Czwarta publikacja z serii „Biblioteczka Dziecięca” zawiera kilkanaście artykułów poświęconych rozmaitym zagadnieniom związanym z filmem, telewizją oraz nowymi mediami, w których dziecko albo pojawia się jako temat, albo jest ich odbiorcą. Fenomen ruchomych obrazów, wyrastający na Zachodzie z wielowiekowych doświadczeń związanych z camera obscura oraz z medium fotografii, dziś pełni ważną kulturotwórczą funkcję i w istotny sposób przyczynia się do wzbogacenia szeroko pojętej sztuki adresowanej do młodego widza. Ponadto filmy dokumentalne i fabularne w ciągu XX wieku stały się znakomitymi środkami, za pomocą których reżyserzy, scenarzyści i aktorzy opowiadają o problemach dziecka lub budują zmetaforyzowany obraz dzieciństwa, wykorzystujący elementy autobiograficzne i wspomnieniowe. Odrębne miejsce w kulturze Zachodu zajmuje telewizja, będąca nie tylko – wbrew temu, co powszechnie się sądzi – źródłem rozrywki kierowanej do nieletniego widza, wiele europejskich stacji, jak choćby z Wielkiej Brytanii (BBC), Finlandii (YLE) czy Francji (France 5), oferuje bowiem także wartościowe programy edukacyjne.
Książka Dziecko w świecie ruchomych obrazów ma charakter monograficzny w tym sensie, że główny wątek rozważań wszystkich autorów dotyczy tego, jak media oparte na języku filmowym kształtują narrację o dziecku i dzieciństwie oraz w jakie wchodzą związki z innymi sztukami, przede wszystkim z literaturą. Z perspektywy dokonującej się w XXI wieku komunikacyjnej rewolucji, której efektem jest bogaty obszar digital culture, ponadstuletni dorobek filmowy oraz – nieco mniejszy – telewizyjny o dziecku i dla dziecka wciąż domaga się w polskich badaniach filmoznawczych, kulturoznawczych i literaturoznawczych analiz o szczegółowym i syntetycznym charakterze.
Oddając do rąk Czytelnika niniejszą publikację, redaktorzy mają nadzieję, że podjęte w niej problemy w istotny sposób wzbogacą dotychczasową wiedzę na temat dziecka i dzieciństwa konstruowanego za pomocą języka ruchomych obrazów.
Twoje wnioski i obserwacje są jak najbardziej celne, opis sytuacji kompletny, a przewidywania na przyszłość jak najbardziej prawdopodobne i pokrywające się z moimi przewidywaniami. Bardzo płynnie to wszystko przedstawione, bez przesadnego nadęcia […]. Widać, że spędziłaś nad tym sporo czasu i temat masz przerobiony na wszystkie możliwe strony. Naprawdę czytanie tego to była duża przyjemność. (R8)
Jestem pod wrażeniem wnikliwości charakterystyki ruchu społecznego osób nieheteronormatywnych,oceny sytuacji tego ruchu, zarówno w perspektywie historycznej, jak i pod kątem możliwości działania w przyszłości. (R1)
Bardzo ciekawy materiał. […] To ważna praca na rzecz większej ciągłości naszej (LGBTQ) historii! (D7)
Jestem pod wrażeniem. Niesamowicie do dla mnie interesujące […]. Z wieloma wnioskami się zgadzam. […] Naprawdę wspaniała lektura ;) (R3)
Wszystko to bardzo ciekawe! Fajnie zbierające wiele rzeczy – to ważny kawałek „dziejącej się” historii. (R5)
Fragmenty komentarzy osób badanych do treści książki
Jeden z amerykańskich fotografów żyjących w XIX stuleciu – Mathew B. Brady - jest autorem słynnego powiedzenia, które brzmi: „Nawet najbardziej doświadczeni fotografowie nie są do końca pewni wyników swoich działań”. Specjaliści zajmujący się konserwacją-restauracją fotografii mają podobne doświadczenia, różnorodność technik fotograficznych wynalezionych w XIX i XX wieku sprawiła bowiem, że prace nad ratowaniem fotograficznego dziedzictwa kulturowego utrwalonego na podłożach papierowych, szklanych czy sztucznych należą do zadań trudnych. Ciągły rozwój metod konserwacji sprawia, że każdego roku stajemy się bardziej doświadczeni i zasobni w wiedzę, mamy też okazję poznawać opinie rozmaitych specjalistów z różnych środowisk. Niniejsza publikacja wychodzi naprzeciw potrzebom popularyzacji wiedzy konserwatorskiej i jako pierwsza w Polsce poświęcona jest w całości zagadnieniu ochrony i konserwacji fotografii. Badacze i konserwatorzy dzielą się w niej wynikami własnych prac. Zdajemy sobie sprawę, że poruszone tematy są przysłowiową kroplą w morzu istniejących zagadnień i problemów, udało się nam jednak zgromadzić znaczącą liczbę interesujących tekstów. Chcemy także podkreślić, że książka ta nie jest podręcznikiem konserwacji, lecz zbiorem artykułów prezentujących autorskie rozwiązania wielu problemów związanych z ochroną fotografii przed zniszczeniem i z praktycznymi działaniami konserwatorskimi.
