Przez długi czas, gdy w Polsce pisano o filozofii Nicolaia Hartmanna, rozpoczynano zwykle od stwierdzenia, że jego filozofia nie uzyskała dotąd należnego jej przebadania i opracowania. Sytuacja się zmieniła, bowiem ostatnie dziesięciolecia przyniosły wiele ważnych, ogólnych i szczegółowych opracowań podejmowanych w niej zagadnień. Do ich grona pretenduje także zbiór tekstów, które Czytelnik znajdzie w tej książce. Poszczególne rozdziały napisali autorzy, którzy z jednej strony zajmują się różnymi aspektami dorobku Hartmanna, z drugiej zaś w swym stosunku do jego filozofii oraz w jej ocenach przyjmują różne postawy, dostrzegając w niej więcej lub mniej idei wartych kontynuacji czy - wręcz przeciwnie - wartych zarzucenia. Wielogłos autorów nie zawsze jest więc zgodny. Ze wszystkich jednak tekstów, również tych krytycznych, wyłania się różnorodność i teoretyczne bogactwo koncepcji pozostawionych przez Hartmanna.
Powrót modernizmu? To znaczy: czyżby powrót modernizmu? W jakim sensie powrót modernizmu? Pytanie jest ważne także w wymiarze społecznym i egzystencjalnym, ponieważ często stawiają je badacze, którzy kilkanaście lat temu - praktycznie przez całe lata dziewięćdziesiąte - współtworzyli w Polsce intelektualny klimat postmodernistycznej wiosny. Był to klimat życzliwy wszelkim "słabym ontologiom", w którym rozkwitały prawdy partykularne i chwilowe, które chciały i umiały czerpać siłę ze świadomości istnienia alternatywnych i konkurencyjnych ujęć. Powstała książka w ciekawy i wielowątkowy sposób ukazuje różne konteksty modernistyczno-postmodernistycznych polemik, nadziei i rozczarowań.
Propozycja Autora jest odkrywcza i innowacyjna, szczególnie w obszarze rodzimej literatury przedmiotowej. Autor buduje filozoficzny model systemowego, ale i otwartego ujęcia rozwoju i ewolucji komunikowania, adekwatnie ukazując procesy interakcji międzyludzkich na poziomach komunikacji medialnej i społecznej w wymiarze historycznym oraz problemowym. Bardzo sprawnie i umiejętnie łączy dzieje komunikowania w perspektywie determinizmu technologicznego oraz kulturowego.
Muzykoterapia jest reżyserem w "teatrze terapii". Nie jest to zadanie łatwe - wymaga umiejętności łączenia wiedzy naukowej ze światem sztuki, naukowości i poprawności metodologicznej z intuicyjnością, wewnętrznym doświadczeniem i emocjami. Wymaga umiejętności połączenia tego, co mierzalne i wymierne, z tym, co często nieuchwytne i ledwie wyczuwalne. Książka "Podstawy muzykoterapii", napisana przez wybitnych specjalistów z Polski i zagranicy, to polskojęzyczne kompendium wiedzy z zakresu terapii muzyką. Powstała, by przybliżyć obraz współczesnej muzykoterapii, wyjaśnić, czym jest i na czym polega ta forma terapii oraz ukazać szerokie możliwości pracy muzykoterapeutów. Pozycja zawiera cenne wskazówki, jak przygotować i realizować proces muzykoterapii, jak dobierać muzykę do działań muzykoterapeutycznych, jak skutecznie pracować w różnych obszarach praktyki klinicznej, a także w jaki sposób prowadzić badania w tej dziedzinie. Publikacja skierowana jest do wszystkich osób zainteresowanych muzykoterapią, a przede wszystkim do muzykoterapeutów: zarówno tych początkujących, jak i profesjonalistów.
W prezentowanej książce omówiono problemy, z którymi boryka się młodzież w związku z globalizacją świata. Zwolennicy tych procesów uważają, że stwarzają one możliwości zbudowania świata wolnego od obecnych problemów. Przeciwnicy z kolei twierdzą, że globalizacja powoduje nowe zagrożenia. Wskazują przede wszystkim na ograniczenie wolności jednostki i wzywają do obrony przed działaniami globalnych instytucji. W pracy skoncentrowano się na psychologicznych aspektach procesu globalizacji. Jednakże nie tylko psycholodzy znajdą tu interesujące dane, lecz także każdy, komu leży na sercu dobro młodych ludzi.
