Ministrantura, czyli formacja funkcjonująca w ramach młodzieżowej Liturgicznej Służby Ołtarza w Kościele rzymskokatolickim, rozpatrywana w kontekście socjopedagogicznym, wpisuje się w nurt rozważań obszaru tematycznego nauk społecznych oraz podejmowanych zagadnień dotyczących wspólnoty dorastających młodych ludzi, którzy poszukują dla siebie życiowych dróg oraz kształtują swoją tożsamość w grupie osób o podobnych przekonaniach i ideałach. Wśród problemów rozważanych na przestrzeni niniejszego opracowania jednym z ważniejszych jest problem młodości w służbie ołtarza, skoncentrowanej na przynależności do wspólnoty ministrantów, grupy ludzi, którzy „służą” w kościele, utożsamiają się w szczególny sposób z wychowaniem chrześcijańskim osadzonym w nurcie personalizmu. W opracowaniu starano się zatem ukazać fragment rzeczywistości społecznej młodych ludzi z perspektywy pedagogiki personalistycznej, „służby” rozumianej jako „dawanie” innym osobistych zasobów jednostki, wybranych koncepcji wychowawczych ujawniających się w polskim Kościele w XX w. oraz założeń Vaticanum II. Autorki wyrażają nadzieję, że lektura ta stanie się przyczynkiem do refleksji nad wartościami istotnymi dla wychowania młodych ludzi, które – zdaniem autorek – we współczesnym świecie powoli wydają się być uznawane za mniej istotne niż dobra materialne. Jednocześnie badaczki pragną podkreślić, że mimo zróżnicowanych światopoglądów w procesie konstruowania niniejszej monografii zwróciły uwagę na wartości, które łączą ponad podziałami.
Książka jest kolejnym tomem monograficznego opracowania poświęconego tajwańskiemu teatrowi tańca. Praca stanowi rezultat wieloletnich studiów prowadzonych przez badaczkę w tajwańskich i europejskich bibliotekach, ośrodkach naukowych i teatralnych archiwach dzięki wsparciu Narodowego Centrum Nauki (Polska), DAAD (Niemcy), National Central Library i Chiang Ching-Kuo Foundation (Tajwan). Tym razem autorka bada pięćdziesięcioletnie dzieje i metamorfozy jednego z najsłynniejszych zespołów tańca na Tajwanie – Teatru Tańca Brama Chmur (Yunmen Wuji / Cloud Gate Dance Theatre). Dokonuje mistrzowskich analiz najważniejszych choreografii twórcy tego zespołu, Lin Huaimina, sytuując badane dzieła w szerokim kontekście kulturowym, filozoficznym, estetycznym. Ukazuje, w jaki sposób sztuka tańca może uczestniczyć w dyskursie społecznym, a nawet politycznym oraz przyczyniać się do kształtowania odrębnej, tajwańskiej tożsamości kulturowej. Autorka przedstawia przemiany estetyki zespołu w ciągu dziesięcioleci z komparatystycznym zacięciem, w odniesieniu do tańca współczesnego na Zachodzie oraz uwzględniając oddziaływanie na taniec innych sztuk i nowoczesnych technologii. Pokazuje mądrość łączenia elementów lokalnej tradycji i nowych tendencji w sztuce, dzięki czemu powstają inspirujące estetycznie i intelektualnie kompozycje taneczne. Dodatkowym walorem książki są piękne fotografie autorstwa tajwańskich fotografów, dokumentujące wybitne dzieła Lin Huaimina i jego tancerzy.
Książka jest rezultatem konferencji zorganizowanej pod tym samym tytułem i została pomyślana jako wielokierunkowa dyskusja nad problemem niechcianych pomników, a zwłaszcza tych o wybitnych walorach artystycznych, albowiem ich status jest szczególny. Punktem odniesienia jest pomnik w Olsztynie zrealizowany przez wybitnego polskiego rzeźbiarza Xawerego Dunikowskiego (1875–1964). W niniejszej publikacji przypadek pomnika olsztyńskiego został osadzony w szerszym kontekście. Poszczególni autorzy podnoszą problem pomnika w mieście, jego lokalizacji i funkcji, a także racje stojące za jego zniszczeniem względnie translokacją. Pomniki są jednymi z ważniejszych nośników pamięci. Nic dziwnego, że w sporze o pomniki kluczowa staje się kwestia pamięci. Oprócz artykułów istotne miejsce w książce zajmują głosy w dyskusji, która podczas konferencji toczyła się wokół trzech problemów: pomnik a kontekst, olsztyńskie narracje pomnikowe i niechciane dziedzictwo.
