Autor postawił sobie za cel zbadanie, w jakich okolicznościach i z jakich powodów w latach 1944-1989 szkoła, nauczyciel i uczeń z terenu Lubelszczyzny mogli znaleźć się w sferze zainteresowań organów bezpieczeństwa państwa, w jaki sposób inwigilowano środowisko oświatowe, jak budowano w nim agenturę, jak postępowano z niepokornymi i nieposłusznymi, a także jakie były stosunki administracji oświatowej i kierownictwa szkół z aparatem bezpieczeństwa. Skala i zakres rozpracowywania oświaty przez aparat bezpieczeństwa potwierdzają tezę, że szkoły i nauczyciele traktowani byli przez władze jako jeden z filarów systemu, obarczony istotnym zadaniem - kształtowaniem u młodych ludzi materialistycznego światopoglądu, zaangażowania w budowę socjalizmu i wspierania polityki partii. Zaprezentowane przykłady działań organów bezpieczeństwa wobec oświaty na Lubelszczyźnie dobitnie świadczą o tym, że praca szkół i nauczycieli była nadzorowana i sterowana nie tylko przez administrację oświatową i partyjną, lecz także przez te organy.
Praca poświęcona jest kształtowaniu się miejsca władz wojewódzkich w systemie planowania przestrzennego od momentu uzyskania niepodległości przez Polskę aż do czasów współczesnych. Autor - pracownik Zakładu Polityki Przestrzennej i Planowania, Wydziału Nauk o Ziemi i Gospodarki Przestrzennej UMCS - przedstawia tło teoretyczne planowania przestrzennego i rozwój ustawodawstwa, odnosząc się przede wszystkim do polskiego dorobku, lecz korzystając także z doświadczeń międzynarodowych. Ilustracją realiów wojewódzkiego planowania przestrzennego jest prezentacja jego ewolucji w wojewódzkie lubelskim. Książka zawiera również próbę uporządkowania najważniejszych pojęć oraz propozycje nowych rozwiązań modelowych, mających zwiększyć efektywność regionalnego planowania przestrzennego i poprawić jego miejsce w systemie planowania w Polsce.
Problem, jaki podjęła Autorka, jest istotny nie tylko poznawczo, ale także ze społecznego punktu widzenia. Świat pracy dwudziestego pierwszego wieku zupełnie zmienia podejście do rozwoju kariery. W rezultacie tych zmian potrzeba nowych koncepcji zapewniających teoretyczną bazę dla efektywnego i etycznego doradztwa karierowego. Przyjmując perspektywę teorii uczenia się nieplanowanych zdarzeń czy chaosu w karierach, uzyskuje się wiedzę potrzebną do zrozumienia środowiska pracy w obliczu niepewnej rzeczywistości i podpowiedzi, jak radzić sobie z nieustannymi przemianami. Warto, na co zwraca uwagę Autorka, zaakcentować znaczenie "nastawienia do zmian" i prowadzić działania doradcze w kierunku uzyskania zarówno większej otwartości na zmiany, jak też bardziej kreatywnego podejścia do kariery i życia. Potrzeba kształtowania tego typu postaw zaczyna być coraz bardziej obecna we współczesnym doradztwie kariery.
Przedstawiana tu praca jest zbiorem tekstów omawiających tożsamości zbiorowe Białorusinów, przede wszystkim jednak tożsamości posiadające wyraźny kontekst narodowy i etniczny bądź też wprost narodową tożsamość naszych wschodnich sąsiadów. Zaprezentowane zostały w niej różne punkty widzenia na tytułową problematykę pracy, omówione różne odmiany białoruskich tożsamości. Autorami jedenastu tekstów są badacze z Białorusi, Polski, USA, Ukrainy i Czech.
Przez długi czas, gdy w Polsce pisano o filozofii Nicolaia Hartmanna, rozpoczynano zwykle od stwierdzenia, że jego filozofia nie uzyskała dotąd należnego jej przebadania i opracowania. Sytuacja się zmieniła, bowiem ostatnie dziesięciolecia przyniosły wiele ważnych, ogólnych i szczegółowych opracowań podejmowanych w niej zagadnień. Do ich grona pretenduje także zbiór tekstów, które Czytelnik znajdzie w tej książce. Poszczególne rozdziały napisali autorzy, którzy z jednej strony zajmują się różnymi aspektami dorobku Hartmanna, z drugiej zaś w swym stosunku do jego filozofii oraz w jej ocenach przyjmują różne postawy, dostrzegając w niej więcej lub mniej idei wartych kontynuacji czy - wręcz przeciwnie - wartych zarzucenia. Wielogłos autorów nie zawsze jest więc zgodny. Ze wszystkich jednak tekstów, również tych krytycznych, wyłania się różnorodność i teoretyczne bogactwo koncepcji pozostawionych przez Hartmanna.
