Monografia naukowa pt. Bezdroża komunikacji – kontakt, porozumienie, akceptacja (księga jubileuszowa poświęcona Profesorowi Bogusławowi Zielińskiemu) to wielogłosowy projekt uchwycenia i omówienia fenomenu komunikacji w wymiarze antropologicznym, socjologicznym, literackim, językowym i kulturowym. Szeroki aspekt i wielość rozpoznań sugeruje w pierwszym rzędzie sytuację dialogu, rozmowy i ustalenia stanowisk, ale w dalszej perspektywie przytacza kwestie sporu, konfliktu, polemiki i kategorycznego narzucania sądów i opinii. Taka optyka i operacjonalizacja problemu nie redukuje przy tym pierwotnego znaczenia komunikacji, w sensie przemieszczania się w przestrzeni oraz, co przywoływane bywa rzadziej i w bardziej metaforycznym sensie – w czasie. Zamieszczone w tomie rozważania dowodzą, iż egzystencjalne, kulturowe i społeczne doświadczanie relacji międzyludzkich niezmiennie wiąże się z inicjowaniem, podtrzymywaniem i podsycaniem kontaktów z drugim człowiekiem. Składające się na niniejszy tom refleksje, opinie, zapatrywania, rozpoznania w swej różnorodności, wielogłosowości i zróżnicowanej tożsamości ich autorów potwierdzają, a jednocześnie dosłownie egzemplifikują, że problematyka komunikacji niezmiennie rodzi nowe pytania badawcze, a jej naukowe rozpatrywanie, mimo licznych już ujęć i opracowań nadal nie traci aktualności.
Przedmiotem zainteresowania w proponowanej monografii pozostają literackie (literaturoznawcze), językowe (lingwistyczne) i, w najszerszym ujęciu, artystyczne reprezentacje „zysków i strat”, jakie niesie ze sobą potrzeba, konieczność (i możliwość) komunikacji międzyludzkiej w jej wszelakich, mieniących się semantycznymi odcieniami, zniuansowanych i czasami dalekich od oczekiwanej precyzji i określoności przekrojach oraz aspektach.
Książka przynosi syntezę problematyki metodologicznej historii sztuki jako dyscypliny, która w XX wieku za jedno ze swoich naczelnych zadań obrała metodyczne i obiektywne wyjaśnianie obrazów. Od czasu wyodrębnienia nauk humanistycznych w metodologii W. Diltheya najwybitniejsi historycy sztuki próbowali umocnić jej pozycję wśród tych nauk przez oparcie się na rygorach naukowego obiektywizmu i empiryzmu, ścisłości i poprawności, sprawdzalności i poznawczej pewności, których wzorzec wyznaczały nauki przyrodnicze. Czy i jak interpretacja może zbliżyć się do modelu eksplanacyjnego, w jaki sposób może spełnić rolę historycznego wyjaśnienia dzieł malarstwa? Jak należy ją umocować na pewnym gruncie faktów i na logice wnioskowań? Jaka metodyka badawcza może zapewnić prawidłowość wyjaśnień, sprawdzalność i prawdziwość wyników? Tego rodzaju metodologiczne kwestie wiązały namysł szeregu uczonych, a wśród nich szczególną rolę odegrał E. Gombrich, najpierw jako rzecznik zwrotu ikonologii w stronę Popperowskiego dedukcjonizmu, a następnie jako inspirator i punkt odniesienia dla kolejnej generacji badaczy, z których jedni podążali dalej drogą rygorów metodologii normatywnej, a inni szukali dla niej alternatyw lub rozwinęli metodologię narratywistyczną. Książka przedstawia istotne związki łączące metodologicznie zorientowaną historię sztuki nie tylko z różnymi koncepcjami metodologii ogólnej i filozofii nauki, lecz także z innym ważnym źródłem inspiracji, jakim były modele wnioskowań stosowane przez książkowych detektywów.
