Monografia „Języki słowiańskie w kontekstach kultur dawnych i współczesnych” jest piątą publikacją z cyklu opracowań przygotowanych w Instytucie Języka Polskiego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w ramach projektu „Synchronia i diachronia – zbliżenia i dialogi”. Tom powstał dzięki współpracy badaczy z kilku polskich i zagranicznych ośrodków naukowych oraz akademickich, którzy dostrzegli potrzebę opisania najnowszych zmian zachodzących w językach słowiańskich pod wpływem przemian cywilizacyjno-kulturowych. W swoich badaniach językoznawcy koncentrują się na zagadnieniach leksykalnych, w szczególności na frazeologii utrwalającej różne aspekty życia danej społeczności. Zawarte w monografii studia w pełni potwierdzają tezę, że leksykalna płaszczyzna języka jest najbardziej czuła na zmiany i przeobrażenia w rzeczywistości pozajęzykowej. Wartością publikacji jest pokazanie zarówno ogólnych mechanizmów językowych, jak i zaprezentowanie konkretnych przykładów odzwierciedlania przez słownictwo kultury materialnej i duchowej społeczeństwa. W pierwszej części tomu czytelnik odnajdzie studia poświęcone zjawiskom językowym obserwowanym w języku polskim i czeskim w różnych okresach historycznych oraz współcześnie. W części drugiej zapozna się z zagadnieniami języka i kultury w szerszej perspektywie, obejmującej problematykę przekładu i zjawiska językowe charakterystyczne dla obszarów przygranicznych oraz wielokulturowych.
Autorzy i redaktorzy tomu żywią nadzieję, że monografia przyczyni się do popularyzacji wiedzy o językach słowiańskich i stanie się inspiracją do podejmowania nowych tematów badawczych.
„Czym jest duchowość? Jeszcze sto lat temu rzadko zadawano sobie to pytanie. Sam termin zaczął być częściej używany dopiero w połowie XX wieku. Od tego czasu jego popularność rośnie”. Tak zaczyna swoją książkę Historia duchowości chrześcijańskiej James A. Wiseman OSB. Zdania te streszczają powszechne obecnie zainteresowanie duchowością, dające się stwierdzić choćby na podstawie wielości tytułów publikacji naukowych praktycznie ze wszystkich dziedzin humanistyki oraz porównywalnej ? jeśli nawet nie większej ? liczby tytułów publikacji popularnonaukowych. Wszystkie te teksty łączy jedno: pojęcie duchowości dawno opuściło dyskurs chrześcijaństwa, co więcej – często także dyskurs religii.
Wśród publikacji naukowych brak jest kompleksowego spojrzenia na duchowość przez język. Praca ta stanowi próbę wstępnego zarysowania i zastosowania dostępnego dla szerszego grona humanistów podejścia pozwalającego wydobyć najistotniejsze elementy danej duchowości na drodze wieloaspektowej obserwacji tekstów, w których jest ona przedstawiona. Jest to zarazem próba nakłonienia do pochylenia się nad tekstem i uwzględnienia danych językowych w pewien bardziej systematyczny sposób, który w opinii autorki jest dostępny dla humanisty.
Metoda obserwacji tekstów opiera się na modelu badania lingwistycznego. Sam model usytuowany jest jednak na drugim miejscu w kompozycji pracy, właśnie ze względu na to, że celem autorki jest przede wszystkim ukazanie możliwości praktycznego zastosowania zawartej w nim propozycji, a nie szczegółowe przedstawienie argumentacji ściśle lingwistycznej. Tym jest również uwarunkowana pewna dysproporcja między „teorią” a „praktyką” – między częścią przedstawiającą lingwistyczny model badania i opisu języka duchowości (część druga) a rozdziałami zawierającymi wyniki obserwacji duchowości dokonanych przez pryzmat tego modelu (część pierwsza).
