Wojny Faraonów prezentujący najciekawsze działania zbrojne w dolinie Nilu oraz prowadzone przez władców egipskich na terenie Syropalestyny, począwszy od starożytności aż po wiek XIX. Czytelnika może dziwić taki rozrzut czasowy, jednak wszystkie te konflikty łączy kilka aspektów. Przede wszystkim rzeka Nil, która pozostawała niezmienna przez te wszystkie epoki. Zmieniali się tylko ludzie zamieszkujący jej brzegi. Ponadto na szersze omówienie zasługują niezwykle ciekawe przebiegi kampanii wojennych, jak i nietuzinkowość, oryginalność postaci wodzów biorących w nich udział. Działania zbrojne w Dolinie Nilu czy na terenie Syropalestyny są mało znane polskiemu czytelnikowi, dlatego tym bardziej należy je przedstawić odbiorcom tego typu książek. Niektóre wojny toczone w dolinie Nilu były niezwykle krwawe, stąd tytuł serii Krwawy Nil. Miasto Memfis, którego nazwa pojawia się w tytule niniejszej książki, było stolicą starożytnego Egiptu już w okresie Starego Państwa, czyli w III tys. p.n.e. Zostało założone przez faraona Menesa (Narmera) i znajdowało się na lewym brzegu rzeki niedaleko kompleksu piramid w Sakkara. W VIII w. p.n.e. było w dalszym ciągu metropolią Egiptu, może o mniejszym znaczeniu niż dawniej, ale posiadało niezwykle ważne strategiczne położenie, przez co było mocno obwarowane. Znajdował się w nim duży port rzeczny z cumującymi w nim licznymi jednostkami pływającymi różnej wielkości. W Memfis między innymi mieściły się magazyny broni i żywności. Można śmiało powiedzieć, że kto dzierżył w swoim ręku Memfis, ten mógł sprawować kontrolę zarówno nad Górnym, jak i Dolnym Egiptem. Bez zajęcia tej fortecy było to niemożliwe...
Spis treści:WstępPrehistoryczno-heroiczne początkiŁucznicy w IliadzieŁuk OdyseuszaScytowieŁucznicy w EneidzieZłoty Łuk z JakuszowicBibliografiaO książce:Łuk Odyseusza należy do najbardziej znanych elementów świata Homera. Łucznikiem był także Herakles. Złucznictwem kojarzeni też są dziś Scytowie oraz ci, którzy brali czynny udział wprzemianach kończących starożytność Hunowie. Książka ta przedstawia pozycję słynnych łuczników starożytności wówczesnej kulturze. Przedstawienie przez Homera Odyseusza jako posługującego się łukiem nie mogło być przypadkowe, lecz stanowiło ono wynik oddziaływania etosu łucznika wGrecji archaicznej ipóźniejszej, wczasach domniemanego życia autora eposów. Pozycja łucznika wówczesnej kulturze przebija między wierszami Iliady iOdysei. Podobnie wygląda podejście starożytnych Greków do kultu samego łuku, anawet materiału, zktórego jest on wykonany. Ważne jest tu podkreślenie przebijającego uHomera echa etosu łucznika prehistorycznego, używającego łuku refleksyjnego wwalce obyt.Ostatni rozdział książki omawia znalezisko Złotego Łuku z Jakuszowic. Sprawa ta skupia w sobie wątek polski, etos łucznika w starożytności i koczownicze jubilerstwo. Podsumowuje też przemiany polityczne, kulturowe i inne, które zaszły w Europie w wyniku wędrówki ludów iu końca czasów starożytnych....O autorze:Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje wDe re militari, Mówią Wieki i Pruthenii.
Rozpoczęta 2 sierpnia 1990 roku iracką inwazją, a zakończona 3 marca 1991 roku podpisaniem zawieszenia broni w Safwan, wojna o wyzwolenie Kuwejtu była bezprecedensowa w dziejach konfliktów zbrojnych.
