Publikacja stanowi zbiór analiz teoretyczno-badawczych dotyczących funkcjonowania współczesnej młodzieży w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości społeczno-kulturowej. Zamieszczone w tomie artykuły skoncentrowane zostały wokół dwóch obszarów problemowych: młodzież wobec przemian współczesnego świata oraz młodzież w kontekście wybranych kwestii edukacyjno-wychowawczych. Podjęte w pierwszej części monografii wątki skupiają się na zjawiskach i procesach, które determinują losy współczesnych (nie tylko) młodych, wyznaczają trendy oraz kierunki dążeń. Są to m.in. pandemia wirusa SARS-CoV-02, wielokulturowość, globalizacja, ucieczka w świat wirtualny. W świetle specyfiki tych okoliczności Autorki artykułów poddają pod refleksję współczesne pokolenie młodzieży oparte na zmianie. Druga część publikacji dotyczy zagadnień związanych z młodzieżą funkcjonującą w systemie edukacyjnym i problematyką odnoszącą się do kwestii wychowawczych powiązanych z okresem adolescencji. W tekstach – w nawiązaniu do przemian w zakresie współczesnego świata – mocno wybrzmiewa konieczność projektowania nowych rozwiązań edukacyjnych i wychowawczych dotyczących młodzieży.
Sportowe zakłady bukmacherskie łączą w sobie tradycyjne atrybuty gry hazardowej z dziejącym się niezależnie od niej wydarzeniem sportowym. Osoby grające stawiają pieniądze na określone rozstrzygnięcie meczu piłkarskiego, walki bokserskiej czy choćby wyścigów konnych. W przeciwieństwie do ruletki, kości czy loterii mierzą się jednak z sytuacją, gdzie o ostatecznym wyniku rozgrywki decyduje bardzo duża liczba czynników. Uprawianie sportowych zakładów bukmacherskich stanowi zatem laboratorium procesów związanych z ryzykiem i podejmowaniem decyzji, ale także z analizowaniem świata społecznego, przypisywaniem znaczeń danym aktywnościom czy wyznawaniem określonego światopoglądu.
Autor książki stara się odpowiedzieć na pytanie, jak gracze praktykują sportowe zakłady bukmacherskie – dlaczego postrzegają je za atrakcyjne dla siebie, czym one dla nich są, skąd wiedzą, w jaki sposób grać, czy też – w jaki sposób grają. W książce opisany jest społeczny fenomen zakładów ulokowany w szerszym kontekście kulturowym. Autor wykorzystuje do tego teorię praktyk, która pozwala dostrzegać w działaniach jednostek zarówno wpływ, któremu ulegają, jak i ten przez nie wywierany na kulturę, styl życia czy technologię. Zastosowanie takiej ramy pozwoliło wydobyć złożoność uprawiania tej formy hazardu oraz pozwoliło dostrzec w nim liczne powiązania z innym obszarami życia społecznego.
"Tło i powierzchnia obrazu" to trzeci z cyklu, po tomach "Obraz jako obiekt teoretyczny" oraz "Obrazy mocne – obrazy słabe" (2018), zbiór artykułów poświęcony zagadnieniom teorii i historii badań nad sztuką, obejmujący czasy od nowożytności po współczesność.
Publikacja ma charakter interdyscyplinarny. Przygotowane przez autorów opracowania dotyczą różnorodnej problematyki koreańskiej z zakresu historii, językoznawstwa, kultury, ekonomii, filozofii, polityki, literaturoznawstwa.
W 2021 r. zostały zaprezentowane podczas II Kongresu Koreanistycznego.
Monografia zbiorowa jest księgą jubileuszową dedykowaną prof. Szczęsnemu Skibińskiemu z okazji 80. urodzin i zawiera teksty badaczy z całej Polski, dotyczące problematyki naukowej pośrednio i bezpośrednio związanej z działalnością Jubilata.
Problemy psychiczne także w polskim społeczeństwie nasiliły się po ponad dwóch latach trwania pandemii COVID-19. W szczególnie trudnej sytuacji znajduje się młodzież, wśród której liczba samobójstw podwoiła się. Również w starszych grupach wiekowych obserwuje się wzrost zaburzeń psychicznych, co może zaowocować w przyszłości większą liczbą zachowań samobójczych. W tych trudnych czasach, w cieniu toczącej się wojny w Ukrainie, trwającego kryzysu energetycznego i gospodarczego, rodzą się pytania o rolę i miejsce osób duchownych w profilaktyce samobójstw.