Osoby polskiego pochodzenia z Kazachstanu – wskutek procesów wywołanych zmianami ustrojowymi w Europie Środkowo-Wschodniej i byłym Związku Radzieckim – stanęły w obliczu konieczności rekonstrukcji własnej tożsamości społeczno-kulturowej. Autorka książki, posługując się narzędziami badawczymi antropologii kulturowej, podejmuje próbę zobrazowania wyników tych rekonstrukcji, głównie w oparciu o rozmowy z polskimi repatriantami z Kazachstanu. Ukazujące się w ten sposób obrazy można opisać i zrozumieć, spoglądając jedynie przez pryzmat zmieniających się historycznych, politycznych, społecznych i kulturowych „krajobrazów”, które współkształtowały poczucie etnicznej i narodowej przynależności tych osób. To właśnie repatriacja, jako ich ostatnia migracja, determinuje konstrukcję książki, tworząc oś podziału na życie „tam” i „tu” oraz jednocześnie symboliczną granicę. Jej przekroczenie stanowi, większe niżby się wydawało, wyzwanie dla autoidentyfikacji repatriantów.
W książce wiele miejsca poświęcono krytycznej analizie postaw społeczeństwa przyjmującego wobec przybyszy, poszukując jednocześnie przyczyn rozbieżności w dyskursie oficjalnym oraz społecznym dotyczącym tej grupy. Charakter społeczności repatriantów, postrzeganej (także przez własnych reprezentantów) jako „swoi” i „obcy” jednocześnie, skutkuje wieloma konsekwencjami w procesie adaptacji w Polsce. Odnosząc się do tej specyfiki, autorka wskazuje m.in. na zawodność dostępnych narzędzi teoretycznych wykorzystywanych w badaniu tej grupy, chwilami podając także w wątpliwość utrwalone schematy dominujące w postrzeganiu egzystencji repatriantów w Polsce.
Niniejsza książka jest efektem kilkuletniej pracy autorki nad bezpośrednim promieniowaniem słonecznym w Polsce. Natężenie promieniowania słonecznego mierzone przy powierzchni Ziemi zmienia się w czasie i przestrzeni. Dzieje się tak na skutek działania czynników naturalnych oraz narastającej działalności człowieka. Promieniowanie słoneczne jest głównym źródłem energii dla procesów zachodzących w atmosferze, dlatego też niniejsza publikacja wpisuje się w nurt badań poszukujących przyczyn zmian klimatu.
Niniejsza praca ukazuje procesy rewitalizacji i gentryfikacji ze wspólnej dla nich perspektywy, wypełniając tym samym, przynajmniej częściowo, pewne braki literaturowe. O innowacyjności monografii świadczy przedstawiona przez autora zhybrydyzowana forma obu zjawisk: rewigentracja. Jest to pierwsze tego typu syntetyczne ujęcie problemu. Uzupełnieniem tej koncepcji jest definicja gentryfikacji mentalnej, będącej prefazą gentryfikacji. Ponadto w publikacji ukazano i nazwano związki pomiędzy badanymi procesami w zależności od tego, który z nich indukuje zmiany. Szczegółowo określono także składowe tzw. potencjału gentryfikacyjnego i zaproponowano wykorzystanie gentrymapy do jego badania. Przede wszystkim jednak uwzględniono humanistyczną perspektywę badawczą, w której najważniejszy jest człowiek. Poznanie struktur i procesów miejskich, a także oczekiwań ludzi jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala tak pokierować miejską narracją, w tym procesem projektowym, aby przestrzeń była przyjazna każdemu z jego użytkowników.
PRZEKŁAD – Krzysztof Abriszewski, Paweł Gąska, Adrian Zabielski
REDAKCJA NAUKOWA ORAZ NAUKOWE OPRACOWANIE PRZEKŁADU – Krzysztof Abriszewski i Paweł Gąska
Gry wideo są modelowymi mediami zarówno Imperium, jak i niektórych sił, które się mu sprzeciwiają – taka teza przyświeca Grom Imperium, książce czerpiącej garściami z dzieł Micheala Hardta, Antonia Negriego, Michela Foucualta, Gillesa Deleuza i Felixa Guattariego. Jest to pierwsze takie dzieło, w którym autorzy, za pomocą narzędzi współczesnej myśli krytycznej, przyglądają się grom wideo w kontekście krążenia kapitału, kompleksu wojskowo-przemysłowego czy wyzysku pracowników kognitywnych. Krytyka jest tu rzetelna, napisana przystępnym językiem, nie popada nigdy ani w bezpodstawną panikę moralną, ani w przesadny technooptymizm. W tekście utrzymano równowagę między teorią a empirycznymi przykładami (wśród których znajdują się choćby Full Spectrum Warrior, World of Warcraft, seria Grand Theft Auto czy konsola Sony Playstation).