Toruń – odwiedzana przez miliony turystów perła gotyku. Miasto równie piękne, jak niebezpieczne. Miasto, w którym zbrodnia zostawia krwawe ślady na cegłach, ulicznym bruku i w ciemnych kątach średniowiecznych uliczek. Tutaj nie ma żadnych reguł – każdy może być i ofiarą, i oprawcą, a niegodziwość gra w pokera ze szlachetnością. Poznajcie mroczną stronę grodu Kopernika i brudne zaułki, w których drzemie zło.
Martwi głosu nie mają to zbiór dziesięciu opowiadań kryminalnych o zemście, pożądaniu i obłędzie, a także o wymierzaniu sprawiedliwości, świecie odwróconych zasad, tajemnicach i powracających jak bumerang demonach przeszłości. Te historie Was zmienią, prawdopodobnie na gorsze. Wchodzicie w to?
Do chwili przedłożonego przez Prof. Grażynę Gzellę opiniowanego "Słownika" brak podobnego opracowania stanowił dostrzegalną lukę w prasoznawczej historiografii tyczącej dziejów pomorskiego czasopiśmiennictwa. Toteż w mojej opinii nie będzie egzageracją, jeśli stwierdzę, że oceniania praca jest nie tylko »wypełnieniem« owego braku, lecz także, a może przede wszystkim, jawi się jako opracowanie o stosunkowo szerokim spectrum poznawczym, wskazującym i umożliwiającym podjęcie szczegółowych już kierunków badań nad biografiami historycznymi wybranych postaci. Cennym uzupełnieniem poszczególnych osobowych biogramów jest ujęta poniżej każdego tekstu informacyjno-biograficznego obszerna bibliografia źródłowo-materiałowa poszerzająca znacząco stronę poznawczą hasła osobowego. Podobną funkcję pełnią też wizerunki (fotografie) przedstawianych w biogramach ludzi.
Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Andrzeja Romanowa
Czterolecie między śmiercią Stalina a potwierdzeniem hegemonii socjalistycznego realizmu to okres intensywnej walki o utrzymanie tej pozycji. Ważną rolę odegrała tu zasadnicza ideologiczna dychotomia SWOI – OBCY, MY – ONI, WROGOWIE, tym bardziej że wobec spodziewanego odprężenia po śmierci wodza druga z tych kategorii stała się jak najbardziej aktualna, zagrożenie ze sfery rytualnej nagle przeniosło się do sfery realnej. Ta dychotomia znalazła swoje realizacje również w subdyskursie o kulturze. Formalizm, dekadentyzm, naturalizm – tak określano kierunki w sztuce, przed którymi za wszelką cenę należało postawić tamę. Jednak jak je definiować, by nie straciły swojej specyficznej, złowrogiej magii? Czy w ogóle je definiować? Jak objaśniać je ludziom, czytelnikom gazet tak, aby kwalifikowali je zgodnie z oczekiwaniami władz, zachowując przy tym ich istotną cechę – semantyczną niedookreśloność pozwalającą na swobodne posługiwanie się nimi jako stygmatyzującymi etykietami. Odpowiedź na te pytania znaleziono m.in. w metaforze – doskonałym środku oddziaływania na odbiorcę. Zbudowanie wielu paraleli między abstrakcyjnymi pojęciami z zakresu teorii sztuki i literatury a najbardziej oczywistymi, powszednimi, archetypowymi metaforami pozwoliło propagandzie kulturalnej rozwiązać ten problem. O metaforyczności badanych tekstów świadczą liczby. Wśród około trzech tysięcy odnotowanych podczas kwerendy (materiały gazety „Prawda” z lat 1953–1957) użyć w ten czy inny sposób wartościujących jednostek leksykalnych znacznie ponad tysiąc to użycia metaforyczne. Spośród nich wybrano te, które bezpośrednio wchodzą w relacje opozycyjne, budując klarowny dla odbiorcy, oczywisty pod względem interpretacyjnym obraz podstawowej ideologicznej dychotomii SWOI – OBCY. Proponowana praca ma pokazać, jak ten mechanizm działał na łamach najważniejszej gazety w ZSRR – „Prawdy”.