Autobiograficzne świadectwo Jole Stanišicia (1929-2017), czarnogórskiego i jugosłowiańskiego komunisty, wyniesione z Nagiej Wyspy, jugosłowiańskiego gułagu, jest wstrząsającym dokumentem terroru. List do komunistów wszystkich krajów powstał w 1959 roku i nigdy dotąd nie został opublikowany. Autor, konsekwentny zwolennik tej ideologii z intencją oskarżycielską wysyłał swoje świadectwo przywódcom światowego ruchu komunistycznego, przestrzegając przed podobnymi wynaturzeniami systemu, a jego adresatami byli Nikita Chruszczow (ZSRR), Mao Zedong (Chiny) i in. Jole Stanišić opowiedział się w młodości za stalinowską wersją komunizmu i został poddany terrorowi ze strony titowskich stalinowskich antystalinistów. Ten okrutny paradoks historii uwikłał autora Listu do komunistów wszystkich krajów w pułapki, które z powodzeniem stara się rozwikłać autor przekładu, obszernego wstępu i objaśnień – prof. Bogusław Zieliński, prezentując nie tylko literackie walory świadectwa, ale także odsłaniając okoliczności powstawania państwa jugosłowiańskiego, genezy Nagiej Wyspy oraz specyfiki jej barbarzyńskiego funkcjonowania.
Dramatyczny krzyk Stanišicia nad losem ofiar titoizmu nie pozbawia jego Listu wiarygodności, autentyczności i szczerości. Sprawia, że to właśnie Czytelnik, podziwiając potęgę słowa i głębię humanistycznego zaangażowania, musi odpowiedzieć na pytanie, które Jole Stanišić pozostawia bez odpowiedzi, a mianowicie jak można zrozumieć fenomen tego pisarza, osoby tak boleśnie doświadczonej przez totalitaryzm, a jednocześnie wiernej tej ideologii? Głos Jole Stanišicia to przesłanie wydobywające się z gardła ocalonego, a jednocześnie z czeluści zagłady, z miejsca przeklętego, ale i świętego, bo okupionego śmiercią i cierpieniem.
Wieloletnia, trwającą bez mała trzy dekady współpraca dydaktyczno-artystyczna pomiędzy Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a w uczelnianej praktyce Wydziałem Pedagogiczno-Artystycznym w Kaliszu, w szczególności Fakultetem Sztuk i Wzornictwa i Grodzieńskim Państwowym Uniwersytetem im. Janki Kupały na Białorusi skłoniła do wydania publikacji, która ukazuje twórcze konteksty wzajemnych uczelnianych relacji. Zaprojektowane według autorskiej koncepcji Macieja Guźniczaka wydawnictwo w formie albumu przedstawia w oryginalny sposób urok oraz charakter architektoniczny miast, w których głównie odbywają się plenery – Kalisza i Grodna, jak również wybranych obiektów architektonicznych Wielkopolski – Poznania, Ostrowa Wielkopolskiego, Gołuchowa, Antonina oraz obwodu grodzieńskiego – Nowogródka, Nyasvish, Miru, Kanału Augustowskiego. Obraz tych miejsc jest nieustannym źródłem twórczych inspiracji młodych adeptów sztuk plastycznych, a poprzez unikatowy charakter prac plenerowych ukazana została specyfika warsztatu artystycznego w polskim i białoruskim wydaniu. W monografii znajdują się także wspomnienia, refleksje i umiejscowione w odpowiednim kontekście anegdoty uczestników plenerów, studentów oraz nauczycieli akademickich obojga narodów, będące tłem dla wzajemnych relacji i odniesień, sympatii oraz zaangażowania w proces dydaktyczny.
Apokolokyntoza Boskiego Klaudiusza, czyli dyni(dei)fikacja to szczególne dzieło w dorobku Seneki, słynącego głównie z twórczości filozoficznej, moralizatorskiej lub tragediowej. Ten niewielki utwór, napisany w konwencji satyry menippejskiej, miał być bezpośrednią reakcją autora na śmierć znienawidzonego cesarza Klaudiusza (13 października 54 r.), który ongiś zesłał go na Korsykę. Jeśli uznać Apokolokyntosis za rodzaj nieprzebierającej w środkach literackiej zemsty, byłby to akt tym bardziej okrutny, że dokonany na nieżyjącym wrogu. Najnowszy przekład dzieła próbuje odzyskać to, co — jak się wydaje – zostało stracone lub nie wybrzmiało z wystarczającą mocą przy ostatnim spolszczeniu (ponad 40 lat temu). Priorytetem w proponowanym tłumaczeniu jest komunikatywność, która z założenia powinna ułatwić nawiązanie bliskiej relacji z odbiorcą, kluczowej wszak dla wywołania w nim efektu komicznego. Dopiero wtedy, wracając z zaciekawieniem do tego wielokroć niedocenianego dzieła, możemy, dzięki obszernemu komentarzowi filologicznemu, zwrócić uwagę na szereg problemów natury interpretacyjnej, historycznoliterackiej, gatunkowej i językowej, które stawia przed nami Seneka Satyryk.
