W monografii przedstawiono nowe wyniki badań struktury i korelacji molekularnych wybranych cieczy molekularnych i roztworów cieczy. Badania rentgenowskie dotyczyły roztworów niektórych cieczy polarnych z rozpuszczalnikiem niedipolowym.
W pracy opisano również rentgenowską metodę wykrywania zmian nowotworowych.
W pracy sformułowano nową metodę analizy struktury materii miękkiej. Zastosowano metodę redukcji zaproponowaną przez Mozziego i Warrena z modyfikacjami wprowadzonymi przez autora. Funkcje zredukowanego natężenia promieniowania analizowano metodą Bluma i Nartena. Zaproponowano najbardziej prawdopodobne binarne korelacje radialne molekuł w cieczach i roztworach ciekłych.
Znajomość budowy molekularnej cieczy i mechanizmu zachodzącej w nich dyfuzji ma fundamentalne znaczenie dla wszechstronnego wyjaśnienia ich właściwości fizyko-chemicznych.
W monografii omówiono wyniki badań naukowych w odniesieniu do stresu, strategii radzenia sobie i jakości życia podczas pierwszych miesięcy pandemii COVID-19. Redaktorzy i autorzy poszczególnych rozdziałów przyjmują perspektywę psychologiczną w analizie doświadczeń Polaków. Czytelnik może zapoznać się z wynikami badań, które pozwolą odpowiedzieć m.in. na następujące pytania: Jak Polacy radzili sobie ze stresem? Czy w pierwszej fali pandemii zamartwiali się w sposób szczególny? Jak radzili sobie podczas obowiązkowej kwarantanny? Jakim doświadczeniem okazało się noszenie masek ochronnych? Jakie zmiany wynikały z pracy zdalnej? Jak na pandemię zareagowały kobiety ciężarne? Czy doświadczenie pandemii może prowadzić do pourazowego zaburzenia stresowego? Książka obejmuje 21 rozdziałów skomponowanych w trzy części: 1. Stres pandemiczny i radzenie sobie; 2. Doświadczanie pandemii a jakość życia; 3. Zmiany wynikające z ogłoszenia pandemii.
Rzeczywistość zanimowana. Kreskówki w kulturze, nauce i społeczeństwie to projekt studentek i studentów filmoznawstwa z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Monografia stanowi zbiór referatów uczestniczek oraz uczestników planowanej, ogólnopolskiej, studencko-doktoranckiej konferencji naukowej. Zgłębia rzadko poruszany w obrębie polskiej humanistyki temat animacji seryjnej, a także otwiera furtkę do dalszych rozważań na temat współczesnej kultury masowej.
Tom dedykowany jest Profesorowi Jerzemu Strzelczykowi z okazji Osiemdziesiątych Urodzin. Zebrano w nim pięćdziesiąt dwa studia poświęcone różnorodnym zagadnieniom z dziejów polskich i powszechnych, od antyku po wiek XIX. Przeważają prace dotyczące historii średniowiecznej, recepcji średniowiecza w epoce nowożytnej oraz historii nowoczesnych badań nad średniowieczem. Całość jest poprzedzona „szkicem do portretu" Jubilata, autorstwa Profesora Marka Cetwińskiego, oraz zebraną po raz pierwszy bibliografią prac Profesora Strzelczyka. Tytuły ponad 1700 publikacji unaoczniają nadzwyczajny horyzont zainteresowań badawczych Jubilata, pozwalając odnieść doń Hieronimowe „totius mundi philohistor”.