W książce dość szczegółowo opisano zjawisko samobójstw w Polsce i na świecie, koncentrując się na konsekwencjach społecznych zjawiska. Opisano specyfikę samobójstw i zachowań samobójczych oraz ich druzgocące skutki wśród młodzieży, seniorów i kobiet. W książce odwołano się do skutków pandemii COVID-19, przedstawiając najnowsze dane z Komendy Głównej Policji. Przedstawiono także tematykę samobójstw w Biblii. Wiele miejsca poświęcono ukazaniu podejścia Kościoła Rzymskokatolickiego do zjawiska samobójstw i do samobójców w historii. Zwrócono tu uwagę zwłaszcza na poglądy św. Augustyna i św. Tomasza z Akwinu, a także na ustalenia licznych soborów. W oddzielnym rozdziale poruszono temat samobójstw i samobójców we współczesnej wykładni Kościoła Rzymskokatolickiego, odnosząc się do dokumentów Soboru Watykańskiego II i późniejszych. W książce przedstawiono także współczesną praktykę duszpasterską stosowaną wobec samobójców i ich rodzin.
Głównym zagadnieniem podejmowanym w ramach tomu jest fenomen paidei (gr. ???????) – czyli wzorca doskonałości człowieka, do którego należało dążyć w procesie kształtowania jednostki – odczytywany w dwóch szczególnych kontekstach: po pierwsze, doświadczenia pandemii koronawirusa SARS-CoV-2, po drugie zaś – obserwowanej współcześnie ekspansji technologii komunikacyjno-informacyjnych, które przejmują funkcję dawnych osobowych wzorów i instytucjonalnych strategii wychowawczych. Tym samym tytułowe „czasy zarazy” należy odczytywać nie tylko dosłownie, ale także – a może przede wszystkim – metaforycznie, jako kondycję współczesnego człowieka.
Doświadczenie historyczne wskazuje wszelako, że czasy kryzysu mogą nieść w sobie zalążek nadziei, prowadzić ku przebudzeniu, odnowie, lepszemu jutru. „Koronakryzys” obnażył wiele aspektów natury ludzkiej w całej jej szlachetnym, a także ułomnym wymiarze, zmienił oblicze codzienności, wprowadzając nowe formy funkcjonowania społecznego i kontaktów międzyludzkich.
Cóż zatem możemy zrobić, by uniknąć zagrożeń, które sprowadziła na nas pandemia Covid-19, a dostrzec szanse, które się z nią wiążą, i umieć je wykorzystać? – to naczelne pytanie, jakie zadają Autorzy, zastanawiając się nie tylko nad tym, jak nauczać podczas pandemii, ale też – a może przede wszystkim – czy pandemia może nas czegoś nauczyć, ukształtować, otworzyć na niedostrzegane dotąd obszary egzystencji i duchowości?
Książka zawiera trzynaście tekstów 16 autorek i autorów, którzy na 700 stronach przedstawili wyniki dwuletnich badań archiwalnych, bibliotecznych i prasowych na temat przejawów antysemityzmu na Uniwersytecie Poznańskim w dwudziestoleciu międzywojennym. Teksty objęły okres od utworzenia uczelni po jej zamknięcie we wrześniu 1939 roku i opowiadają o relacjach miedzy polską większością a żydowską mniejszością na poznańskiej wszechnicy. Akademicki kontekst funkcjonowania żydowskich studentek i żydowskich studentów w Poznaniu został przedstawiony na szerokim tle rozwoju antysemityzmu na środkowoeuropejskich uniwersytetach oraz na tle atmosfery Poznania, mającego w dwudziestoleciu międzywojennym opinię matecznika endecji.
We wszystkich tekstach wykorzystano obszerny materiał źródłowy – tekstowy i ikonograficzny (w książce znajduje się około 200 ilustracji) – który został wszechstronnie i wnikliwie zinterpretowany i wyjaśniony. Wysoki poziom merytoryczny oraz interesujące przedstawienie badanej problematyki cechuje wszystkie teksty zamieszczone w książce.