Gry Imperium to książka dla szerokiego grona odbiorców. Krytycy neoliberalnego kapitalizmu znajdą kolejne przykłady jego destrukcyjnego wpływu. Kulturoznawcy i groznawcy poznają nową perspektywę, z której można spoglądać na gry wideo. Wreszcie gracze będą mogli w przystępnej formie przeczytać o jasnych i ciemnych stronach ważnego dla nich medium.
Prezentowana książka otwiera nową serię wydawniczą Kultura Współczesności, która ma podjąćtrudne zadanie zrozumienia współczesnej kultury w ciekawy sposób. Osoby pracujące nad przekładem łączą własne zaplecze teoretyczne z pracą empiryczną. Istotne jest także, by prace tego rodzaju zawierały element krytyczny, który pomoże wydobyć wielowymiarowość otaczającego nas świata. Obecność tych trzech warunków jest ważna o tyle, że żaden z nich z osobna nie oferuje satysfakcjonujących efektów podczas badania teraźniejszości, razem jednak dają szansę ukazania jej w sposób zaskakujący, nowy i inspirujący. Ufamy, że każda z publikowanych pozycji wniesie swój wkład w rozumienie kultury naszych czasów.
Drugą planowaną pracą w serii jest przekład książki A Casual Revolution: Reinventing Video Games and Their Players Jespera Juula.
Monografia pt. Drogi i miejsca religijności ludowej. Antropologiczne studium nowych ośrodków kultu we współczesnej Polsce (Strachocina, Stryszawa, Sokółka i Legnica)stanowi rezultat pogłębionych zainteresowań badawczych autora oscylujących wokół tematyki relacji człowiek–sacrum w kulturze. W świetle wprowadzonej do opisu kategorii „zmiennotrwałości” religijność ludowa okazuje się „strukturą długiego trwania”. Autor w oparciu o zróżnicowany materiał literacki i źródłowy rozwija refleksję na temat pielgrzymowania, znaczenia miejsc świętych i zdarzeń cudownych. Poprzez wyniki przeprowadzonych badań terenowych ukazuje niesłabnącą żywotność form religijności ludowej. Obserwuje rewitalizację, transformację bądź kreację elementów tradycyjnej pobożności. Jego zdaniem współczesna religijność, podnosząca znaczenie czynnika jednostkowego i przeżyciowego, stwarza dogodne miejsce dla ujawnienia się ludowego sensualizmu. Z kolei kult świętych postaci i przedmiotów, występujący w badanych ośrodkach, koresponduje z tradycyjną „wiedzą konkretu”.
Rozprawa Tomasza Kalniuka jest pracą z zakresu antropologii zjawisk religijnych w ujęciu dynamicznym. Ma charakter interdyscyplinarny, angażujący metody etnologii, folklorystyki i religioznawstwa. Autor, łącząc bogatą faktografię z pobudzającymi do dyskusji uwagami, przybliża historyczne i obecne interpretacje zagadnień dotyczących religijności ludowej. Przedstawia symbolikę świętych miejsc, podejmuje refleksję nad znaczeniami lokalnych ośrodków kultu, drogami, które przemierzają pielgrzymi, oraz pojmowaniem zdarzeń cudownych. Wykorzystując wyniki własnych badań terenowych, autor charakteryzuje współcześnie funkcjonujące miejsca kultu w Strachocinie, Stryszawie, Sokółce i Legnicy, związane z postaciami św. Andrzeja Boboli, podlegającej „ludowej kanonizacji” Kunegundy Siwiec oraz ze świętymi przedmiotami, szczególnie relikwiami cudów eucharystycznych. Poprzez krytyczną analizę etnologicznego pojmowania religijności ludowej autor stara się na nowo nakreślić kontekst jej przejawów, odnotowywanych obecnie. Czyni to, korzystając z ogromnego zasobu opracowań i wykazując się przy tym dużą erudycją. W oparciu o nadzwyczaj ciekawe relacje zebrane od często zwykłych ludzi – mieszkańców okolic, turystów i pielgrzymów, przedstawia fascynujący obraz życia religijnego.