Celem monografii jest konceptualizacja poznania integralnego w oparciu o koncepcję doświadczenia estetycznego Johna Deweya. Poznanie integralne stanowi alternatywę dla jednostronnego poznania intelektualnego. Nie ogniskuje się ono na intelekcie, ale wymaga uwzględnienia i pielęgnowania sfery estetycznej, czyli ciała, zmysłów, uczuć, wyobraźni i intuicji. Kluczowym czynnikiem w poznaniu integralnym jest świadomość, która skupia się nie tylko na umyśle, ale również uczuciach, zmysłach i ciele. Poznanie integralne wymaga uwzględnienia nie tylko znaczeń pojęciowych, ale również znaczeń jakościowych. Praktykowanie tego rodzaju poznania prowadzi nie tylko do nabywania wiedzy, ale także do polepszania jakości życia i doświadczania, kształtowania człowieka będącego jednością psychofizyczną, harmonii wewnętrznej, radości i spełnienia. Poznanie integralne nie jest czymś danym. Wymaga ono kształcenia i stanowi współcześnie ważne wyzwanie.
Pandemia zaktualizowała problemy, o których sądziliśmy, że przeszły już do przeszłości. Ukazała kruchość naszej egzystencji i ułudę bezpieczeństwa, które gwarantuje technologia. Zapewne szereg procesów, które zachodzą w czasie pandemii, będzie miało znaczący wpływ na naszą przyszłość. Zdominowanie dyskursu o pandemii przez nauki medyczne, co jest zrozumiałe w świetle zagrożenia zdrowia i życia, jakie ona ze sobą niesie, stwarza wrażenie, że humanistyka jest bezradna. Niniejszą książką próbujemy temu zaprzeczyć; na pracę składają się teksty, które z pozycji humanistyki przedstawiają i interpretują przykłady kulturowych reakcji na pandemię covid-19. Nie jest to zatem praca o wirusie i chorobie, którą wywołuje a raczej zbiór relacji na temat człowieka i jego kultury rozumianej jako narzędzie oswajania z tym co nowe, inne i często (jak w tym wypadku) przerażające.
W obliczu narastających zranień, kiedy wiele osób nie wie, jak je uleczyć, bądź sądzi, że uleczenie ich jest niemożliwe, papież Franciszek apeluje o „rewolucję czułości”, która jest drogą do odnowienia humanizmu chrześcijańskiego. Wymaga zwłaszcza od chrześcijan, aby byli jej twórcami. Pomoże ona przemienić znieczulone serca w serca otwarte i pełne miłości. Jedynie dzięki „patrzeniu sercem” można sprzeciwić się zglobalizowanej obojętności i prowizoryczności. W związku z tym papież proponuje życie oparte na zażyłej relacji z Maryją. Obecne czasy są Jej czasami. Warto wstąpić do Jej szkoły, gdyż uczy Ona alfabetu chrześcijańskiego humanizmu.
Zagadnienie to należy do wiodących tematów nauczania Franciszka. Chodzi mu nie tyle o doktrynę, ile raczej o postawę życiową. Przyjmuje, że Maryja najlepiej obrazuje chrześcijańskie człowieczeństwo w praktyce codziennego życia. Potrzeba Jej geniuszu i stylu kobiecego, aby teologiczna refleksja nie była abstrakcyjna i teoretyczna, ale delikatna, opisowa, życiowa.
Nikt dotychczas nie podjął się opracowania Franciszkowego projektu służebnego udziału Maryi w dziele humanizmu chrześcijańskiego. Tymczasem jest to idea mająca kluczowe znaczenie dla jego mariologii. Niniejsza monografia stara się, przynajmniej częściowo, wypełnić istniejącą lukę. Nie ogarnia całości tematu i nie wyczerpuje go. Jest jednak cennym przyczynkiem, który pozwala zrozumieć oryginalność mariologii papieża Bergoglio.