Artykuły zostały uzupełniony o bogaty wybór reprodukcji źródeł, a korzystanie z testów ułatwiają indeksy: osobowy, rzeczowy, geograficzny oraz nazw etnicznych. W monografii zestawiono liczącą kilkaset pozycji bibliografię. Książka cechuje się starannie i konsekwentnie zaprojektowaną szatą graficzną i silną symboliką okładki.
W książce autor kontynuuje swoje badania nad hiszpańską piłką nożną, od której uciec nie sposób. Razem z poprzednią (Historia, nacjonalizm i tożsamość. Rzecz o piłce nożnej w Hiszpanii, 2020) składa się ona na swoisty dyptyk piłkarski. W tej skupia się na ukazaniu jak w kraju nad Ebro historia, polityka i media splatają się za sprawą piłki nożnej, która stała się działającym instrumentem oficjalnego dyskursu władzy. Kluczowe jest tu budowanie narodów (hiszpańskiego, katalońskiego i baskijskiego) na bazie piłki nożnej w kontekście tzw. faktów odróżniających (hechos diferenciales), które służą legitymizowaniu tego procesu. Z jednej strony poprzez odwołania do historii Hiszpanii, konkretnych działań politycznych i relacji medialnych autor wykazuje jak dużą rolę w kreowaniu obrazu hiszpańskiej piłki nożnej odgrywają politycy, prezesi związków piłkarskich i klubów oraz dziennikarze, a z drugiej, jak wszechobecne media społecznościowe umożliwiają tym, którzy są wobec niego krytyczni, podejmowanie różnego rodzaju działań, mających na celu jego przełamanie i rozmycie.
Kolejne tomy monografii wieloautorskiej Teologia dogmatyczna zawierają teologiczne komentarze do najnowszych dokumentów oficjalnego nauczania Kościoła oraz ważnych wydarzeń z życia Kościoła katolickiego. W takim formacie jest to seria wyjątkowa w polskiej literaturze teologicznej. Obecny siedemnasty już tom został zatytułowany Kościół w Polsce wobec pandemii. Dwunastu autorów z różnych środowisk naukowych, z Poznania, Wrocławia, Warszawy, Gniezna, Obry, Krakowa podjęło się inspirującego i zobowiązującego wyzwania krytycznego teologicznego skomentowania doświadczenia Kościoła katolickiego w Polsce w obliczu pandemii SARS-CoV-2. Tom zawiera teksty, które są próbą opisu i zrozumienia samego wydarzenia, a także wskazują wyzwania teologiczne i duszpasterskie, które stoją przed chrześcijanami żyjącymi w Polsce. Na monografię składają się teksty napisane z punktu widzenia teologii dogmatycznej, moralnej, pastoralnej, teologii duchowości oraz prawa kanonicznego.
Ministrantura, czyli formacja funkcjonująca w ramach młodzieżowej Liturgicznej Służby Ołtarza w Kościele rzymskokatolickim, rozpatrywana w kontekście socjopedagogicznym, wpisuje się w nurt rozważań obszaru tematycznego nauk społecznych oraz podejmowanych zagadnień dotyczących wspólnoty dorastających młodych ludzi, którzy poszukują dla siebie życiowych dróg oraz kształtują swoją tożsamość w grupie osób o podobnych przekonaniach i ideałach. Wśród problemów rozważanych na przestrzeni niniejszego opracowania jednym z ważniejszych jest problem młodości w służbie ołtarza, skoncentrowanej na przynależności do wspólnoty ministrantów, grupy ludzi, którzy „służą” w kościele, utożsamiają się w szczególny sposób z wychowaniem chrześcijańskim osadzonym w nurcie personalizmu. W opracowaniu starano się zatem ukazać fragment rzeczywistości społecznej młodych ludzi z perspektywy pedagogiki personalistycznej, „służby” rozumianej jako „dawanie” innym osobistych zasobów jednostki, wybranych koncepcji wychowawczych ujawniających się w polskim Kościele w XX w. oraz założeń Vaticanum II. Autorki wyrażają nadzieję, że lektura ta stanie się przyczynkiem do refleksji nad wartościami istotnymi dla wychowania młodych ludzi, które – zdaniem autorek – we współczesnym świecie powoli wydają się być uznawane za mniej istotne niż dobra materialne. Jednocześnie badaczki pragną podkreślić, że mimo zróżnicowanych światopoglądów w procesie konstruowania niniejszej monografii zwróciły uwagę na wartości, które łączą ponad podziałami.
