Dzisiejszy świat ""kręci się"" wokół dziecka. Staramy się za wszelką cenę, aby nasze dziecko uczyło się, było wszechstronnie rozwinięte, ładnie ubrane i tak szczęśliwe, w jaki sposób rozumiemy to szczęście. Wybieramy dla niego koła zainteresowań, rozwijamy jego umiejętności artystyczne czy językowe poprzez dodatkowe lekcje prywatne i szczegółowo planujemy, jak ma wyglądać jego odpoczynek i przyjaźnie.Nikt z nas jednak nie zagląda do wnętrza dziecka; jakie ma potrzeby, tęsknoty i pragnienia; jaka jest jego wrażliwość... Rozmowa najczęściej polega na upominaniu i udzielaniu wskazówek.Niewielu rodziców, w pogoni za własnym szczęściem czy pieniądzem uświadamia sobie, że w tym nadmiarze spraw codziennych ich dziecko w samotności przeżywa swoje osobiste problemy. Jest aktorem w sztuce, której reżyserem jest jego rodzina. Brak świadomości, że za wszelkie nasze pomyłki zapłaci swoim życiem jest druzgocąca.Zatrzymaj się więc i pozwól mu czasem zdecydować o sobie. Posłuchaj co ma Ci do powiedzenia i co przeżywa.I o tym jest ta książka.
Oddany w Państwa ręce tom skupia się zasadniczo na dwóch tematach: na Biblii i na apokryfach oraz na różnych postawach chrześcijan starożytnych i wobec nich.W pierwszej grupie poruszany jest problem interpretacji Biblii i utworów od niej pochodnych, jak one interpretują postaci biblijne, np. św. Pawła czy Judasza a obraz ten niestety czasami bardzo odbiega od powszechnie przyjętego ich wizerunku, choć wywarł wpływ na kulturę. W drugiej grupie artykułów jest mowa o pierwszym pobiblijnym pokoleniu chrześcijan, a więc o Ojcach Apostolskich, o ich świecie i o ich przeciwnikach o ataku pogańskich intelektualistów na chrześcijan, którzy wytworzyli stereotypy antychrześcijańskie do dziś będące w powszechnym obiegu. Idąc po tej linii następują artykuły na temat męczenników tak smutnie przypominające te z naszego wieku. I w końcu artykuł z antologią tekstów patrystycznych na temat stosunku pierwszych chrześcijan do współczesnego im świata i zagadnień wtedy wysuwanych.
Od czasów starożytnych Biblia - Stary i Nowy Testament - była czytana nie tylko przez ludzi wierzących czy uczonych jako księga święta, ale także przez pisarzy, malarzy, rzeźbiarzy, muzyków, którzy z niej czerpali natchnienie do swojej twórczości. Wyrażano ją w teatrze, operze a nawet w balecie, a wkrótce po odkryciu filmu powstały pierwsze filmy biblijne. Z Biblii przechodziły do języka potocznego pojęcia i zwroty, często stając się tytułami dzieł znanych pisarzy. A to wszystko czynili zarówno żydzi, chrześcijanie (katolicy, protestanci, prawosławni) jak i agnostycy i niewierzący, których urzekał klimat Biblii. I tak stała się ona wielką matrycą kultury europejskiej. O tym właśnie mówi ta książka jak Biblia, jej poszczególne księgi, epizody czy postaci były w ciągu wieków interpretowane i przedstawiane, jak zwroty biblijne wchodziły do różnych języków.
Dostajemy do ręki kilka esejów. Trochę w nich poezji, kilka przypowiastek. Przyjaźń podobna jest do lotu orłów, a przyjacielska miłość nawet z resztek nocy potrafi zbudować cudny gmach dnia. Czytamy o trzech żabach, co wpadły do mleka i o małpie łasej na ryż. Fraszka, wydawałoby się. Rzecz drobna.