Autor książki analizuje wpływ wymienionej w tytule encykliki na sytuację Kościoła rzymskokatolickiego w Stanach Zjednoczonych Ameryki, w tym szczególnie na postrzeganie kwestii społecznej i problemów robotniczych przez głównych przedstawicieli duchowieństwa amerykańskiego. Zasadnicze pytania badawcze dotyczą kształtowania się w amerykańskim duchowieństwie wrażliwości na problemy społeczne przed wydaniem i po wydaniu encykliki (tj. przed i po 1891 r.) oraz jej wpływu na katolicką naukę społeczną w Stanach Zjednoczonych i ustawodawstwo federalne USA. Autor stawia tezę, że pod wpływem encykliki Rerum novarum, doszło do uformowania jednolitej myśli społecznej katolików w Stanach Zjednoczonych dostosowanej do realiów i specyfiki gospodarki i społeczeństwa amerykańskiego.
Praca koncentruje się na latach 1891–1919, czyli okresie od ukazania się encykliki Rerum novarum do opublikowania przez biskupów amerykańskich Bishops’ Program of Social Reconstruction, jednakże w celu przedstawienia specyficznych warunków, w jakich funkcjonował Kościół katolicki w USA i szerszego kontekstu związanego z jego stosunkiem do tzw. kwestii robotniczej autor cofa się do III synodu plenarnego w Baltimore w 1884 r. Z kolei prezentacja długofalowych skutków recepcji postulatów zawartych w encyklice papieża Leona XIII skłoniła go do prześledzenia wpływu katolickiego programu socjalnego na ustawodawstwo federalne aż do lat 30. XX w.
W możliwym do obrony uproszczeniu książka dotyczy Platona nauki o tańcu. Z kilku jednak spraw dobrze by się było jednak wytłumaczyć. Platon o tańcu pisze sporo, ale nie zmienia to przecież tego, że jest to u niego kategoria szczególna i rzadko jest przedstawiana przez niego przedmiotowo. Raczej służy mu jako część zestawu narzędziowego. Przeniesienie jej zatem na obszar przedmiotowy musi być ostrożne i musi być szczególnie czułe na kłopoty związane z uprzedmiotowieniem właśnie. Stąd pewne zuchwałe decyzje metodologiczne, które wiodą autora monografii w stronę greckich mitów, które potraktowane zostały po części jako źródło rozstrzygnięć platońskich a po części jako miejsce, w którym nauka Platona mogłaby znaleźć właściwą akustykę. Jako takie właśnie miejsce pojawiają się w pracy mit Ateny, mit Gorgony Meduzy, Marsjasza i Apollina, Pyrrosa-Neoptolemosa czy mit Ariadny. Czasem mit przedstawi się wraz z odpowiadającym sobie rytuałem i tak też wzajemnie się oświetlając raz będzie się z rytuałem wadził a raz będzie w nim szukał swojej wykładni. W ten sposób pojawiają się w książce Korybanci czy bachantki. Konstrukcja książki oparta jest na Platona wstępnej klasyfikacji tańca, którą znajdziemy w jego najprawdopodobniej ostatnim dialogu Prawa. Tam właśnie Platon dzieli tańce na dzikie i cywilizowane, tańce poważne i niepoważne, a także na tańce wojenne i pokojowe. Ten techniczny poniekąd zarys klasyfikacyjny oczywiście budzi szereg wątpliwości i to – dodajmy od razu – wątpliwości samego Platona. Ale ten techniczny zarys klasyfikacyjny jest również wykładnią państwa, a zarazem tego, co ludzkie, ale jednak państwu obce. To, co obce, pozostaje wciąż z państwem w relacji, nawet wówczas, gdy jest to relacja wygnańca (tańce dzikie) albo mieszkańca pozbawionego praw obywatelskich (tańce niepoważne). Taniec zatem daje wyjątkową zdaje się możliwość przyjrzenia się państwu od wewnątrz, ale również z zewnątrz. Państwu i duszy. Od Platona wiemy bowiem, że badanie tych dwu zagadnień jest, do pewnego przynajmniej stopnia, tożsame, różni te badania jedynie dystans obserwatora. Zarówno dla państwa, jak i dla duszy taniec zostaje rozpoznany przez autora jako najwłaściwszy i zarazem najbardziej własny sposób postępowania. Autor stoi na stanowisku, że ruch duszy właściwy a zatem ruch, który szczególnie winien być bliski filozofii, winno się nazwać ruchem tanecznym.