Książka stanowi krytyczną analizę formacji i późniejszych rewizji tego, co autor określa mianem amerykańskich wizualnych mitów. Mity te osadzone są w szeroko pojętej wizualności, modelach spojrzenia, obrazach, sztuce i innych przejawach kultury wizualnej, takich jak film. Ameryka została napisana przede wszystkim z perspektywy historyka sztuki, ale również amerykanisty, ma zatem charakter interdyscyplinarny, łączący refleksję z dziedziny historii sztuki, studiów nad kulturą wizualną i studiów amerykanistycznych. Każdy z rozdziałów, które poprzedzone zostały obszernym, teoretycznym wprowadzeniem, stanowi osobne a zarazem skorelowane z całością książki studium przypadku kształtowania się, zwłaszcza w XIX wieku, obrazów-mitów, w rozmaitych ich przejawach formalnych i medialnych, a przede wszystkim tego, jak – w wyniku zmieniającej się sytuacji społeczno-kulturowej – były one rewidowane w sztuce i kulturze wizualnej wieku XX i XXI. Autor dokonuje znamiennego rozróżnienia na Stany Zjednoczone i Amerykę rozumianą jako wyobrażeniowo-symboliczne pole lub ekran konstytuowania się amerykańskiej mitologii, zmierzającej do zneutralizowania różnicy i unifikacji heterogenicznego narodu. Zaprezentowane, obszerne analizy dzieł sztuki, popularnych obrazów i filmów, demonstrują sposób, w jaki – zwłaszcza od połowy XX wieku – w wyniku budzącej się politycznej świadomości zmarginalizowanych grup, na fali walki o prawa obywatelskie i zachodzących zmian w szeroko pojętym społeczno-kulturowym pejzażu Stanów Zjednoczonych, mitologia ta ulegała stopniowej dekonstrukcji. Jednocześnie jednak, mimo owych wewnętrznych interwencji i osłabienia ekonomicznej i kulturowej hegemonii USA na arenie światowej w ostatnich dekadach, autor stawia tezę, odnosząc się do konkretnych przypadków i problemów amerykańskiej wizualności, że ramowe współrzędne mitu ciągle stanowią trwały punkt odniesienia.
W książce przedstawiono - umieszczając w wielu kontekstach - zagadnienia dotyczące doktoratów i studiów doktoranckich. Scharakteryzowano w niej ich społeczne znaczenie, biorąc pod uwagę społeczną wartość oraz wyjaśniono utrzymującą się popularność.Publikacja ma uporządkowaną strukturę, składającą się z siedmiu rozdziałów.W pierwszym i drugim rozdziale dokonano rekonstrukcji pojęcia doktoratu, rozpoczynając od jego historii, a następnie przechodząc do możliwych sposobów rozumienia i postrzegania; wzięto pod uwagę typy, rodzaje doktoratu i różne jego ujęcia.Trzeci rozdział został poświęcony rytuałom związanym z przyznawaniem doktoratów. Skupiono się w nim na immatrykulacji rozumianej jako rytuał akademicki oraz społecznym znaczeniu rytuałów i symboli akademickich, jak również charakterze i przebiegu obrony pracy doktorskiej.W kolejnym, czwartym rozdziale opisano rolę doktoratu, stanowiącego niejednokrotnie świadomy i przemyślany punkt zwrotny w karierze zarówno akademickiej, jak i pozaakademickiej i/lub w wymiarze stricte prywatnym.W rozdziale piątym dokonano syntetycznej analizy przeobrażeń współczesnego uniwersytetu. Poruszono w nim kwestię komercjalizacji procesu nabywania wiedzy, którą obserwujemy współcześnie. Ponadto zaprezentowano aktualne ujęcia badań oraz kariery naukowej, jak również odniesiono się do zagadnienia inflacji dyplomu (m.in. w kontekście teorii kredencjałów).W książce tej - w rozdziale szóstym - zarysowano także wybrane konteksty dostępu do doktoratu. Dokonano w niej analizy uczestnictwa kobiet w studiach doktoranckich, jak również określono możliwości realizowania ambicji naukowych przez obcokrajowców.W ostatnim rozdziale zaprezentowano