"Muzyczność w dramacie i teatrze" to książka podejmująca tyleż trudny, co pasjonujący temat. Teatr i muzyka łączy się jakby naturalnie w symbiotyczny duet, jest to jednak symbioza dwóch bardzo odmiennych semiotycznych żywiołów. Tym cenniejsza wydaje się kolejna próba metodycznego przyjrzenia się interakcji obydwu dziedzin sztuki, jaką podjęto w ramach niniejszego projektu. Biegnąc od reiteracji elementów językowych, przez chóralność dramatycznego słowa, rozliczne głosy instrumentów, taneczność struktur, aż po kampanologię i partytury beznutowe, rozważania Autorów "Muzyczności" zawierają wiele trafnych sformułowań i twierdzeń pogłębiających naszą wiedzę o teatralnej fonosferze. Wszystko to sprawia, że mamy tu do czynienia z bogatym i poręcznym kompendium wiedzy stanowiącym kluczowy punkt odniesienia (i pierwszego kontaktu) wśród prac dotyczących tego sektora badań.
Zmiany klimatyczne generują nowe wyzwania dla przedsiębiorstw. Wiążą się one z oddziaływaniem czynników społeczno-prawnych (regulacje prawne, presja organizacji ekologicznych, oczekiwania klientów) oraz z wzrastającą liczbą ekstremów pogodowych. Jak dotychczas problematyka reakcji przedsiębiorstw na wyzwania klimatyczne jest w literaturze praktycznie nieobecna. Niniejsza publikacja uzupełnia tę lukę przez przybliżenie czytelnikowi: - ryzyk klimatycznych zagrażających przedsiębiorstwom, - strategii przyjmowanych wobec zmian klimatycznych, - czynników warunkujących zachowania przedsiębiorstw w tym obszarze, - wpływ przyjętych postaw na wyniki finansowe przedsiębiorstw. Książka przeznaczona jest przede wszystkim dla środowiska naukowego. Czytelnik znajdzie tutaj szeroki przekrój wiedzy dotyczący zmian klimatycznych z perspektywy zarządzania przedsiębiorstwami. Praca może stanowić również źródło inspiracji dla praktyków zajmujących się kreowaniem strategii oraz ochroną środowiska w przedsiębiorstwach.
Powrót modernizmu? To znaczy: czyżby powrót modernizmu? W jakim sensie powrót modernizmu? Pytanie jest ważne także w wymiarze społecznym i egzystencjalnym, ponieważ często stawiają je badacze, którzy kilkanaście lat temu - praktycznie przez całe lata dziewięćdziesiąte - współtworzyli w Polsce intelektualny klimat postmodernistycznej wiosny. Był to klimat życzliwy wszelkim "słabym ontologiom", w którym rozkwitały prawdy partykularne i chwilowe, które chciały i umiały czerpać siłę ze świadomości istnienia alternatywnych i konkurencyjnych ujęć. Powstała książka w ciekawy i wielowątkowy sposób ukazuje różne konteksty modernistyczno-postmodernistycznych polemik, nadziei i rozczarowań.
Muzykoterapia jest reżyserem w "teatrze terapii". Nie jest to zadanie łatwe - wymaga umiejętności łączenia wiedzy naukowej ze światem sztuki, naukowości i poprawności metodologicznej z intuicyjnością, wewnętrznym doświadczeniem i emocjami. Wymaga umiejętności połączenia tego, co mierzalne i wymierne, z tym, co często nieuchwytne i ledwie wyczuwalne. Książka "Podstawy muzykoterapii", napisana przez wybitnych specjalistów z Polski i zagranicy, to polskojęzyczne kompendium wiedzy z zakresu terapii muzyką. Powstała, by przybliżyć obraz współczesnej muzykoterapii, wyjaśnić, czym jest i na czym polega ta forma terapii oraz ukazać szerokie możliwości pracy muzykoterapeutów. Pozycja zawiera cenne wskazówki, jak przygotować i realizować proces muzykoterapii, jak dobierać muzykę do działań muzykoterapeutycznych, jak skutecznie pracować w różnych obszarach praktyki klinicznej, a także w jaki sposób prowadzić badania w tej dziedzinie. Publikacja skierowana jest do wszystkich osób zainteresowanych muzykoterapią, a przede wszystkim do muzykoterapeutów: zarówno tych początkujących, jak i profesjonalistów.