Książka jest kolejnym tomem monograficznego opracowania poświęconego tajwańskiemu teatrowi tańca. Praca stanowi rezultat wieloletnich studiów prowadzonych przez badaczkę w tajwańskich i europejskich bibliotekach, ośrodkach naukowych i teatralnych archiwach dzięki wsparciu Narodowego Centrum Nauki (Polska), DAAD (Niemcy), National Central Library i Chiang Ching-Kuo Foundation (Tajwan). Tym razem autorka bada pięćdziesięcioletnie dzieje i metamorfozy jednego z najsłynniejszych zespołów tańca na Tajwanie – Teatru Tańca Brama Chmur (Yunmen Wuji / Cloud Gate Dance Theatre). Dokonuje mistrzowskich analiz najważniejszych choreografii twórcy tego zespołu, Lin Huaimina, sytuując badane dzieła w szerokim kontekście kulturowym, filozoficznym, estetycznym. Ukazuje, w jaki sposób sztuka tańca może uczestniczyć w dyskursie społecznym, a nawet politycznym oraz przyczyniać się do kształtowania odrębnej, tajwańskiej tożsamości kulturowej. Autorka przedstawia przemiany estetyki zespołu w ciągu dziesięcioleci z komparatystycznym zacięciem, w odniesieniu do tańca współczesnego na Zachodzie oraz uwzględniając oddziaływanie na taniec innych sztuk i nowoczesnych technologii. Pokazuje mądrość łączenia elementów lokalnej tradycji i nowych tendencji w sztuce, dzięki czemu powstają inspirujące estetycznie i intelektualnie kompozycje taneczne. Dodatkowym walorem książki są piękne fotografie autorstwa tajwańskich fotografów, dokumentujące wybitne dzieła Lin Huaimina i jego tancerzy.
Książka jest rezultatem konferencji zorganizowanej pod tym samym tytułem i została pomyślana jako wielokierunkowa dyskusja nad problemem niechcianych pomników, a zwłaszcza tych o wybitnych walorach artystycznych, albowiem ich status jest szczególny. Punktem odniesienia jest pomnik w Olsztynie zrealizowany przez wybitnego polskiego rzeźbiarza Xawerego Dunikowskiego (1875–1964). W niniejszej publikacji przypadek pomnika olsztyńskiego został osadzony w szerszym kontekście. Poszczególni autorzy podnoszą problem pomnika w mieście, jego lokalizacji i funkcji, a także racje stojące za jego zniszczeniem względnie translokacją. Pomniki są jednymi z ważniejszych nośników pamięci. Nic dziwnego, że w sporze o pomniki kluczowa staje się kwestia pamięci. Oprócz artykułów istotne miejsce w książce zajmują głosy w dyskusji, która podczas konferencji toczyła się wokół trzech problemów: pomnik a kontekst, olsztyńskie narracje pomnikowe i niechciane dziedzictwo.
Celem monografii jest konceptualizacja poznania integralnego w oparciu o koncepcję doświadczenia estetycznego Johna Deweya. Poznanie integralne stanowi alternatywę dla jednostronnego poznania intelektualnego. Nie ogniskuje się ono na intelekcie, ale wymaga uwzględnienia i pielęgnowania sfery estetycznej, czyli ciała, zmysłów, uczuć, wyobraźni i intuicji. Kluczowym czynnikiem w poznaniu integralnym jest świadomość, która skupia się nie tylko na umyśle, ale również uczuciach, zmysłach i ciele. Poznanie integralne wymaga uwzględnienia nie tylko znaczeń pojęciowych, ale również znaczeń jakościowych. Praktykowanie tego rodzaju poznania prowadzi nie tylko do nabywania wiedzy, ale także do polepszania jakości życia i doświadczania, kształtowania człowieka będącego jednością psychofizyczną, harmonii wewnętrznej, radości i spełnienia. Poznanie integralne nie jest czymś danym. Wymaga ono kształcenia i stanowi współcześnie ważne wyzwanie.