Pod płaszczem metafor jest jednak coś, co porusza do głębi. To przepis na rachunek sumienia. Między wierszami autor kreśli obraz przyjaciela idealnego. I pyta: jakim Ty jesteś przyjacielem? Jak daleko Ci do ideału? Pytania trudniejsze niż moglibyśmy sądzić. Jeśli potraktować je z należną powagą. Odpowiedzi bolesne. Częściej niż moglibyśmy sądzić. Bo trudno nie zgodzić się z myślą, którą autor przywołuje za ks. Józefem Tischnerem. Że przyjaźń i miłość stały się w naszych czasach ziemią zupełnie nieznaną. I że poruszamy się w ich sferze jak barbarzyńcy w ogrodzie. Jaki piękny ten ogród. Jakie puste barbarzyństwo. I puste grzechy przeciwko przyjacielowi. Na co dzień myślimy o tym mało. Albo wcale.
Książka ks. Roberta Nęcka wymusza myśl o przyjaźni. Nie o tym, że jest. Ale o tym, jaki dajemy jej dom.
Pyta o refleksję. Każe odpowiedzieć na kilka najważniejszych pytań. Zrobić rachunek sumienia. Zadzwonić do przyjaciela. Dla mnie, jako młodej mamy, szczególnie poruszająca okazała się sugestia, by pielęgnować (...) przyjaźń jak dziecko, aby nie zwariowało, nie zaziębiło się, nie wyleciało przez okno jak ptak. Sugestia księdza Jana Twardowskiego.
I pytanie ukryte między słowami: czy Ty pielęgnujesz przyjaźń jak Twoje dziecko?
Red. Brygida Grysiak
Termin ""tatuaż"" wywodzi się z języka polinezyjskiego (""tatau"" dosłownie: zostawić ślad - znak, malowidło) i został przywieziony i po raz pierwszy użyty, w relacji z podróży dookoła świata, przez angielskiego podróżnika Jamesa Cooka w 1773 roku. W 1873 roku został wprowadzony do słownika języka francuskiego, jako tatouage. W Biblii Marcina Lutra, z 1534 roku, można znaleźć wyraz stygmat, a w XVII wieku pojawiły się takie określenia, jak grafizm, hieroglif, czy piętno, Późniejsze nazwy były przyjmowane w pewnych środowiskach, np. przestępczych.W zakładach penitencjarnych tatuaż jest nazywany: wzorem, wzorkiem, dziargą, dziarganką, grawerką, haftem, kalką, malowanką, malunkiem, obrazem. Sam proces tatuowania nazywany jest analogicznie: dziarganiem, grawerowaniem, haftowaniem, malowaniem, rysowaniem, kłuciem oraz odkuwaniem. W tym specyficznym środowisku także sposoby tatuowania są różne: skórę nakłuwa się lub nacina, drapie czy też wciera się różne substancje po wcześniejszym odbiciu na ciele wzoru tatuażu.Tatuaż jest jedną z najstarszych form dekorowania własnego ciała, stosunkowo łatwo dostępną. Jest nie tylko kolorowym rysunkiem wykonanym na własnym ciele, lecz znacznie czymś więcej - symbolem, który ma swe korzenie sięgające daleko w przeszłość, w antykultury plemienne i pogańskie. Tatuowanie jest sposobem nadawania własnemu ciału osobistych cech, ""tworzenie z niego prawdziwego domu i świątyni dla mieszkającego w nim ducha"". Znamię, zwłaszcza gdy przyjmuje formę rysunku lub ornamentu na ciele, jest niczym pieczęć, znak lub sygnał, zaś jego najgłębsze znaczenie jest zakorzenione w symbolice blizn, jako ślad ""kłów ducha"". Czym więc jest dla wielu amatorów takiego sposobu znaczenia swojego ciała?