Proces ekologiczny w systemie egzogenicznych procesów morfogenetycznych
Globalny i strefowy charakter procesu eolicznego
Środowiska geograficzne i charakterystyczny zespół zjawisk eolicznych
Eoliczny system transportu i sedymentacji pyłu pustynnego a problem lessu
Współczesne procesy eoliczne w strefach morfoklimatycznych
Przedmiotem badań, których wyniki zostały przedstawione q tej książce, jest sposób rozumienia i tożsamości istoty świadomej przez myślicieli buddyjskich. Buddyści odrzucili pogląd o istnieniu substancjalnych podmiotów cech.
Autorami publikacji są znani i cenieni specjaliści z ważnych ośrodków neuropsychologicznych w kraju. Książka zawiera systematycznie uporządkowaną wiedzę, przedstawioną w przejrzysty i czytelny sposób, dotyczącą relacji między dysfunkcjami mózgu a zachowaniem człowieka, w ujęciach klasycznych i współczesnych. Podręcznik obejmuje reprezentatywne dla neuropsychologii zagadnienia, na przykład z zakresu zaburzeń funkcji poznawczych, ruchowych, emocjonalnych, świadomości, a także osobowości w różnych formach patologii mózgu. Rozdziały poświęcone zaburzeniom zawierają opis psychologicznej i mózgowej organizacji funkcji oraz charakterystykę ich objawów i mechanizmów. Wiele miejsca poświęcono zasadom terapii neuropsychologicznej oraz pomocy psychologicznej udzielanej pacjentom i ich rodzinom. Publikacja przeznaczona jest dla szerokiego grona odbiorców: studentów psychologii, pedagogiki, medycyny, psychologów praktyków poszerzających swoją wiedzę z zakresu neuropsychologii, lekarzy, szczególnie neurologów i psychiatrów, logopedów i neurologopedów.
Książka Andrzeja Kapusty budzi podziw: po pierwsze – ze względu na erudycję, po drugie – za podkreślenie i ocenę fenomenu doświadczenia. Kategoria i fenomen „doświadczenia” mają swoją długą historię: od docenienia przez Ary-stotelesa, przez opisy w Biblii – w której Hiob stanowi wzorzec doświadczenia niezasłużonego cierpienia, a Abraham doświadczenia wiary i zaufania – aż po literackie i poetyckie refleksje, m.in. u Czesława Miłosza i Tadeusza Różewicza. Współcześni filozofowie, tacy jak Hans-Georg Gadamer, zauważają, że kategoria „doświadczenie” należy do tych, które najtrudniej poddają się charakterystyce. Autor wyraźnie pokazuje, że doświadczenie transformacji jest nam dostępne – zarówno w przeżywaniu, jak i w refleksji. Po trzecie – autor włącza w obszar badań filozoficznych doświadczenia analizowane w innych dziedzinach, takich jak psychologia czy psychiatria. W ten sposób wiedza uzyskana na ich gruncie staje się nie tylko inspiracją, lecz także przedmiotem analizy filozoficznej. Zbliża to współczesną myśl filozoficzną do klasycznego, starożytnego pojmowania filozofii jako wiedzy o świecie i człowieku – jeszcze przed jej podziałem na wąskie dyscypliny. Po czwarte – efektem tego podejścia jest wprowadzenie do polskiej filozofii nowych nazwisk, takich jak Edna Ullmann-Margalit czy Anne Laurie Paul, która doświadczeniu transformacyjnemu poświęciła całą książkę. Po piąte – w pracy obecne są pytania. Nie jest to jedynie interpretacja kulturowych tekstów, lecz także stawianie fundamentalnych pytań analizowanemu tematowi. To właśnie pytajność czyni z pracy Andrzeja Kapusty dzieło filozoficzne. Tytuł książki – Filozofia jako terapia – zachęca, by zarówno terapeuci, jak i ich podopieczni zanurzyli się w tej lekturze. Wymaga ona jednak „umiejętności pływania” – wysiłku rozumienia i interpretacji. Od potocznego uchwycenia poszczególnych fragmentów, przez analizę pojęć psychologicznych i terapeutycznych, aż po filozoficzne refleksje nad doświadczeniem transformacji, które konstruują nowy język zdolny do jego adekwatnego opisu. Aby w pełni docenić i zrozumieć tę książkę, potrzeba wysiłku – nie tylko w przyjęciu nowych interpretacji, lecz także w refleksji nad samym sobą. Jest to praca, która powinna – i, mam nadzieję, będzie – szeroko dyskutowana, a pytania, które stawia jej autor, sprowokują wiele kolejnych.