Z recenzji prof. dra hab. Andrzeja Piotra Kowalskiego, UG
Książka jest faktograficznym zapisem historii dziewiętnastowiecznego plakatu francuskiego i jego miejsca w społeczeństwie. Czytelnik odnajdzie w niej informacje o prekursorach tej sztuki, którą we Francji nazwano art de la rue – sztuką ulicy. Nim rzeczywiście stała się sztuką, musiała udowodnić, że język, którym się posługuje, nie jest „podrzędnym”, „gorszym” od spotykanego na oficjalnych salonach paryskich. Prowadziła do tego długa droga, której opis znajduje się na kartach książki: od pierwszych, prekursorskich prac Jeana-Alexisa Rouchona poprzez plakat księgarski, barwne ilustracje „ojca” francuskiego plakatu Jules’a Chéreta aż do plakatu art nouveau i posecesyjnych prac Leonetta Cappiella.
XIX stulecie jest dla sztuki okresem szczególnym. Zmiany społeczne i gospodarcze, rozpoczęte w pierwszej połowie XIX wieku, były przyczyną redefinicji sztuki, która stała się zwierciadłem społeczeństwa i rejestratorką zachodzących przemian. Plakat bardzo dobrze spełniał to zadanie, dzięki czemu możemy dziś prześledzić zmiany gustów i obyczajów, zwłaszcza w drugiej połowie stulecia. Przede wszystkim w sztuce jest to czas kobiety, jej wizerunek pojawia się wszędzie tam, gdzie zachodzi potrzeba podkreślenia nowoczesności. Autor akcentuje jej wielowątkową obecność w reklamie: kuszące piękności w reklamach Chéreta, tajemnicze muzy i femmes fatales na plakatach secesyjnych Eugene’a Grasseta i Alfonsa Muchy, pełne wigoru i seksapilu bon vivantki na afiszach Jules’a-Alexandre’a Grüna.
Obraz francuskiego plakatu nie byłby pełen bez wizyty na wzgórzu Montmartre, będącym w ostatnim dziesięcioleciu XIX wieku francuskim tyglem kulturowym, w którym narodziły się znane prace Henri’ego de Toulouse-Laureca oraz te mniej rozpowszechnione, autorstwa Henriego-Gabriela Ibelsa czy Teophile’a Steinlena, będące graficznymi fotografiami paryskiej społeczności końca wieku.
„Cukrzyca nie jest słodką chorobą” i wie o tym coraz więcej ludzi w Polsce. Kontrola glikemii dotyczy również dzieci. „Pszczele historie” w prosty sposób opisują procesy fizjologiczne związane z chorobą oraz ich mechanizmy. Zdaniem dr hab. Natalii Marek-Trzonkowskiej, zajmującej się tematyką leczenia dzieci chorych na cukrzycę, bohaterka wierszyków – pszczółka Emi – opisuje je prosto, zrozumiale i przystępnie zarówno dla rodziców, jak i dzieci: „Jest to książka prawdziwa i mądra, a postać Emi urocza i bez trudu może utożsamić się z nią każde dziecko chore na cukrzycę”. Dzięki pszczółce Emi i rodzice, i chore dzieci zrozumieją, że nie są sami, że towarzyszące im emocje są naturalne i właściwe wszystkim chorującym na cukrzycę.
munikacja międzykulturowa zyskuje coraz większe zainteresowanie nie tylko wśród teoretyków, lecz również wśród osób zaciekawionych odmiennościami kulturowymi. Niejednokrotnie okazuje się, że spotkanie z „innością” bywa wyzwaniem, które wymaga odpowiedniego przygotowania oraz zrozumienia i zaakceptowania, że „inny” jest „innym”, a nie „mną”. Takich trudności doświadczają turyści nierozumiejący obcego języka, niepotrafiący docenić nieznanych kulinarnych przysmaków czy zaakceptować niezrozumiałych dla nich zachowań. Z takimi problemami spotykają się także politycy i dyplomaci – ich nieprzygotowanie do kontaktu z „innym” i jego „innością” może bowiem prowadzić do nieporozumień, a niekiedy do konfliktów, których konsekwencje będą długo odczuwane przez całe społeczeństwa.