W prezentowanej książce omówiono problemy, z którymi boryka się młodzież w związku z globalizacją świata. Zwolennicy tych procesów uważają, że stwarzają one możliwości zbudowania świata wolnego od obecnych problemów. Przeciwnicy z kolei twierdzą, że globalizacja powoduje nowe zagrożenia. Wskazują przede wszystkim na ograniczenie wolności jednostki i wzywają do obrony przed działaniami globalnych instytucji. W pracy skoncentrowano się na psychologicznych aspektach procesu globalizacji. Jednakże nie tylko psycholodzy znajdą tu interesujące dane, lecz także każdy, komu leży na sercu dobro młodych ludzi.
Książka prezentuje wielowątkową analizę poświęconą kulturze instytucjonalnej uniwersytetu. Autorka stosuje podejście filozoficzno-historyczne, kładąc nacisk na kontekst działania instytucji akademickiej. Trafnie identyfikuje ważny dla tożsamości europejskiej kontekst tzw. czwartego filaru integracji kulturowej, wiążąc go z funkcją Procesu Bolońskiego, "jako sposobu kreowania wzorca instytucjonalizacji polityki wielokulturowości".
Przedmiotem badań, których wyniki zostały przedstawione q tej książce, jest sposób rozumienia i tożsamości istoty świadomej przez myślicieli buddyjskich. Buddyści odrzucili pogląd o istnieniu substancjalnych podmiotów cech.
Autorami publikacji są znani i cenieni specjaliści z ważnych ośrodków neuropsychologicznych w kraju. Książka zawiera systematycznie uporządkowaną wiedzę, przedstawioną w przejrzysty i czytelny sposób, dotyczącą relacji między dysfunkcjami mózgu a zachowaniem człowieka, w ujęciach klasycznych i współczesnych. Podręcznik obejmuje reprezentatywne dla neuropsychologii zagadnienia, na przykład z zakresu zaburzeń funkcji poznawczych, ruchowych, emocjonalnych, świadomości, a także osobowości w różnych formach patologii mózgu. Rozdziały poświęcone zaburzeniom zawierają opis psychologicznej i mózgowej organizacji funkcji oraz charakterystykę ich objawów i mechanizmów. Wiele miejsca poświęcono zasadom terapii neuropsychologicznej oraz pomocy psychologicznej udzielanej pacjentom i ich rodzinom. Publikacja przeznaczona jest dla szerokiego grona odbiorców: studentów psychologii, pedagogiki, medycyny, psychologów praktyków poszerzających swoją wiedzę z zakresu neuropsychologii, lekarzy, szczególnie neurologów i psychiatrów, logopedów i neurologopedów.
Biografia zawodowa Teresy Torańskiej (1944–2013) bardzo dobrze oddaje dylematy niezależnych dziennikarzy w Polsce, szczególnie w okresie PRL-u. Już tytuły, bodaj najbardziej znanych jej książek: Oni (1985) i My (1994), symbolicznie wyznaczają domenę polityki i biografii polityków jako ważny element jej publicystyki. Torańska podkreślała, że rozmowa stanowi podstawę dziennikarstwa informacyjnego i interpretującego. Gdy wyjechała z Polski, w 1986 roku, rozpoczęła nagrywanie rozmów z Jerzym Giedroyciem, ich bohaterką jest także Zofia Hertz. Oboje opowiadają Torańskiej, z wieloma dygresjami, historię Instytutu Literackiego w Paryżu, podsumowując niejako 40-lecie istnienia. Rozmowy nie ukazały się drukiem, choć w swoim czasie mogły być rewelacją, bowiem Giedroyc wierzył (jak rzadko) w sens tej rozmowy.