Dnia 16 października 1978 roku arcybiskup Krakowa kardynał Karol Wojtyła został niespodziewanie wybrany na Stolicę Piotrową, przybierając imię Jan Paweł II. Został on 264 papieżem i zarazem pierwszym po 455 latach następcą św. Piotra nie-Włochem, i pierwszym papieżem Słowianinem. W tym roku przypada 40. rocznica tego historycznego wydarzenia, które odbiło się szerokim echem na całym świecie. Długi i niezwykle dynamiczny pontyfikat Jana Pawła II nie tylko pozostawił trwałe ślady w życiu Kościoła, ale także miał wielki wpływ na przyszłe losy świata i Polski.
Dnia 22 czerwca 2004 roku Senat Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu jednomyślną decyzją podjął uchwałę o nadaniu Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II tytułu doktoratu honoris causa UMK. Ta decyzja Senatu UMK nawiązywała ponadto do przypadającej w dniu 7 czerwca 2004 roku piątej rocznicy historycznego spotkania Jana Pawła II ze światem polskiej nauki, które odbywało się w auli Uniwersytetu. Było to wydarzenie niezwykłej wagi nie tylko w historii UMK, lecz także w historii spotkań Papieża z polskimi uczelniami w czasie Jego pielgrzymek do Ojczyzny.
Pragnęliśmy, aby w 40. rocznicę wyboru Jana Pawła II na Stolicę Piotrową oraz w kolejną rocznicę nadania mu przez Senat Uniwersytetu Mikołaja Kopernika doktoratu honoris causa towarzyszyła publikacja, która choć w drobnej części będzie znakiem pamięci i wyrazem wdzięczności za nauczanie i dzieło pontyfikatu „polskiego Papieża”. Ponadto, która będzie również konkretnym świadectwem wypełniania testamentu Jana Pawla II, który napisał, że „najpilniejszym zadaniem jest formacja biblijna i liturgiczna ludu Bożego, pasterzy i wiernych”. Z tej racji monografię tworzą opracowania będące owocem badań nad znaczeniem i rolą liturgii w nauczaniu Jana Pawła II, które były prowadzone na semianarium doktoranckim z teologii liturgii na Wydziale Teologicznym UMK w Toruniu w roku akademickim 2016/2017.
Ze Wstępu
Badając wschodzący rynek tekstów literackich i filmowych o starości (zwłaszcza obarczonej demencją), powstałych w Europie po 1970 roku, przekonujemy się, że ich liczba rośnie w miarę wydłużania się naszego życia i proporcjonalnie do lęku, zwłaszcza młodych ludzi, przed utratą kontroli, niezależności, pozycji w społeczeństwie. Społeczeństwa, w których długie życie stanowi wartość, zdecydowanie starość odrzucają. Nikt nie chce być stary.
Lista paradoksów jest długa.