Z militarnego punku widzenia była to jedna z najbardziej analizowanych kampanii wojskowych we współczesnej historii. Wojna ta stanowiła moment zwrotny w historii wojen i wojskowości porównywalny z wynalezieniem prochu strzelniczego lub wprowadzeniem broni wytworzonej z metalu. Był to konflikt zwiastujący nową erę, w której wysokiej jakości technologia wyparła tradycyjny przemysłowy model prowadzenia działań wojennych. Była to wojna, w której jedna strona miała wyraźny obraz wydarzeń, a druga była niemal całkowicie głucha, niema i ślepa. Ponad milion ludzi stanęło do walki po obu stronach, ale tylko jedna strona poniosła ciężkie straty. Sama walka była krótka, gwałtowna i jednostronna, a niespotykana dotąd precyzja, efektywność i siła rażenia wojsk koalicji, a zwłaszcza armii amerykańskiej bardzo zaskoczyła obserwatorów. Była to również pierwsza wojna w historii, gdzie to siły powietrzne a nie lądowe, odegrały rolę pierwszoplanową, choć niedecydującą.
Warto podkreślić, że wojna kuwejcka była też ostatnim starciem zimnej wojny i jak do tej pory także ostatnią wojną konwencjonalną na dużą skalę, w której dominował jeszcze sposób prowadzenia działań wypracowany na polach bitew drugiej wojny światowej. Zwiastowała ona też początek końca okresu masowych armii z poboru, które zaczęły stopniowo tracić na znaczeniu na rzecz sił zbrojnych złożonych z profesjonalistów...
Spis treści:
Od redakcji
Wojna przeciwko Kozakom Zaporoskim w latach 1648 i 1649 przez Alberta Wijuk Kojałowicza
O rebellii miasta Pińska i uskromieniu jej 1648 roku
Diariusz działań wojennych na Litwie od 30 stycznia 1649 roku
O autorze:
Wojciech Wijuk Kojałowicz herbu Kościesza Odmieniona, urodził się w 1609 roku w Kownie, w mieszczańsko-szlacheckiej rodzinie. Wszechstronnie wykształcony historyk i teolog, jezuita. Studiował retorykę, teologię, filozofię. Na Akademii Wileńskiej wykładał logikę, fizykę, metafizykę i etykę. Wraz z braćmi wstąpił do zakonu jezuitów. Powołał w Kownie kolegium. Na ten cel przeznaczył wraz ze swoimi braćmi Kazimierzem i Piotrem odziedziczoną kamienicę w Kownie i podmiejski folwark. Jesienią 1655 roku został wysłany na kongregację zakonu do Rzymu. Po rocznym pobycie w stolicy Piotrowej powrócił do kraju. Gdzie pełnił funkcje kaznodziei, cenzora ksiąg i doradcy biskupów. W 1653 roku został rektorem Akademii Wileńskiej. Znany ze szczególnego talentu do dyskusji. Zmarł w Warszawie podczas zarazy 16 października 1677 roku.
W jego dorobku znajdują się: „Wielki Herbarz Litewski”, pt. „Herbarz rycerstwa Wielkiego Księstwa Litewskiego” tj. Compendium (1659) oraz Nomenclator (1656), „Historia Lithuania” (1669), „O rzeczach do wiary należących. Rozmowy teologa z różnymi wiary prawdziwej przeciwnikami” (1671), „Miscellanea rerum ad statum ecclesiasticum in Magno Lithuaniae Ducatu pertinentia” (1650; synteza dziejów i współczesności chrześcijaństwa na Litwie) oraz ok. 30 innych, pomniejszych dzieł, w tym: „De rebus anno 1648 et 1649 contra Zaporovios cosacum gestis” wydane w Wilnie w 1651 roku, którego pierwsza część: „Copiarum magni ducatus Lituaniae adversus Zaporovianos cosacos anno 1648 et 1649 gesta campendiario narrata” oddajemy do rąk Czytelnika, przetłumaczoną na język polski przez Edwarda Kotłubaja (1822-1879), polskiego historyka i inżyniera..
