Nie dokonaliśmy jeszcze rozrachunku historycznego. W Niemczech, we Francji, we Włoszech pisze się jasno: tacy byliśmy, my kolaboranci, i my, którzy pomagaliśmy Żydom. A w Polsce, kiedy zaczyna się rozmawiać o antysemityzmie, to ludzie reagują jednak bardzo emocjonalnie. Trudno nam jeszcze pisać o złych kartach w historii. Wolimy je wybielać. Polski antysemityzm jest jak podziemna woda: lustro wody wydaje się niewidoczne, ukryte, ale niekiedy wybija z niego rwący prąd.
Ta książka to zbiór najważniejszych artykułów i wypowiedzi Stanisława Musiała SJ (1938-2004), filozofa, znanego duszpasterza, członka Komisji Episkopatu Polski ds. Dialogu z Judaizmem, poświęconych relacjom polsko-żydowskim i katolicko-żydowskim. To bezkompromisowe teksty przebijające mur milczenia wokół tych niełatwych stosunków, wśród nich najgłośniejszy, nagrodzony artykuł „Czarne jest czarne” z 1997 roku, w którym Autor apeluje do hierarchii Kościoła o reakcję w sprawie antysemickich wypowiedzi niektórych księży.
Teksty te nie były jedynie słowem pisanym. Szła bowiem za nimi niezłomna postawa księdza Musiała często nieprzysparzająca mu zwolenników w środowiskach, z których wyrósł i w których był zakorzeniony.
Do książki zostały dołączone poświęcone księdzu Musiałowi artykuły prof. Stanisława Krajewskiego, współprzewodniczącego Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów, oraz Janusza Poniewierskiego, honorowego członka Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów.
Całość zamyka obszerny aneks z listami i oświadczeniami polskiego Episkopatu w związku z chwalebnymi rocznicami wydarzeń zmierzających do dialogu, jak i w związku z wydarzeniami mało budującymi. Atak na Nową Synagogę w Gdańska-Wrzeszczu z września 2018 roku pokazuje, że słowa księdza Musiała sprzed dwóch dekad nadal są aktualne i ciągle pozostają wyrzutem sumienia…
Bóg jest przed wszystkim Bogiem pragnienia
Pragnienie jest potężną siłą, która często motywuje nas do podejmowania szczególnych wyzwań. Moc pożądania, choć wcielona i zmysłowa, została nam dana przez Boga i pełni rolę klucza do całej ludzkiej duchowości.
Czerpiąc z Pisma Świętego, chrześcijańskiej klasyki duchowości oraz osobistego doświadczenia, Philip Sheldrake odkrywa, jaką rolę pełnią pragnienia w odniesieniu do Boga, modlitwy, seksualności i dokonywania wyborów. Wyjaśnia przyczyny podejrzliwości Kościoła wobec pragnień i tłumaczy, czym się one różnią od potrzeb. Pokazuje, jak zrozumieć i ukierunkować pragnienia tak, aby prowadziły do pełniejszego życia oraz spotkania Boga.
Pragnienia nie dają nam spokoju. Ofiarowane przez Boga, definiują nas jako ludzi w najgłębszym sensie tego słowa. W tym też sensie stanowią energię dla ludzkiej duchowości.
Jest to książka godna polecenia dla każdej osoby poszukującej bardziej spójnego wyobrażenia swojego życia duchowego. Ronald Rolheiser OMI
Philip Sheldrake – badacz duchowości chrześcijańskiej, teolog i historyk. Wykładowca w Cambridge Theological Federation oraz dyrektor Instytutu Studiów Współczesnej Duchowości w Oblackiej Szkole Teologicznej. Prowadził zajęcia z klerykami przygotowującymi się do święceń kapłańskich oraz warsztaty na temat duchowości i seksualności. Czynnie zaangażowany w dialog międzyreligijny.