Zebrane teksty kultury pokazują, czego, ceniąc długowieczność, wolelibyśmy zarazem nie wi(e)dzieć. Przynajmniej dopóki sami się „tam” nie znajdziemy. Mówią wiele o nas, społeczeństwie i jego wartościach. Odsłaniają złożony mechanizm uwarunkowań i zależności, przecinających czy raczej łączących rodziny, pokolenia, a nawet społeczeństwa, które te teksty wytworzyły.
Wyniku zaprezentowanych w książce badań nie sposób łatwo streścić. Ich miarą jest to, że rodzą potrzebę refleksji nie tylko u „zawodowo zainteresowanych”. Jeśli będziemy mieli szczęście, nam także uda się zestarzeć i przekonać na własnej skórze, że starość jest bardziej kwestią stojących za nią wartości niż metryki. Ta książka może nam pomóc przygotować się do starości.
Poruszając się po kontrowersyjnych terytoriach – choroba otępienna, bankrutujący system opieki, migracja opiekunów – Co z tą starością? pokazuje, dlaczego coś tak „naturalnego” jak starzenie się z punktu widzenia moralnego może stać się nie do wytrzymania.
Jest to już trzecia publikacja Wydawnictwa Naukowego UMK z serii Abacus poświęcona zagadnieniom historii rachunkowości. Poprzednie nosiły podtytuły Od źródeł rachunkowości po współczesność (Toruń 2014) oraz Od instruktarzy gospodarczych po współczesne podręczniki rachunkowości (Toruń 2016). Tym razem podtytuł brzmi Od Richarda fitz Nigela do Jana Falewicza i jest to kontynuacja wątków rozpoczętych w wydaniach wcześniejszych. Zawarte w książce analizy klamrą spinają tytułowi autorzy. Dzieli ich i miejsce pochodzenia, i czas, w którym żyli, i status społeczny. Richard fitz Nigel urodził się ok. 1130 r. w Anglii […] Jan Falewicz urodził się w 1890 r. w Wilnie […] Pierwszy historykom badającym gospodarkę średniowiecza i prawnikom znany jest z jednego dzieła – Dialogus de Scaccario, napisanego w Winchesterze w 1178 r. […] Drugi jest autorem kilkunastu publikacji, w tym najważniejszej spośród nich – Rentowność, gospodarność, koszty. Przyczynek do teorii mikroekonomii (Warszawa 1963). […] O Nigelu pisze Sławomir Sojak, a o Falewiczu Edward Nowak. […]
Następnie autorzy monografii robią duży przeskok w czasie i przestrzeni, ze średniowiecznej Anglii przenosząc się do Polski pod zaborami, do przełomu XIX i XX w. Zwracają uwagę na ponowną edycję powstałych ponad 100 lat temu książek traktujących rachunkowość jako naukę. Juliusz Au w pracy Nauka rachunkowości dla potrzeb gospodarstwa zastosowanej prezentował teoretyczne podstawy rachunkowości dla gospodarstw wiejskich, a Paweł Ciompa w książce Zarys ekonometrii i teorii buchalterii – oryginalną koncepcję wyjaśnienia funkcjonowania kont księgowych i podwójnego zapisu. Obie były pierwotnie wydane we Lwowie, pierwsza w 1889 r., druga – w 1910 r. […]
W przywoływanym już Abacusie z 2016 r. zajmowaliśmy się głównie podręcznikami rachunkowości z XIX w. oraz z drugiej połowy XX w. Tym razem gros analiz dotyczy materiałów dydaktycznych z okresu międzywojennego.
Ze Wstępu
Samowie – lud tubylczy zamieszkający północ Norwegii, Szwecji, Finlandii i Rosji, kiedyś i niekiedy wciąż nazywanych przez innych niewłaściwie Lapończykami. Przedmiotem badań w ramach monografii jest bezpieczeństwo ludzkie oraz zagrożenia dla tychże w kontekście Arktyki analizowane na przykładzie konkretnej grupy, a mianowicie ludu tubylczego Samów. Zagadnienia analizowane w niniejszej rozprawie mają charakter wybiórczy, ale oddający istotę tytułowej problematyki. Ogrom zagadnień i wątków zmusił autorkę do zawężenia tematyki, stąd podtytuł. Celem początkowym niniejszych badań jest przegląd i systematyzacja poglądów na temat bezpieczeństwa ludzkiego oraz charakterystyka tej koncepcji, jak również koncepcji\pojęcia ludu tubylczego. Celem autorki jest zdefiniowanie bezpieczeństwa ludzkiego oraz wskazanie jego specyfiki w kontekście Arktyki, co jest szczególnie wyraźne w przypadku zagrożeń i wyzwań dla bezpieczeństwa ludzkiego w tym regionie. Mają one zdecydowanie specyficzny charakter, dlatego badaczka w dużej mierze skupia się na takich zagrożeniach wynikających ze zmian klimatu. Kolejny cel obejmuje wskazanie elementów koniecznych terminu lud tubylczy. Ten cel można określić jako eksploracyjny i opisowy zarazem.
