badaniami użyteczności. Poznanie opisanych metod może wzbogacić warsztat praktyków zajmujących się tworzeniem, modernizacją oraz zarządzaniem serwisami internetowymi w bibliotekach.
„Praca […] podejmuje trudną z uwagi na ograniczone dane próbę ustalenia zakresu implikacji istnienia i funkcjonowania przywilejów w zabezpieczeniu na starość w sferze finansów publicznych i osobistych oraz wpływu na rynek pracy. Autor wykonał interesujące badania ankietowe dotyczące postrzegania przywilejów oraz poszerzonej analizy badań obcych”.
dr hab. Ilona Kwiecień, prof. nadzw. Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu
„Recenzowane opracowanie zostało przygotowane z bardzo głęboką znajomością przedmiotu badań, szczególnie w zakresie uregulowań prawnych i rozwiązań ekonomicznych. Bardzo wysoko oceniam wybór tematyki prowadzonych badań i analiz. Przywileje w zabezpieczeniu starości jak dotychczas nie doczekały się w polskiej literaturze przedmiotu tak szeroko ujmowanego opracowania”.
dr hab. Iwona Olejnik, prof. nadzw. Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu
Książka stanowi eksploracyjne studium emocji miłosnych w praktykach flirtów i podrywów. Zawarte w niej analizy są rezultatem wieloletnich badań terenowych prowadzonych w sanatoriach, w środowisku kuracjuszy oraz podczas imprez klubowych, w gronie młodych ludzi bawiących się w klubach. Efektem przeprowadzonych badań jest rozpoznanie zjawisk afektywnych w bezpośrednich interakcjach damsko-męskich o podłożu romantycznym i erotycznym, przebiegających w kontekstach towarzyskich. Książka łączy etnograficzną rekonstrukcję działań emocjonalnych w praktykach miłosnych z teoretycznymi rozważaniami związanymi z rozwojem studiów nad przebiegiem interakcji, fenomenologią emocji oraz mikrospołecznym wymiarem życia uczuciowego. Prezentowana praca zawiera także obszerne omówienie podjętych praktyk badawczych, które składają się na projekt metodologii wrażliwej na afekt.
Flirty i podrywy to sfera rozpięta między przestrzeniami jednostkowymi i podmiotowymi a światem społecznym i symbolicznym; między wymiarami cielesnym i zmysłowym oraz refleksyjnym i ideowym. Emocje miłosne, które rodzą się na imprezach klubowych i podczas turnusów sanatoryjnych, są umocowane zarówno w myśleniu o subiektywnych celach i wartościach, w kulturowo zaaranżowanych sytuacjach zabaw intymno-towarzyskich, jak i w pozaaksjologicznych, niemyślanych praktykach cielesnego odczuwania. Są raz podległe, a innym razem niepodlegające konwencjom społecznym i myślącemu podmiotowi. Czasami natomiast pozostają – jak się zdaje – poza władzą obydwu czynników i kierują się pozaświadomymi, pozadyskursywnymi intencjami ciała.
Kiedy życie miejskie zaczęło tętnić dłużej i głośniej? Kiedy piesi utracili pierwszeństwo w ruchu drogowym, a dorożki konne zostały wyparte przez samochodowe taksówki? Co spowodowało, że na początku XX wieku urzędnik miejski podróżował ponaddwukrotnie szybciej od robotnika?
Wraz z powstaniem i rozwojem silnika spalinowego oraz elektrycznego pojawiła się komunikacja miejska, powozy konne były zastępowane przez samochody, mieszkańcy korzystali z rowerów i motocykli. Zmieniły się warunki podróżowania w przestrzeni miejskiej. Jednak przemiany te nie były dostępne w równym stopniu wszystkim grupom społecznym. Możliwości szybszego i nowoczesnego przemieszczania stały się nowym przejawem rozwarstwienia społecznego.
Książka ta prezentuje proces zmian, jakie zaszły w sposobach podróżowania w przestrzeni miejskiej Torunia w latach 1891–1939. Autor podejmuje próbę udzielenia odpowiedzi na pytania: jak zmieniały się prędkość i jakość przemieszczania się w mieście, jak kształtowały się ruch uliczny i jego natężenie oraz jak przebiegał proces organizacji i prawnej regulacji ruchu. Znajomość tych zagadnień pozwala spojrzeć na miasto w szerszej perspektywie, pokazując wpływ procesów modernizacyjnych na funkcjonowanie społeczności miejskiej.