Z recenzji prof. dr hab. Zofii Rosińskiej
Lublin biografia gospodarcza miasta to wyjątkowa publikacja, która łączy na-ukową rzetelność z przystępną formą narracji, tworząc wciągającą opowieść o gospodarczym obliczu jednego z najważniejszych ośrodków wschodniej Polski. Autorzy podjęli ambitną próbę przedstawienia procesów ekonomicznych, jakie kształtowały miasto od czasów najdawniejszych po współczesność. Książka wyróżnia się nowatorskim podejściem: Lublin ukazany jest tu nie tylko jako przestrzeń geograficzna, lecz jako dynamiczny organizm społeczno-gospodarczy, reagujący na zmienne koniunktury, reformy i kryzysy. Autorzy sprawnie łączą analizę instytucji, inwestycji oraz kluczowych aktorów życia gospodarczego z opowieścią o codziennym funkcjonowaniu miasta jego rynkach, zakładach, fabrykach i usługach. Szczególne miejsce poświęcono ludziom, którzy nadawali kierunek przemianom lokalnym przedsiębiorcom, inwestorom i wizjonerom, dzięki którym Lublin niejednokrotnie przekraczał ograniczenia swojej peryferyjności. Ich inicjatywy, determinacja i kapitał odegrały kluczową rolę w budowie nowoczesnej tożsamości gospodarczej miasta. Na uwagę zasługuje bogactwo źródeł, na których oparto narrację zarówno archiwalnych, jak i współczesnych. Dzięki temu publikacja posiada solidne podstawy empiryczne, a jednocześnie zachowuje klarowność i przystępność charakterystyczną dla dobrego opracowania historyczno-gospodarczego. Liczne fotografie są znakomitym uzupełnieniem tekstu.Lublin biografia gospodarcza miasta to lektura obowiązkowa dla wszystkich zainteresowanych historią Lublina, ale również dla czytelników poszukujących pogłębionego spojrzenia na procesy rozwoju miejskiego w Polsce. Książka oferuje nie tylko wiedzę, ale i inspirację do dalszych badań, refleksji i działań na rzecz lokalnej tożsamości i przyszłości.
Autor z dużym znawstwem naświetla główne problemy współczesnej edukacji muzycznej. To ciekawe opracowanie niesie ze sobą ważne przesłanie, a jednocześnie postulat o potrzebie dokonania fundamentalnych zmian w jej obszarze oraz dostosowania edukacji muzycznej do współczesnych przeobrażeń cywilizacyjnych, społecznych i kulturowych. Autor w szczególny sposób podkreśla konieczność uczynienia całej edukacji, a w szczególności muzycznej, artystycznej i kulturalnej bardziej autonomiczną, demokratyczną i podmiotową w stosunku do uczniów. Z recenzji dr hab. Beaty Bonny, prof. UKW W tej książce głos oddajemy obecnym i byłym uczniom szkolnictwa ogólnokształcącego, którzy opowiadają swoje historie, przybliżają osobiste doświadczenia, wyrażają własne opinie. Układa się to w wyjątkowo spójną opowieść o współczesnej szkole i miejscu, jakie zajmuje w niej edukacja muzyczna. [] W tym miejscu chcę gorąco podziękować wszystkim osobom, które przyczyniły się do powstania tej pracy. Przede wszystkim wyrazy wdzięczności kieruję do studentów animacji kultury Wydziału Pedagogiki i Psychologii UMCS, którzy bardzo mi pomogli w badaniach, nie tylko jako grupa badana, ale również jako badacze zagadnienia. Dziękuję także uczniom, którzy zechcieli wypełnić ankiety, podzielić się swoimi opiniami. To dzięki nim powstała ta - dla mnie fascynująca - opowieść o edukacji muzycznej. Ze słów Wstępu
Biografia zawodowa Teresy Torańskiej (1944–2013) bardzo dobrze oddaje dylematy niezależnych dziennikarzy w Polsce, szczególnie w okresie PRL-u. Już tytuły, bodaj najbardziej znanych jej książek: Oni (1985) i My (1994), symbolicznie wyznaczają domenę polityki i biografii polityków jako ważny element jej publicystyki. Torańska podkreślała, że rozmowa stanowi podstawę dziennikarstwa informacyjnego i interpretującego. Gdy wyjechała z Polski, w 1986 roku, rozpoczęła nagrywanie rozmów z Jerzym Giedroyciem, ich bohaterką jest także Zofia Hertz. Oboje opowiadają Torańskiej, z wieloma dygresjami, historię Instytutu Literackiego w Paryżu, podsumowując niejako 40-lecie istnienia. Rozmowy nie ukazały się drukiem, choć w swoim czasie mogły być rewelacją, bowiem Giedroyc wierzył (jak rzadko) w sens tej rozmowy.
