"Spis treści: WstępI. W drodze do MoskwyII. Szturm i spalenie carskiej stolicyIII. Po zwycięstwieZakończenieBibliografiaSpis map O książce: W 1571 roku chan krymski Dewlet I Girej spalił Moskwę. Jest to dobrze znany fakt, jak to jednak często bywało w historii Chanatu Krymskiego, nawet dobrze znane fakty pociągają za sobą wiele kontrowersyjnych pytań. Jak to się stało, że jazda krymska i nogajska dotarła do carskiej stolicy? Czy armia rosyjska utraciła Moskwę bez bitwy?A jeśli doszło do bitwy, to w jaki sposób doprowadziła ona do zagłady rosyjskiej stolicy?Wyprawa armii krymskiej w 1571 roku zapisała się w pamięci współczesnych i potomnych tylko jednym wydarzeniem pożarem Moskwy. W cieniu tego pożaru pozostaje bitwa na ulicach moskiewskich mało znany i zakrojony na szeroką skalę bój między wojskami krymskimi i rosyjskimi. Z bitwy tej zwycięsko wyszli askerzy chana. Ich wojskowe zwycięstwo zostało ukoronowane podpaleniem carskiej stolicy. W ciągu kilku godzin ogromne miasto zniszczył ogień.Nieefektywność rosyjskiego dowództwa sprawiła, że po bitwie pojawiła się wersja, że wojsk rosyjskich w Moskwie w ogóle nie było. Sądzono, że Krymcy i Nogajowie cudem przedostali się niezauważeni do carskiej stolicy i potajemnie ją zniszczyli, podczas gdy car Iwan IV Groźny i jego armia znajdowali się gdzie indziej. Tragedia Moskwy wydarzyła się więc przypadkowo i wynikała sama z siebie...
W pierwszej połowie XVII wieku Chanat Krymski był jednym z najsilniejszych państw w Europie Środkowo-Wschodniej. Był on częścią rozległego świata muzułmańskiego, który rozciągał się od Maroka po Indonezję i stanowił jednolitą przestrzeń kulturową. Państwo Girejów obejmowało Półwysep Krymski (z wyjątkiem Wybrzeża Południowego i Kerczu, rządzonych przez turecką administrację ejaletu Kaffy) oraz stepy od Dniepru po Kubań włącznie.
Chanowie krymscy uważali ziemie czerkieskie na Północnym Kaukazie za część swojego imperium. Pas ziem nadbrzeżnych od Dunaju do Dniepru wchodził w skład państwa osmańskiego, ale ludność tatarska tych terenów była podwójnie podporządkowana sułtanowi-chanowi. Jały agasi (aga nadbrzeża) był namiestnikiem chana nad Tatarami budziackimi, największej społeczności tatarskiej w regionie Morza Czarnego poza Krymem i Kubaniem.
Kierowanie państwem i dowództwo nad armią były synonimami. Głową państwa był chan, który był również naczelnym dowódcą. Jego zastępca i następca nosił tytuł kałgi (kałga-sułtan). Drugi następca chana nosił tytuł nureddina (nureddin-sułtan). Pod nieobecność chana to właśnie oni mieli dowodzić armią. Pod jego dowództwem dowodzili odpowiednio prawą i lewą flanką. Inni członkowie rodziny Girejów (sułtani) byli również dowódcami wojskowymi. Bejowie (begowie), wyższa szlachta chanatu, łączyli funkcje dowódców i zarządców. Przedstawiciele głównych rodów chanatu – Szirinów, Mansurów, Barynów, Argynów, Sedżeutów i Jaszławów – brali udział w rządzeniu krajem razem z Girejami...
O autorze:
Amet-chan Szejchumierow (1992), młodszy pracownik naukowy Instytutu Historii im. Sz. Mardżani Akademii Nauk Republiki Tatarstanu w Kazaniu (Rosja). W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdują się sprawy wojskowe Chanatu Krymskiego. Autor kilkunastu publikacji dotyczących różnych aspektów wojskowości Tatarów krymskich.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