Czeski filozof języka i komunikacji, myśliciel żydowski, niemiecki teoretyk mediów, brazylijski eseista, krytyk i kurator sztuki – wszystkie te etykiety mogą opisywać tożsamość Viléma Flussera (1920–1991). Jednak nawet zebrane razem nie wyczerpują wymaganych w jego przypadku znaczeń. Flusser uważał się bowiem za nomadę i swoją filozofię uprawiał w nomadycznym stylu, znoszącym zasadność wszelkich granic narodowych, instytucjonalnych, metodologicznych czy dyscyplinarnych. Pozwoliło mu to na stworzenie niezwykłej, wielowątkowej opowieści o współczesności i jej mieszkańcach – dziwnych funkcjonariuszach aparatów i techno-imaginatorach. Choć ta opowieść była snuta w drugiej połowie minionego wieku, to jej interpretacyjna pojemność oraz futurologiczny i utopijny charakter sprawiają, że do dziś nie traci na aktualności – nadal może służyć jako narzędzie do tłumaczenia i krytycznego modelowania naszych praktyk kulturowych związanych z nauką, sztuką, moralnością i polityką. Przemyślenia Flussera wydają się aktualne, ponieważ koncentrują się na fenomenie technologii komunikacyjnych i medialnych, które obecnie jeszcze bardziej zdecydowanie niż kiedykolwiek wcześniej decydują w kształcie naszego życia i jego kulturowym milieu.
W cieniu posthistorii to pierwsza polska monografia poświęcona twórczości Viléma Flussera, która ma ambicje przedstawienia jej jako pewnej spójnej całości. Jest to wprowadzenie do myśli rozległej, rozproszonej, niestabilnej metodologicznie, zapisanej w wielu językach – i zarazem, nieuchronnie, pewna próba jej interpretacji.
Opracowanie edytorskie – Bartłomiej Kuczkowski
Młody Zygmunt Krasiński tworzył opowieści osadzone w scenerii pełnej grobów, sztyletów, czar z trucizną i szubienic, gdzie trup ściele się gęsto, bezustannie słychać tętent koni i wojenny zgiełk, a śmierć spotyka niemal każdego, zarówno zbrodniarzy, jak i niewinne dziewczęta. To prawdziwe opowieści przygodowe, awanturnicze, obfitujące w wątki sensacyjne. Władysław Herman i dwór jego to jedna z ciekawszych realizacji romantycznej poetyki nawiązującej do twórczości Waltera Scotta.
„Zwarły się przeciwne szyki i w natarczywym pędzie zmieszały się z sobą. Przez chwilę stali niewzruszeni rycerze, ale wkrótce potem usłyszano chrzęst zbroi, łoskot żelazców kruszonych o tarcze i łamiących się kopii, w okamgnieniu spadły na ziemię pióra i szyszaki dumnie przed chwilą nad tłumem się wznoszące. Rozciągały się konie na polu potyczki i potrzaskane odłamki stali i żelaza wzlatywały w powietrze. Wodzowie obu stron, dotrzymawszy jednak siodła, gotowali się do nowej gonitwy, kilku zbrojnych, straciwszy zmysły, w szybkim z konia upadku leżało na ziemi. Na jednych pęknięte zbroje dowodziły mocy poniesionych ciosów, na drugich całe były pancerze, ale hełm lub puklerz zdruzgotany pokazywał, że nie z słabymi przeciwnikami mieli do czynienia.
Opracowanie edytorskie – Bartłomiej Kuczkowski
Na kartach opowieści Zygmunta Krasińskiego spotkamy wyrazistych bohaterów (m.in. Williama Wallasa, Joannę d’Arc, hrabiego Wallensteina, karła Gondę, Karola Stanisława Radziwiłła „Panie Kochanku”), wartką narrację, wątki pełne grozy i fantastyki, co jest cechą charakterystyczną twórczości tego pisarza. Tajemniczy, mroczni, nieraz upiorni mściciele, skłóceni ze światem samotnicy, brutalni zabójcy, a nawet szalona rozpustnica o perwersyjnych upodobaniach – takie indywidua zaludniały bogatą wyobraźnię pisarską naszego romantyka.
„Karzeł zakręcił klucz w zamku, skrzypnęły zawiasy, rozwarły się podwoje i weszli do komnaty napełnionej trupami. Jedne z nich leżały na ziemi, inne stały przy murach, niektóre już przegniłe, niektóre wyschłe i skościałe, a inne jeszcze świeże były. Wszystkie zaś młodych dziewic, każdej z nich głęboka rana rozdzierała piersi. Ten straszliwy widok zatrwożył zrazu Jordana, lecz wnet odzyskał przytomność i nagle, odwracając się do karła:
– Czego chcesz ode mnie? – zawołał. – Czyś tu mnie na śmierć przyprowadził?”