Odwiecznym pragnieniem człowieka jest to, by odróżnić się od reszty bytów ożywionych, a jednocześnie wynieść nad nie i usankcjonować w ten sposób swoją uprzywilejowaną pozycję. Różnica gatunkowa musiała zostać wsparta?? argumentacją natury metafizycznej, ideowej czy dyskursywnej. Zgłębianie fenomenu tego, co ludzkie, wymaga transdyscyplinarnej i wielowątkowej dyskusji nad pojęciem istoty i natury ludzkiej w rozmaitych orientacjach z zakresu antropologii filozoficznej czy teologii, nakłada obowiązek uwzględnienia podwójnej, cielesno-duchowej struktury bytowej jednostki ludzkiej i zapytania, jak odnoszą się do tego nie tylko nauki humanistyczne, ale także medycyna czy prawo; wreszcie – oparte być musi na osadzeniu człowieka w szerszym kontekście relacji do tego, co nie-ludzkie, a tym samym podjęciu próby wyznaczenia jego granic, zarówno ontologiczno-bytowych, jak i symboliczno-ideowych – takiemu zadaniu starali się sprostać Autorki i Autorzy tekstów zebranych w niniejszym tomie.
W monografii przedstawiane i analizowane wyzwania tożsamościowe zawarte w Tomaszu Mrocznym Maurice’a Blanchota oraz Ksiedze niepokoju Fernanda Pessoi w kontekście problemów filozoficznych podejmowanych m.in. przez Davida Hume’a, Immanuela Kanta, Martina Heideggera, a przede wszystkim w perspektywie – zaprezentowanej przez autora w kilkudziesięciu tekstach – estetyczno-filozoficznej koncepcji „uobecniania indyferencji”. Książka stanowi trzeci tom cyklu Wobec indyferencji. O możliwości konstytuowania całości poindyferencjalnej. W tomie drugim – Epiktet, Stirner, Hume na ścieżkach indyferencji (aspekt wyzwań tożsamościowych – część pierwsza) – badaniom poddane zostały wyzwania tożsamościowe powiązane z aktami „antycypacji indyferencji”, a trzeci rozszerza zakres badań na akty „retrospekcji indyferencji”.
Książka zawiera eseje i studia na temat bogactwa oblicz i znaczeń sztuki fantastycznej w obszarze nowoczesnej i ponowoczesnej literatury i filmu. Przedstawia zarówno kwestie związane z adaptacją filmową, w tym zwłaszcza dzieła autorów kluczowych dla obrazu współczesnej fantastyki, a więc S. Lema, J.R.R, Tolkiena, Ph.K. Dicka, jak i ważne, wybrane tematy tej sztuki, np. sposoby ukazywania na ekranie koszmaru sennego czy kluczowej figury nowej sztuki grozy – zombie. Omawia też sprawy ważne, a mniej oczywiste, jak np. tematy żydowskie obecne w sztuce fantastycznej – choćby literackie i filmowe obrazy golema i dybuka. Książka jest autorskim zaproszeniem do dalszych dyskusji i ustaleń badawczych.
Książka ma charakter popularnonaukowego słownika nazw własnych oznaczających najważniejsze obiekty przestrzeni publicznej współczesnego Poznania: dzielnice, parki, ulice, osiedla i place, instytucje, hotele, restauracje, apteki, szpitale, kina, teatry, kościoły, budynki, cmentarze, mosty, rzeki i jeziora. Są wśród nich określenia historyczne i współcześnie tworzone, nadane urzędowo oraz potoczne, używane tylko przez mieszkańców Poznania. Autorka wyjaśnia ich pochodzenie, najważniejsze procesy językowe, w wyniku których powstały, przyczyny przemian, jakim podlegały w ciągu dziejów, wzorce odmiany, zbliżone strukturalnie typy nazw innych obiektów miasta, podobieństwa i różnice między nazwami z innych obszarów kraju, tendencje w formowaniu najnowszych nazw, podkreślając zarazem ich uniwersalny wymiar. Odzwierciedlają one specyficzny sposób widzenia danej przestrzeni, ducha ich twórców, są rodzajem lupy, przez którą mieszkańcy Poznania spoglądali na otaczający ich świat. W książce wyjaśnia się związki poszczególnych nazw z ukształtowaniem terenu miasta, z uwarunkowaniami historyczno-społeczno-kulturowymi. Ponieważ publikacja ma postać słownika gniazdowego, w obrębie poszczególnych haseł znajduje się omówienie innych nazw powiązanych tematycznie, językowo, czasem powołania i lokalizacją obiektu z hasłem głównym.