Bawaria jest jednym z największych i najbogatszych landów Niemiec. Jest ona zresztą chyba najbardziej rozpoznawalna. Na bawarskie symbole natykamy się ciągle w otaczającej nas rzeczywistości. Miłośnicy zmagań piłkarskich nie mogą pominąć meczów z udziałem znanego klubu piłkarskiego z Monachium. Zwolennicy piwa cieszą się na myśl o święcie tego trunku odbywającym się tradycyjnie w październiku. Motomaniacy z kolei nie mogą beznamiętnie przejść obok maski samochodu, na której widnieją trzy litery, skrót nazwy, która w tłumaczeniu na polski brzmi „Bawarska Fabryka Samochodów”. Nawet wychodząc do popularnego centrum handlowego mojego rodzinnego miasta, można natknąć się na rozpostarte na stołach flagi bawarskie i lokal stylizowany na tamtejsze piwiarnie. Niestety ten sukces marketingowy nie przekłada się na wiedzę otej części Niemiec. Trudno wprawdzie oczekiwać, że przecięty Polak będzie zafascynowany losami jednego z państw niemieckich, szkoda jednak, że polska literatura historyczna nie pozwala na zgłębienie tego tematu, tym nielicznym, którzy wykazują się takimi osobliwymi zainteresowaniami. Celem niniejszego opracowania jest próba choćby niewielkiej poprawy tej sytuacji...
Spis treści:
Słowo wstępne
I Struktura i organizacja armii
II Taktyka
III Życie żołnierza
IV Umundurowanie
Aneksy
Tytuł: „Dziewczyny idą na wojnę. Historia Przysposobienia Wojskowego Kobiet”
Autor: Anna Pawlicka
Seria: Prace Historyczne 22
Wydawca: Wydawnictwo inforteditions
ISBN: 978-83-65982-39-1
EAN: 9788365982391
Ilość stron: 76
Oprawa: miękka
Format: 155x214 mm
Miejsce i rok wydania: Zabrze – Tarnowskie Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
I I wojna światowa – kobiety-legionistki w wojsku polskim
II Ochotnicza Legia Kobiet – historia organizacji
III Organizacja Przysposobienia Kobiet do Obrony Kraju – historia organizacji
IV Wrzesień 1939 i losy powojenne Organizacji
V Służba w OLK – problem ze społeczną recepcją i problemy wewnętrzne
VI Pewiaczki w oczach własnych i społeczeństwa
VII Działalność społeczna PWK. Koła Lokalne i Drużyny Pracy Społecznej
VIII Życie wewnętrzne Organizacji
IX Obozy letnie PWK
X Umundurowanie PWK i spojrzenie na nie pewiaczek
Zakończenie
Bibliografia
O książce:
Książka Dziewczyny idą na wojnę. Historia Przysposobienia Wojskowego Kobiet ukazuje historię organizacji założonej przez kobiety-patriotki, która miała przygotowywać polskie dziewczęta do służby pomocniczej przy wojsku polskim. Ochotniczki uczyły się obrony przeciwgazowej, pierwszej pomocy, podstaw medycyny, przetrwania, strzelectwa i wielu innych. Organizacja wywodzi się z lwowskiej Ochotniczej Legii Kobiet, której historia również została nakreślona w tej publikacji. Kronikę PWK przeplata relacja jej byłej uczestniczki, pani Haliny Wiśniewskiej, oraz zdjęcia z archiwalnych numerów „Dla Przyszłości” – pisma wydawanego przez same dziewczęta.
O autorze:
Anna Pawlicka – (ur. 1993) magister historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ukończyła specjalizację – antropologia historyczna. Interesuje się ukazywaniem historii z perspektywy lokalnej i osobistej. Chętnie wykorzystuje wywiady ze świadkami historii, uznając, że ich słowa – poparte źródłami pisanymi – najlepiej ożywiają dawne dzieje. Od wielu lat uczestniczy w rekonstrukcji historycznej – odtwarza sylwetkę ochotniczki PWK przy Grupie Rekonstrukcyjnej 84 Pułku Strzelców Poleskich.