Mściwy karzeł i Masław, książę mazowiecki
Książka jest próbą przyjrzenia się wybranym „kobiecym” gatunkom telewizyjnym, w szczególności serialowi telewizyjnemu (także nowej generacji) i operze mydlanej. Nie jest to historia tych gatunków, ale kulturowa analiza ich uwikłań w dyskurs nowoczesności, kultury masowej i popularnej oraz emancypacji kobiet. Jej celem jest pokazanie, jak zmieniały się role kobiet w kulturze zachodniej i jaką funkcję w tych przeobrażeniach mogła pełnić telewizja rozumiana jako społeczne doświadczenie. Telewizja rozpatrywana w ten sposób wskazuje na sposoby rozumienia kultury, w której żyjemy, ułatwia wgląd w sferę często nieartykułowanych bezpośrednio przekonań czy wartości, staje się ważnym źródłem wiedzy o współczesnym społeczeństwie – jego problemach, uprzedzeniach i nadziejach. Autorka, rekonstruując rozmaite dyskusje poświęcone „kobiecym” gatunkom i uwypuklając genderowy charakter telewizyjnego doświadczenia, proponuje namysł nad wpisanymi w telewizyjny dyskurs nierównościami i ich przyczynami.
Monografia jest wartościowym opracowaniem, w którym Autor umiejętnie powiązał […] problematykę kapitału intelektualnego oraz zagranicznych inwestycji bezpośrednich, nie zapominając o imperatywie budowania przewagi konkurencyjnej przez przedsiębiorstwo. Rozważania osadzone w literaturze przedmiotu […] posłużyły Autorowi do lepszego zrozumienia zależności między tytułowym kapitałem intelektualnym a internacjonalizacją przedsiębiorstwa, dały szansę na zaproponowanie własnego ujęcia kapitału intelektualnego i przyczyniły się do rzetelnej interpretacji uzyskanych wyników badań. […] Prezentowane opracowanie dostarcza ciekawych i oryginalnych spostrzeżeń opartych na danych empirycznych, ale także jest przyczynkiem do dyskusji nad adekwatnością teorii zagranicznych inwestycji bezpośrednich do specyfiki podmiotów z krajów Europy Środkowo-Wschodniej.
Z recenzji dr hab. Barbary Jankowskiej, prof. UE
Jest to bardzo dobry i naukowo wartościowy tekst, poświęcony ważnemu i nabierającemu przyspieszenia zjawisku, jakim jest umiędzynarodowienie działalności gospodarczej. […] Oceniana praca jest ważna z dwóch przynajmniej powodów: po pierwsze wyraźnie poszerza wiedzę o procesach internacjonalizacji przedsiębiorstw; po drugie – koncentruje się na szczególnym zasobie tych przedsiębiorstw, jakim jest kapitał intelektualny. Ci wszyscy, którzy zajmują się omawianą problematyką i znają światowy dorobek w tym zakresie, wiedzą dobrze, że ujęcie dr. M. Kuzela jest nowatorskie.
Z recenzji dr. hab. Wojciecha Popławskiego, prof. WSB
Impulsem do podjęcia tematyki stanowiącej treść niniejszej książki były powzięte przed laty badania zbioru zabytkowych, tradycyjnych dekoracji scenicznych w teatrze Marii Antoniny w Trianon, w Wersalu. W rezultacie eksploracją zostało objętych kilkanaście zachowanych europejskich zbiorów dekoracji teatralnych – od 2. połowy XVIII wieku po lata 20. wieku XX, głównie pochodzących z teatrów dworskich. Jest wśród nich kilka niemieckich, francuskich, czeskich, bogate zbiory szwedzkich teatrów królewskich, zbiór norweski i belgijski oraz jedyny zachowany zbiór polski. W problematykę książki wprowadza przedstawienie scenerii teatralnych tworzących tzw. wystawy sceny włoskiej (tj. tradycyjnej), wychodzące od genezy, typologii, prezentacji niegdysiejszego bogactwa tych szczególnych obiektów malarstwa iluzjonistycznego. Nakreślony został proces budzenia się świadomości ich znaczenia i miejsca w dziedzictwie kulturowym. Sytuacja, w jakiej obecnie znajdują się zachowane, poddane badaniom zbiory dekoracji teatralnych, została przedstawiona na podstawie ewaluacji ich stanu oraz dokonanego audytu konserwatorskiego – ewaluacji warunków oraz zagrożeń ich dalszego trwania. Zarazem przedstawione treści posłużyły prezentacji metody służącej tego rodzaju ewaluacjom czy „ocenom ryzyka” – przydatnej w obszarze konserwacji zapobiegawczej wszelkich zbiorów i pozwalającej uzyskać obiektywny punkt odniesienia oraz miarodajne przesłanki do tworzenia konserwatorskich projektów.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