Na problem badawczy tej pracy składa się wskazanie komponentów bezpieczeństwa ludzkiego i odniesienie ich do ludu tubylczego Samów. Główne pytanie badawcze brzmi więc następująco: czy bezpieczeństwo ludzkie Samów jest wystarczające? Szczegółowe pytania badawcze odnoszą się do pięciu kwestii:
? jaka jest specyfika bezpieczeństwa ludzkiego w Arktyce?
? jakie są formy samostanowienia Samów?
? czy uprawnienia przyznane instytucjom reprezentującym Samów są adekwatne?
? co zrobić, aby poprawić tę sytuację?
? czy ludy tubylcze mają prawo do takiego samego samostanowienia jak inne ludy?
„Pani Agnieszka Szpak podjęła się niezwykle trudnego zadania zanalizowania sytuacji prawnej, politycznej, społecznej i ekonomicznej społeczności Samów w Arktyce. Złożoność badań wiąże się z dwoma problemami. Pierwszym jest ich podmiot: lud odseparowany geograficznie i klimatycznie od reszty świata. […] Drugim problemem są kwestie definicyjne i instrumenty analizy. Z obu dylematów badawczych wybrnęła bardzo dobrze, proponując czytelnikowi ciekawą lekturę. […] książka jest nowatorska, doskonale udokumentowana i w pełni zasługuje na publikację”.
Z recenzji wydawniczej prof. dr hab. Grażyny Michałowskiej
Chyba najbardziej znaczącą w sensie historyczno-filozoficznym część korespondencji Kantowskiej w ogóle stanowią listy odnoszące się do ukształtowania krytycyzmu, a więc powstania dysertacji (Lambert, Lavater, Herz, Sulzer, Mendelssohn) i Krytyki czystego rozumu. Jest to głównie słynna wymiana korespondencji z M. Herzem. W kontekście historii powstania Krytyki czystego rozumu ważny jest napisany z prawie 20-letniego dystansu list do Garvego z 21 września 1798 [820]. Dowiadujemy się z niego, że Kant w badaniach, które w efekcie przyniosły Krytykę czystego rozumu, wyszedł od problemu antynomii. – Bardzo wyraźnie można też w korespondencji prześledzić powstawanie Prolegomenów. Ukazał to już Schöndörffer w swym omówieniu pierwszego tomu wydania Akademii. Niejedną informację przynosi korespondencja także na temat historii powstania, edycji i oddziaływania wielu dalszych pism, np. rozprawy polemicznej przeciw Eberhardowi, rozprawy o religii, Sporu fakultetów i Opus postumum. Korespondencja dostarcza ponadto wiedzy o współpracy Kanta z różnymi czasopismami, o jego stosunku do ich wydawców, jak też relacjach z własnymi wydawcami, drukarzami i księgarzami. Ta część listów zawiera szereg danych, które mają znaczenie zarówno ogólne dla historii humanistyki, jak i szczegółowe dla biografii Kanta.