psychospołeczne aspekty pisania doktoratu, rozpoczynając od sposobów selekcjonowania kandydatów na studia doktoranckie. Odniesiono się w nim do różnorodnych kwestii, począwszy od wyboru tematu pracy doktorskiej, przez seminaria doktorskie, zagadnienie tutoringu i mentoringu w ramach studiów doktoranckich, miejsce i znaczenie osoby promotora w procesie tworzenia dysertacji oraz prowadzenia badań naukowych (również w kontekście zjawiska wskaźnikowania i wszechobecnej walki o punkty), a skończywszy na problemach i sytuacjach trudnych występujących w trakcie tworzenia dysertacji, m.in. izolacji w przestrzeni akademickiej.Tydzień poradników >>
Publikacja poświęcona jest występującemu obecnie zjawisku przeedukowania społeczeństwa i inflacji dyplomu akademickiego. Jej problematyka wpisuje się w polską oraz międzynarodową dyskusję na temat relacji między funkcjami uniwersytetu a rynkiem pracy oraz strukturą społeczną. Autorka podjęła próbę przeanalizowania tytułowego zagadnienia zarówno w kontekście teoretycznym, jak i w odniesieniu do rzeczywistości społecznej. W tym drugim przypadku dokonała jego rekonstrukcji tak, jak przejawia się on w Polsce oraz w Stanach Zjednoczonych, opierając się na literaturze przedmiotu, a także przedstawiła wyniki badań własnych dotyczących postrzegania inflacji dyplomu przez absolwentów polskich szkół wyższych. W książce wskazano, iż inflacja dyplomu akademickiego stanowi oczywiste wyzwanie społeczne i edukacyjne dla współczesnego społeczeństwa oraz opisano możliwe sfery działania w tym zakresie.
Książka pod tytułem (Prze)trwanie pamięci w transkulturowych przestrzeniach to analiza zjawisk kulturowych należących do świata sztuki, które – jak książka, muzyka, taniec czy ceramiczne płytki – są jednocześnie elementami towarzyszącymi nam w codziennym życiu i kulturowymi reprezentacjami pamięci przeszłości. Powiązanie ich z kluczowymi pojęciami: kulturowego dziedzictwa i kulturowej tożsamości umożliwiło ich umieszczenie w perspektywie transkulturowości. Kulturowe dziedzictwo stwarza ludziom poczucie jedności i przynależności do grupy oraz pozwala lepiej zrozumieć istotę ciągłości pokoleń i historię ich pochodzenia. Oznacza również wspólną więź. Natomiast kulturowa tożsamość to poczucie „bycia na miejscu”, przynależenia i pasowania. Identyfikacja z daną kulturą jest zatem niezwykle ważnym czynnikiem wpływającym na dobrostan ludzi, ponieważ daje im poczucie przynależności i bezpieczeństwa. Jest to również refleksja nad procesami akulturacji, która w dzisiejszym świecie nie musiałaby już przyjmować charakteru konfliktu lojalności, gdyż udział w kulturze jest elementem spajającym, wyrażaniem przynależności, ale jednocześnie możliwością zamanifestowania swojej tożsamości. Dlatego tak ważna jest świadomość własnego dziedzictwa kulturowego i swojej kulturowej tożsamości (zarówno indywidualnej jak i grupowej), którą można twórczo wykorzystać do odnalezienia swojego miejsca w środowiskach pełnych kulturowych symboli, praktyk i ich znaczeń, różniących się od tych utrwalonych w nas poprzez procesy wychowania, socjalizacji czy akulturacji. Sztuka będąca płaszczyzną ludzkiego działania i kreatywności rozumiana jest tutaj jako przestrzeń dla międzypokoleniowego dialogu, transmisji idei, współistnienia i trwania przeszłości. Jest ona swego rodzaju koncyliacją pomiędzy starymi i nowymi wartościami, co umożliwia jednostkom i grupom adaptację do zmian. Transkulturowość natomiast jest przestrzenią, w której widoczne są doświadczenia wielo- i międzykulturowości, co przekłada się z kolei na projekty międzykulturowej edukacji.
