Książka przedstawia kolegiatę Sainte-Waudru w Mons jako architektoniczne dziedzictwo gotyckiego brabanckiego stylu. Opis katedry Sint-Rombouts w Mechelen (XIII—XIV w.) z wielką dzwonnicą miejską le Beffroi, pierwszego kościoła zbudowanego w tym stylu i jej porównanie z kolegiatą w Mons umacnia znaczenie architektury gotyckiej na ziemi belgijskiej. Dokonuje się przy tym odniesienia do źródła architektury gotyckiej, bazyliki Saint-Denis pod Paryżem (1140—1144). Jej twórca, opat Suger z Saint-Denis, przeciwstawiając się cysterskiej koncepcji architektonicznej św. Bernarda, wprowadził w świat architektury język mistyczny związany z metafizyką światła odpowiedzialną za piękno witraży i transparencję konstrukcyjną nowego stylu.
(Fragment)
Książka prezentuje aktualność funkcji architektury świątyni gotyckiej jako syntezę architektury i liturgii istniejącej obecnie w przestrzeniach gotyckich. Podobna synteza dokonywała się we Francji w XII wieku przy narodzinach gotyku. Dotyczy to architektury wykreowanej przez Opata Sugeriusza w Saint-Denis obok Paryża. Definiuje się konstrukcję szkieletową, związaną z ostrołukowym sklepieniem żebrowym jako rozwiązanie funkcjonalne i symboliczne dobrze służące mistycznej przestrzeni gotyku. Eksponuje się dzieło kreowania bardzo wysokiego wnętrza architektonicznego, rozciągającego się od zachodu na wschód z istniejącym na zakończeniu nawy głównej chórem, otoczonym ambitem z kaplicami promienistymi.
Według książki symetryczna fasada z Île-de-France z dwoma wieżami i wielką różą po środku nich podkreśla plan, który dobrze akceptuje ekspozycję chóru gotyckiego na zakończeniu nawy głównej. Opisuje się architekturę posiadającą fasadę budowaną jako wielkie symboliczne drzwi portalowe. Na tej fasadzie przy udziale rzeźb i witraży prezentuje się mieszkańców Domu Bożego. Porównuje się to z gotykiem bramandzkim, w którym jedna wieża fasadowa sygnalizuje symetrycznie początek drogi prowadzącej do chóru gotyckiego.
Książka w sposób szczególny eksponując świątynie francuskie i belgijskie przedstawia funkcję liturgiczną w epoce wydzielającej przy pomocy lektorium chór z ołtarzem zbudowanym w sanktuarium wobec nawy z wiernymi. Kwestia dotyczy faktu budowania dwóch kościołów, gdy jeden z nich, stanowiąc chór, jest zamykany wewnątrz drugiego.
Książka definiuje przestrzeń chóru jako strefę bez podpór wewnętrznych, porównywalnych z przestrzenią współczesnej nawy tworzącej wnętrze sakralne również bez podpór wewnętrznych. Dotyczy to konsolidacji stylu gotyckiego z innymi stylami, które w nim odnajdują inspirację. Likwidację lektoriów gotyckich tłumaczy się jako obowiązkową po Soborze Trydenckim (1545—1563), będącą w zgodzie z odnową liturgiczną II Soboru Watykańskiego. Wraz z uszanowaniem dziedzictwa gotyckiego, nie zapomina się o architekturze neogotyckiej, szukającej odpowiedzi odnośnie aktualności funkcji architektury gotyckiej. Dla wytłumaczenia aktualności funkcji w architekturze świątyni gotyckiej, często opisuje się i eksponuje ilustracyjnie wnętrza starych kościołów, które są odnawiane liturgicznie po II Soborze Watykańskim (1962—1965).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