Monografia naukowa pt. Bezdroża komunikacji – kontakt, porozumienie, akceptacja (księga jubileuszowa poświęcona Profesorowi Bogusławowi Zielińskiemu) to wielogłosowy projekt uchwycenia i omówienia fenomenu komunikacji w wymiarze antropologicznym, socjologicznym, literackim, językowym i kulturowym. Szeroki aspekt i wielość rozpoznań sugeruje w pierwszym rzędzie sytuację dialogu, rozmowy i ustalenia stanowisk, ale w dalszej perspektywie przytacza kwestie sporu, konfliktu, polemiki i kategorycznego narzucania sądów i opinii. Taka optyka i operacjonalizacja problemu nie redukuje przy tym pierwotnego znaczenia komunikacji, w sensie przemieszczania się w przestrzeni oraz, co przywoływane bywa rzadziej i w bardziej metaforycznym sensie – w czasie. Zamieszczone w tomie rozważania dowodzą, iż egzystencjalne, kulturowe i społeczne doświadczanie relacji międzyludzkich niezmiennie wiąże się z inicjowaniem, podtrzymywaniem i podsycaniem kontaktów z drugim człowiekiem. Składające się na niniejszy tom refleksje, opinie, zapatrywania, rozpoznania w swej różnorodności, wielogłosowości i zróżnicowanej tożsamości ich autorów potwierdzają, a jednocześnie dosłownie egzemplifikują, że problematyka komunikacji niezmiennie rodzi nowe pytania badawcze, a jej naukowe rozpatrywanie, mimo licznych już ujęć i opracowań nadal nie traci aktualności.
Przedmiotem zainteresowania w proponowanej monografii pozostają literackie (literaturoznawcze), językowe (lingwistyczne) i, w najszerszym ujęciu, artystyczne reprezentacje „zysków i strat”, jakie niesie ze sobą potrzeba, konieczność (i możliwość) komunikacji międzyludzkiej w jej wszelakich, mieniących się semantycznymi odcieniami, zniuansowanych i czasami dalekich od oczekiwanej precyzji i określoności przekrojach oraz aspektach.
Książka przynosi syntezę problematyki metodologicznej historii sztuki jako dyscypliny, która w XX wieku za jedno ze swoich naczelnych zadań obrała metodyczne i obiektywne wyjaśnianie obrazów. Od czasu wyodrębnienia nauk humanistycznych w metodologii W. Diltheya najwybitniejsi historycy sztuki próbowali umocnić jej pozycję wśród tych nauk przez oparcie się na rygorach naukowego obiektywizmu i empiryzmu, ścisłości i poprawności, sprawdzalności i poznawczej pewności, których wzorzec wyznaczały nauki przyrodnicze. Czy i jak interpretacja może zbliżyć się do modelu eksplanacyjnego, w jaki sposób może spełnić rolę historycznego wyjaśnienia dzieł malarstwa? Jak należy ją umocować na pewnym gruncie faktów i na logice wnioskowań? Jaka metodyka badawcza może zapewnić prawidłowość wyjaśnień, sprawdzalność i prawdziwość wyników? Tego rodzaju metodologiczne kwestie wiązały namysł szeregu uczonych, a wśród nich szczególną rolę odegrał E. Gombrich, najpierw jako rzecznik zwrotu ikonologii w stronę Popperowskiego dedukcjonizmu, a następnie jako inspirator i punkt odniesienia dla kolejnej generacji badaczy, z których jedni podążali dalej drogą rygorów metodologii normatywnej, a inni szukali dla niej alternatyw lub rozwinęli metodologię narratywistyczną. Książka przedstawia istotne związki łączące metodologicznie zorientowaną historię sztuki nie tylko z różnymi koncepcjami metodologii ogólnej i filozofii nauki, lecz także z innym ważnym źródłem inspiracji, jakim były modele wnioskowań stosowane przez książkowych detektywów.