Książka Komunikacja międzykulturowa w polityce. Relacje między Stanami Zjednoczonymi a Japonią w latach 1932–1952 poświęcona jest właśnie takim problemom. Zawiera opisy i analizy działań oraz postaw amerykańskich dyplomatów, wojskowych i polityków uczestniczących w kontaktach z Japończykami. Kontaktach, które naznaczone były niechęcią wynikającą przede wszystkim z niezrozumienia, kim jest „inny”. W książce Czytelnik znajdzie także przykłady tego, jakie konsekwencje może przynieść brak odpowiedniej wiedzy o „innym” i nieakceptowanie jego odmienności.
Wstęp i opracowanie naukowe – Aleksandra Derra
Przekład – Aleksandra Derra, Alicja Łuka i Wojciech Sak
Możemy być uprzedzeni, nawet jeśli tego nie chcemy. Myślę, że niewiele osób przyznałoby, że kobiety należy oceniać zgodnie z wyższymi, trudniejszymi i zmiennymi standardami; karać je za zachowanie akceptowane u mężczyzn; albo uznawać za słuszne, że płaci się im mniej za tę samą pracę. Jednak, gdy kategoryzujemy kogoś jako mężczyznę lub kobietę […], automatycznie aktywujemy skojarzenia związane z płcią i odbieramy go/ją przez filtr kulturowych przekonań i norm. To seksizm, który zszedł do podziemia – nieświadomy i niezamierzony.
Zmagania empiryczne nad neuronalnymi różnicami płciowymi rozpoczęły się na poważnie w połowie XIX wieku. Ustalenia wiktoriańskich naukowców były „kluczowym źródłem… sprzeciwu” wobec prawa wyborczego kobiet i równego dostępu do edukacji wyższej. […] Miejsce taśm mierniczych i wag zajęły potężne technologie neuroobrazowania […]. Najwyższej próby nowoczesne skanery dają nam bezprecedensowe informacje na temat struktury i działania mózgu. […] ważne zatem, byśmy nie wpadli w te same pułapki. Kiedy pewnie stawiamy tezy o głęboko zakorzenionych różnicach psychologicznych między kobietami a mężczyznami, to nie dostrzeżemy fałszywych odkryć, raczkującej nowej technologii, niejasnej zależności między strukturą mózgu a funkcjami psychologicznymi oraz trudności z wnioskowaniem o stanach psychologicznych na podstawie danych z neuroobrazowania.
Niniejsza monografia jest prezentacją zainteresowań autorki z zakresu socjologii kultury i religii, a także nauk o islamie. Stanowi podsumowanie kilkuletnich badań empirycznych wzbogaconych obserwacjami z podróży i pobytów w krajach muzułmańskich i arabskich.
Autorka przedstawia wyniki badań prowadzonych na dwóch grupach polskich muzułmanek ˗ konwertytek na islam i Tatarek. W centrum jej zainteresowań jest tożsamość, którą analizowała między innymi przy wykorzystaniu konwersji religijnej oraz komunikacji werbalnej i niewerbalnej. Praca porusza kwestię muzułmanów w Polsce, ale nie brakuje w niej odwołań do badań i dyskusji z innych części naszego kontynentu. Z tego powodu publikacja może być potraktowana jako głos w dyskusji na temat obecności muzułmanów w Europie.
W trwających przynajmniej od połowy XX wieku dyskusjach o niepożądanych konsekwencjach intensywnego rozwoju technologicznego sztandarowym przykładem ryzyka jest budowa elektrowni atomowych, wywołująca burzliwe protesty społeczne. Po zaniechanej na początku lat 90. budowie elektrowni w Żarnowcu plany rozwoju energetyki jądrowej powróciły w Polsce nieoczekiwanie w 2009 roku. Aktualne tym samym stało się pytanie o udział społeczeństwa w procesie podejmowania decyzji: Czy rozwój energetyki powinien być przedmiotem szerokiej debaty publicznej, jak chcieliby zwolennicy podejść partycypacyjnych i deliberacyjnych? Czy też – jak stwierdził jeden z ekspertów cytowany w tej pracy – „są obszary działalności człowieka, gdzie demokracja nie może funkcjonować”?