W ogromnym i różnorodnym dorobku Stefanii Zahorskiej (1889-1961) obejmującym działalność literacką, reportaże, publikacje z zakresu historii sztuki, filozofii, literatury, socjologii... poczesne miejsce zajmuje refleksja teoretyczno- i krytycznofilmowa. O filmie pisała od roku 1927 niemal do końca życia; ostatnia recenzja filmowa opublikowana w Londynie nosi datę 1953. Stefania Zahorska była najwybitniejszym krytykiem filmowym dwudziestolecia międzywojennego w Polsce. Składa się na to nie tylko jej talent literacki, krytyczny, niezależność i bezkompromisowość sądów, ale przede wszystkim erudycja, głębokie i rozległe wykształcenie.
Analizując film, dostrzegała dużo więcej niż tylko obraz obecny na ekranie. Przez ponad dziesięć lat była stałą recenzentką „Wiadomości Literackich”, w których zrecenzowała ponad 500 filmów. Problematykę filmową wprowadziła także do wielu innych czasopism społecznokulturalnych i literackich. Interesowała się także refleksją nad filmem na poziomie naukowym, czego świadectwem jest jej wystąpienie na Zjeździe Filozoficznym w Warszawie w roku 1927. Jako wykładowca (od 1921 roku) Wolnej Wszechnicy Polskiej wprowadziła film do programu wykładów z zakresu sztuki. Temperament i powołanie dydaktyka widać zresztą wyraźnie w tych jej tekstach, w których przybliża czytelnikowi np. filmową awangardę. Recenzje filmowe pisała także na łamach prasy emigracyjnej w Paryżu i Londynie.
Wydanie krytyczne całości niezmiernie wartościowych poznawczo prac filmowych Stefanii Zahorskiej odsłania jej niezwykle nowoczesny sposób patrzenia na dzieło sztuki filmowej, które autorka recenzji, analiz i esejów, a nawet materiałów interwencyjnych widzi w szerokich kontekstach społecznych, kulturowych i politycznych ćwierćwiecza kultury polskiej w kraju i na obczyźnie.
Książka stanowi studium związków Teofila Lenartowicza z tradycją europejskiego odrodzenia. W centrum zainteresowania badawczego pozostają wybitne postaci renesansu włoskiego i polskiego. Autor analizuje literacką i artystyczną spuściznę lirnika mazowieckiego. Swoje badania opiera na epistolografii sztukmistrza, archiwaliach i innych tekstach pochodzących z XIX wieku.
Publikacja upamiętnia postać i dorobek naukowy Stanisława Kowalskiego, wieloletniego Profesora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Celem było uchronić od zapomnienia zwłaszcza te idee i koncepcje autorstwa prof. Stanisława Kowalskiego, które przetrwały próbę czasu i okazują się w dalszym ciągu odzwierciedlać stan i funkcjonowanie naszego systemu wychowania. Zgromadzone w książce publikacje Profesora oraz Jego uczniów i kontynuatorów Jego idei zawierają równie przydatne rozwiązania metodologiczne, mogące służyć doskonaleniu struktury i działalności współczesnego nam systemu wychowania. Niewątpliwym walorem tych studiów i badań jest to, że prowadzone były przez wiele lat z perspektywy psychologii, socjologii, pedagogiki i prakseologii, co sprawia, że integrują one w sobie interdyscyplinarne i wieloaspektowe podejście do analizowanych problemów i z tej też perspektywy postulują stosowne rozwiązania modelowe, mogące być z powodzeniem wdrażane do praktyki. Przy tej też okazji Autorzy chcieli także uwydatnić specyfikę poznańskiego akademickiego ośrodka pedagogiki społecznej oraz wkład prof. Stanisława Kowalskiego w jego rozwój. Ośrodek zakończył swój pięćdziesięcioletni okres działalności naukowej i obok łódzkiego i warszawskiego równie wydatnie przyczynił się do rozwoju tej właśnie dziedziny pedagogiki.