Spis treści:
Wprowadzenie
Cypr pod rządami krzyżowców
Historiografia cypryjska pod panowaniem łacinników
Odkrycie Carlo Perrina
Kompilacyjny charakter dzieła
Kronika Ziemi Świętej – język, struktura i treść
O przekładzie
Kronika Ziemi Świętej (tekst polski)
Chronique de Terre Sainte (tekst starofrancuski)
Bibliografia (wybór)
O książce:
Odkrycie pewnego papierowego rękopisu, dokonane na początku lat 80. XIX w. w piemonckim Verzuolo przez miejscowego erudytę-amatora Carlo Perrina, z zawodu inżyniera kopalnianego, pozwoliło znacząco zweryfikować teorie o początkach cypryjskiego dziejopisarstwa, poszerzając naszą wiedzę o trzy znaczące dzieła kronikarskie, znane od czasu swojego editio princeps pod wspólnym tytułem jako Gestes des Chiprois (czyli Czyny Cypryjczyków). Odnosił się on do wzmianki u wspomnianego wyżej Florio Bustrona, mającego jak się wydaje dostęp do dzieła Filipa z Novary, stanowiącego integralną część tej kompilacji: „Mogłem to szczególnie znaleźć w Czynach Cypryjczyków, napisanych po francusku przez światowego męża Filipa z Novary”.
Carlo Perrin, mieszkający w pobliżu zamku Verzuolo, był zaprzyjaźniony z właścicielem siedziby, hrabią Massimo Molla di Larisse. W czerwcu 1882 r., przeglądając ze swoim przyjacielem sterty najróżniejszych dokumentów, podobno przechowywanych w beczce (!), natrafił na stary papierowy rękopis, którego pismo wydało mu się godne uwagi. Hrabia Massimo, widząc zainteresowanie swego gościa rękopisem, podarował mu go wówczas na własność. Przez następne kilkadziesiąt lat rękopis ten znajdował się w posiadaniu odkrywcy, zanim nie został przekazany do Biblioteki Królewskiej w Turynie… (z Wprowadzenia)
O autorze:
Artur Foryt (ur. w 1968 w Krakowie), z wykształcenia nauczyciel języka francuskiego, absolwent Université de Nice, od ponad dwudziestu lat związany zawodowo i pasjonacko z książkami. Stale współpracuje z wydawnictwami i muzeami. Jest autorem przekładów książek historycznych: B. Souvarine, Stalin. Rys historyczny bolszewizmu, Kraków 2016; F. Chalandon, Aleksy I Komnen (1081-1118), Oświęcim 2016; P. Deschamps, Zamki i twierdze Królestwa Jerozolimskiego. Studium historyczne, geograficzne i architektoniczne, Oświęcim 2017; B. Galimard Flavigny, Joannici. Historia Zakonu Maltańskiego, Kraków 2017; oraz tekstów z epoki średniowiecza (Anonim, O początkach narodu Longobardów, Sandomierz 2012, Ari Thorgilsson Mądry, Księga Islandczyków, Sandomierz 2013, Izydor z Sewilli, Historia Gotów, Wandalów i Swebów oraz kroniki wczesnośredniowiecznej Hiszpanii, Kraków 2017). Jest także autorem kilkudziesięciu popularnonaukowych artykułów i not historycznych, publikowanych w czasopismach i na stronach internetowych.