Książka zawiera te rozmowy, a także charakterystyki autorów „Kultury”, przygotowane przez Torańską, korespondencję z Giedroyciem i Hertz, rozmowy opublikowane na łamach „Kultury”. To specjalne ślady związków Torańskiej z kręgiem Giedroycia, potwierdzające ich wspólne priorytety: niepodległość Polski i wolność w każdym jej wymiarze, odpowiedzialność za słowo.
XXXIII tom serii „W kręgu paryskiej KULTURY”
Agresja niszczy jednostki, relacje międzyludzkie i tkankę życia społecznego. Przeciwdziałanie zachowaniom agresywnym i ich skutkom jest bardzo trudne i często mało efektywne, zwłaszcza na poziomie makrospołecznym. Agresja dotykająca dzieci i młodzież jako sprawców, ofiary i świadków to jeden z najpoważniejszych problemów pedagogicznych, dlatego racjonalnym działaniem jest koncentracja na zapobieganiu jej powstawaniu i przejawom. Na rynku wydawniczym funkcjonują różne programy wychowawcze i publikacje na ten temat, jednak zwykle o dość wąskim zakresie. Książka Doroty Pankowskiej Zapobieganie agresji w szkole. Profilaktyka pozytywna w ujęciu edukacyjnej analizy transakcyjnej jest inna. Wykorzystując teoretyczne ramy analizy transakcyjnej, a więc psychologicznej teorii osobowości i komunikacji, pomaga zrozumieć mechanizmy powstawania i realizacji agresji, a jednocześnie ukazuje możliwości oddziaływania zapobiegające pojawianiu się zachowań agresywnych - zarówno doraźne (np. odpowiedni sposób komunikowania się), jak i długofalowe. Te ostatnie stanowią istotę profilaktyki pozytywnej rozumianej jako kształtowanie i rozwijanie: kompetencji osobistych, służących pozytywnej adaptacji, wzmacnianiu poczucia własnej wartości, postawy szacunku i życzliwości wobec innych, odporności psychicznej oraz dojrzałości moralnej. Książka zatem jest skierowana przede wszystkim do pedagogów/pedagożek - zarówno naukowo zainteresowanych problematyką agresji, jak i do praktyków, którzy znajdą w niej inspiracje do tworzenia własnych programów wychowawczych oraz do postępowania w codziennej pracy z dziećmi i młodzieżą.
Książkę wydano z okazji dziewięćdziesiątej rocznicy urodzin Profesora Krzysztofa Pomiana. Wydanie drugie (pierwsze: 2000 r.) powstało w małym, kolekcjonerskim nakładzie trzystu egzemplarzy.
Wydanie tomu wsparli finansowo Ewa i Andrzej Peciakowie.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
O Autorze
Profesor Krzysztof Pomian – filozof, historyk idei i kultury, eseista. Do jego najważniejszych książek należą: Przeszłość jako przedmiot wiary, Przeszłość jako przedmiot wiedzy, Muzeum. Historia światowa, a także Oblicza dwudziestego wieku. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz Uniwersytetu Łódzkiego, a także Université de Geneve.