Książka zawiera te rozmowy, a także charakterystyki autorów „Kultury”, przygotowane przez Torańską, korespondencję z Giedroyciem i Hertz, rozmowy opublikowane na łamach „Kultury”. To specjalne ślady związków Torańskiej z kręgiem Giedroycia, potwierdzające ich wspólne priorytety: niepodległość Polski i wolność w każdym jej wymiarze, odpowiedzialność za słowo.
XXXIII tom serii „W kręgu paryskiej KULTURY”
Agresja niszczy jednostki, relacje międzyludzkie i tkankę życia społecznego. Przeciwdziałanie zachowaniom agresywnym i ich skutkom jest bardzo trudne i często mało efektywne, zwłaszcza na poziomie makrospołecznym. Agresja dotykająca dzieci i młodzież jako sprawców, ofiary i świadków to jeden z najpoważniejszych problemów pedagogicznych, dlatego racjonalnym działaniem jest koncentracja na zapobieganiu jej powstawaniu i przejawom. Na rynku wydawniczym funkcjonują różne programy wychowawcze i publikacje na ten temat, jednak zwykle o dość wąskim zakresie. Książka Doroty Pankowskiej Zapobieganie agresji w szkole. Profilaktyka pozytywna w ujęciu edukacyjnej analizy transakcyjnej jest inna. Wykorzystując teoretyczne ramy analizy transakcyjnej, a więc psychologicznej teorii osobowości i komunikacji, pomaga zrozumieć mechanizmy powstawania i realizacji agresji, a jednocześnie ukazuje możliwości oddziaływania zapobiegające pojawianiu się zachowań agresywnych - zarówno doraźne (np. odpowiedni sposób komunikowania się), jak i długofalowe. Te ostatnie stanowią istotę profilaktyki pozytywnej rozumianej jako kształtowanie i rozwijanie: kompetencji osobistych, służących pozytywnej adaptacji, wzmacnianiu poczucia własnej wartości, postawy szacunku i życzliwości wobec innych, odporności psychicznej oraz dojrzałości moralnej. Książka zatem jest skierowana przede wszystkim do pedagogów/pedagożek - zarówno naukowo zainteresowanych problematyką agresji, jak i do praktyków, którzy znajdą w niej inspiracje do tworzenia własnych programów wychowawczych oraz do postępowania w codziennej pracy z dziećmi i młodzieżą.
Książkę wydano z okazji dziewięćdziesiątej rocznicy urodzin Profesora Krzysztofa Pomiana. Wydanie drugie (pierwsze: 2000 r.) powstało w małym, kolekcjonerskim nakładzie trzystu egzemplarzy.
Wydanie tomu wsparli finansowo Ewa i Andrzej Peciakowie.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
O Autorze
Profesor Krzysztof Pomian – filozof, historyk idei i kultury, eseista. Do jego najważniejszych książek należą: Przeszłość jako przedmiot wiary, Przeszłość jako przedmiot wiedzy, Muzeum. Historia światowa, a także Oblicza dwudziestego wieku. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz Uniwersytetu Łódzkiego, a także Université de Geneve.
Urodził się w Warszawie 25 stycznia 1934 roku. II wojnę światową przeżył w Kazachstanie. Po powrocie do Warszawy, w latach 1952–1957 studiował filozofię na UW. W wydanej w roku 1962 dwutomowej pracy zbiorowej Filozofia i socjologia XX wieku znalazły się jego studia o Bergsonie, Heideggerze i Sartrze. Był członkiem PZPR, ale za krytykowanie jej polityki został usunięty z partii. W roku 1968, gdy opowiedział się po stronie strajkujących studentów, został wyrzucony z pracy na Uniwersytecie Warszawskim. Był wykładowcą m.in.. W École des Hautes Études en Sciences Sociales, École du Louvre. W 1975 roku został jednym z sygnatariuszy Listu 59 w proteście przeciwko planowanym zmianom w Konstytucji PRL.
We Francji podjął pracę w CNRS, czyli w Centre national de la recherche scientifique (Krajowy Ośrodek Badań Naukowych), w 1984 roku nawiązał bliską współpracę z Instytutem Literackim w Maisons Laffitte, w 1998 uzyskał tytuł profesora. W roku 1999 zaczął wykładać na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i wykładał tu do roku 2006.