Wszystkie cztery Ewangelie stosunkowo dokładnie opisują zdarzenia z ostatnich dni życia Jezusa. Ujmują je w ramy jednego tygodnia, zgodnie z przyjętym w chrześcijaństwie od początku sposobem corocznego ich świętowania. Na ten Wielki Tydzień Jezusa składają się przybycie do Jerozolimy, nauki w Jerozolimie, Ostatnia Wieczerza, proces, śmierć i zmartwychwstanie. W książce tej zdarzenia z końca ziemskiego życia Jezusa są przedstawione poprzez teksty z Ewangelii, opatrzone licznymi objaśnieniami.Michał Wojciechowski - teolog świecki, profesor Pisma Świętego w Olsztynie. Opublikował 42 książki na temat Biblii, starożytności, chrześcijaństwa dzisiaj i etyki społecznej.
Najtrudniej zawsze jest zacząć. Zrobić ten pierwszy krok. Jeszcze 3 lata temu byłam niepewna siebie, zakompleksiona i nie wiedziałam co chcę w życiu robić. Obecnie uważam się, choć pewnie zabrzmi to trochę bezczelnie i dumnie, za kobietę sukcesu. Dlaczego? Ano dlatego, że jestem szczęśliwa, a to największy sukces, jaki można osiągnąć w życiu. Nie ma nic cenniejszego i niż bardziej wspaniałego w życiu, jak bycie szczęśliwym. To szczęście jednak dla każdej z nas jest inne. Dla każdej oznacza coś innego.
Chcę Ci pomóc odnaleźć swoje własne szczęście. Chcę pokazać Ci moją metodę do osiągniecia Twojego szczęścia. Jest to jednak pewien proces. Nie oczekuj czarów - to nie staje się od razu. To droga, czasem nie łatwa. Ale warto to zrobić, bo nagrodą jest Twoje szczęście. I to nie ulotne, chwilowe, a szczęście trwałe... Szczęście, które pozwala ci się cieszyć każdą chwilą, każdego dnia. I nawet gdy czasem jest ciężko, gdy przychodzą trudne, nieprzyjemne momenty, Ty i tak czujesz się szczęśliwa, bo wiesz, że w ogólnym rozrachunku jest cudownie. Jeśli chcesz to osiągnąć, przejdź ze mną ten proces. To nie jest standardowa książka o motywacji. To nie jest książka do czytania. To jest książka do myślenia. To książka, która skłania do wejścia w głąb siebie, do zastanowienia się nad swoimi mocnymi stronami i do wykorzystania ich w swoim życiu. To też książka, która przez to, że lepiej poznasz siebie, pozwoli Ci lepiej zrozumieć otaczający Cię świat i innych.
Jeśli więc chciałabyś:
- * zmienić coś w swoim życiu
- * żyć zdrowiej
- * żyć lepiej
- * polepszyć swój związek i komunikację z partnerem
- * być bardziej szczęśliwa
- * znaleźć siebie i swój styl
- * zmotywować się do działania
Ta książka jest właśnie dla Ciebie!!!
Zrób pierwszy krok ku szczęśliwemu życiu…
o autorce:
Magdalena Napierała – certyfikowany trener i coach stylów myślenia FRIS, coach, lifestyle coach i trener biznesowy; filozof i absolwentka Komunikacji Społecznej na Uniwersytecie im. A.Mickiewicza w Poznaniu. Autorka metody RRSS (Rozwój i Realizacja Silnych Stron), która koncentruje się na trenowaniu i rozwijaniu przede wszystkim silnych stron oraz na zrozumieniu i radzeniu sobie ze słabościami. Redaktor naczelna czasopisma Żyj naturalnie oraz autorka książki Filozofia Reklamy.