Urodził się w Warszawie 25 stycznia 1934 roku. II wojnę światową przeżył w Kazachstanie. Po powrocie do Warszawy, w latach 1952–1957 studiował filozofię na UW. W wydanej w roku 1962 dwutomowej pracy zbiorowej Filozofia i socjologia XX wieku znalazły się jego studia o Bergsonie, Heideggerze i Sartrze. Był członkiem PZPR, ale za krytykowanie jej polityki został usunięty z partii. W roku 1968, gdy opowiedział się po stronie strajkujących studentów, został wyrzucony z pracy na Uniwersytecie Warszawskim. Był wykładowcą m.in.. W École des Hautes Études en Sciences Sociales, École du Louvre. W 1975 roku został jednym z sygnatariuszy Listu 59 w proteście przeciwko planowanym zmianom w Konstytucji PRL.
We Francji podjął pracę w CNRS, czyli w Centre national de la recherche scientifique (Krajowy Ośrodek Badań Naukowych), w 1984 roku nawiązał bliską współpracę z Instytutem Literackim w Maisons Laffitte, w 1998 uzyskał tytuł profesora. W roku 1999 zaczął wykładać na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i wykładał tu do roku 2006.
W roku 1996 przeprowadził cykl rozmów z Jerzym Giedroyciem, czego efektem szeroko komentowana Autobiografia na cztery ręce. Potem wydał tom szkiców W kręgu Giedroycia, stanowiący swego rodzaju dopełnienie Autobiografii. Najważniejsze publikacje Pomiana z tego okresu to: Wenecja w kulturze europejskiej, Oblicza dwudziestego wieku, a także Historia. Nauka wobec pamięci.
W roku 2001 Krzysztof Pomian został dyrektorem naukowym Muzeum Europy w Brukseli, w roku 2010 wszedł w skład komitetu doradczego Europejskiej Sieci Pamięć i Solidarność, powstałej pięć lat wcześniej z inicjatywy ministrów kultury Polski, Niemiec, Węgier i Słowacji. W ostatnich latach wydał szereg poczytnych studiów, takich jak: Rewolucja europejska 1945–2007 (wraz z Elim Barnavim), Krótka historia nierówności między ludźmi na przykładzie Europy, Muzea i narody w Europie Środkowej przed pierwszą wojną światową oraz trzytomowe dzieło Muzeum. Historia światowa. Jego książki ukazują się zarówno po francusku, jak i po polsku.
Za swoje dokonania naukowe i pisarskie Krzysztof Pomian był wielokrotnie nagradzany. Już w roku 1985 otrzymał w Paryżu Nagrodę „Kultury” im. Juliusza Mieroszewskiego. Uhonorowano go także Nagrodą Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego i Mieczysława Pruszyńskich. Ponadto we Francji przyznano profesorowi najpierw order Des Arts et des Lettres, a następnie Krzyż Kawalerski Legii Honorowej.
[źródło: Biblioteka Narodowa]
Przedłożona mi do opinii książka podejmuje problematykę starości, w tym głównie roli, jaką odgrywa praca socjalna z osobami starszymi.
Z satysfakcją stwierdzam, że Autor bardzo kompetentnie porusza się w obszarze problematyki związanej z profesjonalizmem i koniecznymi kompetencjami w zawodzie pracownika socjalnego, dając liczne świadectwa znajomości polskiej i obcej literatury w poruszanej tematyce, wykazując przy tym dobrą znajomość paradygmatów metodologicznych dla ujęć o charakterze interdyscyplinarnym. Autor recenzowanej publikacji odkrywa bowiem nowe zależności między konkretnymi cechami warunkującymi wykonywanie zadań a typami kompetencji społecznych pracowników socjalnych.
Jestem pewna, że wiele grup odbiorców sięgnie po tę książkę z zainteresowaniem.
Z recenzji dr hab. Anny Weissbrot-Koziarskiej, prof. UO
Publikacja wychodzi naprzeciw zwiększającemu się zainteresowaniu problematyką starzenia się społeczeństwa. Adresowana jest w głównej mierze do tych, którzy profesjonalnie zajmują się pomocą osobom starszym, ale również do opiekunów nieformalnych, studentów, badaczy i wszystkich osób związanych z sektorem pomocy społecznej.