W monografii przedstawiono nowe wyniki badań struktury i korelacji molekularnych wybranych cieczy molekularnych i roztworów cieczy. Badania rentgenowskie dotyczyły roztworów niektórych cieczy polarnych z rozpuszczalnikiem niedipolowym.
W pracy opisano również rentgenowską metodę wykrywania zmian nowotworowych.
W pracy sformułowano nową metodę analizy struktury materii miękkiej. Zastosowano metodę redukcji zaproponowaną przez Mozziego i Warrena z modyfikacjami wprowadzonymi przez autora. Funkcje zredukowanego natężenia promieniowania analizowano metodą Bluma i Nartena. Zaproponowano najbardziej prawdopodobne binarne korelacje radialne molekuł w cieczach i roztworach ciekłych.
Znajomość budowy molekularnej cieczy i mechanizmu zachodzącej w nich dyfuzji ma fundamentalne znaczenie dla wszechstronnego wyjaśnienia ich właściwości fizyko-chemicznych.
W monografii omówiono wyniki badań naukowych w odniesieniu do stresu, strategii radzenia sobie i jakości życia podczas pierwszych miesięcy pandemii COVID-19. Redaktorzy i autorzy poszczególnych rozdziałów przyjmują perspektywę psychologiczną w analizie doświadczeń Polaków. Czytelnik może zapoznać się z wynikami badań, które pozwolą odpowiedzieć m.in. na następujące pytania: Jak Polacy radzili sobie ze stresem? Czy w pierwszej fali pandemii zamartwiali się w sposób szczególny? Jak radzili sobie podczas obowiązkowej kwarantanny? Jakim doświadczeniem okazało się noszenie masek ochronnych? Jakie zmiany wynikały z pracy zdalnej? Jak na pandemię zareagowały kobiety ciężarne? Czy doświadczenie pandemii może prowadzić do pourazowego zaburzenia stresowego? Książka obejmuje 21 rozdziałów skomponowanych w trzy części: 1. Stres pandemiczny i radzenie sobie; 2. Doświadczanie pandemii a jakość życia; 3. Zmiany wynikające z ogłoszenia pandemii.
Rzeczywistość zanimowana. Kreskówki w kulturze, nauce i społeczeństwie to projekt studentek i studentów filmoznawstwa z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Monografia stanowi zbiór referatów uczestniczek oraz uczestników planowanej, ogólnopolskiej, studencko-doktoranckiej konferencji naukowej. Zgłębia rzadko poruszany w obrębie polskiej humanistyki temat animacji seryjnej, a także otwiera furtkę do dalszych rozważań na temat współczesnej kultury masowej.
Tom dedykowany jest Profesorowi Jerzemu Strzelczykowi z okazji Osiemdziesiątych Urodzin. Zebrano w nim pięćdziesiąt dwa studia poświęcone różnorodnym zagadnieniom z dziejów polskich i powszechnych, od antyku po wiek XIX. Przeważają prace dotyczące historii średniowiecznej, recepcji średniowiecza w epoce nowożytnej oraz historii nowoczesnych badań nad średniowieczem. Całość jest poprzedzona „szkicem do portretu" Jubilata, autorstwa Profesora Marka Cetwińskiego, oraz zebraną po raz pierwszy bibliografią prac Profesora Strzelczyka. Tytuły ponad 1700 publikacji unaoczniają nadzwyczajny horyzont zainteresowań badawczych Jubilata, pozwalając odnieść doń Hieronimowe „totius mundi philohistor”.