Filozofia jest bogatym źródłem alternatywnych narracji opisujących, w jaki sposób powinniśmy chronić prawa człowieka; narracji, które rozwinęły się w czasach istnienia XX-wiecznych rządów totalitarnych. Niniejsza książka skupia się na myśli dwóch filozofów tego okresu – Ericha Fromma i Isaiaha Berlina. Analiza ich przemyśleń pozwala na ukazanie nowej filozoficznej koncepcji państwa i prawa opartej na wartościach godności ludzkiej i solidarności, uzasadnianych za pomocą argumentów odmiennych od „tradycyjnie uniwersalistycznych”. W koncepcji tej, zakorzenionej w ludzkim doświadczeniu, prawo musi uwzględniać zmieniające się okoliczności, być nakierowane na utrzymanie chwiejnej równowagi między różnymi i czasami przeciwstawnymi wartościami. Rozważania filozofów są zaskakująco aktualne i ukazują, że zagrożenia, które wystąpiły w XX wieku, czyhają na nas także dziś.
Kolejny, czwarty już tom z serii zatytułowanej „Ecclesia clerusque temporibus medii aevi” został poświęcony prezentacji wyników badań nad parafiami na obszarze władztwa zakonu niemieckiego w Prusach. Badania te zostały przeprowadzone w ramach grantu Narodowego Centrum Nauki pt. „Parafie w państwie zakonu krzyżackiego w Prusach w latach 1243–1525” (DEC–2011/01/B/HS3/00828). Znalazło się w nim trzynaście artykułów poświęconych różnym aspektom działalności parafii oraz duchowieństwa parafialnego. W tekstach tych omawiane są zagadnienia z zakresu historii, w tym dziejów osadnictwa w kontekście powstawania sieci parafialnej, historii sztuki, a także źródłoznawstwa. W ramach realizacji wspomnianego grantu powstaje również baza danych zawierająca podstawowe dane na temat kościołów parafialnych w państwie zakonu niemieckiego w Prusach (www.parafie.umk.pl). Zarówno opracowana baza danych, jak również przedstawione badania wpisują się ściśle w profil badawczy nowego Zakładu Historii Krajów Bałtyckich, który istnieje w Instytucie Historii i Archiwistyki od 2013 r.
Książka opowiada o uwodzicielskiej sile dźwięków zorganizowanych w muzykę i o tym, że bardzo często człowiek poddaje się takiemu uwodzeniu, zarówno w sytuacjach publicznych, jak i w życiu codziennym, przy wykonywaniu domowych czynności. Istotne jest to, że poszukiwanie doznań estetycznych i emocjonalnych przy obcowaniu z muzyką nie jest motywowane jedynie wynikiem osobistego gustu. Nasze upodobania muzyczne są przedstawione w książce jako wynik oddziaływania mediów, uwarunkowań klasowych i kulturowych oraz kierowania się w wyborach estetycznych ciągłymi naciskami, wywieranymi ze strony autorytetów społecznych oraz środowisk, w których żyjemy.
Przedmowa / 7
Od Redakcji / 11
Dawid Martin
Prezentacje muzyki gamelanowej i tańca jawajskiego w Europie przed Wystawą Powszechną w Paryżu / 15
Dawid Martin
Muzyczne kontakty między PRL i Republiką Indonezji w dobie rządów prezydenta Sukarno / 49
Maria Szymańska-Ilnata
Talempong – instrument muzyczny o „dwóch obliczach” jako przykład współczesnych przemian w kulturze muzycznej Sumatry Zachodniej / 79
Renata Lesner-Szwarc
Kultura taneczna regencji Buleleng w północnej Bali / 109
Marianna Lis
Sztuka i polityka w Indonezji XX wieku / 135
Marianna Lis
Goyang Penasaran. Seksualność, religia i przemoc z perspektywy indonezyjskiego teatru / 153
Aleksandra Dudzińska
Indonezyjska grupa Komunitas Berkat Yakin wobec teatru Jerzego Grotowskiego / 173
Krzysztof Morawski
Jawajski batik w niepodległej Indonezji / 195
Krzysztof Morawski
Batiki jawajskich Chińczyków Peranakan / 215
Noty o autorach / 243
Prezentowana praca jest pierwszą, która dotyczy tylko Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego i obejmuje całe terytorium II RP. […] Autor podjął się opisania dziejów Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w okresie międzywojennym. Dopiero bowiem po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Kościół Ewangelicko-Augsburski rozwinął swoją działalność na pozostałą część kraju, przejmując pod swe zwierzchnictwo parafie na Śląsku Cieszyńskim, w Krakowie, na Kresach Wschodnich oraz tworząc nowe placówki w dawnym zaborze pruskim. Ten właśnie okres, tj. 20-lecie międzywojenne leży w sferze zainteresowań autora. Nie jest to temat zbyt wyczerpująco opracowany, jeśli chodzi o dzieje Kościoła. Nie doczekał się on żadnej osobnej monografii w języku polskim. […] Książka wypełnia także ważną lukę w polskiej historiografii, z której często nawet polscy ewangelicy nie do końca zdawali sobie sprawy.