Książka jest, najogólniej ujmując, najpierw niezwykle rzetelnym opisem najważniejszych poglądów czternastu prominentnych zachodnich (w tym także z antypodów) przedstawicieli transhumanizmu, następnie wnikliwym poddaniem ich tez i uzasadnień polemice. Polemika ta jest prowadzona z pozycji filozofii realistycznej (mimo że nie deklarowanej wprost) i z uwzględnieniem badania spójności aparatury pojęciowej, jaką posługują się transhumaniści. […]
Przybliżenie przez Autora głośnego nurtu kulturowego, jakim jest transhumanizm, jest co najmniej po dwakroć ważne. Po pierwsze – w postaci przedstawionej w recenzowanej książce – jest ono przekazem oryginalnym, tzn. opracowanym na podstawie studium oryginalnych tekstów źródłowych (najczęściej nieprzetłumaczonych na język polski), nie jest to więc wiedza z „drugiej ręki”. Po drugie – przekaz poglądów dość różniących się czternastu autorów nie nosi znamion tego, co zwykło się nazywać „mozaiką”, a więc nie jest katalogiem sklasyfikowanych poglądów, wzorowanym na katalogu ofert. Mocne stanowisko filozoficzne Autora pozwala mu poruszać się wśród różnych myśli (czasem radykalnych) z erudycją i mądrym namysłem. Owocuje to systematycznym przybliżaniem tego, co wartościowe w transhumanizmie, i tego, co może zagrażać tożsamości osoby i wspólnoty, a nawet egzystencji populacji ludzkiej.
Teresa Grabińska, dr hab., prof. AWL
The irreplaceable role of narrative in generating meaning inspires Ricoeur to develop an ingenious concept of narrative identity. The inclusion of issues such as mutuality of vulnerability and indebtedness demonstrates that Ricoeur’s hermeneutics of the self is not an illusory theory in the vein of the postmodern vacillating or dissolving contours of subjectivity, but a philosophy rooted in praxis, extensively drawing on the tradition of phronetic wisdom. Dr. Holda juxtaposes the consequential interconnection between memory, history, and subjectivity in postmodernity with Ricoeur’s reflection on the interweaving aspects of memory, history, recognition, and reconciliation. She successfully enters into a conversation on the death of the subject in postmodern philosophy and effectively addresses the issues of narrative identity, which seem to be crucial for multiple philosophical discourses on the understanding of the human being in the world.
Prof. Dr. Dr. Andrzej Wierciński, University of Warsaw
The second chapter “The Postmodern Predicament: An Absence of the Self,” offers an impressively ambitious attempt to weave the principle threads of postmodern critique of the subject into a single, cohesive narrative that is as attentive to the historical origins of the modern conceptions of the cogito as it is to the details and nuances that differentiate contemporary efforts to undo and rework that traditional conception. (…)
One of the virtues of Holda’s book has to do with the angle or perspective from which she approaches Ricoeur, drawing him into dialogue with a current of twentieth-century French thought that is at once immediately related to his own intellectual development and yet all too often neglected in the secondary literature on Ricoeur’s work.
Prof. Dr. Adam J. Graves, Metropolitan State University of Denver
Rozprawa Metafizyka istnienia człowieka wnosi interesujące elementy do problematyki z pogranicza metafizyki i antropologii. Jej autor posiada dobrą znajomość nie tylko klasycznej metafizyki tomistycznej, lecz także doskonałą orientację krytyczną pism współczesnych przedstawicieli filozofii podmiotu. Łączenie elementów filozofii przedmiotu i grawitującej ku idealizmowi filozofii podmiotu jest zadaniem niezwykle trudnym. Piotr Mazur dostrzega odmienność metodologiczną obu filozoficznych nurtów, zarazem jednak opowiada się za potrzebą ich wzajemnego ubogacenia.
Ks. prof. zw. dr hab. Stanisław Kowalczyk
Autor w Metafizyce istnienia człowieka wyjaśnia, jakie jest ludzkie istnienie w świetle metafizycznego poznania. Czyni to ze świadomością, że odczytane dzięki narzędziom metafizycznym własności tego istnienia manifestują się w określony sposób w warstwie subiektywnej (podmiotowej), przejawiając się w takim a nie innym sposobie przeżywania tego istnienia.