Odwiecznym pragnieniem człowieka jest to, by odróżnić się od reszty bytów ożywionych, a jednocześnie wynieść nad nie i usankcjonować w ten sposób swoją uprzywilejowaną pozycję. Różnica gatunkowa musiała zostać wsparta?? argumentacją natury metafizycznej, ideowej czy dyskursywnej. Zgłębianie fenomenu tego, co ludzkie, wymaga transdyscyplinarnej i wielowątkowej dyskusji nad pojęciem istoty i natury ludzkiej w rozmaitych orientacjach z zakresu antropologii filozoficznej czy teologii, nakłada obowiązek uwzględnienia podwójnej, cielesno-duchowej struktury bytowej jednostki ludzkiej i zapytania, jak odnoszą się do tego nie tylko nauki humanistyczne, ale także medycyna czy prawo; wreszcie – oparte być musi na osadzeniu człowieka w szerszym kontekście relacji do tego, co nie-ludzkie, a tym samym podjęciu próby wyznaczenia jego granic, zarówno ontologiczno-bytowych, jak i symboliczno-ideowych – takiemu zadaniu starali się sprostać Autorki i Autorzy tekstów zebranych w niniejszym tomie.
W monografii przedstawiane i analizowane wyzwania tożsamościowe zawarte w Tomaszu Mrocznym Maurice’a Blanchota oraz Ksiedze niepokoju Fernanda Pessoi w kontekście problemów filozoficznych podejmowanych m.in. przez Davida Hume’a, Immanuela Kanta, Martina Heideggera, a przede wszystkim w perspektywie – zaprezentowanej przez autora w kilkudziesięciu tekstach – estetyczno-filozoficznej koncepcji „uobecniania indyferencji”. Książka stanowi trzeci tom cyklu Wobec indyferencji. O możliwości konstytuowania całości poindyferencjalnej. W tomie drugim – Epiktet, Stirner, Hume na ścieżkach indyferencji (aspekt wyzwań tożsamościowych – część pierwsza) – badaniom poddane zostały wyzwania tożsamościowe powiązane z aktami „antycypacji indyferencji”, a trzeci rozszerza zakres badań na akty „retrospekcji indyferencji”.
Książka zawiera eseje i studia na temat bogactwa oblicz i znaczeń sztuki fantastycznej w obszarze nowoczesnej i ponowoczesnej literatury i filmu. Przedstawia zarówno kwestie związane z adaptacją filmową, w tym zwłaszcza dzieła autorów kluczowych dla obrazu współczesnej fantastyki, a więc S. Lema, J.R.R, Tolkiena, Ph.K. Dicka, jak i ważne, wybrane tematy tej sztuki, np. sposoby ukazywania na ekranie koszmaru sennego czy kluczowej figury nowej sztuki grozy – zombie. Omawia też sprawy ważne, a mniej oczywiste, jak np. tematy żydowskie obecne w sztuce fantastycznej – choćby literackie i filmowe obrazy golema i dybuka. Książka jest autorskim zaproszeniem do dalszych dyskusji i ustaleń badawczych.
Książka ma charakter popularnonaukowego słownika nazw własnych oznaczających najważniejsze obiekty przestrzeni publicznej współczesnego Poznania: dzielnice, parki, ulice, osiedla i place, instytucje, hotele, restauracje, apteki, szpitale, kina, teatry, kościoły, budynki, cmentarze, mosty, rzeki i jeziora. Są wśród nich określenia historyczne i współcześnie tworzone, nadane urzędowo oraz potoczne, używane tylko przez mieszkańców Poznania. Autorka wyjaśnia ich pochodzenie, najważniejsze procesy językowe, w wyniku których powstały, przyczyny przemian, jakim podlegały w ciągu dziejów, wzorce odmiany, zbliżone strukturalnie typy nazw innych obiektów miasta, podobieństwa i różnice między nazwami z innych obszarów kraju, tendencje w formowaniu najnowszych nazw, podkreślając zarazem ich uniwersalny wymiar. Odzwierciedlają one specyficzny sposób widzenia danej przestrzeni, ducha ich twórców, są rodzajem lupy, przez którą mieszkańcy Poznania spoglądali na otaczający ich świat. W książce wyjaśnia się związki poszczególnych nazw z ukształtowaniem terenu miasta, z uwarunkowaniami historyczno-społeczno-kulturowymi. Ponieważ publikacja ma postać słownika gniazdowego, w obrębie poszczególnych haseł znajduje się omówienie innych nazw powiązanych tematycznie, językowo, czasem powołania i lokalizacją obiektu z hasłem głównym.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