The book offers a critical study of Herulian history. This is the first modern monograph to present a comprehensive analysis of literary and epigraphic sources for the relatively short history of this Scandinavian people. The author eliminated the pseudo-history of the Herules and concentrating on the well-established events from the organized social life of the Herules, he reduced their share in the history of ancient and early medieval Europe, which had been uncritically expanded by some scholars in the past. Prosopography, produced for the first time, will guide the reader in the personal history of the Herules. The geographic extent of the tribe’s wanderings, invasions and campaigns (Scandinavia, Ukraine, Greece, Austria, Germany, France, Spain, Bohemia, the Balkans, Italy, Asia and Africa), and their direct participation in the overthrow of the Western Roman Empire in ad 476, make their past extremely fascinating
Praca koncentruje się na popularyzacji wiedzy oraz promocji badań własnych poprzez edukacyjno-artystyczną konceptualizację (od inspiracji do kreacji) odnoszoną do osobistych doświadczeń dydaktycznych, naukowych i warsztatowo-artystycznych w kontekście zmieniających się wyzwań edukacyjnych i estetycznych. Rozważania autorów dotyczą konceptualizacyjnego postępowania w takich obszarach integracji pedagogiki i sztuki (estetyki), jak: (1) opisanie własnych działań pedagogicznych, artystycznych lub pedagogiczno-artystycznych, (2) rozpoznanie metodologiczne opracowanych płaszczyzn poznawczo-badawczych, różnicujących i integrujących konceptualizację w pracy artystów i pedagogów, (3) opisanie procesu twórczego w kontekście wyzwań edukacyjnych i artystycznych.
Zrozumienie twórczych procesów własnych działań poznawczych i badawczych, uwspólnianych praktyką pedagogiczną i artystyczną, prowadzi do społecznej i kulturowej refleksji nad sobą, którą wzbogaca się w pracy naukowej poprzez kontakt z „materiałem” badań własnych. W książce znajdziemy przemyślenia odnoszące się do teorii konferencji, myślenia algorytmicznego i receptywnego, fenomenu marzeń po skupieniu, kreacji, mody i edukacji, edukacyjnej funkcji architektury, stylu, awangardowych form relacji wirtualnych, transformacji systemowej, pragmatycznej organizacji sztuki (w) edukacji, kształcenia językowego, kreatywności języka, heurystyki w nauczaniu literatury obcej, kształcenia muzyczno-matematycznego oraz tożsamości wychowania i malowania.
Publikacja powstała z okazji jubileuszu setnej rocznicy powołania do życia Uniwersytetu w Poznaniu. Jest ona pionierskim przedsięwzięciem – katalogiem, w którym zestawiono upamiętnienia uczonych związanych z Uniwersytetem od jego powstania do roku 2019. Zgromadzone w albumie różne formy komemoracji znajdujące się tak w Polsce, jak i za granicą, są nie tylko źródłem informacji o wybitnych uczonych i ich dokonaniach, są śladami składającymi się na historię Uniwersytetu. Publikacja zawiera ponad dwieście biogramów uczonych wraz z opisami upamiętniających ich komemoracji i odczytami inskrypcji. Upamiętnienia przedstawiają samodzielnych pracowników naukowych, którzy w Uniwersytecie Poznańskim lub w Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza uzyskali veniam legendi, a także tych, którzy następnie kontynuowali działalność naukową na uczelniach z niego się wywodzących (Akademia Medyczna, Wyższa Szkoła Rolnicza, Wyższa Szkoła Wychowania Fizycznego). Komplementarną częścią książki jest bogaty materiał ikonograficzny.