Sięgając po koncepcje z zakresu społecznych badań nad nauką i technologią, socjologii ryzyka i społecznego zarządzania technologią, autor pokazuje, że udział społeczeństwa w realizacji polskiego programu jądrowego jest znikomy, a decyzje zapadają w wąskim gronie ekspertów i decydentów, według technokratycznych norm ucieleśnianych przez techniczny model zarządzania ryzykiem. Sedno książki stanowi próba wykazania, że niewielki udział obywateli nie wynika – jak zwykło się uważać – z braku tradycji uczestniczących podejmowania decyzji w Polsce czy też słabości polskiego społeczeństwa obywatelskiego; jest raczej efektem celowych (i zazwyczaj skrywanych) działań dominujących grup interesów skupionych wokół środowisk związanych z energetyką. Dążą one do wykluczenia podmiotów obywatelskich, pochodzących spoza „złotego trójkąta” nauki, biznesu oraz władz publicznych, i osłabienia ich wpływu na proces decyzyjny.
Wprowadzenie / 9
Introduction / 11
ESEJE [13]
I. Klasztory ziemi chełmińskiej wobec władzy i społeczeństwa / 15
1. Franciszkanie i dominikanie / 15
2. Cysterki-benedyktynki / 20
II. Klasztory cysterek-benedyktynek: duchowość i sztuka / 24
III. Konwenty mendykantów na ziemi chełmińskiej – sztuka i kultura umysłowa w średniowieczu / 33
1. Architektura mendykantów na ziemi chełmińskiej / 36
2. Ecclesia interior. Sztuka w służbie pobożności braci / 38
3. Obrazy w przestrzeni ecclesia exterior / 45
ILUSTRACJE / ILLUSTRATIONS [55]
ES SAYS [103]
I. Friaries and nunneries in the Chełmno Land towards the authority and society / 105
1. Franciscan and Dominican Friars / 105
2. Cistercian-Benedictine Nuns / 111
II. Convents of Cistercian-Benedictine Nuns: spirituality and art / 114
III. Mendicant convents in Chełmno Land – art and intellectual culture in Middle Ages / 123
1. The architecture of mendicant orders in Chełmno Land / 126
2. Ecclesia interior. Art in the service of friars’ religiosity / 128
3. Images in the space of ecclesiae exterioris / 135
KATALOG [145]
Struktura katalogu / 147
I. Cysterki-benedyktynki [149]
Dzieje [149]
1. Nazwa, położenie i przynależność zakonna / 149
2. Historia klasztoru / 149
3. Mniszki i prepozyci / 150
4. Podstawy prawne / 150
5. Relacje prawne ze zwierzchnikiem terytorialnym / 151
6. Podstawy ekonomiczne / 151
7. Życie religijne i oddziaływanie religijne / 151
8. Zabytki pisane / 152
Założenie klasztorne [154]
1. Kościół pw. św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty, przełom 2./3. ćwierci XIV wieku 154
2. Klasztor pocysterski, obecnie Sióstr Miłosierdzia pw. św. Wincentego a Paulo – ostatnia
ćwierć XIII – 2. ćwierć XIV wieku /161
Wystrój i wyposażenie kościoła [165]
1. Relikty gotyckiej posadzki – XIV wiek (?) / 165
2. Zworniki sklepienne – około 1360 roku / 167
3. Malowidła ścienne: Pieśń nad Pieśniami i sceny pasyjne – 3. ćwierć XIV i początek
XV wieku / 173
4. Płyta nagrobna Arnolda Lischorena, Wernica i Konrada – po 1275 roku / 177
5. Głowa św. Jana na misie – przełom XIV/XV wieku / 181
6. Pieta – około 1400 roku / 185
II. Dominikanie [187]
Dzieje [187]
1. Nazwa, położenie i przynależność zakonna / 187
2. Historia klasztoru / 187
3. Zakonnicy / 188
4. Podstawy prawne / 190
5. Relacje prawne ze zwierzchnikiem terytorialnym / 190
6. Podstawy ekonomiczne / 190
7. Życie religijne i oddziaływanie religijne / 191
8. Zabytki pisane / 191
Założenie klasztorne [193]
1. Kościoł pw. św. Piotra i Pawła – XIV wiek / 193
2. Klasztor – XIII–XIV wiek / 203
3. Cmentarz przyklasztorny / 203
Wystrój i wyposażenie kościoła [207]
1. Malowidło ścienne: Rzeź niewiniątek – około 1400 roku / 207
2. Malowidło ścienne: Ukrzyżowanie – około 1400 roku / 210
3. Malowidło ścienne: dwaj święci (apostołowie?) – około 1400 roku / 215
4. Malowidło ścienne: święty dominikański – koniec XIV wieku / 219
5. Malowidło ścienne: niezidentyfikowany święty – 2. połowa XIV wieku (?) / 222
6. Płyta nagrobna Jana z Diez – 1360 rok / 225
III. Franciszkanie [229]
[...]