Książka powstała z myślą o wszystkich osobach, które chcą bliżej poznać metodę Assessment | Development Center z perspektywy praktycznej, lub które posiadają już bazową wiedzę na ten temat, ale chcą się dowiedzieć jak zaprojektować sesję oceny kompetencji i przygotować niezbędny do jej przeprowadzenia zestaw narzędzi diagnostycznych.W kolejnych rozdziałach czytelnik znajdzie informację o tym jak efektywnie przygotować każdy etap procesu AC|DC: zbudować profil będący kryterium oceny, w jaki sposób zaprojektować matrycę obserwacji, jak przygotować narzędzia do oceny zaplanowanych kompetencji, harmonogram sesji oraz raport dla uczestnika i sponsora procesu. Dodatkowo omówione zostały kwestie dotyczące praktycznych aspektów organizacji sesji oraz jej podsumowania. Najwięcej uwagi poświęcone zostało tworzeniu zadań symulacyjnych. Opisane zostały różne ich typy zadania grupowe, interakcyjne, zadania indywidualne - ze wskazaniem w pomiarze jakich kompetencji znajdują najlepsze zastosowanie i jakie posiadają ograniczenia. Przedstawiony został ogólny schemat tworzenia zadań oraz zaprezentowane liczne przykłady scenariuszy, które mogą stanowić inspirację do samodzielnego zaprojektowania symulacji podobnego typu. Czytelnik, który zechce przygotować swój zestaw zadań znajdzie szczegółowe wskazówki jakie informacje i elementy powinna zawierać instrukcja dla uczestnika i asesora, aby zadanie sprzyjało ujawnieniu się oczekiwanych zachowań, umożliwiało obserwację i ocenę założonych kompetencji. Książka może stanowić poradnik dla osób odpowiedzialnych za przygotowanie i projektowanie sesji zarówno po stronie firmy realizującej taki proces dla swoich pracowników, jak również firmy, która dostarcza tego rodzaju usługę.
Spis treści:
Wstęp
Marek Kornat, Niedostrzeżona rewolucja w Kościele (O odwadze sprzeciwu mimo doktryny posłuszeństwa)
Przemysław Benken, Ku odnowie czy osłabieniu Kościoła katolickiego? Przygotowania do II Soboru Watykańskiego na łamach „Tygodnika Powszechnego”
Arkadiusz Krawcewicz, Tradycjonaliści katoliccy wobec postanowień II Soboru Watykańskiego
Piotr Goniszewski, Tomizm biblijny a posoborowa hermeneutyka Pisma świętego
Piotr Goniszewski, Żydzi i judaizm w tradycji Kościoła i Deklaracji Nostra Aetate Soboru Watykańskiego II
Adam Rosiński, Wpływ akustyki architektonicznej na kreowanie tożsamości sonorystycznej kościołów
Arkadiusz Krawcewicz, Benedykt XVI i Franciszek wobec tradycjonalistów katolickich. Ujęcie porównawcze
Noty o autorach
Notka o książce:
W latach 60. XX w. w Kościele katolickim dokonały się bezprecedensowe przemiany jakie nie miały nigdy wcześniej miejsca w historii. Reformy uzasadniano postanowieniami II Soboru Watykańskiego, który stał się punktem odniesienia dla chrześcijan na całym świecie. Dla zwolenników reform był to początek „wyjścia Kościoła z epoki średniowiecza” i tworzenie liberalnego „Kościoła otwartego”. Natomiast przeciwnicy zmian posoborowych uważali, że w Kościele katolickim do głosu doszli moderniści, którzy zmierzają w kierunku porzucenia katolickiej tożsamości i wiary. Inna część katolików przyjmowała zmiany w Kościele bez wyrażania jednoznacznego sprzeciwu lub poparcia ufając wyjaśnieniom biskupów i duchowieństwa parafialnego na temat interpretacji postanowień Soboru i sposobu ich implementacji.