W roku 1996 przeprowadził cykl rozmów z Jerzym Giedroyciem, czego efektem szeroko komentowana Autobiografia na cztery ręce. Potem wydał tom szkiców W kręgu Giedroycia, stanowiący swego rodzaju dopełnienie Autobiografii. Najważniejsze publikacje Pomiana z tego okresu to: Wenecja w kulturze europejskiej, Oblicza dwudziestego wieku, a także Historia. Nauka wobec pamięci.
W roku 2001 Krzysztof Pomian został dyrektorem naukowym Muzeum Europy w Brukseli, w roku 2010 wszedł w skład komitetu doradczego Europejskiej Sieci Pamięć i Solidarność, powstałej pięć lat wcześniej z inicjatywy ministrów kultury Polski, Niemiec, Węgier i Słowacji. W ostatnich latach wydał szereg poczytnych studiów, takich jak: Rewolucja europejska 1945–2007 (wraz z Elim Barnavim), Krótka historia nierówności między ludźmi na przykładzie Europy, Muzea i narody w Europie Środkowej przed pierwszą wojną światową oraz trzytomowe dzieło Muzeum. Historia światowa. Jego książki ukazują się zarówno po francusku, jak i po polsku.
Za swoje dokonania naukowe i pisarskie Krzysztof Pomian był wielokrotnie nagradzany. Już w roku 1985 otrzymał w Paryżu Nagrodę „Kultury” im. Juliusza Mieroszewskiego. Uhonorowano go także Nagrodą Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego i Mieczysława Pruszyńskich. Ponadto we Francji przyznano profesorowi najpierw order Des Arts et des Lettres, a następnie Krzyż Kawalerski Legii Honorowej.
[źródło: Biblioteka Narodowa]
Przedłożona mi do opinii książka podejmuje problematykę starości, w tym głównie roli, jaką odgrywa praca socjalna z osobami starszymi.
Z satysfakcją stwierdzam, że Autor bardzo kompetentnie porusza się w obszarze problematyki związanej z profesjonalizmem i koniecznymi kompetencjami w zawodzie pracownika socjalnego, dając liczne świadectwa znajomości polskiej i obcej literatury w poruszanej tematyce, wykazując przy tym dobrą znajomość paradygmatów metodologicznych dla ujęć o charakterze interdyscyplinarnym. Autor recenzowanej publikacji odkrywa bowiem nowe zależności między konkretnymi cechami warunkującymi wykonywanie zadań a typami kompetencji społecznych pracowników socjalnych.
Jestem pewna, że wiele grup odbiorców sięgnie po tę książkę z zainteresowaniem.
Z recenzji dr hab. Anny Weissbrot-Koziarskiej, prof. UO
Publikacja wychodzi naprzeciw zwiększającemu się zainteresowaniu problematyką starzenia się społeczeństwa. Adresowana jest w głównej mierze do tych, którzy profesjonalnie zajmują się pomocą osobom starszym, ale również do opiekunów nieformalnych, studentów, badaczy i wszystkich osób związanych z sektorem pomocy społecznej.
Ze Wstępu
Docenić trzeba bardzo aktualny tytuł monografii, który uruchomił w autorach liczne i ciekawe tory analiz medioznawczych. Wielość i różnorodność spojrzeń na dziennikarstwo w kontekście sytuacji kryzysowych stanowi niezaprzeczalny walor tej publikacji. Czytelnik podczas lektury ma okazję zapoznać się z tekstami poglądowymi, artykułami analitycznymi, refleksjami dotyczącymi różnych typów dziennikarstwa, poziomów komunikowania i form medialnego przekazu. Jednocześnie wszystkie teksty łączy mniej lub bardziej wyraźnie wyartykułowana troska o jakość dziennikarstwa i medialnych komunikatów. Zgromadzone w tym tomie artykuły stanowią źródło wiedzy, inspiracji metodologicznych, potwierdzają bogactwo ujęć badawczych typowe dla dyscypliny nauki o komunikacji społecznej i mediach. Tom zatytułowany Współczesne media. Dziennikarstwo w czasach kryzysów pod redakcją Iwony Hofman i Danuty Kępy-Figury to publikacja ważna i potrzebna. Będzie z pewnością wykorzystywana przez medioznawców, studentów i wszystkich, którzy chcą wiedzieć więcej o istocie dziennikarstwa oraz wyzwaniach, z którymi przedstawiciele tej profesji się mierzą.