Autorowi udało się pokazać, że nie ma sprzeczności w podejściu do rozumienia istnienia w metafizyce i w innych koncepcjach filozofowania, szczególnie w fenomenologii i w filozofii dialogu, a tym samym możliwe jest ich wzajemne dopełnianie się w poznawaniu specyfiki istnienia. Recenzowana książka jest potrzebna i oczekiwana w polskiej literaturze filozoficznej.
Ks. dr hab. Paweł Mazanka, prof. UKSW
Celem Autora jest przede wszystkim pokazanie, w jaki sposób Kościół we Francji próbował zmierzyć się z wyzwaniami, jakie niosły ze sobą zmiany społeczno-kulturowe zachodzące w społeczeństwie francuskim, które odcisnęły swoje piętno również na Kościele, i na te wyzwania odpowiedzieć. Chodzi także o pokazanie recepcji nauczania Soboru Watykańskiego II w Kościele francuskim. (…)
Autor przysłużył się teologii w Polsce, rzucając nowe światło na ocenę sytuacji Kościoła we Francji, nierzadko negatywną, wynikającą z nieznajomości podejmowanych przez Episkopat Francji odważnych prób przezwyciężenia kryzysu i wprowadzania w życie postanowień Soboru Watykańskiego II, w tym także troski o odnowioną wizję Kościoła.
Fragment recenzji dr. hab. Dariusza Gardockiego SJ, prof. Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie
Ks. Artur Antoni Kasprzak (ur. 1975) – doktor teologii Instytutu Katolickiego w Paryżu oraz Katolickiego Uniwersytetu w Leuven. W pracy doktorskiej, opublikowanej w języku francuskim, zajmował się analizą kolegialności episkopalnej w myśli i działaniu kardynała Léo-Josepha Suenensa, byłego prymasa Belgii. Po powrocie do kraju sprawował funkcję m.in. prefekta ds. studiów w Wyższym Seminarium Duchownym w Kaliszu oraz diecezjalnego referenta ds. misji. Jest wykładowcą teologii dogmatycznej na Wydziale Teologicznym UKSW w Warszawie i członkiem Krajowej Komisji Teologicznej Odnowy w Duchu Świętym. Obecnie jest rezydentem w parafii Opatrzności Bożej w Warszawie-Wesołej.
Doświadczenie życia codziennego uczy nas, że współcześnie trudno jest żyć według wskazań Chrystusa. Moim cichym marzeniem w czasie pisania homilii było to, aby ludzie, którzy będą te homilie głosili lub czytali, uwierzyli, że słowo Boże skierowane jest do każdego z nas, że można żyć codziennie prawami Ewangelii, i że życie według tych praw jest niczym innym jak naszą wędrówką do nieba. (Fragment Wstępu)
W ciągu swojego życia słyszymy wiele kazań, ale tylko nieliczne pozostają w naszej pamięci – te zwięzłe, konkretne, które potrafiliśmy odnieść do swojego osobistego doświadczenia i które pomogły odpowiedzieć na nurtujące nas pytania. Wybór homilii ks. Mariana Bendyka na rok C jest propozycją dla kapłanów oraz wiernych, którzy chcą pogłębić relację z Bogiem poprzez lepsze zrozumienie Słowa czytanego na coniedzielnej Eucharystii. Książkę wzbogacono również o piękne modlitwy, pozwalające jeszcze lepiej przygotować serce na kolejny rok liturgiczny.
Ks. Marian Bendyk (ur. 1955) – katecheta i duszpasterz. Przez dziewięć lat pracował w parafiach Archidiecezji Krakowskiej, a następnie posługiwał wśród Polonii amerykańskiej w Cleveland. Oprócz pracy duszpasterskiej zajmował się ulubioną przez niego homiletyką. Jego pasja zaowocowała wydaniem w latach 1995–1997 trzech tomików homilii niedzielnych pt. Żyć Ewangelią. Książki cieszyły się ogromną popularnością wśród kapłanów i zapoczątkowały nowy styl w polskiej homiletyce. Po powrocie do kraju podjął pracę duszpasterską w bazylice Mariackiej w Krakowie. Pełni posługę w konfesjonale, służy pomocą w odprawianiu chrztów i ślubów w języku angielskim i polskim. Jest autorem książek z zakresu homiletyki. Ostatnio opublikował serię pt. 7 minut na ambonie. Homilie na rok A, B, C.