II Sobór Watykański otworzył 11 października 1962 r. w Rzymie Jan XXIII (pontyfikat 1958–1962), a zakończył kolejny papież Paweł VI (pontyfikat 1963–1978) 8 grudnia 1965 r. Obrady odbyły się w ramach czterech sesji. W porównaniu do poprzednich soborów w historii Kościoła katolickiego, II Sobór Watykański nie ustanowił żadnych praw, nie rozstrzygał spraw wiary i moralności, nie sformułował dogmatów – te uwarunkowania przyczyniły się do powstania wielu dyskusji na temat statusu dokumentów soborowych i ich implementacji do życia kościelnego. Wątpliwości badaczy doprowadziły do utworzenia pojęcia „posoborowie” (wł. postconcilio), które powstało w wyniku różnic między intencjami biskupów biorących udział w Soborze i jego dokumentami, a tym co wydarzyło się po jego zakończeniu i trwa do dziś…
Spis treści:
Wprowadzenie
Pierre Dubois – średniowieczny publicysta
Okoliczności powstania traktatu
Najważniejsze idee
Rękopis i jego wydania
De recuperatione Terre Sancte (tekst łaciński)
O odzyskaniu Ziemi Świętej (tekst polski)
Spis artykułów
Bibliografia
Indeks
Notka o książce i autorze:
Pierre Dubois (Petro de Bosco) był francuskim prawnikiem żyjącym na przełomie XIII i XIV w. Jego nazwisko łączone jest zazwyczaj z historią krucjat i prawa międzynarodowego. To przede wszystkim tym zagadnieniom poświęcony jest najbardziej znany spośród jego traktatów, O odzyskaniu Ziemi Świętej (De recuperatione Terrae Sanctae). Przedstawiony został w nim plan działań zmierzających do ponownego podbicia przez chrześcijan terenów utraconych na Wschodzie w drugiej połowie XIII w. Zawiera on również wskazówki dotyczące utworzenia w Europie swego rodzaju organizacji międzynarodowej, której głównym zadaniem byłoby utrzymanie pokoju między chrześcijanami. Na obie te kwestie Dubois spojrzał przez pryzmat interesów królestwa Francji i jego ówczesnego władcy, Filipa IV Pięknego (1285-1312). Takie ujęcie dominuje w całej twórczości tego autora, uważanego za jednego z najważniejszych propagatorów idei prymatu monarchii francuskiej w chrześcijańskim świecie na początku XIV w.
Magdalena Satora jest adiunktem w Katedrze Historii Stosunków Międzynarodowych na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Prowadzone przez nią badania koncentrują się na XIII i XIV-wiecznych dziejach Francji, dyplomacji francuskiego dworu i jego propagandzie. Opublikowała liczne prace poświęcone procesowi zakonu templariuszy (m.in. Społeczny odbiór procesu i upadku zakonu templariuszy we Francji w pierwszej połowie XIV wieku, Malbork 2008; Sprawa templariuszy w dyplomacji zachodnioeuropejskiej 1307-1312, Poznań 2011). W kręgu jej zainteresowań badawczych znajduje się również francuska polityka zagraniczna w XX w.
Spis treści:
Wykaz skrótów
Wstęp
Źródła
I Julian Apostata – cesarz rzymski
II Kościół w IV wieku n.e. do objęcia rządów przez Juliana Apostatę
III Działalność prawodawcza Juliana Apostaty w zakresie problematyki religijnej
IV Ustawa szkolna z dnia 17 czerwca 362 r.
Wnioski końcowe
Summary
Bibliografia
Załącznik
Notka o książce:
Jednym z najciekawszych zagadnień dotyczących panowania Juliana Apostaty była jego próba restytucji pogaństwa, jako religii państwowej, a wśród niej zamiary reformy systemu edukacji tak, by odciąć chrześcijan od wpływu na edukację i wychowanie młodzieży. Celem niniejszej pracy jest ukazanie planów i zamierzeń cesarza Juliana, które ostatecznie doprowadziły do wydania ustawy z 17 czerwca 362 roku. Krytyczna analiza źródeł oraz bogaty zasób literatury pozwala na ukazanie tego aktu prawnego, jako jednego z istotnych przejawów antychrześcijańskiej polityki cesarza.
Notka o autorze:
Tomasz Szeląg (ur. 6 lipca 1980 r. w Krakowie). Doktor nauk prawnych, absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uzyskał również licencjat kościelny z zakresu prawa kanonicznego na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie w Instytucie Prawa Kanonicznego.
Adiunkt w Instytucie Prawa, Administracji i Ekonomii Społecznej na Wydziale Politologii Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.
Autor monografii "Bitwa pod Adrianopolem. 9 sierpnia 378 r." (2006) oraz "Kampanie galijskie Juliana Apostaty. Argentoratum 357 r." (2007) wydanych nakładem wydawnictwa Infort Editions oraz "Amida 359" (2012), która ukazała się w popularnonaukowej serii Historyczne Bitwy wydawnictwa Bellona. Współautor podręczników z prawa rzymskiego "Prawo rzymskie. Repetytorium" (2002, wyd. II 2004), "Prawo rzymskie. Zestaw ćwiczeń dla studentów prawa" (2004) oraz kilkunastu artykułów naukowych i popularnonaukowych.