Kuba Wojewódzki – dziennikarz telewizyjny, radiowy i prasowy, publicysta, felietonista, satyryk i showman. Nazywany Królem TVN. Jego ekscentryczna osobowość, cięty język i ostre pióro przysparzają mu tylu zwolenników, co przeciwników. Która z odgrywanych ról jest jednak Wojewódzkiemu najbliższa?
Książka stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, jaką rolę – profesjonalnego dziennikarza czy showmana – odgrywa Kuba Wojewódzki w swoim autorskim talk-show nadawanym od 2006 roku przez stację telewizyjną TVN. Przedmiotem zainteresowania badawczego autorki były poziom kontrowersyjności tematów podejmowanych w programie, komunikacja werbalna Wojewódzkiego (między innymi częstotliwość wykorzystywania wulgaryzmów oraz wyrazów należących do mowy potocznej) i jego komunikacja niewerbalna, poziom dziennikarskiego obiektywizmu oraz stosunek do zaproszonych gości.
„[…] [B]ardzo wysoko oceniam monografię dr. Dawida Szostka. Po pierwsze, zwraca ona uwagę na bardzo istotne zagadnienie w zachowaniach organizacyjnych, które dotychczas było w zasadzie pomijane przez badaczy. Opracowania, których tematyką była jakość relacji międzyludzkich w zespołach pracowniczych, należą bowiem do rzadkości, a temat traktują raczej pobieżnie. Po drugie, w monografii zaprezentowana jest autorska konceptualizacja jakości relacji, oparta częściowo na dorobku teoretycznym, a częściowo na przeprowadzonych badaniach jakościowych. Po trzecie, dokonana jest operacjonalizacja konstruktu jakości relacji międzyludzkich w zespołach pracowniczych. Jest ona kompleksowa, wieloetapowa i rzetelnie przeprowadzona. Jej wynikiem jest skala pomiarowa, która wzbogaca nauki o zarządzaniu, a także jest przydanym narzędziem dla praktyków biznesu. Po czwarte wreszcie, Autor przedstawia interesujące wyniki rzetelnie przeprowadzonych badań w zakresie wpływu jakości relacji międzyludzkich w zespołach pracowniczych na kontrproduktywne zachowania organizacyjne. Wzbogacają one dorobek nauk o zarządzaniu, w szczególności w zakresie zachowań organizacyjnych, a także są podstawą do wykorzystania ich w praktyce działalności gospodarczej”.