Zazwyczaj Bóg jest daleko od naszego życia, od naszych myśli, od naszego działania. Przychodząc, zbliżył się do nas, i my powinniśmy przyzwyczajać się do przebywania z Nim. Dlatego też przyjście Pana ma na celu nauczyć nas patrzeć oczami Boga i umiłować koleje losu, świat i wszystko, co nas otacza.Papieskie rozmyślania o oczekiwaniu i obecnościPragnienie osiągnięcia pełni jest na trwałe wpisane w ludzkie serce. Jedyną właściwą odpowiedzią na tę dojmującą tęsknotę jest Bóg. Papież Benedykt XVI przypomina, że chrześcijanie oczekują powtórnego przyjścia Pana, jednocześnie już żyjąc tym, czego się spodziewają. Ufność Bożemu Słowu pozwala uczestniczyć w rzeczywistości nadchodzącego Królestwa. Nie trzeba go zdobywać, wystarczy je przyjąć. Bóg sam objawia się człowiekowi, ukazując oblicze pełne łaski i miłosierdzia.Rozważania Benedykta XVI uświadamiają prawdę o przeznaczeniu człowieka i wskazują, że w każdym ludzkim wnętrzu mieszka Duch, który wspiera nasze nieporadne modlitwy i nieustannie woła: Przyjdź, Panie Jezu!.Przyjdź, daj moc światłu i dobru. Przyjdź tam, gdzie panuje kłamstwo, nieznajomość Boga, przemoc i niesprawiedliwość.Przyjdź, Panie Jezu, daj siłę dobru w świecie i pomóż nam nieść Twoje światło, czynić pokój, być świadkami prawdy. Przyjdź, Panie Jezu!
Yves Congar po raz kolejny występuje w roli odkrywcy źródeł. Po wydaniu doniosłej trylogii Wierzę w Ducha Świętego opublikował swoją ostatnią, podsumowującą książkę – Słowo i Tchnienie – dając wyraz głębokiej wrażliwości na życie Kościoła.
Ta książka jest owocem pogłębionej myśli Congara i jego odpowiedzią na aktualne potrzeby świata chrześcijańskiego. To również próba przemyślenia rzeczywistości współczesnego charyzmatu prorockiego w Kościele oraz reakcja na zarzuty niekatolickich obserwatorów wskazujących na brak pneumatologii w dokumentach posoborowych. W swoich rozważaniach autor diagnozuje liczne problemy, z którymi zmaga się wspólnota wierzących, oraz podnosi m.in. temat natury Boga w perspektywie relacji między Osobami Boskimi.
Autor podejmuje próbę przedstawienia możliwie najszerszej panoramy tematów, w których pytanie o wzajemną zależność pomiędzy Słowem a Duchem prowadzi do wniosku, że „nie do pomyślenia jest zarówno Słowo bez Ducha, jak i Duch bez Słowa”.
Yves Congar OP (1904–1995) – francuski teolog, kardynał, jeden z ekspertów Soboru Watykańskiego II, członek Międzynarodowej Komisji Teologicznej. Zajmował się m.in. ekumenizmem, reformą w Kościele oraz rolą laikatu. W swoich badaniach szukał równowagi między pneumatologią a chrystologią, co doprowadziło go do chrystologii pneumatologicznej.
Ennio Morricone jest moim ulubionym kompozytorem. Kiedy mówię „kompozytorem”, chcę postawić go obok Mozarta, Beethovena, Schuberta. Quentin Tarantino
Autoportret geniusza, który zmienił oblicze muzyki filmowej
Barwna, wciągająca i pełna anegdot opowieść Ennia Morricone o jego życiu: od początków kompozytorskich przez współpracę z najważniejszymi reżyserami włoskimi i światowymi – jak Leone, Pasolini, Bertolucci, Almodóvar – aż po Oscara otrzymanego w 2016 roku za muzykę do filmu Tarantino.