Przedstawione w monografii dociekania obejmują swym zasięgiem całość religijnego i kulturowego dziedzictwa stworzonego przez prawosławne wspólnoty monastyczne od tysiąca lat istniejące na Świętej Górze Athos w Grecji. Badania ukazują zakres i sposób wykorzystania zmysłu widzenia jako kreatora i zarazem receptora materialnej oraz duchowej rzeczywistości, która przejawia się w tamtejszej liturgii, architekturze, sztuce i piśmiennictwie, a także w mistyce, modlitwie i sposobie życia codziennego mnichów. Skalę zaangażowania wzroku w tworzenie i interpretację athoskiej rzeczywistości wyznaczają dwa egzystencjalne czynniki – z jednej strony użytkowość tworów natury oraz dzieł ludzkich rąk, z drugiej zaś odziaływanie rzeczy na ludzką świadomość w fizycznym i przedmioty wykorzystywane na Świętej Górze w czynnościach sakralnych i świeckich zyskują własną sprawczość, która przejawia się w ich funkcjach praktycznych i symbolicznych. Ze względu na to, że funkcje te są realizowane w relacjach z ich wykonawcami, rzeczy stają się w ten sposób rekwizytami za pomocą których ludzie wyrażają i interpretują swoją wiarę i wiedzę, doznawane emocje, a także własny stosunek do świata i bliźnich. Wykorzystywanie wzroku w tym procesie odbywa się w kilku zakresach widzenia: (1) mistycznego wglądu, (2) postrzegania światła, (3) zauważana kształtów, (4) widzenia kolorów, (5) rozpoznawania ruchu.
Drugi tom Studia Musicologica Calisiensia dedykowany jest emerytowanemu profesorowi uczelni polskich i zagranicznych Beniaminowi Voglowi z okazji 75. rocznicy urodzin. Pierwsza część Studiów została w całości poświęcona ich protagoniście. Mamy tu Tabula Gratulatoria, biografię Jubilata nakreśloną w oryginalny sposób przez niego samego, szczegółową bibliografię, wykaz licznych konferencji naukowych, w których brał czynny udział, a także recenzji dysertacji doktorskich i habilitacyjnych. Nie jest to jednak typowa Księga pamiątkowa, lecz forma zeszytu naukowego poszerzonego o ten specyficzny, okolicznościowy aspekt. I stąd zamieszczone w tomie również prace samego Profesora.
W drugiej części tomu przedstawione zostały natomiast artykuły Akademików zaproszonych do współudziału w tworzeniu tej pamiątkowej publikacji, wśród nich byłych studentów profesora Vogla. Zaprezentowali oni wyniki swoich badań prowadzonych w obrębie muzykologii historycznej i systematycznej w różnorodnych jej aspektach, oraz historii budownictwa instrumentów muzycznych. Jest to więc tematyczny tom Studiów, któremu nadano podtytuł Muzykolog wobec instrumentu muzycznego. Uzupełnieniem problematyki instrumentologicznej są artykuły korespondujące z tą tematyką bądź z sylwetką Jubilata.
Książka Osobliwość przestrzeni prezentuje filozoficzne i humanistyczne spojrzenie artysty na swoje miejsce w procesie twórczym na podstawie analiz transformacji własnych projektów artystycznych i ich zmian oraz rozwoju pod wpływem zdobywanego doświadczenia, retrospekcji, emocji, wrażliwości i intuicji twórczej. Pojawienie się w zainteresowaniach autorki synergii sztuki i nauki staje się impulsem do bardziej syntetycznej percepcji poza granice aksjomatycznej stereotypowości i znajduje wyraz w jej malarstwie, nadając mu nowy ton oraz kierunek myślenia. Pisząc i tworząc na temat przestrzeni, podkreśla, że dla niej przestrzeń ma także atrybut energetyczny. Temat bogato ilustrują prace malarskie autorki z ostatniej dekady oraz jej realizacje kostiumologiczne i rzeźby szklane realizowane w hutach na Murano. W pracy zaprezentowano kluczowe wystawy i projekty artystyczne autorki związanej z kaliskim Wydziałem Pedagogiczno-Artystycznym UAM, a także jej działalność dydaktyczna i edukacyjna w ramach Pracowni Malarstwa WPA UAM i przedmiotu Projekty twórcze.