Autobiograficzne świadectwo Jole Stanišicia (1929-2017), czarnogórskiego i jugosłowiańskiego komunisty, wyniesione z Nagiej Wyspy, jugosłowiańskiego gułagu, jest wstrząsającym dokumentem terroru. List do komunistów wszystkich krajów powstał w 1959 roku i nigdy dotąd nie został opublikowany. Autor, konsekwentny zwolennik tej ideologii z intencją oskarżycielską wysyłał swoje świadectwo przywódcom światowego ruchu komunistycznego, przestrzegając przed podobnymi wynaturzeniami systemu, a jego adresatami byli Nikita Chruszczow (ZSRR), Mao Zedong (Chiny) i in. Jole Stanišić opowiedział się w młodości za stalinowską wersją komunizmu i został poddany terrorowi ze strony titowskich stalinowskich antystalinistów. Ten okrutny paradoks historii uwikłał autora Listu do komunistów wszystkich krajów w pułapki, które z powodzeniem stara się rozwikłać autor przekładu, obszernego wstępu i objaśnień – prof. Bogusław Zieliński, prezentując nie tylko literackie walory świadectwa, ale także odsłaniając okoliczności powstawania państwa jugosłowiańskiego, genezy Nagiej Wyspy oraz specyfiki jej barbarzyńskiego funkcjonowania.
Dramatyczny krzyk Stanišicia nad losem ofiar titoizmu nie pozbawia jego Listu wiarygodności, autentyczności i szczerości. Sprawia, że to właśnie Czytelnik, podziwiając potęgę słowa i głębię humanistycznego zaangażowania, musi odpowiedzieć na pytanie, które Jole Stanišić pozostawia bez odpowiedzi, a mianowicie jak można zrozumieć fenomen tego pisarza, osoby tak boleśnie doświadczonej przez totalitaryzm, a jednocześnie wiernej tej ideologii? Głos Jole Stanišicia to przesłanie wydobywające się z gardła ocalonego, a jednocześnie z czeluści zagłady, z miejsca przeklętego, ale i świętego, bo okupionego śmiercią i cierpieniem.
Wieloletnia, trwającą bez mała trzy dekady współpraca dydaktyczno-artystyczna pomiędzy Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a w uczelnianej praktyce Wydziałem Pedagogiczno-Artystycznym w Kaliszu, w szczególności Fakultetem Sztuk i Wzornictwa i Grodzieńskim Państwowym Uniwersytetem im. Janki Kupały na Białorusi skłoniła do wydania publikacji, która ukazuje twórcze konteksty wzajemnych uczelnianych relacji. Zaprojektowane według autorskiej koncepcji Macieja Guźniczaka wydawnictwo w formie albumu przedstawia w oryginalny sposób urok oraz charakter architektoniczny miast, w których głównie odbywają się plenery – Kalisza i Grodna, jak również wybranych obiektów architektonicznych Wielkopolski – Poznania, Ostrowa Wielkopolskiego, Gołuchowa, Antonina oraz obwodu grodzieńskiego – Nowogródka, Nyasvish, Miru, Kanału Augustowskiego. Obraz tych miejsc jest nieustannym źródłem twórczych inspiracji młodych adeptów sztuk plastycznych, a poprzez unikatowy charakter prac plenerowych ukazana została specyfika warsztatu artystycznego w polskim i białoruskim wydaniu. W monografii znajdują się także wspomnienia, refleksje i umiejscowione w odpowiednim kontekście anegdoty uczestników plenerów, studentów oraz nauczycieli akademickich obojga narodów, będące tłem dla wzajemnych relacji i odniesień, sympatii oraz zaangażowania w proces dydaktyczny.
Apokolokyntoza Boskiego Klaudiusza, czyli dyni(dei)fikacja to szczególne dzieło w dorobku Seneki, słynącego głównie z twórczości filozoficznej, moralizatorskiej lub tragediowej. Ten niewielki utwór, napisany w konwencji satyry menippejskiej, miał być bezpośrednią reakcją autora na śmierć znienawidzonego cesarza Klaudiusza (13 października 54 r.), który ongiś zesłał go na Korsykę. Jeśli uznać Apokolokyntosis za rodzaj nieprzebierającej w środkach literackiej zemsty, byłby to akt tym bardziej okrutny, że dokonany na nieżyjącym wrogu. Najnowszy przekład dzieła próbuje odzyskać to, co — jak się wydaje – zostało stracone lub nie wybrzmiało z wystarczającą mocą przy ostatnim spolszczeniu (ponad 40 lat temu). Priorytetem w proponowanym tłumaczeniu jest komunikatywność, która z założenia powinna ułatwić nawiązanie bliskiej relacji z odbiorcą, kluczowej wszak dla wywołania w nim efektu komicznego. Dopiero wtedy, wracając z zaciekawieniem do tego wielokroć niedocenianego dzieła, możemy, dzięki obszernemu komentarzowi filologicznemu, zwrócić uwagę na szereg problemów natury interpretacyjnej, historycznoliterackiej, gatunkowej i językowej, które stawia przed nami Seneka Satyryk.