Razem z Mistrzem zerkamy za kulisy show-biznesu. Dowiadujemy się, jak wielkie znaczenie w życiu artystycznym Ennia Morricone ma żona, czy wytoczono mu proces o plagiat i które gwiazdy rocka otwierają swoje koncerty jego muzyką. Maestro opowiada o przypadkach odrzucenia i o momentach, kiedy sam odmówił współpracy z gwiazdami. O tym, który wielki twórca filmowy zbył jego twórczość całkowitą obojętnością, a który pokochał go namiętnie. I o tym, dlaczego nie stworzył ścieżki dźwiękowej do Mechanicznej pomarańczy.
Bez cienia wątpliwości to najlepsza z powstałych na mój temat książek, najbardziej autentyczna i szczegółowa, najlepiej dopracowana. I najbliższa prawdzie. Ennio Morricone
Alessandro De Rosa (ur. 1985 w Mediolanie) – kompozytor, zaczął studia muzyczne zachęcony przez Morricone, ukończył konserwatorium w Hadze, współpracował z Jonem Andersonem z grupy Yes. Ostatnio pracuje dla RSI (Radiotelevisione Svizzera di lingua Italiana).
Ennio Morricone – obchodzi właśnie swoje 90. urodziny, skomponował muzykę do ponad 500 filmów i spektakli. Tworzy także, o czym niewielu melomanów wie, kompozycje z własnej inspiracji, które sam nazywa muzyką absolutną.
Wszystko, o co chcieliście spytać bohaterów Biblii, ale nie mieliście okazji
„Co to w ogóle jest? Czyżby jakiś dziwak twierdził, że ma kontakt z duchami, że mówią do niego zmarli?
Nic z tych rzeczy. Choć nie ukrywam, że zależy mi na naśladowaniu. Uspokajam: nie chcę, byście udawali słyszących głosy. Po prostu robię to, do czego zachęca św. Ignacy Loyola, twórca metody ćwiczeń duchowych. Mianowicie zaprasza on do zaangażowania naszej wyobraźni. Skoro żyjemy całym sobą, to możemy też modlić się całym sobą. Gdy spotykamy się z kimś dla nas drogim, to nie tylko mówimy i słuchamy, ale też patrzymy, czujemy zapach, często dotykamy, bywa, że smakujemy (niekoniecznie potrawy). Do tego jeszcze dochodzą wspomnienia, marzenia, obawy, nadzieje… Pracuje nasza wyobraźnia.
Takie ćwiczenia były dla mnie zawsze bardzo inspirujące. Pozwalały przeżywać Biblię jako coś żywego, aktualnego, poruszającego, a przede wszystkim osobistego. Bo to ja pytam, ja szukam i to ja słucham odpowiedzi – jedne słyszę, innych nie. Dlatego podobnie jak z wielkim pożytkiem wraca się do nowej interpretacji sztuki teatralnej, tak dobrze jest powracać do nawet znanych scen biblijnych i odczytywać je na nowo”. Autor
Geniusz, dla którego najważniejszy był człowiek
Ten wie o człowieku więcej niż Freud, Heidegger, Levinas. ks. prof. Józef Tischner
Wielkość Antoniego Kępińskiego wyraża się tym, że – odwołam się tu do zwrotu banalnego, ale kluczowego – wyprzedził on epokę. Nigdy nie czułem tego rodzaju tremy i onieśmielenia, jak teraz, dzieląc się refleksjami o tej książce. Czy Kępiński przeszedł w swoim życiu epizod psychotyczny? Są przesłanki potwierdzające tę hipotezę i o tym autorka książki pisze wprost. prof. Bogdan de Barbaro
Uformował moje spojrzenie na psychiatrię, ale też – co ważniejsze – postawy, poglądy, systemy wartości. prof. Jerzy Aleksandrowicz
Gdyby zapytać polskich psychiatrów, czyje książki wpłynęły na ich wybór kierunku kształcenia, bardzo wielu odpowie, że Kępińskiego. Nie ma chyba drugiej takiej inspiracji w psychiatrii polskiej jak jego dzieła. dr Łukasz Cichocki