Tom prezentuje wyniki badań kaliskich naukowców z różnych dziedzin muzykologii historycznej i systematycznej. Książka zawiera prace poświęcone przede wszystkim problemom muzyki fortepianowej w rozmaitych jej aspektach oraz historii budownictwa fortepianów, których autorami są pracownicy Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego UAM i związani z Wydziałem kaliszanie oraz naukowcy z ośrodków akademickich Polski czy Szwecji. Prezentowane teksty mają charakter historyczny lub teoretyczny, charakteryzują się różnorodnym podejściem do dyskursu naukowego, wykazują indywidualne założenia metodologiczne w podjętej problematyce badawczej.
Pandemia zaktualizowała problemy, o których sądziliśmy, że przeszły już do przeszłości. Ukazała kruchość naszej egzystencji i ułudę bezpieczeństwa, które gwarantuje technologia. Zapewne szereg procesów, które zachodzą w czasie pandemii, będzie miało znaczący wpływ na naszą przyszłość. Zdominowanie dyskursu o pandemii przez nauki medyczne, co jest zrozumiałe w świetle zagrożenia zdrowia i życia, jakie ona ze sobą niesie, stwarza wrażenie, że humanistyka jest bezradna. Niniejszą książką próbujemy temu zaprzeczyć; na pracę składają się teksty, które z pozycji humanistyki przedstawiają i interpretują przykłady kulturowych reakcji na pandemię covid-19. Nie jest to zatem praca o wirusie i chorobie, którą wywołuje a raczej zbiór relacji na temat człowieka i jego kultury rozumianej jako narzędzie oswajania z tym co nowe, inne i często (jak w tym wypadku) przerażające.
W obliczu narastających zranień, kiedy wiele osób nie wie, jak je uleczyć, bądź sądzi, że uleczenie ich jest niemożliwe, papież Franciszek apeluje o „rewolucję czułości”, która jest drogą do odnowienia humanizmu chrześcijańskiego. Wymaga zwłaszcza od chrześcijan, aby byli jej twórcami. Pomoże ona przemienić znieczulone serca w serca otwarte i pełne miłości. Jedynie dzięki „patrzeniu sercem” można sprzeciwić się zglobalizowanej obojętności i prowizoryczności. W związku z tym papież proponuje życie oparte na zażyłej relacji z Maryją. Obecne czasy są Jej czasami. Warto wstąpić do Jej szkoły, gdyż uczy Ona alfabetu chrześcijańskiego humanizmu.
Zagadnienie to należy do wiodących tematów nauczania Franciszka. Chodzi mu nie tyle o doktrynę, ile raczej o postawę życiową. Przyjmuje, że Maryja najlepiej obrazuje chrześcijańskie człowieczeństwo w praktyce codziennego życia. Potrzeba Jej geniuszu i stylu kobiecego, aby teologiczna refleksja nie była abstrakcyjna i teoretyczna, ale delikatna, opisowa, życiowa.
Nikt dotychczas nie podjął się opracowania Franciszkowego projektu służebnego udziału Maryi w dziele humanizmu chrześcijańskiego. Tymczasem jest to idea mająca kluczowe znaczenie dla jego mariologii. Niniejsza monografia stara się, przynajmniej częściowo, wypełnić istniejącą lukę. Nie ogarnia całości tematu i nie wyczerpuje go. Jest jednak cennym przyczynkiem, który pozwala zrozumieć oryginalność mariologii papieża Bergoglio.
Autor książki analizuje wpływ wymienionej w tytule encykliki na sytuację Kościoła rzymskokatolickiego w Stanach Zjednoczonych Ameryki, w tym szczególnie na postrzeganie kwestii społecznej i problemów robotniczych przez głównych przedstawicieli duchowieństwa amerykańskiego. Zasadnicze pytania badawcze dotyczą kształtowania się w amerykańskim duchowieństwie wrażliwości na problemy społeczne przed wydaniem i po wydaniu encykliki (tj. przed i po 1891 r.) oraz jej wpływu na katolicką naukę społeczną w Stanach Zjednoczonych i ustawodawstwo federalne USA. Autor stawia tezę, że pod wpływem encykliki Rerum novarum, doszło do uformowania jednolitej myśli społecznej katolików w Stanach Zjednoczonych dostosowanej do realiów i specyfiki gospodarki i społeczeństwa amerykańskiego.