Spokojne wakacje wypełnione słodkim lenistwem? Nie w wypadku Karoliny, Anety i Karola oraz dwojga ich nowych przyjaciół! Karolina zawsze znajdzie jakąś zagadkę do rozwiązania. A jeśli nie, to... zagadka znajdzie ją. Nawet niczym niewyróżniający się ""dwór"" zdaje się kusić tajemnicą, której rozwikłania nie powstydziłby się Indiana Jones. Rozwiązywanie zagadek z odległej przeszłości nie jest jednak łatwe, gdy wszystkie tropy zdają się prowadzić donikąd, a w drogę wchodzi gang Fryzjera. Czy i tym razem intuicja nie zawiedzie Karoliny? Czy ""dwór"" rzeczywiście skrywa jakąś tajemnicę? Czy w każdej legendzie jest ziarnko prawdy? I czy uda się przechytrzyć wrogi gang?Młodszych i starszych czytelników zapraszam do świata kolejnych wakacyjnych przygód bohaterów znanych z powieści Szyfr, muzeum i sykomora - czyli gdzie jest skarb prapradziadka, świata, w którym ich przyjaźń zostanie poddana próbie i w którym będą musieli odpowiedzieć na ważne życiowe pytania.
Przygotowując tę publikację zdałem sobie sprawę, jak bardzo jestem zbudowany z tego, co widziałem, co słyszałem, co poznałem. A tym, co się ma, trzeba umieć dzielić się z innymi, a więc tymi muzeami zwiedzonymi, tymi książkami przeczytanymi, tymi obejrzanymi wschodami i zachodami słońca, tymi spotkaniami, tą mądrością otrzymaną od innych. Bo przecież nikt nie żyje dla siebie; inaczej bowiem najpiękniejszymi nawet przeżyciami można się udławić, tkwiąc w swoim egoizmie. Chciałoby się więc to wszystko przekazać innym. One przecież były nie tylko dla mnie, ale i dla innych. Bo nosić to w sobie i dla siebie, to kisić dobro przeznaczone także dla innych.
Wszystkie teksty powstawały w konkretnych okolicznościach życia, w różnym czasie, adresowane do osób, które przeżywały własna „bajkę” – miłość, nadzieję, lęk przed cierpieniem, czy radość ze spotkania ukochanej osoby. Są to portrety ich światów, utrwalone na skrawku papieru. Pisane w radości i w lęku, w cierpieniu, w samotności i wśród tłumu ludzi. To teksty pełne marzeń o tym, co wielkie i piękne, a czego czasem brakuje na co dzień. To także „nie-bajki” – bo dalekie od kolorów i bogactwa krainy „za siedmioma górami, za siedmioma rzekami” – są bliskie życia. To także teksty pełne zwykłej, ludzkiej tęsknoty, zadumy, miłości i nadziei.
Emocje towarzyszą człowiekowi od zawsze. Odczuwamy je sami i okazujemy innym. Nasz świat jest światem emocjonalnych przeżyć: od uniesień i wzruszeń, które stają się przyczyną twórczych decyzji i działań, po emocje, które stają się powodem działań destrukcyjnych. Historia ludzkości jest w istocie historią miłości i gniewu, strachu i radości, poczucia winy i satysfakcji z własnych działań; jest historią uczuć, które wpływały na nasze dzieje i zmieniały je. Emocje są wyjątkowym fenomenem, który zdaje się przytłaczać swoim przemożnym wpływem to, co racjonalne: przemyślane, wykalkulowane, logiczne i przewidywalne.
Myśli, zrodzone w kapłańskim sercu biskupa pomocniczego Archidiecezji Krakowskiej, ubrane w poetycką szatę literacką przekazywane są do serc, aby odszukiwać tajemnicę Bożą w wydarzeniach narodzin, męki, śmierci zmartwychwstania Pana naszego Jezusa Chrystusa. Cechą charakterystyczną zamieszczonych tu refleksji jest nawiązanie do konkretów, związanych z rozważanymi tajemnicami i znanych nam z ich biblijnych opisów. Ten konkret zostaje wykorzystany, aby mógł służyć refleksji, która zawsze prowadzi do życiowych wniosków, potrzebnych w pogłębieniu życia w Bogu i z Bogiem.