Książka składa się z 21 rozdziałów ułożonych chronologicznie. Pierwsze opowiadają o dzieciństwie i młodości, o podróżach Pawła Edmunda po kraju (czyli Polsce pod zaborami) a następne o podróżach do obu Ameryk i Wysp Oceanii. Rok 1839 to Australia a rok 1843 to znów Europa (Anglia, Irlandia). W Irlandii podróżnik podejmuje się misji humanitarnej. Brał udział w ratowaniu od śmierci głodowej ponad dwustu tysięcy irlandzkich dzieci. W ostatnich rozdziałach książki Autor przedstawia mało znany okres życia Pawła Edmunda Strzeleckiego w Londynie, w którym podróżnik bywał w towarzystwie arystokratów, ministrów i magnatów. Opromieniony sławą zakończył swoje pełne przygód życie w 1873 roku.
Książka dotyczy zaangażowania organizacji pozarządowych i przedstawicieli instytucji pomocy społecznej w rzecznictwo praw społecznych. Jest to socjologiczna analiza praktyk społecznych podejmowanych w imię praw i interesów osób zagrożonych wykluczeniem społecznym: osób z niepełnosprawnością, długotrwale chorych oraz doświadczających przemocy domowej. Autor, sięgając do współczesnych teorii z obszaru nauk społecznych, przekonuje, że rzecznictwo jest aktywnością zaczynającą się od działań pomocowych aż po zaangażowanie polityczne, a prawa społeczne nie ograniczają się jedynie do gwarancji bezpieczeństwa socjalnego. W pracy przedstawione są wyniki szeroko zakrojonych badań socjologicznych obejmujących indywidulne wywiady pogłębione, badania ankietowe oraz analizę treści petycji obywatelskich i wystąpień generalnych Rzecznika Praw Obywatelskich (RPO). Książka, mimo że pisana z perspektywy socjologicznej, może być wartościową pozycją dla wszystkich zainteresowanych praktyką działań pomocowych w zakresie ochrony praw społecznych.
W humanistyce, w naukach społecznych czy też – ujmując najszerzej – w badaniach stawiających w centrum swego zainteresowania człowieka i „uniwersum spraw ludzkich” nadrzędne i dominujące znaczenie wydaje się mieć pojęcie kultury. Istnieje imponująca, choć zarazem zatrważająca odbiorcę swą wariantywnością, ilość przytaczanych definicji kultury. W ich cieniu znajduje się nie mniej spektakularna pojęciowo i – nie obawiajmy się tego stwierdzenia – nieokreślona znaczeniowo tradycja. Każda dyskusja na temat tego, co tradycyjne, może niepostrzeżenie prowadzić na manowce myśli, mętnić wyłaniający się z trudem termin, wzmacniając kontrargumenty przeciwników zajmowania się problemami nazbyt szerokimi znaczeniowo. Powstaje jednak pytanie: czy świat ludzkich idei nie jest wzbogacany przez tę właśnie irytującą niekiedy nieokreśloność, chroniącą to, co w świecie konstruowanym przez człowieka autentyczne, alogiczne, anarchistyczne, niepoddające się łatwo wysublimowanym atakom rozumu, zwłaszcza absolutyzującego, ulegającego pokusom matematyczno-przyrodniczego rozdrabniania każdego fragmentu naszego świata?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