Książka stanowi krytyczną analizę formacji i późniejszych rewizji tego, co autor określa mianem amerykańskich wizualnych mitów. Mity te osadzone są w szeroko pojętej wizualności, modelach spojrzenia, obrazach, sztuce i innych przejawach kultury wizualnej, takich jak film. Ameryka została napisana przede wszystkim z perspektywy historyka sztuki, ale również amerykanisty, ma zatem charakter interdyscyplinarny, łączący refleksję z dziedziny historii sztuki, studiów nad kulturą wizualną i studiów amerykanistycznych. Każdy z rozdziałów, które poprzedzone zostały obszernym, teoretycznym wprowadzeniem, stanowi osobne a zarazem skorelowane z całością książki studium przypadku kształtowania się, zwłaszcza w XIX wieku, obrazów-mitów, w rozmaitych ich przejawach formalnych i medialnych, a przede wszystkim tego, jak – w wyniku zmieniającej się sytuacji społeczno-kulturowej – były one rewidowane w sztuce i kulturze wizualnej wieku XX i XXI. Autor dokonuje znamiennego rozróżnienia na Stany Zjednoczone i Amerykę rozumianą jako wyobrażeniowo-symboliczne pole lub ekran konstytuowania się amerykańskiej mitologii, zmierzającej do zneutralizowania różnicy i unifikacji heterogenicznego narodu. Zaprezentowane, obszerne analizy dzieł sztuki, popularnych obrazów i filmów, demonstrują sposób, w jaki – zwłaszcza od połowy XX wieku – w wyniku budzącej się politycznej świadomości zmarginalizowanych grup, na fali walki o prawa obywatelskie i zachodzących zmian w szeroko pojętym społeczno-kulturowym pejzażu Stanów Zjednoczonych, mitologia ta ulegała stopniowej dekonstrukcji. Jednocześnie jednak, mimo owych wewnętrznych interwencji i osłabienia ekonomicznej i kulturowej hegemonii USA na arenie światowej w ostatnich dekadach, autor stawia tezę, odnosząc się do konkretnych przypadków i problemów amerykańskiej wizualności, że ramowe współrzędne mitu ciągle stanowią trwały punkt odniesienia.
W książce przedstawiono - umieszczając w wielu kontekstach - zagadnienia dotyczące doktoratów i studiów doktoranckich. Scharakteryzowano w niej ich społeczne znaczenie, biorąc pod uwagę społeczną wartość oraz wyjaśniono utrzymującą się popularność.Publikacja ma uporządkowaną strukturę, składającą się z siedmiu rozdziałów.W pierwszym i drugim rozdziale dokonano rekonstrukcji pojęcia doktoratu, rozpoczynając od jego historii, a następnie przechodząc do możliwych sposobów rozumienia i postrzegania; wzięto pod uwagę typy, rodzaje doktoratu i różne jego ujęcia.Trzeci rozdział został poświęcony rytuałom związanym z przyznawaniem doktoratów. Skupiono się w nim na immatrykulacji rozumianej jako rytuał akademicki oraz społecznym znaczeniu rytuałów i symboli akademickich, jak również charakterze i przebiegu obrony pracy doktorskiej.W kolejnym, czwartym rozdziale opisano rolę doktoratu, stanowiącego niejednokrotnie świadomy i przemyślany punkt zwrotny w karierze zarówno akademickiej, jak i pozaakademickiej i/lub w wymiarze stricte prywatnym.W rozdziale piątym dokonano syntetycznej analizy przeobrażeń współczesnego uniwersytetu. Poruszono w nim kwestię komercjalizacji procesu nabywania wiedzy, którą obserwujemy współcześnie. Ponadto zaprezentowano aktualne ujęcia badań oraz kariery naukowej, jak również odniesiono się do zagadnienia inflacji dyplomu (m.in. w kontekście teorii kredencjałów).W książce tej - w rozdziale szóstym - zarysowano także wybrane konteksty dostępu do doktoratu. Dokonano w niej analizy uczestnictwa kobiet w studiach doktoranckich, jak również określono możliwości realizowania ambicji naukowych przez obcokrajowców.W ostatnim rozdziale zaprezentowano psychospołeczne aspekty pisania