W książce wykorzystano obrazy, namalowane przez ks. bp. Jana Szkodonia, autora książki.
ks. prof. Tomasz Jelonek
Książka poświęcona życiu i twórczości „polskiego Tertuliana”, jak nazywa Tadeusza Żychiewicza jej autor, powstała na podstawie archiwaliów należących do rodziny Żychiewiczów (rękopisów Tadeusza Żychiewicza, listów, rodzinnych pamiątek, fotografii), a także wywiadów z żoną Żychiewicza, Teresą Witkowską - Żychiewicz, publicystami Tygodnika Powszechnego - Jerzym Turowiczem, ks. Andrzejem Bardeckim, Zofią Morstinową, Józefą Henenelową, Andrzejem Szostkiewiczem. Nie dokumentuje ona ani nie relacjonuje życie i zawartą w bogatej spuściźnie teologicznej czy publicystycznej, twórczość tego wybitnego świeckiego teologa jakim był Żychiewicz. Autor stara się iść śladami Żychiewicza - od jego dzieciństwa, poprzez lata twórczości, aż po tyniecki cmentarz, gdzie spoczął Tadeusz Żychiewicz - by zostawić wyraźny ślad własnej refleksji, wrażliwości a także fascynacji twórczością i osobą wybitnego pisarza i apologety. Wypływa to z fascynacji stylem Żychiewicza i teologią jego medytacji biblijnych.
Autor odkrywa przed czytelnikiem kolejne etapy twórczości krakowskiego publicysty od poszukiwania twórczej drogi, poprzez całą epistolografię, medytację Biblii, hagiografię - jakże inną od klasycznych, zawierającą świętych „kanonizowanych” przez Żychiewicza - po apologię moralnego niepokoju. A wszystko to po to, by pokazać żychiewiczowskie poszukiwanie Kościoła idealnego.
Swoista triada „sztuka - religia - apologia” stanowi, zdaniem autora książki, pewną „stałą” całej twórczości Żychiewicza i na niej oparta jest jego narracja, którą snuje w biografii Żychiewicza. Obok, jakże dokładnej analizy twórczości „polskiego Tertuliana”, książka zawiera czasem bardzo intymne tropy z życia osobistego pisarza, które znajduje także swoje odzwierciedlenie w jego prywatnej epistolografii zamkniętej w szufladzie biurka.
Prezentowana tu pozycja jest kolejną częścią homilii, wygłaszanych w Kaplicy Loretańskiej przy kościele Braci Mniejszych Kapucynów w Krakowie. Obejmuje ona okres od 11 września 2016 do 12 lutego 2017 roku.Zapis homilii może stanowić materiał do różnych rozważań, zarówno związanych z kalendarzem liturgicznym, jak i od niego niezależnych. Poszczególne wypowiedzi nawiązują do czytań liturgicznych, ale bardzo często poruszają tematykę o wiele szerszą i dlatego mogą być pomocne nie tylko w ścisłym okresie kościelnego kalendarza, z którym są związane.Umieszczone tu rozważania nie wymagają znajomości poprzednich tomów, które już ukazały się poprzednio i mogą służyć zupełnie niezależnie od tomów następnych. Istnieje jednak ciągłość czasowa całego dorobku.
Duch Święty pobudza misję ewangelizacyjną Kościoła. Jego rola w Kościele jest porównywana do roli duszy w organiźmie ludzkim, w którym jest źródłem życia i jedności. Stąd Ojcowie Kościoła nazywają niekiedy Ducha Świętego duszą Kościoła. Łaska Ducha Świętego nawadnia nas, abyśmy mogli wzrastać i dojrzewać.Sakrament bierzmowania nie jest nagrodą za dojrzałość w wierze, lecz darem ku większej dojrzałości chrześcijańskiej. To taki prezent od Boga. Każdy go dostaje, ale nie wszyscy chcą ten prezent rozpakować. Bóg daje dary, od nas zależy, co z nimi zrobimy...