Z recenzji
dr hab. Katarzyny Drąg
Książkę wydano z okazji dziewięćdziesiątej rocznicy urodzin Profesora Krzysztofa Pomiana. Wydanie drugie (pierwsze: 2000 r.) powstało w małym, kolekcjonerskim nakładzie trzystu egzemplarzy.
Wydanie tomu wsparli finansowo Ewa i Andrzej Peciakowie.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Profesor Krzysztof Pomian – filozof, historyk idei i kultury, eseista. Do jego najważniejszych książek należą: Przeszłość jako przedmiot wiary, Przeszłość jako przedmiot wiedzy, Muzeum. Historia światowa, a także Oblicza dwudziestego wieku. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz Uniwersytetu Łódzkiego, a także Université de Geneve.
Urodził się w Warszawie 25 stycznia 1934 roku. II wojnę światową przeżył w Kazachstanie. Po powrocie do Warszawy, w latach 1952–1957 studiował filozofię na UW. W wydanej w roku 1962 dwutomowej pracy zbiorowej Filozofia i socjologia XX wieku znalazły się jego studia o Bergsonie, Heideggerze i Sartrze. Był członkiem PZPR, ale za krytykowanie jej polityki został usunięty z partii. W roku 1968, gdy opowiedział się po stronie strajkujących studentów, został wyrzucony z pracy na Uniwersytecie Warszawskim. Był wykładowcą m.in. w École des Hautes Études en Sciences Sociales, École du Louvre. W 1975 roku został jednym z sygnatariuszy Listu 59 w proteście przeciwko planowanym zmianom w Konstytucji PRL.
We Francji podjął pracę w CNRS, czyli w Centre national de la recherche scientifique (Krajowy Ośrodek Badań Naukowych), w 1984 roku nawiązał bliską współpracę z Instytutem Literackim w Maisons Laffitte, w 1998 uzyskał tytuł profesora. W roku 1999 zaczął wykładać na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i wykładał tu do roku 2006.
W roku 1996 przeprowadził cykl rozmów z Jerzym Giedroyciem, czego efektem szeroko komentowana Autobiografia na cztery ręce. Potem wydał tom szkiców W kręgu Giedroycia, stanowiący swego rodzaju dopełnienie Autobiografii. Najważniejsze publikacje Pomiana z tego okresu to: Wenecja w kulturze europejskiej, Oblicza dwudziestego wieku, a także Historia. Nauka wobec pamięci.
W roku 2001 Krzysztof Pomian został dyrektorem naukowym Muzeum Europy w Brukseli, w roku 2010 wszedł w skład komitetu doradczego Europejskiej Sieci Pamięć i Solidarność, powstałej pięć lat wcześniej z inicjatywy ministrów kultury Polski, Niemiec, Węgier i Słowacji. W ostatnich latach wydał szereg poczytnych studiów, takich jak: Rewolucja europejska 1945–2007 (wraz z Elim Barnavim), Krótka historia nierówności między ludźmi na przykładzie Europy, Muzea i narody w Europie Środkowej przed pierwszą wojną światową oraz trzytomowe dzieło Muzeum. Historia światowa. Jego książki ukazują się zarówno po francusku, jak i po polsku.
Za swoje dokonania naukowe i pisarskie Krzysztof Pomian był wielokrotnie nagradzany. Już w roku 1985 otrzymał w Paryżu Nagrodę „Kultury” im. Juliusza Mieroszewskiego. Uhonorowano go także Nagrodą Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego i Mieczysława Pruszyńskich. Ponadto we Francji przyznano profesorowi najpierw order Des Arts et des Lettres, a następnie Krzyż Kawalerski Legii Honorowej.
[źródło: Biblioteka Narodowa]
Bohdan Osadczuk) Beauvois odkrywa całe połacie nieznanych faktów i problemów, pomaga w istotny sposób sprawie przywracania pamięci historycznej Polakom, Ukraińcom i Rosjanom. Czyni to naprawdę sine ira et studio w imię maksymalnej rzetelności badacza... Chyba tylko bezstronny i neutralny historyk może dojść do przedstawiania procesów społecznych obarczonych w dotychczasowej historiografii trzech zainteresowanych czy, inaczej mówiąc, biorących udział w ówczesnym rozwoju sytuacji stron, w bardzo odmienny sposób zaangażowanych, balastem mitów i uprzedzeń...
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