Nie cierpi obłudy, układów, sztywności, „chodzenia pod krawatem”, towarzyskiego ple-ple, konferencji organizowanych po to, by szermujący tak zwanymi złotymi myślami mogli się popisać. dziennikarka Ewa Owsiany
Poglądy Kępińskiego, spopularyzowane w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, wpłynęły nie tylko na środowisko psychiatryczne, ale w ogóle na społeczeństwo. Od tego czasu inaczej zaczęto patrzeć na chorych psychicznie. prof. Krzysztof Rutkowski
Krystyna Rożnowska – dziennikarka z wieloletnim doświadczeniem, autorka cenionych poradników medycznych oraz książek, w tym biografii prof. Juliana Aleksandrowicza Uleczyć świat. W Wydawnictwie WAM opublikowała Zwyciężoną i Można oszaleć – opowieść o pacjentach szpitala psychiatrycznego.
Książka, która od późnego Średniowiecza cieszy się niesłabnącym powodzeniem w całym (nie tylko chrześcijańskim) świecie, ustępując liczbą wydań tylko Pismu świętemu. Choć napisana przede wszystkim na użytek mnichów, głębią rozważań i spostrzeżeń łatwo ""dzieli się"" ze współczesnymi, również dzięki temu, iż jest to wydanie najnowsze i uwspółcześnione językowo. Książeczka ta warta jest polecenia dla każdej rodziny katolickiej.
20 rozważań o codziennych wyborach
„Jako osoby wolne żyjemy w napięciu między stanem łaski a stanami pokusy i grzechu. Dzisiejszy świat próbuje przemilczeć to napięcie. Lansuje modele życia bez napięć i bez walki. (…) W Przewodniku po stanach pokusy skorzystamy z mądrości słowa Bożego, ponieważ to ono najpełniej udziela światła w rozeznawaniu działania szatana oraz w oddzielaniu fałszu od prawdy. Słowo Boże pozwala nam z wnikliwością dostrzegać stany pokus, którym podlegamy, a także proces kuszenia, w który nieustannie jesteśmy wciągani”. (Fragment Wprowadzenia)
Krzysztof Wons SDS (ur. 1959) – dyrektor Centrum Formacji Duchowej w Krakowie, redaktor Zeszytów Formacji Duchowej, autor książek poświęconych formacji do modlitwy Słowem Bożym.
Niniejsza Księga Jubileuszowa jest dedykowana Panu Profesorowi zw. dr hab. Andrzejowi Michałowi Tomaszowi de Tchorzewskiemu w 75. rocznicę Jego urodzin i 50-lecie pracy naukowo-dydaktycznej i organizacyjnej. Praca ta zaowocowała licznymi, odpowiedzialnymi funkcjami, między innymi prorektora ds. dydaktycznych (1987-1990) i rektora (1990-1993; 1993-1996; 1999-2002) Wyższej Szkoły Pedagogicznej/Akademii Pedagogicznej im. Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy.
Tytuł tomu jubileuszowego Wychowanie – Socjalizacja – Edukacja oddaje kierunki i obszary badań Profesora. Jego liczne prace, poszukujące na gruncie pedagogiki tożsamości polskiej teorii wychowania, nowych orientacji metodologicznych i reperkusji praktycznych osadzonych w kontekstach historycznych i filozoficznych, stanowią ważny wkład w polską myśl pedagogiczną. Cenione i uważane wręcz za prekursorskie są badania z zakresu pedagogiki rodziny, ze szczególnym uwzględnieniem jej funkcji edukacyjnych, kondycji wychowawczej oraz transformacji w okresie przemian. Oprócz nich równie istotne są badania i publikacje Profesora na temat aksjologii pedagogicznej oraz problematyki etyczno-deontologicznej zawodu nauczycielskiego. Z nią wiązał Jubilat swoje badania empiryczne i rozważania teoretyczne dotyczące procesów kształcenia i formacji osobowościowej, w tym świadomości kandydatów na nauczycieli.