Ryzykiem jest, z punktu widzenia spokoju świętego i komfortu psychicznego, sięgnięcie po tekst Ewangelii, by w jej lekturze pogrążyć całą swoją istotę. Nie znajdziemy w niej ani upragnionego spokoju, ani wskazówek, służących prowadzeniu wydajnego, eksplozywnego życia. Ewangelia nie jest ku spokojowi. Jej przeznaczeniem jest niepokoić, wyrywać człowieka ze stanu ospałości, bezmyślności, sytego zwierzęcego zadowolenia. Ona prowokuje ruch myślenia. Tutaj wszystko naprawdę się zaczyna.
W niniejszym tomie Czytelnik znajdzie kolejną porcję takich tekstów, które zrodziła „potrzeba serca”. Dziedzic odkrywa w nich mało znane lub w ogóle nieznane rysy wybitnych twórców współczesnej kultury polskiej, którzy odeszli już „ na wieczną służbę. (...).
Gdyby przyszło mi określić przynależność Stanisława Dziedzica do którejś ze szkół „portrecistów literackich”, to opowiedziałbym się za zaliczeniem go do szkoły portretu realistycznego. Przemawia za tym przede wszystkim bogata faktografia jego tekstów. Trzeba wszakże pamiętać, że tworzone przez niego teksty nasycone są skrywanym wprawdzie poza ową warstwą faktograficzną, ale raz po raz dającym o sobie znać podłożem uczuciowym. Krytyk ten nigdy nie jest kronikarzem spisującym suche fakty, poza owymi faktami zawsze widzi konkretnego człowieka. (…) jedno jest pewne: Czytelnik przyjmie jego kolejny tom prozy na pewno z dużą wdzięcznością!”
prof. Franciszek Ziejka
ze wstępu
Prezentowana tu pozycja jest kolejną częścią homilii, wygłaszanych w Kaplicy Loretańskiej przy kościele Braci Mniejszych Kapucynów w Krakowie. Obejmuje ona okres od 21 lutego 2016 do 28 sierpnia 2016 roku.Zapis homilii może stanowić materiał do różnych rozważań, zarówno związanych z kalendarzem liturgicznym, jak i od niego niezależnych. Poszczególne wypowiedzi nawiązują do czytań liturgicznych, ale bardzo często poruszają tematykę o wiele szerszą i dlatego mogą być pomocne nie tylko w ścisłym okresie kościelnego kalendarza, z którym są związane.Umieszczone tu rozważania nie wymagają znajomości poprzednich tomów, które już ukazały się poprzednio i mogą służyć zupełnie niezależnie od tomów następnych. Istnieje jednak ciągłość czasowa całego dorobku.
Znalazłam na ziemi szczęście i radość, lecz jedynie w cierpieniu, gdyż wiele w życiu wycierpiałam. Trzeba to ludziom powiedzieć!św. Teresa z LisieuxCierpienie jest wielką łaską. Przez cierpienie dusza upodabnia się do Zbawiciela. W cierpieniu krystalizuje się miłość. Im większe cierpienie, tym miłość staje się czystsza...św. Faustyna Kowalska
Reprezentacje poznawcze to jedno z podstawowych pojęć psychologii poznawczej. Zgodnie z teorią Anette Karmilof-Smith, w trakcie rozwoju poznawczego, reprezentacje świata ulegają przekształceniom, ewoluując od poziomu ukrytego, do treści całkowicie świadomych i werbalizowalnych.Autor książki próbuje odpowiedzieć na pytanie, jak zmieniają się umysłowe reprezentacje twórczości u dzieci w wieku od 4 do 10 lat. W badaniach obejmujących testy wykonania (TCT-DP, oraz autorskie testy rysunkowe i test analogii) stosuje ilościowy wskaźnik RR, który pozwala na prześledzenie zmian rozwojowych reprezentacji poznawczych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