Fragment recenzji prof. Grzegorza Jasińskiego
Szkice Zygmunta Turkiewicza spod Monte Cassino stanowią najwartościowsze dzieło sztuki z kampanii włoskiej 2. Korpusu Polskiego. W kolekcji prac malarskich Muzeum Uniwersyteckiego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika znajduje się przeszło sto prac artysty, powstałych podczas walki w Italii. W niniejszym albumie zamieściliśmy wszystkie z nich z wyjątkiem kilku niewyraźnych szkiców na rewersach. „Opowieść” Turkiewicza rozpoczyna się jeszcze na statku płynącym do Italii, a kończy podróżą po wyzwolonych miastach włoskich: Bolonii i Loreto.
Systemy zarządzania treścią (Content Management Systems, CMS), zwłaszcza te o otwartym dostępie do kodu źródłowego (open source’owe), stanowią ważny element infrastruktury niezbędnej, aby mogło dokonywać się tzw. otwarcie komunikacji, w tym komunikacji naukowej, literatury naukowej, edukacji. CMS-y wspierają rozwój komunikacji naukowej i otwartej nauki, a co za tym idzie, wszystkich organizacji działających w tym obszarze [...]. Systemy [...] umożliwiają gromadzenie, zarządzanie i publikowanie treści, a także budowanie rozwiązań charakterystycznych dla Internetu drugiej generacji takich jak serwisy społecznościowe, platformy do e-publikowania, pracy grupowej, organizacji konferencji, wirtualnych wystaw itd. Obsługa cyfrowych treści ma coraz większe znaczenie również z perspektywy bibliotek.
Z recenzji prof. dr hab. Jadwigi Woźniak-Kasperek
Autor podjął ważny z punktu widzenia teorii i praktyki problem wykorzystania systemów CMS o otwartym kodzie źródłowym do organizowania elektronicznych usług bibliotecznych i informacyjnych, który do tej pory nie doczekał się w polskim piśmiennictwie naukowym całościowego opracowania.
Z recenzji dr hab. Małgorzaty Fedorowicz-Kruszewskiej
Książka prezentuje losy oraz twórczość emigracyjną węgierskich filozofów: Ágnes Heller, Ferenca Fehéra, Györgya Márkusa oraz Mihálya Vajdy, uczniów, wychowanków i współpracowników markisty Györgya Lukácsa. Grupa ta, zmuszona przez władze komunistyczne do wyjazdu z Węgier pod koniec lat 70. XX wieku, przeszła do historii światowej humanistyki pod nazwą szkoły budapesztańskiej. Analizy myśli jej głównych członków pozwalając dostrzec, że wpisuje się ona w szeroko rozumianą tradycję teorii krytycznej, a także umożliwiają uchwycenie charakteru jej ewolucji. Przedmiot zainteresowań budapeszteńskich myślicieli stanowiły kolejne wytwory nowoczesności niosące ze sobą zagrożenia dla wolności jednostki, których spektrum wyznaczają tytułowe kategorie totalitaryzmu oraz postmodernizmu. Rekonstrukcja zawiłych losów bohaterów książki – intelektualistów na wygnaniu par excellence – oraz krytyczna analiza porównawcza ewolucji ich poglądów zostały wzbogacone o obszerne i z rozmachem nakreślone konteksty teoretyczne, historyczne i polityczne, w których owe losy i ewolucja się dokonywały. Dzięki temu książka wnosi również wkład w zrozumienie sensu doświadczeń jednostkowych i grupowych mieszkańców Europy Środowo-Wschodniej w XX wieku.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