Prezentowany zbiór studiów został podzielony na sześć części. Część pierwsza zawiera teksty okolicznościowe z wątkami biograficznymi, bibliografię autorską oraz wykaz doktoratów wypromowanych przez Profesora. Ten dział Księgi zamyka Tabula Gratulatoria. Kolejne działy Księgi Jubileuszowej zatytułowane są następująco: II. Trójjednia: filozofia – nauka – pedagogika; III. Wartości i poszukiwania współczesnych teorii wychowania; IV. Meandry wychowania; V. Rodzina w kontekście przemian globalizującego się świata; VI. Osoba i zawód nauczyciela.
Odkryj siłę dojrzałego rachunku sumienia
Czujesz, że twój rachunek sumienia zatrzymał się na etapie dziecka i nie rośnie wraz z tobą? Nie wiesz, jak dojrzale się spowiadać? Męczy cię powtarzanie formuł, które wydają ci się nieadekwatne do twojej sytuacji i twojego wieku? Uważasz, że sakrament pokuty nic ci nie daje? Dowiedz się:
Co tak naprawdę dzieje się podczas spowiedzi?
Jak mentalnie przygotować się do sakramentu pokuty?
Kiedy rzeczywiście mamy do czynienia z grzechem?
Co zrobić z emocjonalnym brakiem żalu za grzechy?
Przeczytaj tę książkę, a twoja spowiedź stanie się prawdziwym spotkaniem z Bogiem.
Dodatkowo: praktyczny rachunek sumienia w punktach oraz modlitwa po spowiedzi.
Piotr Jordan Śliwiński OFMCap – jeden z najpopularniejszych spowiedników w Polsce, autorytet księży oraz penitentów, kierownik duchowy osób konsekrowanych i świeckich, rekolekcjonista. Autor siedmiu książek oraz dwóch cykli programów telewizyjnych poświęconych spowiedzi: Duchowy oddział ratunkowy i Z ojcem Jordanem przez kratki. Mieszka w Skomielnej Czarnej niedaleko Krakowa.
W pędzie ku zniszczeniu świata
Historia przyspiesza, prowadząc nas do ostatecznej katastrofy. Tylko wtedy, gdy to zrozumiemy, możemy spróbować uniknąć całkowitego zniszczenia.
Taką tezę stawia René Girard, wizjoner, jeden z największych europejskich myślicieli, dyskutując z Benoîtem Chantre’em nad niedokończonym dziełem Clausewitza O wojnie. Koniec jest bliski. Dotąd jednak byliśmy ślepi na to, co faktycznie do niego prowadzi.
Głównym tematem książki, jak ujmuje to sam Girard, jest realna możliwość końca Europy, świata Zachodu i świata jako całości. Na przyjęcie tych słów znakomicie przygotowuje szkic o. Jana Andrzeja Kłoczowskiego, pokazujący rewolucyjny charakter myśli francuskiego antropologa oraz inspirujący do dyskusji. Jak pisze autor wstępu: Może jeszcze porozmawiamy, zanim czas się skończy? Na razie warto poczytać.
To najbardziej przejmująca, najbardziej bolesna z książek Girarda.
Taka, która nie pozostawia żadnych złudzeń co do natury człowieczeństwa i kształtowanego przez nas świata. Świata opartego na naśladowczej przemocy, spętanego przez zło. Słowa Girarda, pochylonego z całą możliwą interpretacyjną – więc moralną – czujnością nad dziełem Clausewitza, są kamienne, są twarde. prof. Zbigniew Mikołejko
René Girard (1923-2015) – francuski filozof, antropolog kultury, twórca teorii mimetycznej. Napisał m.in. Sacrum i przemoc, Kozioł ofiarny, Początki kultury, Achever Clausewitz.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