Wiek pary i światła, jak często nazywa się wiek XIX, był czasem ekscentryków i wizjonerów, wielkich wodzów i buntowników, ludzi interesu i awanturników oraz odkrywców, dla których nie istniały żadne granice. XIX stulecie było także wiekiem gwałtownych zmian, czasem kiedy świat, choć nadal wielki, stawał się coraz lepiej poznany i zrozumiały. Był to okres ludzi niepokornych. Jednym z nich był urodzony w Opolu Izaak Schnitzer, który poza innymi jeszcze mianami, najlepiej i najbardziej jest znany jako Emin Pasza, Biały Pasza.
Notka o autorze:
Patryk Tomala (1990). Doktorant Wydziału Historyczno-Pedagogicznego Uniwersytetu Opolskiego. Współpracownik licznych portali historycznych. Zainteresowany historią powszechną długiego wieku dziewiętnastego oraz kolonializmem w jego szerokim znaczeniu. Mieszka w Żyrowej.
Synod w Nablusie jest jednym z ciekawszych wydarzeń w historii wypraw krzyżowych. Epizod z 16 stycznia 1120 r. w zasadzie nie zostało poddane szczegółowej analizie, niemniej pojawia się na marginesie innych badań.
W swej pracy przyjrzałem się zatem synodowi w nieco innej perspektywie, a to przez pryzmat lokalnej regulacji średniowiecznego prawa kanonicznego, w tym poprzez ukazanie przemian niektórych koncepcji teologicznych, które były owocem szeroko rozumianej reformy gregoriańskiej, jak i w kontekście obyczajowym – głównie przez optykę ich postrzegania w strukturze społecznej niezwykłego tworu, jakim było Królestwo Jerozolimskie. Wspomniany synod i jego postanowienia zrozumieć można najlepiej jedynie w szerokiej perspektywie reformy Kościoła tamtych czasów i kształtowania się ustroju państw krzyżowców.
Ponadto chciałem ukazać ówczesną pozycję króla jerozolimskiego jak i ułożenie jego stosunków z Kościołem poprzez pryzmat nakreślonych na synodzie kanonów. Chodzi o odpowiedź na pytanie - w jaki sposób miała układać się współpraca pomiędzy regnum a sacerdotium w tak specyficznym miejscu, jakim była dla średniowiecznych chrześcijan Ziemia Święta.
Chciałem też zważyć, jakie aksjomaty, systemy prawne stały się wzorem dla twórców kanonów? Do jakich idei zatem się odwoływali?
Wreszcie przyjrzałem się obyczajowości i roli, a także samej wizji seksualności średniowiecznej, w szczególności poprzez określenie pozycji kobiety i traktowanie homoseksualizmu. Jaka była zatem wizja funkcjonowania społeczeństwa u styku kultur: chrześcijańskiej, bizantyńskiej i islamskiej? Czy zredagowane w Nablusie kanony synodalne mogą powiedzieć coś o wizji funkcjonowania Królestwa Jerozolimskiego? Jak wyglądała recepcja podjętych uchwał synodalnych? O tych zagadnieniach traktuje niniejsze opracowanie.
Spis treści:
Wstęp
Rozdział I
Źródła do dziejów synodu w Nablusie
Rozdział II
Stan badań
Rozdział III
Zjazd w Nablusie – synod czy coś więcej?
Rozdział IV
Okoliczności powstania
Rozdział V
Rola Jerozolimy i ratio legis
Rozdział VI
Pierwsze trzy kanony i reforma gregoriańska.
„Konkordat z Nablusu”
Rozdział VII
Małżeństwo i obyczajowość w świetle ustawodawstwa synodalnego
w Nablusie
Rozdział VIII
Homoseksualizm
Rozdział IX
Pozostałe kanony
Rozdział X
Wpływy i inspiracje
Podsumowanie
Bibliografia
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