Z recenzji wydawniczej dr. hab. Przemysława Zbierowskiego, prof. Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach
W sytuacjach granicznych, np. w stanie miłosnego uniesienia czy podczas trudnej wspinaczki górskiej, najpełniej doświadcza się jedności tego, co powszechnie, choć błędnie, dzieli się na odrębne byty: ciało i duszę. Wówczas bowiem dwie sfery naszego ja zbliżają się do siebie i tworzą harmonijny związek – można wtedy mówić o witalności i zdrowiu człowieka. „Ogołoceni” ze wszystkiego (w przenośni – jak w górach, lub dosłownie – jak w seksie), odkrywamy jedność i wynikającą z niej moc naszej cielesno-duchowej natury. Wiek senioralny, zwany III wiekiem albo III tercją życia, jest zwieńczeniem ludzkich losów. Przebieg tej fazy zależy od wcześniejszych zdarzeń. Jednakże nawet gdy dotychczas ponosiliśmy porażki, zawsze jest czas, aby zmienić swoje życie. Aktywność i wgląd w siebie pozwalają odkryć pokłady sił, które z różnych powodów nie zostały do tej pory uwolnione. Sport i seks należą do najbardziej przystępnych, a jednocześnie efektywnych metod skoncentrowania się na sobie i aktualizacji potencjału wewnętrznego, a przez to – doświadczania radości. Jedna i druga forma działania wzmacnia zdrowie i może być traktowana jako jego wskaźnik. Obie stanowią najlepsze antidotum na stereotyp ukazujący seniora jako pacjenta geriatrycznego, który chcąc w miarę normalnie funkcjonować, musi systematycznie odwiedzać lekarza i przyjmować leki.
„Temat badań [...] uważam za aktualny, ważny i interesujący, choć niełatwy. Cel pracy wytycza kilka głównych kierunków, tj. ocenę drogi aktywacji krzepnięcia zależnej od TF, ocenę procesu angiogenezy, badanie stężenia heparanazy […] we krwi […] oraz w blaszkach miażdżycowych […].
Badaniami objęto grupę 86 chorych zakwalifikowanych do endarterektomii i grupę 35 osób zdrowych, stanowiących grupę kontrolną. Analiza statystyczna wyników badań wykazała w blaszkach miażdżycowych i osoczu chorych wielokrotnie wyższe stężenie i aktywność TF niż w osoczu grupy kontrolnej. W homogenacie blaszek miażdżycowych osób chorych stwierdzono wyższe stężenie i aktywność TFPI i TM, tj. inhibitorów procesu krzepnięcia w porównaniu do ich zawartości w osoczu. Zaobserwowano znacząco wyższe stężenie VEGF w blaszce w porównaniu z osoczem chorych. Stężenie sVEGFR1 było wyższe w osoczu i w homogenacie chorych niż u osób zdrowych, natomiast stężenie sVEGFR2 było najwyższe w grupie kontrolnej, niższe w osoczu chorych, a najniższe w homogenatach blaszek […]. Dyskusja poprowadzona jest rzeczowo i kompetentnie. Dowodzi szerokiej wiedzy […], umiejętności argumentacji oraz sprawności w posługiwaniu się dostępnymi danymi literaturowymi.
W oparciu o uzyskane obserwacje kliniczne, wyniki badań i ich analizę statystyczną oraz konfrontację z danymi z piśmiennictwa opracowano sześć wniosków logicznie wynikających z pracy i nawiązujących do postawionych celów badawczych.
Praca […] zawiera wiele oryginalnych, nieznanych w literaturze obserwacji. Pogłębia dotychczasową wiedzę na temat patogenezy miażdżycy, udziału hemostazy i angiogenezy w mechanizmie powstawania niestabilnych blaszek miażdżycowych”.
Zbigniew Ziętek
Monografię doktor Anny Andruszkiewicz należałoby wyróżnić w szczególny sposób, jest ona próbą całościowego, naukowo uzasadnionego ujęcia aspektów funkcjonowania zawodowego pielęgniarek/pielęgniarzy w odniesieniu do ich stanu zdrowia. Uzyskane wyniki mają istotne znaczenie poznawcze dla pielęgniarstwa.
Z recenzji prof. dr hab. N. med. Violetty Skrzypulec-Plinty
Praca wnosi istotny wkład dla rozwoju pielęgniarstwa, wzbogaca wiedzę na temat funkcjonowania zawodu oraz wskazuje na ważne kierunki kształcenia i zarządzania. Wyznacza kierunki dalszych badań dla poprawy jakości pracy pielęgniarek/pielęgniarzy, co przekłada się na jakość opieki pielęgniarskiej.
Z recenzji dr hab. n. o zdr. Matyldy Sierakowskiej
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