Ze Wstępu
Książkę wydano z okazji dziewięćdziesiątej rocznicy urodzin Profesora Krzysztofa Pomiana. Wydanie drugie (pierwsze: 2000 r.) powstało w małym, kolekcjonerskim nakładzie trzystu egzemplarzy.
Wydanie tomu wsparli finansowo Ewa i Andrzej Peciakowie.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Profesor Krzysztof Pomian – filozof, historyk idei i kultury, eseista. Do jego najważniejszych książek należą: Przeszłość jako przedmiot wiary, Przeszłość jako przedmiot wiedzy, Muzeum. Historia światowa, a także Oblicza dwudziestego wieku. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz Uniwersytetu Łódzkiego, a także Université de Geneve.
Urodził się w Warszawie 25 stycznia 1934 roku. II wojnę światową przeżył w Kazachstanie. Po powrocie do Warszawy, w latach 1952–1957 studiował filozofię na UW. W wydanej w roku 1962 dwutomowej pracy zbiorowej Filozofia i socjologia XX wieku znalazły się jego studia o Bergsonie, Heideggerze i Sartrze. Był członkiem PZPR, ale za krytykowanie jej polityki został usunięty z partii. W roku 1968, gdy opowiedział się po stronie strajkujących studentów, został wyrzucony z pracy na Uniwersytecie Warszawskim. Był wykładowcą m.in. w École des Hautes Études en Sciences Sociales, École du Louvre. W 1975 roku został jednym z sygnatariuszy Listu 59 w proteście przeciwko planowanym zmianom w Konstytucji PRL.
We Francji podjął pracę w CNRS, czyli w Centre national de la recherche scientifique (Krajowy Ośrodek Badań Naukowych), w 1984 roku nawiązał bliską współpracę z Instytutem Literackim w Maisons Laffitte, w 1998 uzyskał tytuł profesora. W roku 1999 zaczął wykładać na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i wykładał tu do roku 2006.
W roku 1996 przeprowadził cykl rozmów z Jerzym Giedroyciem, czego efektem szeroko komentowana Autobiografia na cztery ręce. Potem wydał tom szkiców W kręgu Giedroycia, stanowiący swego rodzaju dopełnienie Autobiografii. Najważniejsze publikacje Pomiana z tego okresu to: Wenecja w kulturze europejskiej, Oblicza dwudziestego wieku, a także Historia. Nauka wobec pamięci.
W roku 2001 Krzysztof Pomian został dyrektorem naukowym Muzeum Europy w Brukseli, w roku 2010 wszedł w skład komitetu doradczego Europejskiej Sieci Pamięć i Solidarność, powstałej pięć lat wcześniej z inicjatywy ministrów kultury Polski, Niemiec, Węgier i Słowacji. W ostatnich latach wydał szereg poczytnych studiów, takich jak: Rewolucja europejska 1945–2007 (wraz z Elim Barnavim), Krótka historia nierówności między ludźmi na przykładzie Europy, Muzea i narody w Europie Środkowej przed pierwszą wojną światową oraz trzytomowe dzieło Muzeum. Historia światowa. Jego książki ukazują się zarówno po francusku, jak i po polsku.
Za swoje dokonania naukowe i pisarskie Krzysztof Pomian był wielokrotnie nagradzany. Już w roku 1985 otrzymał w Paryżu Nagrodę „Kultury” im. Juliusza Mieroszewskiego. Uhonorowano go także Nagrodą Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego i Mieczysława Pruszyńskich. Ponadto we Francji przyznano profesorowi najpierw order Des Arts et des Lettres, a następnie Krzyż Kawalerski Legii Honorowej.