doktoratu, rozpoczynając od sposobów selekcjonowania kandydatów na studia doktoranckie. Odniesiono się w nim do różnorodnych kwestii, począwszy od wyboru tematu pracy doktorskiej, przez seminaria doktorskie, zagadnienie tutoringu i mentoringu w ramach studiów doktoranckich, miejsce i znaczenie osoby promotora w procesie tworzenia dysertacji oraz prowadzenia badań naukowych (również w kontekście zjawiska wskaźnikowania i wszechobecnej walki o punkty), a skończywszy na problemach i sytuacjach trudnych występujących w trakcie tworzenia dysertacji, m.in. izolacji w przestrzeni akademickiej.Tydzień poradników >>
Publikacja poświęcona jest występującemu obecnie zjawisku przeedukowania społeczeństwa i inflacji dyplomu akademickiego. Jej problematyka wpisuje się w polską oraz międzynarodową dyskusję na temat relacji między funkcjami uniwersytetu a rynkiem pracy oraz strukturą społeczną. Autorka podjęła próbę przeanalizowania tytułowego zagadnienia zarówno w kontekście teoretycznym, jak i w odniesieniu do rzeczywistości społecznej. W tym drugim przypadku dokonała jego rekonstrukcji tak, jak przejawia się on w Polsce oraz w Stanach Zjednoczonych, opierając się na literaturze przedmiotu, a także przedstawiła wyniki badań własnych dotyczących postrzegania inflacji dyplomu przez absolwentów polskich szkół wyższych. W książce wskazano, iż inflacja dyplomu akademickiego stanowi oczywiste wyzwanie społeczne i edukacyjne dla współczesnego społeczeństwa oraz opisano możliwe sfery działania w tym zakresie.
Książka pod tytułem (Prze)trwanie pamięci w transkulturowych przestrzeniach to analiza zjawisk kulturowych należących do świata sztuki, które – jak książka, muzyka, taniec czy ceramiczne płytki – są jednocześnie elementami towarzyszącymi nam w codziennym życiu i kulturowymi reprezentacjami pamięci przeszłości. Powiązanie ich z kluczowymi pojęciami: kulturowego dziedzictwa i kulturowej tożsamości umożliwiło ich umieszczenie w perspektywie transkulturowości. Kulturowe dziedzictwo stwarza ludziom poczucie jedności i przynależności do grupy oraz pozwala lepiej zrozumieć istotę ciągłości pokoleń i historię ich pochodzenia. Oznacza również wspólną więź. Natomiast kulturowa tożsamość to poczucie „bycia na miejscu”, przynależenia i pasowania. Identyfikacja z daną kulturą jest zatem niezwykle ważnym czynnikiem wpływającym na dobrostan ludzi, ponieważ daje im poczucie przynależności i bezpieczeństwa. Jest to również refleksja nad procesami akulturacji, która w dzisiejszym świecie nie musiałaby już przyjmować charakteru konfliktu lojalności, gdyż udział w kulturze jest elementem spajającym, wyrażaniem przynależności, ale jednocześnie możliwością zamanifestowania swojej tożsamości. Dlatego tak ważna jest świadomość własnego dziedzictwa kulturowego i swojej kulturowej tożsamości (zarówno indywidualnej jak i grupowej), którą można twórczo wykorzystać do odnalezienia swojego miejsca w środowiskach pełnych kulturowych symboli, praktyk i ich znaczeń, różniących się od tych utrwalonych w nas poprzez procesy wychowania, socjalizacji czy akulturacji. Sztuka będąca płaszczyzną ludzkiego działania i kreatywności rozumiana jest tutaj jako przestrzeń dla międzypokoleniowego dialogu, transmisji idei, współistnienia i trwania przeszłości. Jest ona swego rodzaju koncyliacją pomiędzy starymi i nowymi wartościami, co umożliwia jednostkom i grupom adaptację do zmian. Transkulturowość natomiast jest przestrzenią, w której widoczne są doświadczenia wielo- i międzykulturowości, co przekłada się z kolei na projekty międzykulturowej edukacji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