Praca koncentruje się na latach 1891–1919, czyli okresie od ukazania się encykliki Rerum novarum do opublikowania przez biskupów amerykańskich Bishops’ Program of Social Reconstruction, jednakże w celu przedstawienia specyficznych warunków, w jakich funkcjonował Kościół katolicki w USA i szerszego kontekstu związanego z jego stosunkiem do tzw. kwestii robotniczej autor cofa się do III synodu plenarnego w Baltimore w 1884 r. Z kolei prezentacja długofalowych skutków recepcji postulatów zawartych w encyklice papieża Leona XIII skłoniła go do prześledzenia wpływu katolickiego programu socjalnego na ustawodawstwo federalne aż do lat 30. XX w.
W możliwym do obrony uproszczeniu książka dotyczy Platona nauki o tańcu. Z kilku jednak spraw dobrze by się było jednak wytłumaczyć. Platon o tańcu pisze sporo, ale nie zmienia to przecież tego, że jest to u niego kategoria szczególna i rzadko jest przedstawiana przez niego przedmiotowo. Raczej służy mu jako część zestawu narzędziowego. Przeniesienie jej zatem na obszar przedmiotowy musi być ostrożne i musi być szczególnie czułe na kłopoty związane z uprzedmiotowieniem właśnie. Stąd pewne zuchwałe decyzje metodologiczne, które wiodą autora monografii w stronę greckich mitów, które potraktowane zostały po części jako źródło rozstrzygnięć platońskich a po części jako miejsce, w którym nauka Platona mogłaby znaleźć właściwą akustykę. Jako takie właśnie miejsce pojawiają się w pracy mit Ateny, mit Gorgony Meduzy, Marsjasza i Apollina, Pyrrosa-Neoptolemosa czy mit Ariadny. Czasem mit przedstawi się wraz z odpowiadającym sobie rytuałem i tak też wzajemnie się oświetlając raz będzie się z rytuałem wadził a raz będzie w nim szukał swojej wykładni. W ten sposób pojawiają się w książce Korybanci czy bachantki. Konstrukcja książki oparta jest na Platona wstępnej klasyfikacji tańca, którą znajdziemy w jego najprawdopodobniej ostatnim dialogu Prawa. Tam właśnie Platon dzieli tańce na dzikie i cywilizowane, tańce poważne i niepoważne, a także na tańce wojenne i pokojowe. Ten techniczny poniekąd zarys klasyfikacyjny oczywiście budzi szereg wątpliwości i to – dodajmy od razu – wątpliwości samego Platona. Ale ten techniczny zarys klasyfikacyjny jest również wykładnią państwa, a zarazem tego, co ludzkie, ale jednak państwu obce. To, co obce, pozostaje wciąż z państwem w relacji, nawet wówczas, gdy jest to relacja wygnańca (tańce dzikie) albo mieszkańca pozbawionego praw obywatelskich (tańce niepoważne). Taniec zatem daje wyjątkową zdaje się możliwość przyjrzenia się państwu od wewnątrz, ale również z zewnątrz. Państwu i duszy. Od Platona wiemy bowiem, że badanie tych dwu zagadnień jest, do pewnego przynajmniej stopnia, tożsame, różni te badania jedynie dystans obserwatora. Zarówno dla państwa, jak i dla duszy taniec zostaje rozpoznany przez autora jako najwłaściwszy i zarazem najbardziej własny sposób postępowania. Autor stoi na stanowisku, że ruch duszy właściwy a zatem ruch, który szczególnie winien być bliski filozofii, winno się nazwać ruchem tanecznym.
Monografia podejmuje temat autokreacji wizerunkowej w mediach społecznościowych wśród blogerów modowych w perspektywie genologii literackiej. Jej celem jest wskazanie zależności gatunkowości wybranych kanałów mediów społecznościowych i kreowanego za ich pomocą wizerunku oraz potwierdzenie hipotezy, że każdy omawiany kanał social mediów może być definiowany jako osobny gatunek lub makrogatunek, co w efekcie wpływa na rodzaj podejmowanych w nim działań. Praca podzielona jest na cztery rozdziały: w rozdziale pierwszym ukazano związki mody z kreowaniem wizerunku, w drugim podjęto analizę mediów społecznościowych jako obszaru kreowania wizerunku, trzeci rozdział rozpatruje social media z genologicznego punktu widzenia, natomiast czwarty poświęcony jest autokreacji blogerów modowych w mediach społecznościowych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