[źródło: Biblioteka Narodowa]
Książka Reaktywacje XIX-wieczności pod redakcją Anny Dunin-Dudkowskiej, Dariusza Piechoty i Agnieszki Trześniewskiej-Nowak to drugi tom z serii o swoistości powrotów w popkulturze. I rzeczywiście zebrane w tomie artykuły, zogniskowane wokół poszczególnych zjawisk, stanowią ciekawą analizę kulturowych praktyk reaktywacji dziewiętnastowieczności, zjawiska, którego nie można już rozumieć w kategoriach wybuchu pewnej literackiej czy filmowej mody. O jego trwałości świadczą chociażby omawiane w tomie seriale z ostatnich lat: Pozłacany wiek (2021), Wednesday (2022) Sanditon (2022 – drugi sezon), czy też najnowsze tomy z cyklu opowieści Nancy Springer o zbuntowanej nastolatce: Enola Holmes i sprawa czarnego powozu (2021), Enola Holmes and the Elegant Escapade (2022). Wszystkie zebrane w książce artykuły łączą zarówno badawcza precyzja i przenikliwość, jak i swoista rzeczowość, która pozwala dostrzec w zjawisku twórczego retellingu czy też w medialnej sztuce komentarza (tj. w memach) coś, co wykracza poza charakterystyczną dla popkultury ludyczność czy ironiczną grę (o postmodernistycznej proweniencji) z „literaturą wyczerpania” (szerzej: „sztuką/kulturą wyczerpania”). Zamieszczone w tomie rozprawy i szkice podsuwają czytelnikowi badawcze narzędzia do mapowania dziewiętnastowieczności i współczesnej popkultury.
dr hab. prof. UŚ Ireneusz Gielata
Czystsza Produkcja jest istotnym elementem strategii zrównoważanego rozwoju, której celem jest zrównoważenie potrzeb gospodarczych, społecznych i ekologicznych.W ramach Zielonej Gospodarki Czystsza Produkcja staje się ważnym narzędziem wspierającym trwały rozwój i zmierzający do ograniczenia degradacji środowiska naturalnego, co jest niezwykle istotne w obliczu wyzwań związanych ze zmianami klimatycznymi i wyczerpywaniem zasobów naturalnych.Poprzez inwestowanie w bardziej zrównoważone i ekologiczne metody produkcji, społeczeństwo może dążyć do osiągnięcia harmonii między gospodarką a środowiskiem naturalnym, co przynosi korzyści zarówno obecnym, jak i przyszłym pokoleniom. dr hab. Elena Mieszajkina, prof. uczelniPolitechnika Lubelska
Książka Nepalczycy w Polsce Joanny Bieleckiej-Prus jest pionierskim dziełem, przedstawiającym nierozpoznane dotąd niszowe ścieżki migracyjne i ich kontekst społeczny.Jest to nie tylko monografia wybranej migranckiej społeczności, ale i kompleksowa analiza współczesnych procesów migracyjnych widzianych przez pryzmat jednej grupy migranckiej w wybranym kraju. Autorce udało się uchwycić proces tworzenia się nowej migranckiej społeczności w Polsce i zaprezentować wielostronny obraz powstawania ścieżki migracyjnej prowadzącej z Nepalu do Polski. Z recenzji prof. Anny Horolets
Przekazana mi do recenzji wydawniczej monografia jest niewątpliwie interesującym studium badawczym, poświęconym osobowym i społecznym kontekstom pracy funkcjonariuszy polskiej policji. Dotyczy problematyki mało znanej w akademickich środowiskach pedagogicznych, a jak sądzę również mało rozpoznanej w środowiskach policyjnych (szczególnie wśród kierownictwa policyjnych służb mundurowych). Dlatego też jest niewątpliwie wartościową próbą przybliżenia czytelnikom problematyki bardzo ważnej z naukowego i społecznego punktu widzenia. [] W recenzowanej pracy znajdujemy bardzo wiele interesujących - z poznawczego i praktycznego punktu widzenia - informacji dotyczących uzyskanych wyników badań. Dowiadujemy się o zagrożeniach osobowych i zawodowych funkcjonariuszy policji, ich kondycji psychicznej i psychologicznej, relacjach z otoczeniem społecznym i zawodowym, a także poziomie ich wypalenia zawodowego i stresu. Zebrane przez Autorkę w wyniku badań informacje są cenne i mogą posłużyć do pogłębionej oceny nie tylko uwarunkowań zachowań i postaw społecznych respondentów, ale również do uśrednionej oceny w tym zakresie całej formacji polskiej policji. Recenzowana książka dostarcza niewątpliwie ciekawej lektury Czytelnikom ze środowisk naukowych i akademickich, a przede wszystkim policyjnych. Z recenzji prof. dr. hab. Marka Konopczyńskiego
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
